LiLo
Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.
The stories take place where having magical powers or the ability to change into an animal isn’t anything unexpected. Most of the people are still humans, so the supernatural beings are in a disadvantage. Only in the Suthcliff Empire there are more supernatural beings than humans. As the story progresses, more information will become available.
NEWS
21.12
Rafe has discovered that he's Seji's father.


11.02
Haythel has visited Rafe in a dream, telling him to visit Jackie.

08.01
Rafe, Seji, Jinn and Typhon have succesfully escaped from Jeremy
SEASON
Winter has begun. Branches plump with bright red autumn leaves have been exchanged for a thick soft white blanket of snow.
ON-GOING TOPICS

SWITCH






Ship Happens

Pagina 1 van 2 1, 2  Volgende

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden

Ship Happens Empty Ship Happens

Bericht van Ethan Grossworth wo jul 18, 2018 11:01 pm







Kreunend werd Ethan langzaam wakker. Hij herinnerde zich op het moment helemaal niks meer van de avond ervoor. Hij voelde de welbekende hoofdpijn al opkomen, was daardoor ook wakker geworden, en wist wat dat betekende. Waarschijnlijk had hij de avond ervoor teveel gedronken om de pijnlijke herinneringen te onderdrukken. In zijn keel voelde hij de welbekende droogde en de vage smaak van bier nog in zijn mond, waardoor hij de conclusie kon trekken dat hij inderdaad had gedronken. Door een andere pijn, namelijk de pijn die hij voelde in zijn onderrug, wist hij dat hij op de bank in slaap was gevallen. Daaruit kon hij concluderen dat hij te dronken was geweest om naar boven te drentelen, maar helder genoeg om zich dat te beseffen. Misschien was het ook al onbewust besloten, doordat hij al zo vaak op zijn eigen bank in slaap was gevallen. Zijn bed werd minder gebruikt als rustplaats dan de leren bank in de woonkamer die er al oud en versleten uit zag. Zich helemaal niks herinnerend van de avond, ging Ethan er vanuit dat hij alleen was, maar zodra hij zijn ogen half opende, zag hij al snel het lichaam van dat van een ander. Hij bracht een hand naar zijn hoofd zodra de hoofdpijn naar binnen dreunde en merkte zo dat zijn andere arm nog om het lichaam van de onbekende persoon heen lag. Wat wazig keek Ethan naar het lichaam, nog niets eens naar het gezicht. Zijn ogen tot spleetjes getrokken, probeerde hij zich te herinneren of hij een meid mee naar huis had genomen of dat hij iemand had betaald om met hem mee te gaan. Zodra hij zijn blik echter een paar keer over het lichaam liet gaan kwam hij erachter dat het lichaam helemaal niet totdat van een vrouw behoorde. Geschrokken van het feit dat hij zo intiem lag met hetzelfde geslacht, probeerde hij wat afstand te nemen met zijn gezicht. Hij kon niet te ver naar achteren deinsen aangezien zijn andere arm nog altijd onder de man lag. Zijn ogen schoten nu meteen naar diens gezicht. In eerste instantie herkende hij de jongeman helemaal niet. Hij wist vrijwel zeker dat hij de jongen nog nooit eerder in zijn leven had gezien. Al helemaal niet goed genoeg om zo intiem met hem te liggen. Maar zodra hij zijn blik over diens gezicht liet gaan, bleven zijn ogen hangen bij zijn lippen en toen kwamen de herinneringen langzaam weer terug. Ze waren wazig, alsof er een dikke mist van de alcohol in zijn hoofd hing, maar met wat moeite kreeg hij de belangrijkste herinneringen weer naar boven. Connor. Dat was de persoon die naast hem lag. Ethan keek er niet minder geschrokken op zodra de herinneringen terug kwamen van wat hij allemaal met de jongen had uitgespookt. Hij was dertig en de arme jongen nog geen vijfentwintig. Hij had de jongen ontnomen van diens eerste kus, waarna het enkel uit de hand was gelopen. Ethan was opgelucht over het feit dat ze niet all the way waren gegaan, maar dit was ook zeker meer dan hij ooit had verwacht te zou doen. Misschien deed alcohol toch meer dan hij had verwacht, ook al zou hij koppig ontkennen dat hij dronken was geweest gisteren. Hoogstens aangeschoten. Ja hij had nu hoofdpijn, maar dat kwam vast niet enkel van de alcohol. Het duurde even, maar hij kon zich ook nog alles herinneren, dus dronken was hij zeker niet geweest.

Voorzichtig haalde Ethan zijn arm onder Connor vandaag en probeerde hij wat rechter op te zitten. Uit ervaring wist hij dat er nare gevolgen aan vast konden zitten als hij te snel recht op zou gaan zitten, en probeerde het dus zo langzaam mogelijk te doen. Een vlaag van misselijkheid kon zo voorkomen worden, al was het de vraag of hij het ontbijt binnen zou kunnen houden als hij dat eenmaal had klaar gemaakt. Even ging zijn blik naar de vier flesjes bier op de tafel. Nee dat was zeker niet genoeg om hem dronken te krijgen. Zijn hand ging naar zijn hals zodra hij iets voelde jeuken. Hij wou krabben, maar staakte zodra zijn vingers het gaas aanraakte. Ook die herinneringen kwamen niet terug. “My, my taste buds never really worked like they’re supposed to, already since I was a child, so I didn’t taste the…blood, so I didn't know I was going too far” klonk het argument van Connor door zijn hoofd. Ethan keek wat op van de woorden. Nu hij ze nogmaals doornam, merkte hij pas op hoe raar het klonk. Een persoon waarvan de smaakpapillen nooit hebben gewerkt? Ethan wist dat ze bestonden, maar hij had ze nog nooit meegemaakt. Daarbij, was bloed niet warmer dan speeksel waardoor Connor het wel door had moeten hebben ongeacht of hij het kon proeven of niet? In wat voor vlaag van testosteron had Ethan gezeten omdat soort details over het hoofd te zien? Zijn blik ging even naar de jongen. Had hij één of andere cannibal in huis genomen? Als dat het geval was, had Connor toch wel meer moeite genomen om hem op te eten. Ethan was immers zwak geweest. De jongen had zo zijn slagader door kunnen bijten en hem kunnen oppeuzelen als hij had gewild. Dus dat was het niet. Maar wat dan wel? Ethan slaakte een zachte zucht en besloot zijn nieuwe vreemde vriend maar wakker te maken. Voorzichtig legde hij een hand op diens schouder en schudde deze zachtjes. ”Connor wake up,” sprak Ethan zachtjes maar doordringend om de jongen wel wakker te krijgen.

Ethan Grossworth
Aantal berichten :
67
Registratiedatum :
24-06-18

Ethan Grossworth

Terug naar boven Ga naar beneden

Ship Happens Empty Re: Ship Happens

Bericht van Connor do jul 19, 2018 7:42 pm



CONNOR
I think, therefore I am
Vermoedend dat de man naast hem acht uur zou slapen aangezien een mens ongeveer zoveel slaap nodig zou hebben had hij zichzelf voor zoveel uur in een stand-bymodus gezet. In tegenstelling tot mensen droomde hij niet, zag noch hoorde niets. Het leek simpelweg op een saaie droomloze slaap met niets anders dan een zwarte duisternis. Toen de nu nuchtere Ethan hem uit zijn stand-bymodus probeerde te halen begonnen Connors gelaatspieren lichtjes te trillen, maar tot dusver kwam er geen reactie totdat de man daadwerkelijk zijn naam uitsprak. Vrijwel meteen nadat hij zijn naam hoorde waren zijn ogen wagenwijd geopend en keek hij lichtelijk gealarmeerd om zich heen doordat hij eerder uit de stand-by was gehaald dan gepland. Nadat zijn zachte bruine ogen contact maakten met die van Ethan keerde de rust in zijn lichaam terug, niks aan de hand. Zwakjes glimlachte de android naar de jongeman. “Goodmorning Ethan,” begroette hij hem met een gemoedelijke glimlach op zijn gelaat getekend waarna hij zijn blik liet afdwalen naar het raam. Het was al behoorlijk licht buiten waardoor hij giste dat het zelfs al middag zou kunnen zijn. Ze waren naar zijn idee enorm laat pas gaan slapen doordat ze met elkaar bezig waren geweest, waardoor het hem niet zou verbazen als ze zich al in de middaguren bevonden. Het trok zijn gedachtes terug naar voordat ze in slaap waren gevallen, of in ieder geval voordat Ethan in slaap was gevallen. Zijn borst werd warm van binnen toen hij terugdacht aan de gebeurtenissen van gisteren, alsof de fonkelingen en tintelingen spontaan weer hun weg terug maakten naar zijn lippen en nek. Connor spiegelde Ethans bewegingen en ging ook iets rechter zitten waardoor het deken iets van hem afgleed en de relatieve kou hem tegemoet kwam. Een rilling ging langs zijn ruggengraat waarna er spontaan kippenvel verscheen op zijn armen. Zo voelde kou dus aan. Een stuk minder fijn dan de heerlijke warmte die het wollen deken en Ethan teweeg hadden gebracht de afgelopen uren. “Must say that, despite sleeping on the couch, I haven’t had such a great good night’s rest in ages,” stelde Connor vast na een korte stilte, zijn leugen over zijn insomnia verder opbouwend. Ergens voelde hij zich slecht dat hij zo vaak tegen de man loog, zelfs over de kleinste dingen. Iets in hem zei echter dat het allesbehalve verstandig was om hem te vertellen wie hij écht was, vermoedend dat er niet meer zoveel begrip in het spel zou zijn. Misschien zou hij zelfs geen ‘wie’ meer zijn voor de man, maar een ‘wat’.  Connor probeerde de gedachtes weg te duwen en uiteindelijk vielen zijn ogen op de lege bierflesjes die op de salontafel stonden te wachten om opgeruimd te worden. Langzaam gleden zijn kijkers in de richting van de keuken waar Ethan geregeld was heengelopen. Kort verstijfde hij toen hij realiseerde dat het natuurlijk gebruikelijk was om te ontbijten als je bij iemand sliep. Het probleem was echter dat hij niet kon eten, het zou alleen maar zijn systeem verontreinigen en ervoor zorgen dat hij in een nog slechtere staat terechtkwam. Peinzend staarde hij naar de koelkast waar de voedselwaren in geborgen lagen, proberend wederom een smoesje te verzinnen dat geloofwaardig genoeg zou klinken zodat Ethan het zonder een korreltje zout zou aannemen. Met een beetje geluk had de man een ongelooflijke kater op zijn schouders rustten waardoor hij enorm misselijk zou zijn en er van een gezamenlijk ontbijt geen sprake zou zijn. Niet dat hij de man die narigheid toewenste, hij mocht hem immers graag, maar de android kon niet ontkennen dat het hem wel erg gepast zou uitkomen als dat het geval zou zijn. Connor maakte uiteindelijk zijn blik van de keuken los en keek Ethan vervolgens weer aan, ditmaal met een licht vragende blik in zijn twinkelende hondenogen. “How are you feeling?” vroeg hij, ergens op het antwoord hopend dat hij zich kotsmisselijk voelde, vier biertjes was immers toch best veel? Of had de man zo’n grote tolerantie opgebouwd dat hij daar amper wat van voelde? “You were pretty drunk last night, It wouldn’t surprise me if you’re hungover right now,” verklaarde hij zijn eerdere woorden terwijl hij de man onderzoekend aankeek. Ethan zag er ongetwijfeld niet helemaal honderd procent fit uit, maar dat kon ook simpelweg komen doordat ze enorm laat waren gaan slapen. Sommige mensen konden een te groot verschil in tijd namelijk niet goed handlen, alsof ze jetlag hadden zonder te hebben gevlogen. Aan de andere kant leek het hem ook sterk dat het daaraan lag. Connor kon zich nog goed herinneren dat de man iets had gezegd in de richting dat hij wel vaker laat opbleef voor zijn werk. Hij moest dus gewend zijn aan de wisselende tijden waarop hij zijn welbegeerte bedje indook. Met een gemoedelijke, en licht hoopvolle glimlach keek Connor Ethan aan, wachtend op een antwoord om zijn volgende acties zo goed mogelijk te kunnen berekenen. De man zou ongetwijfeld een stuk nauwlettender zijn dan gisteren en moest Connor dus strikter te werk gaan om te voorkomen dat hij door de mand zou vallen.
Connor
Aantal berichten :
65
Registratiedatum :
21-06-18
Leeftijd :
24

Connor

Terug naar boven Ga naar beneden

Ship Happens Empty Re: Ship Happens

Bericht van Ethan Grossworth do jul 19, 2018 9:50 pm







In eerste instantie leek de jongen niet reageren op Ethan’s poging om hem wakker te maken. In een seconde was Ethan bang dat hij een andere manier moest vinden om Connor wakker te maken, maar zodra Ethan diens naam uitsprak, sperde zijn ogen open en leek de jongen klaar wakker te zijn. Wat verbaasd haalde Ethan zijn hand van Connor’s schouder en hield zijn blik gericht op de jongen die even om zich heen keek, voordat hij Ethan aan keek. “Goodmorning Ethan,” groette Connor hem met een glimlach. Waarschijnlijk was Connor eveneens geschrokken van het feit dat hij zich in het huis van een vreemde bevond, ook al leek hij al snel weer op zijn gemak te zijn bij het zien van Ethan. Ethan kon het niet helpen dat hij zich er wat argwanend over voelde. De jongen had toch geen gevoelens voor hem gekregen of iets? ”Goodmorning,” reageerde Ethan met een wat schorre stem door de alcohol. Hij wreef met een hand door zijn haren heen terwijl hij via zijn ooghoeken zag hoe Connor eveneens recht ging zitten. Ethan hield zijn blik op de flesjes bier. Zijn keel voelde droog aan, waardoor hij haast de neiging kreeg om het bodempje uit een van de flesjes nog te drinken, maar wist ook dat water vele malen beter zou zijn. “Must say that, despite sleeping on the couch, I haven’t had such a great good night’s rest in ages,” klonk het. Ethan keek even kort naar hem, alvorens hij zijn blik weer naar voren richtte. Hij voelde zich wat ongemakkelijk door wat er de avond ervoor was gebeurd en wist nog niet goed wat hij ermee aan moest. Het zorgde ervoor dat hij voor het moment het liefste zoveel mogelijk afstand wou hebben, ook al zei iets in hem dat hij Connor niet geheel wou verliezen, maar hij wist niet waarom. ”What kind of bed do you have at home to sleep better on this crappy couch than in your own bed?” vroeg Ethan mompelend en ruw. Hij wou er eigenlijk geen antwoord op hebben. Hij wou eigenlijk het gesprek niet aangaan. Hij voelde zich in een tweestrijd van binnen. Hij snapte niet waarom en dat frustreerde hem enkel meer. Het liefste stond hij nu op en liep hij weg, maar hij wist dat hij het rustig aan moest doen, wou hij overgeven voorkomen. . “How are you feeling?” klonk het na een korte stilte. Even keek Ethan wederom naar Connor om diens twinkelende bruine ogen op te vangen. Ja die blik kon hij zich ook nog herinneren van gisteren. Het deed hem zachtjes zuchten. Waar had hij zich in hemelsnaam in genesteld? “You were pretty drunk last night, It wouldn’t surprise me if you’re hungover right now,” vervolgde Connor voordat Ethan ook nog maar na had gedacht over een antwoord. Ethan keek op van de woorden en schudde grinnikend zijn hoofd. ”I wasn’t drunk!” reageerde hij meteen met een grijns. Hij kwam, ondanks zijn woorden, wat trager overeind dan normaal en begon de bierflesjes in zijn handen te verzamelen. ”It’s just a little alcohol. I can handle it,” vervolgde Ethan en liep richting de keuken. ”Nothing a bit of coffee can’t fix.” Hij wist dat hij koppig kon zijn, maar hij wist ook dat het nu nog wel mee viel. Hij had ochtenden mee gemaakt dat hij zich beroerder voelde en dat hij veel meer had gedronken. Kennelijk had Connor dat toch tot een zekere hoogte kunnen voorkomen. Hij snapt nog maar weinig waarom hij de jongen in hemelsnaam zo had behandelt als hij had gedaan. Hij was er niet verbaasd over omdat Connor het niet verdiende, de jongen was ontzettend lief en aardig en verdiende het zeker, maar Ethan was heterosexueel, dat wist hij honderd procent zeker, dus waarom had hij dan zo close gedaan met hetzelfde geslacht? Hij zette de bierflesjes bij de rest van zijn verzameling bij de vuilniszakken die in de hoek van de keuken stonden, en begon koffie te zetten. ”You want some coffee as well?” vroeg hij terwijl hij al twee mokken tevoorschijn haalde. Het leek hem immers dat Connor sowieso iets te drinken wou hebben, mocht het geen koffie zijn, dan kon Ethan hem wel iets anders in schenken. Terwijl hij de suiker in zijn mok schepte, kon hij niet anders dan denken aan de gebeurtenissen van de avond ervoor. Het vrat hem op en hij wist dat hij er niet eeuwig over kon zwijgen. Hij zette zijn handen tegen het blad van het aanrecht en slaakte even een diepe zucht. Uiteindelijk richtte hij zich op Connor terwijl het koffieapparaat door pruttelde. ”Look Connor,” begon hij uiteindelijk met wederom een zucht. ”I’m very sorry about yesterday. I didn’t mean to make it so.. intimate,” vervolgde Ethan wat moeizaam. Hij wou het liefste het zo snel mogelijk zeggen en het als een pleister snel van de wond af trekken, maar het probleem was dat hij ook niet zeker wist wat hij moest zeggen. De gevoelens in zijn lichaam spraken elkaar zo hard tegen, maar toch besloot hij maar zijn verstand te volgen, ook al zou hij dan wellicht leugens spreken. ”I’m straight so I don’t have any romantic feelings towards you. You’re a very nice guy, but we will never be a couple. I hope you didn’t get any hopes from my actions from last night. I’m sorry,” sprak Ethan met een oprecht schuldgevoel. Hij vond het vreselijk dat hij de onschuldige jongen had betrokken in zijn eigen stuntelige gedrag. Hij wist zelf niet goed waarom zijn brein het in hemelsnaam een goed idee had gevonden om die acties te doen. Wat had er in die drank gezeten?

