Ghost of the past

Met een gebogen knie lag hij op het tweepersoonsbed naar het plafond te staren terwijl de wereld er vaag uitzag en om hem heen tolde. Als hij kwaad was dan waren zijn grenzen een groot vaag gebied; hij had het simpelweg niet door dat hij er ver boven de snelheidslimiet overheen scheurde—iets waarop hij pas tot de realisatie kwam bij nader inzien. Dat zijn ouders hem vroeger nog nooit naar een psycholoog of iets dergelijks hadden gestuurd voor het feit hij van blij naar complete razernij kon omslaan in slechts een milliseconde verbaasde zelfs hem. Maar om nou zelf hulp te zoeken, daar was hij te trots voor. Hij zag dan ook in dat hij wellicht niet zover had moeten gaan tot het punt dat hij een whiskyglas tot scherven sloeg op Seji zijn lichaam. De jongen had dan nog geluk gehad dat hij zichzelf had beschermd met zijn armen gezien het feit dat Rafe ook niet gestopt was als de willekeurige plek de jongen zijn hoofd was geweest. Het enige wat hij op dat moment had gezien was rood van razernij, maar ook angst—iets waarvan ze beiden wisten dat het er was, maar waarvan Rafe het liever niet toegaf. Met een zucht liet hij zijn hoofd naar de zijkant rollen en wierp zijn blik op de cijfers van de wekker op het nachtkastje, maar kon niet opmaken uit de vage vlekken die zijn hersenen vormden. Even kneep hij zijn ogen tot spleetjes wat het er niet veel duidelijker op maakte waardoor hij zijn ogen even wilde sluiten in de hoop zijn zicht te verhelderen maar werd binnen no-time in een zwart gat gezogen.

Hij kon niet ontkennen dat de complete stilte en zwarte vredig was, even weg van alle zorgen die het hele gedoe met Jeremy -en ergens ook Seji- met zich meebracht. Al snel werd dit verstoord toen plots het hoofd van een oude bekende de rustgevende zwarte vlakte verstoorde, zijn ex, en tegelijkertijd Seji’s moeder. Rafe kon niet ontkennen dat het nooit door zijn gedachtes was gevlogen dat hij achteraf onwetend toch de blonde jongen had verwekt in plaats van een ander, zoals Haythel hem had wijsgemaakt. Soms dacht hij trekjes van zichzelf bij de jongen te herkennen, maar die konden net zo goed afkomen van het feit dat Rafe basically de enige was waar de jongen zich onderhand 24/7 omheen had; het was logisch dat iemand van zijn leeftijd personen imiteerden waar ze naar opkeken. Daarnaast meende hij gezichtskenmerken van zichzelf in hem te herkennen, maar schudde die gedachtes altijd zo snel mogelijk van zichzelf af. Waarschijnlijk herkende hij simpelweg Haythel in hem waardoor hij een gevoel van herkenning kreeg als hij de jongen aankeek. Hij was immers een hele tijd met Haythel samen geweest, in ieder geval voor zijn doen, waardoor haar gezichtskenmerken hem vanzelfsprekend erg bekend voorkwamen—hij had immers overduidelijk het Aziatische uiterlijk van zijn moeder geërfd. Daarnaast had ze gezegd dat ze niet van hem was zwanger geraakt toen hij dat -onbetwist tamelijk razend- aan haar vroeg. Waarom zou ze daarover liegen, naast het feit dat zijn eerste reactie waarschijnlijk was geweest om haar een paar goede klappen in der buik te verkopen? Hoogstwaarschijnlijk had hij het al eens laten vallen dat hij in de nabije toekomst beslist geen kinderen wilde, hij had er een hekel aan. Hij vond het een vreselijk gezicht om te zien hoe men op jonge leeftijd al kinderen nam, ze hen de vrijheid ontnamen en deze pas terug aan hun ouders gaven zo’n twintig