Amnesia

I BUILD UP THE TRUTH WITHOUT LOGIC

Tot zijn verbazing was Rafe toch Seji gevolgd. Kennelijk waren zijn eerdere woorden niet waar geweest. Seji gaf echter vrij weinig om Rafe’s poging om hem te overhalen en gaf volop gas terug. Hij snapte dan ook niet waarom Rafe meteen van het slechtste uitging terwijl dit ook de enige manier kon zijn waarop ze eindelijk verlost konden worden van Jeremy. Wou Rafe dan liever zijn hele leven vluchten voor Jeremy in plaats van deze enige kans aangrijpen met de mogelijke uitkomst dat ze voor eeuwig verlost zouden zijn van die nare man? Seji’s woorden lieten de man diep zuchten. “Because I know that when something seems too good to be true, it most certainly is. It always comes with some kind of leverage, which you’ll only discover when it’s already too late! I’ve got enough life experience too have figured that out Seji,” legde Rafe nu verder uit. Woorden die Seji tot een zekere hoogte wel lieten nadenken. Immers klopte het dat Rafe zeker meer levenservaring had dan Seji en dat was dan ook meerdere keren bewezen op momenten dat Seji zichzelf in de nesten had weten te werken terwijl Rafe hem van tevoren er al voor had gewaarschuwd. Het zorgde ervoor dat Seji even twijfelde, maar toch won zijn eeuwige nieuwsgierigheid. De onwetendheid over zijn vader zat hem dan ook meer dwars dan hij ooit zou beseffen. Hij richtte zich op de deur van de bar en wou deze openen. “Come on Seji, you trust me more than your mother, right?” hoorde hij Rafe zeggen terwijl zijn schouder opnieuw werd vastgegrepen. Even keek de jongen over zijn schouder naar de man. Het was waar dat hij de man vertrouwde, maar hij wist niet of het meer was dan dat hij zijn moeder had vertrouwd. Immers hield de man ook genoeg achter en gaf hij bijna nooit een duidelijk antwoord als Seji een vraag vroeg. Als Rafe de antwoorden niet zou geven zou Seji er toch op een andere manier achter moeten komen. Seji richtte zich weer op de deur. Hij wou de hand van zijn schouder af schudde, maar bevroor in zijn actie toen hij een silhouet voor zich opmerkte. Een man stapte de bar uit en die man was niemand minder dan Jackie. Door de duidelijke gelijkenis met Jeremy voelde hij in eerste instantie de angst weer door zijn lichaam heen sidderen. En hij was niet de enige. Hij voelde hoe Rafe zijn schouders strakker vast greep en achter hem bleef staan. Seji’s lichaam verstijfde zich en door zijn koppigheid en nieuwsgierigheid wist hij zichzelf ervan te weerhouden om weg te rennen.

Jackie had ook verbaasd op gekeken zodra hij de bar was uitgestapt en daarbij twee bekenden tegen het lijf aan liep. Natuurlijk kende hij de twee nauwelijks, maar hij was wel blij verrast toen hij de twee zag. ”Hello again,” begroette hij de twee met een vriendelijke glimlach, ook al leken de twee niet bereid te zijn die vriendelijkheid te accepteren. Beiden leken ze nog altijd bang voor Jackie. Waarschijnlijk gingen ze er nog steeds vanuit dat hij Jeremy was, ook al was het opvallend hoe ze niet van hem weg rende, terwijl de man achter de jongen wel duidelijk maakte dat hij hier weg wou gaan.
“Come on Seji, this is a mistake,” hoorde Seji in zijn hoor gefluisterd worden. Seji behield zijn blik op de man voor zich. Door de angst en Rafe’s woorden begonnen de twijfels toch toe te slaan. Was dit wel echt een goed idee? Kon hij de woorden van zijn moeder wel vertrouwen? Hij nam een hap lucht. Nu had Jackie hen toch al gezien. Mocht de man iets gestoords van plan zijn had hij hen dus al gevonden. Er was geen weg terug meer. Met die gedachte kwam er een vastberaden blik in Seji’s blauwe ogen. ”My mother, Haythel, said that you could help us. That you could help us to get to safety,” zei Seji nu tegen Jackie. Zijn stem trilde lichtjes door de spanning in zijn lichaam, maar hij probeerde zo sterk mogelijk over te komen. Jackie keek wat verrast door die woorden, maar knikte al snel en glimlachte. ”I can. I’d be happy to help,” ging hij meteen akkoord. ”And I’m glad you still accepted it,” voegde Jackie er aan toe en blikte bij die woorden even naar Rafe. Seji keek even over zijn schouder naar Rafe, maar richtte zich meteen alweer op Jackie. ”My mother is dead. She contacted it in her spirit form. Can you lay contact with her again?” vervolgde Seji nu. Nu wou hij ook meteen weten of alles waar was wat zijn moeder had verteld. Opnieuw keek Jackie verrast. Hij had niet verwacht dat een ziel het voor elkaar had gekregen om contact te maken met de levenden aangezien dat ontzettend veel kracht kostte en meestal gepaard ging met de hulp van een arch angel. Hij knikte. ”Yes I can, but I don’t think this is an appropriate place to do so,” zei hij en keek daarbij even om zich heen. ”Besides, you have to get your stuff to be able to move away from Jeremy to safety. Why not go to the hotel?” stelde Jackie nu voor met een glimlach en keek ze beiden even aan.