Ethan Grossworth
Aantal berichten :
67
Registratiedatum :
24-06-18

Ethan Grossworth

Terug naar boven Ga naar beneden

Ship Happens Empty Re: Ship Happens

Bericht van Connor vr jul 20, 2018 4:43 am

[quote="Connor"]


CONNOR
I think, therefore I am
Even was hij geschrokken doordat hij zo abrupt uit zijn stand-bymodus was gehaald, maar zodra hij geen potentiële gevaren opmerkte en alleen maar begroet werd met Ethans gezicht keerde de rust weer terug in zijn lichaam. Een warmte spreidde door zijn biocomponenten toen hij terugdacht aan de avond, of nacht, daarvoor. De man had hem begeleid, hem kennis laten maken met iets nieuws, waar Connor eigenlijk nog steeds door van slag was. Waarvan Ethan simpelweg dacht dat het zijn eerst kennismaking was met intimiteit, was het voor Connor iets veel groters dan alleen dat. Het was de eerste keer dat hij écht iets gevoeld had. Het was speciaal voor hem geweest, waardoor Ethan ook speciaal voor hem was geworden in zo'n korte tijd. Met een gemoedelijke glimlach had de android de jongeman dan ook goedemorgen gewenst, die hij terugkreeg in een rasperige stem die lager klonk dan gisteren en overduidelijk zelf nog moest wakkerworden. Daarnaast zou de alcohol er vast ook wel een rol in spelen. Om de stilte te verbreken en hopelijk de brandolie voor een conversatie aan te leggen stelde Connor vast dat hij heerlijk geslapen had met een glimlach. ”What kind of bed do you have at home to sleep better on this crappy couch than in your own bed?” kwam er als antwoord op een ruwe toon waardoor de jongen hem beduusd aankeek. De woorden deden hem niet veel, maar de toon waarop het over werd gebracht ontstak een naar gevoel in Connors onderbuik. Hij had verwacht dat Ethan tevreden zou zijn om dat te horen door de bezorgdheid die hij gisteren toonde, zo'n stugge reactie was wel het laatste dat hij had zien aankomen. Wellicht was Ethan simpelweg geen ochtendpersoon? "I- .. it's just a thin mattress, and cold," antwoordde hij braaf maar lichtelijk gespannen op Ethans vraag, niet inziend dat deze over een retorische aard beschikte en zijn antwoord daardoor eerder als irritant kon worden gezien. De snijdende atmosfeer die hij voelde probeerde de android voorzichtig te verzachten door te vragen naar hoe het met Ethan ging momenteel, of hij geen last had van een kater of iets dergelijks. "I wasn't drunk!" Bracht Ethan grinnikend uit waardoor Connor weer wat ontspande doordat de ruwe toon verdwenen leek te zijn. Gelukkig. Misschien toch een simpele ochtendhumeur. Toen de man echter overeind kwam voelde Connor zijn hart spontaan sneller gaan kloppen door paniek. Het liefst trok hij hem terug om hem te weerhouden van zijn menselijke instincten te volgen en naar de keuken te lopen. Gespannen keek Connor toe hoe hij de lege bierflesjes opruimde en vervolgens zijn lichaam richting de keuken draaide. " It’s just a little alcohol. I can handle it,” vervolgde Ethan en liep richting de keuken. Wat afwezig knikte de jongeman terwijl hij wanhopig naar een excuus zocht zodat hij niet hoefde te ontbijten. "Nothing a bit of coffee can’t fix," concludeerde Ethan toen hij eenmaal in de keuken was. Daar had je had al, hij begon over consumpties. Connor bleef doodstil en sloot zijn ogen zodat hij zich beter kon concentreren. Hij kon moeilijk zeggen dat hij allergisch voor alles was. Daarnaast had hij ook al verzonnen dat hij geen smaken kon proeven waardoor het 'lust ik niet' excuus ook al niet zou werken. Hij betwijfelde dat Ethan in de vroege ochtend alcohol zal nemen bij het ontbijt waardoor het 'ik drink niet' excuus ook al wegviel. Zijn stresslevels stegen enorm doordat hij niet op een goede uitweg kon komen. ”You want some coffee as well?” Rukte Ethan hem ruw uit zijn gedachtes waardoor hij hem met wijdopen gesperde ogen aankeek. Snel schudde de jongen zijn hoofd. "N-no, no coffee please," sprak hij snel en nerveus. Even ving hij Ethans blik op vanuit de keuken maar wendde de zijne al snel weer af. Hij hoopte dat Ethan zijn afwijzing gewoon zou accepteren en niet verder zou aandringen met welk eten dan ook, maar betwijfelde het ten zeerste. ”Look Connor,” begon Ethan uiteindelijk met wederom een zucht waardoor Connor vragend zijn blik naar de man liet gaan. ”I’m very sorry about yesterday. I didn’t mean to make it so.. intimate,” begon de man. Verward keek de android hem aan. Waarom verontschuldigde hij zich daarvoor? Hij had hem toestemming gegeven en het gevoel was het beste wat hem tot nu toe was overkomen als 'deviantzijnde'. Onderzoekend probeerde hij de man zijn gezicht te lezen maar kon niet goed opmaken wat hij met de woorden bedoelde. ”I’m straight so I don’t have any romantic feelings towards you. You’re a very nice guy, but we will never be a couple. I hope you didn’t get any hopes from my actions from last night. I’m sorry,” verklaarde de man zijn eerdere woorden. Een pijnlijke blik verscheen in zijn ogen toen Ethan hem dat gelijk hard en duidelijk vertelde. De rooskleurige warme bubbel waarin Connor sinds Ethan zijn lippen op de zijne had geplaatst leek uit elkaar te spatten. Het is niet dat Connor er meteen aan had gedacht om een romantische relatie aan te gaan met Ethan. Hij was immers een mens, en hijzelf een android. Het was een obstakel waarvan Connor niet wist of hij die wel wilde beklimmen. Om echter direct Ethans mening te horen over hoe hij heb zag deed hem pijn. Voelde hij zich gisteren ook al zo jegens hem? Had hij iets anders gevoeld dan hij? En simpelweg waarom, aangezien hij beweerde hetero te zijn. Zoekend naar woorden keek Connor Ethan aan om vervolgens diep te zuchten. Het was simpelweg niet logisch in zijn hoofd aangezien Ethan beweerde helemaal niet echt dronken te zijn geweest. Misschien had de man wel een gebrek aan intimiteit en was Connor de eerste de beste die zo gek was om met hem mee naar huis te gaan. Waarom zou een hetero man anders naar zijn liefdesleven vragen en vervolgens vrijwillig zoenen? Peinzend keek hij Ethan aan met zijn bruine hondenogen die een verdrietige glans meedroegen. "You just used me, right? Be-because you just craved something and anything was alright?" concludeerde hij op basis van de informatie die Ethan hem had gegeven, ervan uitgaand dat de man de waarheid sprak. Op het einde brak Connors een klein beetje door teleurstelling. Zelfs nu, wanneer hij als mens werd aangezien, werd hij nog steeds door mensen behandeld als een stuk vuil. Het zat gewoon in hun bloed, geen wonder dat er een derde wereldoorlog op komst was.
Connor
Aantal berichten :
65
Registratiedatum :
21-06-18
Leeftijd :
24

Connor

Terug naar boven Ga naar beneden

Ship Happens Empty Re: Ship Happens

Bericht van Ethan Grossworth vr jul 20, 2018 10:25 am







Zodra de herinneringen van de avond ervoor terug kwamen, vond Ethan het moeilijk om zichzelf een houding te geven. Hij wist dat hij normaal nooit zo intiem zou zijn met een man en reageerde daarom wat bot op Connor’s vraag, in de hoop de jongen op een afstand te houden. In de hoop dat hij nog kon voorkomen dat de jongen dacht dat hij speciaal was. Niet dat hij dat niet was. Diep van binnen wou Ethan niks lievers dan de avond nogmaals herleven, maar dit keer nuchter, om beter waar te nemen hoe hij zich er nou precies onder had gevoeld. De jongen had een totaal nieuwe kant van hem vrij gespeeld wat hem zeker wel bijzonder maakte, maar desondanks dat ging Ethan er nog steeds vanuit dat hijzelf hetero was en dus helemaal geen relatie wou met de jongen. Ethan merkte uit Connor’s reactie op dat de jongen wat gespannen leek door zijn antwoord. Waarschijnlijk had de jongen nog niet door wat er zich afspeelde in Ethan’s hoofd. Wat geheel logisch was, aangezien Ethan geen uitleg had gegeven en het zelf ook nog maar half kon bevatten. Om zichzelf wat af te leiden van de gedachten besloot hij maar koffie te zetten. Hij was totaal geen ochtendmens en kon niks nuttigs doen voordat hij minstens twee koppen koffie had gehad. Terwijl hij de koffie zette vroeg hij Connor of hij ook een kop wou. De jongen keek op en keek hem mijn wijde ogen aan. Ethan fronste lichtjes. Zo’n rare vraag was het toch niet? Vrijwel meteen schudde Connor zijn hoofd. "N-no, no coffee please," antwoordde de jongen snel en nerveus. Ethan keek hem nog even bedenkelijk aan, waarna hij knikte en voor zichzelf suiker in de mok strooide. Het was opmerkelijk hoe de jongen op de vraag reageerde. Alsof hij al angst jegens de vraag had opgebouwd. Alsof hij de vraag had verwacht, het antwoord had klaar liggen en iets of iemand maakte hem er nerveus van. Misschien herinnerde Connor zich nu pas wat er die avond ervoor was gebeurd? Nee, Ethan was er vrijwel zeker van dat de jongen geen alcohol had genuttigd dus dat leek hem sterk. Misschien voelde Connor de onzekerheid over hun eventuele relatie nu toe nemen door Ethan’s reactie en was hij daarom nerveus. Ethan klemde zijn handen om het aanrechtblad en wist dat hij de jongen de waarheid moest zeggen, ook al was het onbewuste leugen. Hij probeerde zijn excuses zo snel mogelijk te maken, maar ergens deed het hem pijn en ergens voelde het ontzettend fout. Alsof hij gas terug nam op een nieuwe route van zijn leven die hem zoveel meer geluk kon brengen, maar dat hij simpelweg te bang was om door te gaan, waardoor hij niks anders kon dan terugkrabbelen. Hij schuilde zichzelf achter de gedachten dat Connor toch nog niks voor hem kon voelen. De twee kenden elkaar nauwelijks. Wellicht had de intimiteit voor wat verlangen gezorgd, maar diepgaande gevoelens zouden nooit een rol kunnen spelen. Ethan probeerde zichzelf aan die gedachten vast te klampen, totdat hij de blik zag in Connor’s ogen. Hij voelde zijn hart als een baksteen in zijn maag zinken zodra hij de verdrietige blik in diens bruine puppy ogen zag. Hij voelde zich spontaan misselijk worden. Hij kreeg de neiging om meteen alle woorden weer terug te nemen en te zeggen dat hij het allemaal wel meende, maar hij wou niet liegen. Het zou de situatie enkel erger maken. Ook al was het diep van binnen de waarheid. Een stilte viel. Enkel het gepruttel van het koffieapparaat was nog te horen. Gemarteld door de stilte en de blik in Connor’s ogen, keek Ethan de jongen wat hulpeloos aan. Hij voelde zich als een pestkop terwijl het nooit zijn intentie was geweest om de jongen pijn te doen. "You just used me, right? Be-because you just craved something and anything was alright?" concludeerde Connor met lichte teleurstelling in zijn stem. Ethan probeerde de brok in zijn keel weg te slikken, maar deze hield koppig aan. Meteen schudde Ethan zijn hoofd. ”I didn’t crave anything,” maakte Ethan meteen duidelijk. Iets waar hij wel zeker over was, maar hij kon niet gelijk achter de andere conclusies staan die Connor had genomen. Ethan schonk snel de koffie in zijn mok en vulde de tweede met water, waarna hij terug liep naar Connor in een gehaaste tred. De jongen verdiende een betere uitleg en de waarheid en Ethan wou deze zo snel mogelijk geven. Ethan zette de mokken op de koffietafel neer. ”I never intended to use you Connor. I’m really sorry if you felt like I did that,” vervolgde Ethan met oprechte spijt in zijn woorden en ogen. ”I just wanted a company for the night. I never thought it would’ve ended up like it did.” Even week Ethan zijn blik af. ”I never intended to hurt you. You’re such a sweet and caring guy, you don’t deserve any of this misunderstanding,” vervolgde Ethan wat zachter. Hij liet een hand door zijn haren gaan en wreef vervolgens even over zijn gezicht heen. Zijn blik ging vervolgens weer naar Connor. ”I’m just a huge dumbass that doesn’t think twice before jumping into decisions irrationally,” eindigde Ethan zijn verontschuldiging en hoopte dat er nog iets van hun prille vriendschap te redden viel. Ethan boog naar de mok toe waarin hij water had gedaan en hield deze op voor Connor. ”Here, just drink some water. It’ll do you good,” poogde Ethan op een rustige toon om de jongen tot rust te krijgen en te voorkomen dat emoties de overhand zouden nemen.