jaar later. Die ouders zouden er op dat moment niets meer aan hebben omdat ze mogelijk niet meer capabel zouden zijn te doen wat ze twintig jaar geleden nog hadden willen doen toen ze nog die vrijheid hadden. Rafe vond het simpelweg een verschrikking om te zien en wilde optimaal zijn leven benutten zolang het nog kon. Wellicht overwoog hij het om er nog aan te beginnen als de tijd begon te dringen omdat hij simpelweg iemand nodig had om het familiebedrijf runnende te houden—en aangezien hij enig kind had werd hij erop aangekeken om daarvoor te zorgen. Er was geen moment waarop hij zijn ouders zag en ze niet aan hem vroegen hoe het er met zijn liefdesleven voorstond aangezien mensen van zijn leeftijd allang een kind van vijf jaar of iets dergelijks hadden.  Hij had ze echter al zolang hij zich in de lus bevond nog geen een keer opgezocht en vreesde dat ze een hartverzakking zouden krijgen als ze erachter kwamen dat hij nog steeds geen partner had gevonden. Hij kreunde moeilijk bij de gedachtes die bovenkwamen, alleen al bij het zien van haar gezicht, en draaide wat in zijn slaap met een frons op zijn gelaat geplakt. “Rafe,” meende hij plots te horen waardoor de frons dieper werd. ”..Trust Jackie.” Klonk het een stuk later en onduidelijker alsof er ruis doorheen zat. Lichtelijk stokte zijn adem in zijn keel toen er tot zijn onderbewuste doordrong wie er met Jackie werd bedoeld. ”Seji.. and you, need Jackie. Find him,” vervolgde de visie van Haythel in zijn dromen terwijl zijn hoofd lichtelijk begon te bonken door de energie die ze met haar krachten op zijn hoofd uitoefende. ”Find him and everything will be alright. You will be released from Jeremy,” vervolgde ze. Toen ze de naam van Jeremy expliciet noemde sloeg de onrust bij hem toe en begon het zweet hem lichtelijk uit te breken—de connectie tussen hem en Haythel vervagend door de stress die ze hem gaf door alleen al het noemen van die beruchte naam. Binnen een klap schrok hij dan ook wakker waardoor hij rechtovereind in het bed zat met zijn ogen wijd opengesperd, haar laatste woorden “Find him!” nog nagalmend in zijn oren alsof ze naast hem had gestaan en met al haar kracht in zijn oor had geschreeuwd. Kort smakte hij om zijn tong te bevochtigen die door de overmaat alcohol enorm uitgedroogd was, zijn lichaam smachtend naar water om de schade zo goed mogelijk ongedaan te maken. Met een zucht schudde hij zijn hoofd en masseerde zijn slapen in de hoop de bonkende hoofdpijn te verminderen, lichtelijk trillend door de mentale inspanningen. Nerveus lachte hij toen het tot hem doordrong wat er zonet allemaal had plaatsgevonden nadat hij was in gedoezeld. Waren Jackie en Jeremy dan toch wel twee verschillende personen? Hij snapte er niks meer van, niet wetend of het kwam omdat hij zich had lam gezopen—of dat het een visie was waar hij naar moest luisteren. “Haythel, what the fuck, I don’t take my freedom for granted” vervolgde hij met hetzelfde nerveuze lachje en sliste een beetje door de alcohol die nog door zijn bloed heen joeg—het eigenlijk meer tegen zichzelf hebbend dan dat hij wist dat Haythel zich hier ook daadwerkelijk bevond. Hij wist niet goed wat hij ermee aan moest—of waar hij de man überhaupt zou moeten vinden als hij deze echt zou willen opzoeken. Met een zucht kwam hij overeind, wachtte tot hij zijn balans gevonden had en het niet meer zo enorm erg voor zijn ogen duizelde, en liep in de