SILVER LINING

Jackie voelde enige opluchting dat de twee hem toch nog hadden opgezocht. Eerder had het erop geleken dat de man hem totaal niet vertrouwde en het leek erop dat dat ook nog niet was veranderd, maar de jongeman tegenover Jackie leek hem tenminste een kans te geven. Het was duidelijk dat er iets was gebeurd wat ervoor had gezorgd dat er twijfels waren gekomen in Jackie’s voordeel en al snel vertelde de jongeman wat de reden daarvoor was. Kennelijk had diens inmiddels overleden moeder contact met hem gezocht. Jackie verbaasde zich erover dat iemand het überhaupt was gelukt om contact te zoeken met de levenden, maar hield dat voor zich. Immers kon iemands wil zo sterk zijn dat ze dat inderdaad voor elkaar konden boxen. Jackie was meer dan blij om de twee te helpen -desondanks de attitude van de man- en stelde voor om naar het hotel te gaan. Ze zouden hier niet in alles rust contact kunnen zoeken met de vrouw en daarbij moesten de twee ook hun bagage nog pakken voor hun vertrek naar een veilige haven. Zijn blik ging van de jongeman naar de man die waarschijnlijk het een groter probleem vond dat Jackie opnieuw hun verblijfplaats zou binnen dringen. Jackie kreeg dan ook een achterdochtige blik toegeworpen, maar toch gaf de man toe. “Well, you know where the hotel is Jeremy, you lead the way,” sprak de man kill. Jackie keek even wat verrast door de reactive. ”It’s Jackie,” reageerde hij enkel. Hij glimlachte uiteindelijk toch wat naar de man, voordat hij hem voorbijliep en course zette naar het hotel. Het was logisch dat mensen dachten dat hij Jeremy was, maar hij kon het nog altijd moeilijk hebben. Door zijn broer’s status had hij nu ook al een behoorlijke reputatie die hij liever niet had. Hij wou mensen helpen en ze gelukkig maken. Dat werd hem behoorlijk moeilijk gemaakt door Jeremy’s indirecte invloed. Hij wist beter dan een preek houden tegenover de man over vooroordelen hebben, aangezien hij ook wist dat de man’s angst tegenover Jeremy waarschijnlijk te groot was om hem nog te helpen met beredenering.

Seji keek even opzij naar Rafe. Hij merkte hoe de man vol zat met angst. Seji kon zelfs het geklop van zijn hart in diens keel horen. Seji kreeg de neiging om zich te verontschuldigen, maar wist ook dat dat Rafe waarschijnlijk enkel bozer zou maken. Om die reden volgde hij Jackie enkel zwijgend en hoopte hij maar dat Rafe uiteindelijk geen gelijk zou krijgen. Uiteindelijk kwamen de drie terug in het hotel. Seji liep de kamer binnen en zette zich zorgeloos op de vensterbank neer, met zijn zicht naar de andere twee. Natuurlijk maakte hij zich nog altijd zorgen en voelde ook hij nog altijd de angst door zijn aderen stromen, maar nu voelde hij ook goede spanning zijn lichaam vullen nu hij eindelijk de vragen kon stellen aan zijn moeder. Jackie bleef te midden van de kamer staan en keek even om zich heen. De ruimte zo groot genoeg moeten zijn om de geest van de moeder terug te halen. Even blikte Jackie naar Rafe, maar al snel ging zijn blik terug naar Seji. ”Do you want me to contact your mother right now?” vroeg hij met een kleine glimlach. Seji knikte meteen en boog wat naar voren toe uit nieuwsgierigheid. Hij was niet enkel nieuwsgierig naar de antwoorden van zijn moeder, maar ook naar hoe Jackie ter werk zou gaan. Jackie glimlachte even terug, waarna hij zich in een kleermakerszit op de grond neerzette. Jackie sloot zijn ogen en vouwde zijn handen in een. Een korte stilte viel waarin niks leek te gebeuren, totdat er plots een licht ontstond in zijn handen. Hij hield zijn ogen gesloten terwijl hij zijn handen weer openvouwde. Het licht verspreidde zich over de kamer en zorgde ervoor dat het voor een moment onmogelijk was om je ogen op te houden doordat het simpelweg zo fel was. Met nog een korte flits dempte het licht weer. Het licht trok naar de gedaante die nu voor Jackie stond. Daar stond Haythel. Jackie bleef op de grond zitten. Hij moest al zijn krachten focussen op Haythel’s geest om te voorkomen dat ze weer zou verdwijnen. Seji had verbaasd toegekeken en zijn blik afgewend door het felle licht, maar sprong nu van de vensterbank af om nieuwsgierig naar zijn moeder toe te lopen. Het was duidelijk dat ze nu sterker aanwezig was doordat er meer details van haar te zien waren. Haythel richtte haar blik op Rafe, maar uiteindelijk ging deze naar Seji. ”Thank you for helping me,” sprak ze met een heldere stem en een glimlach rond haar lippen. Desondanks de brute moord die hij op haar had gericht, was ze ook nog altijd blij om te zien dat het goed met haar zoon ging. Ze zou hem nooit kunnen haten. Daarvoor gaf ze simpelweg te veel om hem. Ze had het enkel verkeerd aangepakt met zijn opvoeding. Ook voor hem had ze te veel geheimen gehad en opnieuw had karma haar terug gepakt. Seji keek zijn moeder verbijsterd aan. Nu zijn moeder zo rustig tegen hem sprak deed het hem veel meer dan eerder. Hij wou zijn vragen stellen, hij wou de antwoorden hebben, maar voor even kreeg hij geen woord uit zijn strot.

