Black coffee

Door zijn hoofd een beetje schuin te houden hield hij de zwartharige man vanuit zijn ooghoeken in de gaten terwijl hij zijn rug naar hem toegekeerd had om de kastjes achter de toonbank te observeren, opzoek naar een potentieel moordwapen. Ondertussen had hij gevraagd wat de man bedoelde met ‘werken voor hem’, niet omdat hij echt geïnteresseerd was in het zogenoemde werk—hij zag het als een ideaal middel om de man zijn aandacht van zijn fysieke acties af te halen.

”It’s not that special. You would just be a hitman that kills people that go against me. Or you can be a spy or something. That choice is up to you, as long as you work for me,” legde Jeremy uit wat het werk zou betekenen. Rafe keek hem aan en trok zijn wenkbrauw lichtjes op, niet snappend waarom hij überhaupt een hitman en een spion nodig had. “And why is that?” vroeg hij, willend dat Jeremy dieper in ging op waarom hij dat werk aanbood. Hij hoopte dat het zijn passie was waardoor hij er helemaal in op zou gaan tijdens het vertellen en dus helemaal geen aandacht meer zou hebben voor hem.

Nadat zijn ogen waren gevallen op de lemmeten van diverse messen in een laatje dat halfopen stond. Zijn pupillen vergrootte iets door de adrenaline dat door zijn lichaam begon te stromen. Rafe draaide zich vervolgens weer om en zag nog net dat de man een stap in zijn richting zette waardoor hij meteen een achterdochtige blik van hem toegeworpen kreeg. Ongemerkt probeerde hij vanachter zijn rug te voelen welke messen het scherpst aanvoelden en probeerde ze vervolgens ongezien onder de mouwen van trui bij zijn polsen te stoppen. Natuurlijk was het niet te voorkomen dat graaien in een zee van metaal geen geluid maakte waardoor hij uit het niets zijn achternaam vertelde aan de man. In die tijd kreeg hij het net voor elkaar om onder elke mouw een redelijk scherp mes te krijgen. Hij voelde de lemmeten lichtjes in zijn polsen steken. Ze hadden in ieder geval goede scherpen messen hier.

”What are you doing there buddy?” vroeg Jeremy, overuidelijk niet dom genoeg wezend om te trappen in zijn valletje. Rafe grinnikte kort keek naar de grond en schudde z’n hoofd om vervolgens de man weer aan te kijken en liep in zijn richting met een fake glimlach. “Nothing buddy,” sprak hij, zijn woorden deels herhalend en liet zijn handen zien dat hij niks vasthad, zijn glimlach langzaam verdwijnend. Hoe dan ook,als je héél goed keek kon je wel een vage afdruk opmerken in zijn mouwen. Rustig liet hij zijn armen weer verdwijnen achter zijn rug en hield zijn polsen stevig vast zodat ze er niet zomaar uit zouden vallen.

“You know what, I’m interested,” sprak hij terwijl hij in de man zijn richting liep en liet ondertussen weer zijn grijns zijn lippen sieren, er geen woord van menend maar hoopte hem af te kunnen leiden. Rafe liet zijn ogen kort naar zijn nek glijden die netjes ontbloot was op de stropdas na, alsof hij er om vroeg. Het liefst wilde hij de man zoveel mogelijk pijn laten lijden, maar wist dat dat onverstandig was. Hij zou terug kunnen vechten, en hij wist niet of hij tegen zijn krachten op zou kunnen. Nee, een humane dood door een flinke snede bij de hals door de slagader was het verstandigst. Het hart zou het zuurstofloze bloed niet meer naar de longen kunnen pompen waardoor er snel een zuurstofgebrek zou ontstaan en dan was het gebeurd. Daarnaast zou het ook een van de stilste manieren zijn om hem om te brengen, stel dat er iemand langs zou lopen. In stilte liep hij dichter naar de zwartharige man toe. Ze waren allebei niet al te lang, wat het makkelijker maakte voor hem om goed bij zijn hals te kunnen. Rafe kwam tot stilstand en keek der man aan en glimlachte even waarbij hij een enkele keer met zijn ogen knipperde. Uit het niets probeerde Rafe de kaak van de man vast te grijpen en met een ruk naar de zijkant te drukken zodat hij beter bij de plek van de slagader te kunnen komen voor gegarandeerd succes. Rafe wist aardig wat van de anatomie van het menselijk lichaam af voor zulke klusjes. Vervolgens liet hij het mes uit zijn mouw glijden en probeerde met een snelle, maar enorm krachtige, schuine beweging zijn hals door te snijden zodat het bloed gegarandeerd uit de slagader zou stromen. Als hij recht zou snijden had hij namelijk de kans dat het hart alsnog genoeg bloed zou krijgen en dan zou zijn plan falen. De enorme kracht die hij uitoefende was ongekend voor een persoon die niet over zijn kracht beschikte waardoor de aap meteen uit de mouw kwam als zijn poging succesvol was.