richting van de badkamer. Even blikte hij in de spiegel, maar keek snel weg toen hij merkte dat, ten eerste, zijn haar door de war zat en er daarnaast gewoon simpelweg over het algemeen bagger uitzag. Afkeurend schudde hij zijn hoofd en boog zich voorover nadat hij de kraan had aangedraaid om daar wat water uit te drinken—hopend de droogte uit zijn mond te wassen en tegelijkertijd ook de alcohol in zijn bloed te neutraliseren. Toen hij naar zijn gevoel meer dan een liter water naar binnen had gewerkt kwam hij weer overeind en leunde met voorovergebogen hoofd op de wasbak. Ineens drong tot hem door dat hij niet eens wist waar Seji was aangezien de jongen de kamer was uitgerend nadat zijn ‘uitleg’ redelijk uit de hand was gelopen en ook niet meer was wedergekeerd. Een diepe zucht verliet de man zijn longen terwijl deze zijn telefoon tevoorschijn haalde. Toen ze net de lus waren uitgekomen had hij zichzelf voorgenomen om Seji’s telefoonrekening te betalen aangezien de jongen zelf (nog) geen inkomen had en een telefoon met goedwerkende internet en dergelijke in deze tijdsgeest nou eenmaal onmisbaar was. Iets wat hij de jongen niet verteld had was dat hij een speciale app op zijn telefoon had gedownload -en verstopt tussen de applicaties die standaard op je telefoon stonden zodat het niet opviel- die ervoor zorgde dat familieleden elkaar konden tracken zodat je kon zien waar iedereen uithing. Eigenlijk was de app bedoeld voor overbezorgde ouders die elke stap die hun kind zette wilden kunnen nagaan, maar Rafe vooronderstelde dat het handig van pas kon komen gezien de situatie met Jeremy waar ze zich in bevonden. Stel dat Jeremy Seji te grazen nam en tegen zijn wil ergens heen meenam, dan kon Rafe in ieder geval zien waar de jongen mee naartoe werd genomen—mits Seji zijn internet aan had staan natuurlijk. Hij kon echter niet ontkennen dat het in sitauties zoals deze ook enorm handig van pas kwam, het scheelde hem weer enorm veel zoekwerk waar hij op het moment geen energie voor had. Geduldig wachtte hij tot de app aangaf waar de telefoon van Seji zich bevond, en hield deze ver van zich af omdat hij het zo het beste kon zien met zijn verziende zicht. Tot zijn opluchting bleek Seji helemaal niet zo ver te zijn afgedwaald, sterker nog hij bevond zich gewoon nog in het hotel. Hij keek even om zich heen, sinds hij wakker werd continu een soort van gloed om zich heen voelend alsof er iemand naast hem stond—maar zag natuurlijk niemand. Kort schudde hij zij hoofd. “I’m going insane,” verklaarde hij zichzelf voor gek voordat hij de badkamer verliet en vervolgens ook de hotelkamer.

Met tot spleetjes geknepen ogen keek hij naar het beeldscherm terwijl hij het signaal van Seji’s telefoon volgde en uiteindelijk in de lobby van het hotel terechtkwam. Rafe keek om zich heen en spotte na een tijdje een lichaam die op de eenzame bank lag te slapen, Seji. Kort zuchtte hij diep voordat hij zich naar de jongen begaf. Hij streek zijn haar weg uit zijn gezicht om te verzekeren dat het wel écht Seji was en niet iemand die toevallig dezelfde lichaamsbouw had. Zachtjes schuddde hij hem heen en weer in de hoop hem wakker te maken. “Seji,” sprak hij zachtjes. Hij wist niet hoe de jongen ging reageren in de aftermath van zijn uitbarsting aangezien hij fysiek nog nooit zó erg tegen hem was uitgevallen—maar hoopte dat de schade meeviel. Hij had het immers niet persoonlijk bedoeld.