PLAIN FAULT HAS BECOME INVISIBLE

Door het immense licht had Seji zijn ogen dicht geknepen en zijn gezicht af geweken, maar zodra het licht dimde durfde hij langzaam zijn ogen weer open te doen en viel zijn blik meteen op zijn moeder. Haythel’s verschijning leek nu een stuk realistischer te zijn. Zo realistisch dat het erop leek alsof ze hier gewoon weer in levende lijven stond. Zodra zijn moeder zich op hem richtte wist hij dan ook even geen woord uit zijn strot te krijgen. Hij moest vragen stellen, hij moest antwoorden krijgen, maar doordat hij haar nu opeens weer zo voor zich had, kon hij even niks anders dan enkel staren en verbaasd zijn. Seji leek niet de enige te zijn die overdonderd was door de situatie. Zodra Haythel merkte dat ze geen antwoord kreeg van Seji richtte ze haar blik op Rafe die langzaam een hand naar haar toe stak. Zwijgend volgde ze zijn beweging om uiteindelijk voor een seconde zijn vingers op haar huid te voelen. De shock was in zijn grote pupillen te lezen terwijl hij haar aanstaarde. Haythel kreeg de neiging om tegen hem te praten. Om hem nogmaals te vertellen hoe het haar speet en hoe ze nooit had gewild dat dingen waren geëindigd tussen hen. Ze had zich dan ook al lang beseft dat ze de hele situatie wat betreft haar krachten verkeerd had aangepakt, maar ze wist ook dat ze vertrouwen had geschonden wat niet meer te redden viel. Ze besefte zich ook dat Rafe er waarschijnlijk niet op stond te wachten om nogmaals haar excuses te horen. Hij zou haar toch niet geloven. Het zou voor onnodige woede en emoties zorgen. Even keek ze Rafe aan met een blik in haar ogen waar het verdriet in zichtbaar was, maar ze hield haar mond.

