Now or never

<sub>Even keek Jinn om zich heen. Hij bevond zich in een steegje dat grensde aan een behoorlijke drukke straat. Het was het centrum van het nieuwe gebied waar hij naartoe was gevlucht. Zodra Jeremy was gekomen in Inndyr had hij twee keuzes. Of hij kon blijven in Inndyr, hopen dat Jeremy niet voor hem kwam, en hopen dat hij zo kon blijven in het gebied of hij zou toch moeten vluchten. Zodra Jeremy duidelijk had gemaakt met een niet zo vriendelijk handgebaar dat hij wel degelijk voor hem hier was, had Jinn niet lang meer gewacht en was hij weg gevlucht. Ditmaal hoopte hij enkel dat hij niet alleen was. Hij had Typhon nog zo goed mogelijk geprobeerd in te lichten in de korte tijd die hij nog had. Hij had hem niet kunnen vertellen waar hij heen zou gaan, aangezien hij dat zelf ook niet had geweten, maar had hem beloofd om het contact te behouden. Jinn wist niet of de jongen enige baat erbij voelde om met hem mee te gaan of om hem ooit nog weer te zien. Misschien handhaafde Typhon wel het begrip ‘uit het oog en uit het hart’. Jinn had geen tijd gehad om zich er zorgen om te maken. Hij was meteen vertrokken. Pas een paar dagen geleden had hij Typhon kunnen zeggen waar hij was. Jinn had besloten om daarom nog een paar enkele dagen hier te blijven. Mocht Typhon niet op komen dagen of niet reageren, dan zou Jinn verder gaan en hopen dat hij een eerste gebroken hart kon overleven.

Voor de zoveelste keer keek Jinn even op zijn mobiel, maar voor de zoveelste keer zag hij dat hij geen berichtje had of een gemiste oproep. Niet wetend dat hij al dagen geen bereik had gehad, stopte hij zijn mobieltje weer weg. Hij zuchtte en zette zich tegen de muur aan. Even keek hij naar de vele normale mensen die hen onwetend voorbij liepen. Hij zou zijn slangen weg moeten doen, wou hij ongezien over straat gaan. Even keek hij naar zijn slangen en liet hij zijn handen zachtjes langs een paar schubbenhuiden gaan. Zou hij ze zolang kunnen missen? Jinn keek op van zijn droevige gedachten zodra de slangen begonnen te sissen. Het was niet een vijandig gesis, meer een enthousiast en positief gesis. Vragend naar wie zo’n indruk maakte op zijn slangen keek hij op en merkte al snel een silhouette op. Jinn durfde zijn hoop niet hoog te houden en bleef staan waar hij stond terwijl de slangen op de grond naar de gedaante toe kropen om deze verder te onderzoeken.</sub>

<sub>Jinn had niet geweten of Typhon wel of niet zijn bericht had gekregen. Hij had geen antwoord erop gekregen. De keren dat hij hem had geprobeerd te bellen had Typhon niet opgenomen. Het zou Jinn niks verbazen als Typhon hem klakkeloos was vergeten en verder was gegaan met zijn leven. Waarom ook niet? Hun relatie was nog zwak en broos geweest. Jinn had geen ervaring met relaties en Typhon wellicht wel. Ze wisten hier en daar wat van elkaar, maar eigenlijk kende ze elkaar nog lang niet goed genoeg om een plotse verandering als deze te overleven. Typhon kon beter blijven in de lus waar zijn veiligheid zeker was. Het zou logischer zijn als hij daar zou blijven. En toch. En toch voelde Jinn een steek in zijn hart als hij eraan dacht. Hij wist dat hij degene was met een gestoorde familie en degene was die weg was gegaan zonder goed te kunnen overleggen waarom en waar hij heen ging. Hij was het probleem, maar hij zou zo graag willen dat hij Typhon wonder boven wonder toch nog tegen kwam. Al was het enkel om het hem goed uit te leggen of om hem te vertellen dat hij echt veel van hem hield. Hij wou hem enkel nog een keer zien. Wetend dat het de laatste keer kon zijn. Nu leek het op een vaarwel die niet compleet was. Stiekem hoopte hij dat Typhon hem kwam op zoeken. Dat Typhon elk moment het steegje in kwam gelopen en hij hem zag staan, maar Jinn wist dat dat niet realistisch was. Jinn was al enkele dagen in het gebied. Normaliteit verbleef hij niet lang in dezelfde plek, wetend dat zijn vader al snel weer op zijn hielen kon zitten, maar nu wou hij de plek niet verlaten. Het was één van de weinige informatie die hij nog had kunnen doorgeven aan Typhon. Al wist hij niet of Typhon het bericht had gekregen of had gelezen, aangezien hij geen gehoor had gekregen.