De gangen zagen er uitgestorven uit en een doodse stilte heerste in het hotel wat erop duidde dat het al tamelijk laat was. Hoe laat wist Rafe echter niet omdat hij simpelweg de kleine cijfertjes van de klok op zijn telefoon niet kon lezen. Normaliter ging dat nog prima desondanks hij geen bril droeg, maar nu de alcohol die door zijn bloed gierde ook nog eens bijdroeg aan de belemmering van zijn zicht was het helemaal raak. Een ding nam hij zichzelf zeker voor, de eerste de beste opticien die hij tegenkwam liep hij binnen voor een bril die zo dicht mogelijk in de buurt van zijn sterkte kwam. Lensen zou hij zich niet aan wagen bij een willekeurige opticien, hij ging immers niet zomaar wat goedkope prut in zijn ogen stoppen—maar met een willekeurige bril op zijn neus kon hij nog leven. Alles beter dan dit in ieder geval. Toen zijn telefoon aangaf dat hij ontzettend dicht in de buurt van die van Seji was kwam hij tot een halt en kwam traag tot de conclusie dat hij zich in de lobby van het hotel bevond. Het duurde dan ook niet lang voordat hij een gedaante op de bank had gespot aangezien het de enige was die zich op dit tijdstip nog hier bevond, niemand ging immers op een bank in de lobby slapen als je hier een heerlijk bed voor een vermogen had gehuurd. Voorzichtig liep Rafe naar de jongen toe, zich dondersgoed bewust wezend wat hij had geflikt ondanks zijn niet-nuchtere staat. Hij hurkte bij de bank neer en pakte de leuning vast om zijn evenwicht te bewaren voordat hij voorzichtig de haren uit de jongen zijn gezicht streek om te verzekeren dat hij Seji daadwerkelijk was. Het zou namelijk nogal awkward zijn als hij zijn hele levensverhaal eruit zou gooien terwijl de persoon niet eens het kattenjong was. Tot zijn opluchting was het gelukkig wel zijn maatje en ademde hij even een paar keer diep in en uit om rustig te worden voordat hij zachtjes zijn naam riep en heen en weer schudde. Rafe wist dat hij nog niet geheel nuchter was en dus ongelooflijk snel op zijn teentjes was getrapt waardoor hij nu best een risico nam om Seji op dit moment wakker te maken in plaats van te wachten tot zijn lichaam het giftige goedje had verwerkt. Als Seji dit keer, en terecht, naar hem zou uitvallen vanwege zijn eerdere acties wist hij niet of hij de controle over zichzelf dit keer wel kon houden. Wie weet hoeveel schade hij dan aan hun relatie zou toebrengen. Het probleem was dat hij vreesde dat hij de droom, visie, of wat dan ook—zou zijn vergeten als hij weer naar dromenland vertrok. Hij moest het er maar op wagen. Rafe kon niet ontkennen dat hij even schrok toen de jongen met een schok zich uit zijn greep trok en fel naar hem blies als een kat. Een diepe zucht waarin de alcohol moleculen nog duidelijk te ruiken waren verliet zijn longen en positioneerde zich op de bank waar Seji zonet nog royaal op lag. Rage spande zich in om Seji’s blauwe ogen in het donker te kunnen onderscheiden van de rest van zijn gezicht, maar gaf uiteindelijk op omdat zijn hoofd nog steeds bonkte van zijn droom en de whisky was hierbij zeker ook niet onschuldig. “What do you want?” siste de jongen wantrouwig naar hem, overduidelijk zijn acties niet zomaar vergeven, wat begrijpelijk was. “Haythel-“ begon hij uit impuls te vertellen, maar sloot zijn mond weer met een frons waardoor het leek alsof hij dronkenbrabbel aan het uitkramen was omdat het voor Seji zonder de achtergrond informatie nogal een random onderwerp was. Rafe bedacht zich echter omdat hij vooronderstelde dat het misschien nogal egoïstisch, en niet heel tactisch, was om meteen te beginnen over waarom hij hier was. Het zou net lijken alsof het hem emotioneel helemaal niks deed dat hij een glas op Seji’s hoofd had willen kapotslaan wat een potentiële fatale klap had kunnen zijn geweest. “It’s eh, it’s not..” begon hij terwijl hij naar een punt op de jongens