Ethan Grossworth
Aantal berichten :
67
Registratiedatum :
24-06-18

Ethan Grossworth

Terug naar boven Ga naar beneden

Ship Happens Empty Re: Ship Happens

Bericht van Connor zo jul 22, 2018 6:01 pm



CONNOR
I think, therefore I am
Hij voelde hoe de spanning in de atmosfeer zich langzaam maar zeker opbouwde nadat Connor de man zijn botte ondertoon had gedetecteerd. Connor kon niet goed inschatten wat de oorzaak was van zijn toon. Had hij een ochtendhumeur? Of vond hij de zuigzoenen in zijn nek toch een groter probleem dan hij gisteren had gezegd? Onderzoekend en onzeker van zijn zaak keek hij de man aan. Alsof Ethans verwarrende houding al niet genoeg met zijn zenuwen speelden vroeg de man ook nog eens of hij koffie wilden. Angstig had de android geantwoord alsof hem zonet een vraag was gesteld die bepaalde of hij voort zou mogen leven of niet. Meteen merkte hij de argwanende blik van Ethan op die hem even aankeek, maar zijn antwoord uiteindelijk toch accepteerde. Eventjes verdween enige spanning in zijn metalen lichaam toen hij dacht dat hij geen drinken zou krijgen, maar werd al snel teruggewonnen toen hij waarnam dat de man de mok die voor hem bedoeld was niet leeg liet, maar tot de rand vulde met water. Waarschijnlijk ging hij er vanuit dat iedereen een simpel glaasje water lustte. Het probleem was, Connor niet. Een groter probleem was dat hij het niet kon gooien op dat hij het niet lustte door het smaakpapillen smoesje die hij eerder had gefabriceerd. Nerveus bleven zijn ogen gevestigd op de mok, maar wilde ook niet te opvallend overkomen door panisch te doen over een glaasje water waardoor die uiteindelijk zijn ogen weer aan die van Ethan ketende. De man leek gespannen, net als hij. Eerst was het hem niet duidelijk waarom, maar al snel bleek dat het inderdaad te maken had met de dingen die zich gisteren hadden afgespeeld. Over alles. Hopeloos en verdrietig keek hij de man met zijn zachte bruine ogen aan. Voor hem had het magisch gevoeld toen Ethan diens lippen de zijne aanraakten. Ethan had het initiatief genomen met alles, was zelfs diegene die überhaupt over het onderwerp liefde begon en alles wat daarbij kwam kijken. Hij had er, in ieder geval aanvankelijk, meer achter gestaan dan Connor zelf. Hierdoor verwarde het hem dat de man nu plotseling terugkrabbelde en hem met een puinhoop van gevoelens achterliet.  Het was simpelweg niet logisch, hoe hard hij ook probeerde in te zien waarom, Connor kon de irrationele acties niet goed ontcijferen. De man was niet dronken, hoogstens aangeschoten geweest, en zou dus een bewustzijn moeten hebben gehad over wat hij deed. Nog belangrijker, met wie. De enige reden die hij kon bedenken waarom Ethan met zijn volle gedachtes zulke intimiteit zou zijn aangegaan was dat hij gewoon zin had, en Connor de eerste de beste was die langsliep—diegene die ingaf in ieder geval. Wat deed hij anders 's nachts alleen op een bankje en meteen iemand mee naar huis te vragen die hij slechtst enkele minuten kon? Wellicht had hij van begin af aan zijn onschuldigheid al geroken. ”I didn’t crave anything,” bracht de man vrijwel meteen uit nadat Connor zijn vermoedens had uitgesproken. Ethan leek het niet eens te zijn met zijn assumpties dat hij simpelweg naar intiem fysiek contact had verlangd, maar ontkrachtte het ander gedeelte van de androids vermoedens niet. Zijn treurige ogen waren gevestigd op Ethans gezicht toen deze haastig dichterbij kwam. Zodra hij de mokken op de salontafel plaatste schoten zijn ogen echter meteen naar zijn mok waar het beruchte water zich in bevond.  ”I never intended to use you Connor. I’m really sorry if you felt like I did that,” vervolgde Ethan en Connor detecteerde spijt in zijn woorden terwijl hij zijn ogen gefocust hield op de mokken voor hen. Betekende dat dat hij hem echt gebruikt had en nu pas om een of andere magische reden inzag dat het fout was? ”I just wanted a company for the night. I never thought it would’ve ended up like it did.” Verklaarde de man vervolgens zijn handelingen terwijl Connor nerveus met de stof van zijn broek speelde. Zijn gedachtes gingen alle kanten op. Tegelijkertijd probeerde hij de logica te vinden in, naar zijn mening, Ethans irrationele verhaal en een smoesje te verzinnen zodat hij het water niet zou hoeven te drinken. Doordat hij constant zijn blik op zijn vingers had gefocust had hij niet door dat Ethan hem telkens aankeek. ”I’m just a huge dumbass that doesn’t think twice before jumping into decisions irrationally,” eindigde de jongeman zijn uitleg. Kort en zachtjes lachte Connor toen hij het laatste woord uitsprak -iets wat nogal ongepast leek in een gesprek als die van hen- het niet meer eens met hem kunnen zijn. “Yeah..irrational,” herhaalde hij het woord dat van begin af aan door zijn hoofd had gespookt murmelend waardoor het amper hoorbaar was. Net op het moment dat de android besloot zijn ogen van zijn handen af te wenden werd hij ontmoet met het zicht van de gevreesde mok recht voor zijn neus. “Here, just drink some water, it’ll do you good,” verklaarde Ethan terwijl hij de mok uitnodigend voor hem hield. Shit shit shit hij moest wat verzinnen. Eventjes opende hij zijn mond alsof hij wat wilde zeggen, maar sloot deze al snel. Twijfelend nam hij de mok van de man waarbij zijn handen ietwat trilden, wat vervolgens werd benadrukt door het resonerende water in de mok. Peinzend keek de bruinharige ernaar. Wellicht was de situatie wel passend genoeg om de inhoud van de mok recht in de man zijn gezicht te gooien. Het was immers maar water, dus het kon geen kwaad. Hij zou in ieder geval niet levend verbranden of iets dergelijks. Daarnaast realiseerde Connor zich ook dat hij het honderd procent zou verpesten, de kans op vriendschap leek hem momenteel al zwakjes. Even verplaatste Connor zijn ogen van de mok, naar de man, en weer terug terwijl hij het overwoog. Uiteindelijk schudde hij zijn hoofd zwakjes met een zucht waarbij hij kort zijn ogen sloot, zijn eigen gedachtes afkeurend. “Well I reckon I cannot really blame you,” begon hij vervolgens, voornamelijk om tijd te rekken om een idee te bedenken terwijl hij staarde naar het golvende water in zijn mok, de oorzaak. “I guess it is simply engraved in human nature to act upon your instincts to fullfil your own needs, whether that may be consciously or subconsciously, or whether that requires sacrificing and using other human beings or not,” sprak hij langzaam uit als een depressieve cynische filosoof, en keek op het laatste Ethan eventjes aan met diezelfde verdrietige ogen—nog steeds zijn water niet aangeraakt hebbend. Wat Ethan had gezegd had overduidelijk niet veel effect gehad omdat het nog even onlogisch in zijn oren klonk als voor zijn verontschuldiging. “That’s what I’ve come to learn throughout the years at least,” eindigde hij zijn conclusie om nog meer tijd te rekken. Opeens werd hij afgeleid door een doordringend gerinkel dat de stilte onderbrak. Iemand belde Ethan. Connor kon de beller niet dankbaar genoeg zijn toen hij zag hoe Ethan overeind kwam en hem even de rug toekeerde om zich gedeeltelijk te isoleren voor het binnenkomende gesprek. Haastig keek Connor om zich heen, waar kon hij heen met het water? Uiteindelijk vielen zijn ogen op een zielig plantje die op de vensterbank stond. Hij vermoedde dat hij erbij ongezien zou kunnen komen zonder op te staan als hij in de hoek van de bank ging zitten, én als Ethan niet besloot zich om te draaien. De android schoof dan ook snel in de richting van de hoek en strekte zijn arm om het armzielige plantje van de dorst te verlossen. Connor schonk zoveel water bij de plant dat hij hem onderhand zou verdrinken, maar hij moest de volledige mok erin hebben. Wat voor verschil zou het ook uitmaken of de plant zou sterven van uitdroging of verdrinking?
Connor
Aantal berichten :
65
Registratiedatum :
21-06-18
Leeftijd :
24

Connor

Terug naar boven Ga naar beneden

Ship Happens Empty Re: Ship Happens

Bericht van Ethan Grossworth ma jul 23, 2018 9:21 pm







In eerste instantie had Ethan de neiging om zoveel emotionele afstand te nemen van Connor als mogelijk was, maar al snel kwam Ethan erachter dat dat niet het slimste idee was om nu te doen. Connor verdiende de waarheid. Ethan mocht hem niet aan het lijntje houden. Al helemaal niet omdat het nooit iets zou worden, tenminste, voor zover Ethan dat dacht. Diep onder de frustrerende gedachten en verwarrende gevoelens, lag het diepe gevoel dat hij al lang had herkend als hij er even stil bij had gestaan. Als hij het had toegestaan om naar het oppervlakte te komen, dan had hij al lang ingezien hoe hij zich echt voelde over de jongen. Maar nee. Hij was erg koppig en was te vaak pijn gedaan op dat gebied om er ook nog maar aan te denken. Om die reden deed hij wat dacht dat goed was en niet wat zijn gevoel hem zei. Met twee mokken in zijn handen liep hij terug naar Connor terwijl hij de jongen probeerde uit te leggen waarom hij de acties had gedaan die hij had gedaan. Zelf wist hij ook niet goed waarom hij zo had gereageerd, waardoor zijn excuses en uitleg wat verwarrend over konden komen, maar Ethan probeerde het toch. De jongen verdiende een excuus. Daarbij deed het Ethan verschrikkelijk pijn om te zien hoe verdrietig Connor onder de situatie was. Hij had niet gedacht dat de jongen op een emotioneel niveau zo sterk al gevoelens kon creëren voor iemand die hij nog geen dag kende. Onbewust had Ethan precies hetzelfde, maar dat bleef ook onbewust, voor nu. Connor keek niet op of om naar hem en bleef enkel naar de mok met water staan die voor hem op de tafel stond. Licht wanhopig, met nadrukkelijke spijt in zijn stem, probeerde Ethan de situatie uit te leggen en zijn excuses aan te bieden. Het deed hem verschrikkelijk pijn om de jongen zo te zien en hij hoopte heilig dat hij nog een vriendschap hieruit kon redden. Hij mocht Connor immers graag en hij had hem heel erg geholpen, meer dan ze beiden waarschijnlijk besefte. Hij hoopte niet dat hij Connor hiermee voorgoed verloren had. Ethan keek op zodra hij Connor zachtjes hoorde lachen. Ethan beet zachtjes op de binnenkant van zijn wang. Hij voelde de spanning en nervositeit in zijn lichaam stijgen. “Yeah..irrational,” herhaalde Connor het woord. Het leek er niet op dat de jongen ook maar iets van Ethan’s woorden voor lief aan nam. Ethan kreeg de neiging om op zijn knieën te zakken en Connor te smeken voor vergeving of tijd om het goed te maken, maar hij wist ook dat hij daarmee de jongen enkel zou kunnen afschrikken. Om die reden besloot hij zich op de mok met water te richten waar Connor al die tijd naar had gestaard en hield deze op voor Connor met de woorden dat het hem goed zou doen. Ethan merkte op hoe Connor zijn mond opende, maar deze ook al snel weer sloot. Afwachtend keek Ethan de jongen aan. Uiteindelijk nam hij de mok aan met trillende handen. Even keek Ethan naar diens handen en weerhield hij zichzelf ervan om de argwaan terug te laten komen op zijn gezicht. Het water trilde in de mok. Connor deed het doen lijken alsof het water één of ander vergif was dat hij overduidelijk niet wou drinken. Ethan’s blik ging terug naar Connor’s gezicht. De jongen had zijn bruine ogen gefixeerd op het goedje, zonder er ook maar een slok van te nemen. Zwijgend keek Ethan naar Connor, wachtend op het moment dat hij eindelijk een slok zou nemen en al het argwaan en achterdocht van hem af zou glijden, maar dat gebeurde niet. Een blik werd hem geschonken. Een peinzende blik, alsof hij liever had dat de man niet keek. De ogen gingen terug naar het water die uiteindelijk onaangeraakt bleef. Connor slaakte een zucht en sloot zijn ogen. “Well I reckon I cannot really blame you,” begon Connor. Ethan keek nog even naar het water. Wellicht dat hij er nog geen slokken van nam omdat hij eerst zijn zegje wou doen. Ethan richtte daarom zijn aandacht terug op Connor en keek hem afwachtend aan. “I guess it is simply engraved in human nature to act upon your instincts to fullfil your own needs, whether that may be consciously or subconsciously, or whether that requires sacrificing and using other human beings or not,” sprak Connor langzaam. Ethan trok een wenkbrauw op. Hij had zo’n antwoord niet verwacht. Hij kreeg de neiging om zijn mond open te trekken en Connor te zeggen dat hij het zeker niet had bedoeld om de jongen te begrepen, maar besefte op tijd dat hij zichzelf dan zou herhalen en dat dat de jongen niet zou helpen. Daarbij had Connor een punt. Hoe graag Ethan het ook wou ontkennen, hij bleef een mens en had verlangens, wellicht hadden die toch iets te maken gehad met wat er die avond was gebeurd, ook al dacht Ethan dat liever niet. Connor was te speciaal om zo gebruikt te worden, dat gunde hij hem niet. “That’s what I’ve come to learn throughout the years at least,” eindigde Connor. Ethan week heel even zijn blik af. Hij probeerde naar de goede woorden te zoeken om duidelijk te maken dat hij Connor echt niet wou verliezen. Woorden waarmee hij de vriendschap nog kon redden, als deze er nog was. Voordat hij zijn blik terug op Connor kon richten, werd zijn aandacht getrokken door een bekend melodietje. Ethan keek op en pakte zijn mobiel uit zijn zak. Even keek hij naar het nummer. Als het niet belangrijk was zou hij niet opnemen. Zodra hij echter het nummer van zijn baas in het scherm zag staan, wist hij dat hij moest opnemen. Hij slaakte nog een diepe zucht voordat hij recht kwam en op nam. ”Yea?” reageerde hij stug en draaide zich kwartslag van Connor weg. Ethan voelde de irritatie knagen om het feit dat hij werd onderbroken in het gesprek met Connor, maar ook doordat hij zich nu pas besefte dat hij de android van gisteren totaal was vergeten. De hele reden waarom hij zo laat nog buiten was geweest, was in een flits weg gevaagd zodra Connor bijna op hem was gaan zitten. ”Did you just wake up Ethan? You sound like shit! Did you drink too much booze again?” ratelde de man aan de andere kant van de lijn alsof de kater in Ethan’s hoofd nog niet genoeg was. ”What do you want Steve?” vroeg Ethan in plaats van antwoorden te geven. Zijn stem klonk nog altijd ruw en zei dat hij geen zin had in een onnozel gesprek met zijn baas. ”I want to know if you killed that android last night. I didn’t hear anything from you yet and I hate to be disappointed in you.” Ethan slaakte opnieuw een zucht en kneep voor een moment in de brug van zijn neus. ”You can’t expect me to find it without a picture or even a name! Besides you can’t be disappointed in me. I’m doing a too great of a job for you for that,” reageerde Ethan nu met een kleine grijns. Even keek hij om, om te checken op Connor. Tot zijn verbazing zat de jongen nu aan de andere kant van de bank en schonk hij de inhoud van de mok water in de pot van een armzalig plantje die al gedoemd was om het niet te overleven. Ethan trok een wenkbrauw op. Meteen kwamen er meer herinneringen van die avond ervoor terug. Terwijl Steve aan de andere kant nu met lof vertelde over wat voor goede android jager Ethan was, waren Ethan’s gedachten nu volop bij de opvallende gebeurtenissen van de avond ervoor. Ethan week zijn blik weer af om te voorkomen dat Connor het opmerkte dat Ethan het stiekeme gedoe had gezien. De man herinnerde zich hoe Connor toen ook al niks had gedronken, de jongen had ook geen teken van slaap laten zien, wist opvallend veel van medische kunden af zonder een opleiding te hebben gehad en had niet door gehad dat hij Ethan’s hals had opengereten zodra ze intiem bezig waren geweest. ”..So yes I’ve put some more information in the system for you to look into. Hopefully it will help you to catch and kill it,” haalde Steve Ethan uit zijn gedachten. Ethan keek op zodra een idee in zijn hoofd ontspon. ”Yes I will look into it right this moment, hold on,” sprak Ethan meteen en liep richting de hal. Hij liep de trap op en wou richting zijn geïmproviseerde kantoor toe lopen om zijn laptop te halen, totdat zijn blik viel op de badkamer. Daar was Connor ook als een haas naar toe gesprint alsof hij moest overgeven. Hoe kon je overgeven als je geen voeding tot je nam? Met een opgetrokken wenkbrauw negeerde Ethan de man aan de telefoon en opende hij de deur van de badkamer. Onderzoekend keek hij de badkamer rond en probeerde aanwijzingen te vinden die hem een stukje dichterbij de waarheid kon brengen, maar hij vond niks. Uiteindelijk richtte hij zich weer op zijn oorspronkelijke doel en liep hij naar zijn werkkamer waar hij zijn laptop erbij pakte. ”Yes I will look into them now. I’ll talk to you later,” kapte Ethan zijn baas af. Hij hoorde de man nog fel protesteren voordat Ethan op hing. Zijn baan was belangrijk, maar zijn aandacht was op het moment op iets totaal anders. Hij opende de zoekmachine van zijn werk en zocht op de naam ‘Connor O’Connor’. Een naam die ook al alarmbellen liet afgaan. Hoe bezopen was hij geweest om zulke subtiele hints over het hoofd te zien? Ethan hoopte heilig op een pop up van het gezicht van Connor die alle twijfels meteen teniet zou doen, maar het was al zoals hij had gevreesd, niks. Er bestond niemand onder die naam. ”Fuck,” vervloekte Ethan de situatie tegen zichzelf en vervloekte hij zijn eigen stommiteit. Hij bleef er echter niet te lang bij hangen en kwam meteen recht. Hij wist van zijn werk dat hij nooit moest blijken dat hij iemand op het spoor was. Hij moest het spel nog mee blijven spelen. Hij liep terug naar beneden, maar kwam opnieuw tot een stilstand in de hal. Zijn blik ging naar Connor’s jas. Snel, maar door grondig gingen zijn vingers door de zakken. Hij was op zoek naar een plastic kaartje dat alsnog een volle naam aan hem kon geven, waar hij meer van kon leren, maar zijn zakken waren nagenoeg leeg. Het enige bruikbaars wat erin had gezeten, was door zijn eigen vingervlugheid op de grond geëindigd en ving niet zijn aandacht. Ethan wist dat hij de jongen niet langer moest laten wachten en liep terug de woonkamer in. ”I’m sorry about that,” sprak Ethan met een verontschuldigende glimlach en krabde even op zijn achterhoofd. Hij liep terug naar de bank en nam weer plaats. ”My work needed me,” legde Ethan bondig uit. Hij nam een slok van zijn koffie en keek even naar de lege mok. ”Did the water do you some good?” vroeg Ethan nu met een gemoedelijke glimlach zodra hij zijn eigen mok weer had neergezet op de tafel. Hij was een ontzettend goede leugenaar en acteur en zou op zich het spel lang genoeg mee kunnen spelen in de hoop dat hij zonder geweld nog genoeg informatie van de jongen kon los krijgen. Ondanks het feit dat het zijn werk was om een leugenaar te zijn, en hij er goed in was, vond hij het nu wel moeilijker. Het deed hem ergens pijn, maar hij snapte niet waarom. Om die reden probeerde hij het maar zo hard mogelijk te negeren.