“Well, ask your questions then kid,” klonk het plots. Seji schrok op uit zijn roes en richtte zijn blik op Rafe die de woorden had gezegd. Even schudde Seji met zijn hoofd om zich terug te trekken naar de realiteit en zich te focussen op de vragen die hij had. “Pretty sure she’ll tell you exactly what I told you about who your father is, and whatever other questions you may have,” sprak Rafe vervolgens. Seji zuchtte zachtjes. Hij richtte zijn blik terug op Haythel. Ergens kreeg hij de neiging om haar ook aan te raken, om te weten dat ze hier écht stond, maar hij had ook gezien hoe Rafe erop had gereageerd en Seji zelf zou waarschijnlijk net zo reageren. Iets wat veel emoties op zou brengen en tijd zou kosten. Hij wist niet hoeveel tijd hij nu had met Haythel, dus hij moest snel zijn en zijn emoties onderdrukken. Met die gedachten richtte hij zijn blik vastberaden op zijn moeder. Haythel keek hem zwijgend terug aan. De woorden van Rafe hadden haar doen opkijken, aangezien ze zich maar al te goed herinnerde wat ze Rafe had gezegd en wat hij vervolgens had gedaan. Ze slikte even. Dit bezoek zou haar zwaarder gaan vallen dan ze had gedacht. ”Alright,” begon Seji. Hij voelde de nervositeit door zijn aderen heen schieten. Hij wist dat deze vraag erg belangrijk voor hem was en hij wist zelf nog niet hoe hij op het antwoord zou reageren. ”Please just tell me thruth, for once mom,” zei hij nu en keek zijn moeder met een smekende blik aan. ”Who is my father and what happened to him?” vroeg Seji nu dan eindelijk. Haythel keek hem even zwijgend aan, waarna ze opnieuw slikte en haar blik even afweek. Meteen zette Seji een nieuwe stap in haar richting om te voorkomen dat ze alsnog niet de waarheid zou vertellen of met een excuus zou komen. Haythel had enkel een moment nodig om zichzelf wat moed in te praten, waarna ze haar blik terug op Seji richtte. ”I’ve known your father for a very long. We were very happy together, but unfortunately, to my own mistake, that happiness didn’t last forever. The relationship ended, but I already had gotten pregnant from him. I didn’t dare to hell him as I was afraid of his reaction and therefore never told you either,” legde Haythel uit naar de waarheid. Even week ze haar blik weer naar de grond. ”He’s still alive,” ging ze verder. Seji’s ogen verwijdde zich daardoor. Het was dus geen one night stand geweest, zijn vader en moeder hadden een relatie gehad, een goede relatie – totdat het allemaal kapot was gegaan door god mocht weten wat. Daarbij was de man ook nog levend! Seji wou haar aandringen om te vragen wie het dan was, waar hij woonde en hoe hij hem kon vinden, maar Haythel leek zich al te beseffen dat dat de volgende vraag was. Ze keek weer op, maar richtte nu haar blik op Rafe. ”You’re his father Rafe.”

PLAIN FAULT HAS BECOME INVISIBLE

Daar was het dan. Het antwoord waar hij al zijn hele leven naar had gezocht. Het antwoord was echter allesbehalve dan hij had verwacht. Seji had verwacht dat hij een verhaal te horen zou krijgen over hoe zijn moeder op een dronken avond met een wildvreemde man het bed had gedeeld en dat hij daarvan uit voort was gekomen. Hij had verwacht een naam te horen die hij niet herkende en een adres te krijgen waar hij de desbetreffende man misschien kon vinden of anderzijds een tragisch einde te horen over de dood van de man. Maar zijn moeders verhaal eindigde totaal anders dan hij had aan kunnen zien komen. Verbijsterd en in shock gleed zijn blik naar Rafe af, maar dan man leek net zo goed van niets af te weten.

“No, I’m not,” reageerde Rafe kortaf en nerveus. Hij leek er niks van te willen geloven of hij kon het nog maar nauwelijks bevatten. Haythel hield zich om die reden stil en liet haar woorden even inwerken op de man. Hij schudde zijn hoofd terwijl hij zijn blik afweek. “No, no, no you told me it was a one night stand. You promised me you weren’t lying this time Haythel,” sprak Rafe verder terwijl de wanhoop in zijn stem toenam. ”I know Rafe. I was scared that you wanted me to get rid of it if I told you the truth. So I lied, to keep Seji,” legde Haythel uit en besefte zich dat ze opnieuw de verkeerde keuze had gemaakt. Ook al zou ze Seji voor geen goud willen missen. Ze richtte haar blik bij die gedachte even op Seji, maar de jongen had zijn blik naar de grond afgewend en leek nog maar half te kunnen bevatten wat er aan de hand was. Haythel besloot daarom haar aandacht te richtte op Rafe. De man liep heen en weer terwijl zijn hand meerdere malen door zijn haren heen ging. Een tik die Haythel zeker herkende. Ze kreeg de neiging om hem gerust te stellen, maar wist dat ze zich in een positie bevond waarin dat onmogelijk was. Ze wist ook dat het moeilijk zou worden om de man te overtuigen van de waarheid, maar hoopte dat hij uiteindelijk toch haar zou geloven. Desondanks alle leugens die ze had verteld tijdens hun relatie. Ze wou de waarheid nu vertellen, voordat ze echt voorgoed weg zou zijn. “You can’t even have been pregnant from me, we always had safe sex because you swallowed the pill daily. I saw you swallow that freaking thing every single night before we went to sleep!” zei Rafe nu en verhief zijn stem. Haythel schudde haar hoofd meteen. ”You know I can’t keep the food down. Every morning, sometimes the same night, I’d throw up. When I got pregnant, I realized that the pill must’ve come with it. It had never a chance to even work,” verklaarde Haythel nu. Ze wist dat het nodig was om elke beredenering en argument van Rafe meteen te ontkrachten om de grootste kans te hebben dat hij haar uiteindelijk zou geloven. “You’re just making this up because you want to ensure Seji has someone to look out for him, you’re just lying again Haythel, you just keep lying again, and again!” concludeerde Rafe nu, waarna hij opnieuw zijn hoofd schudde. ”I’m telling the truth Rafe! If I wanted someone to take care of him I’d go to someone who actively wanted a child,” reageerde Haythel terwijl ze toekeek hoe de man diep zuchtte en zijn neusbrug tussen zijn vingers klemde. Haythel zette een stap zijn richting in. ”I’m telling the truth,” sprak ze nogmaals. Ze keek even van Rafe naar Seji. ”You must’ve noticed how much he acts and looks like you. He doesn’t get those things from me,” vervolgde ze waarna ze haar blik weer op Rafe richtte.