gezicht keek waar hij dacht dat zijn ogen zaten, maar wist het niet zeker waardoor hij mogelijk naar een compleet ander punt aan het staren was. “personal, the whiskey glass—I’m sorry, just not very mentally stable myself” sprak hij ietwat gebrekkig met een zucht  en liet zijn hoofd tegen de leuning van de bank vallen. “S’just a chaotic mess, with Jeremy and…Jackie?” vervolgde hij, beginnend over Jackie waarvan hij zich niet realiseerde dat hij Seji daarover überhaupt niet had verteld. Hij versterkte alleen het feit dat het leek alsof hij complete onzin aan het uitkramen was. “Yeah, Jackie,” bevestigde hij uiteindelijk toen hij zeker was dat hij de goede naam had gezegd. Blij dat dat eruit was focuste hij zijn blik op het plafond en friemelde met zijn handen aan de hem van zijn shirt terwijl hij bedacht hoe hij de hele droom over Haythel het beste kon formuleren zodat het overtuigend overkwam. Hij vreesde dat Seji alles wat hij zei al met een korreltje zout nam omdat hij niet helemaal nuchter was, laat staan dat hij een gaar verhaal geloofde over dat Rafe een visie van zijn moeder had gehad. “Could you mother, like, create dreams? Visions? In your head?” vroeg hij vervolgens aan Seji alsof zijn moeder totaal geen gevoelig onderwerp was. Toen hij met Haythel samen was was hij er in ieder geval nooit achter gekomen dat ze een of andere gave had dat ze zoiets kon produceren—hell zelfs Jeremy kon het niet als hij Jinn moest geloven waardoor hij zijn twijfels begon te trekken in zijn droom. Jeremy leek zich over alle macht van de wereld te beschikken, maar kon geen dromen genereren—waarom zou Haythel dat wel kunnen terwijl ze niet eens meer op aarde rondliep? Hij trok een moeilijk gezicht bij de gedachtes die door zijn hoofd gierden terwijl hij wachtte op Seji’s antwoord. Misschien werd hij wel echt krankzinnig.

Menig mens zou kunnen zien dat Rafe op het moment niet bij de jongen gewenst was. De felle reactie op alleen al het horen van de mans stem en de daaropvolgende spraken boekdelen. Desondanks zijn staat wist de man dondersgoed dat hij niet gewenst was en dat het wellicht beter was om te wachten tot de volgende ochtend. Hij was er echter ook van bewust dat er een grote kans zou bestaan dat hij simpelweg compleet vergeten zou zijn wat hij wilde vertellen als hij het uitstelt, in ieder geval grotendeels. Iets wat Rafe niet doorhad was dat zijn uitleg alles behalve gestructureerd was wat de irritatie van Seji alleen maar leek te voeren.
Wat van zijn stuk gebracht keek Rafe Seji aan toen de jongen hem onderbrak door te vragen wie in hemelsnaam Jackie was. Wist hij niet wie Jackie was? Dat had hij hem toch verteld toen hij had gevraagd wat er gebeurd was? Of had hij de naam van Jeremy gebruikt in plaats van Jackie omdat hij er zelf amper iets van geloofde? Rafe zuchtte die pen wreef over zijn voorhoofd. “Ehhr, I- uh told you, wright?” vroeg hij omdat hij eigenlijk geen zin had om het uit te leggen, hopend het op deze manier te kunnen afschudden. Als hij ook nog eens moest uitleggen wie Jackie was vreesde Rafe dat zijn verhaal al helemaal niet geloofwaardig zou overkomen. De jongeman wendde zijn blik af van de jongen en focuste deze op het plafond. Zijn vingers friemelde aan zijn shirt terwijl hij zijn lippen kort tuitte bij het nadenken over hoe hij de droom het beste kon vertellen op zo’n manier dat deze het geloofwaardigst over zou komen en de jongen het niet meteen zou gooien op zijn dronkenschap. Hij deed een goede poging waarna een korte stilte volgde, benieuwd naar wat Seji’s reactie zou zijn keerde hij zijn hoofd weer om en zocht zijn gelaat af naar enig teken waarvan hij dat kon afleiden. ”You’re drunk Rafe,” constateerde de jongen uiteindelijk toch waardoor een diepe gefrustreerde zucht Rafe’s longen verliet. “No!... I mean yes, but no,” begon hij duidelijk maar eindigde