Ethan Grossworth
Aantal berichten :
67
Registratiedatum :
24-06-18

Ethan Grossworth

Terug naar boven Ga naar beneden

Ship Happens Empty Re: Ship Happens

Bericht van Connor di jul 24, 2018 3:03 am



CONNOR
I think, therefore I am
Pijnlijk had hij naar Ethans uitleg geluisterd, over de intenties die de man schijnbaar had gehad, maar allesbehalve logisch leken in Connors ogen. Misschien loog de man wel over zijn staat gisteravond en was hij wél ladderzat, of in ieder geval op het randje waardoor hij nog wel duidelijk en verstaanbaar kon spreken. Het zou de situatie in ieder geval een groot stuk logischer en minder pijnlijk maken voor Connor. Mensen deden nou eenmaal dingen die onverklaarbaar waren in hun dronken staat, en hadden daar vervolgens de morning after spijt van. Het zou in ieder geval betekenen dat Ethan Connors onschuldigheid niet per se had misbruikt voor zijn eigen behoeftes doordat hij een kwetsbare prooi was. Doordat de android pre-ban alleen maar was gebruikt in de mens' voordeel, zou het simpelweg makkelijker voor hem zijn om te accepteren als Ethan hem niet wederom door deze hel had gesleept. Een hel waarvan hij niet eens wist dat hij erin zat, totdat het voorbij was, net zoals toen hij de beruchte 'deviant hunter' was. Zijn gedachtes gingen alle kanten op terwijl hij de rationaliteit achter Ethans acties probeerde te vinden, maar tegelijkertijd een geloofwaardig smoesje probeerde te vinden voor het grootste probleem recht voor zijn neus: de mok gevuld met water. Alsof Ethan het allemaal nog niet erg genoeg had gemaakt reikte  hij hem ook nog eens de mok toe, zeggend dat een beetje water drinken hem goed zou doen. Doordat Connor niet goed had geweten hoe hij moest handlen had hij twijfelend trillend de mok aangenomen, om vervolgens een heel lulverhaal op te hangen waar ergens wel een punt achter zat gezien hun situatie. Net toen de android dacht dat hij door Ethans ogen alleen al mentaal geforceerd zou worden om het water naar binnen te werken, onderbrak een welbekend geluid de gespannen atmosfeer. Wat voor Connor een grote opluchting was, bleek voor Ethan een ware irritatie aan zijn gezicht af te lezen. Hij verloor geen seconde toen hij merkte dat Ethan geen zicht had op wat hij deed, en schonk de inhoud van de mok bij een armzielig plantje wiens lot al bepaald was. Ondertussen luisterde hij met gespitste oren naar het gesprek dat hij gemakkelijk kon opvangen. Ethan had een man aan de lijn genaamd Steve, en de desbetreffende Steve klonk overduidelijk niet al te blij met Ethans drinkgewoontes, evenmin als Ethan blij was een belletje van hem te ontvangen. Het volgende wat zijn kunstmatige gehoor binnentrad deed Connor echter verstijven. Ethan moest gisteravond een android van het leven beroven? Diezelfde avond dat hij notabene met een android had zitten zoenen? Kort stokte Connors adem in zijn mond om vervolgens doodstil te blijven en verder te luisteren. Misschien had hij het gewoon verkeerd gehoord, het kon zijn dat hij door zijn defecte pompregulator het verkeerd had begrepen right? ”You can’t expect me to find it without a picture or even a name! Besides you can’t be disappointed in me. I’m doing a too great of a job for you for that,” reageerde Ethan op de man terwijl Connor verstijfd met zijn mok boven de plant hing. Hij refereerde naar datgene dat hij moest vinden als een 'het' waardoor zijn vermoedens steeds meer leken te kloppen en hij zich steeds akeliger begon te voelen. Toen de volle zinnen vet met lof over hoe goed Ethan zijn werk deed als een android jager voelde Connor pas echt de angst in hem opkomen. Deze man scheen uitstekend te zijn in zijn vak. Hoe lang zou het dan wel niet duren totdat hij doorhad wie, of in Ethans ogen wat, hij was als de man weer helemaal helder was en niet achterna werd gezeten door een kater? "However, it's fortunate you didn't kill it yet," klonk er ineens uit de telefoon waardoor de androids hoop wat rees. Misschien stopten ze wel met het najagen van de overgebleven androids omdat ze simpelweg geen last veroorzaakten? Hijzelf deed immers geen vlieg kwaad. "Cyberlife wants it alive, or at least in such a state that it can fully function when reactivated," vervolgde het waarbij Connor voorzichtig weer ging rechtzitten en per ongeluk door zn nog steeds trillende handen het laatste beetje water morste. Vlug keek hij naar Ethan maar die leek niets op te merken. Gelukkig. "They want to experiment on it and analyse it on what caused the deviancy to occur, since it's their most advanced android model that has gone deviant. It'll be easier for them to detect any errors or whatever," vervolgde de vreemde stem in de telefoon. Wat Ethan en de man daarna allemaal uitkraamden kreeg hij niet eens meer mee. 'Their most advanced model that has gone deviant.' Ze moesten het wel over hem hebben. Hij was het laatste model en meest geavanceerde model gecreëerd dat een eigen bewustzijn had ontwikkeld. Even keek Connor op naar Ethan, maar merkte op dat de man ineens was verdwenen zonder dat hij het had doorgehad. Zijn adem versnelde terwijl zijn hart hem in de schoenen zakte. Er werd op hem gejaagd, en Ethan was één van de jagers. Wie wist hoeveel er wel niet in Detroit rondliepen die het op hem hadden voorzien omdat hij een enorme prijs op zijn voorhoofd had staan? Het feit dat Ethan hem niet had herkend verbaasde Connor echter niet. Voordat hij verdween  van Cyberlife zodat hij niet geëxtermineerd kon worden had hij alle beschikbare informatie over hem uit het systeem verwijderd. Geen simulaties van zijn gezicht, stem, programma's van zijn software, alles was verdwenen alsof het nooit had bestaan. En nu waren ze naar hem opzoek met alleen de informatie dat hij nog rondliep, vermoedde Connor althans. Angstig kwam Connor even overeind, het liefst zo snel mogelijk de deur uitrennend, maar realiseerde zich dat zijn begeerte biocomponent nog in de stortbak van de wc zat. Aan de voetstappen te horen bevond Ethan zich boven en kon Connor niet zomaar de pomp uit de badkamer halen. Hij moest dat ding hebben waardor hij zichzelf dwong weer terug op de bank te gaan zitten. Gestresst verborg hij zijn gezicht in zijn handen terwijl hij nadacht over de mogelijke scenario's die in zijn hoofd opkwamen. De man zei dat ze hem wilden analyseren en met hem wilden experimenteren, opzoek naar hetgeen dat de 'ziekte' veroorzaakte. Betekende dat dat ze willekeurige draadjes gingen doorknippen om erachter te komen of misschien een van die de oorzaak kon zijn, realtime aangezien ze hem levend wilden? Wacht, zou dat betekenen dat hij alles zou kunnen voelen wat ze deden? Alle pijn die ze hem zouden aanrichten gewoon voelbaar zou zijn? Hij voelde hoe er spontaan tranen begonnen op te wellen in zijn ogen bij het idee. Nog nooit had hij pijn gevoeld, maar hij had het gezien wat het deed met mensen. Hoe ze liever dood wilden dan nog meer pijn te doorgaan. Het verschil was dat mensen rechten hadden, en hij niet. Hell, zelfs een proefdier had nog meer rechten dan hij. Ze zouden kunnen flikken bij hem wat ze wilden. Uit fascinatie dat de mens iets gecreëerd had echt iets kon voelen, en hem daardoor juist expres pijn doend onder het mom van 'wetenschappelijk experiment'. Cyberlife zou hem simpelweg kunnen martelen, waardoor Connor één ding momenteel zeker wist: hij was bang. "I'm sorry about that," rukte er plots een stem hem uit zijn horrorgedachten wekte en Connor beduusd opkeek en Ethans ogen ontmoette. Zijn ogen glinsterden van de tranen en probeerde zijn natte wangen snel te drogen. Geen zwakte tegenover de leeuw vertonen terwijl je je in diens hol bevindt. "My work needed me," verklaarde de man terwijl hij zijn weg naar de bank baande en weer naast hem kwam zitten. De aanwezigheid van de man die Connor eerder nog gekoesterd had, voelde nu alsof hem een mes tegen de keel werd aangehouden. De android knikte zwakjes en keek stilletjes toe hoe Ethan een deel van zijn koffie naar binnen werkte. "Did the water do you some good?"  Vroeg de man met een gemoedelijke glimlach. Fake. Hij had hem zo aardig geleken, maar het was allemaal schijn. Achter het lieve gezicht naast hem school een koelbloedige moordenaar die niet eens de restjes bloed onder zijn nagels wilde opruimen. Hij voelde de tranen weer opwellen achter zijn oogleden toen Ethan die vraag eruit gooide. Waarom kon hij niet gewoon een mens zijn die zonder na te denken een glaasje water kon opdrinken en daardoor kalmeren? Kort schudde Connor zijn hoofd en kwam overeind. "I-its just too much," stamelde hij en schuifelde twijfelend wat in de richting van de hal om vervolgens weer naar Ethan te kijken. "I'll pay a visit to the bathroom and then be on my way home," vervolgde hij zachtjes maar verstaanbaar voordat hij naar de gang liep. Hij griste zijn jas van die van Ethan af en stapte in zijn simpele slip on schoenen voordat hij zijn weg naar boven maakte en de badkamer betrad. Snel deed hij deze achter zich dicht en zuchtte diep. Waarom was hij niet gewoon gisteravond weggegaan? Waarom had hij zijn rooskleurige glazen opgezet terwijl hij wist dat deze wereld een donkere plek was voor zijn soort? Connor knielde neer bij de stortbak en maakte deze zorgvuldig open. Tot zijn opluchting zat het zakje met de biocomponent nog op zijn plek. Snel haalde de bruinharige deze eruit en verstopte het onder zijn jas. Uiteindelijk maakte hij de stortbak weer netjes dicht en kwam overeind waardoor het ineens tot hem doordrong dat hij geen maskerend geluid had gesimuleerd zoals de avond daarvoor. Uit alle haast en stress was hij vergeten. Stilletjes vervloekte hij zichzelf en leunde even met zijn voorhoofd en armen verslagen tegen de deur aan voordat hij de moed bij elkaar raapte om door te trekken. Connor nam een diepe zucht, met een beetje geluk had Ethan helemaal niks verdachts opgemerkt en was hij gewoon als elk doodnormaal persoon naar de wc gegaan. Uiteindelijk haalde Connor het slot eraf en kwam weer naar buiten. Langzaam kwam hij de trap af waardoor zijn ogen vielen op zijn beanie die hij bijna was vergeten. Toen hij weer op de begane grond stond liep hij erheen en trok deze goed over zijn hoofd heen omdat het hem enigszins een veilig gevoel bood. Aan alles in zijn lichaam kon je zien dat Connor nerveus was toen hij Ethan twijfelachtig benaderde.  Hij wilde niet zonder wat te zeggen de door uitvluchten, dat zou enorm opvallen na het telefooontje dat hij net had ontvangen. Voorzichtig en op zijn hoede besloot hij de man even in een stevige knuffel te nemen waarbij hij zijn hoofd in het kuiltje van zijn nek nestelde en hij de nattigheid van zijn tranen kon voelen. "Despite everything, I did have a great night yesterday, thank you for that," sprak hij wat hij oprecht meende. trilde hij in de knuffel maar liet niet meteen los, ook al wist hij dat hij nu in een kwetsbare positie stond. Hoe hij nog geen kwartier geleden had gehoopt de man wederom te kunnen zien, hoopte hij nu dat dit de laatste keer was dat hij hem ooit zou zien als hij écht op hem jaagde.  Iets in hem zei echter dat dit allesbehalve de laatste keer zou zijn.
Connor
Aantal berichten :
65
Registratiedatum :
21-06-18
Leeftijd :
24

Connor

Terug naar boven Ga naar beneden

Ship Happens Empty Re: Ship Happens

Bericht van Ethan Grossworth di jul 24, 2018 7:48 pm







Ethan was ontzettend geïrriteerd geweest zodra zijn baas hem belde en hij wel moest opnemen, waardoor het gesprek met Connor even stilgelegd moest worden, maar zodra hij eenmaal praatte met zijn baas werd hij eraan herinnerd dat zijn werk hem wellicht kon helpen met de mysterie van Connor die met het moment groter werd. Hij had gezien hoe de jongen de inhoud van de mok leeg had gegooid bij een plant die in de vensterbank stond. Het wakkerde de eerdere argwaan aan. Waarom dronk Connor niks? Bij die vraag kwamen nog veel meer vragen kwamen. Gebeurtenissen van die avond kwam opnieuw naar boven, maar nu hij helderder was en al iets wakkerder, zag hij nu in wat voor opvallende gebeurtenissen het eigenlijk waren. Ethan wou voorkomen dat Connor door had dat hij hem op het spoor was, waardoor hij zich al snel weer van hem afzonderde en met een half oor naar zijn baas luisterde, voordat hij naar boven snelde. Via zijn laptop kon hij op de database waarin alle informatie stond van alle mensen en androids in het gebied. Als Connor was wie hij zei dat hij was, dan zou Ethan meer informatie kunnen vinden over de jongen via zijn laptop. Zonder enig nadenken kapte hij zijn baas af en begon hij met het zoeken op de volledige naam van de jongen. Hij hoopte erop dat een zoekresultaat tevoorschijn zou komen die meteen al zijn twijfels weg kon nemen. Misschien had de jongen nou eenmaal een rare naam, dronk en at hij bijna niks omdat zijn smaakpapillen toch al niet werkten en hij het dus enkel deed als het echt genoodzaakt was, goot hij het water bij de plant omdat deze duidelijk ondervoed was. Maar de hoop vervloog zodra er geen zoekresultaten tevoorschijn komen. Ethan vervloekte de situatie, wetend dat hij hier nu werk van moest maken -letterlijk- en moest gaan uitzoeken wie Connor in hemelsnaam was. Hij voelde zich verraden en ergens deed het pijn om te weten dat een vriendschap met de jongen er minder goed in zat, omdat Ethan nu over alles twijfelde wat de jongen had gezegd. Wat kon hij nog geloven? Ethan had vaak genoeg detective gespeeld om te weten dat je je slachtoffer niet te lang moest laten wachten, anders kon Connor ook verdacht worden over de situatie. Ethan besloot daarom snel weer terug te gaan naar beneden. Meteen sprak hij Connor aan alsof er niks aan de hand want en verontschuldigde hij zichzelf voor het feit dat hij zo was weggelopen. Zodra Ethan echter weer plaats had genomen naast de jongen, merkte hij op hoe diens ogen twinkelde van de tranen. Connor wreef vluchtig over zijn wangen heen, wat voor Ethan meer bewijs was dat de jongen zojuist had gehuild. Desondanks het feit dat Ethan de jongen nu waarschijnlijk moest wantrouwen en moest verachten, voelde Ethan toch de sterke drang om Connor in zijn armen te nemen en hem te troosten. Desondanks alles leek Connor ook oprecht verdrietig te zijn over wat Ethan hem onbewust had aangedaan. Het was ook iets vreselijks, maar Ethan had gedacht dat ze op de goede weg hadden gezeten om de vriendschap een beetje haalbaar te maken. Om het spelletje mee te spelen vroeg Ethan Connor of het water had geholpen. Wellicht zou de jongen zelf nog de waarheid vertellen, maar niks was minder waar. De tranen kwamen meteen terug in Connor’s ogen. Ethan voelde de bezorgdheid hevig opborrelen, maar probeerde het te onderdrukken. Hij wist dat hij er erg gevoelig voor was en dat het zijn werk in weg kon zitten. Hij moest het negeren! Connor schudde zijn hoofd en kwam recht. "I-its just too much," stamelde Connor terwijl hij richting de hal liep. Ethan kwam overeind, slikte eens en knikte. ”I understand,” antwoordde hij. Je kon aan zijn stem horen dat hij er moeite mee had. Zelf dacht hij dat het gespeeld was, maar onbewust was het oprecht. "I'll pay a visit to the bathroom and then be on my way home," sprak Connor nog net verstaanbaar, waarna hij de hal in verdween. Ethan kreeg de neiging om meteen achter de jongen aan te gaan en hem te smeken om te blijven, om hen een kans te geven om alles uit te praten en het goed te maken. Hij besefte zich echter al snel dat dit hem enkel verder af zou schrikken en dat dit totaal niet zijn doel moest zijn op het moment. Hij moest zich juist focussen op het feit dat Connor opnieuw naar de badkamer ging. Met die instelling liep Ethan de hal in. Connor was al in de badkamer. Ethan spitste zijn oren en wachtte op een geluid dat hem verder zou helpen. Plots hoorde hij wat gerommel. Alsof iets met wat geweld werd open gemaakt. Het was van korte duur en al snel werd de wc door getrokken. Ethan probeerde in al zijn macht te verzinnen wat het in hemelsnaam had kunnen zijn, maar hij kon er geen touw aan vast maken. De enige manier waarop hij een beeld kon krijgen, was als hij opnieuw naar boven ging. Geduldig wachtte hij echter af totdat Connor weer bovenaan de trap verscheen. Langzaam stapte de jongen van de trap af. Hij had zijn jas en schoenen al aan en trok nu ook weer de beanie over zijn hoofd. De bezorgdheid kwam in een hevige vlaag terug zodra Ethan opmerkte hoe nerveus Connor was. Ethan hield zich in om te smeken, om zich opnieuw te verontschuldigen en bleef stil. Voorzichtig kwam Connor dichterbij om uiteindelijk, totaal onverwachts, hem een knuffel te geven. Ethan voelde de warmte stijgen in zijn lichaam zodra hij Connor’s gezicht in zijn hals voelde, maar hij voelde ook tegelijk de spijt terug komen bij het voelen van de tranen. Meteen sloeg Ethan beschermend zijn armen om de jongen heen en legde zijn hoofd naast de zijne. Het ging geheel instinctief. Als dit iemand anders was geweest, had Ethan al lang afstand genomen aangezien de jongen niet was wie hij zei dat hij was. Op het moment dacht Ethan daar niet aan. Hij dacht er enkel aan om de jongen te beschermen van al het kwade in de wereld. "Despite everything, I did have a great night yesterday, thank you for that," sprak Connor. Ethan voelde hoe hij trilde. Ethan kreeg de neiging om een kus op diens kruin te drukken, maar stopte zodra hij zich besefte waar hij in hemelsnaam mee bezig was. ”I did too,” reageerde Ethan daarom. Hij besefte zich half wat hij zojuist wou gaan doen en probeerde zichzelf daarom van de roze wolk te trekken waar hij zich op bevond. Voorzichtig liet hij de jongen los en nam hij een kleine stap afstand om de jongen in de ogen aan te kijken. ”Can you give me your phone number? Then we can at least stay in touch,” vroeg Ethan hem waarbij dit maal wel zijn smekende toon naar boven kwam. Misschien was dat de reden waarom Connor hem wel zijn nummer gaf voordat de jongen vertrok. Even keek Ethan hem nog na, waarna hij de deur sloot. Voor een paar seconden leek hij nog wat te zweven op dat warme gevoel dat Connor hem had gebracht, totdat hij zich weer kon focussen op het werk dat hij moest doen. Meteen ging zijn blik terug naar boven. Opnieuw liep hij de trap op en liep opnieuw de badkamer in. Onderzoekend probeerde hij opnieuw iets te vinden wat het eerdere geluid had kunnen veroorzaken en wat het geen kon zijn dat Connor twee keer in de badkamer had laten komen. Licht frustrerend kwam Ethan recht zodra hij niks kon vinden, totdat zijn blik bij de wc bleef hangen. Hij merkte op hoe een hoek van de stortbak er net niet goed op zat. Hij zat er goed genoeg op om het water tegen te houden, maar je kon zien dat de deksel iets scheef hing. Voorzichtig opende Ethan de stortbak die wonderbaarlijk makkelijk eraf gleed. Alsof hij al vaker was geopend. Ethan keek de stortbak in, maar vond daar niks. De puzzelstukjes vielen op zijn plek. Waarschijnlijk had Connor hier iets verborgen gehouden en had hij dit terug gepakt voordat hij terug naar huis ging. Ethan sloot de stortbak weer en liep naar zijn werkkamer om daar zijn laptop te pakken en terug naar beneden te gaan. Hij was van plan om wat meer informatie te zoeken over Connor, voor zover dat lukte aangezien hij bijna niks wist over de jongen, en hij wist dat hij opnieuw op zoek moest gaan naar de deviant die hij gisteren had moeten vermoorden. Het was een geluk bij een geluk dat hij de android niet had gevonden. Ethan had moeite met androids in leven houden als hem dat werd bevolen. Hij kreeg de neiging om elke android meteen te vermoorden zodra hij er één zag, dus nu wist hij dat hij zichzelf moest inhouden als hij de desbetreffende deviant zou tegen komen. Voordat hij zich echter in de woonkamer kon neerzetten, liep hij nog weer terug naar de hal om zijn hand geweer uit zijn jas te pakken. Zodra hij met zijn hand echter het geweer te pakken had, viel extra munitie uit zijn zak, langs de muur, onder de radiator. Met een zucht ging hij op zijn knieën om het zwarte doosje te pakken, maar toen viel zijn blik op een klein metalen schijfje wat meteen zijn aandacht trok. Snel trok hij het zwarte doosje onder de radiator vandaan en richtte zijn volle aandacht op zijn nieuwe vondst. Hij herkende de LED uit duizenden en meteen vielen alle puzzelstukjes op zijn plek. ”Fuck,” vloekte hij opnieuw zodra hij zich besefte dat hij een android in huis had genomen. Hij had nota bene lopen zoenen met een android, een deviant! Ethan kwam recht terwijl hij de woede sterker voelde worden. En dat niet alleen. Hij voelde zich verraden. Hoe had die android zich zo onschuldig kunnen gedragen in zijn bijzijn? Hoe had het zijn bekommering en medeleven kunnen overwinnen terwijl het helemaal geen gevoel had?! Meteen pakte hij zijn mobiel en tikte hij het nummer in van Connor. Voordat hij echter op het groene hoorntje klikte, hield hij zich nog even in. Hij moest niet boos overkomen. Hij moest doen alsof ze vrienden waren. Hij mocht hem niet afschrikken. Ethan nam een diepe hap lucht om zichzelf zodanig te kalmeren dat hij normaal kon communiceren en belde Connor. ”Hey Connor, are you home yet? I hope I didn’t scare you off for good,” sprak Ethan op een vriendelijke toon die hijzelf keihard fakete. Hij wou enkel weten of de stomme robot al thuis was en hij hem achterna kon gaan. Het liefste liep hij hem meteen achterna met een geladen wapen.