PLAIN FAULT HAS BECOME INVISIBLE

Ze wist wat ze Rafe had verteld. Op het moment zelf wist ze ook dat het de zoveelste leugen was en dat ook deze haar karma zou geven, maar op dat moment leek het desondanks alles de beste optie. Ze was bang geweest dat Rafe haar zou dwingen tot abortus of dat hij altijd het contact met zijn zoon zou ontzeggen. Ze had dat oneerlijk gevonden tegen het toen nog ongeboren kind, maar zag nu ook in dat die leugen ook een fout was geweest. Gefrustreerd zuchtte Rafe diep terwijl hij zijn hand door zijn haren liet gaan. “I don’t get that you thought lying was the solution again. Look where lying got us! And look where it got you now, you got killed by your own son,” sneered Rafe terug. Haythel week even haar blik af en slikte. ”I know,” sprak ze zachtjes, haast onhoorbaar. ”Now I see that it was the wrong choice to make,” voegde ze er zachtjes aan toe. Ze ging er vanuit dat Rafe niet op die woorden zat te wachten en durfde ze nauwelijks uit te spreken. Toch wou ze het gezegd hebben, om te laten zien dat ze nu beter wist – ook al zou dat niet betekenen dat ze het destijds anders aan zou hebben gepakt, want hoe zou Rafe erop hebben gereageerd?