Voor een moment dacht Jinn eraan om weer de drukte in te duiken. Om op zoek te gaan naar zijn liefde. Hij wist echter ook dat hij erg op viel met zijn slangen. Hij had al bijna een paar keer de politie op zijn dak gekregen. Hij moest zich in de schaduwen houden, zoals altijd. Jinn keek naar zijn slangen. Zijn trouwe metgezellen die altijd bij hem zouden blijven. Vragend keek op zodra een paar van zijn lichaam afgleden en in de richting van de drukke straat kropen. Ze siste enthousiast. Jinn trok een wenkbrauw op, volgde met zijn gifgroene ogen de slangen, die uitkwamen bij een stel schoenen. Langzaam gleed zijn blik omhoog. Zijn ogen verwijde zodra hij de bekende tattoos zag gevolgd door het bekende gezicht. ”Typhon..” mompelde hij zachtjes, haast onhoorbaar. De glimlach die Typhon’s lippen voor een seconde sieren, liet Jinn ook glimlachen. Hij wou op de jongen afstappen en hem in zijn armen nemen, maar zodra de seconde voorbij was en Typhon’s lippen zich tot een streep trokken, bleef Jinn staan. De glimlach verdween eveneens van zijn gezicht terwijl een zacht verbaasde blik in zijn ogen verscheen. Hij probeerde zijn ogen in Typhon’s kijkers te haken, zoekend naar antwoorden voor de plotselinge omslag in zijn humeur. “Still concealed with snakes, even in such a crowdy place?” vroeg Typhon hem terwijl hij een wenkbrauw optrok en ook geen moeite meer nam om dichterbij te komen. Het voelde afstandelijk aan, de manier waarop Typhon sprak. Jinn begreep niet waar het vandaan kwam. Misschien interpreteerde hij het verkeerd. Jinn knikte lichtjes, niet geheel wetend hoe hij op hem moest reageren. Typhon wist als geen ander hoe verknogt Jinn op zijn slangen was. No way dat hij ze zomaar los liet. “However, I’m here, as you can see,” sprak Typhon. Opnieuw knikte Jinn. Jinn wou enthousiast en blij reageren, maar hij voelde een onbekende muur tussen hen. Typhon leek zeker niet blij te zijn met hem. Waarom wist Jinn niet, maar Jinn durfde zich niet te wagen aan antwoorden of reacties in de tussentijd. “But first of all, why contact me and subsequently ignore the hell outta me?” snoof Typhon terwijl hij zijn mobiel erbij pakte. Jinn keek wat verbaasd op. ”Ignore you?” herhaalde hij wat verbaasd. Hij schudde al snel zijn hoofd en pakte zijn eigen mobiel er vervolgens ook bij en zocht naar zijn gespreksgeschiedenis. ”I’ve called you almost ten times but you didn’t pick up!” schoot Jinn in de verdediging. Zodra hij het juiste scherm voor zich had wou hij een stap naar Typhon zette om het hem te laten zien, maar toen viel zijn blik op het icoontje in de bovenste balk. Voor een moment bevroor hij en bleef hij naar zijn mobiel kijken. Nog eens en nog eens keek hij naar het icoontje, maar het veranderde niet. Hij slaakte een zucht en sloot even zijn ogen door zijn eigen stommiteit. Hij keerde alsnog zijn mobiel in Typhon’s richting zodat de jongen het scherm kon zien. ”I’ve called you, but I don’t have any signal.. as I just noticed.” legde Jinn uit. Hij slikte even. ”I’m very sorry. I didn’t realise it until now. I never intended to ignore you,” vervolgde hij. Hij hoopte dan ook te voorkomen dat het niet goed tussen hem en Typhon liep door zoiets stoms en onvermijdbaar.</sub>

_{In eerste instantie ging een vlaag van blijdschap en opluchting door hem heen zodra hij Typhon zag, maar dat gevoel was maar van korte duur. Typhon leek niet blij te zijn en al snel werd duidelijk waarom. Jinn voelde zich aangevallen en schoot dan ook meteen in de verdediging. Hij had Typhon zeker wel gebeld. Meerdere malen zelfs. Typhon was degene geweest die niet had opgenomen. “Oh of course, it’s my fault, my bad. How could I have been so tremendously blind?!” reageerde Typhon met druipende sarcasme. Normaliteit kon Jinn perfect tegen dit soort opmerkingen en kon hij het klakkeloos negeren en doorlopen, maar nu Typhon degene was die zo tegen hem deed, deed het hem pijn. Meer dan hij zou willen toegeven. Hij wou dan ook voorkomen dat het echt in een ruzie veranderde tussen hen en begon naar het bewijs te zoeken waarvan hij zeker wist dat hij het had. Zoals hij had gedacht klopte het inderdaad dat hij Typhon talloze keren had geprobeerd te bellen, enkel nu pas viel het icoontje in zijn zicht dat hem vertelde dat hij geen bereik had. Hij voelde zijn hart zinken naar zijn voeten. Hij wist niet hoe Typhon hierop zou reageren, maar hoopte dat hij het begreep en hem zou vergeven. Het was enkel de waarheid. Jinn overhandigde zijn mobiel aan de jongen die het scherm streng bekeek voordat het mobieltje weer terug aan hem werd overhandigt. Typhon leek er echter nog steeds niet al te blij mee te zijn. Jinn probeerde nog altijd wanhopig om duidelijk te maken dat dit echt niet zijn bedoeling was geweest en verontschuldigde zich voor zijn eigen stommiteit. Woorden die Typhon opnieuw niks leken te doen. “You know what keeps me wondering?“ vroeg Typhon hoofdschuddend. Jinn kon zijn mond niet openen door de angst die hij voelde en Typhon liet ook niet op zich wachten. “how come that you did not even start to wonder whether you actually had any signal or not while dialing me? I mean you are in this godforsaken place, and it did not even click to you that you might not have any signal here?” vervolgde de jongen gefrustreerd en ongelovig, om vervolgens zijn blik af te wijken. Jinn balden zijn handen tot vuisten. Niet zozeer door woeden, maar meer door de immense onmacht die hij voelde. Het zou nu toch niet allemaal kapot lopen? Nu ze net eindelijk weer bij elkaar waren. Kon het niet als een geliefde vereniging zijn? . “Are you so bad with electronics or was it just a stupid excuse you’ve made up for yourself to not feel guilty about ignoring the hell outta me?” eindigde Typhon, zijn frustratie niet binnen houdend en zijn blik weer gericht op Jinn. Jinn keek hem recht aan. ”I did not ignore you!” maakte hij meteen duidelijk. ”Why would I ignore the only person I give a fuck about?! I really regret for not giving you more information than I did and I regret for not being able to have a proper goodbye, but I did as much as I could. If I waited a bit longer my dad would’ve captured me,” sprak Jinn nog altijd wat wanhopig en hoopte maar dat Typhon het begreep en hem geloofde. ”Yes I am new to the electronics and I haven’t used them that much. I only got one so I could stay in contact with you! You’re the only fucking number I have on this goddamn device. So why would I ignore you?!” vervolgde Jinn. Even probeerde hij een teug lucht naar binnen te halen zodat wat tot rust kon komen. Een vijandige houding zou Typhon enkel doen schieten in de verdediging. ”I never intended to make you think that I ignored you and I would never ignore  you. All I want is to be with you and spend more time with you, without any danger,” eindigde Jinn zijn woorden wat zachter maar verstaanbaar en keek Typhon aan met licht smekende ogen.}

