LiLo
Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.
The stories take place where having magical powers or the ability to change into an animal isn’t anything unexpected. Most of the people are still humans, so the supernatural beings are in a disadvantage. Only in the Suthcliff Empire there are more supernatural beings than humans. As the story progresses, more information will become available.
NEWS
21.12
Rafe has discovered that he's Seji's father.


11.02
Haythel has visited Rafe in a dream, telling him to visit Jackie.

08.01
Rafe, Seji, Jinn and Typhon have succesfully escaped from Jeremy
SEASON
Winter has begun. Branches plump with bright red autumn leaves have been exchanged for a thick soft white blanket of snow.
ON-GOING TOPICS

SWITCH






The Last Of Us

Pagina 1 van 2 1, 2  Volgende

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden

The Last Of Us Empty The Last Of Us

Bericht van Rafe Adler ma jan 08, 2018 12:21 am

Hoe vaker hij de beruchte man tegenkwam bij een ‘check-up’ of iets dergelijks, des te akeliger Rafe zich in zijn eigen vel voelde. Elk moment van de dag had hij het gevoel dat hij bekeken werd door een onzichtbaar paar ogen van Jeremy, of indirect door minions die hij ongetwijfeld wel rond had lopen. Rafe geloofde immers niet dat iedereen zich verzette tegen de man, wat hem ook niet verbaasde vanwege zijn acties. Vaak was hij in een dergelijke kroeg te vinden, altijd een andere en nóóit degene waar hij hem toen voor het eerst tegen het lijf was gelopen, en gooide zichzelf vol met zijn favoriete goedje whisky in de hoop de angst te onderdrukken. Het hielp op het begin onbetwist, maar in de loop der tijd begon het juist averechts te werken en het te verveelvoudigen. Desondanks gooide hij zich elke keer weer in dezelfde routine voor die paar kleine uurtjes dat zijn zorgen van schouders afgleden. De nachtmerries die de nacht daarna volgden waren een verschrikking waardoor hij soms nachtenlang zonder slaap doorging, bang om een oog dicht te doen en de beangistigende beelden van de man met de raafzwarte haren door zijn hoofd te zien dwalen. Het voelde elke keer zó echt dat het leek alsof de beelden permanent op zijn netvlies stonden gebrand. Natuurlijk was de andere optie dat Jeremy in zijn hoofd zat te rommelen om ervoor te zorgen dat hij naar hem toe zou kruipen omdat hij het niet meer trok, maar volgens zijn beeldige slangenzoontje kon hij dat schijnbaar niet doen. Jeremy had echter in ieder geval één ding bereikt: hij trok het echt niet meer. De knagende angst maakte hem gek en hij wist niet hoelang het nog zou duren voordat hij helemaal zou doordraaien als hij het aan hem liet blijven vreten. Rafe had besloten de lus te verlaten, waarheen wist hij niet—maar het liefst de plek waar Jeremy hem het minst zou verwachten te treffen. Hoe onwaarschijnlijk het was dat hij hem tegen het lijf zou lopen, hoe beter. Van Raven had hij geen persoonlijk afscheid genomen, wetend dat ze hem tegen zou houden of met hem mee wilde gaan. Hij gunde het haar om eindelijk een plekje te vinden in de lus waar ze samen was met andere bijzondere gevallen zodat ze niet ‘raar’ was in de mensenmassa. Hij gunde haar die rust zonder dat de politie of iets dergelijks continu op haar hielen zat. Rafe zou alleen een briefje achterlaten zodat ze wel wist dat hij weg was, maar zou niet vermelden waarheen. Seji daarentegen had hij wel de genoegen voor genomen om persoonlijk gedag te zeggen, en tegelijkertijd zich ook te verontschuldigen voor het feit dat hij de afgelopen maanden de trainingen grotendeels had afgezegd. Hij had de concentratie er niet voor, en wilde niet riskeren dat hij plotseling ging hallucineren en een zwaard door het kattenkind penetreerde waardoor het einde verhaal zou zijn. Seji had echter andere plannen dan simpelweg ja en amen te zeggen tegen zijn mededeling en waarschuwing dat hij écht niet met Jeremy moest meegaan als hij voor hem kwam. De blonde jongen wilde mee. Op het begin was Rafe er allesbehalve blij mee dat hij hem wilde volgen, het leek wel een hond die zijn ‘baasje’ als een kip zonder kop achternaliep in plaats van een arrogante kat. Na een tijdje vond hij het enigszins wel fijn dat de jongen met hem mee was vertrokken uit de lus. Het gaf een ietwat zekerder gevoel, het was minder eenzaam en bood afleiding zodat zijn piekerende gedachtes zijn geestelijke gezondheid niet meedogenloos zouden opvreten. Het enige wat hij nog steeds continu vermeed was datgene wat hij toentertijd van plan was Seji te vertellen over Jeremy toen ze in de bar zaten, maar Jeremy hen wederom onderbrak op zijn eigen ruwe manier. Hij huiverde telkens bij de gedachtes hoe hij Jeremy de eerste keer had ontmoet als Seji weer hun onafgemaakte gesprek boven water bracht, en keer op keer zweeg hij tot de frustratie van het kattenkind.

Met een diepe frons stond Rafe voor de spiegel in de badkamer van de luxe hotelkamer die hij had gehuurd voor de nacht aangezien hij aan geld geen tekort had. Daarnaast hadden ze de afgelopen weken naar zijn mening genoeg onder de open lucht geslapen door een gebrek aan onderdak en besluiteloosheid wat nou de beste plek was om naartoe te trekken. Één ding was Rafe echter vergeten toen hij besloot de lus te verlaten: de jaren die stil hebben gestaan gedurende je tijd in de lus begint je lichaam in te halen zodra je de lus langer verlaat dan een bepaalde onafgesproken tijd, en laat Rafe nou net enorm ijdel zijn. Hij zuchtte diep terwijl hij op zijn tenen ging staan om zijn gezicht dichter bij de spiegel te brengen om de rimpel aan zijn rechter buitenste ooghoek, waarvan hij dacht dat die toch echt zichtbaar dieper was geworden, van dichterbij te inspecteren. De jongeman zijn verziende zicht begaf het echter naarmate hij dichterbij kwam en zijn huid een simpele vage rozige vlek werd. “I didn’t bring my fucking glasses, did I?” bromde hij geïrriteerd jegens zichzelf terwijl hij uit de badkamer bivakkeerde nadat hij deze met een knal had opengegooid. Met een diepe frons, die enige potentiële rimpels eigenlijk alleen maar erger zou maken, zocht hij ruig door het kleine tasje dat hij met zich mee had gebracht met alleen de -naar zijn mening- essentiële voorwerpen—maar natuurlijk geen bril. Hij was altijd al te koppig geweest om zijn bril in het openbaar op te zetten aangezien hij niet wilde toegeven aan zichzelf dat zijn zicht simpelweg niet honderd procent in orde was. Het enige moment dat hij het opzette was als hij las. Nooit had hij gedacht dat hij dat kreng nodig zou hebben om een potentiële rimpel van dichtbij te inspecteren, dus had hij hem klaarblijkelijk ook niet meegenomen. Met een diepe gefrustreerde zucht ging hij zitten op de rand van het bed waarna niet veel later zijn ogen vielen op Seji waardoor een nieuwe plan van aanpak in zijn hoofd opkwam. “Seji, come here,” beval hij hem en wenkte hem met zijn hand naar zich toe. “Was this fucking wrinkle already there when we still resided in the loop? I can’t see it up close since I forgot my fucking glasses to this fucking shithole, for fucks sake,” sprak hij knarsetandend terwijl hij de plek aanwees met zijn wijsvinger, ook al wist de jongen waarschijnlijk niet eens dat Rafe überhaupt een bril droeg. Hoe dan ook, kattenzintuigen waren over het algemeen beter dan die van de ‘normale mens’ toch? Dan kon Seji vast wel even zijn gezicht inspecteren om zijn panische gedrag om een rimpeltje te verzachten, of juist er nog een schepje bovenop gooien.
Rafe Adler
Aantal berichten :
68
Registratiedatum :
21-11-17

Rafe Adler

Terug naar boven Ga naar beneden

The Last Of Us Empty Re: The Last Of Us

Bericht van Seji Devonshire ma jan 08, 2018 1:19 pm







Samen met Rafe was Seji vertrokken vanuit de lus. Hijzelf snapte eerst nog niet erg goed waarom Seji niet voor Jeremy mocht werken. Hij had niet begrepen wat zo fout aan de man was. Zodra Rafe had gebleken dat hij er niet blij mee was, had Seji dan ook gevraagd waarom niet. De man leek genoeg meegemaakt te hebben met Jeremy, maar wou Seji er niet over te vertellen. Alsof de duivel zich geroepen voelde, was Jeremy vervolgens tevoorschijn gekomen. En uit die korte ontmoeting was wel gebleken dat Seji zeker niet voor de man wou werken. Hij wou echter ook niet zomaar uit de lus vertrekken. Hij durfde niet goed alleen vertrekken. Hij was geboren en getogen -voor zover hij was getogen- in de lus. Hij wist niks van de buitenwereld. Hij zou niet weten hoe hij daar moest overleven. Ondertussen had Seji toegekeken hoe het met Rafe enkel slechter ging. Hij wist niet wat de man zo deed doen. Hij wou hem helpen, maar wist niet hoe en of Rafe daar überhaupt behoefte aan had. Uiteindelijk was het genoeg voor Rafe en had de man besloten om te vertrekken. En dat was het moment geweest dat Seji niet van plan was om nog langer in de lus te blijven. Hij wou er ook weg. Hij voelde zich er niet thuis en Jeremy bedreigde de vrijheid die hij nu had. Zo smeekte hij Rafe haast om hem mee te nemen. Rafe was de enige persoon waar Seji nog iets om kon geven, in zoverre je iets kon geven om je mentor. Rafe leek nog de enige te zijn die nog iets om Seji gaf. Iemand die Seji vertrouwde. Een goed persoon om voor het eerst de wilde wereld in te trekken.

Het eerste moment dat ze zich buiten de lus bevonden, was Seji tegen verwachtingen in teleurgesteld. Het leek op het eerste gezicht precies op de wereld in de lus. Dezelfde soort mensen. Dezelfde soort gebouwen. Het enige verschil was dat hier elke dag anders was. Andere omgevingen naarmate ze door vorderde in hun reis. Elke dag ander weer en nieuwe mensen. Elke dag was als een klein avontuur en dat was precies zoals Seji het ervoer. Het was duidelijk dat hij enthousiast was en het maakte hem dan ook niet uit waar ze zouden eindigen. Hij vond het allemaal best. Nieuwsgierig naar alle mensen die buiten over straat liepen had Seji zich in de vensterbank neergezet. Zijn oren staken nieuwsgierig naar voren terwijl zijn ogen elk bewegend voorwerp volgde dat zich langs het raam heen bewoog. Af en toe keek er iemand naar boven en keken ze raar op van hem. Een blik dat Seji zich al te goed herinnerde. Daar zou hij niet af komen. Wellicht zou hij zich altijd buitengesloten voelen. Seji probeerde er niet teveel over na te denken. Zijn aandacht werd dan ook al snel getrokken door een paar bladeren die langs het raam vlogen.