Ze richtte haar blik terug op Rafe en besefte zich dat ze nu haar best moest doen om de man te overtuigen. Ze wist ook dat het ontzettend moeilijk zou worden, maar desondanks deed ze haar beste poging. Het eerste argument over de pil wist ze meteen te ontkrachten. Rafe bleef even stil na haar worden, wat haar vertelde dat hij ook erkende dat dat de waarheid was. De volgende bewering, dat Haythel dit enkel zei om ervoor te zorgen dat Seji een ouder had, werd vervolgens ook ontkracht. Ze had immers dan net zo goed naar iemand anders kunnen gaan die wel degelijk op een kind stond te wachten en die Seji met open armen zou ontvangen. Haythel wist nog niet eens of Rafe Seji wel zou accepteren. Voor hetzelfde geld maakte ze nu alles kapot wat er tussen hen had gespeeld, maar ze wou de waarheid hebben verteld. Opnieuw legde ze haar eigen belang als prioriteit en dacht niet na over het belang van de anderen. Haythel probeerde Rafe over het laatste stukje heen te trekken met de woorden dat Seji al veel op Rafe leek en dat Rafe dat toch wel had gemerkt. Rafe schudde nogmaals zijn hoofd. “He looks nothing like me, he looks like a purebred asian,” wierp hij tegen. Haythel schudde nu ook haar hoofd. ”The way he smiles is just like you!” ging ze er tegen in. De glimlach van haar zoon had haar vaak genoeg doen denken aan de man en had daardoor ook vaak voor pijn in haar hart gezorgd. Misschien was dat ook wel een rede dat ze haar eigen zoon op afstand hield, omdat hij haar deed denken aan de man waar ze nog altijd zielsveel van hield maar waar ze het totaal mee had verkloot door haar eigen fouten. “And those character traits could just be because he spends so much time with me,” vervolgde Rafe de ontkenning. Haythel schudde haar hoofd opnieuw. Ze balden haar handen tot vuisten. Ze voelde onmacht en kreeg het gevoel dat Rafe haar dan toch niet zou geloven. ”That’s not true,” mompelde zachtjes, maar wist ook dat er tegen in gaan geen zin had. Immers konden Seji’s trekjes inderdaad simpelweg komen van Rafe’s gedrag en niet diens genen. Een stilte ontstond. Haythel hield haar blik op Seji’s vader waar langzaam aan het besef in daalde dat ze inderdaad, voor eens, de waarheid sprak. “No Hay, you’re not gonna tell me that you- that you’ve lied to me again, this time for about sixteen fucking years!” Haythel keek op door de stem verheffing, maar vooral vielen de tranen op in Rafe’s groenen ogen. Ze slikte en zette nog een stap in zijn richting. ”I’m so sorry Rafe,” sprak ze zachtjes, maar ook zij wist dat een verontschuldiging nooit genoeg kon zijn. Nee ze had het goed verpest, alweer. De tranen begonnen ook in haar ogen te glinsteren terwijl ze zich nog zo groot mogelijk probeerde te houden. Het was niet aan haar om boos of verdrietig te zijn. “You’ve already made my life miserable back then, and now you’re telling me, after time has healed my wounds, that it wasn’t the whole fucking truth?!” schreeuwde Rafe, waardoor Haythel even een stap terug naar achteren zette. De tranen begonnen over zijn wangen te stromen. Haythel voelde hoe zich een knoop in haar maag vormde terwijl ze op woorden probeerde te komen die de situatie ook maar een klein beetje goed konden maken, maar daarbij daalde het besef ook langzaam in dat geen woord of reden dit nog goed kon maken. Ze wou Rafe geruststellen, haar armen om hem heen leggen en hem dicht tegen haar aan drukken, maar ze wist dat dat waarschijnlijk het laatste was wat Rafe nu zou willen. “You’re so selfish, so selfish,” klonk het zachtjes. Uit instinct zette ze weer twee stappen in zijn richting. ”I know, and I was,” gaf ze zachtjes toe. “You didn’t even give me a choice,” voegde Rafe er mompelend aan toe voordat hij zijn gezicht verborg in zijn hand. Even keek Haythel hem zwijgend aan. Ze wist dat het nu waarschijnlijk beter zou zijn om te gaan. Haar verstand zei haar om weg te stappen en te verdwijnen, voorgoed deze keer. Maar haar gevoel vertelde haar iets anders. Haar hart deed pijn door het verdriet wat ze Rafe aan had gedaan. Nogmaals weigerde ze naar haar verstand te luisteren, nogmaals maakte ze de fout en zou ze beter moeten weten. Langzaam hief ze haar armen op en legde deze om Rafe heen. Ze tolereerde geen tegenspraak en drukte de man tegen zich aan. Misschien deed ze het deels ook om hem eindelijk weer te voelen. Ze legde haar hoofd in zijn hals terwijl een hand door zijn donkere haren heen gleed. Haar andere hand gleed geruststellend over zijn onderrug heen. ”I am so sorry Rafe,” mompelde ze zachtjes. De zoveelste verontschuldiging in deze korte tijd, maar het zou nooit genoeg zijn. Ze wist het, maar toch kon ze hem nu niet los laten – ze zou hem nooit kunnen los laten.

PLAIN FAULT HAS BECOME INVISIBLE

Het leek erop dat Haythel’s woorden eindelijk tot Rafe begonnen door te dringen en dat de man ze ook daadwerkelijk geloofde. Haythel wist dat ze een fout had begaan om de waarheid zolang geheim te houden voor de twee, maar nog steeds dacht ze dat het goed had aangepakt. Goed, misschien zou ze nader inzien eerder aan hen hebben verteld dat ze vader en zoon waren, maar nog steeds zou ze het Rafe niet eerlijk hebben verteld op het moment dat ze zwanger was geweest. Ze was zijn reactie over haar zwangerschap toentertijd ook nog niet vergeten. Ze kon zich herinneren hoe boos hij was geworden. Hoeveel bozer was hij wel niet geweest als hij erachter was gekomen dat het zijn kind was en dat Haythel het wou houden? Met moeite wist ze de man van haar gelijk te overtuigen. De uiterlijke vergelijking leek hem nog niet opgevallen te zijn, maar Haythel wist zeker dat Seji’s glimlach dezelfde was als Rafe. Ze had zo vaak haar ex-man gezien in het gezicht van haar zoon. Wellicht was het daarom zo moeilijk om eerlijk tegenover haar zoon te zijn. Het waren gedachtes waar ze nu niks meer mee kon. Hoe Seji over haar dacht was immers ook al lang duidelijk.

