Nicotine

van **Rafe Adler** za dec 28, 2019 11:24 pm

You sure you're on my level?@ TAGHet was inmiddels al een paar dagen geleden dat Haythel hen had bezocht met behulp van Jackie en Rafe en Seji het beruchte nieuws had gegeven. In eerste instantie had Rafe gedacht dat het nieuws hem zo zwaar viel omdat hij totaal geen vader wilde zijn. Hij was echter tot de conclusie gekomen dat hij vooral zo heftig had gereageerd doordat Haythel hem weer vanalles had achtergehouden. Weer had ze zestien jaar lang tegen hem gelogen. Het feit dat hij meer dan de helft van zijn leven in grote leugens van Haythel had gebaad raakte hem diep. Het voelde alsof hij alles had verspild, kostbare tijd die hij nooit terug zou krijgen. Maar of hij blij was dat hij nu vader was? Hij voelde in ieder geval geen euforie, eerder een druk dat hij nu het goede voorbeeld moest geven aan Seji. Rafe wist dat Seji altijd al naar hem had opgekeken, maar nu zat er nog een benauwde druk bij dat hij óók een goed voorbeeld moest zijn. Het was iets waar hij niet bepaald goed mee van start was gegaan sinds het nieuws bekend was gemaakt. Vrij snel had de man de hotelkamer verlaten na het incident en toen Jackie was vertrokken waarbij hij Seji alleen had achtergelaten. Op dat moment had hij echt rust nodig aan zijn hoofd, frisse lucht, en had daardoor besloten doelloos door de straten van Knightcrest te zwerven. Een complete vreemdeling had hem toen aangesproken, de dranklucht was niet te missen. De vreemdeling had hem een sigaret aangeboden om te relaxen, blijkbaar was het zelfs bij de buitenwereld te zien dat hij zichzelf aan het opvreten was door alles. Rafe had getwijfeld, maar toch besloten er eentje aan te nemen. Hij kon er wel een gebruiken, en eentje kon geen kwaad toch?
Wel dus. Met lichte afschuw naar zichzelf had de man de volgende dag zelf een pak sigaretten gekocht, verlangend naar het relaxte gevoel dat de nicotine met zich meebracht. Zonder merkte hij dat hij enorm gespannen was en bleef piekeren over vanalles en nog wat. Na een sigaretje was dat al veel minder. Rafe wist dat het niet goed voor hem was, al helemaal niet met de vaart dat hij de dingen er nu doorheen tankte. Aan de andere kant wist hij ook dat hij anders geneigd was naar de alcohol te grijpen, whisky in het speciaal, en daardoor werd hij weer agressief. Dan maar pikzwarte longen als hij zich daardoor niet op Seji zou afreageren.
Ook nu stond hij weer buiten om er een op te steken, het mocht niet binnen in het hotel waardoor hij stond te lijden in de ijskou. Met zijn handen gekleed in een set zwarte suède handschoenen beschermde hij de vlam van de wind, en stak de sigaret aan. Tevreden sloot hij zijn ogen terwijl hij een teug nam en na enkele seconden zichzelf al wat voelde ontspannen. Telkens tikte hij wat van het as van de sigaret af totdat deze helemaal in as was opgegaan en het weer tijd was om naar binnen te gaan. Rafe liep naar de kamer die al langer dan een week tot hen toebehoorde en stapte weer naar binnen. Zijn ogen zochten meteen de ruimte voor Seji, en zag dat de kat voor de verandering eens wakker was. Al sinds het nieuws was Seji een kat, en Rafe vroeg zich af of de jongen überhaupt nog terug zou veranderen. Het duurde inmiddels wel heel lang. “Hi Seji,” begroette hij hem met een schorre stem door het roken van net. Even kuchte de man om zijn keel te schrapen. Hij kon het niet verbloemen want hij stonk elke keer een uur in de wind naar rook zodra hij buiten was geweest. Met een zucht ging de man zitten op het bed en deed zijn jas, handschoenen en schoenen uit. De jas en handschoenen gooide hij simpel naast zich op bed, en de schoenen trapte hij ergens de kamer in. Met een zucht liet hij zich achterover vallen op het bed. “Never thought I would say it,” mompelde hij terwijl hij met zijn groene ogen het silhouette van de kat volgde. “But I’m starting to miss your annoying ass questions,” vervolgde hij zacht. Op het begin had hij het fijn gevonden dat Seji in zijn kattengedaante was veranderd. in dat geval hoefde hij niet geforceerd al de jongens antwoorden te beantwoorden. Maar nu de dagen verstreken werd de eerste zo heerlijke stilte, wel heel stil. Rafe vestigde vervolgens zijn blik op het plafond. Als Seji een kat zou blijven, hoe kon hij dan überhaupt proberen om een vader te zijn?

MONTY

van **Seji Devonshire** zo dec 29, 2019 12:08 am

I BUILD UP THE TRUTH WITHOUT LOGIC

notes: x | @Rafe

In stilte zat de kat in de vensterbank. Het was al een standaard plek van hem toen hij nog op twee benen had rondgelopen. Ook toen bevond hij zich vaak in een vensterbank. Hij hield ervan om naar buiten te kijken en de wereld onder hem voorbij te zien gaan. Het gaf hem rust en een kans om zijn gedachten op een rij te zetten. Sinds hij in een kat was veranderd was zijn menselijke bewustzijn nog steeds ver te zoeken. Toch werd het dag bij dag ongezien beter. Beetje bij beetje kwam zijn geest tot rust en elke dag ging het beter. Daar was echter niks van te merken aan de buitenkant. Zijn katten brein had dan ook nog altijd de leiding en die ging ongegeneerd kat zijn. Nu zat de kat ook niet in de vensterbank met de gedachte lekker tot rust te komen, maar simpelweg omdat hij de vele mensen onder hem interessant vond en bij die mensen behoorde ook Rafe. Vanuit het raam kon hij het silhouet van de man nog net zien. Zijn blauwe ogen hadden zich gefixeerd op hem. De man liet hem vaak genoeg alleen en ergens frustreerde het hem. Hij wou bij hem zijn, weten waar hij naar toe ging. Daarbij wou hij ook de frisse winter lucht ervaren en zijn poten eens goed strekken met een wandeling door de stad, maar Rafe wist hem nog altijd te grijpen voordat hij de hotelkamer kon verlaten. Desondanks het feit dat zijn vrijheid gelimiteerd was en Rafe er vaak genoeg op uit ging, hechtte hij nog wel veel waarde aan de man. De kat had de man dan ook meteen herkend van de vorige keer dat de kat tevoorschijn was gekomen. Opnieuw had hij de man liefkozende kopjes gegeven, maar opnieuw leek de man daar niet echt van te houden. Desondanks dat ging de kat ongestoord door. Hij wou immers ook aandacht en hield ervan om bij de man te zijn. Katten waren solitaire dieren, maar ook zij hadden zo af en toe een aai over de bol nodig.

Zijn oren schoten naar voren toen een vogel door de lucht heen vloog en even in zijn zicht verscheen. Seji volgde de gevleugelde vriend nauw met zijn ogen en probeerde dan ook het dier te volgen, maar tot zijn ontzet nam de vogel plaats op het dak van het hotel en viel hij daarmee uit zijn zicht. Nog even keek Seji in de richting waarin de vogel was verdwenen. Misschien kon hij op een andere manier bij de vogel komen? Misschien kon hij wel een manier vinden om alsnog uit de kamer te komen? Hij richtte zijn blik terug op de plek waar Rafe eerder had gestaan, maar tot zijn verbazing stond de man er niet meer. Hij kwam om die rede recht en draaide zich om naar de deur die open ging. Met een miauw begroette hij de man die de kamer binnen stapte. “Hi Seji,” begroette de man hem terug met een schorre stem. Even ging Seji’s blik naar de inmiddels weer dichte deur, maar al snel werd zijn aandacht weer getrokken door Rafe die nu zijn jas en handschoenen uit trok. Met een elegante sprong kwam Seji bovenop de jas terecht. Zijn rode vacht zorgde meteen dat er een paar haren achter bleven op de donkere stof. Nieuwsgierig gleed zijn neus naar de stof. Voorzichtig rook hij de sterke geur die ervan af kwam. De geur van nicotine drong zijn neus binnen. Een geur die hij al vaker had geroken bij de man en inmiddels was hij er ook bekend mee. Seji rook daarom ook niet aan de jas, nee, hij was op zoek naar de geur van buiten, die hij uiteindelijk ook rook. Nieuwsgierig zette Seji een klein stapje en liet zijn neus nu ook naar de handschoenen gaan, maar die roken nog sterker naar nicotine waardoor Seji al snel zijn neus weer terugtrok. “Never thought I would say it,” klonk het naast zich. Seji richtte zijn blauwe ogen op de man die nu ook naar hem keek. “But I’m starting to miss your annoying ass questions,” vervolgde de man zacht. Seji hield zijn kop iets scheef, alsof hij met al zijn macht probeerde te begrijpen wat Rafe zojuist had gezegd. Even keek hij de man aan, voordat hij hem een kopje gaf tegen zijn kaak aan en vervolgens ongegeneerd plaats begon te nemen op Rafe’s schoot. Desondanks de sterke geur van rook rondom de man kon Seji zich er dan ook niet van weerhouden om aandacht te zoeken bij hem. Iets in hem had dan ook nog zoveel steun en troost nodig. Even keek hij nog omhoog naar Rafe, voordat hij zijn kop neerlegde op zijn voorpoten.

