Nicotine

I BUILD UP THE TRUTH WITHOUT LOGIC

Seji had niet door gehad hoe heftig het was geweest voor Rafe. Hij dacht dat de man enkel moeilijk deed omdat hij altijd moeilijk deed als het ging om de waarheid te vertellen. Het leek erop alsof de man ervan hield om Seji te frustreren en hem te treiteren. In eerste instantie had Seji daarom gedacht dat dat ook een rede was geweest voor Rafe om de waarheid niet te willen zeggen, maar nu hij alle foto’s en filmpjes had gezien wist hij beter. De relatie tussen zijn ouders had perfect geoogd. Ze leken allebei ontzettend gelukkig en verliefd te zijn. Ze hadden lol en waren avonturistisch. Op beeld leken ze perfect voor elkaar en leken ze elkaar blij te maken met hun liefde. Dat het dus fout was gegaan was iets wat ze nooit hadden aanzien komen. Iets wat ze altijd hadden wouden voorkomen als ze er al van wisten. De tranen in Rafe’s ogen zeiden genoeg. Seji voelde hoe er ook spontaan tranen in zijn ogen verscheen en hij kon zich niet langer inhouden. Opnieuw had hij zijn armen om de man heen gelegd en verontschuldigde hij zich. Het was vreselijk dat zijn ouders uit elkaar waren gegaan. Nog steeds leek het als een schok voor Rafe te komen. Het was overduidelijk dat de man nog steeds veel emoties voor Haythel hield. Seji wist niet hoe hij Rafe het beste kon troosten en kon er wel vanuit gaan dat Rafe liever niet had dat Seji hem aanraakte, maar Seji kon hem gewoon niet alleen laten op het moment. Hij moest bij hem zijn, hem laten zien dat het echt goed zou komen en dat hij er niet alleen voor stond. Ze hadden misschien de hechtste band, maar Seji zou er voor hem zijn, ondanks alles gaf hij ook ontzettend veel om de man. Hij gunde de man geen verdriet en nu bleek dat hij een heel gebroken verleden had door zijn moeder. Seji voelde zich schuldig, ook al wist hij dat het niet zijn schuld was. Hij had gewoon zo graag gewild dat hij iets kon doen dat ervoor zorgde dat Rafe niet meer verdrietig was. Hij wist ook dat hij niks anders kon doen dan laten zien dat hij ervoor Rafe was en dat hem proberen op te beuren. Als de man ervoor open stond tenminste. Seji verwachtte elk moment twee handen op zijn schouders te voelen die hem weg zouden duwen, maar toen voelde hij plots een hand op zijn rug. Vervolgens werd hij zachtjes tegen Rafe aangedrukt. Seji weerhield zichzelf ervan om verbaasd aan te kijken, maar kon niet helpen dat zijn ogen zich toch wat verwijdde. Hij legde zijn armen iets meer om de man heen en kon een glimlachje niet tegenhouden. Hij wist dat het een simpel gebaar was, maar toch voelde het ontzettend speciaal aan dat Rafe het deed. Alsof de man hem eindelijk toeliet.

Uiteindelijk keek Seji toch op. Voornamelijk om te kijken hoe Rafe eraan toe was. Hij merkte op hoe Rafe’s vingers opnieuw naar zijn hals gingen. Opnieuw raakten ze het litteken aan dat in zijn hals zat. Seji was het litteken al eerder opgevallen, maar nu was hij dichtbij genoeg om goed te zien hoe het litteken er precies uit zag. Zo merkte hij al snel de tandafdrukken op. Alsof iets of iemand zich vast had gebeten in Rafe maar met een ruk had losgelaten. Seji herkende de beet en kon wel nagaan wie die had veroorzaakt. Elke keer als Rafe het litteken had aangeraakt hadden ze het over haar gehad. Seji kwam langzaam recht en richtte zich op Rafe. Hij sprak zijn conclusie uit, waarna zijn blik naar Rafe ging voor bevestiging. Beduusd keek Rafe hem aan. Het was eigenlijk al antwoord genoeg, maar Seji hield zich stil. Uiteindelijk zuchtte Rafe en knikte hij. Seji’s blik ging terug naar het litteken terwijl Rafe zijn blik afweek. Seji vroeg zich af of de aanval de reden was geweest voor het beëindigen van de relatie. Seji wist dat de hellhound verschijning schrikbarend kon zijn en daarbij was het ook ontzettend gevaarlijk. Zijn moeder had hem vaak genoeg gewaarschuwd om niet achter haar aan te gaan als ze op jacht ging. Natuurlijk had dat hem niet ervan weerhouden om soms toch achter haar aan te glippen. Het had ervoor gezorgd dat hij haar echte vorm had gezien en had gezien hoe ze mensen had toegetakeld. Het was een afschuwelijk zicht geweest. Seji kon zich inbeelden dat het ontzettend beangstigend moest zijn om zo’n monster op je te hebben. Het zou vast genoeg zijn om problemen te zaaien in een gelukkig huwelijk. “It was eh, during our wedding night,” begon Rafe. Seji richtte zijn blik terug op de man. Seji zelf had nog weinig benul van hoe een trouwerij eraan toe ging, laat staan de huwelijksnacht, maar zijn nieuwsgierigheid lag daar totaal niet bij. Voor eens stelde hij geen vele vragen over hetgeen dat hij niet kende. “S-she bit me, I think she ripped an artery or something, because blood was literally everywhere,” vervolgde Rafe stamelend terwijl hij Seji’s bleek nog steeds ontweek. “She would’ve killed me if she didn’t eventually give in on calling an ambulance,” sprak Rafe verder terwijl hij nu van het stamelen over ging in het ratelen. Seji knikte eens. Het had dus niet veel gescheeld of Rafe was werkelijk vermoord door Haythel. Dat verklaarde de angst die de man onwaarschijnlijk op het moment zelf en nu misschien nog steeds. Het zou een deuk in de relatie hebben geslagen, als het er al niet voor had gezorgd dat het was geëindigd. “It’s just that-” begon Rafe, maar onderbrak zichzelf zodra zijn stem brak. Seji kreeg de neiging om meteen weer dichterbij te schuifelen. Het onderwerp lag ontzettend gevoelig en Seji wou hem het liefste vastpakken om hem gerust te stellen, maar wist dat dat enkel averechts zou werken. “She never, she never told she was a hellhound. She lied to me for more than five years, every single day,” sprak Rafe verder. Het klonk zachtjes, maar Seji kon het perfect verstaan. Zijn ogen verwijdde zich. ”She lied to you about it?” reageerde hij zacht en verbaasd. Hij had niet verwacht dat zijn moeder het een geheim zou houden voor Rafe. Immers was het een groot gedeelte van haar leven en om nou zoiets geheim te houden van iemand waar je je leven mee wou delen. Het was ongeloofwaardig. Dus, Rafe was er ook pas achter gekomen dat ze een hellhound was pas toen ze hem had aangevallen? Dan zou het al helemaal beangstigend voor Rafe moeten zijn geweest. Seji slikte eens en week zijn blik af. ”So that’s what you meant earlier with her lying again,” mompelde hij zachtjes, zich herinnerend hoe Rafe eerder op Haythel had gereageerd. De vrouw had alleen maar gelogen tegen Rafe en dat had de relatie kapot gemaakt. Hij kon het nog steeds nauwelijks bevatte en schudde even zijn hoofd. Hij richtte zijn blik vervolgens op Rafe. ”Thank you for telling me,” antwoordde hij zachtjes, beseffend dat een bedankje wel op z’n plek was na de emoties waar Rafe doorheen was gegaan om hem antwoord te geven. Het schuldgevoel kwam ook weer even terug. ”I’m sorry that happened to you. You didn’t deserve that,” voegde Seji eraan toe. Hij had zijn blik inmiddels afgeweken naar zijn schoot. Hij zuchtte zachtjes. Even twijfelde hij nog, maar uiteindelijk kon hij zich toch niet meer inhouden en knuffelde hij de man opnieuw. Hij had zijn armen om diens hals geslagen en trok hem kort tegen zich aan. Hij verwachtte geen reactie en liet daarom na enkele seconden ook weer los. Hij keek hem met een klein glimlachje aan. Hij hoopte dat hij Rafe in ieder geval iets kon troosten en ervoor kon zorgen dat hij zich iets beter voelde.

I BUILD UP THE TRUTH WITHOUT LOGIC

De foto’s en filmpjes hadden laten zien dat het geen korte simpele relatie was geweest. Ze waren verliefd geweest, gelukkig en leken allerlei dingen samen te doen. Ze waren zelfs getrouwd geweest. Doordat de twee zo gelukkig leken en Rafe nog steeds veel emoties voor haar vast hield, begon de vraag te dagen hoe het in hemelsnaam was gebeurd dat de twee dan toch uit elkaar waren gegaan. Er konden veel redenen voor zijn, maar omdat de twee zo gelukkig leken, gokte Seji dat een ruzie of een andere liefde geen reden kon zijn. Er bleven niet veel opties over. De vraag liet hij even achterwege om Rafe een knuffel te geven in de hoop de man troost aan te bieden, maar terwijl hij dit deed viel zijn blik op diens hals. Vaker had hij het litteken gezien, maar nu pas merkte hij op hoe het litteken er echt uit zag. Hij volgde nauw de lijnen van het littekenweefsel en concludeerde dat het een beet was. Daardoor kwamen er veel meer potentiele redenen voor de eindiging van het huwelijk van zijn ouders. De waarschijnlijkste was dat Haythel Rafe had aangevallen en dat de reden was geweest om het uit te maken. Seji sprak zijn conclusie uit, die juist bleek te zijn. Even had de man de tijd nodig gehad om de situatie uit te leggen, waarna hij dan uitlegde hoe alles was gegaan. Zwijgend luisterde Seji naar de woorden, waarna hij uiteindelijk opnieuw een brok in zijn keel voelde. Hij wist hoe zijn moeder kon liegen en hoe het ontzettend frustrerend was. De hele relatie had voor Rafe als een leugen aangevoeld doordat ze over zo’n grote factor van haar leven had gelogen. Seji voelde ontzettend met de man mee en verontschuldigde zich al snel voor de situatie, ook al was het niet zijn schuld geweest en kon hij er niks aan doen. Hij besloot Rafe daarom maar te bedanken voor het feit dat hij het had verteld. Hij wist dat het moeilijk was om het te vertellen en daarbij hield Rafe dat soort dingen liever achter, dus was Seji ontzettend dankbaar dat hij het alsnog had uitgelegd. Nog altijd voelde hij verdriet en spijt tegenover de situatie. Hij realiseerde zich dan ook hoe het totaal anders had kunnen lopen als Haythel gewoon eerlijk was geweest. Misschien was Seji dan opgegroeid met twee ouders. Uiteindelijk kon Seji zich niet inhouden en knuffelde hij de man opnieuw. Hij voelde hoe diens lichaam zich verstijfde en al snel liet Seji hem ook weer los. Hij wist dat het te veel was, maar hij had hem gewoon nog even troost aan moeten bieden. “I guess life is just hard like that sometimes,” reageerde Rafe op Seji’s woorden. Seji knikte eens. Hij vond wel dat het leven oneerlijk hard was geweest tegenover Rafe, maar besloot die gedachte achterwege te houden. Hij wou zijn medeleven er ook niet te dik op leggen. Dan zou Rafe vast sneller geïrriteerd raken. “Do you have anymore questions about us, or the photos?” vroeg Rafe hem vervolgens. Seji keek op van die vraag. Eerlijk gezegd had hij niet verwacht dat man het nog zou toelaten dat Seji nog meer vragen zou stellen. Dit was een kans die hij niet vaker zou krijgen. Meteen ging Seji alle onderwerpen bij langs en probeerde hij vragen te bedenken die belangrijk genoeg waren om te stellen. Peinzend keek hij even naar het scherm van de macbook. Hij wist dat hij nu de vragen moest stellen. Als hij later op een vraag kwam over het onderwerp en het zou vragen zou er gegarandeerd geen antwoord komen. Hij had nog genoeg vragen. Zoals, hoe hadden zijn ouders elkaar ontmoet? Hoe ging een trouwerij eraan toe? Wat was een huwelijksnacht? Echter vond hij geen van die vragen belangrijk genoeg om ze te stellen en hij wou Rafe ook niet langer vasthouden in dat pijnlijke verleden. Misschien zou hij later durven om de vragen te stellen. Voor nu gunde hij de man wat rust. Zo schudde Seji zijn hoofd met een glimlachje. ”No questions,” reageerde hij met een glimlach, wetend hoe onnatuurlijke het voor hem was om eens geen vragen te hebben. Hij richtte zich al snel op het raam aangezien hij had gezien hoe Rafe ook naar buiten had gekeken. Hij stond op en liep naar het raam toe. Nieuwsgierig keek hij naar buiten waarbij zijn staart eens heen en weer zwiepte. Hij had nog nooit sneeuw gezien. Hij had met zijn moeder immers in een warm gebied geweest. Waarom wist hij niet. Wel herkende hij de witte vlokken van de vele prentenboeken die hij er vroeger over had gelezen en voelde hetzelfde enthousiasme van toen weer terugkomen. ”Shall we go outside? The snow should be fun,” stelde Seji met een grijns voor. Als Rafe niet mee wou gaan zou Seji wel zelf even gaan, maar hij zou het stiekem wel veel leuker vinden als Rafe mee zou gaan.

I BUILD UP THE TRUTH WITHOUT LOGIC

Er was hem de vraag gesteld die hij waarschijnlijk niet snel meer zou horen: of hij nog vragen had. Menig mens zou die vraag wel vaker krijgen, maar als je Seji kende zou je die vraag wel minder vaak stellen. Door de opvoeding van zijn moeder was Seji niet gewend om antwoorden te krijgen en was hij opgegroeid met het idee dat hij zelf achter alle antwoorden aan moest gaan. Dat hij zelf met al het geweld de waarheid naar boven zou brengen omdat niemand anders het voor hem zou doen. Daarom stelde hij altijd zoveel vragen als hij kon. Hij wou antwoorden hebben, hij wou de waarheid weten en kon op niemand anders vertrouwen om die waarheid aan hem te geven. Tot nu. Het was een goudmijn. Seji kon alle vragen stellen die hij had. Hij kon eindelijk antwoorden krijgen op de vragen die zijn hele leven lang door hem heen hadden geraasd. Hoe hadden zijn ouders elkaar ontmoet? Waar hadden ze gewoond? Hoe had hun leven eruitgezien? Zoveel vragen gingen er door hem heen. En toch.. en toch stelde hij ze niet. Hij had gezien hoeveel het met Rafe deed om over Haythel te praten en de relatie die hij met haar had gehad. Het deed hem pijn om de man zo te zien en het liefste wou hij nu dat hij zich weer beter voelde in plaats van dat Seji nog dieper in de wond ging wroeten. Hij had nog genoeg vragen, dat was waar, maar ze waren niet belangrijk genoeg. Ze konden wachten. Er zat een risico aan vast dat Seji de antwoorden dan niet zou krijgen, maar het was een risico die hij gewild was om te nemen. Rafe keek hem verbaasd aan. Een reactie die Seji wel had verwacht. Zelf was hij ook nog niet helemaal zeker over zijn besluit. Nu leek Rafe immers wat opener tegenover hem te zijn, maar zou dat blijven of zou de man hem zo weer buiten sluiten? “You have no questions?” herhaalde Rafe en keek Seji aan met een sceptische bleek. Seji knikte en glimlachte. ”No questions,” bevestigde hij met een glimlach. Hij wou niet te lang bij het onderwerp blijven hangen, ook omdat hij bang was dat hij er anders alsnog aan toe zou geven, en richtte zich daarom maar op de sneeuw die buiten naar beneden dwarrelde.

Gevoed door zijn eeuwige nieuwsgierigheid keek hij naar de dikke vlokken die naar beneden vielen. Op de grond lag een goed pak sneeuw. Seji voelde meteen het enthousiasme en nieuwsgierigheid wederom opborrelen. Hij had immers nog nooit sneeuw gezien, laat staan gevoeld. Hij was benieuwd naar de sensatie en wou het liefste zo snel mogelijk erachter komen hoe sneeuw was. Hij richtte zich daarom al snel terug op Rafe en vroeg hem om samen naar buiten te gaan. Hij kon zich voorstellen dat Rafe niet met hem mee wou gaan, immers was hij nou niet iemand om samen mee in de sneeuw te spelen leek hem, maar hij wou hem zeker uitgenodigd hebben. Samen leek hem wel net zo leuk. Anderzijds zou Seji wel alleen in de sneeuw gaan dollen. Rafe keek hem bedenkelijk aan. Seji kon wel verwachten wat voor antwoord er zou komen. Seji richtte zich al op zijn koffer om daar zijn jas uit te trekken. . “Do you have a thick jacket?” vroeg Rafe. Wat vragend richtte Seji zijn blik terug op hem. Die vraag had hij niet verwacht. Hij richtte zijn blik terug op de jas die hij vast had. ”It’s probably thick enough,” mompelde Seji als antwoord. Hij had nog nooit echt koude temperaturen mee gemaakt, maar ging ervan uit dat deze jas wel goed genoeg zou zijn. Hij trok de jas dan ook vervolgens aan en voelde het enthousiasme toe nemen. Hij wou richting de deur lopen, maar toen rechtte Rafe zich opnieuw op hem. “Take this,” klonk het. Vragend keek Seji om en keek toe hoe Rafe zijn jas uittrok om deze vervolgens aan hem te overhandigen. Wat vragend en verbaasd nam Seji de jas aan. Hij trok zijn jas uit en stak zijn armen in de dikkere jas die Rafe hem had overhandigd. Onbewust spinde hij zachtjes zodra hij de warmte om hem heen voelde. Toch vroeg hij zich af waarom Rafe hem de jas gaf. En niet alleen dat, hij gaf ook zijn handschoenen aan Seji. Seji keek verbaasd omlaag naar de handschoenen. Had Rafe die zelf niet nodig? Seji richtte zijn blik terug op Rafe. Hij kreeg de neiging om opnieuw vragen te stellen, maar probeerde ze nog altijd achter te houden. Hij gunde Rafe wat rust en misschien moest hij er ook niet te veel achter zoeken. Misschien wist Rafe dat hij niet in de sneeuw zou stappen en dat Seji dus enkel in de sneeuw zou ravotten. ”Thank you,” mompelde Seji daarom enkel, maar een klein glimlachje sierde zijn lippen. Hij kon het niet helpen dat het hem goed deed hoe Rafe hem behandelde. Alsof hij om hem gaf. Seji wist diep van binnen dat de man wel iets om hem moest geven, maar hoeveel was altijd de vraag. Het ene moment zei hij hem dat hij hem achter kon laten wanneer hij wou en het andere moment overhandigde hij hem een warmere jas om vervolgens zelf een dunnere jas aan te trekken. Het was lief, maar Seji zou dat nooit durven te zeggen. Voorzichtig stak hij zijn handen in de handschoenen. Het was maar goed dat de handschoenen iets te groot voor hem waren, anders zouden zijn scherpe nagels er vast zo doorheen trekken. Vooral als hij enthousiast werd in het spelen konden zijn nagels soms enthousiast uit hun hulses schieten. Hij hoopte dat hij zich daar nu in kon beheersen.

Eenmaal buiten keek Seji zijn ogen uit. De hele wereld was bedekt met een laagje witte sneeuw en het zag er betoverend uit. Alsof ze in een fantasiewereld waren gestapt. De sneeuw kraakte onder zijn schoenen. Een ervaring die hij nog niet eerder had gehad en die opvallend fijn aanvoelde, waardoor hij al snel een paar nieuwe stappen zette op stukken waar de sneeuw er nog vers bij laag. De onaangeraakte sneeuw was zo verleidelijk om aan te raken. Uiteindelijk boog hij dan ook nieuwsgierig naar de grond toe en pakte hij een hoopje sneeuw in een hand. Zijn katten instincten begonnen op te spelen en voorzichtig nam hij een likje. Meteen vertrok zijn gezicht. “That’s cold,” murmelde hij, alsof hij had verwacht dat de sneeuw warmer zou zijn. Zijn nieuwsgierigheid was nog niet gestild en nu trok hij de handschoen van zijn andere hand uit doormiddel van de vingertoppen in zijn mond te nemen en de handschoen zo uit te trekken. Voorzichtig raakte hij het hoopje sneeuw aan met zijn vingertoppen aan. Opnieuw was hij verrast door de kou. Met een vies gezicht trok hij zijn vingers even weg. Hij wist dat de sneeuw koud moest aanvoelen, maar echt zó koud? Koppig commandeerde hij zichzelf om zijn vingertoppen opnieuw op de sneeuw neer te leggen en ze ditmaal erop te houden. Opnieuw zei zijn hele lichaam om zijn hand weg te trekken, maar toch hield hij koppig vol. Toch na een paar seconden kon hij het niet voor elkaar krijgen en trok hij zijn hand hissend weg. Even keek hij naar het hoopje sneeuw alsof het zijn grootste vijand was, waarna zijn blik viel op de andere kinderen die ook buiten waren. In eerste instantie had Seji de kinderen niet eens opgemerkt omdat hij zo gefascineerd was door het witte goedje. Nu zag hij hoe de kinderen druk bezig waren in de sneeuw. Ze maakte sneeuwballen, gingen vrijwillig in de sneeuw liggen om vervolgens met hun benen en armen te flapperen en maakte grote bollen sneeuw die ze op elkaar stapelde. Seji moest er niet aan denken om zichzelf zo in de sneeuw neer te leggen. Een korte vijf minuten geleden nog wel, maar nu was zijn mening over sneeuw al lang verandert. Toch vond hij de sneeuw nog wel leuk zolang hij maar een handschoen aan had. Met die conclusie trok hij de andere handschoen weer aan en volgde hij het voorbeeld van een meisje die een sneeuwbal maakte. Met een triomfantelijk grijns hield hij de sneeuwbal vast. “Do you know how to build a snowman?” klonk het naast zich. Seji keek even om naar de man. ”A snowman?” herhaalde hij licht vragend. Zijn blik ging terug naar de kinderen die de grote sneeuw ballen nu op elkaar stapelde. Was dat wat ze deden? Seji richtte zijn blik terug op Rafe en schudde zijn hoofd. ”I don’t,” antwoordde hij. Hij richtte zijn blik terug op de sneeuwbal in zijn hand. ”But do you think we can make a snowman with this?” vroeg hij met een brede glimlach. Hij hoopte dan ook dat Rafe hem zou helpen met het maken van de sneeuwman. Hij kwam terug bij Rafe staan en merkte nu ook de sigaret op. Hij had het als kat ook al gezien hoe de man had gerookt. Toen was het nog niet helemaal bij hem aangekomen, maar nu realiseerde hij zich wel dat de man toch echt rookte. Nieuwsgierig zwiepte zijn staart heen en waar. Hij vond de geur van de sigaret niks, maar het was wel iets nieuws en Seji wou alles uitproberen wat nieuw was. ”Can I try it?” vroeg hij dan ook nieuwsgierig terwijl zijn blik nog altijd gefixeerd was op de sigaret.

I BUILD UP THE TRUTH WITHOUT LOGIC

Rafe had Seji verbaasd met het lieve gebaar. Dat de man zijn dikke winterjas en zijn handschoenen aan de jongen had overhandigd zag Seji zeker als een liefgebaar. Echter wist hij ook dat hij waarschijnlijk enkel een botte reactie terug zou krijgen als hij er iets over zou zeggen, dus besloot hij het bij een bedankje te houden. Hij zou zo zuinig mogelijk om gaan met de geleende kledingstukken. Hij wist dat zijn nagels soms uit hun hulsels konden schieten als hij enthousiast werd, dus zou hij proberen zich in te houden. Zodra hij eenmaal de handschoenen en de jas had aangetrokken gingen ze naar buiten. Eenmaal buiten werd Seji meteen in de ban genomen van het koude witte spul dat overal op de grond lag. Meteen begon hij de sneeuw vast te pakken, waarbij hij ook de handschoenen uit trok om het met zijn blote handen aan te raken. Koppig had hij geprobeerd om het te blijven vasthouden, maar de kou was te sterk. Het brandde haast. Met die gedachte trok hij de handschoenen weer aan. Triomfantelijk wist hij een sneeuwbal te maken. Hij keek op zodra Rafe aan hem vroeg of hij wist hoe hij een sneeuwman moest maken. Vragend kwam Seji recht. Hij had wel eens van een sneeuwman gehoord, maar had geen flauw benul van hoe je zoiets maakte. Zijn blik ging kort terug naar de kinderen die grote sneeuwbollen aan het maken waren in de sneeuw. Waren zij ook een sneeuwman aan het maken? Zijn blik ging terug naar Rafe. Hij wou hem vragen naar instructies, maar toen viel zijn blik op de sigaret tussen diens lippen. Als kat had hij ook gezien hoe de man had gerookt. Hij had zelfs de scherpe nicotine geur geroken, maar nooit, tot nu, de conclusie getrokken dat Rafe dus was begonnen met roken sinds het nieuws dat hij Seji’s vader was. Seji vroeg zich af of hij het deed omdat hij gestrest was. Seji had geen verstand van verdovende middelen. Ondanks het feit dat hij zich altijd groot en stoer probeerde te houden, had hij nog nooit alcohol gehad of een sigaret gerookt. Hij had het wel geprobeerd. Hell, zijn moeder had hem zelfs eens huisarrest gegeven omdat hij een poging had gedaan om een sigaret te roken. Het was dezelfde dag geweest als dat hij Rafe had ontmoet. In die zin was de cirkel nu weer compleet. Wat was nou nog een betere manier om dat te vieren dan om nu eindelijk zijn eerste trekje te nemen?

Afkeurend snoof Rafe waarbij de rook via zijn neusgaten naar buitenkwam. “No, you may not,” antwoordde de man. Verontwaardigd trok Seji een wenkbrauw op. Natuurlijk wou hij meteen vragen waarom, maar Rafe kende hem langer dan vandaag en deed al een poging om van onderwerp te veranderen voordat Seji verder kon vragen. “You can try making a snowman though, here, just roll it in the snow like those kids over there, and make it big,” instrueerde Rafe hem nu. Seji keek even omlaag naar de sneeuwbal die hem werd overhandigd. Koppig drukte hij de sneeuwbal op de andere sneeuwbal die hij nog vasthield en deed hij zo een poging om er een grotere sneeuwbal van te maken. Hij zou nog niet opgeven. Hij zou nog niet verder gaan met zijn sneeuwpret, ook al voelde hij het enthousiasme al op komen bij het nadenken over het maken van een sneeuwpop. Zijn blik ging terug naar Rafe. ”Why can’t I try it?” vroeg hij nu alsnog koppig. Hij bleef de man koppig en misschien ietwat uitdagend aankijken. ”You smoke all the time, so I might as well try it, right?” vervolgde Seji met een lichte grijns. Goed, misschien dacht Seji nu dat hij meer kon maken bij Rafe omdat hij iets meer om hem leek te geven. En nu was het aan Seji om zijn nieuwe grenzen te verkennen, waar hij waarschijnlijk een grote fout beging.