Zodra er tranen in Rafe’s ogen verschenen, kon Haythel zich niet inhouden en begonnen de emoties ook bij haar hoog op te lopen. De tranen sprongen in haar ogen, maar ze probeerde zich groot te houden. Ze wist dat het niet aan haar was om haar emoties te laten gaan. Enkel Seji en Rafe kregen die mogelijkheid. Zij had zichzelf in deze situatie gebracht. Het was haar eigen schuld en ze mocht geen zelfmedelijden hebben. Echter was ze niet enkel boos op zichzelf, maar deed het haar ook ontzettend veel pijn om Rafe zo te zien. De man leek totaal van slag te zijn en Haythel wou niks liever dan hem troost aanbieden. Ze wist dat het beter was om haar afstand te behouden of om helemaal weer weg te gaan. Rafe zat vast niet op haar geruststelling te wachten, maar van wie anders kon hij het krijgen? Dat was de enige reden die Haythel nodig had om uiteindelijk de afstand tussen hen twee te overbruggen. Ze legde haar armen om de man heen en drukte hem dicht tegen haar aan. Haar vingers gleden geruststellend door zijn donkere lokken heen terwijl haar andere hand over zijn onderrug wreef. Voor een seconde gebeurde er niks, maar toen knuffelde Rafe haar stevig terug. Ze voelde hoe zijn gezicht in haar hals belandde. “I hate you so much…” mompelde Rafe. Haythel hield zich stil en bleef hem vasthouden. Ze voelde hoe haar hals nat werd van de tranen en de warme ademhaling. In stilte bleef ze hem over zijn rug wrijven en kon niet helpen om hem uiteindelijk ook een klein kusje te geven op zijn kaak, zoals ze vroeger zo vaak had gedaan. Ze kon zich niet inhouden. Nu ze hem eindelijk weer in haar armen vasthield, wou ze hem ook niet meer loslaten. Ondanks het verdriet dat ze nog altijd voelde door wat ze Rafe had aangedaan, voelde ze nu ook blijdschap om het feit dat ze hem eindelijk weer voelde en eindelijk weer zo dichtbij hem stond. Na de breuk van hun relatie had Haythel ook nog lang geprobeerd om het goed te maken met Rafe en hem terug te winnen, maar Rafe had nooit toegegeven – tot nu. Zou dit misschien ook kunnen betekenen dat de man haar ondanks alles nog een kans gaf? Bijna zou ze hoop krijgen, totdat de man zich abrupt lostrok van haar en afstand nam.

Even keek Haythel verbaasd op door het mooie moment wat plots werd onderbroken, maar zodra ze haar blik terug op Rafe richtte kwam de realiteit terug. De realiteit dat een relatie met Rafe nooit meer mogelijk zou zijn, zelfs als ze op een of andere manier terug naar de levenden kon keren. Met een ongelovige blik keek de man haar aan. Haythel keek hem zwijgend aan, ook al zag je de verdriet en spijt overduidelijk op haar gelaat. Ze wou hem zeggen hoeveel ze van hem hield, hoe ze hem niet kwijt wou, maar ze moest zich beseffen dat ze hem allang kwijt was. Rafe’s expressie veranderde. Nu leek de woede voor in de plaats van het ongeloof te komen. “You said you were selfish, but Haythel, you still fucking are,” sprak Rafe kil en monotoon. Haythel slikte. De woorden deden haar pijn, ook al wist ze dat het de waarheid was. Ze week haar blik even af en sloot haar ogen. ”I know,” gaf ze zachtjes toe. Opnieuw wist ze niet of ze haar gedrag nog kon aanpassen, of ze het zou aanpassen als ze terug in de tijd kon en of het überhaupt iets zou helpen. Het was frustrerend om te weten dat ze het altijd goed had bedoeld en altijd het beste voort had met hen, maar dat ze door haar eigen aanpak het totaal had verpest. Het zou haar niks verbazen als haar zoon en diens vader dachten dat ze het expres had gedaan. Doordat ze haar blik had afgeweken merkte ze te laat op dat Rafe naar haar toe snelde. Verbaasd keek ze op, maar voordat ze het wist zonk een mes in haar lichaam. Verbaasd keek ze van het zakmes in haar lichaam naar de dader die niemand minder dan Rafe was. Ze merkte de glinstering van spijt op in diens ogen. Haar ogen sloten zich half. Dit was de wraak die hij wou nemen. Haar lippen bewogen, maar er kwam nauwelijks geluid uit. ”I love you Rafe,” klonk het zachtjes, haast onhoorbaar, voordat ze haar ogen sloot en haar lichaam verdween.

Met een ruk werd Jackie teruggetrokken naar de realiteit. Voor een moment snakte hij naar adem en kneep hij zijn ogen dicht. Hij legde zijn hand op zijn hart, alsof hij zelf op die plek was gestoken, maar er zat geen wond. Aangezien hij de directe link was tussen de doden en de wereld van de levenden, ging de communicatie via hem. Alles wat de geest voelde en zei, voelde en ervoer hij ook. Dat betekende dat Jackie even het gevoel had dat hij was gestoken in zijn hart, maar doordat Haythel verdween, werd hij ook plotsklaps uit zijn element gehaald. Normaal zou hij rustig de verbinding verbreken en langzaam terug keren, maar doordat het nu op zo’n plotselinge manier was gegaan, was hij met een klap teruggekomen. Hij kreeg daardoor een behoorlijke opdonder. Na een paar keer diep adem gehaald te hebben, kwam hij langzaam bij beetje tot rust en zo ook terug bij de realiteit. Zijn blik ging naar Rafe die op de grond terecht was gekomen doordat Haythel was verdwenen tijdens zijn aanval, waarna zijn blik terugging naar Seji – of wat er van Seji over was.