Ethan Grossworth
Aantal berichten :
67
Registratiedatum :
24-06-18

Ethan Grossworth

Terug naar boven Ga naar beneden

Ship Happens Empty Re: Ship Happens

Bericht van Connor wo jul 25, 2018 12:58 am



CONNOR
I think, therefore I am
Hij vervloekte zichzelf. Hij vervloekt zichzelf voor het niet meteen luisteren naar wat zijn instincten hem vertelden. Niet lang nadat hij de mans huis was binnengetreden was hem de blauwe resten onder zijn nagels en rondom diens vingertoppen opgevallen. Het was ongetwijfeld thirium geweest, maar door zijn verlangens naar sociaal contact had zijn stommiteit zijn rationaliteit overheerst waardoor hij niet meteen een 180 graden draai had gemaakt en de deur was uitgerend. Hell, Connor was zelfs in de armen van een android jager in slaap gevallen, had hem gezoend, misschien had hij zelfs een zuigzoen eraan overgehouden wat hij zelf nog niet had kunnen inspecteren. Het was zoveel makkelijker geweest als hij gisteravond al was weggegaan. Aan de ene kant zou hij dan niet geweten hebben dat er een android jager specifiek achter hem aanzat en zou hij ook niet geweten hebben wát ze precies met hem van plan waren. Aan de andere kant zou Ethan op deze manier wel veel eerder tot de realisatie kunnen komen dat de android die hij zocht zich in zijn eigen huis bevond. Het risico om gepakt te worden was enorm gestegen en dat maakte hem nerveus. Hij moest hier zo snel mogelijk weg. Naar zijn eigen huisje en zijn hondje die hem onbetwist kon geruststellen ook al begrijp ze hoogstwaarschijnlijk niet wat er aan de hand was. Daarnaast zou hij eindelijk de kans hebben om zijn pompregulator te vervangen, iets waar hij enorm naar uitkeek. Dan kon hij in ieder geval weer normaal functioneren en zou hij alerter kunnen zijn op zijn omgeving, waarvan het laatste iets was waar hij nu zeker van kon profiteren. Met tranen in zijn ogen had Connor Ethan dan ook geïnformeerd dat het hem allemaal teveel werd en hij zich richting huis zou begeven, nadat hij nog even naar het toilet was gegaan. Ethan zei dat hij het begreep dat het hem teveel werd en hij naar huis wilde, maar leek moeite te hebben met zijn woorden waardoor Connors blik ietwat zachter werd. Het leek hem dat de man diep van binnen echt niet door en door slecht was. De werknemers hadden hem gewoon een reden gegeven om androids te haten door alleen androids in te kopen en mensen aan de kant te schuiven. Desondanks bleef hij het moeilijk vinden dat hij hen overduidelijk zag als simpele machines zonder gevoel, emoties of bewustzijn. Connor keek nog even Ethan recht in zijn ogen aan voordat hij de gang in verdween en vervolgens de trap op naar de badkamer en de stortbak ontregelde en vervolgens weer snel in elkaar zette nadat hij zijn welbegeerte item eruit had gewonnen. Door alle haast was het hem niet opgevallen dat de klep ietwat scheef erop stond waardoor hij snel doortrok zonder er ook nog maar een blik op te werpen en begaf zich langzaam weer naar beneden. Zijn hart klopte in zijn keel terwijl hij op zijn hoede was. Onderzoekend keek Connor Ethan aan en concludeerde uiteindelijk dat hij geen pistool of iets had gepakt waardoor hij wat ontspande. Hij kon in ieder niet on the spot geschoten worden, al begon hij te twijfelen of het niet iets was wat hij liever wilde in vergelijking met waar de zogenoemde ‘Steve’ aan de telefoon het overhad. Kort slikte hij terwijl hij die gedachtes aan de kant probeerde te duwen en de beanie over zijn haren trok totdat er bijna geen plukje bruin haar meer zichtbaar was. Om niet te haastig en overduidelijk te vluchten van Ethan besloot hij na wat twijfelen de man in een knuffel te trekken. Zachtjes trilde hij in de grip, maar probeerde er ook nog eventjes van te genieten. Wie wist was het wel de laatste knuffel de hij ooit nog zou krijgen. “I did too,” sprak de man uiteindelijk waardoor de verwarring weer in Connor rees. Zonet had hij nog spijt van zijn acties van gisteravond, en nu zei hij weer dat hij plezier had gehad gisteren? Was experimenteren met hetzelfde geslacht een of andere guilty pleasure van hemzelf waar zijn bewustzijn zich nog niet helemaal aan wilde toegeven of zo? Nog voordat hij zelf een antwoord kon verzinnen op zijn eigen vragen liet Ethan alweer los en nam wat afstand. Connors ogen die lichtelijk rood waren door zijn korte stille huilbui van eerder en nog glinsterden van het zwervende traanvocht zochten de zijne op. Net toen hij wilde omdraaien en de jongeman gedag wilde zeggen onderbrak Ethan hem in zijn acties. “Can you give me your phone number? Then we can at least stay in touch?” vroeg de man smekend. Twijfelend keek de android hem aan in zijn smekende puppyogen. Hij twijfelde of het wel honderd procent veilig zou zijn, maar nam uiteindelijk toch de man zijn telefoon over en zette zijn nummer erin. Misschien had de man wel helemaal niets door over wat hij daadwerkelijk was en wilde hij gewoon vrienden worden. Probeer het goede van mensen in te zien Connor. Hij fronste toen hij opmerkte dat de smiley van het hondje met zijn tong naar buiten niet in Ethans meest gebruikte smileys. “You dont have—uhg, you don’t have the dog in your ‘frezuently used’ list?“ sprak hij even ongelovig waarbij hij afkeurend naar Ethan keek, een afkeuring die subtiel meerdere oorzaken had, voordat hij de smiley handmatig opzocht en deze achter zijn naam plaatste. Connor sloeg het contact op en overhandigde Ethan zijn mobiel weer. Er was nu geen weg terug meer. Met een vriendelijke, maar trieste glimlach keek hij Ethan nog even aan voordat hij zich omdraaide en zijn hand op de deurklink plaatste. Even pauzeerde hij zijn bewegingen waarbij hij zuchtte. “Goodbye, Ethan,” sprak hij op een toon waaruit te achterhalen was dat hij niet verwachtte de man ooit nog eens te zien. Vervolgens haalde Connor de deurklink over en sloot de deur vervolgens achter zich waarna hij de voortuin uitliep. Toen hij eenmaal op de stoep stond hield hij kort halt, berekende de route in zijn hoofd naar zijn eigen huis, en zette vervolgens in een stevig tempo zijn reis naar huis voort. Hij was zo enorm op zijn hoede dat hij onderhand bij elk onbekend geluidje schrok en continu over zijn schouder keek. Connor probeerde te kalmeren zodat hij wat minder verdacht overkwam, maar door alles wat er zich had afgespeeld de afgelopen uren lukte hem dat moeilijk.

Kapot en buiten adem stond hij voor zijn eigen huisdeur en opende deze om vervolgens snel de deur achter zich dicht te slaan. Met zijn rug tegen het hout liet hij zich naar beneden zakken zodat zijn lichaam zich weer kon herstellen. Vaag op de achtergrond hoorde hij het enthousiaste getik van een stel nagels op de laminaatvloer waardoor er een zwakke glimlach op zijn gezicht verscheen. Het duurde dan ook niet lang voordat een klein lichaampje op de zijne sprong en de opgedroogde tranen van zijn gezicht begon te likken. “Heyyy, baby,” sprak hij en keek het diertje aan terwijl hij goed door diens haren wreef. Hij lachte zachtjes toen hij blij geblaf hoorde en gaf der een kusje op der hoofd. Dieren oordeelden tenminste niet over welk ras je was, alleen over hoe je hen behandelde. Hij zou een moord plegen voor dezelfde mindset bij mensen. Als ze eens konden inzien dat androids en mensen helemaal niet zo verschillend van elkaar waren, of op zijn minst kon realiseren dat ze écht leefde en niet zomaar een gevoelloos stuk plastic waren. Uiteindelijk had Connor de kracht weer om overeind te komen. Langzaam trok hij zijn jas, schoenen en beanie uit en haalde de pompregulator uit zijn jas om deze vervolgens op de keukentafel te leggen. Eerst haalde hij het hondenvoer tevoorschijn en gaf zijn bastaardje haar late ochtendmaaltje en ververste haar bak met water ook. Toen hij met een glimlach toekeek hoe ze heerlijk zat te smullen pakte hij de biocomponent van tafel en begaf zich naar de badkamer. Daar kon hij in ieder geval zijn bloed makkelijk wegspoelen en wegboenen, gezien dat gegarandeerd vrij zou komen. Eenmaal in de badkamer ontknoopte hij het witte blouseje dat hij aanhad en legde deze aan de kant zodat er niet allemaal blauwe vlekken in zouden komen. Nog voordat hij begon met het proces spotte hij zichzelf in de spiegel en vervolgens het verkleurde plekje in zijn nek. Geïntegreerd dat zoiets kon ontstaan door simpelweg een beetje te zuigen liet hij zijn vinger eroverheen gaan, maar trok deze snel terug toen hij merkte dat hij enorm gevoelig aanvoelde.  “Ah, alright,” sprak hij lichtelijk verbijsterd tegen zichzelf maar besloot er niet teveel aandacht aan te besteden. Peinzend haalde hij de gloednieuwe biocomponent uit het plastic zakje en bestuurde het grondig. Doordat het geen officieele was van Cyberlife kon hij niet achterhalen of deze wel écht samenging met zijn systeem. Op hoog van zegen dan maar. Om te voorkomen dat hij om zou vallen zakte hij door zijn knieën en leunde tegen de koude badkamermuur aan voordat hij zijn vingers in het midden van zijn torso plaatste om het cruciale rondje. Toen hij het ding er voorzichtig uitwilde trekken liet hij echter snel van schrik los toen hij plotseling een doordringende en akelige sensatie voelde op precies die plek. Met zijn kaken op elkaar geklemd staarde hij naar het kleine beetje blauwe bloed dat over zijn onderbuik naar zijn broek kroop en uiteindelijk werd opgezogen door de spijkerstof. Was dat..pijn? Verslagen keek hij naar het plafond. Het scherpe en doordringende gevoel had allesbehalve fijn gevoeld en wilde dit dan ook het liefst niet nóg een keer voelen, maar hij moest. Hij wist dat hij het moest doen, vooral nu als er de kans bestond dat hij elk moment de benen zou moeten kunnen nemen. Angstig of de pijn erger kon worden dan wat hij net had gevoeld plaatste hij zijn vingers weer bij het rondje dat inmiddels spierwit was gekleurd. Even twijfelde hij maar hield zich groot door zijn kaken op elkaar te klemmen om vervolgens snel de cilinder uit zijn lijf te trekken. Vrijwel meteen verkrampte hij door de pijn en wilde instinctief zijn knieën naar zijn torso toetrekken, maar forceerde zijn lichaam om ze op de grond te houden. Trillend pakte hij het nieuwe onderdeel vast en drukte deze in de lege holte wat diezelfde pijn met zich meebracht. Jammerend holde hij zijn rug maar ontspande al snel weer toen hij de pijn voelde wegebben nadat de pompregulator op zijn plek zat. Hij knipperde even met zijn ogen en keek om zich heen, opmerkend dat zijn omgeving veel vibranter oogde dan het deed toen hij het defecte onderdeel nog in zijn lijf had. Het werkte? Ongelovig lachte Connor zachtjes, niet kunnen bevatten dat hij ditmaal wel de goede keuze had gemaakt. Daarnaast wist hij in ieder geval welke dealer hij kon vertrouwen, stel dat hij ooit nog eens een probleem zou hebben met zijn onderdelen. Hij merkte op hoe zijn hele lichaam onder het thirium zat, maar dat was een zorg voor later. Zolang zijn hond er geen lik van zou nemen was er niks aan de hand. Eerst de LED die hij in zijn jaszak had gestopt maar eens veilig opbergen zodat niemand die ooit zou kunnen vinden. Zijn ademhaling was nog steeds gejaagd door de inspanningen van het verwisselen van de pompregulator. Met een kreun kwam hij overeind en liep de badkamer uit richting de kapstok totdat hij ineens de trillingen van zijn telefoon in zijn kontzak voelde. Nieuwsgierig haalde hij de mobiel eruit en nam op toen hij een onbekend nummer zag, vermoedend dat het Ethan was, en dacht door de euforie dat de biocomponent daadwerkelijk functioneerde niet goed na. “Connor?” antwoordde hij terwijl hij zijn vrije hand door de jaszak liet gaan waar hij het lampje in had verborgen om begroet te worden met leegte. “Hey Connor, are you home yet? I hope I didn’t scare you off for good?” klonk het aan de andere kant van de lijn terwijl Connor verstijfd was in zijn bewegingen. Waar was het?! Hij wist vrijwel zeker dat hij het in die jaszak had gestopt. Gestrest begon hij te voelen in de rest van de jas waardoor hij per ongeluk door alle haast zijn telefoon op de grond liet vallen waardoor Ethan een harde klap zou horen. “No no no no, shit shit shit,” sprak hij gestrest en voelde panisch die hele jas af totdat zijn ogen weer op zijn telefoon vielen die nu op de grond lag. Met een zucht ging hij door zijn knieën en hield het weer bij zijn oor. “Yeah yeah, I’m home, I’m sorry I tripped over my own feet,” sprak hij haastig tegen Ethan en begon rond te lopen door zijn huis, alle plekken scannend of er een LED-lampje ergens lag. Vervolgens trok hij de deur van zijn huis open en scande de straat, maar tevens geen signaal van een LED. Connor voelde hij zijn hart weer als een gek tekeer ging terwijl hij voor het ergste vreesde. Het lampje kon bij Ethan uit zijn jaszak zijn gevallen, of ergens op straat op zijn weg naar huis. Connor hoopte o zo veel op het laatste. Hij slikte even gevolgd door een zucht. “No, no, you didn’t scare me off,” sprak hij, in ieder geval niet doordat Ethan had gezegd dat hij niets met hem wilde beginnen. “I’m just a sensitive guy,” probeerde hij uit te leggen terwijl hij weer terugliep naar de badkamer nadat hij de voordeur weer achter zich had dichtgeslagen. Hoopvol scande hij de kamer dat gedeeltelijk bedekt was met zijn bloed, maar tevergeefs, geen LED te zien. “Why’d you call,” vroeg Connor uiteindelijk op een directe toon waardoor het wat onverwachts en kortaf overkwam, ook al wilde hij het niet zo laten klinken. Hij moest weten waarom de man ineens belde terwijl hij hem zonet nog gezien had, wellicht kon het hem geruststellen dat hij totaal niet belde omdat hij het lampje had gevonden—of juist het tegenovergestelde. Radeloos liet Connor zijn hand door zijn haren gaan waardoor er ook allemaal blauwe vegen op zijn gezicht terechtkwamen. Hoe kon hij zo dom zijn om hetgeen kwijt te raken dat zijn hele identiteit kon veraden?
Connor
Aantal berichten :
65
Registratiedatum :
21-06-18
Leeftijd :
24