Zijn oren schoten naar achteren, zijn pupillen vernauwde zich, waarna deze groot worden. Zijn hoofd draaide zich meteen een kwart slag bij het horen van de klap. Zijn blik viel op Rafe die uit de badkamer beende. Hij ontspande weer en zijn ogen werden hun normale grote. Even keek hij de rest van de kamer rond. Een luxe kamer. Rafe had wel eerder aangetoond dat hij behoorlijk wat geld had, maar Seji had niet verwacht dat Rafe hen dit zou gunnen. Ze hadden immers ook genoeg nachten in de open nacht geslapen. Seji kon het prima overleven om buiten te slapen, maar in een zacht bed was toch wat cozier. Zijn oren flikkerde wat op de geluiden die Rafe maakte terwijl hij door zijn tas rommelde. Hij wou zijn blik weer naar de buitenwereld wenden zodra het geluid stopte, maar dat was het moment dat Rafe zich op hem richtte. “Seji, come here,” klonk het. Seji keek meteen om naar Rafe die hem wenkte. Seji kon het niet helpen dat hij zich meteen geroepen voelde en meteen recht wou schieten. Goed. Misschien wou hij iets te graag veel doen voor de man, zorgen dat hij trots op hem kon zijn. Seji schoof de gedachten weg en sprong van de vensterbank af om naar de man toe te lopen. Een vragende blik lag in zijn blauwe ogen, zich afvragend waar Rafe hem voor nodig had. “Was this fucking wrinkle already there when we still resided in the loop? I can’t see it up close since I forgot my fucking glasses to this fucking shithole, for fucks sake,” sprak Rafe knarsetandend en wees naar zijn oog. Seji trok een wenkbrauw op. Meende Rafe dat? Seji had niet eens geweten dat Rafe een bril nodig had. Hij grijnsde voorzichtig wat. Rafe met een bril. Dat zou er vast mooi uit zien. ”Let me make this clear; you want me to check out a wrinkle?” grijnsde Seji en moest moeite doen om niet nog breder te grijnzen. Hij probeerde zich nog in te houden. Hij wist wat er kon gebeuren als hij Rafe naar het randje toe duwde. Hij schudde daarom even zijn hoofd en boog wat naar de man toe om zich te focussen op de plek huid waar Rafe naar had gewezen. Zijn pupillen vernauwde zich wat. ”Yup. It's a wrinkle and it’s deeper. You’re getting old,” grijnsde hij en kwam weer recht. Hij was totaal onwetend van de versnellende ouderdom waar Rafe onderleed. Dat gedeelte was Seji nooit uitgelegd en aangezien Seji nog jong was geweest in de lus -en nog steeds was- had hij geen last van enig ouderdomsverschijnselen.
Seji Devonshire
Aantal berichten :
34
Registratiedatum :
21-11-17

Seji Devonshire

Terug naar boven Ga naar beneden

The Last Of Us Empty Re: The Last Of Us

Bericht van Rafe Adler ma jan 08, 2018 7:43 pm

Zijn bruin met blauw gemixte ogen volgden de bewegingen van Seji die, letterlijk als een kat, op de vensterbank zat te gluren naar de voorbijgangers met zijn oortjes naar voren gespitst. Als Rafe niet beter wist hoe duivels de jongen eruit kon zien in zijn kattengedaante tijdens een gevecht, dan had hij nu verondersteld dat Seji een simpel onschuldig jongetje was die toepasselijk een schattige kattenbijzonderheid geschonken had gekregen. Nadat Rafe zijn naam had laten galmen door de hotelkamer sprong hij meteen op en kwam naar hem toe. Je had van die kinderen die een grote hekel hadden aan klusjes doen voor hun ouders, maar voor een ander maar al te graag wat deden. Vermenigvuldig dat gedrag met een factor van honderd, en je had Seji die maar al te graag zijn best deed om een wit voetje te halen bij Rafe—soms zelfs iets te graag. Soms zat Rafe erover na te denken om een keer iets belachelijks van hem te vragen, simpelweg om te kijken of hij het voor hem zou doen in de hoop te kunnen uitblinken. De vraag over de rimpel was echter serious business voor Rafe, al leek Seji daar anders over te denken door een vaag grijnsje te laten ontstaan op zijn gezicht. ”Let me make this clear; you want me to check out a wrinkle?” sprak de jongen met een alsmaar groeiende grijns op zijn gezicht, overduidelijk moeite hebbend om deze te onderdrukken. Rafe zuchtte diep terwijl hij hem aankeek. “Get that smug grin off your face kid, this is not funny, and yes I am in fact serious,” sprak hij monotoon wat aanduidde dat hij serieus was, maar niet boos en hem alleen maar waarschuwde. De bruinharige jongeman keek toe hoe de blonde voorover boog om de aangewezen plek van dichterbij te bekijken, inspecterend of er daadwerkelijk een rimpel was. Aangezien de grijns niet van de jongen zijn gezicht verdween toen hij weer terug naar zijn originele plek leunde vreesde Rafe al hoe laat het was. ”Yup. It's a wrinkle and it’s deeper. You’re getting old,” veronderstelde Seji met een brede grijns op zijn gezicht, de situatie overduidelijk enorm amuserend vindend. Kort snoof Rafe om vervolgens diep te zuchten. “Apparently time is already catching up on me,” bromde hij onduidelijk, maar wel verstaanbaar als je goed zou luisteren. Hij liet zich vervolgens achterovervallen op het bed en keek naar het plafond, zachtjes tellend hoe oud hij eigenlijk in werkelijkheid was, maar raakte telkens de tel kwijt. In de lus had hij überhaupt nooit meer op zijn verjaardag gelet omdat het geen big deal meer was. Je kon namelijk zo oud worden als je wilde, tenzij je aan iets anders dan ouderdom stierf. “Watch your back though, maybe it will happen to you as well, but then, like, in reverse, if you know what I’m saying,” plaagde hij hem grinnikend om hem terug te pakken voor zijn stomme gegrijns, niet wetend dat Seji überhaupt niets afwist van het versnelde verouderingsproces dat je doorging als je te lang uit de lus was. “Back to being that cute lil’ pussy you were,” vervolgde hij met een lichtelijk uitdagende toon, benieuwd hoe hij zou reageren én of hij zijn foute woordkeuze zou opmerken of dat hij daar nog te weinig levenservaring voor had. Het leek hem echter sterk dat Seji weer terug naar zijn originele zelve kon gaan nu hij, naar zijn idee, al volgroeid was. Het zou hem niets verbazen als hij al langer was dan hijzelf, wat overigens niet zou moeilijk was om te worden. Aan de andere kant gebeurde er wel gekkere dingen tegenwoordig in de wereld, dus je wist maar nooit of hij ineens wakker zou worden en een kleine kitten zou zien liggen dutten in plaats van een volgroeide kater.
Uiteindelijk kwam hij overeind, zijn gestylde haren lichtelijk door de war doordat hij net op bed had gelegen, en keek om zich heen—zoekend naar een of andere magazine van het hotel voor roomservice. Wellicht hadden ze wel een of ander ‘anti-age goedje’ waar continu reclame voor werd gemaakt door de aardelingen, waar hij ze eerst om zou uitlachen maar nu had hijzelf het écht broodnodig. “Ah,” bracht hij uit toen zijn ogen erop vielen en kwam overeind om het ding te pakken, plofte ditmaal op zijn buik neer op het bed en lag er zo royaal op dat Seji er amper meer bij kon gaan zitten. Met een frons bladerde hij door het magazine heen, vastbesloten speurend naar een dergelijke zalfje dat hem misschien wel kon helpen—als het dan al geen scam zou zijn.
Rafe Adler
Aantal berichten :
68
Registratiedatum :
21-11-17

Rafe Adler

Terug naar boven Ga naar beneden

The Last Of Us Empty Re: The Last Of Us

Bericht van Seji Devonshire ma jan 08, 2018 9:20 pm







Rafe had hem nodig en natuurlijk stond Seji klaar voor hem. Misschien iets te snel en misschien iets te letterlijk. Seji probeerde niet al te lang over zijn eigen gedrag na te denken en bewoog zich naar Rafe toe om erachter te komen waarvoor de man hem nodig had. Zodra hij duidelijk maakte dat hij Seji nodig had om een rimpel te bekijken kon Seji het niet helpen om te grijnzen. Hij wist dat hij moest uitkijken met wat hij zei en deed, maar de grijns kreeg hij niet van zijn gezicht af. Hij had niet geweten dat Rafe zo gesteld was op zijn uiterlijk en al helemaal niet bezorgd over zijn ouderdom. Seji wist dat mensen in dit gedeelte van de wereld wel ouder werden, maar hij wist niet dat de verloren jaren je zouden inhalen als je te lang in de lus had gezeten. Dat was hem nog niet uitgelegd. “Get that smug grin off your face kid, this is not funny, and yes I am in fact serious,” Die woorden waren genoeg voor Seji om geen opmerking meer te maken over het rare verzoek en boog hij zich naar het desbetreffende stukje huid toe. Zijn ogen inspecteerde de rimpel en lang kon hij zijn grijns niet onderdrukken zodra hij merkte dat de rimpel inderdaad dieper was geworden. Zo kwam hij met de grijns weer recht en bracht hij Rafe het wonderlijke nieuws dat hij oud aan het worden was. De man snoof, waarna hij diep zuchtte. Tja het was vast niet het nieuws waar hij op zat te wachten. “Apparently time is already catching up on me,” bromde Rafe voor ieder ander onverstaanbaar, maar dankzij Seji’s scherpe gehoor kon hij het prima verstaan. Seji keek even met een lichte frons naar de man die zich nu achterover legde op het bed, niet geheel snappend wat hij bedoelde met zijn woorden. Wellicht was het een gezegde dat Seji nog niet eerder had gehoord. Hij moest ook niet alles letterlijk nemen. Dat had hij vroeger wel geleerd. Vroeger had hij ooit eens vastgezeten in de boom en had toen een persoon verteld om hem heel lang aan te kijken zodat de jongen ‘de kat uit de boom kon kijken’. Tja.. Erg helder was Seji niet geweest in zijn eerste paar weken en nog steeds kon je merken dat hij niet al te veel levenservaring had. Nog altijd hersenkrakend over Rafe’s woorden besloot Seji zich weer naar de vensterbank te begeven, maar kwam tot een halt zodra Rafe weer sprak. “Watch your back though, maybe it will happen to you as well, but then, like, in reverse, if you know what I’m saying,” grinnikte Rafe. Seji trok een wenkbrauw op en keek om naar hem. ”What do you mean?” vroeg Seji dan ook meteen. Hij begreep niet waar Rafe het over had en het irriteerde hem uitermate. Rafe kon hem al genoeg irriteren met het feit dat hij nog altijd niet had gezegd wat er tussen hem en Jeremy was gebeurd. Het was niet zozeer dat Seji het per se wou weten, dat hij er nieuwsgierig naar was. Hij had het gewoon zo vaak meegemaakt dat zijn moeder en andere volwassenen dingen van hem verzwegen. Hij haatte het doorgrondig en hoopte dan ook dat Rafe uiteindelijk de moeite nam om alles tegen hem te zeggen of er anderzijds nooit meer over te beginnen. “Back to being that cute lil’ pussy you were,” voegde Rafe er nog aan toe. Seji begreep het echter nog steeds niet en trok nogmaals een wenkbrauw op. ”I was never a ‘cute lil’ pussy’ to start with,” reageerde Seji enkel koppig en besloot plaats te nemen op een zetel bij het bed. Hij trok zijn benen op tot in een kleermakerszit en volgde Rafe met zijn ogen die op stond en opnieuw naar iets opzoek ging. Seji begon ondertussen opnieuw over Rafe’s woorden na te denken en probeerde te begrijpen waar hij het in hemelsnaam over had, maar hij werd er geen steek wijzer van. “Ah,” klonk het zodra Rafe kennelijk had gevonden wat hij had gezocht; een tijdschrift. Even verbolgde Seji zijn gedachten daarover, maar besloot bij één vraagstuk per keer te blijven. De man legde zich opnieuw op het bed neer en zorgde ervoor dat Seji er niet over dacht om nog weer bij hem op bed te komen. Opnieuw kon Seji erover brainstormen of Rafe echt zo’n ass moest zijn, maar besloot zijn gedachten te focussen. ”What do you mean with your words? I don’t understand it. You age quicker or something? Or less quicker?” probeerde Seji de vraag te stellen, maar hij vond de situatie nog te vaag om te weten wat hij moest vragen om antwoord erop te krijgen. Hij hoopte maar dat Rafe begreep dat Seji zijn woorden niet kon bevatten en dat hij dus alsnog een antwoord zou kunnen geven.