Template by yuno

van **Rafe Adler** ma dec 30, 2019 9:28 pm

You sure you're on my level?@ SejiVrijwel meteen toen de deur was open gegaan sprong de rossige kater richting Rafe. Snel deed de man de deur dicht om te voorkomen dat Seji vluchtte. Als hij ergens geen zin in had dan was het wel om nóg een keer achter de kat aan te hollen als een gek. Als mens was hij geen partij tegen Seji in zijn kattenvorm qua snelheid. Met een zucht ging hij uiteindelijk zitten op het bed en ontdeed zich van zijn buitenkleding. Fronsend keek hij toe hij er kattenharen kwamen op de zwarte stof van zijn jas zodra de rossige kat erop sprong. Hij werd gek van al die kattenharen. Hij kon niet voorstellen dat een kat zóveel haar kon produceren. Het leek alsof ze kilo’s haar verloren, maar tegelijkertijd zag hun zachte pelsje er ongedeerd uit. Rafe had niets tegen katten, hij had alleen een ongelooflijke hekel aan alle haren die overal achterbleven. Nauwkeurig keek de man toe hoe de kat rook aan zijn kleren, oplettend of hij er niet in ging bijten of krabben. Het was niet alsof hij het zich niet kon veroorloven om zijn kleren uit te leven, maar toch was hij zuinig op zijn kleren. Uiteindelijk concludeerde hij dat het dier alleen maar nieuwsgierig was naar de rookgeur die aan zijn kleren hing. Ergens hoopte Rafe dat Seji zich ook deze keer niks meer zou herinneren, als hij nog terug zou veranderen. Hij had wist niet of Seji al wist wat roken was, maar hij had geen zin om er shit voor te krijgen--én de jongen ook nog eens te proberen overtuigen dat hij het zelf niet moest flikken. Want dat was het idee van vader zijn toch? Ervoor zorgen dat je eigen bloed geen slechte dingen zou begaan? Rafe zuchtte diep terwijl de kat op zijn schoot kwam, en krabbelde hem over zijn kinnetje, erachter gekomen dat katten dat over het algemeen wel lekker vonden. Rafe keek naar het katje op zijn schoot en zuchtte diep. “You know, it’s not that I despise the idea of being a father,” mompelde hij, meer tegen zichzelf aan het praten omdat hij dacht dat het toch niet tot Seji doordrong op deze manier. “It’s just that I’m alone in this and I never ‘learned’ to be a father. I’m thrown into this shit just when you hit puberty, and I don’t know what I’m supposed to do to even resemble to image of a proper father,” vervolgde hij en kneep even in zijn neusbrug om de spanning in zijn hoofd te verminderen. Hij had twee sigaretten moeten roken toen hij buiten was, in plaats van één. “It’s just- it is just overwhelming,” zuchtte hij diep en staarde uit het raam waar het hem opviel dat het was begonnen met sneeuwen. In lynox hadden ze dat nooit.

MONTY

van **Seji Devonshire** ma dec 30, 2019 11:29 pm

I BUILD UP THE TRUTH WITHOUT LOGIC

notes: x | @Rafe

Ongegeneerd was Seji bovenop de jas gesprongen in de hoop dat hij iets van de buitenlucht kon ervaren. Een klein vleugje kon hij onderscheidden van de zware nicotine lucht en dat was waar hij het mee zou moeten doen. Hij kreeg nog net niet de neiging om naar de deur te gaan en eraan te gaan krabben, als teken dat hij naar buiten wou. Of anderzijds een poging wagen om de deurklink omlaag te krijgen met een hoge sprong. Dat was een plan voor later. Voor nu focuste hij zich op Rafe die plaats had genomen op het bed. Seji sloot zijn ogen en knorde zachtjes terwijl de man hem onder zijn kin aaide. Hij legde zijn kop naar achteren, hoopte dat de man nog even door zou aaien, maar jammer genoeg gebeurde dat niet. Seji keek nog even naar Rafe, voordat hij zich op zijn buik legde op diens schoot en zijn hoofd op zijn voorpoten neerlegde. Hij sloot zijn ogen en wou dan ook een poging doen om in slaap te vallen. Immers was hij al een half uur wakker en was het wel weer tijd voor een powernap. Nu Rafe weer binnen was kon hij met een gerust hart zijn ogen even sluiten. Rafe leek hem die rust echter nog niet te gunnen. “You know, it’s not that I despise the idea of being a father,” klonk het. Seji’s oren flikkerde, maar hij deed geen moeite om zijn ogen te openen. Hij knorde enkel nog zachtjes en zette zijn nagels iets in de broek van de man als teken dat hij zo heerlijk lag. “It’s just that I’m alone in this and I never ‘learned’ to be a father. I’m thrown into this shit just when you hit puberty, and I don’t know what I’m supposed to do to even resemble to image of a proper father,” sprak Rafe verder. Langzaam opende Seji dan toch zijn ogen en richtte ze zijn blik op Rafe. Hij ging weer recht zitten en keek de man aan. Het was niet zozeer dat hij als kat nou erg geïnteresseerd was in Rafe’s woorden, maar zijn woorden deden iets met hem. Het wakkerde het menselijke gedeelte in hem aan en ongemerkt voelde Seji langzaam hoe hij beetje bij beetje weer tot bewustzijn kwam in zijn eigen lichaam. De woorden van Rafe drongen nog maar half door, maar het maakte nu al een impact op hem. De man leek gespannen te zijn, waardoor Seji onbewust al wat maar naar hem toe boog. “It’s just- it is just overwhelming,” verzuchtte Rafe, waarna hij zijn blik afweek naar het raam.

Een korte stilte viel. Even volgde Seji Rafe’s blik naar buiten en merkte de witte vlokken op die uit de hemel vielen. Zijn katten instinct zei hem om naar het raam te gaan en in de vensterbank plaats te nemen om naar de dwarrelende vlokjes te kijken, maar nu was het niet enkel zijn katten instinct die het voor het zeggen had. Er leek een knop omgezet te zijn. Het was heel langzaam gegaan, in de duur van deze acht dagen, waardoor Seji zelf het niet door had gehad. Seji richtte zijn blik terug op Rafe. Bedenkelijk keek hij de man aan. Hij herhaalde de woorden van Rafe in zijn hoofd. Het zorgde ervoor dat een storm van frustratie, ongeloof en angst tot stilte werd geroepen. Alsof alles plots helder was. Voordat hij het zelf door had begon zijn lichaam opnieuw te veranderen. Even keek hij verbaasd naar zijn eigen lichaam die terug veranderde naar zijn oorspronkelijke vorm, maar al snel richtte hij zijn blik terug op Rafe. Nog altijd was hij zich niet honderd procent bewust van wat er was gebeurd en wat er aan de hand was, maar desondanks dat voelde hij geen onrust of angst meer in zijn lichaam. Hij dacht er niet aan om van Rafe’s schoot af te stappen of om iets te zeggen. Nee. Hij boog enkel dichter naar zijn vader toe en legde zijn armen om de man heen om hem in een knuffel te trekken.

Template by yuno

van **Rafe Adler** di dec 31, 2019 12:48 pm

You sure you're on my level?@ SejiPeinzend keek Rafe naar de kat die op zijn schoot was gekropen. Hij voelde hoe er zachtjes in zijn been werd gemasseerd want een indicatie was dat Seji zijn benen een heerlijk kussentje vond. Ergens snapte hij niet waarom, maar daarnaast snapte hij ook niet veel van katten in het algemeen. Waarom knepen ze überhaupt met hun nagels als ze iets fijn vonden? Rafe vond het maar een paradoxaal concept wat hij niet volledig kon bevatten. Desondanks liet hij de kat maar zijn gang gaan terwijl hij eventjes over zijn kinnetje krabbelde. Zoals de man wel vaker deed de afgelopen dagen begon hij weer zijn hart te luchten tegenover Seji. Hij ging er zonder benul vanuit dat hij toch niets meer zou herinneren als hij terug was getransformeerd. Als dat nog zou gebeuren althans. Met een diepe zucht werd de man zijn aandacht getrokken naar het veranderende weer buiten. Dikke witte vlokken begonnen naar beneden te vallen. Eerst startte het zachtjes, maar het duurde niet lang voordat het enige wat je nog zag een grote witte zee aan sneeuwsterren was. Rafe ging vroeger regelmatig wel op skivakantie waardoor sneeuw geen nieuw gezicht was. Het verschil was dat hij het toen bewust op zocht; hij had er eerlijk gezegd nog nooit zo ‘spontaan’ uit de lucht zien vallen. Doordat hij lichtelijk betoverd was door het aanzicht had hij in eerste instantie niet door dat Seji zijn transformatie aan het doorgaan was. Met een frons keek hij echter om toen het gewicht op zijn schoot uit het niets exponentieel steeg. Met grote ogen keek hij toe hoe het kleine katje weer veranderde in de mensenvorm die Rafe beter kende. Ook al had hij net gezegd dat hij die irritante vragen van hem miste, was toch het eerste wat in Rafe opkwam: shit nu kan hij weer terug praten. Alsof de plotselinge verandering van Seji nog niet genoeg was trekte de jongen de man ineens in een stevige knuffel. Rafe’s adem stokte even in zijn keel toen dat gebeurde. Pardon? Moeilijk keek hij naar de muur terwijl hij zich in Seji’s greep bevond. Hij wurmde zich niet meteen los; hij dacht na over wat een vader nu zou doen. Moest hij Seji terug knuffelen? Verstijfd hingen zijn handen in de lucht, wilde even een aanstalte maken om terug te knuffelen, maar bedacht zich meteen zodra hij bewoog. Nee, dit was hem teveel in een keer. Hij had dit zelfs niet van Seji verwacht. Hij dacht eerder dat de jongen hevig beledigd zou zijn dat hij hem nooit verteld had dat hij vroeger getrouwd was met zijn moeder. Daarnaast vond hij zichzelf nou niet het perfecte vaderfiguur waardoor je meteen zielsgelukkig werd als je te horen kreeg dat hij je vader was. Nu hij er langer over nadacht wist hij niet eens wat Seji van het nieuws vond. De man had zo goed als geen oog gehad voor de jongen terwijl hij aan het bekvechten was met Haythel. Het enige wat hij écht had meegekregen was dat hij in de kat veranderde, wat hij niet had opgevat als een positief effect. Nu kreeg hij alleen door de knuffel zijn twijfels. Met heel zijn hart hoopte hij dat de jongen niet ineens super plakkerig werd doordat hij wist dat Rafe zijn vader was. “Seji… “ sprak hij uiteindelijk wat benauwd toen hij de knuffel wel heel lang vond duren.

MONTY

van **Seji Devonshire** di dec 31, 2019 3:34 pm

I BUILD UP THE TRUTH WITHOUT LOGIC

notes: x | @Rafe

Rafe’s woorden hadden iets met hem gedaan. Alle woorden die Rafe hem had gezegd terwijl Seji in zijn katten vorm was had iets met hem gedaan. De woorden hadden ervoor gezorgd dat Seji langzaam maar zeker gerust werd gesteld. Dat het niet het einde van de wereld was dat de mentor waar je naar opkeek en blind volgde nu ook je vader bleek te zijn. Natuurlijk was nu niet meteen alles goed. Seji had nog genoeg vragen, maar op het moment dacht hij er niet aan om die te stellen. Op het moment voelde hij geen nieuwsgierigheid of frustratie. Op het moment voelde hij enkel rust. Zonder erover na te denken had hij zijn armen om Rafe heen gelegd en trok hij de man tegen zich aan. Hij legde zijn hoofd op Rafe’s schouder terwijl hij zijn ogen sloot. Dat hij terug was veranderd naar een mens betekende niet dat zijn katten trekjes weg waren. Zachtjes begon hij in de stof van Rafe’s shirt te klauwen terwijl hij zachtjes knorde en genoot van de warmte die van Rafe’s lichaam af kwam. Het was duidelijk dat hij niet nadacht over zijn actie en hij leek zich er ook niet bewust van te zijn van wat hij deed. Hij genoot enkel en kwam tot rust. Alsof hij elk moment in slaap kon vallen. Goed, misschien hadden zijn katten instincten het nog iets te veel voor het zeggen. Seji lag zo heerlijk tegen Rafe aan en zou dan ook geen aanstalten maken om Rafe los te laten, waardoor de knuffel wel een tijdje duurde. “Seji… “ klonk het plots. Seji boorde zijn nagels wat dieper in het stof, niet begrijpend waarom Rafe het heerlijke moment wou afbreken, maar toen sloeg het besef in. Meteen keek Seji op en liet hij Rafe los. Hij schoot rood aan terwijl hij zich besefte wat hij zojuist had gedaan. Klungelig stapte hij van Rafe’s schoot af en nam daarbij ook meteen een paar stappen afstand. ”I uh.. I’m sorry,” mompelde Seji zachtjes terwijl de blosjes nog steeds op zijn wangen sierde. Hij schaamde zich diep en durfde Rafe dan ook niet aan te kijken. Hij richtte zich op het raam en nam uiteindelijk plaats in de vensterbank, maar wel richting Rafe. Uiteindelijk keek hij de man ook weer aan. Desondanks de ongemakkelijke situatie waar hij hen in had gebracht, voelde hij nog wel de neiging om met Rafe te praten. ”I could hear you.. Or well, I remember what you said,” zei Seji nu met een kleine glimlach. Hij ging er vanuit dat Rafe had gedacht dat Seji hem niet had gehoord of het niet zou herinneren, waardoor hij niet zeker wist hoe Rafe er nu op zou reageren dat hij het daadwerkelijk wel had gehoord. Hij voelde de zenuwen dan ook opkomen. Toch probeerde hij koppig door te zetten. ”It’s somewhat reassuring to know that this is weird and unusual for the both of us, but also nice to know you wouldn’t ignore the fact completely that well.. we’re family,” vervolgde Seji en durfde daarbij Rafe niet aan te kijken. Hij wist nog steeds niet goed hoe de man over de algehele situatie dacht. ”Can you just promise to be honest with me a bit more?” vroeg Seji voorzichtig en richtte zijn blauwe ogen weer op de man. Het feit dat Rafe zijn relatie met Haythel compleet geheim had gehouden van Seji had hem dan ook ontzettend veel pijn gedaan. Hij wou voorkomen dat hij weer voor zo’n verassing kwam te staan. Hij wist niet of hij Rafe nog wel kon vertrouwen en kon toe laten in zijn leven als de man maar dingen achter bleef houden. Dan zou Rafe ook geen greintje beter zijn dan Haythel in Seji’s ogen en zou Seji liever op zichzelf staan.

Template by yuno

van **Rafe Adler** wo jan 01, 2020 10:59 pm

You sure you're on my level?@ SejiGechoqueerd had hij gereageerd toen ineens Seji weer op zijn schoot zat. De échte Seji. Geen harige rossige kat meer, maar een mens. Alsof dat nog niet genoeg was geweest had de jongen hem in een knuffel genomen. Een stevige knuffel die hij blijkbaar niet van plan was snel los te laten. Nadat Rafe in shock en in gedachten had toegelaten dat Seji hem knuffelde, mompelde de man uiteindelijk toch zijn naam zachtjes, hopend dat het genoeg was. Even leek Seji hem juist steviger vast te pakken waardoor Rafe zuchtte, maar uiteindelijk nam de jongen ineens snel en lichtelijk geschokt afstand; alsof hij zich ineens realiseerde waar hij mee bezig was. De man keek toe hij de jongen afstand nam met blosjes op zijn wangen. ”I uh.. I’m sorry,” stamelde hij vervolgens waarop Rafe enkel zwakjes, bijna onzichtbaar, knikte. Het bleef even stil, iets wat de man zelf niet erg vond. Ergens had hij geen zin om nu alles te bespreken nu de jongen de mogelijkheid had om terug te praten. De eenzijdige gesprekken in zijn kattenvorm vond hij wat dat betrof wel ideaal. ”I could hear you.. Or well, I remember what you said,” begon Seji toch na een tijdje stilte waardoor Rafe diep zuchtte. Dus toch wel? Of had de jongen de vorige keer gewoon gelogen dat hij zich niks herinnerde omdat hij bang was nog verder in de problemen te geraken? “That’s unfortunate,” sprak hij zijn eerlijke gedachten erover. In tegenstelling tot Seji die nu oogcontact zocht, probeerde Rafe deze alsnog te vermijden. Hij hield niet van confrontatie. ”It’s somewhat reassuring to know that this is weird and unusual for the both of us, but also nice to know you wouldn’t ignore the fact completely that well.. we’re family,” vervolgde de jongen waarop Rafe niet echt goed wist wat hij moest zeggen. Zoekend keek hij Seji even aan in de hoop te vinden wat voor antwoord hij verwachtte, maar kon niks nuttigs van zijn blik afleiden. “Can you just promise to be honest with me a bit more?” vroeg Seji hem uiteindelijk waardoor Rafe hem even met spleetoogjes aankeek. Zelf vond hij dat hij altijd redelijk eerlijk tegen de jongen was geweest. Hij had hem alleen nooit over Haythel verteld omdat hij dat gedeelte zover mogelijk wilde wegstoppen. “I just didn’t see the point in telling you that I married your mother because I didn’t think it’d be a fruitful shard to your life. It’d only revoke bad memories in mine,” sprak hij knarsetandend. Misschien was hij een beetje hypocriet omdat Haythel natuurlijk ook dingen voor hem achter had gehouden, maar in zijn ogen was dit anders. Haythel en hij waren man en vrouw. Rafe en Seji daarentegen… ja wat waren ze van elkaar voordat ze erachter kwamen? Kennissen, vrienden? Rafe wist het niet, maar wist wel dat hij niet zo’n persoonlijke band hadden om hem zomaar zo’n gevoelig gedeelte van zijn verleden bloot te leggen. Met een zucht wendde hij zijn blik van Seji weer af, langs hem kijkend naar de vlokken die maar bleven vallen. Het was in ieder geval een goede afleiding, winter wonderland.

MONTY

van **Seji Devonshire** do jan 02, 2020 1:04 pm

I BUILD UP THE TRUTH WITHOUT LOGIC

notes: beetje kort sorry | @Rafe

In eerste instantie had Seji zelf niet door wat hij deed. Het voelde goed. Het gaf hem rust en kalmte. Seji wou dan ook niet loslaten, maar zodra Rafe zijn naam uit sprak, begon de realiteit te dagen. Meteen trok Seji zich los. Beschamend week hij zijn blik af terwijl hij zich verontschuldigde voor zijn gedrag. Hij zou normaal nooit zo snel iemand knuffelen. Hij hield zelf ook helemaal niet van fysiek contact. Dat had Haythel vroeger ook wel mee gemaakt. Hoe vaak hij haar wel niet had weg geduwd als ze hem had geprobeerd te knuffelen. Seji schaamde zich daardoor enkel meer om zijn actie en probeerde er niet al te lang bij stil te staan. In plaats daarvan besloot hij uit te leggen waarom hij het had gedaan. Hoe Rafe hem gerust had gesteld met zijn woorden, ook al was dat waarschijnlijk niet eens de man zijn bedoeling geweest. Seji gaf nu ook toe dat hij Rafe’s woorden had gehoord, waar wel uit bleek dat de man dat niet had verwacht. “That’s unfortunate,” gaf Rafe toe. Seji keek hem even aan. Hij had geen andere reactie verwacht. De man had altijd al moeite gehad om zijn emotie te laten zien of om eerlijk te zijn. Seji gaf er daarom geen reactie meer op. Hij sprak verder.

Uiteindelijk vroeg hij Rafe om vanaf nu eerlijker te zijn tegenover hem. Hij kon niet weer zijn hele leven in onwetendheid leven om vervolgens in een klap erachter te komen dat de realiteit die hij kende eigenlijk een grote leugen was geweest. Zwijgend keek Seji Rafe aan die hem aankeek met spleetoogjes. Kennelijk vond hij het onterecht dat Seji het vroeg. “I just didn’t see the point in telling you that I married your mother because I didn’t think it’d be a fruitful shard to your life. It’d only revoke bad memories in mine,” antwoordde Rafe knarsetandend. Seji keek hem even zwijgend aan. ”But now there is a point in it,” reageerde Seji. Hij zette een stap in Rafe’s richting. Hij kon wel nagaan dat Rafe geen zin had om er over te praten. Seji kon nog zo voor de geest halen hoe Rafe op Haythel’s verschijning had gereageerd en hoe het gesprek tussen hen was gelopen. Toch wou Seji het verhaal aanhoren. Hij wou weten hoe zijn ouders bij elkaar waren gekomen en hoe het op deze manier was geëindigd. Hij wou de volledige waarheid weten. ”Can you tell me Rafe? About the relationship you and Haythel had and how it ended?” vroeg Seji verder. Hij wist dat vragen altijd in het verkeerde keelgat konden schieten bij Rafe, maar Seji verdiende het om de waarheid te horen. Hij zou geen genoegen nemen met halve antwoorden. Als Rafe echt de waarheid niet wou vertellen moest Seji maar overwegen om toch op zichzelf te gaan leven. Hij had al eens een ouder gehad die de waarheid achter hield en hem geen antwoorden gaf en die was dood geëindigd.

Template by yuno

van **Rafe Adler** vr jan 03, 2020 12:42 am

You sure you're on my level?@ SejiNatuurlijk had hij weer het ongeluk dat deze keer Seji wel had onthouden wat Rafe allemaal tegen hem had gezegd terwijl hij in zijn kattenvorm was. Hij was er blindelings vanuit gegaan dat hij zich nogmaals niks zou kunnen herinneren, maar natuurlijk was het weer niet zo’n feest. Seji was nog geen seconde in zijn mensenvorm of er werd hem alweer vanalles toegegooid. Toen de jongen had gevraagd of hij alsjeblieft wat eerlijker met hem wilde zijn was Rafe het er niet helemaal mee eens dat hij niet eerlijk was geweest. Ze waren niks van elkaar geweest, tot een paar dagen geleden. Waarom zou hij zich dan verplicht moeten hebben gevoeld om zijn hele verleden voor hem open te snijden, zodat zijn nieuwsgierige aard tevreden zou zijn. ”But now there is a point in it,” ontkrachtte Seji Rafe’s argument dat hij nu eigenlijk geen reden had om erover te zwijgen. Met een diepe zucht wendde de man zijn blik af naar het pakje sigaretten dat uit zijn jaszak stak. Zou hij het nu kunnen maken om gewoon weer naar buiten te gaan en Seji hierachter te laten? Serieus overwegend staarde de man peinzend naar de gouden staafjes. ”Can you tell me Rafe? About the relationship you and Haythel had and how it ended?” liet Seji het er niet bij rusten waardoor de man zijn groene ogen contact maakten met die van Seji. Ogen die net zo blauw waren als die van zijn moeder, merkte hij op. Nogmaals zuchtte hij diep en keek nu naar zijn handen waar hij wat mee friemelde. Nee, hij kon het niet maken om nu naar buiten te gaan zonder Seji. Daarnaast verwachtte hij dat de jongen hem onbetwist zou volgen voor de antwoorden. Hij was net zo koppig als hijzelf, dat was zeker. Eventjes liet Rafe zijn hand gaan over het lelijke litteken in zijn nek die Haythel hem als eeuwig aandenken had gegeven tijdens hun huwelijksnacht, zo was het geëindigd zoals Seji vroeg. Rafe kon zich geen moment herinneren dat hij meer pijn had gevoeld dan het moment dat ze haar lange hoektanden in zijn nek boorden. Het was een combinatie van fysieke en emotionele pijn, en daarnaast ook nog enorm veel verwarring. Diep fronste Rafe bij de gedachten eraan, sloot zijn ogen even, en schudde vervolgens kort zijn hoofd. Waarom moest Seji de laatste tijd altijd zout in zijn wonden strooien?
“I barely know a thing about my own parents’ lives and I don’t whine about that, why do you need to know every single detail of mine?” zuchtte hij diep. Zijn ouders waren altijd afstandelijke figuren geweest in zijn leven. Als hij iets aan ze vroeg wat ze niet beviel, was hij te bemoeizuchtig en werd er een oppas gebeld om hem bezig te houden zodat hij hen niet lastig viel. Diep van binnen wist hij wel dat dat niet een normale en gezonde manier was van omgaan met je ouders, maar hij had nooit anders gezien waardoor hij het maar lastig vond om er vanaf te wijken.

MONTY

van **Seji Devonshire** vr jan 03, 2020 11:57 am

I BUILD UP THE TRUTH WITHOUT LOGIC

notes: x | @Rafe

Het was duidelijk dat Rafe niet al te blij was met het feit dat Seji weer een mens was. Waarschijnlijk had Rafe hem wel liever een mens dan een kat, maar waarschijnlijk had hij nóg veel liever dat Seji zijn mond hield en enkel knikte op alles wat Rafe zei. Misschien was Seji zo geweest toen hij nog jong was en Rafe had ontmoet. Bij hun eerste ontmoeting was Seji van plan om alles te doen wat Rafe hem zou opdragen om maar zijn leerling te worden. Toen had Rafe het voorstel afgeslagen en nu zou Seji niet meer zo makkelijk toegeven. Hij voelde zich rustiger dan voorheen. Alsof er nu een groot probleem was opgelost nu hij eindelijk wist wie zijn vader was. Zou dat het probleem zijn geweest die zijn hele leven zuur had gemaakt? Die voor dat onrust had gezorgd al die jaren? En nu, nu hij eindelijk het antwoord had gekregen kon hij de rust vinden. Natuurlijk had hij nog wel zijn vragen. Hij wist nu het belangrijkste antwoord, maar nog steeds was het de vraag hoe het in hemelsnaam was gebeurd dat zijn ouders uit elkaar waren gegaan om vervolgens elkaar nooit meer te zien. Daarbij leken ze beiden ook nog behoorlijk geëmotioneerd te zijn om elkaar waardoor wel bleek dat er meer was gebeurd dan Seji wist. Hij wou de waarheid weten. Hij wou dat Rafe eerlijker was. Altijd had de man een manier van praten en uitleggen gehad waarmee hij feiten achterhield en Seji dom aankeek als Seji die feiten niet wist. Alsof hij er op uit was geweest om hem te frustreren. Seji deed er niet meer aan. Hij zou het niet meer toe laten. Misschien was dat ook wel de rede dat hij nu wou dat Rafe eerlijk was. Vooral nu bleek dat ze familie waren, wou Seji dat Rafe hem meer toeliet en hem antwoorden gaf in plaats van hem maar afwijzen.

Een stilte viel. Seji twijfelde of Rafe antwoord zou geven. Rafe kennende zou hij eerst nog een half uur om het antwoord heen draaien totdat hij echt geen andere optie meer zag dan de waarheid te vertellen. Seji zou het dit keer niet zover laten komen. Hij zou proberen sneller het antwoord te krijgen. Hij zou niet zwichten voor Rafe’s trucjes. Toch zou hij de man wel de tijd geven. Seji kon wel nagaan dat het verleden tussen hem en zijn moeder heftig was geweest en dus zou het moeilijk zijn om erover te praten. Seji zou hem de tijd gunnen om er rustig over na te denken en te kijken waar hij het beste kon beginnen met uitleggen. Al snel bleek echter dat Rafe nog steeds niet van plan was om antwoord te geven. “I barely know a thing about my own parents’ lives and I don’t whine about that, why do you need to know every single detail of mine?” zuchtte Rafe diep. Seji trok een wenkbrauw op, waarna hij zijn armen over elkaar heen sloeg. Hij hield een verontwaardigde reactie tegen. Waarom was hij nog verbaasd? Natuurlijk zou Rafe niet meteen een antwoord geven en zou hij er eerder voor zorgen dat Seji zich schuldig voelde voor het vragen naar het antwoord terwijl Seji al het recht had op de waarheid. Seji beet zachtjes op de binnenkant van zijn wang. Hij voelde woede op komen. Kennelijk was de frustratie toch nog makkelijk te bereiken. ”And how did that work out for you?” vroeg Seji nu terwijl hij zijn hoofd iets op zij legde. ”I don’t know anything about your youth nor your past, as you don’t say anything about that either, but I assume you stayed with your parents until you were able to move away from them and ignore them for the rest of your life,” vervolgde Seji speculerend. Normaal zou hij wel oppassen om zulke dingen te zeggen. Hij wist dat ze gevoelig konden liggen en normaal zou hij er alles aan doen om te voorkomen dat Rafe boos zou worden, maar op het moment was dat niet zijn prioriteit. Hij had genoeg naar Rafe’s pijpen gedanst, hij had genoeg gedaan voor de man en genoeg zijn mond gehouden terwijl er miljoenen vragen door zijn hoofd heen spookte. Het was tijd dat Seji echt eens de waarheid kreeg te horen zonder gedoe. ”I’m not asking for an instant family bond, nor a whole lecture about your life. All I want is to know what happened between you and my mom. I want to know if I can trust you,” sprak Seji verder. De onbeantwoorde vragen zouden anders altijd aan hem blijven knagen en ervoor zorgen dat hij altijd Rafe’s woorden in twijfel zou trekken. Hij wou de man vertrouwen, hij wou hem geloven, maar Seji zou hem niet blindelings kunnen volgen als hij een belangrijk deel van Seji’s leven achter bleef houden. ”If you don’t want to tell me, then don’t. Then you can keep living your life as you always have, and I will begin to live my own. You’d be freed from my burden as I’d leave,” voegde Seji eraan toe, waarna hij weer zweeg. Hij zei het niet om de druk op te voeren of om Rafe in het nou te drijven. Het was simpelweg de waarheid en Rafe verdiende het om te weten wat voor consequenties aan zijn beslissing vast zouden zitten. Als Seji weg zou gaan van Rafe zou hij nog steeds niet de antwoorden hebben, maar zou hij het waarschijnlijk makkelijker opzij kunnen schuiven dan als hij nog bij Rafe zou blijven. Dan kon hij hem tenminste afschrijven en focussen op zijn eigen leven.

Template by yuno

van **Rafe Adler** za jan 04, 2020 2:08 am

You sure you're on my level?@ SejiMet heel zijn hart had hij gehoopt dat Seji het even zou laten rusten zodra hij weer de mogelijkheid kreeg om vragen te stellen. Rafe wilde gewoon even weer verwerken dat hij Haythel zo levensecht weer had gezien, blijkbaar hem nog een leugen had voorgeschoteld, en last but not least: dat hij Seji’s vader was. Natuurlijk was het niet zo’n feest. Zoals gewoonlijk was Seji weer naar nieuwsgierig en was schijnbaar al het hele verwerkingsproces doorgaan als kat. Meteen vroeg de jongen naar hoe Rafe en Haythel samen waren geweest, en meer specifiek waarom het dan ooit geëindigd was. Een lange stilte viel waarin de man nadacht of hij het hem zou vertellen. Elke keer als hij wilde beginnen stopte hij nog voordat zijn mond überhaupt kon opengaan. Hij vond het enorm lastig om te beginnen en probeerde het daarom weer uit te stellen met de reden dat hijzelf ook zo goed als niets van zijn ouders wist. Waarom zou Seji dan wel alles van hem afweten? De jongen leek echter niet zo happig op Rafe’s antwoord tot zijn teleurstelling. “And how did that work out for you?” reageerde de jongen waardoor de man zijn ogen achterdochtig tot spleetjes kneep. Wat bedoelde hij daarmee te zeggen? “I don’t know anything about your youth nor your past, as you don’t say anything about that either, but I assume you stayed with your parents until you were able to move away from them and ignore them for the rest of your life,” vervolgde het kattenjong. Kil keek hij hem aan en schudde vervolgens zijn hoofd. Het was niet dat hij een sterke band had met zijn ouders, maar wat Seji veronderstelde was ook niet waar. Het was alleen maar zijn manier om hem uit de tent te lokken. Het liefst wilde Rafe er dan ook op reageren dat hij niet wist waar hij het over had, maar wist zijn opvlieging onder controle te houden en bleef in plaats daarvan stil. Natuurlijk liet Seji het er niet bij zitten. De jongen verklaarde dat hij niet per se meteen de beste vader-zoonrelatie met hem wilde, maar slechts wilde weten wat er gebeurd was tussen zijn moeder en hem. Het was een vertrouwensindicatie. Nogmaals zuchtte Rafe en sloot zijn ogen even. Voor hem was het echter niet zomaar een ‘slechts’. Hij had eigenlijk nog nooit aan iemand de échte reden verteld dat ze uit elkaar waren gegaan. Deels omdat hij toch diep van binnen niet wilde dat mensen op haar gingen jagen zodra ze wisten wat voor wezen ze was. Het was hem echter vooral dat hij zich schaamde dat hun huwelijk al zo snel de mist ingegaan was. Ze hadden het letterlijk niet eens een dag volgehouden of het ging al fout. ”If you don’t want to tell me, then don’t. Then you can keep living your life as you always have, and I will begin to live my own. You’d be freed from my burden as I’d leave,” stelde Seji Rafe uiteindelijk op de proef. Met zijn jadekleurige ogen keek de man hem gefrustreerd aan. De jongen was letterlijk maar vijftien jaren oud. Hij wist niks van de boze buitenwereld, op Jeremy na. Rafe wist onbetwist dat Seji met zijn attitude ergens in de criminele onderwereld zou belanden. Iets wat hij niet wilde, maar tegelijkertijd wilde hij ook geen woord loslaten over zijn relatie met Haythel. “You’re so naive, thinking you’ll able to pull that off successfully,” mompelde de man zachtjes, ervan uitgaand dat Seji het niet zou kunnen horen. Gespannen friemelde Rafe aan de stof van zijn spijkerbroek in stilte, niet wetend wat hij moest doen. Zelfs als hij het wilde vertellen, waar moest hij beginnen? Bij het begin, bij het eind? Wanhopig plaatste hij zijn gezicht in zijn handen en kneep uiteindelijk in zijn neusbrug. Wat bezorgde Seji hem toch veel hoofdpijn. Uiteindelijk besloot Rafe zijn macbook te pakken en plaatste deze op zijn schoot. Twijfelachtig begon hij te zoeken in zijn documenten naar het vervloekte mapje met foto’s waarin al zijn herinneringen aan haar stonden. Met trillende handen klikte hij op de map waarvan hij zichzelf beloofd had deze nooit meer te openen, wat hij dan ook ruim een decennia niet had gedaan. Een aantal mapjes kwamen tevoorschijn met namen in de trend dat hij terug moest gaan omdat hij anders spijt zou krijgen. Hij slikte even en weigerde Seji alsnog aan te kijken. “I can show you some pictures of us,” sprak Rafe kort. Hij hoopte dat de jongen ermee akkoord zou gaan, en hij op deze manier zo min mogelijk woorden eraan vuil hoefde te maken. Natuurlijk verwachtte hij dat Seji ongetwijfeld dingen ging vragen als hij foto’s zag. Die kattenogen van hem konden vast wel weer iets spotten waar hij een vraag over had. Maar des te minder woorden hij erover hoefde te spreken, des te beter. Hij wist niet eens of hij het opnieuw zien van al die foto’s überhaupt ging trekken.

MONTY

van **Seji Devonshire** za jan 04, 2020 9:19 pm

I BUILD UP THE TRUTH WITHOUT LOGIC

notes: x | @Rafe

Seji gaf hem geen tijd om bij te komen. Hij gaf hem geen kans om nog over een excuus na te denken. Normaal stelde Seji zich behoorlijk onderdanig op tegenover Rafe. Hij was zijn mentor en Seji keek nog altijd op naar de man. Nog altijd wist hij dat hij veel van hem kon leren en altijd had dat ervoor gezorgd dat Seji zich vaak in hield. Hij wou de man niet boos maken, wetend dat hij dan minder snel de antwoorden kreeg en dat hij op elk moment achter gelaten kon worden. Rafe had geen reden gehad om bij hem te blijven. Seji ging er niet vanuit dat dat nu was veranderd. Seji’s houding daarentegen was wel veranderd. Hij zou zich niet meer laten leiden door onzekerheid met Rafe als enige zekerheid. Hij wou zijn leven in eigen handen nemen. Als Rafe hem in onzekerheid zou houden en zou laten zien dat hij niet bereid was om Seji de waarheid te vertellen, dan zou Seji vertrekken. Hij had een ultimatum gesteld. Natuurlijk was hij nieuwsgierig naar wat er tussen zijn ouders was gebeurd, maar Seji wou voornamelijk het verhaal weten om te peilen of hij Rafe kon vertrouwen. Of de man hem nog hetzelfde zou behandelen, hem de rug zou toekeren op het moment dat hij moeilijke vragen ging stellen of dat Rafe hem toch iets meer zou toelaten.
“You’re so naive, thinking you’ll able to pull that off successfully.” Seji’s oren spitste zich even, voordat hij zijn bleek kort af week. Hij wist dat het moeilijk zou zijn om zichzelf te leven, maar in zijn ogen zag hij geen andere keuze. Daarbij wist hij best hoe hij voor zichzelf moest zorgen. Zo moeilijk kon het toch niet zijn om aan eten en onderdak te komen? Ze hadden vaak genoeg op straat geslapen en daarbij voelde Seji zich ook thuis in de buitenlucht. Hij had niet door hoeveel hij de situatie onderschatte en wist ergens wel dat Rafe’s cynisme tegenover de situatie terecht was. Hij reageerde niet op het gemompel. Waarschijnlijk ging Rafe er vanuit dat Seji het niet kon horen. Hij zou toch beter moeten weten. Seji kon zelfs het geruzie van de mensen een verdieping onder hen nog horen. Toch bleef hij stil. Hij wachtte op een antwoord, een indicatie die kon aangeven of Rafe een uitleg ging geven of niet.