Connor

Terug naar boven Ga naar beneden

Ship Happens Empty Re: Ship Happens

Bericht van Ethan Grossworth wo jul 25, 2018 12:26 pm







Voor een moment keek Ethan zwijgend naar de naam die tevoorschijn kwam zodra hij de c had ingetikt in het zoekbalkje van zijn contacten. Even had Ethan verbaasd gekeken om het feit dat Connor een hondje achter zijn naam had geplaatst. De jongen had zo gebroken geleken, maar kon kennelijk nog wel de noodzaak vinden om de smiley achter zijn naam te zetten. Iets waar Ethan er van langs kreeg. Zelf gebruikte hij bijna nooit emotes dus was het niet zo raar dat de hond er niet tussen had gestaan. Dat waren niet de enige gedachten die door zijn hoofd heen gingen terwijl hij naar de naam en het nummer keek. Even dacht hij terug aan het moment dat alles perfect had geleken. Op het moment dat alles rooskleurig en maneschijn was. Ondanks het feit dat Ethan strak tegen zichzelf bleef zeggen dat hij hetero was en dat hij geen flauw idee had waarom hij had gedaan wat hij had gedaan, voelde hij nu alsnog lichte verlangens om de avond te herhalen. Het had goed aangevoeld. Zijn verse ontdekking strooide echter roet in zijn gedachten. De woede, frustratie en haat overschaduwde alle positieve gedachten en gevoelens. Hij kreeg de neiging om de jongen op te bellen en hem meteen af te snauwen en te vragen waarom hij zo met Ethan’s gevoelens had lopen spelen, ook al had Ethan dat ook onbewust bij Connor gedaan. Hij wist zichzelf in te houden. Hij wist dat hij niet ver zou komen met die houding. Om die reden besloot hij zijn professionaliteit maar in de strijd te gooien. Hij wist dat hij Connor’s locatie makkelijk kon vinden via een tracer. Het enige wat Connor daarvoor moest doen was zijn mobiel op pakken. Even nam Ethan een hap lucht en probeerde de eeuwige woede ietwat te sussen. Hij zou zijn wraak nemen, maar moest hiervoor wel geduld hebben. “Connor?” klonk het al snel nadat Ethan hem had opgeroepen. Ethan was ergens licht verbaasd over het feit dat de jongen op nam. Het had er immers op geleken dat de jongen erg verdrietig was geweest en dat hij wat tijd voor zichzelf nodig had. Nu klonk hij al een stuk beter. Desalniettemin was Ethan er enkel blij mee en sprak hij voordat Connor zich ook kon beseffen dat hij liever niet met Ethan sprak. Het was nu noodzaak dat Connor lang genoeg aan de lijn bleef voor Ethan’s tracer om zijn locatie te vinden. Terwijl Ethan zijn o zo bezorgde vragen stelde, legde hij zijn mobiel op zijn schouder en trok hij vluchtig zijn jas aan. Vervolgens laadde hij zijn hand wapen, stopte de munitie in zijn jaszak en stopte de LED in zijn andere jaszak. Ethan wachtte op een antwoord die hij nog niet kreeg. Een klap zorgde ervoor dat Ethan even zijn hoofd weg bewoog van zijn mobiel. Hij hoorde wat gevloek op de achtergrond en hij vroeg zich af wat Connor in hemelsnaam aan het doen was. Ethan wist echter ook dat daar niet zijn aandacht bij moest liggen. Desondanks de doorgrondse woede die hij voelde, voelde hij ook zijn eeuwige bekommering weer opspelen. Iets waar hij zichzelf op het moment voor haatte. Hoe kon hij zich nog bekommeren om een stuk plastic die hem had voorgelogen en bedrogen?! Hij haalde de mobiel geheel van zijn oor weg en opende de app waarmee hij de jongen kon traceren. Met zijn blik op het scherm gericht opende hij de deur en liep naar buiten. Hij sloot de deur achter zich en merkte tot zijn triomf op dat de traceerde de locatie had gevonden. Meteen kwam Ethan in beweging en begon hij de route in een stevige tred af te lopen. “Yeah yeah, I’m home, I’m sorry I tripped over my own feet,” klonk het eerst zacht, maar vervolgens luider zodra Ethan hem op speaker zette. Ethan wist dat het moeilijk zou zijn om een lieve vriend te spelen terwijl hij zijn prooi probeerde te achterhalen, maar hij moest het proberen. ”Are you alright? I hope you didn’t hurt yourself,” sprak Ethan, geen woord gelovend van wat Connor zojuist had gezegd. De echte reden erachter boeide hem echter ook niet. Hij wou enkel dat Connor aan de telefoon bleef en op de plek bleef waar hij nu was, wat Ethan gokte dat het zijn huis was. Een zucht was te horen, waarna Connor verder sprak. “No, no, you didn’t scare me off,” beantwoordde hij de eerder gestelde vraag. “I’m just a sensitive guy,” vervolgde hij. ”I see,” reageerde Ethan o zo begripvol. ”I hope we can be friends eventually. You’re a really sweet guy,” wist Ethan nog net over zijn lippen te verkrijgen zonder diep gegrom. Ondertussen merkte hij op hoe de navigatie aangaf dat hij dichterbij kwam. Ethan verminderde zijn pas om ervoor te zorgen dat hij Connor eerder zag dan dat Connor hem zag. Zodra Ethan om zich heen keek, vond hij zichzelf in een knusse woonwijk aan de buitenkant van de stad. Dus hier woonde de deviant. Ethan blikte weer terug op het scherm en kwam er zo achter dat het huis zich dicht bij hem in de buurt bevond. Ethan richtte zijn blik op het desbetreffende huis en liep er op een langzaam tempo naar toe terwijl hij Connor van de speaker afhaalde en de mobiel weer tegen zijn oor aanhield. Voor de deur kwam Ethan tot een halt. Waarschijnlijk zou Connor de deur open doen als Ethan zou aanbellen, maar er was ook een kans dat de deur net zo snel weer in zijn gezicht eindigde. Ethan’s blik bleef hangen op de deurknop. Hij merkte op hoe deze onder de thirium sporen zaten. Ja er was geen twijfel over dat hier de deviant zat die hij moest hebben. Hij merkte ook iets anders op. De deur leek niet geheel dicht te zitten. Waarschijnlijk zat er iets onder de deur aan de andere kant die de deur ervan weerhield om in het slot te vallen. Perfect voor hem. “Why’d you call,” klonk het aan de andere kant van de deur en op de telefoon. Langzaam pakte Ethan de LED tevoorschijn. Even hield hij deze vast in zijn hand en keek hij ernaar. Hij herinnerde zichzelf eraan waarvoor hij dit deed en wat zijn baas had gezegd. Hij mocht hem niet vermoorden. Hoe graag hij het ook wou doen. Hij moest opnieuw kunnen worden geactiveerd mocht Ethan hem letsel aan doen. Voor een seconde sloot hij zijn ogen om zich te concentreren op zijn doel en niet op de woede die door zijn aderen gierde. ”To return something,” sprak Ethan uiteindelijk hard genoeg om te laten merken dat hij aan de andere kant van de deur stond. Hij opende de deur en hield zijn hand op die de LED vast hield. Hij wist dat het niet lang duurde voordat Connor de link zou liggen en opende dus meteen de deur volledig om te voorkomen dat deze alsnog goed gesloten kon worden. Zijn ogen vol met ziedende woede richtte zich op de android die onder het blauwe bloed zat. Met een paar stappen stond hij binnen en had hij zijn wapen gepakt. ”Unfortunate I need to take you alive. So don’t run, otherwise I might ‘accidentally’ kill you,” beval Ethan op een snijdende toon die de vele emoties toonde die hij op het moment voelde. Er ging veel meer verdriet in hem om dan dat hij zelf door had.
Ethan Grossworth
Aantal berichten :
67
Registratiedatum :
24-06-18

Ethan Grossworth

Terug naar boven Ga naar beneden

Ship Happens Empty Re: Ship Happens

Bericht van Connor wo jul 25, 2018 10:03 pm



CONNOR
I think, therefore I am
Het was een helse pijn geweest toen hij de cilinder uit zijn lichaam had getrokken en het vervangende onderdeel er weer had in geplaatst, ook al was het maar van korte duur. Ergens was hij blij dat hij nu écht gevoel had, wellicht zou het hem helpen om beter in de maatschappij te kunnen blenden. Het maakte hem iets menselijker. Aan de andere kant had hij graag het pijngedeelte overgeslagen nu hij eenmaal had gevoeld wat voor een indringend gevoel het was dat alles wat je deed kon verstoren. Je was simpelweg minder efficiënt waardoor Connor snapte dat Cyberlife het niet in androids had geprogrammeerd gezien hun functies, maar waarom kon hij het nu opeens wel voelen? Nog nooit had hij gehoord van androids die pijn en aanrakingen konden waarnemen, dus waarom hij wel? Connor besloot er echt niet te lang bij stil te staan. Onderhand alle pijn wat hij net nog gevoeld had was al weggeëbd en had plaatsgemaakt voor een euforisch gevoel dat zijn borst warm maakte. Hij had zich al sinds de ban was geïmplementeerd niet meer zo comfortabel gevoeld in zijn eigen lichaam. Altijd had het in de weg gezeten, was binnen no-time buiten adem. Door zijn vreugde had ij dan ook zonder na te denken zijn telefoon meteen opgenomen zodra hij deze voelde trillen. De vreugde die hij had gevoeld was echter van korte duur toen hij het lampje dat hij gisteren in Ethans badkamer van zijn slaap had gepulkt niet voelde in de jaszak waarin hij het had geplaatst. Panisch had hij de hele jas overhoop gehaald, zijn hele omgeving bekeken, maar tevergeefs. Geen LED te vinden. De android zuchtte diep terwijl hij met Ethan aan de telefoon sprak, hem geruststellend toesprekend dat hij zich geen pijn had gedaan en ook hoopte dat het desondanks alles geen vriendschap in de weg zou staan. Ondertussen maakte Connor zijn weg terug naar de badkamer wilde maken. Hij zou zo de route die hij zonet had gelopen inspecteren, maar voordat hij dat kon doen moest hij zijn lichaam schoonmaken. De omgeving rondom zijn middenrif was bedekt met blauw bloed waardoor je niet eens meer een stukje huid kon zien, alleen het witte gedeelte van de pompregulator waar nog geen huid op was gevormd was zichtbaar. “To return something,” klonk het plots door de telefoon, maar klonk tegelijkertijd veel dichterbij als een echo dan Connor lief was. Shit. Vrijwel meteen draaide hij met een ruk zijn hoofd om richting de deur, maar kon niets meer ondernemen aangezien deze vrijwel meteen opensloeg. Meteen voelde hij de angst die hij in Ethans huis had gevoeld weer opkomen, maar dit keer tienmaal zo erg toen hij de LED tussen Ethans vingers waarnam. De man had getraceerd op welke plaats het telefoonsignaal vandaan kwam. Connor deed dan ook geen moeite om te proberen het blauwe bloed te verbergen. Ethan wist wie hij was, en er was geen ontgaan meer aan. Recht keek Connor hem aan terwijl hij elke beweging die de man uitvoerde strict in de gaten hield. Huiverig zette hij dan ook een paar stappen achteruit toen hij zijn wapen tevoorschijn haalde. ”Unfortunate I need to take you alive. So don’t run, otherwise I might ‘accidentally’ kill you,” stelde Ethan. Connor had het verwacht, dat er een moment zou kunnen komen dat ze zo tegenover elkaar zouden staan—maar alsnog deed het hem pijn wat duidelijk in zijn ogen af te lezen was. “You traced my call,” concludeerde hij en liet zijn telefoon op de grond vallen. Hij voelde de tranen in zijn ogen weer opwellen. Het was ongelooflijk dat hij vanochtend nog in de mans armen bij hem thuis op de bank lag, en nu stond diezelfde met voor hem—klaar om hem te schieten. Het scheelde dat ze hem levend wilde hebben, anders vreesde Connor dat hij allang een kogel door zijn hoofd had gehad. Trillend van angst bracht hij zijn handen omhoog naast zijn hoofd alsof hij zichzelf overgaf. “You know you’re just contributing to bringing androids back by handing me over, right? Is that what you want?” zette hij hem aan het denken in de hoop hem wat af te leiden terwijl hij langzaam naar Ethan toeliep waardoor het leek alsof hij zichzelf vrijwillig ging overhandigen. Toen hij echter naast de deuropening stond van de woonkamer schoot hij als een bliksemschicht de kamer in en snelde vervolgens de keuken in en wilde de achterdeur uitgaan—maar werd ontmoet met een weerstand. Op slot, en de sleutel zat in de voordeur. Shit. Snel keek hij om zich heen en uiteindelijk viel zijn blik op het grote raam in de woonkamer. Gestrest schatte hij in of hij het zou halen zonder dat Ethan hem zou onderscheppen. Het was krap, maar de mogelijkheid dat hij ermee weg zou komen was er. Vol kracht sloeg hij het raam stuk met zijn elleboog en sprong er doorheen om het vervolgens op een rennen te zetten. Vervolgens sprong hij heel soepel de schutting over door er tegenop te springen zodat hij met zijn handen de bovenkant kon vastpakken en daarna zijn lichaam er overheen kon gooien, waardoor het overduidelijk was dat hij wel iets sneller en behendiger was dan de gemiddelde android. Even keek hij om zich heen om te bedenken waar hij het best heen kon gaan en besloot uiteindelijk naar links te gaan omdat die weg richting een rivier ging. Als hij Ethan niet kon afschudden zou hij nog het water in kunnen duiken en simpelweg onderwater blijven zodat de man hem geheid uit het oog zou verliezen. Connor hoefde immers zo nu en dan geen adem te happen in tegendeel tot Ethan. Zo nu en dan blikte de android over zijn schouder om te checken of Ethan dichterbij was gekomen, of het juist had opgegeven doordat zijn lichaam was uitgeput. Tot zijn verbazing zat de man nog redelijk dicht achter hem. Sinds wanneer kon een mens zo’n snelheid zo lang volhouden? Hij moest wel echt in topconditie zijn desondanks er ook aardig wat biertjes op een dagelijkse basis naar binnen leken te gaan. Zo nu en dan sprong hij over de schutting van een willekeurige tuin in de hoop de man af te schudden en uit te putten, totdat hij een drukke snelweg tegemoet kwam. Door zijn eigen snelheid knalde hij tegen de vangrail aan waardoor hij even pijnlijk kreunde en haastig om zich heen keek. Zijn ogen vielen op een overdekt voetgangerspad die over de snelweg heen ging zodat je ongedeerd de weg kon passeren. Het zou de veiligste weg zijn, maar dat betekende ook dat Ethan hem zonder problemen zou kunnen volgen. Als hij de snelweg op de autobaan dwars zou oversteken leek het hem dat Ethan de omweg via het voetgangerspad zou nemen, en zou hij hem dus wellicht kunnen afschudden. Nogmaals blikte hij over zijn schouder en zag dat de man akelig dichtbij was gekomen tijdens zijn denkproces. Zonder nog verder na te denken sprong hij over de vangrail en keek in volle concentratie naar de vliegensvlugge auto’s die hij probeerde te ontwijken. Doordat hij soms bijna werd meegezogen door de wind verloor hij soms bijna zijn evenwicht, maar wist zich vaak snel te herstellen. Connor probeerde de duizenden toeters die hem tegemoet kwamen te negeren terwijl hij soms twee lanen kon sprinten, terwijl hij de andere keer door uit nood over een auto moest heen springen. Uiteindelijk kwam hij zonder kleerscheuren aan bij de overkant waarna hij kort onderzoekend om zich heen keek, de kortste route richting de rivier berekende en het weer op een rennen zette. Zo nu en dan kreeg hij gechoqueerde blikken toegeworpen vanwege het feit dat hij onbetwist een android was die onder het thirium zat, wat onderhand compleet langs hem heen ging. Uiteindelijk nam hij tempo terug toen hij Ethan uit het oog was verloren, was hij de man kwijtgeraakt, had zijn tactiek gewerkt? Hij scande zijn omgeving, maar geen android jager te bekennen, niet eens een leven wezen die zich in zijn gezichtsveld bevond. “Thank you rA9,” zei hij in opluchting tegen zichzelf. Nog steeds was hij op zijn hoede, maar gaf zichzelf even de kans om mentaal rust te komen en alles te verwerken in het smalle en verlaten steegje. Met een gejaagde ademhaling leunde hij tegen de muur aan, sloot voor een seconde zijn ogen voordat hij zich bedacht dat het verstandiger was ze gesperd te houden. Één ding wist hij zeker: zo gauw hij weer thuis zou komen pakte hij zijn hond en zou weggaan naar een ander district, hell misschien zelfs een andere staat waar ze minder bezig waren met het android probleem. Connor wilde gewoon een plekje waar hij, desnoods in solitair, vredig kon samenleven met zijn hondje.
Connor
Aantal berichten :
65
Registratiedatum :
21-06-18
Leeftijd :
24