Seji Devonshire
Aantal berichten :
34
Registratiedatum :
21-11-17

Seji Devonshire

Terug naar boven Ga naar beneden

The Last Of Us Empty Re: The Last Of Us

Bericht van Rafe Adler di jan 09, 2018 12:05 am

Seji had met een zelfgenoegzame grijns op zijn gezicht geconcludeerd dat er inderdaad een rimpel zat op de plek die Rafe had aangewezen, en moest het er daarbij ook nog even inwrijven dat hij ouder aan het worden was. De grijns op Seji’s gelaat frustreerde hem waardoor hij zich achterover liet vallen op het bed en naar het plafond keek, iets onduidelijks bromde, en vervolgens een poging deed tot het tellen van de jaren die hij in de lus had doorgebracht. Telkens raakte hij de tel kwijt waardoor hij continu weer opnieuw begon. Hij giste dat hij ruim tien jaar in de lus was verbleven, wellicht iets meer, maar wist niet meer hoe oud hij nou precies was geweest toen hij arriveerde. Twintig? Dertig? Hij wist simpelweg niet meer hoe oud hij wettelijk gezien was. Misschien als hij smoesde dat hij zijn paspoort was kwijtgeraakt, en dus een nieuwe nodig had, dat hij een nieuwe zou kunnen krijgen zonder zijn voormalige in te leveren. Daar stond vast en zeker zijn originele geboortedatum op, en dus de verschrikking van de waarheid van hoe oud hij er uiteindelijk in de werkelijke wereld waar de tijd gewoon doorliep eruit zou zien. Lichtjes tuitte hij zijn lippen bij het nadenken -een tik van hem-  tot hij zich ineens realiseerde dat Seji natuurlijk jonger was dan hoe hij eruitzag. Met een grijns meldde Rafe dat Seji maar moest oppassen omdat het gevreesde verouderingsproces op hem wellicht averechts zou werken. Voldoening vloeide door zijn lichaam toen hij de verwarde uitdrukking van het kattenkind zag die er overduidelijk niks van begreep. Voor hem was het natuurlijk normaal dat de tijd stil stond, en nog nooit had er iemand gesproken over het beruchte verouderingsproces in-reverse. “What do you mean?” galmde in Rafe’s oren waarna een zwakke grijns op zijn gezicht ontstond en express zweeg om op zijn zenuwen te werken. ”I was never a ‘cute lil’ pussy’ to start with,” verdedigde de blonde jongen zichzelf waardoor Rafe zachtjes grinnikte, cute. “You sure about that lil’ one?” sprak hij terwijl hij overeind kwam nadat zijn ogen hadden gezocht naar de magazine van het hotel, waarin hopelijk het aanbod van de roomservice in zou staan. Rafe had een anti-age spulletje nodig, en wel snel, om het onvermijdelijke gevolg van het verlaten van de lus hopelijk toch iets vermijdelijker te kunnen maken. Of het zou werken wist hij niet, had zulke dingen natuurlijk nog nooit nodig gehad, maar aangezien hij lichtelijk wanhopig was op het moment wilde hij het maar al te graag proberen. Hij bladerde door het tijdschrift met een frons en spotte na enige tijd wat crèmepjes waarvan hij dacht dat het anti-ageing was. Hij maakte een ezelsoortje bij de bladzijde en bladerde nog even verder waardoor hij het drankassortiment wat ze aanboden tegenkwam, en besloot om ook -natuurlijk- wat whisky te nemen aangezien het hem te gewoon was geworden om er zomaar mee te stoppen. Rafe drukte op het roomserviceknopje en vertelde dat hij de crème en de duurste whisky wilde, ervanuit gaand dat het de beste uit het assortiment was vanwege de prijs. Pas toen hij klaar was met bestellen merkte hij op hoe Seji hem peinzend aankeek en veronderstelde dat hij waarschijnlijk al de hele tijd zo naar hem keek. “What,” bracht hij geamuseerd uit, gissend dat het iets te maken had met wat hij net had gezegd. Seji had wel vaker vragen over de, volgens hem, vage shit die hij uitkraamde—dus dit was zeker niet de eerste keer dat hij dé blik toegeworpen kreeg.  ”What do you mean with your words? I don’t understand it. You age quicker or something? Or less quicker?” sprak Seji zijn speculaties uit, proberend te verklaren waar hij het nou in hemelsnaam over had. Verbaasd, maar geamuseerd keek hij de jongen aan. “They didn’t tell you what would happen to your body if you exit the loop for a specific amount of time?’ sprak hij geamuseerd waarmee hij zoals gebruikelijk overduidelijk de jongens vraag niet had beantwoord. “Your parents did everything to protect you, but not tell you about that? vervolgde hij en ging rechtzitten zodat hij op ooghoogte met de jongen was, nu was het zijn beurt om te grijnzen. “Well, let me tell you a bedtime story about the inevitable when you leave the loop kid, you-“ begon hij plagerig alsof hij een klein kind een verhaaltje vertelde, maar werd onderbroken door een belletje dat aanduidde dat de roomservice er was. “Nevermind, priorities,” sprak hij terwijl hij zijn hoofd omdraaide en van het bed afging om zich naar de deur te begeven, Seji wederom voor de zoveelste keer in spanning achterlatend. Hij opende de deur wat een beeldschone dame in haar werkkledij met zijn bestelde producten onthulde, en het uiterlijk beviel Rafe overduidelijk zeer. Een flirterige glimlach verscheen vrijwel meteen op zijn lippen.   “Thank you honey, could you put it on the paycheck please?” vroeg hij met een seductieve ondertoon zijn woorden omhullend terwijl hij de voorwerpen overhandigd kreeg waarbij hij eventjes veelbetekenend der hand streelde met zijn vingers. “Must say that the service is not only incredibly quick, but also mind-blowingly good looking,” ging hij verder waarbij hij haar een speelse knipoog gaf en tegen de deurpost begon te leunen. Het laatste duidde aan dat hij echt niet van plan was maar een paar woordjes te wisselen met de desbetreffende dame, Seji moest maar even wachten. Ze waren immers vandaag toch niet meer van plan om verder te reizen, dus hij zou nog tijd zat hebben om het hem wat later op de avond uit te leggen—tenzij hij natuurlijk bepaalde andere plannen zou krijgen voor de avond/nacht. Dan kwam het er wel een andere keer van. Geduld is een schone zaak Seji.
Rafe Adler
Aantal berichten :
68
Registratiedatum :
21-11-17

Rafe Adler

Terug naar boven Ga naar beneden

The Last Of Us Empty Re: The Last Of Us

Bericht van Seji Devonshire di jan 09, 2018 12:00 pm







Het feit dat Seji voor Rafe een rimpel op zijn gezicht moest inspecteren vond hij amuserend. Hij kon het dan ook niet helpen om te grijnzen, ook al werd het hem al snel duidelijk gemaakt dat hij er niet al te veel van moest genieten. Seji besloot Rafe’s beveel dan ook op te volgen en boog zich wat naar de man toe om de rimpel te ontdekken. De woorden die Rafe erop gaf, deed Seji echter fronsen. Hij snapte niet waar de man over sprak. Zodra Seji er echter naar vroeg gaf Rafe natuurlijk niet meteen antwoord. Seji kon het verwachten. De man vond het veel te leuk om hem in spanning te laten wachten en gaf, in plaats van antwoord, een reactie die Seji wederom niet begreep. Het enige wat hij begreep was dat de Rafe hem een kleine schattige kitten had genoemd en dat was Seji nooit geweest. Dat maakte hij dan ook meteen duidelijk. “You sure about that lil’ one?” reageerde Rafe op Seji’s reactie en kwam vervolgens recht. Seji mompelde nog wat, maar wou er niet verder op ingaan. Hij kon goed genoeg de verhitte discussie aan gaan, maar zijn gedachten lagen ergens anders. Rafe had immers niet zijn vraag beantwoord en enkel een opmerking gegeven waardoor Seji meer vragen had gekregen. Hij snapte niet wat Rafe bedoelde, maar wist enkel dat het kennelijk iets met veroudering te maken had en voor hem iets met verjonging. Seji snapte niet waar Rafe het vandaan haalde. De man had wat in de magazine gebladerd van het hotel waarin ze verbleven, waarna hij roomservice belde en een paar producten bestelde. Seji had zijn hoofd er niet bij om te onthouden wat hij had besteld. De man kwam recht. “What,” bracht de man geamuseerd uit. Kennelijk had Rafe het door gehad dat Seji met genoeg vragen in zijn hoofd zat. Natuurlijk vond hij dit enkel leuk. Toch stelde Seji de vraag. Hij wou antwoorden hebben. Hij vond het te verwarrend om een goede vraag te formuleren. Hierdoor kwamen er verschillende korten vragen bij elkaar. Hij hoopte dat Rafe het wel begreep en dat de man eens antwoord zou geven. Nog altijd geamuseerd, maar nu ook wat verbaasd, keek Rafe hem aan. Seji keek hem aan. Had hij iets raars gevraagd? Was het weer zoiets dat Seji al had moeten weten maar nooit achter was gekomen in zijn korte leven? “They didn’t tell you what would happen to your body if you exit the loop for a specific amount of time?’ sprak Rafe geamuseerd. Seji trok een wenkbrauw op, waarna hij zachtjes zuchtte. Natuurlijk kon de man niet gewoon antwoord geven op de vraag. Opnieuw zorgde de nieuwe woorden voor meer vragen. Onderging je lichaam een transformatie zodra je uit de lus ging? Seji merkte geen verschil. Was het iets wat iedereen wist? “Your parents did everything to protect you, but not tell you about that?” vervolgde Rafe en kwam wat rechter. Seji keek hem nog altijd fronsend aan. Hij voelde de eeuwige haat jegens zijn moeder weer opborrelen. ”My mother was overprotective, but never told me anything,” siste Seji geïrriteerd. Niet enkel was hij geïrriteerd om het feit dat zijn moeder aan bod kwam, maar ook omdat Rafe nog steeds niet zijn vraag had beantwoord. Een vraag die zijn moeder kennelijk ook had kunnen beantwoorden. De vrouw had hem ook niks geleerd. Seji wou zijn mond openen om Rafe opnieuw te vragen naar antwoorden, maar Rafe deed vervolgens toch een poging om het uit te leggen. “Well, let me tell you a bedtime story about the inevitable when you leave the loop kid, you-“ begon Rafe, nog altijd geamuseerd, op een manier alsof hij een kind iets uitlegde, maar natuurlijk zou hij zijn woorden niet afmaken. Seji gromde geïrriteerd door het feit hoe Rafe tegen hem had gesproken en dat hij zijn woorden ook niet af maakte. Antwoorden lieten nog steeds op zich wachten terwijl Seji niet wist hoe lang hij nog in spanning kon wachten. Er was aangebeld. De gehele reden waarom Rafe was gestopt. “Nevermind, priorities,” sprak de man, waarna hij recht kwam en naar de deur toe liep. Seji zuchtte eens diep. Seji was enkel een klein steekje verder. Hij wist nu enkel dat het onvermijdbaar was. Maar wát was dan onvermijdbaar? De vragen bleven zich maar vermenigvuldigen terwijl ze harder begonnen te knagen. En Rafe? Die besloot zijn tijd te nemen met de roomservice.

“Thank you honey, could you put it on the paycheck please?” Blozend door zijn flirterige glimlach en seductieve toon in zijn stem, overhandigde ze hem de producten die hij had besteld. De benodigde aanrakingen ontgingen haar niet. Dat bleek wel uit haar wangen die enkel roder werden. Een klein verlegen glimlachje rond haar lippen terwijl ze hem aankeek. “Must say that the service is not only incredibly quick, but also mind-blowingly good looking,” vervolgde hij. Ze liet haar handen zakken zodra hij al zijn producten had aangenomen terwijl ze haar blik even afweek. Ze wist niet goed waar ze moest kijken of wat ze moest zeggen, maar al snel viel haar blik op een kleine gedaante in zijn kamer. Privacy was een schone zaak, maar het dier dat ze zag was verboden in het hotel. Ze was blij dat ze eindelijk iets kon zeggen. Anderzijds had ze waarschijnlijk alleen maar kunnen stotteren om vervolgens weg te lopen. Ze bracht haar kijkers terug naar de zijne. ”Sir, cats are forbidden in the hotel,” sprak ze zo formeel mogelijk, ook al kon je horen aan haar stem dat ze nog wat ondersteboven was door zijn handelingen en woorden. Ze probeerde haar houding zo zeker mogelijk te houden en bleef dan ook rustig staan, wachtend op het antwoord dat meneer zijn kat zou verwijderen van zijn kamer.

De vragen en frustratie was te groot geworden. Seji had altijd al veel vragen gehad. Doordat hij zo snel opgegroeid was, had hij te weinig informatie meegekregen. Hij had geen tijd gehad om alles goed in zich op te nemen en te onthouden. De simpele dingen die iedereen wist, kon hij niet weten. Hij moest het aan anderen vragen. Die hem, ofwel uitlachen of hem raar aankeken. Die frustratie had hij altijd gehad en dit was de druppel die de emmer deed overlopen. De frustratie werd hem te veel. Hij sloot zijn ogen zodra hij zijn zicht voelde duizelen. Hij probeerde de knallende hoofdpijn tegen te gaan, maar het was te laat. Zijn lichaam werd door de zwaartekracht aan getrokken, maar voordat hij op de grond dreigde te vallen, vormde zijn lichaam zich in dat van een kat en belandde de kat op zijn vier poten. Niet meer wetend wie of wat hij was, nam zijn katten instincten zijn lichaam en geest geheel over. Zijn blauwe kijkers gingen naar de twee mensen die bij de deur stonden. Seji zette een paar stappen in hun richting terwijl hij een klein miauwtje gaf.
Foto Seji als kat
Seji Devonshire
Aantal berichten :
34
Registratiedatum :
21-11-17

Seji Devonshire

Terug naar boven Ga naar beneden

The Last Of Us Empty Re: The Last Of Us

Bericht van Rafe Adler wo jan 10, 2018 12:31 am

Rafe kon niet ontkennen dat hij enorm kon genieten van de frustratie die hij op Seji’s gezicht zag toen ze wederom midden in een -voor Seji- belangrijke conversatie werden onderbroken, ditmaal gelukkig niet door de beruchte Jeremy maar door het belletje dat aanduidde dat de roomservice gearriveerd was. Elke keer dat hij de verveelde blik toegeworpen kreeg als hij weer eens zijn antwoorden uitstelde bracht hem vreugde en doorging enorm veel leedvermaak. De jongen had nog zo weinig ervaring in zijn leven, en Rafe vond het maar al te leuk om daar zo nu en dan eens misbruik van te maken voor zijn eigen plezier. Hij kon dan ook niet een grijns onderdrukken toen hij zich naar de deur begaf om deze te openen. Zijn gedachtes waren echter ver weg van Seji toen zijn ogen gleden over de persoon die zich voor hem bevond, ze was beeldschoon en de testosteron begon er automatisch van door zijn aderen te pompen. Het deed hem dan ook goed dat ze overduidelijk reageerde op zijn onsubtiele flirtgedrag wat haar wangetjes een roze kleur gaf, iets wat hem alleen maar aanmoedigde om verder te gaan ook al leek ze er door haar nervositeit zelf iets minder zin in te hebben dan hij. Iets wat hem overigens niet opviel omdat hij simpelweg te druk bezig was om haar te verleiden, en week zijn blik dan ook geen seconde van haar ogen af. “That cherry blossom flush looks good on you,” ging hij verder desondanks ze geen woord had uitgebracht als reactie op zijn vorige opmerkingen. Hij grijnsde zelfvoldaan toen hij opmerkte dat ze nóg roder werd dan ze al was, waarvan hij dacht dat het eigenlijk niet mogelijk was—maar toch had hij het voor elkaar gekregen. Net toen hij zijn mond opende om te vragen wanneer haar dienst eindigde snoerde ze hem de mond voordat hij verder een woord uit kon brengen. ”Sir, cats are forbidden in the hotel,” bracht ze uit terwijl haar blik gefocust was op iets achter hem. Rafe zuchtte diep. Seji, fucking cockblock. Hij herpakte zich echter snel en zette zijn vriendelijke glimlach weer op, niet eens achteromkijkend. “Oh, that’s my friend but he is not really a cat, his love for cats just got outta control you know, he just acts like one,” legde hij uit. “Right Se—oh,” kaapte hij zijn zin af toen hij even een blik achterom wierp voor de jongens bevestiging op zijn woorden. In de plaats waar Seji zich een paar ogenblikken geleden had bevonden zat nu een rode kat met een hoopje kleren eromheen. Seji was weg en er was een kat in zijn plaats gekomen. Waren dit zijn bijwerkingen van te lang de lus verlaten of zo? Waarom had hij hem ook al weer meegenomen? Een diepe zucht verliet zijn longen bij het aanzicht. “There really is a cat..” sprak hij verward uit terwijl hij het beestje met een frons aankeek, die op zijn beurt vrolijk miauwde. Hij lachte even ongemakkelijk terwijl hij zijn hoofd terugdraaide in haar richting. “Must be my with cats obsessed friend pulling a prank on me, my bad, I will put him outside,” sprak hij en keek weer in de richting van -dacht hij althans- Seji die hen beiden nog steeds aankeek. Was dit het trucje dat Seji al die tijd had achterhouden om hem op zo’n moment eens goed terug te pakken voor al die keren dat hij hem geplaagd had? Een beetje te lopen cockblocken door in een freaking cat te transformeren? “Would you mind walking me to the entrance to get rid of this…thing?” vroeg hij en zag hoe ze stilletjes, nog steeds met vuurrode wangetjes, nee schudde dat ze dat niet erg vond om te doen. Rafe kon het niet laten om een snelle knipoog als antwoord te geven voordat hij door zijn knieën ging en tilde Seji met een geïrriteerde kreun op waardoor er gelijk haren op zijn shirt kwamen. Vol afschuw keek hij naar de witte streepjes op zijn zwarte shirt, maar besloot het voor nu maar even te negeren. Als hij zo buiten met Seji in zijn kattengedaante dan brandde de hel wel los. Op het moment had hij even zijn aandacht op diegene die naast hem liep en hem begeleidde naar de uitgang, geen woord zeggend maar hij zag aan der gedrag dat zijn aanwezigheid al meer dan genoeg met der deed. Na een tijdje kwamen ze tot stilstand bij de uitgang van het hotel. “We’ve arrived,” sprak ze verlegen met grote bambi-ogen, hem wel beleefd aankijkend. Kort grinnikte Rafe en liet zijn hand even glijden over der naamkaartje op der borst, terwijl hij met de andere de kat vasthield. “Thank you, Veronica,” sprak hij met een schuin lachje en keek der diep aan. Ondertussen pakte hij een redelijk oud visitekaartje uit zijn broekzak, liet zijn hand in haar kontzak glijden om deze daar achter te laten en kon het gewoon niet laten om een zacht kneepje te geven toen hij deze weer terugtrok. “Come by when your shift ends, hm?” sprak hij nog voor als de hint nog niet duidelijk genoeg was geweest. Vervolgens draaide hij zich om en liep het hotel uit naar buiten.

Zijn gelaat had nu een totaal andere uitdrukking, gefrustreerd, maar tegelijkertijd ook enorm verward aangezien hij wel had verwacht dat Seji meteen weer naar zijn menselijke vorm zou gaan zo snel ze het hotel uitkwamen. Bedenkelijk keek hij om zich heen en spotte een obscuur steegje, misschien als het wat minder openbaar was dat hij terug zou veranderen. Ze waren immers op aarde nu waar iedereen een hartaanval zou krijgen als ze zoiets zagen gebeuren. Rafe beende het steegje in en zette Seji op de grond neer en hurkte erbij, de kat nu eens goed bekijkend. Dezelfde haarkleur en oogkleur. Het moest die verdomde gozer wel zijn, kon niet anders. “What the fuck are you onto mate, come on, back to human again,” sprak hij en gaf hem gewoon een harde duw, misschien iets té hard voor zo’n teer wezentje als hij nu was. “My God, Seji, if I would’ve known this I genuinely would have left you back there in the loop,” sprak hij geïrriteerd terwijl hij de kat recht aankeek met een frons. Vanuit zijn ooghoeken zag hij zo nu en dan een voorbijganger het steegje ingluren met een verbaasde blik. Hij voelde ze gewoon denken over wat voor een psychopaat hij wel niet was om een uitgebreid gesprek te voeren met een kat dat voor hen allemaal jargon bevatte.
Rafe Adler
Aantal berichten :
68
Registratiedatum :
21-11-17

Rafe Adler

Terug naar boven Ga naar beneden

The Last Of Us Empty Re: The Last Of Us

Bericht van Seji Devonshire wo jan 10, 2018 3:17 pm







De vragen en frustratie was Seji te veel geworden. Zijn hele, korte, leven had hij al met miljoenen onbeantwoordde vragen gezeten. Hij wist dat hij niet meteen een antwoord kon verwachten van Rafe, maar had gehoopt dat hij wel snel antwoord zou geven. Hij kon de spanning niet aan. In eerste instantie had Seji gedacht dat het hem enkel uitermate zou irriteren, maar al snel bleek dat er veel meer bij kwam kijken dan irritatie. Zijn zicht begon te duizelen waardoor hij even zijn ogen sloot en met zijn hoofd schudde. Daardoor voelde hij echter plots een steek van hoofdpijn en voordat hij er verder nog iets mee kon doen, voelde hoe zijn lichaam werd aangetrokken door de zwaartekracht. Hij had zijn ogen nog altijd gesloten en verwachtte zijn bewustzijn te verliezen, maar wat er echt gebeurde was iets totaal anders. Zijn lichaam vervormde zich en uiteindelijk belandde een kat op zijn vier poten op de grond. Seji was inderdaad zijn bewustzijn verloren. Het enige bewustzijn dat hij nog had, was dat van de kat. Zijn katten instincten hadden zijn lichaam volledig overgenomen wat ervoor zorgde dat zijn lichaam volledig naar dat van een kat was verandert. Zijn kijkers keken even de kamer rond, maar al snel ging zijn blik naar de twee mensen die bij de deur stonden. De conversatie die ze aan het houden waren begreep Seji niet geheel. Hij voelde nieuwsgierigheid op borrelen en merkte dat de aandacht naar hem ging. Eerst richtte het vrouwtje zich op hem en vervolgens keek het mannetje naar hem op. De man leek een stuk verbaasder te zijn om hem dan de vrouw. Seji nam een paar nieuwsgierige stappen dichterbij. “There really is a cat..” sprak de man en Seji had door dat zijn aandacht op hem was. Seji liet een vrolijke miauw horen en zette nog een paar stappen dichterbij, maar toen werd de man zijn aandacht al weer gericht op de vrouw. Seji keek even naar de twee, geen flauw idee hebbend waar ze over aan het praten waren. Seji kwam desondanks het gebrek van aandacht wel dichterbij en snoof nieuwsgierig maar voorzichtig hun geuren op. De geur van de vrouw herkende hij niet en negeerde hij dus, maar de geur van de man herkende hij wel. Hij kon zich niet herinneren waarvan, maar het voelde meteen vertrouwd aan waardoor Seji besloot om eens tussen diens benen door te paraderen en zijn lichaam wat tegen diens enkels aan te drukken. Om daar zijn geur, en vele losse haren, achter te laten. De twee bleven nog even in gesprek en Seji nam de tijd om de omgeving even in zich op te nemen, totdat hij plots werd opgepakt. Hij keek naar de grond die onder hem verdween en keek even om naar de man die hem had opgepakt. Luid spinnend drukte hij even zijn kopje tegen diens schouder, waarna zijn blik opnieuw naar de omgeving ging. Zijn zicht was nu plots een stuk verruimd en hij keek de hal in op een totaal andere manier. Opnieuw werden er wat woorden uitgewisseld, waarna ze begonnen te lopen. Seji’s ogen probeerde alle details in zijn nieuwe omgeving op te nemen. Hij voelde de nieuwsgierigheid kriebelen. Hij vond de man aardig, maar wou wel graag de kans krijgen om zelf op onderzoek uit te gaan. Al die nieuwe geuren ook. Jammer genoeg waren ze al snel het hotel uit. Dit zorgde er echter niet voor dat zijn nieuwsgierigheid minder werd. Het werd enkel meer. De buitenwereld bood een nog grotere reeks aan nieuwe voorwerpen, geluiden en geuren aan. Seji keek nieuwsgierig om zich heen terwijl de twee opnieuw wat tegen elkaar zeiden. Even boog de man naar de vrouw toe, waardoor Seji automatisch ook wat dichter bij de vrouw kwam, maar Seji vond dat maar niks. Hij boog wat naar achteren met zijn kop en kreeg nog net niet de neiging om uit te halen. Het was maar goed dat ze hem geen aandacht schonk en vervolgens weer naar binnen ging. Even bleef de man staan. Seji vroeg zich af wat het plan was. Zouden ze hier nu blijven staan of zouden ze nog ergens anders heen gaan. Even keek hij op naar de man die om zich heen keek, maar al snel kwam hij in beweging en werd Seji’s aandacht weer getrokken door zijn omgeving. In een gure klein steegje werd Seji op de grond geplaatst. Seji keek opnieuw even om zich heen, maar zijn blik werd getrokken door de man die naar hem toe boog en hem bekeek. Seji gaf opnieuw een blije miauw en zette een paar stappen naar hem toe om even op zijn achterpoten te staan om zijn kopje tegen zijn kin te drukken. Al snel stond hij weer op vier poten en ging zijn aandacht even naar het steegje waar ze zich in bevonden. “What the fuck are you onto mate, come on, back to human again,” sprak de man, waarna Seji plots een duw kreeg. Seji viel naar achteren door de duw, maar kwam meteen weer recht. Met vergrote pupillen keek hij de man nu wat schuw aan. Waar had hij dat aan verdiend? Als de man niet zo’n vertrouwde geur had gehad, had Seji gesist en naar hem uitgehaald. “My God, Seji, if I would’ve known this I genuinely would have left you back there in the loop,” Seji begreep niet waarover de man sprak, maar begreep wel dat hij geïrriteerd was en jegens hem. Seji zwiepte zijn staart recht en keek even naar de man. Zijn aandacht werd getrokken door de mensen die langs het steegje liepen waar ze zich bevonden. Kennelijk hadden ze geen reden om hier te zijn, aangezien de man toch enkel maar geïrriteerd en boos pruttelde, dus kon Seji net zo goed op pad gaan. De man zou hem toch niet missen. Seji begon zo in een nieuwsgierige tred richting de drukke straat te lopen. Voor het einde van het steegje bleef hij even staan, zwiepte eens met zijn staart, en liep verder. Behendig en nauwkeurig kon hij zich makkelijk langs de mensen begeven en begon hij de drukke winkelstraat te onderzoeken.