<sub>Jinn begreep dat het moeilijk was voor hen. Deze relatie was de eerste liefdesrelatie die Jinn had en Jinn was sowieso al geen held als het ging om emoties. Hij was jarenlang getraind om zijn emoties te onderdrukken, maar als hij bij Typhon was namen ze de vrije loop waardoor het er soms wat ongecontroleerd en onhandig uit kon komen. Tot nu toe had dat geen problemen opgeleverd, maar nu voelde Jinn hoe hij in het nauw werd gedreven. Hij voelde de wanhoop stijgen. Hij probeerde zo hard mogelijk duidelijk te maken aan Typhon dat het nooit zijn intentie was geweest om hem te negeren. Hij verontschuldigde zich voor het feit dat hij geen fatsoenlijk afscheid had kunnen nemen en hoopte maar dat Typhon hem kon vergeven. De woorden leken echter niet tot de jongen door te dringen. Hij keek hem enkel aan en zei niks. Hij leek rustig, maar Jinn kon wel raden dat er van binnen een storm in hem omging. Een storm die er misschien vroeg of laat uit zou komen en over hem heen zo razen. Van ieder ander zou hij het dwars kunnen negeren en weg lopen, maar hij zou zoiets niet kunnen overleven van Typhon. Het zou hem te veel pijn doen. Jinn zei Typhon nogmaals dat het hem speet en dat hij niks anders wou dan tijd met hem doorbrengen, maar Jinn kreeg al het vermoeden dat die woorden niet genoeg zouden zijn. “Well first of all, you said that he would have captured you if you had waited a little longer—but didn’t you know all along that he would eventually try to capture you? Couldn’t you come up with your stupid impulsive plans a little earlier so you could have provided me with a proper goodbye?” sprak Typhon ongelovig en hoofdschuddend. Jinn slikte eens. Ja hij had lang van te voren al geweten dat Jeremy uiteindelijk te dichtbij zou komen. Maar in het begin had Jinn daar nog geen problemen in gezien. Voor de tijd dat hij Typhon kende zou hij gewoon vertrekken op tijd en voorkomen dat hij ook nog maar enig spoor achter liet, maar zodra hij Typhon leerde kennen had hij tegen zichzelf gezegd dat hij nog wel een tijdje kon blijven. Jeremy was stukje bij beetje dichterbij gekomen en Jinn had stug volgehouden dat hij nog wel even kon blijven. Dat hij nog wel even gelukkig kon zijn met Typhon. Hij had zichzelf een waanidee aangepraat en was naïef geweest. Iets wat hem nu duur kwam te staan. Hij had beter moeten weten. Voordat Jinn erop kon reageren sprak Typhon verder. Jinn behield zijn blik op hem terwijl het verdriet in zijn ogen was te zien. Hij voelde zich beetje bij beetje meer opbreken. “With a little effort you could have figured out how to fucking properly call someone and could have given me some information about what the hell is going on,” vervolgde Typhon. Jinn slikte. Hij begreep dat zijn weinig kennis voor de telefoon geen goed argument was voor het feit dat hij Typhon niet goed had kunnen contacteren, maar hij had er alles aangedaan om het toch te proberen. Hij had het echt niet geweten dat hij geen bereik had gehad. Zodra merkte dat Jinn weer in de verdediging schoot sloot hij even zijn ogen en week hij zijn blik af. Typhon had gelijk. Opnieuw. Jinn was gewoon een zooi als het aankwam op sociaal contact. Nog steeds. Zelfs al is het met de meest belangrijke persoon in zijn leven. “I mean I’m here right now and I still don’t know what the fuck is going on, are you planning on fleeing your entire life or what?” Nog een punt dat de waarheid sprak. Jinn had gedacht dat hij zijn hele leven zou vluchten. Geen moment had hij eraan gedacht hoe dit zijn relatie met Typhon zou kunnen beïnvloeden, maar het was wel duidelijk dat hij niet voor eeuwig kon vluchten. Hij kon op het moment geen oplossing bedenken, maar wist dat hij wel íets moest bedenken. Een relatie was anders niet mogelijk. Hij richtte zijn blik op de oudere getatoeëerde jongen die even met een hand door zijn haar ging voordat hij zijn blik afwendde naar de grond. Opnieuw slikte Jinn. Hij voelde hoe dit gesprek totaal de verkeerde kant op ging. Als Typhon niet een hele reis had gemaakt om hier te komen zou hij denken dat de jongen hier enkel was gekomen om het uit te maken. Hij voelde zijn hart kloppen in zijn keel en de spanning gieren door zijn lichaam terwijl verdriet nog altijd in zijn ogen aanwezig was. . “I mean I wanna tag along, but something is holding me back you know, because…” begon Typhon. Een stilte van een paar seconden gleed voorbij. “How can I know that I can trust you? eindigde hij zijn woorden.