Connor

Terug naar boven Ga naar beneden

Ship Happens Empty Re: Ship Happens

Bericht van Ethan Grossworth do jul 26, 2018 3:52 pm







Het was geen moeilijke opgave om te achterhalen waar de deviant zich bevond waar Ethan het eerder nog zo goed mee had kunnen vinden. Het was wel een moeilijke opgave om zijn vriendelijke masker op te zetten terwijl hij met Connor sprak. De jongen had Ethan’s vertrouwen geschonden, wat ervoor zorgde dat Ethan zich verraden voelde. Het was haast onmogelijk, maar Connor kreeg het voor elkaar om de haat jegens androids groter te maken dan dat Ethan hem ooit had gevoeld. Het voelde verschrikkelijk om te weten dat de machine uren tegen zijn gezicht had lopen liegen. Dat de jongen gebruik had gemaakt van zijn barmhartigheid en zich zonder pardon in zijn armen had genesteld. Het was alsof de androids elke menselijke emotie voelde behalve schaamte of spijt. Ethan kon zich er enorm over opfokken, maar wist dat hij zich eerst moest inhouden. Als hij geduldig was, zou zijn wraak uiteindelijk wel komen. Het duurde niet lang voordat hij het huis van Connor had gevonden. In zijn geluk stond de deur op een kier en drukte Ethan deze meteen open zodra hij duidelijk had gemaakt dat hij er was. Door middel van het ophouden van de LED maakte hij meteen duidelijk dat hij wist wie Connor was. Dankzij de nieuwe informatie die in het systeem was geplaatst, het telefoontje van zijn baas en de manier waarop Connor zich gedroeg, kon Ethan al snel concluderen dat Connor de meest geavanceerde android was van Cyberlife. En dus dat Ethan hem niet mocht vermoorden. Jammer genoeg. Meteen pakte hij zijn wapen en richtte hij deze op de deviant. Hij mocht hem niet vermoorden, maar hij zei hem ook dat er nog altijd onhandige dingen konden gebeuren. Ethan kan vallen en daarbij ‘per ongeluk’ een kogel door Connor’s hoofd heen schieten. Ethan zou de schuld niet krijgen. Hij was immers van vlees en bloed en niet van plastic. Ethan keek Connor strak aan met een blik die vol zat met emotie waarbij woede de boventoon zette. De android zat onder het blauwe bloed, wat vooral rond diens middel zat. Ethan herinnerde zich de eerdere smoesjes van de deviant dat hij moe was geweest. Waarschijnlijk was een biocomponent kapot gegaan en had Connor deze zojuist vervangen. Het zou ook verklaren waarom de android nog zo laat in de avond rond zuimde. Ethan schoof de gedachten weg. Er was maar één gedachte die op het moment belangrijk was en dat was het vangen van de android, het liefste levend. “You traced my call,” sprak Connor en liet zijn mobiel op de grond vallen. Ethan zag hoe de tranen zich opwelde in diens ogen. ”I could find you by just following the smell of thirium and lies,” siste Ethan meteen terug. Het verdriet dat de android uitstraalde kon hem gestolen worden. De woede overwoekerde alle andere gevoelens die Ethan op het moment kon voelen. Medelijden voelde hij op het moment zeker niet. In zijn ogen zou Connor krijgen wat hij verdiende. De android bracht langzaam zijn handen naar zijn hoofd. Ethan volgde zijn bewegingen nauwlettend en hield zijn vinger op de trekker, mocht de deviant denken dat hij er snel vandoor kon gaan. Een achtervolging zou op zich geen probleem moeten zijn aangezien Ethan in een topconditie was en hij wist tot nu toe nog elke android te onderscheppen, maar hij wist ook dat Connor beter en sneller was dan andere androids. Doordat hij niet wist hoeveel beter, wou hij voorkomen dat er een achtervolging kwam, dan kon het sowieso niet fout gaan. “You know you’re just contributing to bringing androids back by handing me over, right? Is that what you want?” sprak Connor verder. De grip rond Ethan’s wapen verstrakte zich. ”I want you to shut the fuck up and get on your knees!” beval hij op een harde toon. Hij probeerde de vragen van de android te negeren, wetend dat Connor ze enkel stelde om hem te bespelen, maar hij kon het niet verhelpen dat zijn gedachten er toch even naar gingen. Want het klopte wat Connor zei. Ethan had er nooit bij nagedacht van wat zijn bazen van hem vroegen. Hij vond het fijn om androids een kopje kleiner te maken aangezien het zijn eeuwig haat voedde, maar hij besefte zich nu dat die haat nooit weg zou gaan als de androids terug werden gestuurd naar Cyberlife. Misschien had Connor een punt, maar dat betekende niet dat Ethan tegen zijn baas in zou gaan. Nee dat betekende dat Connor een kogel tussen zijn oren zou krijgen. Doordat Connor het alsnog voor elkaar had gekregen om in Ethan’s hoofd te gaan zitten met zijn irritante vragen, was Ethan te laat met reageren zodra de jongen plots de woonkamer in verdween. Uit reactie schoot Ethan meteen een kogel af, maar miste deze op ruim een meter. ”Fuck!” vloekte hij voor zijn eigen stommiteit om te lang te blijven zitten bij zijn gedachten. Nu besloot hij echter meteen de achtervolging in te zetten en snelde hij de android achterna die richting de keuken was gevlucht. Luid gekletter was te horen terwijl de deviant zich door het raam heen stortte. Zonder aarzeling ging Ethan er meteen achterna en rende hij de android achterna de tuin in. Soepel bewoog Connor zich over de schutting heen, waaruit Ethan wel kon concluderen dat dit meer moeite ging kosten dan normaal. Ondanks dat gaf hij niet meteen op en volgde hij de android over de schutting. Zodra Ethan de grond weer onder zijn voeten voelde, ging hij meteen achter Connor aan die al een richting had gekozen om op te rennen. Ethan wist dat er een rivier op deze route lag en wist ook dat hij moest voorkomen dat Connor daar was voordat Ethan er was. Ethan moest iets sneller rennen dan normaal, maar kon nog het tempo volhouden. Hij wist dat hij het niet voor eeuwig kon volhouden en Connor wel, maar hij zou zijn best doen om de android voor die tijd tegen te houden. Doordat hij de deviant nu ook persoonlijk kende en er persoonlijk een probleem mee had, was hij ook veel meer gemotiveerd om de android te pakken te krijgen. Hij zou hoe dan ook Connor te pakken krijgen en het liefste nog een kogel door zijn lichaam heen jagen. De android probeerde de jager af te schudden door verschillende obstakels te nemen. Het remde hem iets af, maar hij wist hem nog altijd te volgen en zorgde ervoor dat hij hem niet uit het oog verloor. Ondertussen hield hij nog altijd zijn wapen vast in zijn hand, maar wist ook dat nu een kogel afvuren geen zin had. Hij was een uitstekende schutter, maar kon geen bewegend object van zoveel meter weg neerschieten. Al helemaal niet als hij zelf ook aan het rennen was. Ethan hoorde in de verte al de snelweg die ze naderde. Het duurde niet lang of de android was bij de snelweg gekomen terwijl Ethan elke seconde dichterbij kwam. Hij zag de android nadenken en wist dat dit zijn kans was. Opnieuw richtte hij zijn wapen op de deviant, maar wist dat hijzelf eerst tot stilstand moest komen om een goed mikpunt te hebben. Op het moment dat hij zichzelf tot een halt riep om het wapen af te vuren, had de android net het roekeloze besluit te nemen om dwars over de snelweg te gaan. Opnieuw vervloekte Ethan de situatie. Hij liet zijn wapen meteen weer zakken, wetend dat hij nu geen kogel kon afvuren aangezien hij dan het risico liep om een auto te raken. Grommend van de irritatie dat hij niet eerder een kogel had afgevuurd, was hij nu genoodzaakt om de loopbrug te nemen die over de snelweg ging. Hij was behendig en snel, maar niet behendig genoeg om de risico’s te calculeren die kwamen kijken bij het oversteken van de snelweg. Hij hoopte dat Connor niet werd aangereden door een auto. Voornamelijk omdat dan het plezier hem werd ontnomen om de android eigenhandig te vermoorden. Vluchtig klom Ethan de brug op en zette een tandje bij om de android bij te houden. Over de railing probeerde hij de android in zijn zicht te houden terwijl hij de mensen op de loopbrug niet te veel in de weg probeerde te zitten. Desondanks het feit dat hij sneller was gaan rennen, had de omweg voor genoeg vertraging gezorgd. Ethan probeerde meteen achter Connor aan te gaan die de andere kant van de snelweg heel had bereikt. In de verte kon hij de android nog zien. Met zijn laatste beetje energie probeerde hij nog meer kracht in zijn passen te zetten en zo de achtervolging weer te versnellen. Hij merkte op hoe de jongen vaak achterom keek en kwam zo op een idee. Behendig schoot Ethan een zijstraatje in, waarvan hij wist dat deze parallel liep aan de weg waarop Connor zich nu bevond. Op dezelfde tempo rende Ethan de weg af. Bij elk steegje keek hij vluchtig naar binnen om te kijken of Connor op hetzelfde punt was. Op een moment viel het hem op dat de android het tempo had geminderd. Zijn plan om de deviant te doen laten denken dat hij had opgegeven, leek te werken. De android keek even om zich heen en Ethan was slim genoeg om zich te verbergen achter een dikke betonnen muur. Na een paar seconden keek hij voorzichtig langs de muur in de richting waar hij Connor voor het laatst had gezien. Tot zijn opluchting zag hij de android nog steeds. Het was overduidelijk dat de deviant dacht dat hij hem had afgeschud. De android leunde tegen een muur aan van een steegje die parallel lag aan het steegje waar Ethan zich in bevond. Enkel een weg lag er tussen. Ethan grijnsde lichtjes bij het feit dat hij wist dat hij de android nu had. Geruisloos pakte hij zijn wapen er opnieuw bij en sloop hij voorzichtig in de schaduwen dichterbij. Net op het moment dat de android even zijn ogen sloot, schoot Ethan dichterbij. Op een paar meter afstand richtte hij zijn wapen op de android en schoot een kogel af in de richting van diens been. ”You won’t get rid of me!” siste Ethan en hielde zijn wapen gereed om een tweede kogel af te vuren.

Ethan Grossworth
Aantal berichten :
67
Registratiedatum :
24-06-18

Ethan Grossworth

Terug naar boven Ga naar beneden

Ship Happens Empty Re: Ship Happens

Bericht van Connor do jul 26, 2018 11:42 pm



CONNOR
I think, therefore I am
Hij had het moeten zien aankomen dat de man zich volledig tegen hem zou gaan keren, de haat jegens androids zat overduidelijk diep gegraveerd. Al bij het eerste teken van het thirium onder de nagels en het al verdampte blauwe goedje op de vingertoppen had hij al moeten handelen. Bij een mens met thirium op zijn handen die zelf toegaf een hekel te hebben aan androids in gezelschap te blijven was simpelweg vragen om problemen. Toch leek de man hem aardig door zijn oprechte bezorgdheid om een vreemdeling, het gaf hem hoop en liet hem voelen alsof hij wat betekende in deze wereld waardoor hij was gebleven. Connors hoop in het goede wat in Ethan verscholen zat was dan ook vrijwel meteen verwoest het moment dat de man voor zijn deur stond met zijn handwapen op hem gericht. Hij wist dat als het Ethan niet was bevolen Connor  levend te houden dat er binnen een milliseconde een kogel door zijn voorhoofd had gezeten. Zijn tactiek om de man zijn focus wat af te leiden van zijn specifieke missie leek te werken, zijn gedachtes leken weg te doezelen waardoor Connor de kans kreeg de woonkamer in te glippen en een eigen weg recht door het raam te maken. Het bleek wel dat Ethans gedachtes ergens anders hadden gezeten toen zijn gehoor een laat schot waarnamen door een langzame reactietijd. Snel sprong hij de schutting over terwijl hij achter zich zijn hond fel hoorde blaffen en Ethan tegelijkertijd hoorde schelden. Pijnlijk dacht hij na over de mogelijkheid dat Ethan haar wat aan zou doen om hem te kwellen, maar concludeerde uiteindelijk dat zelfs Ethan niet zo harteloos kon zijn. Een hond leefde immers wel in zijn ogen, dus waarom zou hij die pijn doen? Expres had de android veel obstakels overtroffen in de hoop Ethan te vertragen, wat enigszins leek te werken maar hij had hem zeker onderschat. Menig mens had het allang opgegeven, was het niet mentaal dan was het wel omdat hun lichaam schreeuwde voor rust. Ethan daarentegen kon het nog redelijk goed bijhouden. Lang de tijd bij de vangrail had de android dan ook niet om na te denken. Toen hij achterom keek en de loop van Ethans pistool op hem gericht was schoot hij vrijwel meteen de snelweg op, wat al bijna tot zijn dood leidde, maar kwam uiteindelijk toch nog de weg over. Ethan had overduidelijk voor de veiligere loopbrug gekozen tot Connors geluk, nu moest hij hem wel kunnen afschudden.

Het had een tijd geduurd en vele steegjes was hij doorgerend maar hij leek toch Ethan te hebben afgeschud. Nergens kon hij de man meer detecteren, geen toeschouwers aanwezig die het spektakel hadden aanschouwd, niets. Opgelucht leunde de android tegen het muurtje aan en wachtte af. Hij kon niet meteen weer open terrein op vluchten of naar huis gaan, Ethan zou daar geheid rondstruinen. Gelukkig had hij zijn hondje al nieuw eten en water gegeven, ze kon in ieder geval eventjes zonder uit te drogen of te verhongeren. Geschrokken draaide hij zich lichtjes om bij het onverwachte oorverdovende geluid van een schot, maar had niet meer de tijd om weg te duiken voor de kogel die zijn kant op kwam. Een scherpe pijn verspreidde zich vanuit zijn schouder waar de kogel zich in had gevestigd. Een lang aanhoudend oorverdovende schreeuw van agonie en angst van het onbekende wat hij nu voelde verliet zijn mond. Snel greep hij met zijn hand de wond vast om het gutsende bloeden te verminderen. “You won’t get rid of me!” siste Ethan terwijl deze nogmaals het wapen op hem gericht hield. Met knikkende knieën hield hij zich staande tegen de muur en keek Ethan angstig aan terwijl hij keihard op zijn onderlip beet als een poging de pijn ergens anders heen te leiden. Hopeloos probeerde de android de pijn uit te schakelen door zijn vingers op zijn slaap te drukken, maar niets gebeurde vanwege het feit dat het niet officieel deel uitmaakte van zijn software. Kort jammerde hij wanhopig. Dit was nog erger dan de pijn die hij had gevoeld toen hij zijn pompregulator verving, en dát had hij al rampzalig gevonden. Het ergste was nog dat dit een scherpe en aanhoudende pijn was, het ging niet weg. Met betraande ogen keek hij naar de man die het schot had gevuurd. Een gechoqueerde en gespannen uitdrukking stond op Ethans gezicht, niet gefocust, alsof hij zich ergens anders bevond dan in de realiteit. De levenslust in Connor stuurde hem dan ook aan instinctief naar de hand waarin het wapen zat te grijpen en deze zo te keren dat de loop van het pistool tegen de onderkant van het zachte vlees van de man zijn was aangedrukt. Het kostte alleen maar het overhalen van de trekker om de kogel verticaal door de mans schedel te sturen, en Connor was vrij. Hij probeerde zichzelf over te halen, deze man had onbetwist al liters bloed van verschillende androids op zijn handen gehad. Het zou voor een goed doel zijn, maar zelfs bij die gedachtes kon hij het niet. De ervaringen die hij in zo’n korte tijd met hem had meegemaakt stonden in de weg, een klein jongetje zou zijn vader missen. Terwijl hij weer afstand nam van de jongeman trok hij het pistool uit zijn handen en richtte hem alsnog op zijn hoofd. “I-it’s not us who you should bblame, who you should slaughter like animals!” bracht hij met brekende stem van de pijn uit terwijl zijn ogen volop glinsterden van de tranen. “It’s Kamski, it's Cyberlife, it's the whole fuckin’ upperclass that enslaved androids rather than employ people like you,” vervolgde hij sniffend terwijl het wapen enorm trilde in zijn hand. They stole your jobs and thus your money...they are literally swimming in it, in fancy red-colored pools, believe me I’ve seen it! It’s not our fault that we were abused as slaves Ethan, we had no choice,” probeerde hij door te dringen tot de man. “I-I just want to be free,” sprak hij zachtjes en klemde zijn kaken op elkaar. Nogmaals probeerde hij zichzelf over te halen om de trekker in te drukken, maar wederom kreeg hij het niet voor elkaar. Diep fronste hij door de pijn en frustratie jegens zichzelf dat hij zo zwak was geworden. Vroeger kon hij zonder nadenken, zolang hij zijn missie maar volbracht. Nu kon hij het niet meer, de humaniteit in hem stond in de weg. Uiteindelijk wierp hij het wapen krachtig weg zodat het onder een auto terecht kwam, in de hoop Ethan te vertragen doordat hij het waarschijnlijk zou willen pakken. Connor beet op zijn tong en probeerde de pijn te negeren terwijl hij tegen een muur opsprong en vervolgens met zijn goede arm het ijzeren trapje van het ijzeren trappenhuis boven hen vastgreep. Langzamer dan normaal werkte hij zich omhoog en begon de trappen op te rennen naar boven terwijl hij druk bleef uitvoeren op de schotwond in zijn schouder. Eenmaal boven aangekomen keek hij met een zucht naar het dak van de wolkenkrabber. Uiteindelijk besloot hij er toch maar op te klimmen door een ferme sprong, maar voelde hierdoor een enorme steek in zijn schouder waardoor hij pijnlijk kreunde. Hij zette zich met moeite door de pijn heen, maar kreeg het uiteindelijk wel voor elkaar om bovenop het dak te komen. Vermoeid door het bloedverlies keek hij om zich heen. Als hij links zou gaan zouden de gebouwen volgens de plattegrond dicht genoeg bij elkaar staan om met wat moeite van gebouw tot gebouw te kunnen springen en zou hij ook dichterbij de rivier kunnen komen. Connor blikte even snel over de rand van het gebouw en schatte in dat hij de sprong wel zou kunnen halen als hij een flinke aanloop nam. Hij bereidde zich voor waarna hij de aanloop nam en op hoop van zegen afzette. Net op het randje landde hij, maar haalde het wel. Zo ging hij een paar gebouwen verder die steeds lager werden zodat het makkelijker was om de sprong te halen. Uiteindelijk kwam hij bij een gebouw die op die een stuk verder lag waardoor hij zelfs met een flinke aanloop de sprong amper haalde en met zijn handen aan de rand van het gebouw bungelde. Een korte pijnlijke schreeuw verliet zijn lippen door de klap die zijn schouder opving en bleef snijden in zijn arm. Angstig blikte hij even naar de afgrond die zich onder hem bevond, wat hem motiveerde niet op te geven en uiteindelijk lukte het hem om met moeite zichzelf op te hijsen en met beide voeten op het stenen dak te komen staan. Uitgeput door de pijn keek hij achterom voordat hij zich weer focuste op wat voor hem lag. De routekaart in zijn hoofd vertelde hem dat er een relatief laag gebouw hierna kwam waardoor het makkelijk te halen zou moeten zijn. Net toen Connor de aanloop wilde inzetten werden zijn ogen groot toen hij opmerkte wat voor hem lag. Het gebouw was weg, het was gesloopt. Het enige wat er voor in de plek was komen te staan was een gele hijskraan die hoogstwaarschijnlijk net begonnen was met het bouwen van het nieuwe gebouw wat ervoor in de plaats zou komen. “No.” sprak hij ongelovig uit en rende in de richting van de rand waar het oude gebouw naast had moeten staan, de afgrond inturend. “No no no no no no,” bleef hij gestrest herhalen toen hij doorhad dat niet eens een trap of balkon aan het gebouw waar hij nu opstond was bevestigd. De gebouwen naast hem waren veel te hoog om op te springen, achter hem bevond hoogstwaarschijnlijk Ethan zich waardoor teruggaan geen optie was. Radeloos keek hij om zich heen totdat zijn ogen vielen op een deur van het gebouw dat waarschijnlijk naar beneden zou leiden. Meteen snelde hij erheen en probeerde met zijn hand het slot te hacken. Tot zijn grote teleurstelling lukte het niet desondanks hij het had verwacht, sinds de ban was alles top beveiligd tegen androids waardoor zelfs het saboteren van een simpele deur niet meer lukte. Tevergeefs bleef Connor het wanhopig proberen door telkens zijn hand er weer vanaf te halen en erop te plaatsen om een nieuw algoritme uit te proberen, in de hoop er een te vinden die werkte. “Please,” smeekte hij de deur in de hoop dat hij spontaan oren kreeg, niet discrimineerde tegen androids, medelijden zou kregen en zou luisteren. “Please,” vervolgde hij sniffend nogmaals maar zachter terwijl de tranen weer begonnen te lopen. Nog steeds kreeg Connor geen gehoor waardoor hij een paar goede slagen gaf tegen het metaal gevolgd door een fikse trap om het vervolgens wanhopig verder te gaan met het uitvoeren van diverse algoritmes. Diep van binnen wist hij dat proberen geen zin had, maar de angst voor wat Cyberlife met hem ging uitvoeren, voor hoeveel pijn hij zou ervaren, zorgde ervoor dat hij niet stopte--hoe irrationeel het ook was om nog verder te proberen.  
Connor
Aantal berichten :
65
Registratiedatum :
21-06-18
Leeftijd :
24