mompelend. Ja, hij wist dat hij zeker allesbehalve nuchter was—maar wat hij hem vertelde was absoluut geen dronkenpraat! Hij kon zeker nog wel enigszins helder nadenken, het vergde hem alleen veel meer moeite dan normaal gezien. Zover Rafe wist had Seji echter nog nooit een drupel alcohol aangeraakt, dus waarschijnlijk dacht hij dat er 0,0 nuttige dingen uit zijn mond zouden komen de aankomende uren. “My mom is dead and she won’t return. Of course she never had the power to influence dreams or visions. You’re just drunk,” verduidelijkte hij hem om te benadrukken dat hij stomdronken was en wat hij aan het lullen was nergens op sloeg. Protesterend rees hij zijn vinger bij de jongen zijn woorden om vervolgens zijn ellebogen op zijn knieën te plaatsen en zijn kin in zijn handen te laten rusten. “She may have dec…” begon hij maar bleef hangen bij het woord ‘deceased’ omdat hij de overgang van de c naar de e niet over zijn lippen kreeg, wat een lange s-klank als gevolg had. Gefrustreerd stopte hij met praten. “Died,” besloot hij het eerdere woord te vervangen door iets wat hij wel uitgesproken kreeg. “But the soul…eh.. lives,” probeerde hij uit te leggen dat het leven niet zo makkelijk in elkaar zat als hij dacht. “Maybe, maybe dead Hay can do dreams, and stuff,” sprak hij waarbij hij per ongeluk de bijnaam gebruikte die hij Haythel had gegeven op het moment dat ze net samen waren en het allemaal nog rooskleurig was. Toen hij tot de realisatie kwam dat hij zo naar Haythel verwezen had warden zijn ogen groter en schudde verward zijn hoofd, hij dacht niet meer eens aan die bijnaam—waarom gebruikte hij die nu in hemelsnaam?! “Did I say Hay? I meant Haythel, your mother, you know,” vervolgde hij razendsnel waarbij hij over zijn woorden struikelde waardoor het bijna onverstaanbaar werd, maar met wat moeite wel ontcijferd kon worden. ”Just go back to bed,” sprak Seji uiteindelijk, overduidelijk klaar wezend met de man zijn verhalen. Voor de zoveelste keer zuchtte Rafe diep uit frustratie jegens zichzelf, maar ook vanwege Seji’s koppigheid om hem niet te geloven. Waarschijnlijk had hij hetzelfde gereageerd als de rollen waren omgedraaid, maar dat terzijde. Zijn koppigheid reflecterend, schudde Rafe zijn hoofd en bleef zitten op de bank. “Drunk, but I can think perfffectly,” sprak hij waarbij hij op de zijkant van zijn hoofd tikte om het te verduidelijk. “But you, sssstupid ass, no listening, no,” uitte hij fronsend zijn frustraties en kneep zijn handen samen om te voorkomen dat ze per ongeluk uit de bocht zouden vliegen. “You stubbornnesss,” vervolgde hij nog met nogmaals een diepe gefrustreerde zucht en zette zijn tanden in zijn knokkels, die al wit waren uitgeslagen door het samenknijpen, om zichzelf onder controle te kunnen houden.

De jongen nam hem overduidelijk alles behalve serieus door zijn dronken staat, en het frustreerde hem uitermate. Desondanks hij niet honderd procent helder kon denken zoals normaal, kon hij nog wel rationeel genoeg nadenken om zeker te weten dat hij Haythel had gezien in zijn dromen—op een manier waarbij hij een onbehaaglijk gevoel kreeg. Alsof het echt was, terwijl hij toch zeker wist dat het een droom was geweest. Seji leek hem daarentegen niet te geloven en verklaarde hem voor gek., vond dat hij de alcohol moest uitslapen, nam niet eens de tijd om fatsoenlijk na te denken over wat Rafe eigenlijk had ‘uitgekraamd’. Zijn handen jeukten, maar hij probeerde zich met alle macht in te houden. Een keer een fikse klap verkopen was al erg genoeg, Rafe wilde niet eens de gevolgen weten als hij Seji nogmaals voor zijn bakkes zou rammen. Ook al bracht hij het zelden tot nooit onder woorden, hij kon zich amper nog een leven voorstellen met het verrotte kattenjong die hem meer het bloed onder zijn nagels vandaan leek te halen dan hem daadwerkelijk comfort bood.