Seji Devonshire
Aantal berichten :
34
Registratiedatum :
21-11-17

Seji Devonshire

Terug naar boven Ga naar beneden

The Last Of Us Empty Re: The Last Of Us

Bericht van Rafe Adler do jan 11, 2018 12:08 am

Rafe had niet geweten was hij zag toen er op de plek waar Seji had gezeten een rossige kater was verschenen, terwijl er van de echte Seji geen spoor te bekennen was. Natuurlijk vreesde Rafe al het ergste, dat Seji de kat was, maar hij had de jongen nog nooit over zijn vermogen van gedaanteverandering horen praten. Was hij zelf nog niet achter al zijn capaciteiten, of was dit straf voor het spelen met moedertje natuur? Gefrustreerd dat hij nu niet volledig de kans kreeg om zich te storten op zijn roomservicemeisje en er -hopelijk- een calorievretende nacht van te maken, had hij de kat opgepakt en naar buiten gebracht. Natuurlijk had hij het niet kunnen laten om even zijn nummer nog bij de desbetreffende achter te laten en der uit te nodigen om na haar dienst even te komen buurten bij zijn hotelkamer. Of hij er überhaupt wel zou zijn, of dat Seji een enorme pain in the ass zou zijn was nog maar de vraag—maar niet geschoten was altijd mis. Rafe’s frustratie met, nu letterlijk, het kattenkind groeide groter met de seconde—alleen al als hij zag hoeveel haren er wel niet op zijn zwarte shirt kwamen. Waarom had hij dan ook precies vandaag een pikzwart shirt aangetrokken? Als Seji zo terug zou veranderen dan mocht hij ze er mooi allemaal vanaf plukken, één voor één, totdat de allerlaatste eraf is, al duurde het hem de hele nacht. Daarvoor was het echter wél nodig dat de jongen terug zou transformeren naar zijn menselijk vorm. Met een diepe zucht had de jongeman de kater in het steegje geplaatst waar het niet zo druk was zodat hij zijn ding kon doen. Seji zelf leek echter niet zo’n haast te hebben, in tegendeel tot Rafe die natuurlijk zo snel mogelijk weer terug in hun hotelkamer wilde zijn. Wat als het dienstmeisje haar dienst binnen een halfuurtje of minder afgelopen zou zijn en ze aanklopte terwijl hij er niet was? Een siddering ging langs zijn ruggengraat toen hij voelde dat de kat een kopje gaf tegen zijn kin, hem uit zijn gedachtes halend. Een dierenfan was Rafe beslist niet. Seji in zijn menselijke vorm kon hij nog verdragen, maar volledig in kattenvorm? No way in hell. Geïrriteerd dat hij dan ook niet meteen terug veranderde nu ze afgelegen zaten gaf hij de kat een goede por in zijn ribben, in de hoop het te triggeren. Het beestje viel beduusd achterover en schoot hem een schuwe, verwarde blik toe. Overduidelijk niet inziens waarom Rafe hem zo’n harde duw had gegeven. “Come on pal, turn!” fluisterschreeuwde hij met een diepe frons op zijn gezicht. Tot zijn ongeloof draaide het beest zich om en liep op zijn gemakje richting de uitgang van het steegje. Op zijn hoede keek Rafe toe, maar deed nog geen pogingen om hem te pakken. Misschien wilde hij wel even checken of de kust veilig was voordat hij daadwerkelijk zou transformeren naar een mens? Het was immers niet het meest gebruikelijke in de normale wereld, Rafe kon zich voorstellen dat Seji niet zou willen dat iemand het zag. Rafe’s ogen sperden open toen hij zag dat Seji hem echter peerde, de drukke winkelstraat in. “That sneaky little fucker,” vloekte hij terwijl hij snel overeind kwam en achter de kat aansnelde. Een diepe zucht verliet zijn longen toen hij zag hoe soepel en snel Seji tussen de mensenmassa door manoeuvreerde, iets wat hij als mens zijnde natuurlijk nooit voor elkaar zou krijgen. Daarnaast liep die klootzak ook nog eens tegen de richting van het verkeer in, dubbel zo erg dus. Waarschijnlijk deed hij dat expres om hem af te schudden. Rafe bromde even kort voordat hij zichzelf in de zee van mensen gooide, tegen iedereen aanbotste, boze blikken toegeworpen kreeg, kinderen omverliep waardoor ze in huilen uitbarstten -wat hem ergens wel zelfvoldoening gaf met zijn kinderhatende ass- alleen maar om zijn ogen niet van het kattenjong af te wijken. Tijdens het banen van een weg door de mensen zag hij plotseling vanuit zijn ooghoeken een klein hondje met een tuigje om waggelen. Een tuigje. Daar kon hij die verdomde kat wel mee temmen zodat hij niet als een bezetene achter hem aan hoefde te rennen. Vliegensvlug graaide hij het hondje van de grond, hield zijn ogen desondanks alsnog op Seji, klikte de sluitinkjes van het knalroze tuigje los en trok deze vervolgens met een ruk uit de handen van een tamelijk oude vrouw die het al op een gillen had gezet waardoor alle sensatieknakkers nieuwsgierig hun kant opkeken. Rafe was dan nog wel zo aardig het hondje ongedeerd weer op de grond te zetten, de vrouw nog een baldadig glimlachje te schenken, en vervolgens weer op een hoger tempo achter Seji begon aan te rennen. Waarom stopte hij niet gewoon, of was hij al zijn verstand tezamen met zijn menselijke lichaam verloren of iets dergelijks? “Seji!” siste hij gefrustreerd toen het rossige beest alsmaar door bleef gaan door de winkelstraat, uitgebreid alle prikkels om zich heen in zich opnemend, en was tegelijkertijd ook nog eens inhumaan snel. Rafe’s hekel voor katten was binnen een paar seconden exponentieel de hoogte ingeschoten. Op een plekje waar het ietsjes minder druk was, lukte het Rafe om wat dichterbij te komen. Hij greep vervolgens zijn kans om zichzelf naar voren te werpen op de stenen ondergrond waardoor hij het achterlijf van de kat te pakken kreeg. Rafe voelde zijn huid branden van het schaven over de stenen, er zaten onbetwist her en der wat schaafwonden—maar was veel ergere pijn gewend dus veel deerde het hem niet. Een vlaag van opluchting vloeide echter door zijn lijf toen hij merkte dat Seji tot stilstand was gekomen nu hij hem bij zijn achterpoten te pakken had gekregen. “Gotcha asshole,” sprak hij met een grijns en liet een hand los terwijl hij met de andere één achterpoot stevig vasthield. Ondertussen probeerde hij snel met zijn andere hand het tuigje om zijn gestreepte vacht te doen. Hij wist immers niet hoe lang hij deze ‘houtgreep’ zou volhouden, een kat in het nauw maakte immers rare sprongen.
Rafe Adler
Aantal berichten :
68
Registratiedatum :
21-11-17

Rafe Adler

Terug naar boven Ga naar beneden

The Last Of Us Empty Re: The Last Of Us

Bericht van Seji Devonshire do jan 11, 2018 11:47 am







Seji reageerde wat verontwaardigd op de manier waarop de tegen hem deed. Niet enkel leek hij behoorlijk geïrriteerd en boos op hem te zijn voor -in Seji’s ogen- geen goede reden, maar ook had de man naar hem uitgehaald en hem achterover geduwd. Schuw keek de kleine kater de man aan. “Come on pal, turn!” fluister schreeuwde de man. De toon stond Seji nog altijd niet aan. Het vertrouwen in hem was in een korte tijd snel gedaald. Het was duidelijk dat de man geen behoefte had aan zijn aandacht en dus besloot Seji zijn aandacht ook niet aan de man te spenderen. Zijn aandacht werd getrokken door de drukke winkelstraat waar het steegje op uitmondde. Seji was al zijn herinneringen aan de stad vergeten, aangezien hij die voornamelijk had meegemaakt als mens en niet als kat. Hij had zijn katten instincten dan ook een beetje leren te onderdrukken. Je moest immers niet snel afgeleid zijn in een gevecht. Wellicht was dat ook één van de redenen geweest waardoor hij nu plots totaal kat was geworden. Hij maakte zich er echter niet zorgen over. Hij vond het wel best zo. Zijn blik ging naar de vele mensen die hen voorbij liepen. Even hief hij zijn kopje wat om een paar gezichten te bekijken, maar al snel ging zijn blik naar de verschillende winkels die er waren en allerlei nieuwe voorwerpen die hij nog niet kende. Even zwiepte hij met zijn staart. Hij twijfelde niet. Hij berekende enkel zijn route. Zodra hij zijn nieuwsgierigheid niet meer kon onderdrukken kwamen zijn poten in beweging en zette hij het op een rennen. Behendig kon hij zich langs de benen van de mensen manoeuvreren. Hij had in het begin niet eens door dat de man achter hem aan kwam. Eerst nam Seji dan ook de tijd om even om zich heen te kijken en de geuren in zich op te meten, maar zodra hij de man hoorde naderen, zette hij het opnieuw op een rennen. Geen enkel kat bleef rustig staan als iemand hem met een rotgang naderde en het slechte humeur van de man hielp nou niet bepaald mee. Seji’s oren schoten schuw naar achteren, ook om het geluid van de man op te vangen zodat hij kon horen of de man dichterbij kwam of niet. De man bleek echter een stuk meer moeite te hebben met het ontwijken van mensen en botste tegen genoeg aan. Zodra Seji hoorde dat de man tot een halt kwam, nam Seji nog een paar stappen om vervolgens even om te kijken. Zijn vergrote pupillen vonden de man. Hij een of ander mormel in zijn handen genomen en trok het tuigje bij het beestje af. Seji kon alleen al door de geur weten dat het een hond was en dus stond het zicht Seji totaal niet uit. Zijn gedachten konden er niet bij met wat de man aan het doen was, maar Seji liet niet op zich wachten. Zodra hij geconstateerd had dat de man inderdaad was gestopt, richtte Seji zijn blik weer naar voren en trippelde hij vrolijk verder. Hij behield zijn blik op zijn omgeving om alle nieuwe zichten in zich op te nemen, maar hield zijn oren naar achteren omdat hij het nog niet geheel vertrouwde. De man zou zomaar elk moment weer in actie kunnen komen, tenzij hij nu natuurlijk had besloten om de hond lastig te vallen in plaats van hem. Een goede ruil leek het hem. Zodra hij de zware voetstappen snel weer hoorde naderen, keek Seji nog een keer schichtig achterom, om vervolgens het weer op een rennen te zetten. “Seji!” bulderde de stem. Een naam die hem bekend voorkwam en die hij ook als zijn eigen bekroonde, maar dat betekende niet dat hij zou luisteren zodra zijn naam werd geroepen. De man zond te veel negatieve prikkels uit om ook nog maar in de beurt te komen. Nog net in een waas had hij vernomen hoe de man het tuigje vast had. Een teken dat Seji zéker niet in zijn handen wou belanden. Sneller dan voorheen schoot Seji tussen de mensen langs en schoot een minder drukke straat in, met de hoop de man af te schudden. Het was een domme poging. Doordat het minder druk was kon de man hem enkel makkelijker pakken. Een doffe klap was te horen waardoor Seji wou op springen, maar voordat hij zijn poten van de grond kreeg, voelde hij hoe zijn achterpoten vast gegrepen werden. “Gotcha asshole,” klonk dezelfde stem weer. Seji histe en keek meteen achterom om de man te zien die nu met een voldane grijns naar hem keek. Seji rolde over zodat hij zijn klauwen in de man kon zetten. Een hand liet hem los waardoor hij al één poot vrij had, maar hij merkte al snel genoeg op waar die andere hand heen ging. Naar het duivelse wapen. Seji siste nogmaals en hapte eens naar man, maar wist dat hij zich hier uit moest werken voordat de man het tuigje om hem heen zou krijgen. Met een felle krijs zette hij zijn tanden in de hand van de man, waarna hij behendig zijn achterpoot uit diens greep trok en er vandoor ging. Triomfantelijk keek Seji nog achterom, denkend dat hij nu voorgoed verlost was van de man, maar toen verdween de grond plots onder hem. Verbaasd keek Seji even naar de grond, waarna zijn blik ging naar de armen die hem vast hadden en vervolgens naar het gezicht van de man die hem vast had gepakt. Het gezicht kwam hem vaag bekend voor, maar de geur van de man was nieuw. Zodra de man een hand naar hem uitstak week Seji in eerste instantie schuw weg, maar de man deed niks. Voorzichtig snoof Seji zijn geur op, waarna hij zijn kopje gewillig tegen de hand aan drukte die hem vervolgens begon te aaien. Luid spinnend legde Seji zich neer in diens armen terwijl hij werd geaaid.

Jackie was na het incident met Jeremy meteen vertrokken uit de plaats waar Jeremy zich bevond. Jackie was de enige die Jeremy kon tegen houden, maar hij was ook de enige die wist hoe Jeremy zich echt voelde. Vroeger al was Jackie de enige geweest die precies had geweten wat er in Jeremy om ging en waar hij behoefte aan had. De jongen werd toen al totaal verkeerd begrepen en verdacht van een karakter dat hij helemaal niet bezat. Jeremy was bijna in de verkeerde richting geduwd door zijn familie en Jackie had er niks tegen kunnen doen. Een eeuwig schuldgevoel en gemis zorgde er dus voor dat Jackie het niet over zijn hart kon verkrijgen om Jeremy nogmaals tegen te komen. Hij wou de man niet in de weg staan van zijn geluk, ook al betekende dat dat hij mensen ervoor moest vermoorden. Een erg goede Arch Angel was Jackie niet, maar niemand hoefde dat te weten. Hij hielp iedereen die hij kon helpen, maar wou zich niet bemoeien met de plannen van zijn broer. Rustig liep hij richting de winkelstraat waar hij een paar simpele boodschappen wou doen. Zodra hij de winkelstraat echter naderde, merkte hij al snel genoeg op dat er behoorlijk wat mensen naar iets of iemand aan het kijken waren. Jackie was nog altijd iets menselijk waardoor ook bij hem de nieuwsgierigheid begon op te borrelen. Al snel viel zijn blik op een man die iets aan het achtervolgen was. Jackie volgde diens blik en kwam uit bij een rossige kater. Even keek Jackie wat verbaasd, toekijkend hoe de man met al zijn macht het tuigje om het beest proberen te krijgen. Het beest was echter te behendig en wurmde zich los uit diens greep. Jackie besloot de man ter hulp te schieten en boog snel naar de kat toe om deze op te pakken. Met een kalme uitstraling en vriendelijke glimlach behandelde hij de kat met liefde. De kat leek even schuw te zijn, maar zodra hij zijn geur had geroken liet hij zich maar al te graag aaien. Even keek Jackie met een glimlach naar de kat, waarna hij zijn andere hand uitstak naar de man zodat hij zich recht kon trekken. ”Is this your cat?” vroeg hij met een vriendelijke glimlach.
Seji Devonshire
Aantal berichten :
34
Registratiedatum :
21-11-17

Seji Devonshire

Terug naar boven Ga naar beneden

The Last Of Us Empty Re: The Last Of Us

Bericht van Rafe Adler vr jan 12, 2018 10:37 pm

De frustratie raasde door aderen toen hij Seji zag stilstaan nadat hij het tuigje van het minuscule hondje had genomen, gewoon toekijkend hoe hij het beest van zijn harnas had ontdaan. Op het eerste ogenblik dacht Rafe dat hij nu een makkie eraan zou hebben, hem binnen no-time gevangen zou hebben, maar toen hij weer mensen aan de kant begon te duwen begon de rossige kater ineens nóg harder te sprinten dan hij eerst deed. Geërgerd vloekte Rafe en spurtte erachteraan. Hij dacht zeker dat het allemaal maar een grappig spelletje was, nou als hij nog lang zo door zou gaan dan zou hij wel kunnen fluiten naar zijn uitleg over wat er met je lichaam gebeurt naarmate je langer uit lus blijft en niet meer terugkeert. Zo nu en dan botste hij tegen de verkeerde aan die hem dan wilde terugtrekken om de confrontatie met hem aan te gaan, maar Rafe kreeg het voor elkaar zich dan soepel los te wringen uit diens grip en zijn klopjacht naar Seji voort te zetten. Ineens sloeg de kat af, een iets minder druk steegje in, hem waarschijnlijk proberend af te schudden. Snel maakte Rafe een scherpe bocht waardoor hij over het gladde looppad uitgleed, redde zich echter door zichzelf op te vangen met zijn handpalmen, zijn zwaartepunt weer fatsoenlijk onder zich te brengen, en weer achter het harige mormel aan te snellen. Tot zijn geluk was de desbetreffende straat een stuk rustiger dan de enorm drukke winkelstraat waar ze zich zonet nog in bevonden, wat hem de mogelijkheid bood veel grotere passen te nemen zonder verhinderd te worden en de afstand tussen kat en man te verkleinen. Rafe kwam al snel tot de conclusie dat hij Seji nooit handmatig zou kunnen inhalen én te pakken krijgen, en dan ook nog eens dat tuigje om zijn lijf zien te krijgen. Vliegensvlug overwoog hij zijn opties en besloot zich kort daarna naar voren te gooien, in de hoop de kat vast te kunnen grijpen en hem in de touwen te slaan. Licht pijnlijk kreunde hij toen hij voelde hoe de harde stenen schaafden in zijn huid, de opperhuid op sommige plekken er gegarandeerd afschurend. Alle pijnprikkels maakten echter plaats voor het zelfvoldane gevoel dat hem overspoelde toen hij merkte dat hij Seji vast had bij zijn achterpoten, blij zag hij er niet uit—maar dat kon de jongeman zich niets schelen. Zolang hij hem maar had, boos of blij, dat scheelde hem niks. Hij fronste diep toen hij uithaalde naar de hand die hij terugtrok om het tuigje te pakken. Rotkat. Snel gooide hij het ding over het harige pluisbeest en probeerde vliegensvlug de sluitinkjes dicht te klikken, maar tevergeefs. Teveel gefocust op het tuigje omdoen, voelde hij plots een stel tanden in de enige hand die Seji echt vasthad boren. Reflexmatig trok hij deze pijnlijk kreunend terug, om alleen dan tot de realisatie te komen dat het beest als een gek wegsnelde. Rafe sloot zijn ogen gefrustreerd. Bijna had hij hem te pakken. Bijna. Hij was maar een seconde weg van het beest terug naar het hotel sleuren, ongezien naar de hotelkamer sneaken en Seji op een of andere manier te forceren weer te transformeren naar zijn menselijke vorm. Daarna zou hij hem gelijk even duidelijk maken dat hij het niet weer moest flikken om in een kat te veranderen, want Rafe’s haat voor katten was enorm gestegen in het afgelopen kwartier. Hij klemde zijn kaken razend op elkaar en hielp zichzelf half overeind—maar bevroor in zijn bewegingen toen zijn zicht viel op een hand die naar hem werd uitgereikt. Het duurde niet lang voordat zijn bruinblauwe ogen vielen op de kenmerkbare ring die hem verdomd bekend voorkwam. Tot het tot hem doordrong waarvan de ring hem bekend voorkwam keek hij met een ruk omhoog naar de persoon van wie die afkomstig was. Zijn hart begon meteen te versnellen uit angst toen zijn vermoedens bevestigd werden door zijn zicht. Het was Jeremy, en die verdomde Seji was luid aan het spinnen en kopjes aan het geven alsof het de normaalste zaak van de wereld was. ”Is this your cat?” sprak de man met een ‘vriendelijke’ glimlach op zijn gezicht. Ging hij het zo spelen? Doen alsof er niets aan de hand was met een schijnheilig glimlachje op zijn gezicht geplakt? Verstijfd keek Rafe naar de man zijn gelaat, niet wetend wat hij moest doen. Hij had zich er totaal niet op voorbereid, wist überhaupt niet eens of hij zijn zakmes wel in zijn broekzak had verborgen—of deze uit alle haast was vergeten. Sinds ze de lus hadden verlaten was het de laatste tijd iets beter met Rafe gegaan. Hij had minder nachtmerries; had minder het gevoel gekregen alsof de beruchte man om elke hoek van elke straat kon staan. Hij had het gevoel gehad alsof het ze echt zou lukken om zich uit zijn klauwen te wurmen. Een vredig leven leven, ergens op de wereld, misschien wel in een andere lus, en anders maar in het sterfelijke. Hij was liever sterfelijk en levend in vrijheid, dan dat hij onderdrukt en voor een eeuwigheid door zou leven totdat Jeremy hen zat was en er persoonlijk een einde aan maakte. De hel leek hem zelfs een positievere uitkomst dat het laatste. Toen Rafe echter oogcontact maakte met de man waarop hij zo zijn best had gedaan om te verwerken, leek het alsof alle angstige gevoelens waarvan hij dacht dat ze waren verminderd, zich eigenlijk hadden opgekropt en nu allemaal tegelijkertijd in één sensationele golf over hem heen vloeiden. Hij verdronk in zijn eigen gevoelens en gedachtes.   “Yes,” sprak hij uiteindelijk na een lange doodse stilte en kwam langzaam overeind, de hulp van de man negerend. Als hij zijn hand zou geven dan had hij een grote kans dat hij deze niet meer terug zou krijgen, zijn ogen naar elk punt van de man vliegend om zijn elke beweging in de gaten te houden. Desondanks hij te zwak was om terug te vechten, kon hij hem misschien wel ontwijken als hij wilde aanvallen. Goed opletten was dus een prioriteit in dit geval. Voor de zekerheid voelde hij even in zijn broekzak om te checken op hij zijn zakmes wel bij zich had. Tot zijn opluchting voelde hij het warme ijzer rusten tegen zijn been. Niet dat het enorm veel zou uitmaken, maar hij voelde zich toch een stuk zekerder met een wapen waarbij zijn krachten werden geactiveerd. Als je niks probeerde ging je immers sowieso ten onder. “Yes that is my cat, but please don’t hurt it? You can hurt me, but please just don’t hurt the cat,” ratelde hij ineens en hield zijn hand lichtjes hoog om zijn punt versterken en was slim genoeg niet te vermelden dat de kat niet zomaar een kat was—maar Seji. Hij had zo’n sterk vermoeden dat Seji in zijn kattengedaante al helemaal niet terug zou kunnen vechten, sterker nog, met een krachtig kneepje zouden zijn ingewanden eruit spatten en was het gebeurd met de jongen. Desondanks hij hem zonet razend had gemaakt om als een gek weg te rennen voor hem, wilde hij niet dat het kattenkind zoiets zou doorgaan. Hij was ook te gehecht geraakt aan het blonde jonkie en kon hij het niet over zijn hart verkrijgen om nu te vluchten terwijl hij zich in de handen van de duivel bevond, ook al vertelde elke cel in zijn lichaam op het moment het tegenovergestelde. Hij kon het niet, hoeveel angst hij ook door zijn lijf voelde gieren. “Just let him go please, this is our fight, not his. Take it out on me, I’ve endured it once, can endure it twice,” sprak hij en probeerde zelfverzekerd te klinken, maar klonk precies het tegenovergestelde waarbij hij ook nog eens stond te trillen als een gek. Misschien hadden ze toch maar naar een afgelegen oord moeten reizen in plaats van naar deze drukke stad.
Rafe Adler
Aantal berichten :
68
Registratiedatum :
21-11-17

Rafe Adler

Terug naar boven Ga naar beneden

The Last Of Us Empty Re: The Last Of Us

Bericht van Jackie Suthcliff za jan 13, 2018 12:38 am







Jackie had er niet over nagedacht of de man wel zijn hulp wilde hebben, maar hij ging er wel vanuit. De man leek nogal in de rats te zijn om het dier te vangen en Jackie kon het zich voorstellen dat het super frustrerend moest zijn. Katten waren behendige en snelle beesten. Je kon ze moeilijk te pakken krijgen in je uppie. Daarbij hielp Jackie graag en was het letterlijk zijn taak om de mens te helpen. Dus had Jackie zijn armen uit gestoken en een vluchtige stap richting het dier genomen om vervolgens de kat op te pakken en deze in zijn armen te leggen. Even duurde het voordat het beestje gewend was aan hem, maar zodra de kat zich wat meer op zijn gemak voelde, liet hij zich gewillig aaien en begon luid te knorren. Even keek Jackie met een klein glimlachje naar de kat, waarna zijn blik naar de man ging die nog op de grond zat. Jackie hield de kat met een hand vast, losjes maar kon deze grip elk moment versterken mocht de kat er weer vandoor willen gaan, en stak zijn andere hand uit naar de man zodat deze zich eraan op kon trekken. Het verliep echter totaal anders dan Jackie had verwacht. De man liet zijn blik naar zijn hand gaan, maar pakte deze niet aan. In plaats daarvan ging diens blik naar zijn gezicht en zag Jackie hoe de welbekende angst in diens ogen lag. Jackie sloot zijn ogen half. Hij moest moeite doen om niet te zuchten. Hij vond het vreselijke dat mensen hem beangstigend vonden en bang voor hem waren. Hij hield ervan om onder de mensen te zijn en hielp ze dus graag. Hij begreep dat zijn tweelingbroer voor dit effect zorgde, maar meestal kreeg Jackie niet de kans om de situatie uit te leggen. Meestal renden de mensen al weg voordat hij een woord over zijn strot kreeg. Ditmaal was dat enkel anders. De man stond op, maar rende niet weg. Hij bleef staan. Jackie bracht zijn hand terug naar de kat en aaide deze rustig weer, terwijl hij wachtte op een antwoord of een reactie. Hij ging er vanuit dat er nu een reeks van woorden ging volgen. “Yes,” sprak de man uiteindelijk. Jackie keek op. Hij had een grotere reactie verwacht, maar besefte dat het het antwoord was op zijn vraag. Door de stilte was Jackie al haast vergeten dat hij de vraag had gesteld. Jackie knikte eens en behield zijn vriendelijke glimlach rond zijn lippen. Even ging zijn blik terug naar de kat. ”He seems very sweet,” reageerde Jackie met een glimlach en hoopte hiermee enige angst bij de man weg te nemen, maar Jackie’s houding was niet genoeg om de man doen te ontspannen. Opnieuw viel er een korte stilte. Misschien was het egoïstisch, maar Jackie wou de kat nog niet terug overhandigen aan de man. Natuurlijk gunde hij de man zijn kat terug, maar Jackie wou duidelijk maken dat hij niet Jeremy was, dat er ook nog een goede tweelingbroer rond liep. Daarbij wou hij de man geruststellen. Hij wou de angst afnemen en voorkomen dat de man onterecht ergens heen vluchtte. Jackie wist dat er genoeg mensen op de vlucht van Jeremy waren. Zodra deze mensen Jackie zagen, renden ze meteen weg om hun spullen te pakken en ergens anders heen te vluchten. Jackie kon dan enkel achter hen aan gaan en hen proberen ervan te overtuigen dat hij de tweelingbroer was. Meestal kreeg hij het voor elkaar om hen te overtuigen en kon hij hen verder helpen. Hij hoopte dit ook te kunnen bereiken met de man.

Plots verbrak de man de stilte. “Yes that is my cat, but please don’t hurt it? You can hurt me, but please just don’t hurt the cat,” ratelde de man plots. Jackie keek wat verbaasd op door de woorden en de plotselinge snelheid waarop de man sprak, zijn angst duidelijk naar boven komen, maar begreep al snel dat de man waarschijnlijk in gevecht was geraakt met Jeremy en nu was hij bang dat de kat eronder aan zou gaan. De verbazing verdween van zijn gezicht en rustig keek hij de man aan. Wellicht zou zijn uitdrukking voor verwarring zorgen, misschien voor enkel meer paniek en heel misschien zou de kalmte in hem overgaan. “Just let him go please, this is our fight, not his. Take it out on me, I’ve endured it once, can endure it twice,” vervolgde de man. Hij leek zelfverzekerd over te willen komen, maar de angst was te horen in zijn stem en te zien in zijn houding. Hij rilde. Jackie had veel mensen gezien die bang waren gemaakt door Jeremy, maar deze man had er goed van langs gekregen om zo bang te zijn. Jackie besloot zich daar niet op te richten. Hij moest ervoor zorgen dat de man rustig werd. ”Don’t worry sir. My name is Jackie and I’m Jeremy’s twin brother. You and the cat are totally safe with me,” besloot Jackie meteen te zeggen. Hij droeg een warme glimlach rond zijn lippen. Het was nog maar de vraag of de man het zou geloven. Waarschijnlijk zou Jackie het nog een paar keer moeten herhalen, maar voor nu besloot Jackie eerst de man tot kalmte te roepen. En kon dat niet door zijn woorden, dan kon hij het proberen met zijn krachten. Voorzichtig stak hij zijn hand op. Hij wist dat hij zijn handelingen rustig moest houden, wou hij voorkomen dat de man onbedoeld in de verdediging schoot. Zijn ogen werden even wit, waarna een kleine licht bol in zijn hand verscheen. De energie die er vanaf kwam was zacht en warm. Het voelde prettig aan. Langzaam maakte de bol zich los van zijn hand en zweefde deze in de richting van de man. Het ging in een snel genoeg tempo om te voorkomen dat de man het zou ontwijken. Het zou de man immers geen pijn doen, juist het tegenovergesteld. Jackie had de schaafwonden en de kleine bijtwond op diens handpalmen ontdekt. De lichtbol legde zich ongegeneerd tegen de borst van de man aan om in het lichaam opgenomen te worden. Binnen een seconde was de bol verdwenen. De kracht en energie van de bol zou ervoor zorgen dat zijn wonden zouden genezen en dat hij zich wat kalmer zou voelen. De angst zou minder worden zodat de man wat beter na kon denken. In dat opzicht was Jackie blij dat hij de tegenovergestelde kracht had van Jeremy; dan kon hij alle schade die Jeremy aanrichtte omkeerbaar maken. Jackie bleef even stil, hopend dat zijn kracht zijn werk had gedaan. Het zou moeten werken, maar misschien had de man zo’n grote angst voor Jeremy dat hij niet meer te redden viel. ”Can we go somewhere to talk? I can help you,” probeerde Jackie voorzichtig. Nog altijd probeerde hij zich zo open en vriendelijk op te stellen, maar hij wist dat het lang kon duren voordat iemand hem echt vertrouwde.
Jackie Suthcliff
Aantal berichten :
6
Registratiedatum :
12-01-18

Jackie Suthcliff

Terug naar boven Ga naar beneden

The Last Of Us Empty Re: The Last Of Us

Bericht van Rafe Adler zo jan 14, 2018 12:46 am

Het had er allemaal zo vlekkeloos uitgezien in zijn hoofd. Seji was een steeg in gesneld waar amper mensen liepen, wat Rafe op zijn beurt de mogelijkheid gaf om grotere passen te nemen en beetje bij beetje dichterbij de rossige kater te komen. Hij had het erop gewaagd om naar voren te springen, in de hoop dat hij de kat te pakken kon krijgen—en met succes. Helaas was Seji ook niet de domste en had hij binnen de kortste keren zijn lange scherpe hoektanden in de rug van zijn hand geboord toen Rafe weemoedig het knalroze tuigje bij het beest probeerde om te doen. Wederom een succesvolle ontsnappingspoging voor Seji. De frustratie die op dat moment door zijn lijf ging was niet te omschrijven. Rafe vond het niet erg als Seji hem terug plaagde, want hij deed het vaak zat bij hem—maar er zaten nou eenmaal grenzen aan hoe ver je kon gaan. Het kattenjong zat op dit moment ver, maar dan ook ver over de grens bij hem. Daarnaast was menig mens over het algemeen verdraagzamer dan hijzelf, zijn lontje was namelijk enorm kort. Nee, Seji was nog niet klaar met hem als hij weer terug in zijn menselijke vorm was. Vastberaden om weer achter het mormel aan te stormen hief hij zijn hoofd, totdat zijn blik op een hand viel de hem overeind wilde helpen. Wantrouwend had Rafe eerst gekeken aan wie deze specifieke hand vastzat en voelde zijn hart in zijn schoenen zakken toen hij het welbekende gezicht met een schijnheilige glimlach naar hem zag lachen—mét Seji in zijn armen koesterend. Op zijn eigen krachten krabbelde hij overeind en wilde het liefst zo snel mogelijk wegrennen, het eerste de beste vliegtuig pakken dat naar een willekeurig ver land ging, en hopen daar vrede te vinden. Het probleem was dat die verrotte kat in de man zijn armen lag, en kon het niet over zijn hart verkrijgen het diertje in de kluwen van de duivel te laten. Hij kon niet ontkennen dat hij gehecht was geraakt aan Seji, hoe een gevoelloze klootzak hij ook kon zijn en het waarschijnlijk zelden tot nooit liet merken—hij gaf wel om hem.

”He seems very sweet,” sprak de man met diezelfde vieze, schijnheilige glimlach waardoor Rafe alsmaar achterdochtiger werd. Zijn hersenen draaiden op het moment overuren. Normaliter leek Jeremy juist iemand die meer direct was dan er lieftallig omheen te draaien, maar nu leek hij dat juist te doen—en het verwarde hem. Het was kwellend niet te wetend wat de man zijn volgende beweging, actie zou zijn. Hij was simpelweg ontoerekeningsvatbaar, en er was niets wat Rafe eraan kon doen. Trillend stamelde hij dan ook dat de man hem maar te grazen moest nemen, en met zijn poten van het katje af moest blijven. Een krachtige stomp en het was dood, Rafe kon er wel wat meer aan dus had hij liever dat hij Seji’s plek kon innemen—hoeveel angst er op het moment ook door zijn lijf heen raasde. Jeremy liet hem echter niet gaan waardoor Rafe lichtelijk wanhopig begon te kijken, hij zou hem toch niet als chantagemiddel gaan gebruiken? Zou hij voelen dat het Seji was, en niet zomaar een willekeurige kat waar hij aan gehecht was? ”Don’t worry sir. My name is Jackie and I’m Jeremy’s twin brother. You and the cat are totally safe with me,” sprak de man vervolgens waardoor een diepe frons op de jongeman zijn voorhoofd ontstond en hem aankeek. Wat? Het duurde even tot hij volledig tot de realisatie kwam wat de man, waarvan hij eerst dacht dat het Jeremy was, nou eigenlijk had gezegd. De tweelingbroer, genaamd Jackie. Het moest niet gekker worden. Hij schudde kort zijn hoofd om weer tot bedaren te komen. Nee, Jeremy was hem gewoon voor de gek aan het houden, hem in verwarring brengen zodat hij een makkelijker doelwit zou zijn. Toen de man zijn hand ook al maar een centimeter omhoog bewoog greep Rafe reflexmatig naar het zakmes in zijn broekzak en hield die dreigend voor zich uit. “Don’t hurt him,” waarschuwde hij, overduidelijk nog 0,0 vertrouwen erin hebbend dat het niet Jeremy was die voor zich bevond. Zijn adem stootte in zijn keel toen hij zag dat zijn ogen spierwit werden. Wat deed hij? Was het een nieuw trucje om in dat angstaanjagende gedaante te veranderen zonder zijn ring af te doen? Puur uit instinct schoot Rafe naar voren om de man aan te vallen met het mes, maar stopte abrupt toen een witte bol naar hem toekwam zweven, en tegen zijn hart begon te drukken. Vrijwel meteen begon Rafe achterwaarts te lopen in de hoop dat de bol op zijn plek zou blijven, maar tevergeefs—het lichtgevende ding ging net zo snel naar voren als hij achteruitging. Wanhopig haalde hij uit met het zakmes naar het bolletje dat steeds kleiner werd en met zijn lichaam leek te versmelten. Zijn hart bootste na alsof hij een marathon aan het lopen was, eveneens zijn adem—terwijl hij de man met de raafzwarte haren aankeek. Wat flikte hij nu weer? Plotseling voelde hoe zijn hart uit het niets een lagere frezuentie aannam en zijn adem minder erg begon te schaven. Het klopte niet. Hij wist van zichzelf dat zijn lichaam in zo’n situatie niet uit het niets zó rustig kon worden, en al helemaal niet zo abrupt. Het had onbetwist te maken met de obscure bolletje dat uit het niets naar hem was komen toevliegen. Jeremy deed het zeker zodat er minder adrenaline per tijdseenheid door zijn aderen heenstroomde waardoor zijn reactievermogen er significant op achteruitging. Dat witte bolletje was vast en zeker een of ander magisch drogeermiddel. Het kon niet anders. Continu voelde hij hoe zijn hart automatisch sneller probeerde te kloppen door zijn beangstigende gedachtes, maar telkens weer geforceerd werd om naar diens normwaarde te wederkeren. Het was geen lekker gevoel, alsof hij opgesloten was in zijn eigen lichaam, maar er geen volledige controle meer over had. ”Can we go somewhere to talk? I can help you,” sprak de man nadat hij waarschijnlijk had aangevoeld dat Rafe lichamelijk was gekalmeerd, desondanks de overuren die zijn hoofd nog steeds draaide. Rafe keek hem aan, en vervolgens naar Seji die nog steeds tevreden in zijn armen lag. “At a café, perhaps?” sprak hij met een zacht ironisch lachje, maar deed alsof het een echt voorstel was om daar te gaan ‘praten’ zodat hij hem kon ‘helpen’. Hij probeerde zo zeker mogelijk te klinken—hopend dat de man zou denken dat zijn drogeermiddel zowel fysiek als psychisch had gewerkt. “But first, the cat, please?” sprak hij vervolgens en probeerde zwak te glimlachen. Wellicht als hij het spelletje meespeelde, Seji overhandigd kreeg, en de man niet doorhad dat zijn middeltje mentaal gezien niet op hem werkte—kon Rafe een poging doen om de benen te nemen zo snel als hij de kat in zijn handen zou krijgen. Hij wist zelf dondersgoed dat hij niet een enorm grote kans zou hebben op ontsnappen van de man, de hoeveelheid power die de man bezat kon hij simpelweg niet bevatten. Als hij echter poeslief met hem mee zou gaan en zou ‘praten’ dan wist hij vrijwel zeker dat hij misschien wel in een krap kooitje werd opgesloten met Seji, en vervolgens afgevoerd werd naar het rijk van Jeremy om daar te kunnen ‘werken’. Rafe probeerde liever de eerste optie uit, niet geschoten was altijd mis.
Rafe Adler
Aantal berichten :
68
Registratiedatum :
21-11-17

Rafe Adler

Terug naar boven Ga naar beneden

The Last Of Us Empty Re: The Last Of Us

Bericht van Jackie Suthcliff zo jan 14, 2018 11:50 am







Het duurde niet lang voordat Jackie door had dat de man Jeremy kende en, zoals vele anderen, als de dood voor hem was. Jackie wist dat hem vertrouwen dan moeilijk kon zijn. Meestal kreeg hij niet de kans om de situatie uit te leggen en meestal geloofde ze hem daarna alsnog niet. Hij kon het ze niet kwalijk nemen, maar het maakte zijn werk wel moeilijker. Hij hield er niet van om zijn werk te forceren op anderen, maar zodra ze begonnen te rennen kon hij niets anders. Natuurlijk zou dat nog steeds niet gepaard gaan met geweld, maar het kon de mensen wel enkel banger maken. Jackie wou dat het liefste voorkomen. Hij merkte dat de man nog bleef voor het katje dat Jackie in zijn armen had. Om die reden besloot Jackie de kat nog niet terug te geven. De man leek zoveel angst te hebben. Jackie had medelijden met hem en wou hem helpen. De man zou hem vast niet geloven als hij het zei, maar Jackie zou toch ergens moeten beginnen. Hij had de verwarring gezien in diens ogen zodra hij zichzelf voorstelde als Jackie, de tweelingbroer van Jeremy. Even leek het erop dat de man over zijn woorden na moest denken, maar al snel schudde hij diens hoofd en kon Jackie daaruit concluderen dat de man zijn woorden niet geloven. Logisch. Angst was een sterke emotie en die konden je gedachten alle kanten op leiden. Jackie besloot de man daarom een handje te helpen.

“Don’t hurt him,” klonk het terwijl een mes bedreigend naar hem toe werd gewezen. Jackie keek even naar het mes en kon meteen begrijpen dat Jeremy de man ervan langs zou hebben gegeven mocht de man dit ook bij hem hebben gedaan. Jackie was daarentegen totaal tegenovergesteld en trok zich er niks van aan. Hij ging ongestoord verder met zijn krachten. Een bol van licht zweefde richting de man toe. Panisch probeerde deze de bol tegen te houden en hem te ontwijken, maar tevergeefs. Jackie keek tevreden toe terwijl de man tot rust leek te komen. Nu zouden ze tenminste normaal kunnen praten en had de man geen wonden meer. Jackie vond het zelf een perfect plan, niet wetend dat de angst bij Rafe te hoog was om controleerbaar te zijn. Jackie liet de kracht nog even tot de man bezinken, waarna hij besloot voor te stellen om ergens heen te gaan waar ze konden praten. Hij voegde daarbij aan toe dat hij hen kon helpen. Misschien was dat nog een voordeel; alle slachtoffers die Jeremy maakte, kon Jackie er weer bovenop helpen. Het was vicieuze cirkel. De man keek naar hem, blikte vervolgens naar de kat, waarna hij antwoord gaf. “At a café, perhaps?” stelde de man voor. De glimlach rond Jackie’s lippen kwam weer tevoorschijn. Hij was blij dat de man een voorstel deed en ging er vanuit dat de man zijn hulp aan zou nemen en hem min of meer vertrouwde. Natuurlijk zou vertrouwen nog tijd nodig hebben, maar de nieuwsgierigheid van de mens kon er meestal voor zorgen dat men toch bleef vragen naar Jackie. Sommigen zagen hem zelfs als de verlosser. Ze moesten eens weten. Jackie knikte eens instemmend en keek vervolgens kort om zich heen, op zoek naar een café. Al snel viel zijn blik op een klein, knus cafeetje die niet al te druk leek. Een perfecte plek waar hij zijn verhaal kon doen in alle rust. Hij richtte zich terug op de man en wou voorstellen om plaats te nemen in het café, maar de man had er nog een voorwaarden aanvast zitten. “But first, the cat, please?” vroeg de man en glimlachte zwak. Jackie keek even verbaasd van hem, naar de kat, waarna hij de man weer terug aan keek. ”Of course of course! Sorry, I really do love animals,” verontschuldigde Jackie zich voor het feit dat hij de kat zolang had vast gehad. Het was dat hij zoveel rondreisde, anders had hij allang een huisdier genomen. Ze voelde zo vertrouwd en vriendelijk aan. Een trouwe vriend die je altijd lief vond, ongeacht je verleden. Iemand die Jackie hard nodig had. Desondanks dat, nam hij de kat weer vast in zijn handen en stak hij deze vervolgens uit naar de man zodat hij de kat kon overnemen. Seji keek wat verbaasd op zodra hij plots werd ontnomen van zijn lekkere bedje en zijn pupillen vernauwde spontaan zodra zijn blik viel op Rafe waar hij nu voor bungelde. Tegenwerken deed Seji echter niet. Zolang de man hem maar vast hield en hem niet weer ging lopen porren vond hij het best. Zolang hij maar kon slapen. Jackie keek even van de kat naar de man. ”Maybe we can try that café over there? It looks nice and cozy,” stelde Jackie voor met een glimlach en knikte even richting het café, niet wetend dat de man hoogstwaarschijnlijk de benen zou nemen zodra hij de kat had overgenomen.
Jackie Suthcliff
Aantal berichten :
6
Registratiedatum :
12-01-18

Jackie Suthcliff

Terug naar boven Ga naar beneden

The Last Of Us Empty Re: The Last Of Us

Bericht van Rafe Adler wo jan 24, 2018 10:55 pm

Continu voelde de jongeman hoe zijn hartslagfrequentie als een razende de hoogte in schoot, maar vervolgens door een onbekende kracht weer naar beneden werd geforceerd. Zijn onregelmatige hartslag zorgde ervoor dat zijn bloed niet efficiënt door zijn aderen werd gepompt, met sterretjes zijn zicht sierend als gevolg. Hij wist niet wát de man zonet had toe gedwongen, maar het kon niets goeds zijn geweest als het zo’n effect had op zijn lichaam—no way in hell dat hij zou geloven wat Jeremy had gezegd. Een tweelingbroer? Originaliteit bleek geen ding te zijn in zijn leven, maar wie moest dan ook creatief zijn als je toch wel alles kon krijgen met je onnatuurlijke krachten? Rafe probeerde echter met al zijn macht niet te laten merken dat er miljoenen prikkels zijn brein binnenkwamen, zo’n gevoel hebbend dat het de bedoeling was dat hij rustig zou worden vanwege zijn onverklaarbare dalende hartslagfrequentie. Hij besloot hem een beetje te chanteren, eerst wilde hij Seji in zijn armen hebben voordat ze naar het café zouden vertrekken—althans dat is wat hij hoopte dat Jeremy zou denken. Hijzelf zal namelijk tien keer zo hard de andere kant op vluchten. Niet dat dat hem veel kans gaf om er heelhuids onderuit te komen, maar zichzelf zonder slag op stoot in zijn armen werpen zal hij dan ook nooit ofte nimmer doen. Strak bleef Rafe de man aankijken die een verbaasde blik opzette na zijn vraag, elke beweging volgend, registrerend, en concluderend of deze potentieel gevaar met zich meebrachten. “Of course of course! Sorry, I really do love animals,” klonk het na een tijdje, alsof hij überhaupt vergeten was dat hij de kat in zijn armen had gehouden. Niet veel later reikte de man met de raafzwarte haren Seji naar hem uit. Een ietwat achterdochtige glans speelde door zijn pokerface, die hij snel weer verborg, omdat hij niet kon geloven dat het zó makkelijk zou verlopen. Zo kende hij Jeremy helemaal niet wat hem verwarde. Of het allemaal in de man zijn plannetje zat om hem in de war te brengen wist hij niet, maar hij wist wel dat hij hier zo snel mogelijk weg wilde komen—wat zijn plannetje ook was. Om niet meteen zijn cover te blowen aaide hij eerst een aantal keer over Seji’s rug heen en kroelde wat over zijn kopje. Vervolgens klikte hij snel het tuigje om zijn nek en borstkast zodat hij niet weer zomaar kon ontsnappen. Rafe moest immers niet hebben dat hij weer rare streken uit zou halen als hij zijn vluchtpoging zou inzetten. Wat gespannen wachtte hij tot Jeremy de eerste aanzet tot naar het café gaan zou maken, maar probeerde wederom ontspannenheid uit te stralen om hem te foppen.  ”Maybe we can try that café over there? It looks nice and cozy,” stelde Jeremy vervolgens voor en draaide zijn hoofd in de richting van het café. Meteen toen de man zijn hoofd van hem weg besloot te draaien zag Rafe dát als zijn beste kans om te ontsnappen. Hij klemde Seji stevig tegen zijn borstkast aan terwijl hij zich vliegensvlug omdraaide en de benen nam, terug de drukke winkelstraat in. De stroming liep ditmaal gelukkig in zijn richting, maar vertraagde hem nog wel enigszins aangezien niet iedereen zo hard rende als hij natuurlijk waardoor hij ook nog hier en daar wat mensen omver liepen en een spoor van huilende kinderen achterliet. Zo nu en dan sloeg hij een zijstraatje in in de hoop Jeremy te kunnen afschudden, stel dat hij hem volgde, en was allang verbtaasd dat hij hem nog niet te grazen had genomen. Ondertussen begon hij steeds meer sterretjes te zien en begonnen zijn spieren langzamerhand te verzuren, aangezien zijn hart nog steeds niet op een constant tempo het bloed door zijn lijf pompte.
Na wat had aangevoeld als een uur aan een stuk door rennen, kwam hij buitenadem aan bij de deuren van het hotel. Schichtig keek hij om zich heen terwijl hij onderhand piepend zuurstof naar binnen zoog. Hij wachtte kort totdat het personeel binnen grotendeels hun rug naar hem had toegekeerd, zodat hij zo ongezien mogelijk met een kat zich naar de gang waar zijn kamer zich bevond kon bewegen. Eenmaal aangekomen in zijn kamer drukte hij de deur buitenadem met zijn rug achter zich dicht en sloot zijn ogen en probeerde op adem te komen. Was hij serieus zo ver gekomen zonder dat Jeremy hem te pakken had gekregen? Overschatte hij de man dan toch, of had hij gewoon geen zin meer om moeite te doen—en had zich besloten te focussen op wat naïevere slachtoffers voor zijn rijk? Het feit dat er ook nog geen enig teken was dat de man op het moment dicht in de buurt was, stelde hem mentaal gerust waardoor het bolletje wat op hem was afgestuurd nu eindelijk zowel mentaal als lichamelijk zijn werk kon uitvoeren. Rafe voelde een immense opluchting door hem heengaan, zo eentje die hij nog nooit gevoeld had—maar kon niet ontkennen dat het momenteel het fijnste gevoel was wat er bestond. “Fuck you, Seji,” sprak hij uiteindelijk terwijl hij zijn grip om de kat ontspande zodat hij uit zijn armen kon springen. Hij was vrij zeker dat Seji tezamen met zijn menselijke vorm, ook zijn rationeel denkvermogen was verloren—hij zou Jeremy anders toch herkend moeten hebben in plaats van poeslief kopjes gaan geven en onderhand letterlijk slapen in zijn armen. Afkeurend schudde Rafe zijn hoofd en liep naar het bed om daar op plaats te nemen en de kamer rond te kijken, zijn ogen vallend op de fles whisky die hij iets meer dan een uur geleden had besteld. Plotseling werden zijn ogen groot toen hij realiseerde wie die whisky gebracht had. Hoe heette ze ook al weer? Vicky? Hij wist het al niet meer. Shit. Wat als ze straks naar haar dienst langs zou komen, zoals hij haar gevraagd had? Hij zag er natuurlijk niet uit nadat hij als een bezetene door de stad had gerend. Fuck fuck fuck. Razendsnel kwam Rafe overeind en beende naar de badkamer toe zodat hij zich kon opfrissen in de douche, dan rook hij in ieder geval niet meer een uur in de wind door het zweet dat letterlijk van zijn lichaam droop. Met een diepe zucht wierp hij een laatste blik op Seji voordat hij de badkamerdeur achter zich dichttrok, en vervolgens in de spiegel keek. Met afschuw keek hij naar zijn chaotische uiterlijk. Zijn haren die vanochtend nog netjes bij elkaar stonden door middel van haar product stonden nu alle kanten op, druppeltjes zweet gleden langs zijn voorhoofd naar beneden, hij was knalrood door het rennen—kortom: hij zag er vreselijk uit. “My God,” fluisterde hij zacht tegen niemand in het bijzonder, en draaide de knoppen van de douche open. Een goede, snelle douchebeurt was wel het minste wat hij kon doen. Hij staarde naar het water totdat het begon te stomen, zich tot dan toe nog niet uitkledend zodat hij zo min mogelijk kou hoefde te lijden. Kieskeurig voelde hij de temperatuur van het water aan, stelde het wat bij totdat het naar zijn zin was en smeet zijn kleren vervolgens aan de kant. Die vieze stukken zal hij in ieder geval niet meer aantrekken totdat ze gewassen waren. Een tevreden zucht ontsnapte zijn longen toen hij het warme water in contact voelde komen met zijn rug, zijn spieren de mogelijkheid gevend nu écht tot ontspanning te komen. Rafe pakte de -naar zijn mening- veel te goedkope hotelshampoo en masseerde deze in zijn hoofdpijn. Ineens kwam hij tijdens zijn kleine meditatiemomentje tot de realisatie dat katten een enorme hekel hadden aan water. Misschien kon hij Seji’s transformatie wel triggeren door hem simpelweg op te sluiten in de douchecabine terwijl de douche gewoon aanstond. Wie niet luisteren wilde moest maar voelen, right? Een grijnsje speelde langs zijn lippen terwijl hij zijn haren uitspoelden. Zijn gedachtes dwaalden niet eens meer af naar Jeremy, zo’n effectieve werking had de bol op zijn lichaam nu hij zichzelf de ruimte had gegeven om mentaal tot rust te komen. Of het hem zo überhaupt zou lukken om Seji in de douchecabine te krijgen wist hij niet, hij was nu immers in zijn kattengedaante—maar dat was een zorg voor later. Hij ging nu eerst voor zichzelf zorgen, die verrekte kat kwam later wel.
Rafe Adler
Aantal berichten :
68
Registratiedatum :
21-11-17

Rafe Adler

Terug naar boven Ga naar beneden

The Last Of Us Empty Re: The Last Of Us

Bericht van Gesponsorde inhoud


Gesponsorde inhoud

Terug naar boven Ga naar beneden

Pagina 1 van 2 1, 2  Volgende

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven


Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum