Heart with teeth

PLAIN FAULT HAS BECOME INVISIBLE

Zwijgend keek Haythel naar haar bebloede handen. Het bloed droop langs haar nagels op de grond terwijl de nagels langzaam krompen tot hun normale lengte. Een zachte zucht verliet haar mond. Het was alsof ze naar elke jacht weer een moment had waarop ze wakker werd geschud. Alsof ze tijdens de jacht in een roes zat van honger en instincten waardoor ze maar half door had wat ze deed. Ze kon dan niet helder nadenken en was blind voor andere onderwerpen. Het enige waar ze aandacht voor had was haar prooi. Honger speelde dan ook altijd een grote rol. Honger leidde haar, zei haar wat ze moest doen en dat ze het snel moest doen. Het was ergens een wonder dat ze ondanks dat haar hellhound kant nog altijd geheim kon houden van Rafe. Ze wist haar krachten perfect te combineren met haar alledaagse leven. Haythel was een huurmoordenaar, nog zoiets waar Rafe niks vanaf wist en eerlijk gezegd wou ze dat het liefst ook zou houden. Haar hele leven lang wist ze dondersgoed dat haar krachten iets was om niet trots op te zijn. Ze maakte anderen bang en moest ver weg blijven van de mens. Desondanks dat had ze toch geprobeerd een leven op te bouwen met de man waar ze zielsveel van hield. Het was door deze liefde dat ze zich gemotiveerd genoeg voelde om de liefde aan te gaan en haar krachten geheimhield van hem. Ze ging er immers vanuit dat hij ook niet blij zou zijn met haar krachten en daarbij was ze ook bang om hem af te schrikken. Ze wist dat Rafe wel iets meer was gewend dan de meeste mensen, maar ze kon goed begrijpen dat hij zich niet veilig zou voelen bij haar in de buurt. Haythel zou hem echter nooit wat aan willen doen. Om dat te voorkomen ging ze dan ook elke dag even naar buiten. Tegen Rafe zei ze dat het een onschuldig wandelingetje zou zijn of dat ze even boodschappen ging doen, maar ondertussen zou ze het contract van een client opvolgen en haar prooi vermoorden om vervolgens het geld te innen. Aangezien Haythel snel en efficiënt was in haar werk én omdat ze nog altijd wel terugkwam met boodschappen, wist ze ervoor te zorgen dat er naar haar mening geen achterdocht bij Rafe speelde.

Desondanks het feit dat ze ontzettend bang was dat ze Rafe zou verliezen als hij achter de waarheid zou komen, dacht ze er toch actief over na om het hem wel te vertellen. De ring rond haar vinger glinsterde in het vroege ochtend licht. De diamant was bevlekt met bloed. Ze zuchtte zachtjes voordat ze zich omdraaide en terug keerde naar huis. Ze waren nu al een paar maanden verloofd en inmiddels ook al bezig met het plannen van de trouwerij. Haythel was in eerste instantie vol van euforie geweest, maar nu begon de realiteit terug te komen. Hun relatie vorderde zich en dat betekende dat er waarschijnlijk nog wel meer aan zat te komen dan enkel een trouwerij. Haythel zou niks liever willen dan een fijn leven met Rafe en een kind of twee die ze hun eigen konden noemen, maar Haythel voelde ook paniek op komen bij de gedachten. Want wat als die kinderen haar krachten kregen? Wat als ze niet gezond waren door haar krachten? Daarbij had Haythel genoeg verhalen gehoord waarbij een baby hellhound ongelooflijk gevaarlijk kon zijn aangezien zij hun honger niet konden beheersen waardoor iedereen om hen heen gevaar liep. Haythel wou dat ten alle tijden voorkomen, maar wist ook dat Rafe waarschijnlijk ook ooit kinderen wou hebben.

Eenmaal thuis, liep Haythel naar de keuken toe en waste ze haar handen af. Rafe wist dat ze ’s ochtends vaak ging ‘hardlopen’ dus hij zou er vast niet van op kijken dat ze op het moment niet meer naast hem lag in bed. Zodra al het bloed van haar handen en gezicht was geschrobd besloot ze maar een ontbijtje te maken voor hen. Het was immers weekend en ze hoopte dat Rafe dan ook niet al te druk zou zijn met zijn werk. Ze zette koffie waarna ze de ingrediënten begon te pakken om pannenkoeken te maken.

PLAIN FAULT HAS BECOME INVISIBLE

Nadat ze alle ingrediënten had gevonden klopte ze deze door elkaar om vervolgens wat van de mix in de koekenpan te laten glijden. Ondanks het feit dat ze zelf het eten niet nodig had wist ze nog genoeg van bakken en koken af, immers zou het ook opvallen als ze niet kon koken als ze claimde een huisvrouw te zijn. In gedachte verzonken keek ze naar de mix die langzaam een goud randje kreeg. Zachtjes schoof ze de spatel langs de randjes om te voorkomen dat ze zouden vast plakken aan de pan. Met haar scherpe gehoor had ze al gehoord hoe Rafe de trap af was gekomen, het zou niet lang duren voordat hij bij haar zou komen. Haythel probeerde daarom zo goed mogelijk haar gedachten en gepeins opzij te schoven in de hoop dat Rafe er niks van zou werken. Ze keek op zodra ze voetstappen hoorde naderen. Ze wou omkijken en haar verloofde begroette, maar toen voelde ze plots twee armen om haar heen. Ze hoefde niet om te kijken om te weten wie het was. Een glimlach sierde haar lippen terwijl een warmte haar overviel, een warmte waar ze nooit aan zou kunnen wennen. Gewillig liet ze zich tegen hem aan drukken en legde ze haar hoofd naar achteren op zijn borst. “Goodmorning sweetheart,” begroette Rafe haar. ”Goodmorning darling,” sprak Haythel met een glimlach. Vervolgens voelde ze hoe zijn lippen in haar hals belandde. Het kietelde en ze kon het dan ook niet laten om haar schouder wat op te halen om te voorkomen dat Rafe het weer kon doen. Hij zou het ook eens laten om haar te plagen. Toch keek ze eventjes op om een zacht kusje op zijn kaaklijn te plaatsen als reactie. Ze keek hem nog even met een glimlachje aan voordat ze zich weer richtte op de pannenkoek. Ze voelde hoe Rafe zijn hoofd op de hare legde, iets wat hij wel vaker deed. Het gaf Haythel een gevoel van veiligheid en ze vond het dus zeker niet erg om even zo te staan. “You’re making me pancakes Hay Day?” vroeg Rafe vervolgens met een plagende toon. Haythel kreeg spontaan de neiging om afstand van hem te nemen. Ze nam dan ook een kleine stap afstand om hem aan te kijken terwijl ze Rafe hoorde grinniken. ”Really? Still that name?” vroeg ze dan ook gevolgd met een diepe zucht. Ja natuurlijk wist Rafe weer de perfecte bijnaam om haar mee te plagen. Ze schudde haar hoofd en richtte haar blik terug op de pannekoek. ”If you keep calling me that you won’t get any pancakes,” zei ze vervolgens met een lichte grijns en keek nog even over haar schouder naar Rafe met een uitdagende twinkeling in haar ogen. Vervolgens legde ze haar focus terug op de pannenkoek en bakte ze deze goudbruin aan elke kant voordat ze hem op een bord neer legde. Ze goot een nieuwe lading in de pan, waarna ze zich een kwartslag omdraaide. De geur van koffie drong nu ook haar neus binnen en ze gaf een kort dankbaar glimlachje aan Rafe zodra ze opmerkte dat hij ook voor haar een kopje had ingeschonken. Ze nam het kopje in haar handen en nam er een klein slokje van terwijl ze zich op Rafe richtte. “I’ve been thinking about destinations for our honeymoon,” begon hij. Haythel keek op van die woorden. Ergens had ze gehoopt dat ze het gepraat over de trouwerij, en alles wat daarbij kwam kijken, nog even konden uitstellen tot later op de dag, maar Haythel wist ook dat het te opvallend zou zijn als ze dat nu zou voorstellen. Om die reden keek ze Rafe enkel met een vragende en afwachtende blik aan terwijl de man plaats nam aan het kookeiland. “I’d like to go somewhere.. cold,” maakte Rafe nu duidelijk. Nou ja, duidelijk was het zeker niet. Haythel trok dan ook een wenkbrauw op. ”Somewhere cold?” herhaalde ze. Alsof zij moest begrijpen welke plaats of bestemming Rafe daarmee bedoelde. Haythel kon enkel concluderen dat het zeker niet in Lynox was aangezien heel Lynox bekend stond voor haar hoge temperaturen. Ze zette haar kopje terug neer op het aanrecht en richtte zich weer op de koekenpan. ”Well, I wouldn’t mind going somewhere where it’s a bit colder,” gaf Haythel nu mompelend haar mening. Ook de tweede pannenkoek was nu klaar en legde ze bovenop de andere. Het laatste beetje van de mix verdween in de koekenpan, waarna ze het bord oppakte en deze aan Rafe overhandigde. Desondanks haar eerdere woorden zou ze hem toch ook niet ontzeggen van de pannenkoeken, immers wist ze hoeveel hij ervan hield en had ze het dan ook gemaakt voor hem. ”Did you have a specific place in mind?” vroeg Hayhtel nu verder. Rafe’s antwoord was dan ook behoorlijk vaag geweest, maar Haythel zag het wel voor zich dat meneer al wel een plaats in gedachte had maar dat hij ervan uitging dat Haythel zijn gedachte kon lezen. Om die reden vroeg ze verder. Ze kende hem langer dan vandaag. Het was echter opvallend hoe zijzelf helemaal niet zo enthousiast klonk. Het was niet zozeer dat ze geen zin had om ergens te zijn waar het niet elke dag 30 graden was, maar het waren vooral haar eigen gedachten die het haar moeilijk maakte. Ze liep weer terug naar de koekenpan om de laatste pannenkoek op een ander bord neer te leggen. Ze had al nooit echt trek in normaal eten, maar aangezien ze net ook haar ‘ontbijt’ had gehad, had ze al helemaal geen zin in eten. Toch moest ze iets eten, omdat het anders zou opvallen.

PLAIN FAULT HAS BECOME INVISIBLE

“Still? I’m just beginning babe,” reageerde Rafe op haar woorden. Haythel slaakte een zucht, maar moest toch grijnzen. ”Of course you are,” mompelde ze grijnzend terwijl ze voelde hoe Rafe opnieuw dichterbij stapte en zijn gezicht opnieuw in haar hals plaatste. De stoppels kietelde op de gevoelige huid, maar tegelijkertijd voelde ze de huid ook tintelen door de warme ademhaling die voor een kort moment zachtjes tegen haar huid aan blies. Haythel maakte echter duidelijk dat ze het niet zou accepteren en dreigde hem dan geen pannenkoeken te geven als hij door zou blijven gaan. Een bedreiging waarvan ze beiden wisten dat hij onschadelijk was. “We both know you’ll give me those pancakes,” reageerde Rafe dan ook. Haythel keek hem nog even met een flauwe glimlach aan, waarna ze haar hoofd schudde en zich terug richtte op de pannenkoeken. Het was waar dat ze hem de pannenkoeken wel zou geven. Sowieso wist Rafe precies hoe hij zijn zin kon krijgen bij Haythel. Enkel als hij haar pisnijdig had gemaakt kreeg hij het niet voor elkaar om zijn zin door te drammen. Haythel zou het nu enkel zonde vinden om de versgebakken pannenkoeken alweer de prullenbak in te gooien aangezien het logisch was dat zij ze niet op zou eten. Ze wist hoeveel Rafe van pannenkoeken hield en wou hem dan ook niet tegen zitten door kinderachtig gedrag. Ze zou hem wel op een andere manier terugpakken. Een lichte grijns sierde haar lippen bij die gedachten.

De grijns verdween echter zodra Rafe begon te praten over hun huwelijksreis. Het bracht haar terug naar haar eerdere gedachten. Langzaam vormde een knoop zich in haar maag. Ze probeerde te voorkomen dat haar zorgen op haar gezicht doorschenen en hield zich daarom wat afstandelijk van de vraag. Terwijl ze zich af vroeg wat Rafe überhaupt bedoelde met zijn woorden, want ‘ergens koud’ was wel heel breed, probeerde Haythel zichzelf te herstellen. Ze bakte de laatste pannenkoek, waarna ze deze ook op een bord neerlegde het gas uitdraaide. Ondertussen zei ze tegen Rafe dat ze het niet erg vond om ergens heen te gaan waar het iets kouder was. Iets kouder zou ze dan ook nog wel aan kunnen, de vrieskou zeker niet. Ze hoopte dan ook dat Rafe al een plek in gedachten had, een plek waar ze hun huwelijksreis op een comfortabele temperatuur konden besteden, maar Rafe had al grootste plannen. “The most northic place we can find! Wouldn’t it be great to watch the northern lights together? To ride a dog sled?” sprak Rafe enthousiast met een brede glimlach. Haythel keek hem even verbaasd aan, waarna ze slikte en zich maar snel weer richtte op haar eigen pannenkoek. Ze nam er vluchtig een hap van om te voorkomen dat ze meteen op de woorden hoefde te reageren. Ze wist immers dat ze het plan van Rafe moest doorboren, iets wat ze liever niet deed aangezien ze Rafe natuurlijk het liefste gelukkig zag. Die twinkelende ogen gaven haar een zwaar gevoel, wetend dat zij degene moest zijn om er nee tegen te zeggen. Immers was het zo dat als hellhound voelde ze zich meer op haar gemak bij hogere temperaturen. Het was dan ook opvallend dat ze eigenlijk nooit zweette terwijl het buiten vaak erg warm was. Wat koelte zou Haythel misschien wel lekker vinden, wat afwisseling, maar met graden onder het nulpunt zou ze toch echt in de problemen komen. Dan zouden haar krachten afnemen en zou ze fysiek zwakker worden, iets wat ze zeker niet kon laten zien aan Rafe aangezien dat sowieso al vragen op zou roepen. Nee, naar het uiterlijke noorden gaan was zeker geen optie, dus moest ze een reden vinden om het idee af te wijzen en daarbij Rafe niet al te verdrietig mee maakte.

Haythel keek op zodra Rafe plots minder enthousiast leek. Haythel legde haar vork langzaam terug neer op haar bord en richtte haar blik wat vragend op Rafe. Wat was er aan de hand? Haar eigen zorgen werden weg geschoven en bezorgdheid voor Rafe kwam daarvoor in de plaats. Ze dacht er dan ook niet bij na dat zijn reactie door haar kwam komen. Nee, haar gedachte gingen meteen naar andere oorzaken. Misschien was er iets op zijn werk gebeurd of misschien vond hij de pannenkoeken toch niet lekker, ook al had het erop geleken dat hij eerder er wel van had gesmuld. ”Rafe?” sprak ze zachtjes en wat voorzichtig. “You don’t seem too fond of going on honeymoon at all… do you? “ sprak Rafe toen. Haythel keek verbaasd op van die woorden. Nee dat had ze niet verwacht. Onzeker keek haar verloofd haar aan. Ze slikte bij het zien van zijn blik en week haar blik even af. Ze wou voorkomen dat Rafe dacht dat ze niet met hem wou trouwen, dat wou ze zeker wel, maar er zat gewoon zo’n groot probleem tussen hen waar Rafe zich nog niet eens bewust van was. Moest ze nu dan maar het vertellen? Nee, nog niet. Ze slaakte een zachte zucht en richtte haar blik terug op Rafe. ”I do want to go on a honeymoon with you honey,” antwoordde ze zachtjes terwijl ze lichtjes geruststellend glimlachte. Ze liep naar hem toe en kwam voor hem tot een stilstand. Zachtjes legde ze haar handen tegen zijn gezicht aan. Even keek ze hem aan terwijl haar duimen over zijn kaaklijn heen gleden. De glimlach verdween weer. ”I just don’t think that the north is really the place for me. I’d feel more at ease somewhere closer, like the Lynox Ilses,” legde Haythel nu uit en glimlachte wat terwijl ze haar voorstel deed. ”I can’t wait to go on our honeymoon and celebrate our love,” voegde ze eraan toe in een poging Rafe nog beter te overtuigen van haar goede intentie. Om extra kracht aan haar woorden toe te voegen sloot ze haar ogen en drukte ze haar lippen zachtjes op die van Rafe. Ze hoopte dat dit genoeg was om elke grein van onzekerheid en twijfel van hem af te nemen.

PLAIN FAULT HAS BECOME INVISIBLE

Het laatste wat Haythel had gewild was dat Rafe zou denken dat ze niet enthousiast was over hun huwelijksreis. Ze was dan ook zeker wel enthousiast en blij om te trouwen met Rafe en samen met hem haar leven te delen, maar nu het zover was begon haar probleem harder aan haar te knagen en wist ze niet meer wat ze moest doen. Eerder in hun relatie had ze ervoor gekozen om het geheim te houden. Ze had zichzelf verteld dat ze het wel zou vertellen als de relatie serieuzer zou worden. Nu waren ze bijna getrouwd, al een paar maanden verloofd, en nog steeds had ze het hem niet verteld. Het voelde nu ook aan alsof ze te lang had gewacht. Als ze het eerder had verteld viel het misschien nog te begrijpen dat ze het geheim had gehouden, maar zou Rafe er nu nog steeds begrip voor hebben? Ze probeerde haar angst en twijfels zo goed mogelijk te verbergen van Rafe, maar nu leek het erop dat het toch had door geschenen. Zodra Haythel hierachter kwam probeerde ze dan ook meteen de situatie recht te trekken. Ze richtte zich op Rafe en maakte meteen duidelijk dat ze uitkeek naar de huwelijksreis. Ze probeerde het goed te praten door een nieuw voorstel te doen. Een voorstel waar ze zich veel comfortabeler bij voelde. Ze wist dat ze al vaker op de Lynox Ilses waren geweest, maar dat was toch niet erg? Ze hadden er immers nog altijd plezier gehad, dus waarom niet voor hun huwelijksreis. Om er zeker van te zijn dat hij niet twijfelde over haar vertrouwen in hun huwelijksreis en trouwerij, voegde ze er nog wat woorden aan toe om hem vervolgens op zijn lippen te kussen.

Nog elke keer dat haar lippen de zijne raakte voelde ze hoe er vlinders in haar buik kriebelde. Ze kon er niet genoeg van krijgen. Het liefste hield ze de kus dan ook wat langer vast, wou hem het liefste nog wat intenser maken, maar besefte zich al snel dat ze nog altijd aan het ontbijt waren waardoor ze hem uiteindelijk dan toch losliet. Ze keek hem nog met een kleine glimlach aan voordat ze weer recht kwam. “But.. don’t you want to go somewhere special?” vroeg Rafe toen. Haythel had gehoopt dat de man geen vragen meer zou hebben, dat hij akkoord zou gaan en dat ze verder konden genieten van het ontbijt, maar dat leek haar niet gegund te zijn. Ze gaf echter niet op. ”Are the Lynox Ilses nothing special?” vroeg ze dan ook. Ze wist dondersgoed dat de Lynox Ilses niks bijzonders waren, ze waren er vaak genoeg geweest om daarachter te komen, maar toch probeerde ze het klaar te spelen. Alsof de plek een speciale betekenis voor haar had gekregen, wat best kon aangezien ze er als koppel vaak genoeg heen zijn gegaan. Misschien kon ze het nog verkopen als iets waar ze emotioneel veel waarde aan hechtte. “We don’t have to stay close to home for my business this time around, we can go anywhere we want,” sprak Rafe nu, proberend haar gerust te stellen. Haythel glimlachte wat meer. ”I know,” zei ze met de zachte glimlach. “And we’ve already been on the Isles a couple of times,” vervolgde Rafe. Haythel knikte. ”I know,” zei ze opnieuw. Ze keek hem aan met een geruststellende blik. ”I just felt like the Lynox Ilses would be the perfect place to spend our honeymoon. I think it’s a special place for our relationship, especially because we’ve been there a few times. It’s as a celebration to remark how far we’ve come and will go with our relationship,” legde Haythel uit. Ze hoopte maar dat Rafe haar geloofde. Met de glimlach probeerde ze het te verkopen.

Ze keek op toen Rafe zich van haar terug op de pannenkoeken richtte. Met een lichte glimlach keek ze toe hoe de man gulzig een stuk pannenkoek aan zijn vork prikte om de hap vervolgens op te eten. Het deed haar nog altijd goed om hem te zien genieten van haar kookkunsten. Ze kookte dan ook enkel voor hem, maar was blij dat hij er nog altijd gelukkig mee leek te zijn. Rafe maakte een nieuwe hap klaar, maar tot haar verbazing werd de vork nu op haar gericht. Wat verbaasd en vragend keek ze van de vork naar Rafe, maar schudde ze al snel haar hoofd. ”It’s al yours, enjoy it,” sprak ze zachtjes met een glimlach terwijl ze de vork tussen haar vingers pakte en deze terug op Rafe richtte.

PLAIN FAULT HAS BECOME INVISIBLE

Desondanks haar eerste poging leek het er niet op dat Rafe erg overtuigd was van haar redenering. Het laatst wat Haythel wou was dat Rafe dacht dat ze niet enthousiast was, maar aan de andere kant wou ze ook koste wat het kost voorkomen dat ze ergens naar toe gingen waren het ontzettend koud was. Ze poogde daarom uit te leggen dat ze de Lynox Ilses speciaal genoeg vond om het feit dat ze er samen al zo vaak waren geweest. Eigenlijk had ze vrij weinig met de plek. Net zoals Rafe had ze niks met symbolisme en loog ze dan ook min of meer, maar misschien kon ze het desondanks toch verkopen. Ze wou hem geruststellen, want waar ze zeker niet over loog was dat ze voor de rest van haar leven met Rafe wou doorbrengen. Toch leek Rafe nog niet overtuigd. “You really mean that? You sure you’re not afraid of flying or something? If that’s the case there is nothing to be scared of, really. You can tell me, it’s nothing to be ashamed of,” sprak Rafe. Haythel slaakte een zucht en week haar blik af. ”That’s not it,” mompelde ze. Ze besefte zich al snel dat ze daardoor indirect wel aangaf dat er iets anders was, waardoor ze zich al snel weer richtte op Rafe. De teleurstelling was in zijn ogen te zien. Het deed Haythel enkel meer pijn, maar misschien kon ze het toch voor elkaar krijgen dat hij haar geloofde en er in mee ging. ”I mean what I say. The Lynox Ilses holds a special place in my heart. It’d be perfect to go there for our honeymoon,” sprak Haythel met een glimlach. Ze legde kort een hand tegen zijn gezicht aan. ”That’s really all there is, there’s nothing else to it,” probeerde ze hem opnieuw gerust te stellen terwijl haar duim over zijn kaaklijn heen gleed.

De aandacht werd getrokken door de pannenkoeken die nog op Rafe’s bord lagen. Het deed Haythel glimlachen zodra hij er verder van at, maar tot haar verbazing werd de vork al snel op haar gericht. Zodra Rafe vliegtuiggeluiden begon te maken werd duidelijk wat de bedoeling was en meteen richtte Haythel de vork terug op Rafe. Het eten was voor hem en hij zou er dan ook zeker meer van genieten dan zij. Ze keek hem nog even glimlachend aan voordat ze recht kwam en terug naar haar eigen ontbijt liep. Ze nam de koffiemok terug in haar handen en nam een paar slokken. De pannenkoek bleef onaangeraakt. Ze was het simpelweg vergeten. “Can you please eat Hay, you’re starting to eat less and less lately,” sprak Rafe plots. Haythel keek verbaasd op van die woorden. Haar blik ging naar haar bord, waar ze nu opmerkte dat ze nog geen tweede hap had genomen van de pannenkoek. Het ging zo tegen haar nature in om normaal voedsel te eten dat, als ze zichzelf niet forceerde het te eten, ze het simpelweg ook niet deed en vergat. Ze had zelf maar half door hoe vaak ze het wel niet vergat. Het zou niet de eerste keer zijn dat ze een vol bord aan eten weg moest gooien. Het zou ook niet de eerste keer zijn dat ze door mensen voedsel moest overgeven, wat het enkel erger maakte. Door het overgeven kwam haar echte voedsel er immers ook uit en kreeg ze sneller honger. Nee, eten bracht enkel nadelen met zich mee voor haar. Nu leek het er echter ook op dat Rafe het ook door had gekregen dat Haythel minder at, iets wat Haythel had willen voorkomen. “It worries me,” voegde Rafe toe. Woorden die Haythel liever niet hoorde. Ze pakte haar bord op en zette deze naast die van Rafe neer. ”Don’t worry darling, I’ve already had breakfast before I went running this morning,” legde ze nu uit met een speelse knipoog in de hoop de sfeer wat te kunnen verlichten. ”Besides, I don’t look that skinny, right? I take good care of myself,” voegde Haythel er aan toe terwijl ze even een hand op haar heup legde. Ze schoof het bord vervolgens dichter naar hem toe. ”And now there’s even more for you to enjoy,” vervolgde ze, hopend dat Rafe haar geloofde en simpelweg de extra pannenkoek zou aanvaarden.

PLAIN FAULT HAS BECOME INVISIBLE

Meteen besefte ze dat ze een fout had gemaakt met haar reactie. Ze hoorde de vraag al over Rafe’s tong rollen en voordat hij deze kon afmaken, sprak ze eroverheen. Ze probeerde haar fout recht te strijken door nogmaals te zeggen dat de Lynox Ilses simpelweg echt zoveel waarde voor haar vast hielden, ook al was het niet waar. Om extra kracht bij haar woorden te zette raakte ze hem opnieuw aan, wetend dat zo’n liefkozend gebaar geruststellend kon werken. Ze hoopte dan ook dat hij haar geloofde en er in mee zou gaan. Uiteindelijk knikte Rafe dan. De glimlach rond haar lippen werd breder. “If going to the Lynox Isles is what makes you happy, then we’ll go there,” stemde Rafe in. Haythel keek hem met de brede glimlach aan. ”Thank you,” bedankte ze hem alvorens hem weer zachtjes op zijn lippen te kussen.

Haythel voelde zich opgelucht nu dat de huwelijksreis geen probleem meer zou veroorzaken. Zodra ze zich weer richten op hun ontbijt dronk ze rustig haar koffie verder op. Daardoor had ze enkel niet door dat ze haar pannenkoek nog niet verder had aangeraakt dan één minuscule hap. Toen Rafe het wel op viel keek Haythel dan ook even naar haar bord. Ze onderdrukte een zucht. Ze was wel weer lekker bezig vanochtend. Ze wandelde van het ene probleem in de andere, die ze ook nog makkelijk had kunnen omzeilen als ze enkel wat meer had gegeten. Opnieuw probeerde ze Rafe gerust te stellen en zei ze hem dan ook dat ze goed voor zichzelf zorgde. Ze zag er dan ook veel te gezond uit om een eetstoornis te hebben naar haar mening. Ze was dan ook gezond. Het eten zou haar enkel ziek maken, maar dat kon ze Rafe niet zeggen. Om die reden probeerde ze het goed te praten en eindigde ze met een klein grapje terwijl ze het bord naar Rafe toeschoof. Meteen hoorde ze hoe hij diep zuchtte. Dat klonk niet positief. Ongezien slikte ze even, zich afvragend hoe ze dit het beste kon aanpakken als Rafe haar niet geloofde. Een korte stilte viel terwijl Rafe nog een paar happen nam, uiteindelijk richtte hij zich weer op haar. “What did you eat this morning then?” vroeg Rafe aan haar. Haythel keek wat verbaasd op van die vraag. ”I just had a croissant with some jelly,” antwoordde ze. Ze had de leugen al klaarliggen. Doordat ze haast al hele leven loog over haar kracht was het niet moeilijk om snelle leugens onderdruk te verzinnen, zelfs niet tegenover de man waar ze zielsveel van hield. Echter had ze niet door gehad dat Rafe even had geblikt naar de vaatwasser en het was duidelijk dat Haythel niet de afwas had gedaan. De achterdocht was overduidelijk bij Rafe, maar toch hoopte Haythel dat ze het goed kon praten met haar leugens en excuses. “And you may not be skinny as hell, but no one who develops an eating disorder starts out severely underweight, in general at least.” zei Rafe nu en ontkrachtte daarmee meteen een van haar argumenten. Haythel slaakte een zucht en zette zich op de kruk neer naast Rafe. ”Rafe I’m fine, I swear,” sprak ze nu met een flauw glimlachje. ”I’m just not used to eating three meals a day. I usually just have about six small meals throughout the day, which is enough to fill my belly, but which also causes for me to not eat as much when we have our dinners together,” legde Haythel nu met een klein glimlachje aan terwijl ze Rafe’s hand zachtjes vastpakte. Opnieuw een lief gebaar om hem te kunnen overtuigen, opnieuw een leugen die er zonder aarzelen uitkwam.

PLAIN FAULT HAS BECOME INVISIBLE

Haythel was opgelucht dat ze het voor elkaar had weten te boxen om hun huwelijksreis op de eilanden te spenderen waar ze al zo vaak waren geweest. Daarmee leek het erop dat ze een probleem had verholpen, maar nu bleek dat dat nog niet het enige probleem was wat zich zo presenteren in deze ochtend. Het volgend probleem had opnieuw met haar te maken en was opnieuw veroorzaakt door haar hellhound krachten. Opnieuw moest ze dus smoezen en leugens gaan verzinnen om ervoor te zorgen dat Rafe zich geen zorgen maakte en dat hij niks vermoedde. Haythel legde de ene naar de andere leugen voor. Zonder moeite en twijfel wist ze wat ze moest zeggen en wist ze het over te laten brengen alsof het de waarheid was. Ze had haar hand op de zijne gelegd en gleed zachtjes met haar duim over de rug van zijn hand, hopend dat dit gebaar hem opnieuw over de streep kon trekken. Rafe leek nu echter minder beïnvloedbaar te zijn over dit onderwerp en leek haar excuses niet voor lief aan te nemen. De man fronste en schudde zijn hoofd, waardoor Haythel langzaam haar hand terugtrok en een verdrietige twinkeling in haar ogen verscheen. Misschien kon ze hem nog zover krijgen door haar emoties in de strijd te gooien? Het bleek al snel dat Rafe beter had opgelet dan Haythel zelf had gedaan als het ging om haar leugens. “If that would’ve been the case, I would’ve noticed our food supply diminishing a lot faster than it does now,” verklaarde Rafe. Haythel zuchtte zachtjes en schudde haar hoofd, zo makkelijk zou ze nog niet opgeven. ”I buy my own food,” sprak ze zachtjes, maar wist dat dat argument niet al te sterk was. Daarbij ging Rafe ook ongegeneerd door. “And are you sure about that croissant?” vroeg Rafe nu dan ook. Haythel knikte lichtjes, ook al wist ze niet of dat een goede zet was. De bruinharige man nam nog een hap van zijn pannenkoek voordat de ondervraging verder ging. “I see no dirty dishes in the dishwasser, and since we don’t have any soap here because Berta brings her own, I doubt you washed it by hand,” vervolgde Rafe en keek haar aan met een opgetrokken wenkbrauw. Het leek erop dat ze hem had onderschat en dat Rafe beter oplette dan ze had gedacht als het ging om haar eetgedrag. ”I had the croissant in a small café when I finished my run this morning,” gaf ze als antwoord. Tenminste nog één situatie die ze nog kon uitleggen, maar voor de rest van de beschuldigingen moest ze toch echt iets anders verzinnen. De waarheid vertellen was geen optie. Ze dacht er niet eens over na om de waarheid te vertellen. Het zou immers onwaarschijnlijk voor problemen zorgen en daarbij zou Rafe waarschijnlijk niks meer met haar te maken willen hebben. Haythel wou dat voorkomen kostte wat het kost, zelfs als dat betekende dat ze moest toegeven dat ze een eetstoornis had. Met een zucht week ze haar blik af. Even ging haar blik naar de pannenkoek op haar bord. ”It’s true that I’ve been eating less,” gaf ze nu toch toe. Het voelde verkeerd aan om het te gebruiken als een leugen. Immers wist ze dat er genoeg mensen waren die echt met dat probleem kampte en ze wou het zeker niet als excuus gebruiken, echter was alles beter dan de waarheid vertellen. Ze wist de moeilijke expressie op haar gezicht perfect klaar te spelen doordat ze zich echt slecht voelde bij het vertellen van de leugen. ”I’ve been just worried that I won’t fit in my wedding dress. I’ve heard about brides popping out of their dresses at the ceremonies or not fitting at all,” vervolgde Haythel de leugen. ”I also know that people eat alot at weddings and on their honeymoon. I thought it would be best to lose some weight before the wedding so it would even out,” eindigde Haythel haar uitleg, waarna ze Rafe voorzichtig aankeek, alsof ze bang was voor zijn reactie. Het enige waar ze bang voor was, was dat hij ook deze leugen niet zou geloven.