”Ah yes of course,” antwoordde Seji wederom niet serieus op alles wat Rafe zei. Geërgerd had hij zijn vuist in zijn mond geplaatst nadat hij zijn frustraties had medegedeeld over dat Seji de slechtste luisteraar ooit was. Een sensatie van pijn trok door zijn knokkels, maar werd al snel verdoofd door de alcohol die door zijn bloed gierde. Vaag hoorde hij de blonde jongen iets mompelen, maar kon niet opmaken uit het vage gebrabbel wat hij precies zei waardoor een diepe frons op zijn gezicht ontstond. Een verwarde uitdrukking maakte echter al snel plaats voor de fronsende toen de jongen overeind kwam en de afstand tussen hen vergrootte, in de richting van hun hotelkamer lopend. “Asssshole,” snoof hij toen hij realiseerde wat de jongen zonet waarschijnlijk gezegd had. Met een diepe zucht liet hij zijn rug in aanraking komen met de rugleuning van de bank en kantelde zijn hoofd achterover om naar het plafond te staren, dat hij zo goed als een donkere was waarnam. Net op het moment dat hij had geaccepteerd dat hij toch niet tot de jongen zou doordringen en een beetje begon weg te dompelen in een droomloze slaap, werd hij ruw uit de sleur gerukt doordat Seji een vaas omstootte. Geïrriteerd keerde hij zich op zijn zijde zodat zijn richting in de richting van het geluid was. Fucking nachtdier.

”Do.. do you see her as well?” sprak de jongen niet veel later waardoor Rafe fronste, niet eens de moeite doen om zijn ogen te openen—hij had immers geen bril op noch lenzen in. “N-no glassesss mate,” mompelde hij slaperig en onduidelijk tegen de rugleuning aan. Had hij het nou over Haythel, kon hij haar ineens ook zien? Geloofde hij hem nu ineens wel? Minachtend snoof Rafe en schudde zachtjes zijn hoofd bij zijn gedachtes. ”Did you have a dream about my mom? Did you see her? Did she say anything?” ratelde de blonde jongen nu als een gek achterelkaar alsof hij de verloren tijd van zonet moest inhalen. Rafe voelde irritatie in zijn borst omhoog kruipen vanwege het feit dat Seji hem zonet nog als een doorgeslagen gek behandelde, en binnen een milliseconde was omgeslagen naar hem geloven. “Nno you had your chanccces, now now I’m gon sleep,” sprak hij terwijl hij even zijn ogen opende toen hij hoorde dat de jongen dichter naar hem toekwam, maar sloot ze al snel weer. Rafe kon niet ontkennen dat hij beledigd was door hoe Seji hem had behandeld, ook al had hij het enigszins wel verdiend, waardoor zijn welbekende koppige natuur weer naar boven steeg.

Nog voordat de man in slaap kon vallen nadat hij met moeite had geaccepteerd dat het kattenjong toch niet naar hem ging luisteren, en hij diegene zou zijn die vannacht op de bank in de lobby zou slapen leken de rollen plots om te draaien. Ineens scheen Seji wél te geloven wat hij hem zonet had proberen duidelijk te maken, maar waarom was voor Rafe de vraag. Hij kon dan ook niet ontkennen dat het een lichte ergernis in hem opriep waardoor hij de jongeman duidelijk maakte dat hij zijn kansen had gehad en deed vervolgens een poging tot weer in slaap te geraken. De wanhoop bij de blonde jongen leek toen echter te stijgen en probeerde hem dan ook wakker te houden. Met tot spleetjes geknepen ogen keek de man de jongen aan toen hij hem smeekte te vertellen wat hij gezien had, iets waar hij een apar seconden geleden nog niets mee te maken wilde hebben. ”I’ll do anything to get the answers, please tell me,” vervolgde Seji op een smekende toon. Rafe snoof kort en schudde afkeurend zijn hoofd. “Well you could start off by s-stopping to transffform into a c-cat, literally,” sprak hij langzaam uit op een snauwende toon. “Maybe, maybemaybe I’ll tell you then,” vervolgde hij koppig, en probeerde te vechten tegen de slaap die hem probeerde te overmeesteren doordat hij momenteel redelijk comortabel op de bank lag.

ooc: okay hijs best kort en shit, maar kmoet er weer ffe inkomen met rafe + tis een beetje een vullertje totdat hij gaat vertellen wat ie gezien heeft (a)

Éérst wilde het kattenkind niks te weten hebben van zijn verhaal, en nú stond hij letterlijk naast de bank, hem te smeken om het verhaal dat hij een paar minuten geleden nog aan hem had willen vertellen. Maar nee, toen was Rafe een dronkaard die onzin uitkraamde, nu leek het alsof hij de profeet was die zijn mond gesnoerd hield. Op het moment wilde hij gewoon slapen, de inspanningen om de jongen te overtuigen dat hij écht zijn moeder had gezien, en de alcohol die door zijn bloed raasde maakte hem slaperig. Door de vastberaden en wanhopige blik in Seji’s ogen vreesde hij echter dat hij zou blijven mekkeren tot hij zijn zin had. Normaal gezien zou Rafe net zo koppig zijn en zijn poot stijf houden uit trots. Op het moment had hij daar echter geen zin in, maar het zou Rafe niet zijn als hij toch niet één opmerking ertegenin zou gooien voordat hij zou toegeven aan de blonde jongens smeekbede. Rafe wilde simpelweg dat de jongen niet meer, zonder waarschuwing, in een kat zou veranderen. Dat was immers een van de redenen dat ze zich überhaupt in deze mess bevonden. ”Alright. I’ll promise I won’t change into a cat ever again,” beloofde Seji plechtig. Rafe staarde hem aan toen hij dat zo snel beloofde nadat hij dat gevraagd was, een achterdochtige blik in zijn ogen rustend. ”If I do ever change into a cat again, you can leave me behind,” vervolgde de jongen bij het waarnemen van Rafe’s blik. Nog steeds staarde hij in de jongens blauwe ogen om vervolgens diep te zuchten en week zijn blik van hem af. Ergens had hij gehoopt dat hij zou hebben gezegd dat hij daar geen controle over had en hem dus niet van zoiets kon verzekeren, en hem dus een excuus gevend om niet te vertellen wat zijn moeder aan hem had verteld in zijn droom. “Looks like we have a uh, a deal,” stamelde hij lichtjes waarna hij een stilte volgde. Ergens was het om Seji te irriteren, maar had tegelijkertijd ook de tijd nodig om weer even fatsoenlijk naar boven te halen wat Haythel hem nou precies had verteld. Hij fronste moeilijk en schudde even met zijn hoofd om helderder te worden terwijl hij zichzelf overeind tilde om te gaan zitten. “Hay, she-uh told me,” begon hij om vervolgens zijn hoofd te schudden en liet zich naar achteren vallen zodat zijn rug tegen de rugleuning van de bankleuning viel. “No, no, it was sjust her head, neck, shoulders,” somde hij op, zichzelf helpend om het plaatje weer in zijn hersenen te vormen. Het duurde even, maar wat gefrustreerde kreunen en steunen later kreeg hij het toch weer voor elkaar om voor zich te halen wat ze nou precies tegen hem had gezegd. “Hay said we need to find Jackie,” sprak hij langzaam uit zodat hij niet over zijn woorden zou struikelen. “He will help us, she said,” vervolgde hij op diezelfde langzame toon—wat ze hem had verteld kort en krachtig samenvattend. Rafe zuchtte diep en gaapte door de inspanning die hij zonet had verricht en voelde zijn oogleden alweer vechten om niet dicht te vallen. Seji zou immers wel begrijpen dat Jeremy het probleem was waarmee ze geholpen zouden worden, right?