Zwijgend keek Jinn naar hem. Die jongen keek hem nog altijd niet aan. De eerste regendruppels vielen op hen neer, wat Typhon even geïrriteerd deed opkijken. De slangen siste ook wat protesterend bij het voelen van de regendruppels, maar legden zich enkel dichter om Jinn heen. Jinn behield zijn blik op de jongen tegenover hem. Hij wist dat dit het punt was dat de relatie of kapot ging of het juist werd gemaakt. Hij was zeker geen ster als het ging om praten over zijn gevoelens. Het liefste wou hij nu dan ook weg lopen en in een hoekje van een straat weg kwijnen, maar hij wist dat hij dan voor eeuwig spijt zou krijgen. Voor eens een keer tegen zijn intuïtie ingaan. Voor eens zijn eigen regels doorbreken en alles op alles zetten om Typhon duidelijk te maken hoe hij zich voelde. ”You are right,” verbrak Jinn uiteindelijk de stilte. Hij nam even diep adem. Het voelde zo ontzettend zwaar aan, maar hij moest het zeggen. ”I did know that my dad was gonna find my and my lack of knowledge of electronica isn’t a reason for me to fail to stay in contact with you,” vervolgde Jinn. Zijn blik gleed langzaam af naar zijn schoenen. Even sloot hij zijn ogen. ”I’d never thought that I had a reason to stay, but when I got a reason to stay I didn’t want to flee anymore. So I lied to myself and said that my dad would never find me, while in the meantime he was always getting closer. It was my own fault for lying to myself and being so naive and I’m sorry for dragging you into that hole with me.” Opnieuw laste hij een seconde pauze in, wetend dat hij nog niet klaar was en nog meer moest vertellen. Hij durfde de mening van Typhon niet te peilen en bleef daarom naar zijn schoenpunten staren. ”I was planning on fleeing my entire life, knowing that my father will never rest until he finds me,” Voorzichtig keek hij langs zijn blonde, inmiddels natte, lokken naar Typhon. ”But..,” vervolgde hij iets zachter. ”I want to change that all. I want to find a place where he can’t find us. A place where we can be together and just have a happy life. Maybe that is all nice words and imagination, but I know we can make it happen.” Zijn toon klonk wat sterker en in zijn ogen was een standvastige blik tevoorschijn gekomen. Langzaam zette hij een stap in Typhon’s richting. Hij hief zijn hoofd zodat hij de jongen nu goed aan kon kijken. ”I will do anything to make sure that this was the last time I had to flee for him. I want to be with you and only you.” Heel voorzichtig stak hij zijn hand uit en poogde Typhon’s hand vast te pakken. ”You can trust me, because I love you.”</sub>

<sub>Een stilte was gevallen. Zwijgend keek Jinn naar de jongen. Hij voelde zijn hart kloppen in zijn keel. Hij besefte zich wat hij zojuist had gezegd. Eerlijk gezegd had hij niet geweten of hij het zou hebben gezegd als er niet zo’n sfeer had gehangen. Het was niet dat hij het uit wanhoop had gezegd. Het was echt dat hij van de jongen hield. Hij had besloten het nu te zeggen, omdat hij misschien niet nog een reden kreeg om het te zeggen. Alles wat Typhon had gezegd klopte. Jinn was bereid om het te proberen. Om een leven te creëren waar ze beiden blij mee waren, maar als Typhon daar niet in mee kon gaan, dan zou de jongen weer vertrekken. Het zou Jinn niks moeten verbazen als Typhon de diepte niet in wou springen. Als hij hem niet wou volgen naar god mocht weten waar, maar Jinn hoopte het toch zo. Hij was zijn eerste liefde. Hij wou hem niet nu al verliezen. Hij voelde de tranen prikken in zijn ogen bij de gedachten, maar probeerde ze niet te laten zien. Hij wou geen medelijden opwekken bij de jongen. Hij wou het eerlijk houden. Hij boorde zijn nagels in zijn handpalmen om de tranen tegen te houden. Hij hield zijn adem wat tegen. Hij moest zich groot houden.

De regen viel op hen neer. De druppels doorweekte hen beiden beetje bij beetje, maar beiden deden geen moeite om droog te blijven. Zijn slangen protesteerden, maar bleven trouw om hem heen hangen. Typhon keek hem aan. Zijn ogen stonden half open. Jinn kon raden dat het door de regen kwam, maar kon het niet helpen dat het ook kwam doordat het emotioneel en mentaal zwaar was. Typhon leek er moe van te zijn. Jinn hoopte dat de jongen niet op zou geven. Niet hun zou op geven. Ze hadden nog veel te weinig tijd samen gespendeerd om hun wegen nu al te splitsen. Jinn kreeg de neiging om Typhon’s hand steviger vast te pakken. Om er zachtjes in te knijpen. Om hem moed te geven en te laten zien dat hij niet er alleen voor stond. Zodra hij echter het besluit had genomen om daadwerkelijk even in Typhon’s hand te knijpen, trok deze zijn hand terug. Even keek Jinn wat beduusd naar zijn hand die nu weer in de eenzaamheid lag in de ruimt. Zijn hart leek even te stoppen. Ervan uitgaand dat dit Typhon’s besluit duidelijk maakte. Voorzichtig keek Jinn op, maar de jongen had zich half omgedraaid. Hij slikte. Wat betekende dit? “How will you be able to arrange all that?” vroeg Typhon en keek hem waterig aan. Jinn sloot zijn ogen half terwijl hij nog altijd de tranen onderdrukte. Hij kon zo één twee drie niet zeggen hoe hij het moest regelen, maar er was vast wel een manier. Er moest een manier zijn. “I mean I get that you want it, but how? And how many times before this have you already told yourself that you wanted to make sure that it’d be the last time you have fled for him? I mean I can imagine you have told yourself that many, many times—but look where you are, fleeing,” constateerde Typhon en zuchtte diep, waarna hij zowel zijn hoofd en schouders liet hangen. Jinn schudde zijn hoofd en zette een stap in zijn richting, hopend zijn aandacht te trekken. ”I never thought of settling down. I’ve always been fleeing. I didn’t mind it. I hate people so I don’t mind changing from environment often. I never tried to make it last. Now I want to make it last and I am sure that there’s a change,” reageerde Jinn statig. Hij wou voorkomen dat Typhon het zonder goede reden somber in zag. Jinn had nooit op één plek willen blijven. Hij kon de mensen niet uit staan en bleef het liefste in beweging. De lus was een uitzondering geweest en had hem in problemen gebracht omdat hij zich niet had aangepast aan die uitzondering. Nu wist hij dat dit anders zou zijn dus nu zou hij zich er aan kunnen passen. Ze konden het toch proberen voordat ze er meteen vanuit gingen dat het fout zou gaan? Opnieuw was een stilte gevallen. Jinn begon te twijfelen of hij überhaupt de twijfel bij Typhon nog weg kon nemen. Misschien was de jongen er niet klaar voor om zijn vertrouwen in hem te stoppen. Misschien hield de jongen niet genoeg van hem daarvoor. Jinn probeerde daar niet aan te denken, wetend dat hij in huilen zou uitbarsten als dat het geval was. “I just don’t know if I can do it Jinn, I just..” verbrak Typhon de stilte. Jinn keek op. De jongen zuchtte wederom en schudde zijn hoofd, waarna hij zijn neusbrug vast pakte. Het was duidelijk dat hij het ook moeilijk had. “I just…don’t know.” herhaalde Typhon. Even zweeg Jinn. Hij wist niet goed hij het moest aanpakken. Als het om sociale vaardigheden aan kwam, was hij nog altijd niet al te snugger en dit was wel een moment dat hij goed moest presteren. Daarom wist hij dat hij een paar seconden nodig had om de goede woorden te vinden.

”We can do it. I can change my appearance, my name, get rid of the snakes. All we need is a place to life and I’ll assure you that my dad won’t be able to find us.” maakte hij zijn plan duidelijk. Het was misschien een simpel plan, maar het zou werken. Zijn vader zou er nooit aan denken dat Jinn zijn uiterlijk zou veranderen. Jinn was immers zijn thuisfront verlaten ómdat hij moest veranderen van zijn vader. Jinn had het niet voor hem over, maar wel voor een leven samen met Typhon. Vastberaden keek Jinn naar Typhon. Hij was er zeker van. ”I’m certain that it will work, but you need to want it as well. If you don’t want to live with me and believe in us, then I don’t think it’s gonna work,” sprak Jinn. Het deed hem pijn om het te zeggen, maar voor zijn gevoel was het de waarheid. Hij geloofde er in en wist dat het kon werken. Als Typhon er tevens in geloofde en hem kon vertrouwen, dan zouden ze eruit komen. Dan zouden ze dit overleven een leven samen kunnen opbouwen. Het was de vraag of hij daar klaar voor was. Jinn kon het niet helpen dat hij opnieuw de neiging kreeg om te smeken. Hij wou de jongen niet zo snel alweer verliezen. Hij sprak opnieuw, maar liet zijn woorden niet smekend eruit komen, hij sprak enkel de waarheid. ”You can trust my on this Typhon,” sprak hij duidelijk en vastberaden.</sub>

<sub>Jinn had gehoopt dat Typhon zou komen, maar had het niet verwacht. Wat hij echter wel had verwacht was dat de jongen met hem mee zou gaan. Dat hij enkel naar hem toe zou komen als hij er zeker van zou zijn dat hij met hem mee zou gaan. Nu bleek wel anders. Typhon twijfelde of hij mee wou gaan. Jinn had er niet over nagedacht dat hij Typhon over zou moeten halen. Nu het er op aan kwam probeerde hij echter zelfverzekerd en standvastig te klinken. Hij begreep dat de toekomst onzeker was, zeker voor hun met Jeremy altijd op de loer, maar dat zou het altijd zijn. Jinn wou alles op alles zetten om het toch mogelijk te maken. Het moest mogelijk zijn. Liefde overwon alles toch? Hij wou enkel samen zijn. Zolang Typhon er hetzelfde over dacht kwam het goed. Echter namen die gedachten hem naar een ander probleem. Wat als Typhon er niet hetzelfde over dacht? Wat als Typhon niet in hén geloofde? Typhon was Jinn’s eerste liefde en waarschijnlijk ook zijn laatste. Als Typhon hem zou verlaten zou Jinn het niet verdragen om nogmaals zo dichtbij iemand te komen, wetend dat hij desondanks alles toch weer alleen zou eindigen, wetend dat mensen desondanks alles toch niet te vertrouwen waren. Voordat hij die conclusie trok probeerde hij Typhon nog over te halen.

Met goede moed en zelfverzekerde blik richtte hij zijn blik op de jongen tegenover hem, maar hij durfde hem niet aan te kijken. Even had Typhon hem aangekeken, maar al snel had hij zijn blik alweer afgeweken. Hij was stil gebleven en zuchtte nu eens diep zodra Jinn had gezegd wat hij wou zeggen. Hij ging er vanuit dat het genoeg zou zijn, dat Typhon ook het geloof in had, dat Typhon ook geloofde dat hun liefde genoeg zou zijn. “I want to live with you,” sprak Typhon. Jinn glimlachte meteen. Zijn ogen glinsterde van geluk. Tranen kwamen opnieuw in zijn ogen, maar ditmaal van geluk. Waarom had hij nog getwijfeld? Hij opende zijn mond om te uiten hoe blij hij was, maar Typhon was hem voor. “But..” Jinn sloot zijn mond. De glimlach verdween langzaam. Verward keek hij hem aan. Was er dan toch nog een probleem? Iets waar ze aan konden werken? Ze zouden nu toch bij elkaar blijven, toch? De jongen krabde even achter zijn nek. “I just don’t think I believe in it..” eindigde Typhon zachtjes zijn woorden, maar Jinn hoorde ze duidelijk. Zijn ogen verwijde even, waarna hij zijn blik af week. Vluchtig veegde hij wat tranen weg, in de hoop dat hij de sterkte weer kon vinden, maar hij kon het niet. Hij voelde zich gebroken. Hij had gedacht dat hij makkelijk terug zou kunnen gaan naar de kille jongen die hij was geweest, maar het ging niet. Zijn emoties gingen met hem de vrije loop. Hij wou het niet. Hij wou hier weg. ”I understand,” mompelde hij nog, waarna hij zich resoluut omdraaide. ”Farewell,” zei hij nog, proberen zeker te klinken, maar je kon de trilling in zijn stem horen. Een trilling die duidelijk maakte dat hij elk moment in huilen uit kon barsten, maar zich nog groot probeerde te huilen. De slangen kropen weg van Typhon en wikkelde zich strak om Jinn heen, aanvoelend dat de jongen het zwaar had. Jinn begon vervolgens weg te lopen in een flinke pas. Hij wou weg, weg van die nare gevoelens en gedachtes, was dit allemaal maar nooit gebeurd.</sub>

<sub>Zijn zicht was wazig. De tranen in zijn ogen rolden ongegeneerd over zijn wangen. Hij voelde ze niet. De kou van de regen had ervoor gezorgd dat hij de tranen niet meer kon onderscheiden van de regendruppels. Nog iets wat zijn zicht deed verdoezelen. Hij deed geen moeite om nog iets te registreren van zijn zicht. De mensen zouden toch uit zijn buurt blijven dankzij de vele sissende slangen rond zijn lichaam. Ergens had hij het kunnen verwachten dat Typhon niet met hem mee zou gaan. Dat de jongen een eigen leven had te leiden en dat hij dit makkelijk zonder hem kon doen. Jinn had daar echter niet meer aan gedacht sinds Typhon tevoorschijn was gekomen. Bij het eerste zicht van hem was Jinn er vanuit gegaan dat de jongen naar hem toe was gekomen om bij hem te blijven. Dat de jongen na heel veel piekeren er toch voor had gekozen om hun een kans te geven en bij hem te blijven. Maar het bleek dat hij naïef was geweest. De liefde die hij voelde had hem blind gemaakt. Blind voor de waarheid die hij zichzelf altijd had aangesproken; vertrouw niemand, want mensen doen alleen maar dat geen wat het beste is voor henzelf. Jinn wist dat het een mogelijkheid was dat Typhon hem ooit zou verlaten, maar hij had gedacht dat het nog lang zou duren voordat Typhon in zou zien dat hij het niet waard wat. Opnieuw een naïeve gedachten. Hij had beter moeten weten. Hij had beter kunnen weten. En toch was hij door de verleiding blind geworden. Enkel gedacht aan de leuke en goede dingen, negerend alles wat erbij kon komen kijken. Naïef, naïef, naïef! In de zeven jaar dat hij op de vlucht was van zijn vader, had hij zichzelf aangeleerd om niemand te vertrouwen en dat hij beter was alleen. Zeven jaar lang had hij dat ook kunnen volhouden. Hij was snel van plaats naar plaats vertrokken om met zo min mogelijk mensen te maken te hebben en om een band te krijgen met geen mensen. Hij was de fout in gegaan zodra hij een pauze wou nemen van het vluchten en om die reden de lus in was gegaan. Een tijdje was het nog goed gegaan en kon hij iedereen op een afstand behouden met behulp van zijn slangen, maar vervolgens was het Typhon toch gelukt. Genadeloos was jongen in zijn veilige bubbel gekropen om deze vervolgens van binnenuit kapot te maken. De ideale wereld die voor hem voor een paar seconden had bestaan, lag nu in duigen voor zijn voeten. Hij had het kunnen weten en toch kwam het aan als een bom.

Even had de jongen het op een rennen gezet. Hij wou zo snel weg van de verschrikkelijke situatie en woorden die Typhon had uitgesproken. Maar zijn voeten namen al snel een rustiger tempo aan zodra hij zich besefte dat de jongen hem toch niet achterna zou gaan. Hij had zijn beslissing duidelijk gemaakt. De gevoelens en gedachten zouden nog voor een lange tijd in zijn hoofd rondspoken. Misschien wel voor eeuwig. Jinn hoopte heilig dat hij zijn oude leven kon herpakken. Dat hij alles kon vergeten en zijn emotieloze blik kon terug krijgen om zijn masker nooit meer te laten vallen. Nooit meer zou hij zich nog openstellen voor iemand. Nooit meer. Zijn voeten droegen zijn lichaam moedeloos mee. Onwetendheid waar hij heen ging en het boeide hem ook niet waar hij terecht zou komen. De wereld om hem was een waas. Het kwam zowel door zijn zicht dat was verdoezeld door de tranen en de regendruppels, als door de waas van emoties en gedachtes die door zijn hoofd heen hing. Het verdoezelde eveneens zijn gehoor, waardoor hij de naderende voetstappen niet hoorde. Verbaasd opende zijn ogen zich zodra hij een gewicht voelde belanden op zijn rug. Hij zette een stap naar voren om zijn balans te behouden en kwam tot een halt. Met betraande en verbaasde ogen keek Jinn naar de twee armen die om hem heen lagen. De tattoos op diens armen herkende hij meteen. Zijn adem stokte in zijn keel. Wat deed hij? Verstijfd van de angst om nog meer pijn te krijgen, bleef hij voor zich uit kijken terwijl hij zijn adem wat in hield. Het gevoel leek in dezelfde vlaag terug te keren tot zijn lichaam zodra hij voelde hoe de jongen zijn hoofd op zijn schouder legde. Zijn huid tintelde bij het voelen van zijn snelle ademhaling in zijn hals. Nog altijd te bang om op of om te kijken, probeerde hij het borrelende gevoel in zijn lichaam te negeren. “I- I can’t, I just can’t,” klonk het stamelend. De woorden kwamen bij hem binnen, maar Jinn begreep niet wat Typhon ermee bedoelde. Hij wou er niet over na denken, wetend dat hij enkel nog meer pijn kon krijgen van de hoop die weer de grond in zou worden getrapt. De greep om hem heen verstrakte. Jinn keek wat op, voelde het bijna onmogelijk worden om de warmte die in zijn lichaam kwam te negeren. “I- I’ll give you one chance, one chance alright?” vervolgde de jongen stamelend terwijl hij hem bleef vasthouden.

Nog altijd verstijfd bleef Jinn een tijd roerloos staan. De woorden drongen langzaam tot hem door. Het besef kwam langzaam dat Typhon hem nog een kans wou bieden. Het liefste wou hij zich omdraaien en zijn armen om de jongen heen slaan, maar hij hield zich in. Hij zou zichzelf niet weer valse hoop geven. ”And you just expect me to believe that? That you’ve suddenly changed your mind and trust me?” sprak Jinn zo emotieloos mogelijk, maar het verscheurde verdriet schemerde er toch wat door heen. Uiteindelijk keek Jinn om naar hem, proberend oogcontact met de jongen te maken. ”W-why would you say that? Why would you give me a chance? What changed in those few minutes?” vroeg hij wat hopeloos. Het leek hem stug dat Typhon hem echt nog een kans wou geven. Het leek er eerder op dat de jongen zich schuldig voelde en hem daarna nog een kans wou geven. In dat geval wou Jinn de kans niet nemen. Hij wou dat Typhon het meende en zodadelijk achter hem stond dat hij hem erin vertrouwde. Als Typhon het deed omdat hij zich schuldig voelde, zou het niet oprecht zijn en zou het niet lang meer duren voordat hij hem weer zou verlaten.</sub>

 

_{Een stilte viel. Jinn wist niet wat hij kon verwachten. Hij wist niet wat hij met de situatie aan moest. Hij probeerde de vele emoties te maskeren en te onderdrukken. De greep om hem heen verslapte zodra hij de eerste vragen stelde. Hij voelde hoe hij zijn schild weer iets omhoog kon trekken. Hij voelde de overweldigende gevoelens iets weg zakken. Zodanig dat hij zijn emotieloze blik terug in zijn gifgroene ogen kon krijgen. Zodra hij dacht dat hij het aan kon, draaide hij zich naar de jongen toe. Beiden doorweekt van de regen keken ze elkaar aan. Opnieuw stelde Jinn twee vragen. Zijn stem klonk hopeloos. Hij wou enkel horen dat er niks was veranderd, dat Typhon een vergissing had gemaakt zodat Jinn zich vervolgens weer kon omdraaien en weg kon lopen. Hij ging er niet vanuit dat Typhon hem echt een kans wou geven. De jongen zou het hoogstens doen omdat hij zich schuldig voelde. Jinn zag geen andere reden. De jongen sloeg een zucht en week zijn blik af. Zwijgend keek Jinn naar hem. Hij had niks anders verwacht. Hij slikte het verdriet weg. Zijn ogen hadden geen tranen meer om nog vrij te geven, wat ervoor zorgde dat hij op het moment geen waterige ogen had. Later op de dag zouden ze vast weer terug komen en zou hij zichzelf in slaap moeten huilen. Hoe zou hij dit eigenlijk overleven? Een zucht deed hem opkijken. Typhon keek hem aan. Iets wat Jinn niet had verwacht. De jongen had hem eerder helemaal niet aangekeken, waarom nu wel? “Nothing changed,” sprak Typhon. Ah, daarom keek de jongen hem nu wel aan. Nu was het natuurlijk makkelijker om de waarheid te zeggen. Al helemaal nu Jinn niet met tranen in zijn ogen stond. Roerloos bleef Jinn hem aankijken. Was Typhon hem enkel achterna te gaan om zich nogmaals te beseffen dat hij niet bij hem wou zijn? Op het moment had Jinn helemaal geen hoop meer. De regen had zijn straal van positiviteit verdoezelt. Hij zag alleen nog maar de duisternis in diens woorden. Dit kon toch niet meer goed komen. Ergens wou hij dat ook niet meer. Nu was de pleister met een ruk van de wond afgetrokken. Misschien was Typhon hier om nog wat zout in de open wond te gooien. Alles was beter dan een nieuwe pleister op plakken om deze met dezelfde pijn te verwijderen. Jinn had genoeg van lieve woorden en daden die niks betekende. Hij wou de eerlijkheid hebben en niet de valse geruststelling zodat men zich enkel beter voelde en minder schuldig. Zwijgend wachtte Jinn op wat er zou volgen. Hij ging er vanuit dat de jongen nog iets wou zeggen voordat hij weg zou lopen, anders was hij al wel weg gegaan leek hem. “I still don’t genuinely believe that you can pull this off with your dad watching your every move, which is why I just give you this only chance. If you take it,” sprak de jongen hoofdschuddend verder. Jinn trok lichtjes een wenkbrauw op. Hij begreep niet waar het geheel vandaan kwam of wat Typhon nou precies bedoelde. Waarom werd hem een kans gegund als Typhon er alsnog niet in geloofde? “But eh, but when you walked..away,” Plots leek de stoere jongen wat meer moeite te hebben met zijn woorden. Jinn kon het niet helpen dat hij bezorgdheid voelde opkomen. Hij wou zijn handen vastpakken en zeggen dat het goed kwam, maar hij hield zich in. Hij moest nu sterk blijven. De jongen slikte. Jinn bleef zwijgen. “I just, it’s just at the moment I cannot imagine my life without you,” verklaarde Typhon. Jinn keek wat verrast op. Die woorden had hij zeker niet verwacht. Hij had niet gedacht dat Typhon er zo over zou denken. Het deed genoeg met hem. Zijn hart sloeg spontaan een slag over. Eventjes week Jinn zijn blik af om ervoor te zorgen dat zijn emotieloze blik in zijn ogen terug kwam. Hij probeerde hevig om de opborrelende gevoelens te onderdrukken en geen straaltje hoop door te schemeren, maar hoe meer hij de woorden herhaalde in zijn hoofd, hoe moeilijker het werd. Voorzichtig keek hij de jongen weer aan die even diep zuchtte. “I guess.” eindigde hij zijn woorden. Zwijgend bleef Jinn hem voor een moment aankijken. Nu was het zijn beurt om geen keuzes te maken op de gevoelens die sterk aanwezig waren, maar met zijn verstand die de kennis hadden van de afgelopen tijd, wetend hoe Typhon eerder had gereageerd. ”I understand,” mompelde Jinn uiteindelijk. Hij zuchtte zachtjes en wreef wat natte lokken haar uit zijn gezicht. Even bleef hij opnieuw stil, waarna hij Typhon aankeek en zijn hand opnieuw vast pakte. ”Then let’s find a place to stay tonight,” sprak Jinn en ging zo akkoord met het voorstel om het te proberen. Typhon nogmaals een kans gevend om zijn vertrouwen weer te winnen. Hij hield te veel van de jongen om hem de kans niet te geven. Even keek hij hem aan, waarna hij zich omdraaide en verder liep om op zoek te gaan naar een plek waar ze konden overnachten.}