Seji had het hele gesprek tussen Rafe en Haythel met een half oor aangehoord. Jarenlang had hij nagedacht over wie zijn vader kon zijn en wat er met hem was gebeurd. Miljoenen scenario’s waren daarbij ontstaan en zodoende had hij gedacht dat hij meer dan voorbereid was op de waarheid. Hij was ervan uit gegaan dat als zijn vader nog leefde, hij en Haythel waarschijnlijk niet een goede band hadden gehad aangezien hij anders wel in zijn leven zou zijn geweest. Dan zou hij vast wel een naam en adres kunnen krijgen om alsnog zelf op onderzoek uit te gaan. Als zijn vader niet meer leefde zou hij tenminste een antwoord kunnen krijgen op de vraag die hem al zijn hele leven bezighield en kon hij er een punt achter zetten. Hij had gedacht dat hij de waarheid aan zou kunnen, ongeacht het antwoord, maar nu bleek wel anders. Bij het horen dat zijn vader Rafe was, begon zijn hoofd te tollen. Beetje bij beetje begonnen de puzzelstukjes op hun plaats te vallen. Naarmate het gesprek tussen zijn ouders zich vorderde werd bekend dat die twee inderdaad een groot verleden samen hadden gehad waar Seji nooit iets van had gehoord. Nu bleek ook dat Haythel niet de enige was die de waarheid van hem had weerhouden, maar ook dat Rafe achter had gehouden hoeveel hij echt van Haythel wist. Seji had gedacht dat het antwoord hem zou verlossen, dat hij eindelijk de waarheid kreeg die hem kon verlossen van de miljoenen vragen die in zijn hoofd rond zwierven, maar niks was minder waar. Meer vragen kwam in hem op terwijl de antwoorden en opmerkingen tussen de twee enkel voor meer verwarring zorgde. Uiteindelijk kon zijn geest het niet meer aan. Zijn ogen sloten zich terwijl zijn lichaam bewusteloos viel. Voordat zijn lichaam echter de grond kon aanraken, veranderde zijn lichaam naar dat van de rosharige kat en belandde deze keurig op vier pootjes.

Jackie keek even verbaasd naar de kat, maar besefte zich al snel dat het een defensiemechanisme voor de jongen was om uit de realiteit te ontsnappen als het hem te veel werd. Waarschijnlijk was dat ook de reden dat de jongen er zelf geen controle over had en dat hij zich er achteraf ook niks van herinnerde. Zijn menselijke geest zou nu niet actief zijn. Jackie kwam recht en liep naar de kat toe. Hij nam de kat en zijn handen vast en probeerde de jongen terug te veranderen naar zijn menselijke vorm. Het welbekende licht verscheen daarbij weer rond zijn handen. Eerder had Jackie dat ook moeten doen omdat Seji het zelf niet voor elkaar kon krijgen. Het maakte echter niet uit hoeveel kracht hij op de kat oefende of hoe fel het licht groeide, de kat bleef een kat. Fronsend keek Jackie de kat aan, waarna hij deze dan terug op de grond neerzette. De kat keek hem nog even aan, voordat deze naar Rafe toe liep en hem een liefkozend kopje gaf. Jackie zuchtte zachtjes. ”It seems like I won’t be able to change him back now,” legde hij uit. Even ging zijn blik naar Rafe. Het gesprek tussen Rafe en Haythel was gepaard gegaan met veel emoties. Hij kreeg haast de neiging om de man geruststellende woorden toe te spreken, maar wist dat Rafe waarschijnlijk nog altijd angst voor hem voelde en zijn woorden daardoor weinig zin hadden. ”I think it’s better if I take you to another place another day. You both need some rest,” zei Jackie nu. Hij glimlachte dan toch geruststellend naar de man. ”I will look out for you and make sure that Jeremy nor his men can get close to the hotel. Within a week I’ll check on you again,” sprak Jackie verder. Hij liep vervolgens naar het nachtkastje toe naast het bed en krabbelde iets op het papiertje naast de telefoon. ”If you need me before that, you can call me,” voegde Jackie er aan toe en knikte even naar het papiertje waarop zijn mobiel nummer stond. ”Good luck and take it easy,” zei Jackie met een glimlach, waarna hij met een flits verdween.