Rafe merkte aan de houding van de man dat hij hem niet volledig vertrouwde, alsof hij doorhad waar hij mee bezig was. Het feit dat Jeremy echter niets deed om hem tegen te houden maakte het Rafe moeilijk om in te schatten wat voor gedachtes er door de man zijn hoofd raasden. Met langzame passen had hij de zwartharige benaderd nadat de messen veilig in zijn mouwen waren verborgen. Onschuldig had hij zijn handen omhoog gehouden toen de man had gevraagd naar wat hij aan het doen was bij dat laatje om ze vervolgens weer met beleid achter zijn rug te verbergen zodat de messen er niet zomaar uit zouden vallen.

”Oh really? Antwoordde de man nadat Rafe had medegedeeld dat hij wel geïnteresseerd was in zijn voorstel. Hij antwoordde er echter niet op, maar verminderde de afstand tussen hem en de man nog wat meer zodat hij recht voor hem stond. Met vlugge, krachtige en kundige bewegingen had hij niet veel later binnen enkele seconde een flinke snede in de hals van Jeremy gepland. Rafe voelde hoe het warme bloed over zijn hand stroomde en vlekken in de mouw van zijn rechterarm veroorzaakte. Een tevreden sadistische grijns ontstond op zijn gezicht toen de man achterover wankelde en naar zijn nek greep waardoor Rafe even kort lachte. “No,” beantwoordde hij nog de man zijn vraag of hij daadwerkelijk geïnteresseerd was in zijn voorstel. Als het goed was zou het nu snel gebeurd zijn met hem en kon hij in vrede het cafétje verlaten, nadat hij eerst een raam had ingeslagen natuurlijk.  

Even had de bruinharige jongeman naar het lemmet gestaard om uiteindelijk zijn tong uit te steken en wat bloed van het zilverwerk af te likken. Ergens vond hij het vies, maar het gaf hem aan de andere kant zo’n enorme kick dat hij zich daar met gemak overheen kon zetten. De grijns die op zijn gezicht stond verdween echter geleidelijk toen hij zag dat de man zonder enig zichtbare wond in zijn hals weer overeind was gekomen, het bloed dat op zijn hand was het enige bewijs dat Rafe zonet een mes door zijn hals had gehaald. Verward knipperde hij even met zijn ogen en zette een paar stappen achteruit. Zelfs de peculiars met een snel-helende kracht overleefden zulk soort wonden niet omdat het simpelweg te snel ging, waarom kon hij het dan wel overleven?  ”Oh you don’t know what you’re dealing with boy,”  sprak de man met een brede grijns op zijn gezicht, overduidelijk iets wetend wat Rafe niet wist. Rafe’s ogen gleden instinctief naar de bewegingen van de man zijn handen: een ring die veilig opgeborgen werd. Voordat hij het kon bevatten werd hij met een enorme kracht en snelheid tegen de muur van het café aan gewerkt. Zoveel kracht dat er zelfs hier en daar wat brokjes van het plafond en de muur naar beneden vielen en er een hele stofwolk om hen heen ontstaan was, nog maar niet te spreken over de duistere gloed die er doorheen was gemixt. Op de plek waar Rafe tegenaan gedrukt was zat nu een enorme scheur. Een pijnlijke kreun verliet zijn mond en greep vrijwel meteen naar de klauw die om zijn nek was gewikkeld wat ervoor zorgde dat hij weinig zuurstof binnenkreeg. Wanhopige probeerde hij de greep op z’n minst losser te maken, maar kwam er al snel achter dat het onbegonnen werk was. Daarnaast waren de mesjes in zijn mouwen op de grond gedenderd door de hoge snelheid waar ze zich in hadden bevonden.

”Now, I noticed how well you handled that knife. Very impressive,” sprak de man die ondertussen onherkenbaar was geworden en veranderd in een veel angstaanjagender gedaante, waardoor Rafe begon te vrezen dat dit niet zomaar een persoontje was die cosplayde als magere hein. Het leek hem wel echt te zijn. Met wat opgezette ogen keek hij naar de duisternis die zich voor hem bevond, niet goed wetend waar de man zijn ogen zich op het moment bevonden. Wat wanhopig probeerde hij met zijn voet het botermesje naar zich toe te schuiven die wat verderop lag, maar was net niet lang genoeg om erbij te kunnen waardoor hij een gefrustreerd geluid maakte. Niet goed wetend wat hij nu moest beginnen.

”Now tell me what powers you have!” schreeuwde Jeremy, als hij het überhaupt nog wel was. Rafe voelde hoe de grip rond zijn nek vernauwd werd waardoor de nood naar zuurstof vergrootte. Hij klemde zijn kaken gefrustreerd op elkaar, het overduidelijk hatend dat hij zo machteloos was tegenover de man. Hij wist dat hij geen keus had. “Alright alright,” begon hij zacht, er niet zoveel geluid uitkrijgend omdat Jeremy zijn luchtwegen grotendeels blokkeerde. Ondertussen probeerde hij nog steeds hopeloos de greep slapper te maken zodat hij meer lucht kon krijgen. “Supernatural Swordsmanship okay? Now happy?” sprak hij gefrustreerd en probeerde vervolgens in de pols van de klauw te bijten, in de hoop dat hij daardoor los zou laten—al had hij niet al teveel hoop nadat hij gezien had tot waar de man toe in staat was.

Hij had hopeloos wat pogingen geprobeerd om los te komen van de krachtige grip van Jeremy wat wel van beton leek. Zijn bewegingen werden dan ook steeds wat zwakker naarmate zijn spieren steeds minder zuurstof toegevoerd kreeg. Toen de man zijn grip nog meer vernauwde waardoor hij echt in ademnood kwam besloot Rafe toch maar tegen zijn eigen hoge trots in te gaan en op te geven door hem te vertellen over welke kracht hij nog meer beschikte. Als ‘beloning’ had het duistere gedaante de grip om zijn nek wat verzwakt waardoor hij iets gemakkelijker adem kon halen, iets waar Rafe dan ook meteen uitbundig gebruik van maakte. Na zijn woorden had hij zijn tanden laten zinken in het ‘vlees’ -of wat het op het moment dan ook was- van Jeremy. Even leek het geen effect te hebben, maar werd al snel aan de kant gesmeten met wederom een enorme kracht. Een pijnlijke kreun ontsnapte uit zijn mond toen hij tegen een stoel terecht kwam om vervolgens gelijk te snakken naar adem. Het zou hem niets verbazen als hij binnen enkele uren bezaaid was onder de blauwe plekken. Desondanks hij sterretjes begon te zien door de harde klappen en het gebrek aan zuurstof kwam hij toch meteen overeind zodat hij niet zwak op de grond lag. Niet dat hij staand een betere kans had tegenover Jeremy dan liggend, het gaf hem in ieder geval een zekerder gevoel. Toen zijn ogen vielen op een van de botermesjes graaide hij er vrijwel meteen naar en hield het beschermend voor zich uit, niet wetend wat de mans volgende zet zou zijn. Hij zou in ieder geval zijn kracht kunnen gebruiken met het zielige mesje, ook al leek deze bijna geen effect te hebben.

”Okay, here’s what we’re gonna do,” begon Jeremy nadat hij de ring weer om zijn vinger had geschoven en zo zijn menselijk gedaante weer had aangenomen. ”You’re gonna work for me,” herhaalde hij. ”Luckily for you, you already have powers good enough to be of use so you don't need any more,” vervolgde de man terwijl hij dichter naar Rafe toeliep. Rafe’s ademhaling was zwaar en ademde scherp in toen hij dichterbij kwam. Hij hield het mesje dreigend voor zich uit, zover het dreigend over kon komen, terwijl hij zelf ook wat stapjes naar achteren zette zodat ze afstand tussen hen niet kleiner werd.  ”You need to stay in this town for a while. When I take over this town I will return to the capital of my empire and you will come with me to go into training, understood?” vervolgde hij, het hem letterlijk bevelend. Rafe bleef echter stil en keek hem met een moeilijke uitdrukking aan. Hij schudde even zijn hoofd zodat hij weer helder naar de man kon kijken, maar tegelijkertijd was het om aan te duiden dat hij het niet echt eens was met zijn plan. “I’m not a possession,” bracht Rafe onderhand buitenadem uit terwijl hij elke beweging van de man in de gaten probeerde te houden. Zelfs nadat hij bijna gewurgd was zat zijn koppigheid nog steeds diep in hem begraven. Verstandig was het echter niet.

Dreigend stond Rafe met het botermesje voor zich uitgestrekt voor Jeremy. Hij hield elke stap die de man zette in de gaten en zorgde dan ook zorgvuldig dat de afstand tussen hen niet kleiner werd. Hij wilde voor geen goud nogmaals zijn sterke klauwen om zijn nek geklemd hebben. Desondanks de zenuwen en nog steeds door zijn lichaam heen raasden was hij te koppig om zich volledig over te geven aan de man. Hij was geen object dat hij zomaar kon claimen en meenemen daar dat gekke rijk van hem waar hij constant over zemelde? Al helemaal niet als hij daar hoogstwaarschijnlijk als een soort slaaf behandeld zou worden, aangezien het hem niet leek dat hij er een ‘salaris’ voor zou krijgen. Daarnaast kon Jeremy hem gemakkelijk forceren verder te werken met zijn onmenselijke krachten. Naar zijn gevoel was het simpelweg pure slavernij.

”Maybe you didn’t hear me, but that wasn’t a question. You don’t have a choice,” maakte de man duidelijk. Een diepe zucht verliet Rafe’s longen toen hij dat zei. Waarom wilde die man hem zo graag hebben, zó speciaal was hij toch niet? Als je mensen chanteerde kon je er genoeg vinden die zo nu en dan wat mensen voor je neer wilden halen of wilde spioneren. Hij wended zijn blik af van de man terwijl hij afkeurend zijn hoofd schudde, maar wist dat continu tegen hem in gaan zijn vruchten ook niet zou afwerpen. Gefrustreerd klemde hij zijn vuisten om het zielige mesje heen waardoor ze wit begonnen uit te slaan. ”Stay in this town. I know where to find you. If you try to run I will hunt you down and kill you. I’ll check up on you in a few days,” vervolgde de man. Nog steeds redelijk beduusd door wat er zonet allemaal gebeurd was staarde hij de man aan. “But-..” bracht Rafe nog uit. Misschien liet de man zich wel omkopen met een grote som geld waardoor hij hem met rust zou laten. Maar nog voordat Rafe verder kon gaan verdween de man in het niets. Meteen keek hij om zich heen om te kijken waar hij gebleven was. Door zijn nachtvisie kon hij gemakkelijk zien of er nog een gedaante in de kamer bevond naast hemzelf en de lijken. Al snel kwam de bruinharige jongeman tot de conclusie dat dat de man zijn afscheidszin was geweest, en nu naar God mag weten waar was geteleporteerd. De sleutel van het café had zijn plaats ingenomen

Gefrustreerd dat precies hem dit moest overkomen plofte hij met een gespannen kaak neer op de dichtstbijzijnde stoel. Hij wilde zijn ellenbogen laten neerstorten op het tafelblad voor hem, maar werd gehinderd door het servies dat er stond. Eventjes keek hij ernaar voordat hij met zijn arm het hele gebeuren in een zwaai van de tafel af zwiepte wat een heftig kletterend geluid veroorzaakte. Met een zucht plaatste hij zijn hoofd in zijn handen terwijl hij op zijn ellenbogen leunde. Misschien dat hij hem kon overkopen als hij zijn check-up zou gaan doen? Maar hopen dat de man van geld hield en zelfs niet al aan het verdrinken was in de cijfers.