Het onderwerp leek duidelijk veel te doen met Rafe. De manier waarop de man zijn gezicht in zijn handen begroef en gefrustreerd in zijn neusbrug kneep zei eigenlijk al genoeg. Ergens voelde Seji zich schuldig. Hij kreeg bijna de neiging om te zeggen dat het toch niet hoefde. Dat hij Rafe toch zou geloven en vertrouwen. Maar hij wist niet of dat de waarheid zou zijn. Hij moest het weten, vooral omdat het Rafe zo diep raakte. De jongen keek vragend op zodra Rafe zijn macbook erbij pakte en deze op zijn schoot plaatste. Seji hield zijn hoofd iets scheef. Ging hij nou doodleuk op z’n tablet om zichzelf af te leiden? Even dacht Seji dat Rafe hem doodleuk zou gaan negeren, maar zodra Seji een stap dichterbij zette, zag hij hoe de man naar de foto’s ging op de tablet. De nieuwsgierigheid borrelde weer op. Seji liet zijn vijandige houding zakken en liep dichterbij Rafe. Voor hem kwam hij tot een stilstand en keek hij om laag naar de mappen foto’s die tevoorschijn waren gekomen. Vervolgens ging zijn blik naar Rafe. Wat voor foto’s waren dat? Waarom pakte hij die folders er nu bij? De man slikte. “I can show you some pictures of us,” sprak Rafe terwijl hij Seji nog altijd niet aan keek. Seji keek verbaasd op. Hij had niet verwacht dat Rafe nog foto’s van hem en zijn moeder had gehad. Voorzichtig kwam Seji naast Rafe op het bed zitten. Even hield hij zijn blik op de man. Hij kreeg de neiging om hem gerust te stellen of iets te doen waardoor hij zich beter voelde, maar hij zou niet weten wat. Hij moest doorzetten. Seji richtte zijn blik op de macbook. Zijn blik gleed naar de verschillende mappen. Zouden die allen vol staan met foto’s? Even ging zijn blik terug naar Rafe. Hij durfde nauwelijks iets te zeggen of te vragen. Hij had door hoeveel het met Rafe deed. Hij had gezien hoe Rafe’s hand had getrild terwijl hij op de foto’s had geklikt. Misschien moest hij zijn mond houden en zijn actie voor zich laten praten. Even twijfelde hij nog, maar uiteindelijk besloot hij dan toch een mapje aan te tikken.

Tientallen foto’s kwamen tevoorschijn. Seji’s ogen verwijdde zich terwijl zijn blik over de foto’s heen gleed. Hij zag zijn ouders in het rood gekleed. In eerste instantie dacht Seji dat het een simpel feestje was geweest, maar zodra hij een foto zag waarbij Haythel een stuk taart in Rafe’s gezicht smeet, realiseerde hij zich dat het een trouwerij was. De trouwerij van zijn ouders. Een knop vormde zich in zijn maag. Hij slikte en even keek hij via zijn ooghoeken naar Rafe. Ze waren getrouwd geweest. Dat had Seji zeker niet gedacht. Hij was ervan uit gegaan dat het een relatie was geweest van een paar jaar en dat het uit was gegaan door een ruzie of zo. Iets simpels. Een kalverliefde. Seji richtte zijn blik terug op de foto’s. Langzaam scrolde hij verder. Met zijn kattenogen probeerde hij elk detail in zich op te nemen. Maar het gene wat nog altijd hem het meest op viel was hoe gelukkig ze leken. Op de meeste foto’s keken ze elkaar gelukkig en verliefd aan. Een glimlach sierde hun lippen. Ze leken zo gelukkig, alsof ze voor eeuwig bij elkaar zouden blijven. Uiteindelijk kwam Seji bij de laatste foto’s aan. Miljoenen vragen vlogen door zijn hoofd heen. Hij kon bij elke foto wel een hand vol vragen verzinnen, maar uiteindelijk stak één vraag er bovenuit. Hij richtte zich langzaam weer op Rafe. ”How did it end?” vroeg hij zacht en voorzichtig. Hij had een brok in zijn keel. Eerder had hij niet geweten hoe gevoelig dit lag, maar nu begreep hij dat de relatie met Haythel een groot deel was geweest van Rafe’s leven. Het was logisch dat de man er dan liever niet over sprak. Seji wou weten hoe het was geëindigd. Hoe kon dit lief ogend stel zo maar uit elkaar gaan? Er zat geen foto tussen die liet zien dat er onenigheid tussen de twee was. Op alle foto’s leken ze blij en gelukkig. Wat er was gebeurd moest dan vast iets ergs zijn geweest.

Template by yuno

van **Rafe Adler** zo jan 05, 2020 1:01 am

You sure you're on my level?@ SejiIn eerste instantie had Rafe gedacht dat hij nog wel Seji’s vraag kon omzeilen. Hem gewoon negeren, halve antwoorden geven. Hij hoopte dat hij het uiteindelijk zou opgeven, of zou terugdeinzen als Rafe weer eens zou gaan schreeuwen. Niets leek echter minder waar. De kattenjongen leek vastberaden om het antwoord uit Rafe te knijpen alsof hij een citroen was, kostte wat het kost. Alsof het nog niet genoeg was om hem om zoiets te vragen, stelde Seji hem ook nog een ultimatum. Vertellen, of hij ging weg. Vanwege zijn jonge leeftijd en de daarbij komende naïviteit twijfelde Rafe niet aan de echtheid van zijn woorden. Hoe moeilijk hij het ook vond om het toe te geven, hij gaf wel om de jongen, en wilde niet dat hij door zijn koppigheid in de goot zou belanden. Rafe wist niet of hij zichzelf dat zou kunnen vergeven. Twijfelend pakte hij dan uiteindelijk ook zijn macbook en haalde de folder met foto’s van hem en Haythel tevoorschijn, diep verstopt op zijn computer--maar nooit weggegooid. Zelfs niet na al die jaren. Rafe had het nooit zó goed kunnen verwerken dat hij durfde al die herinneringen weg te gooien. Zacht opperde Rafe dat hij wel foto’s kon laten zien aan Seji, hopend dat de jongen daarmee akkoord ging. Kort liet de man zijn ogen vliegen naar de jongen toen die stilletjes naar hem toe kwam lopen, en uiteindelijk met een naar nieuwsgierige blik in zijn ogen naast hem plaats nam. Een stilte viel waarin Rafe staarde naar de namen van alle mapjes, zijn spieren verstijfd als defensiemechanisme omdat hij het eigenlijk helemaal niet wilde zien. Maar erover praten wilde hij ook niet, hij moest wat. Gelukkig was Seji degene die het roer in handen nam en de foto’s openden. In eerste instantie keek Rafe meteen weg zodra de eerste foto in het groot tevoorschijn kwam. Toch kon hij zich er niet van weerhouden om zijn blik te laten afdwalen naar het scherm na een tijdje. Recht keek hij in de ijsblauwe ogen van Haythel, de vrouw waarvan hij dacht tot zijn dood zijn leven mee te delen. Alsof iemand zijn hart vastpakte en erin kneep, zo voelde het terwijl zijn groene ogen rustte op de digitale foto’s. Er kwam letterlijk van alles voorbij. Er zaten foto’s bij van alle avonturen die ze hadden gemaakt op hun vakanties; schappelijke kiekjes van hen in hun huis toentertijd; de verlovingsfotoshoot waar ze zoveel lol hadden gehad wat niet te missen was aan hun brede glimlachen; stiekeme foto’s van elkaar terwijl ze sliepen omdat ze elkaar schattig vonden; willekeurige dagjes uit; kerst en oud en nieuw; elkaars verjaardagen; en zelfs enkele ietwat pikantere kiekjes waarbij Rafe hoopte dat Seji die snel doorklikte. Er zaten zelfs een paar foto’s van die ene keer dat ze moesten oppassen op de pasgeboren baby van een van Rafe’s vrienden tussen, beiden geen idee hoe ze dat moesten aanpakken. Natuurlijk kwamen ook de authentieke foto’s van hun bruiloft tevoorschijn aan het einde van de eindelange reeks. Het stond allemaal nog op zijn netvlies gebrand, precies alles in de details kunnen voor halen. De shock op zijn gezicht die al snel overging in een grijns toen de cake in zijn gezicht werd geduwd, en kort daarna zijn zoete wraak te nemen, letterlijk. Hun first dance waar beiden heel veel blauwe plekken aan hadden overgehouden omdat Haythel met alle geweld een spectaculaire dans wilde. Iets waar hij nog steeds verbaasd over was dat het gelukt was. Er zaten zelfs foto's tussen van hen en Rafe's ouders, met brede glimlachen op hun smoeltjes. Het was een echte sprookjesbruiloft geweest. Alles klopte, totdat hun huwelijksnacht aanbrak en alles in duigen viel. De man slikte toen de slideshow afgelopen was en merkte nu pas dat de tranen weer hun weg uit zijn oogleden hadden weten te vechten. Hij had het totaal niet doorgehad doordat hij zo in de ban was geweest van de foto’s. Snel wendde hij zijn blik af van Seji en veegde het vocht af aan de mouw die niet aan zijn kant zat. Rafe staarde vervolgens weer naar het scherm en bleef stil, proberend te vechten tegen de tranen die alsnog koppig naar beneden wilden stromen. “How did it end,” klonk het uiteindelijk zachtjes en voorzichtig. Rafe zuchtte diep waardoor zijn adem stokte. Even keek hij Seji aan. Vanzelfsprekend wist Rafe nog een manier om de gedoemde vraag uit te stellen. Stilletjes ging hij terug de folders in, en klikte er vervolgens eentje aan waar video’s in stonden. Zo kon hij nog even uitstellen dat hij moest vertellen waar dat enorme litteken op zijn hals nou eigenlijk vandaan kwam. Rafe klikte op de eerste video waarna er allerlei video’s tevoorschijn kwamen. Er zaten natuurlijk de kwalitatief gefilmde video’s tussen van hun bruiloft, en met name hun first dance. Maar daarnaast was er ook een collectie aan minder kwalitatief goede video’s die veel intiemer en persoonlijker waren. Met pijnlijke nostalgie keek en luisterde hij naar de video’s waar ze zoveel lol op hadden. Hij kon het zich herinneren als de dag van gisteren dat ze op kamelen gingen rijden en Rafe bij het filmen zijn mobiel in het zand liet vallen; die ene keer dat hij haar probeerde te leren paardrijden op de polopaarden van zijn ouders en vol trots had gefilmd dat ze zelfstandig rondjes kon rijden in alle gangen; de onderwaterbeelden van de keer dat ze met dolfijnen waren gaan zwemmen; het impulsief huren van een jeep en er alleen op uitgaan in een onbekend bergachtig landschap waarin Haythel delen van de rit had gefilmd terwijl hij zelf reed. Er zaten zelfs allerlei kleine video’s tussen wat Rafe zich niet meer kon herinneren. Blijkbaar was hij ooit vast komen te zitten in een boom omdat Haythel hem had uitgedaagd erin te klimmen, maar niet meer naar beneden kon komen. Iets wat ze luid lachend had medegedeeld aan haar vriendinnen op een video. Natuurlijk waren de pranks ook niet te missen, zoals een emmer ijskoud water over elkaar heen gooien nadat er een in slaap was gevallen in de zon aan het zwembad. Moeilijk keek de man naar de beelden. Hij verlangde er terug naar, ergens in hem willend dat hij nooit achter haar geheim was gekomen. Misschien was hij wel gelukkiger geweest om in een grote leugen te blijven leven, want wat niet weert wat niet deert zeggen ze toch? “She was the love of my life,” mompelde hij nadat er een stilte had gevolgd zachtjes, alsof dat nog niet duidelijk was. Twijfelachtig liet hij zijn vingers over het litteken in zijn hals glijden terwijl hij nadacht hoe hij Seji het beste kon vertellen hoe het geëindigd was, in een niet al te expliciete wijze. Hij wist niet eens of Seji wist wat vanzelfsprekend was om te gebeuren tijdens je huwelijksnacht; hij wist niet eens of de jongen überhaupt wist wat seks nou eigenlijk was omdat Haythel hem zo van alles en iedereen had afgesloten toen ze hem ‘opvoedde’. Rafe zuchtte diep en hield zijn mond, ergens hopend dat de jongen de vraag alsnog zou laten varen, maar hij betwijfelde het ten zeerste.

MONTY

van **Seji Devonshire** zo jan 05, 2020 12:40 pm

I BUILD UP THE TRUTH WITHOUT LOGIC

notes: x | @Rafe

Even had Seji getwijfeld. Hij wou Rafe niet boos maken en niks doen wat hem de verkeerde kant op kon trekken, maar het leek erop dat Rafe zich er simpelweg niet tot toe kon zetten om de foto’s aan te klikken. Seji had de man nog even aan gekeken. Er leek veel in hem om te gaan. Seji had nog geen flauw idee hoeveel het echt met Rafe deed. Seji hield nog altijd in zijn achterhoofd dat het een korte relatie was geweest waar het tussen zijn ouders snel uit was gegaan door iets onzinnigs. Het begon nu wel te dagen dat het dieper kon gaan dan Seji eerder had gedacht, maar hij besloot geen conclusies te trekken voordat hij antwoorden had gekregen. Voorzichtig werd het mapje met de foto’s aangeklikt. Wel honderden foto’s gleden aan zijn netvlies voorbij. Meteen viel het hem op hoe gelukkig de twee er uit zagen. Ze glimlachte breed en hadden plezier. Zo gingen er ook genoeg foto’s aan hem voorbij waarop de twee op verschillende plaatsen waren. Het leek erop dat ze avontuurlijk waren geweest. Ze hadden veel rondgereisd en veel verschillende dingen samen beleefd. Door de verschillende foto’s en het aantal foto’s besefte Seji zich ook dat de relatie veel langer had geduurd dan hij had gedacht. Bij de laatste foto’s werd nogmaals bevestigd dat de relatie dieper en serieuzer was geweest dan Seji ooit had kunnen bedenken. Even bleef zijn blik bij de foto’s hangen. Zijn adem stokte in zijn keel. Zijn ouders waren getrouwd geweest. Ook de trouwerij leek niks gehaast of spontaan te zijn geweest. Er zat details in alle foto’s en er waren zoveel mensen bij betrokken. Zijn blauwe kattenogen bleven haken bij een foto waarop zijn ouders stonden met een ouder echtpaar bij hen. Zouden dat de ouders zijn van Rafe? Even blikte hij opzij naar de man die nog altijd stil was gebleven. Zodra hij zijn blik op Rafe richtte merkte hij al snel de tranen op in diens ogen. Seji slikte terwijl een brok zich vormde in zijn keel. Het raakte Rafe. Alsof hij na al die jaren nog altijd verdriet had bij het feit dat de relatie kapot was gegaan. Seji kreeg de neiging om de man opnieuw te knuffelen. Om hem iets te geven wat hem gerust kon stellen, maar hij zou niet weten wat. Daarbij hield Rafe normaal niet van fysiek contact dus kon een knuffel ook enkel averechts werken.
Door de foto’s was er een vraag geweest die enkel sterker groeide met elke foto die voorbijgleed. Hoe was hun relatie ooit geëindigd? Op de foto’s hadden ze zo gelukkig geleken en zelfs nu leek Rafe nog zoveel gevoelens te hebben voor Haythel. Dat kon toch niet zomaar kapot gaan? Seji wist niks van liefde, maar kon wel nagaan dat je niet iemand zomaar liet vallen als je zoveel om iemand gaf. Stilletjes stelde Seji de vraag. De man zuchtte diep waarbij zijn adem stokte. Even keek hij de jongen aan. Seji zou hem niet forceren, maar door de manier waarop Rafe reageerde en de foto’s begon de nieuwsgierigheid wel enkel groter te groeien. Seji keek terug naar het scherm zodra een nieuw mapje werd aangeklikt. Het mapje was gevuld met filmpjes van wederom Rafe en Haythel. Seji’s nieuwsgierigheid werd erdoor getrokken. Hij wist niet of Rafe de filmpjes had aangeklikt omdat hij behoefte had aan nog meer herinneringen van zijn tijd met Haythel of dat het een manier was van de man om het antwoord uit te stellen maar ergens maakte het Seji ook niet uit. Hij wou eveneens de filmpjes zien. Nu er geluid en bewegend beeld was, was ook beter te zien wat voor chemie er tussen de twee speelde. Ze lachten, hadden plezier en konden het perfect met elkaar vinden. Het was alsof ze voor elkaar waren gemaakt. Ze pasten perfect bij elkaar. En dat was niet het enige wat Seji op viel. Het viel hem ook hoe anders Rafe was. Hij leek zo gelukkig, zo open. Zo had Seji hem nog nooit gezien. Het was al een wonder als Rafe een glimlach liet zien, maar op de video’s leek hij alleen maar te kunnen glimlachen in het bijzijn van Haythel. Het liet maar weer zien hoeveel Rafe om Haythel had gegeven. Seji’s blik bleef even op het scherm hangen terwijl het laatste filmpje klaar was met afspelen. Zijn blik ging vervolgens langzaam terug naar Rafe. “She was the love of my life,” mompelde Rafe. Nog even keek hij de man zwijgend aan, voordat hij zijn armen om diens middel sloeg en zijn hoofd op zijn borst neerlegde. ”I’m sorry,” mompelde Seji zachtjes. Hij wist niet goed waarvoor hij zich verontschuldigde. Misschien om het feit dat hij hem opnieuw knuffelde zonder toestemming of omdat hij ervoor had gezorgd dat Rafe naar de foto’s en video’s had moeten kijken terwijl het overduidelijk nog zoveel met hem deed. In ieder geval had Seji graag gewild dat hij iets kon doen wat Rafe’s verdriet weg zou nemen. Jammer genoeg had hij niet een kracht die iemands verdriet weg kon nemen. Het enige wat hij kon doen was zijn troost aanbieden en dat deed hij op deze manier. Seji had zijn ogen dicht geknepen. Het deed hem ook veel. Hij had een zwaar gevoel in zijn maag terwijl hij het gevoel kreeg dat hij ook elk moment in huilen uit kon barsten. Hij wist niet waarom. Hij hield zich groot. Het was waarschijnlijk medeleven voor de man die hij vasthield. Langzaam opende hij zijn ogen half. Even keek hij op naar diens gezicht. Zijn blik werd echter al snel getrokken door de hand die Rafe naar zijn hals had gebracht. Nu Seji dichterbij hem zat merkte hij het litteken op in zijn hals. Seji had het litteken wel eerder gezien, maar er nooit veel aandacht aan besteed. Eerder was wel gebleken dat Rafe in zijn leven wel vaker had gevochten dus Seji was ervan uit gegaan dat het een verwonding was geweest tijdens een van deze gevechten, maar nu hij dichterbij zat, merkte hij wat op. Zijn ogen konden elk detail van het litteken nauwkeurig volgen. Zo kwam hij al snel tot de conclusie dat het de afdruk van een beter achter had gelaten. Alsof slachttanden zich in zijn hals hadden gezet. Aangezien Seji zelf ook langere tanden had als kat wist hij precies hoe een beet eruit kon zien. Het viel hem op hoe de man opnieuw het litteken aanraakte. De vorige keer dat ze het over Haythel hadden gehad had hij dat ook gedaan. De speculaties schoten kort door zijn hoofd heen terwijl hij Rafe langzaam weer losliet. Hij rechtte zijn rug maar behield zijn blik op zijn hals. Uiteindelijk keek hij Rafe in zijn groene ogen aan. ”She hurt you, didn’t she?” zei Seji plots. Was dat de reden geweest dat ze uit elkaar waren gegaan of zat er nog meer achter?

Template by yuno

van **Rafe Adler** ma jan 06, 2020 12:11 am

You sure you're on my level?@ SejiHet deed veel met hem om alle foto’s die hij nog van hen samen had weer te zien. Het waren de gelukkigste momenten van zijn leven geweest, wat overduidelijk op al het beeldmateriaal te zien was. Maar niet alleen de lach van Rafe, maar ook de zielsgelukkige lach van Haythel was te zien. Van beiden was niets van hun ‘slechte’ kant zichtbaar. Alsof ze twee heel onschuldige gelukkige jongvolwassenen waren, gewoon doodnormale mensen. Twee dolverliefde hertjes. Ergens vond hij het diep van binnen fijn om de beelden op z’n minst nog één keer te zien, maar tegelijkertijd had hij het liever nooit meer gezien. Het waren fijne herinneringen, maar ook een pijnlijke steek dat het nooit meer zo zou zijn. Hell, hij wist niet eens of hij überhaupt nog iemand zou vinden waar hij zó gelukkig mee kon zijn als hij toentertijd was--maar dan in alle eerlijkheid. Misschien bestond dat niet eens. Wellicht was Rafe wel net zo naïef als Seji in zijn jonge twintiger jaren en bestond er niet zoiets als een perfecte relatie. Hij hoopte maar dat het Seji nooit zou overkomen, want zoiets gunde hij niemand. Naja, misschien Jeremy dan, maar dat terzijde. Rafe’s tactiek leek te werken om de vraag van het beruchte einde van hun relatie zo lang mogelijk te rekken. Vol bewondering en ongeloof keek Seji naar het beeldscherm terwijl Rafe pijnlijk meekeek. Naast de nostalgie waarmee hij te kampen had, viel hem op hoeveel ouder hij wel niet was geworden. Natuurlijk was het onvermijdelijk om er niet ouder uit te zien als er tussen sommig beeldmateriaal zo’n 20 jaar verschil zat. Vooral de verandering van zijn stem viel hem op, vroeger was het toch nog een stuk hoger dan het nu was--en dat terwijl hij toentertijd dacht dat zijn stem al op z’n laagst was. Toen de filmpjes uiteindelijk ook waren afgelopen glinsterden Rafe’s ogen nog van de tranen, maar wist ze deze keer binnen zijn oogleden te houden. Zachtjes mompelde hij dat ze de liefde van zijn leven was geweest, voor als Seji die conclusie nog niet getrokken had. Vlak daarna voelde hij een paar armen om zijn middel slaan en een wang rustend op zijn borstkas, en een verontschuldiging voor God mocht weten wat. In eerste instantie spande Rafe instinctief aan en keek met op elkaar geklemde kaken en grote ogen naar beneden. Eigenlijk wilde hij de jongen van zich afduwen, maar hield zich in. De man snapte dat de jongen het goedbedoelde, om hem te troosten nu hij inzag waarom het zo’n grote impact op hem had. Rafe vond het moeilijk om het te accepteren omdat hij liever zijn zwakke kant niet liet zien, maar besloot uiteindelijk toch twijfelend een hand op Seji’s rug te plaatsen. Een diepe zucht verliet stokkend Rafe’s keel terwijl hij de jongen lichtjes tegen zich aandrukte. Het was niet veel, maar het was zeker al een grote stap in de goede richting. Ondertussen dacht Rafe in stilte terug aan de vraag die de jongen hem continu stelde: hoe was het geëindigd? En vooral waarom? De man kon inzien dat het onbegrijpelijk leek waarom hun relatie kapot was gegaan na het zien van alle blije beelden op de macbook, maar het was dan ook niet iets wat je elke dag te horen kreeg. Afwezig liet hij onbewust zijn vingers glijden over het oneven littekenweefsel in zijn hals. Een vlugge blik erop zou het niet snel herkennen, maar als je wat beter keek kon je afleiden dat het een beet was geweest. Alleen een echte kenner zou kunnen weten dat het die was van een hellhound, vooral omdat velen zo’n beet niet eens overleefden. Rafe had nog het geluk gehad dat Haythel terug in haar bewustzijn werd gerukt bij het proeven van het bekende bloed van haar kersverse echtgenoot. Toen was het echter al te laat en was alles al kapot, geen weg meer terug. “She hurt you, didn’t she?” bracht Seji Rafe weer terug op aarde. Wat beduusd keek hij de jongen aan die zich totaal buiten zijn bewustwording had losgemaakt van zijn middel. Verbaasd keek hij hem aan, hoe wist hij dat? De man volgde de jongen zijn blik naar zijn hals waardoor hij zich realiseerde dat zijn vingers precies op het litteken lagen. Rafe zuchtte diep en knikte even kort nadat hij oogcontact had gemaakt om snel zijn blik weer af te wenden. Waarschijnlijk dacht de jongen dat Rafe al had geweten van Haythels afkomst, dat ze niet maar een simpele mens was die op deze planeet rondzwierf. Helaas, of gelukkig, had hij geen foto’s van de horrorscène die had plaatsgevonden tijdens hun huwelijksnacht. Het betekende echter wel dat hij dit nu zelf moest gaan vertellen, in woorden, aan Seji. “It was eh, during our wedding night,” slikte hij en zijn ogen schoten overal heen behalve naar die van Seji. “S-she bit me, I think she ripped an artery or something, because blood was literally everywhere,” stamelde hij lichtjes. “She would’ve killed me if she didn’t eventually give in on calling an ambulance,” begon hij nu lichtelijk te ratelen. Rafe verstijfde even bij de herinneringen dat hij doodsbang tegen de muur zat aangeplakt, zo mogelijk weg van haar. Niet snappend wat en waarom. De spijt dat hij geen messen had meegenomen om zich te kunnen verweren, maar wie dacht die nodig te hebben tijdens je huwelijksnacht? En vooral de pure verwarring en afschuw toen hij nog de laatste glimp van haar ware gedaante had kunnen zien voordat ze weer terug veranderde in haar menselijke vorm. Hij had door de adrenaline niet goed kunnen plaatsen wat ze was, maar later bleek wat ze was en dat ze al die jaren zo goed als elke dag tegen hem had gelogen. “It’s just that-” begon hij, maar z’n stem brak door de brok in zijn keel waardoor hij deze wanhopig even schraapte. “She never, she never told she was a hellhound. She lied to me for more than five years, every single day,” vervolgde hij zachtjes, bijna onverstaanbaar. Nadat het er eindelijk uit was beet hij keihard op zijn tong om zijn emotionele pijn af te leiden met de fysieke variant. Desondanks het hem ontzettend veel moeite had gekost, kon hij niet ontkennen dat het ergens opluchtte om het eindelijk aan iemand te kunnen vertellen na het al die jaren op te kroppen in zijn eigen lichaam.

MONTY

van Gesponsorde inhoud

Nicotine

Nicotine

Re: Nicotine

Re: Nicotine

Re: Nicotine

Re: Nicotine

Re: Nicotine

Re: Nicotine

Re: Nicotine

Re: Nicotine

Re: Nicotine

Re: Nicotine

Re: Nicotine

Re: Nicotine

Re: Nicotine

Re: Nicotine

Re: Nicotine