PLAIN FAULT HAS BECOME INVISIBLE

Van het ene probleem was ze in het andere terecht gekomen. Ze had nog geprobeerd om met smoesjes zich uit de situatie te redden, maar het bleek al snel dat ze zich daarmee enkel dieper in de nestte werkte. Om die reden besloot ze het anders aan te pakken. Als Rafe het zodanig in zijn hoofd had dat ze echt een eetstoornis had, misschien moest ze er dan maar in mee gaan. Alles was beter dan de waarheid vertellen. Dat betekende echter niet dat het haar makkelijk af ging. De leugen vertellen ging zonder gehaper en gestotter, maar er lag een moeilijke expressie op haar gezicht omdat ze zich schuldig voelde om een oorzaak te nemen waarmee zoveel mensen mee kampte. Daardoor kwam haar leugen echter beter over. Dat bleek ook wel zodra een sympathieke blik in Rafe’s jade kleurige ogen verscheen. Ze voelde enige opluchting, maar probeerde zo hard mogelijk te onderdrukken. Ze kon het immers niet laten merken dat ze opgelucht was. Zodra ze haar uitleg had gegeven keek ze haar fiancee voorzichtig aan. Even keken ze elkaar in stilte aan, waardoor Haythel de spanning alweer voelde stijgen. Gelukkig leek dit niet nodig te zijn. Voorzichtig pakte Rafe een hand van haar vast en trok hij haar zo dat ze tussen zijn benen stond. Even keek Haythel naar hun handen, waarna haar blik naar Rafe ging zodra ze zijn hand tegen haar gezicht aanvoelde. Nog altijd wat nerveus keek ze hem aan. Acteren kon ze zeker. Een hand belandde nog op haar onderrug voordat Rafe dan begon te praten. “You shouldn’t worry about that sweetheart, that won’t happen I’m sure. And even if it does, I wouldn’t mind if you put on some weight,” zei Rafe en probeerde haar zo gerust te stellen. ”You won’t?” reageerde Haythel wat verbaast, o zo scheinheilig. Het zou haar een worst nemen wat iemand anders van haar dacht. Natuurlijk gaf ze er wel wat om wat Rafe van haar dacht, maar zelfs dat zou ze wel aan de kant kunnen schuiven. Dat zou ze niet laten zien. Een onzeker glimlachje sierde haar lippen, alsof ze zijn woorden nauwelijks durfde te geloven. “And those brides most certainly had cheap ass dresses, yours will be a high quality designers dress. You cannot compare those two worlds,” vervolgde Rafe. Haythel knikte even. Ze legde haar armen langzaam om Rafe’s hals heen. ”I’ll make sure to get the most beautiful dress ever,” sprak ze met een klein glimlachje waarin wat enthousiasme was verborgen zodat het erop leek dat ze zich weer wat beter voelde. Plots gleed de hand op haar rug naar haar buik. Wat vragend keek ze van de hand terug naar Rafe. “The only case in which you would pop out of your wedding dress is if I would manage to get you pregnant before our wedding night, otherwise you have nothing to worry about Hay,” grapte Rafe. Haythel kon hem nog verbaasd aankijken voordat hij zijn lippen terug op de hare plaatsten. Haythel moest zichzelf herroepen om de kus te beantwoorden, ook al zaten haar gedachten bij Rafe’s woorden. Een zwangerschap was een van haar grootste problemen. Ze wist ook niet hoe ze dat kon uit leggen. Misschien moest ze tegen Rafe zeggen dat ze onbekwaam was voor zwangerschap en dat ze dus geen kinderen konden krijgen. Dan zou ze ondertussen anticonceptiepillen kunnen blijven slikken om te voorkomen dat ze alsnog zwanger zou worden. Echter besefte Haythel zich ook dat dat plan niet sterk genoeg was. Wetend hoe koppig Rafe kon zijn zou hij sowieso een second opinion willen hebben van een tweede dokter en er lag ook nog altijd een kans dat hij de medicatie zou vinden. Langzaam maakte Haythel zich weer los van Rafe. Met een gelukkige glimlach keek ze hem aan. Het was een probleem voor later. Voor nu zouden ze toch veel te druk bezig zijn met het plannen van de trouwerij. Haythel boog nog kort naar hem toe om hem nog een plagend kort kusje te geven op zijn lippen, waarna ze zich weer terugzette op de kruk en haar bord terug naar zich toe trok. Er zat nu niks anders op dan alsnog de pannenkoek op te eten. Met een zwaar gevoel in haar maag, maar met een glimlach rond haar lippen, begon ze de pannenkoek naar binnen te werken. Halverwege de derde hap richtte ze zich weer op Rafe. ”What do we still need to plan for the wedding? And what can we do today?” vroeg Haythel nu en hoopte daarmee het gespreksonderwerp daarop te kunnen richten voor de rest van de dag. Ze had wel weer genoeg gelogen en gestrest voor één dag.