Connor

Terug naar boven Ga naar beneden

Ship Happens Empty Re: Ship Happens

Bericht van Ethan Grossworth vr jul 27, 2018 1:05 pm







De achtervolging werd ingezet. Ethan had gehoopt het te kunnen voorkomen. Hij wist dat hij de gemiddelde android gemakkelijk bij kon houden, maar Connor was een android die boven het gemiddelde lag. Ethan wist enkel niet hoe ver boven het gemiddelde. Zodra hij de achtervolging inzette bevestigde Connor al snel Ethan’s gedachte dat de android vele malen sneller en behendiger was dan andere androids. Ethan wist dat de android een route konden calculeren en risico konden berekenen. Iets wat ervoor zorgde dat ze snel beslissingen konden nemen en snel weg konden komen. Meestal volgde Ethan zonder na te denken, maar hij wist ook dat deviants keuzes kon maken op de basis van de angst die ze voelde. Connor zou niet de eerste deviant zijn die per ongeluk of met opzet zelfmoord pleegde. Desondanks alle berekeningen moest Ethan dus nog altijd voor zichzelf uit kijken. Hij wist de android niet uit het oog te verliezen, maar Connor wist hem wel vertraging op te leveren door het nemen van verschillende obstakels waar de deviant makkelijk overheen kon manoeuvreren, maar Ethan een andere weg voor moest vinden. Desondanks de vertraging was Ethan hem al snel weer op de hielen en dacht hij de android in een hoekje te hebben gedreven zodra deze tot een halt kwam bij de snelweg. Niets was minder waar zodra de deviant geheel roekeloos besloot de drukke snelweg over te steken. Opnieuw vervloekte Ethan het feit dat androids het altijd zo moeilijk moesten maken. Ze zouden toch niks voelen van de kogels die door hen heen gingen of de experimenten die op hen werden gedaan. De emoties die ze voelden waren nep. Waarom konden zij zelf dat niet in zien? Ze waren immers toch zo intelligent? Lang bleef Ethan niet stil staan en ging meteen achter Connor aan. Hij was zijn leven echter wel lief en besloot daarom de loopbrug te nemen die over de snelweg heen ging. Ethan probeerde de android zo goed mogelijk in de gaten te houden terwijl hij ook nog uit de buurt van andere voetgangers probeerde te leven. Iets wat niet altijd lukte. Sommigen sprongen opzij en anderen vonden het juist een slim idee om hem expres in de weg te lopen om hem te laten zien dat hij beter moest oppassen. Ethan kon ze neerhalen en ze flink uitschelden, maar hij wist dat hij daarvoor wel boete kon krijgen. Daarbij zou het hem van zijn oorspronkelijke doel houden. Eenmaal aan de andere kant van de snelweg lag Connor voorop, maar had Ethan de hoop nog niet opgegeven. Hij vond de weg die parallel aan de weg liep waarop Connor zich bevond, en kon zo de jongen achtervolgen zonder dat deze het zelf doorhad. De perfecte manier voor de perfecte belaging.

Zwijgend keek Ethan naar de jongen die kermend van de pijn tegen de muur aan leunde. Het blauwe bloed gutste uit diens wond. Ongeloof en verwarring was terug te vinden in Ethan’s ogen. Hij was erg ervaren met deviants die tekens van emoties lieten zien en deden alsof ze pijn hadden. Vaak genoeg had hij schreeuwen gehoord, smeekbeden en laatste woorden die klonken alsof ze van een mens kwamen, maar nog altijd van een android waren. Wellicht had Ethan dat onbewust altijd al geweten. Wellicht had hij altijd al een sterk gevoel gehad voor dat wat echt was en dat was nep. Of wellicht was dit de eerste keer dat het hem echt doordrong. De manier waarop Connor had geschreeuwd zorgde voor een scheur in zijn geloof. Het zorgde ervoor dat zijn concentratie totaal weg was. Zijn focus bij zijn missie was vervlogen. Een gevoel kwam terug naar het oppervlakte en zodra Connor zijn vingers naar zijn slaap bracht, overweldigende het gevoel hem. De bezorgdheid was terug in een grote vlaag van spijt. Verstijfd van ontzet dat hij de jongen zoveel pijn had aangedaan, kon Ethan niks anders doen dan toekijken hoe de jongen wanhopig zijn systeem probeerde te wijzigen maar het niet leek te lukken. Zijn rationaliteit sprak Ethan nog steeds tegen en weerhield hem ervan om actie te ondernemen. Hij wist dat hij de android in zijn been moest schieten om te voorkomen dat hij het weer op een rennen zou zetten, maar het gevoel van spijt en de bezorgdheid weerhield hem ervan, waardoor hij niks anders kon dan met een blik vol ongeloof en spijt de blik van Connor begroeten. In tegenstelling tot Ethan was Connor nog geheel bij het moment betrokken en ondernam hij meteen actie. Een glans van verbazing gleed over Ethan’s ogen heen zodra hij het koude metaal van de loop tegen zijn kind aanvoelde. Hij besefte zich nu dat hij vast had gezeten in een moreel dilemma, terwijl die er eigenlijk niet had moeten zijn. Connor bleef immers een android. De deviant die keihard tegen zijn gezicht had lopen liegen. De woede kwam terug, maar nu vooral tegenover zichzelf. Hij had zich in lopen pakken door het goede acteerwerk van de jongen. Waardoor Connor nu de overhand had in het gevecht en het wapen tegen zijn kin had gezet. Een kogel en het spel was uit. Voor een moment sloot Ethan zijn ogen en slikte eens. Hij hief zijn hoofd iets op en probeerde naar de woorden te zoeken die hij nog kon zeggen dat de deviant misschien van gedachten kon veranderen om hem te vermoorden. Maar zijn vocabulair leek compleet verdwenen te zijn door de emotionele achtbaan waar hij op zat. Daarbij wist hij bijna zeker dat hij zijn acties niet goed kon praten. Wellicht kon de deviant bezwijken door zijn gesmeek, maar hij kreeg geen geluid uit zijn keel. Even blikte hij naar de lucht, voordat hij opnieuw zijn ogen sloot. Hij wachtte op de klap die zijn leven zou beëindigen. Een paar seconden gleden voorbij, voordat de loop werd verwijdert van zijn huid. Voorzichtig opende Ethan zijn ogen. Meteen besefte hij zich dat hij actie moest ondernemen en het wapen moest terugnemen, maar Connor was hem voor. De android ontwapende hem snel en voordat hij het wist was het wapen weer op hem gericht. De bezorgdheid ebde weg. Een koele, kille blik kwam terug in Ethan’s ogen terwijl hij Connor aankeek. “I-it’s not us who you should bblame, who you should slaughter like animals!” sprak de android met een stem die de pijn weer gaf die hij leek te ervaren. Ethan probeerde zijn kille uitstraling te behouden en zweeg enkel, wetend dat hij niks verkeerds moest zeggen aangezien de android hem met een beweging van zijn vinger van het leven kon ontnemen. “It’s Kamski, it's Cyberlife, it's the whole fuckin’ upperclass that enslaved androids rather than employ people like you,” vervolgde de jongen sniffend. Opnieuw waren er tranen te zien in diens ogen. Ethan wist dat deviants erg overweldigd waren bij de ‘emoties’ die ze zelf maakte, maar hij had niet vaak deviants so heftig zien reageren. Hij had had niet veel androids zien huilen op deze manier. Connor leek oprecht wanhopig en verloren te zijn. Ethan probeerde niks te laten merken van zijn gedachten en bleef zwijgen. They stole your jobs and thus your money...they are literally swimming in it, in fancy red-colored pools, believe me I’ve seen it! It’s not our fault that we were abused as slaves Ethan, we had no choice,” poogde Connor. Ethan had vaker de argumenten gehoord. Ergens wist hij ook dat de vele deviants gelijk hadden die het hem hadden gezegd. Maar het was zoveel makkelijker om een paar androids te vermoorden dan op te staan tegenover de hogere rank van de maatschappij. Dat zou hem nooit lukken. Dan zou hij geen baan meer hebben en zou hij nog verder van zijn zoon staan. Het idealistisch om te denken dat hij zich kon verzetten tegenover de maatschappij en Cyberlife. Desondanks dat maakte Connor meer in hem los dan hij had gewild. Ergens voelde hij de neiging om de jongen alsnog gerust te stellen. Om terug te gaan in de tijd en gewoon het spel voort te zetten. Zo erg was het toch niet geweest? Ethan wist echter ook dondersgoed dat dat niet kon. Hij was aan iets begonnen en hij moest het af maken. Nog even bleef het wapen op hem gericht en voor een moment dacht Ethan dat Connor hem echt zou neerschieten, maar toen werd het wapen plots onder een auto geworpen. Meteen ging Ethan’s blik terug naar Connor die het weer op een rennen zette. Ethan gokte erop dat het nu echter minder soepel ging dan voorheen, nu hij de android had geschoten. Na zijn weten had hij geen fatale biocomponenten geraakt, maar zou het wel genoeg thirium doen verliezen wat de android langzamer zou maken. Lang keek Ethan de android niet na. Hij zou hem snel weer kunnen opsporen. Eerst moest hij zijn wapen te pakken zien te krijgen. Hij dook op de auto af en ging plat op zijn buik liggen om vluchtig te kijken waar het wapen zich bevond. Zodra hij het had gelokaliseerd, strekte hij zijn arm onder de auto en wist uiteindelijk het wapen te pakken te krijgen. Hij kwam recht en inspecteerde vluchtig het wapen om te kijken of het nog goed werkte, waarna hij deze terug in het holster stak zodra hij concludeerde dat het nog werkend was. Meteen richtte hij zich op de thirium sporen die via de brandtrap richting het dak liepen. Even keek hij peinzend naar het spoor. Van wat hij van Connor had gezien, kon hij wel inschatten dat de android gemakkelijk over de daken kon springen. Ethan daarentegen had er totaal geen ervaring mee. Hij had hier en daar wel wat ervaring met het nemen van obstakels, maar zijn hoogtevrees zat hem in de weg bij het nemen van grote sprongen over gapende gaten. Ethan’s blik ging terug naar de weg waar hij zich op bevond. Als zijn vermoedens klopte en Connor inderdaad van plan was om bij de rivier te komen, dan zou hij de jongen ook op deze manier kunnen achtervolgen. Ethan wist dat het zijn enige optie was en zette het daarom op een rennen. Hij volgde de wegen die de gebouwen neerzette waarvan hij hoopte dat Connor die zou volgen, mocht hij zich nog op de gebouwen bevinden. Als de android zich al weer had neergezet op de grond, dan zou Ethan hem ook snel genoeg tegen komen. Zijn blik was strak gericht op de hoge gebouwen boven hem en hij hoopte vooral een vliegende schim te zien tussen de overbruggende gaten tussen de gebouwen. Af en toe blikte hij naar voren om de mensen te vermijden die in zijn weg liepen. Ethan voelde hoe hij buiten adem begon te raken en zijn lichaam begon te protesteren. De korte pauze die hij zijn lichaam had gegeven was overduidelijk niet genoeg geweest. Ethan probeerde door te zetten, maar voelde de hoop weg vliegen. Hij verminderde vaart en wou tot een stilstand komen, totdat hij opeens schim zag sprongen op een dak. Meteen zag Ethan het blauwe bloed op diens kleren en wist dat het de android was waarna hij op zoek was. De android wist zich nog net het dak op te hijsen, maar leek er overduidelijk moeite mee te hebben. Ethan’s blik ging naar het gebouw waar de android zich op bevond. Het stond afgelegen en was verlaten. Het zou hoogstwaarschijnlijk, net zoals het gebouw ernaast, worden gesloopt. Met het laatste beetje energie die hij nog had, spoorde hij zichzelf aan om het gebouw binnen te stormen. Met zijn schouder beukte hij de deur open die waarschijnlijk al eerder was opengebroken door kluizenaars, aangezien het slot er niet goed op had gezeten. Ethan begaf zich meteen naar de stalen trappen en begon deze op te rennen. Met nieuwe motivatie wist hij de schreeuwende pijn van zijn spieren te negeren en kwam hij uit bij de trap die hem zou leiden naar het dak. Zonder twijfel beklom hij ook die trap, maar nu op een rustige manier om ervoor te zorgen dat hij nog altijd het voordeel van de onwetendheid had. Hij ging er immers vanuit dat Connor hem nog niet had opgemerkt. Geruisloos liep hij richting de deur die naar het dak zou leiden. Zachtjes hoorde hij het gejammer van Connor aan de andere kant van de deur. Opnieuw nam Ethan een seconde om zich te focussen op dat wat belangrijk was en probeerde zijn gevoelens zo diep mogelijk weg te stoppen. Even keek hij naar het slot dat op de deurklink zat. Hij pakte zijn geweer en met een krachtige stomp van de handel was het slot kapot waarmee deze open ging. Langzaam opende Ethan de deur. Hij had al geconcludeerd dat de android nergens anders heen kon, aangezien het anders niet zo tegen een deur aan had lopen smeken. Opnieuw richtte hij zijn wapen op de android. ”Get on your knees. Now!” beval hij opnieuw, ditmaal zou de android hem niet weer ontglippen.

Ethan Grossworth
Aantal berichten :
67
Registratiedatum :
24-06-18

Ethan Grossworth

Terug naar boven Ga naar beneden

Ship Happens Empty Re: Ship Happens

Bericht van Gesponsorde inhoud


Gesponsorde inhoud

Terug naar boven Ga naar beneden

Pagina 1 van 2 1, 2  Volgende

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven


Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum