The stories take place where having magical powers or the ability to change into an animal isn’t anything unexpected. Most of the people are still humans, so the supernatural beings are in a disadvantage. Only in the Suthcliff Empire there are more supernatural beings than humans. As the story progresses, more information will become available.

NEWS

21.12

Rafe has discovered that he's Seji's father.

11.02

Haythel has visited Rafe in a dream, telling him to visit Jackie.

08.01

Rafe, Seji, Jinn and Typhon have succesfully escaped from Jeremy

THE MAP

Click for full map

SEASON

Winter has begun. Branches plump with bright red autumn leaves have been exchanged for a thick soft white blanket of snow.

ON-GOING TOPICS

SWITCH

CHARACTERS

Seji Devonshire

Rafe Adler

Haythel Devonshire

Typhon Reinswald

Jinn Suthcliff

The Last Of Us

LiLo :: Astrall :: Knightcrest

Pagina 2 van 2 • Deel

Pagina 2 van 2 • 1, 2

Re: The Last Of Us

Bericht van Jackie Suthcliff do jan 25, 2018 2:23 pm

_{In eerste instantie had Jackie de kat expres vastgehouden om te voorkomen dat de man weg zou rennen. Het zou niet de eerste keer zijn dat mensen weg van hem zouden rennen zonder naar zijn uitleg te luisteren. Om te voorkomen dat deze man ook weg zou rennen met de angst dat Jeremy nog altijd achter hem aan zat, hield Jackie de kast nog even vast en liet hij een bol van licht tevoorschijn komen om de man gerust te stellen. De man had inmiddels een mes gepakt en leek elk moment in paniek te raken. Het was duidelijk dat hij veel last had gehad van Jeremy. Zodra de bol van licht diens borst echter aanraakte, leek de man tot rust te komen. Met een tevreden glimlach keek Jackie even toe. Nog even zweeg hij, om er zeker van te zijn dat zijn krachten hun werk deden, waarna hij uitlegde wie hij was en dat de twee veilig bij hem waren. Niet wetend dat de man zijn woorden niet geloofde, besloot Jackie om een café te zoeken waar ze konden praten. Jackie wou hen graag verder helpen en wíst ook dat hij de enige was die hen kon verder helpen. Voordat hij echter rond kon kijken om te zoeken naar een geschikt café, werd hem gevraagd om de kat aan diens eigenaar te geven. Even keek hij verbaasd op, was haast alweer vergeten dat hij een spinnende kat in zijn armen had liggen. Zijn gouden ogen gingen even naar de rossige kat die zijn ogen tevreden had gesloten en totaal ontspannen was. Hij kon het niet laten om de kat nog één keer te aaien, waarna hij zich verontschuldigde en de kat terug gaf aan de man. Jackie verontschuldigde zich voor het feit dat hij de kat te lang had vast gehouden, hij hield nou eenmaal veel van dieren. Zijn blik bleef dan ook even hangen bij de kat die een paar aaien kreeg. Wat had die man een geluk. Jackie trok zich los van de gedachten en bracht zichzelf terug naar het heden. Hij keek rond en begon te zoeken naar een café. Al snel had hij deze gevonden en stelde hij voor om erheen te gaan, maar zodra hij vervolgens zijn blik weer wilde vestigen op de man en zijn kat, zag hij deze weg sprinten. Jackie keek even wat verbaasd naar de man die in een hoog tempo weg van hem snelde en zich zo goed mogelijk tussen de mensen door probeerde te manoeuvreren. Al snel grinnikte Jackie zachtjes en sloeg hij zijn armen over elkaar. ”Of course. They always have to run,” sprak hij hoofdschuddend, waarna hij een zucht slaakte en de achtervolging inzette. Echter nam hij de moeite niet om de twee in te halen. Op zijn gemakje liep hij in de richting waar de man naar toe was gelopen en besloot de mensen te helpen die door de snelheid van de man waren omgevallen. Hier en daar genas hij de mensen en bracht hij ze terug tot kalmte. Zo bewoog hij zich door de mensenmassa heen terwijl hij de route van de man wist te traceren om zou uiteindelijk bij een hotel uit te komen.

Seji had opgekeken zodra hij werd verstoord van zijn rust. De lieve man die hem tot rust had gebracht en op de perfecte manier had geaaid, overhandigde hem nu weer aan de man die hem achterna had gezeten. Even keek Seji de man wat achterdochtig aan en moest moeite doen om niet meteen weer uit diens armen te klauteren. Zodra hij echter een aai over zijn kop kreeg en er meerdere volgden, verviel die achterdocht en kwam er genot voor in de plaats. Opnieuw begon Seji luid te spinnen en had de man zijn vertrouwen weer herwonnen. Het tuigje werd vastgeklikt zonder dat Seji het goed door had. Even praatten de twee opnieuw en Seji wou zich net gaan nestelen in de armen van de man, toen deze plots omdraaide en het op een rennen zetten. Seji’s ogen waren vernauwd terwijl zijn nagels zich van de verwarring en verontrusting zich zette in de armen van de man. Hij probeerde de vele mensen en prikkels te volgen en te begrijpen waarom ze in hemelsnaam zo snel gingen, maar zijn brein kon er niet bij. Opnieuw begon hij te wurmen en probeerde zich los te trekken uit diens armen, maar toen kwam hij het vreselijke roze tuigje tegen. Het mechanisme hield hem tegen en zorgde ervoor dat hij eens boos histe. Met al zijn macht probeerde hij het de bandjes los te trekken en probeerde hij zich los te wurmen uit de sterke armen, maar hij was te zwak. Desondanks dat er geen verandering leek te komen in zijn positie, bleef hij proberen om zichzelf los te krijgen. Zodra ze tot stilstand kwamen, bleef Seji eveneens spontaan stil. Even keek hij vragend om zich heen. Waarom waren ze tot een halt gekomen? Zodra hij even zijn kop op hief, kwam een vaag bekende geur binnen. Zodra ze verder liepen wist hij waarom. Ze waren terug in het hotel. Een plek die hij herkende. Hij ontspande iets en keek nieuwsgierig om zich heen terwijl hij zich verder liet dragen. Eenmaal terug in de kamer sloot de man de deur en werd de greep verslapt. “Fuck you, Seji,” klonken de woorden. Woorden die Seji niet herkende, enkel de naam kwam hem bekend voor waardoor hij even vragend op keek. Seji sprong uit diens armen en belandde netjes op zijn poten. Even schudde hij zijn vacht, in de hoop dat het tuigje op magische manier eraf ze vallen, maar tot zijn ontzet gebeurde dat niet. Verveeld krabde hij met zijn achterpoot aan de band die rond zijn hals zat, maar voelde dat het niet mee bewoog. Stug bleef het tuigje vast zitten. Geïrriteerd besloot Seji het maar proberen te negeren en liep hij in een drafje richting de vensterbank terwijl de man zich neerzette op het bed. Met een elegante sprong zette Seji zich op de vensterbank en ging hij verder met het kijken naar de verschillende mensen die zich langs het raam bewogen. Zijn oren flikkerde even zodra hij beweging achter zich hoorde, maar nu hij weer in een vertrouwde omgeving was, besloot hij niet om of op te kijken totdat het te dichtbij zou komen.

Een fel licht was te zien. Desondanks dat het plotseling was verschenen, voelde het warm en haast vriendelijk aan. Uit het licht stapte een gedaante. Jackie keek even rustig om zich heen. Als het goed was stond hij in de hal waar de kamer zich bevond van de man. Om zich even te oriënteren keek Jackie om zich heen. Zijn blik viel op een jongedame die hem met open mond aankeek. Waarschijnlijk had ze de gebeurtenis gezien. Met een vriendelijke glimlach stapte Jackie op haar af. ”Do you know if there’s a man with a cat in one of these rooms?” Het meisje, nog altijd overdondert, wees in de richting van een deur waar Jackie vlakbij stond. Jackie keek even om en glimlachte dankbaar. ”Thank you” Terwijl hij haar bedankte, viel zijn blik op een visitekaartje die ze vast had. Een naam kon hij nog zien. Licht bedenkelijk keek Jackie haar aan. ”Don’t come into the room please. I need to talk to him alone. It’s personal,” maakte Jackie duidelijk met een knipoog. Even volgde hij de jongedame die stamelend en nog wat verward weg liep, waarna hij zich richtte op de deur die hem toegewezen was. Hij klopte op de deur en wachtte rustig op het moment dat deze werd geopend. Natuurlijk kon hij zichzelf de kamer in teleporteren, maar hij was zeker niet onbeschoft en wou niet verkeerd overkomen. Ook al zou hij alles op alles zetten om ervoor te zorgen dat hij de man kon helpen. Hij keek op van zijn gedachten zodra de deur open ging. Er hing al een glimlach rond zijn lippen, maar zodra hij zijn blik over de man liet gaan, veranderde de glimlach in een wat flirterige grijns. Zijn ogen volgde even een druppel die langs diens kaaklijn naar zijn borst toe gleed. Hij moest zich inhouden om een flirterige opmerking te maken. Hij moest zich focussen op wat hij moest doen! Hij liet zijn blik terug gaan naar diens gezicht en keek de man met een herstelde glimlach aan, waar een hintje flirt nog in verborgen lag. ”Good day. We lost track there for a moment. Can I come in?” sprak Jackie. Hij keek op zodra hij de kat weer opmerkte. Seji was uit de vensterbank gesprongen en liep in een vrolijke tred naar Jackie toe die hem uiterst bekend voorkwam. Spinnend drukte hij zijn kopje tegen diens been.}

Jackie Suthcliff

Re: The Last Of Us

Bericht van Rafe Adler vr jan 26, 2018 8:50 pm

I'm not bound by petty notions of conscience

Gronding, maar redelijk snel voor zijn doen, spoelde hij zijn bruine haren uit. Normaal gezien kon hij zichzelf uren lang onder de warme stralen dompelen, nu was daar echter simpelweg geen tijd voor. Vervolgens pakte hij de douchegel, een washandje, en begon zichzelf in te zepen met de douchegel. Minachtend haalde zijn neus op bij de geur van de goedkope douchegel, hij had echt meer van zijn eigen spullen moeten meenemen—ook de dingen waarvan hij dacht dat dat onderweg wel zou komen. Nadat hij zichzelf na een tijdje voldoende schoon vond draaide hij de kraan uit en veegde het overtollige water van zijn lichaam af voordat hij de kou tegemoet trad. Een rilling liep langs zijn ruggengraat en zijn haren gingen rechtovereind staan. Hij griste het armzalige handdoekje van het handdoekrek en wreef kort zijn haren grotendeels droog. Net op het moment dat hij de föhn wilde pakken om ze kurkdroog te blazen, want no way dat hij met natte haren zou gaan slapen, hoorde hij een gedempt geklopt uit de kamer komen. Hij bevroor in zijn bewegingen en keek in de richting van de deur. Fuck, hij was nog lang niet klaar! Met een frons blikte hij in de beslagen spiegel die dus ook geen nut had. Een diepe zucht verliet zijn longen terwijl hij in een verwoede poging zijn hand door zijn haren haalde om deze enigszins in model te brengen, wetend dat het niet superveel nut had als hij niet kon zien wat hij deed. Na een paar wanhopige pogingen gaf hij het maar op en sloeg de handdoek redelijk laag om zijn heupen en zodat zijn v-line prominent zichtbaar was, hem voor de veiligheid vasthoudend. Een licht zelfvoldaan grijnsje sierde zijn lippen. Misschien was het toch zo erg nog niet dat ze nu al aanbelde, als ze met twijfels kwam kon ze dit zeker niet weerstaan. Even zette hij zich schrap voor de nóg koudere lucht toen hij de badkamerdeur opendeed. Protesterend spande zijn spieren zich aan toen de koude lucht tegen zich aan klapte waardoor ze alleen maar duidelijker zichtbaar werden. Zonder na te denken dat er ook iemand zich achter de deur zou kunnen verschuilen, trok hij deze open. “Hello gorgeous,” sprak hij met diezelfde seductieve toon die hij iets meer dan een uur geleden ook had opgezet. Doordat de bal hem helemaal had gekalmeerd zo snel Jackie uit zicht was verdwenen, duurde het even totdat het tot het doordrong dat het lichaam tegenover hem onbetwist niet de naam Veronica met zich meedroeg. “Oh I thou-” begon hij terwijl hij zijn blik verplaatste naar degene van de desbetreffende voor hem, maar stopte abrupt toen hij dacht dat Jeremy wederom voor hem stond. De kleur trok uit zijn gezicht en verloor van schrik even de grip op de handdoek die hij om zijn heupen had gewikkeld, maar wist -jammer genoeg voor Jackie- nog net op tijd de handdoek nog vast te grijpen waardoor alles nog nét afgeschermd werd. Licht trillend trok hij de handdoek strak om zijn heupen en voelde zijn wangen vuurrood worden uit schaamte terwijl hij ongemakkelijk lachte. Hier had hij dus echt niet op gerekend én hij voelde zich nu enorm kwetsbaar. Toen Rafe ook nog eens zag hoe de man zijn ogen over zijn lichaam liet glijden, met een flirterige grijns als resultaat, wist hij helemaal niet meer wat hem overkwam. Rafe keek hem dan ook enkel met grote ogen terug en vergat bijna te ademen. Waarom deed hij dan ook met zijn domme kop zonder na te denken de deur open terwijl hij zich in zo’n kwetsbare staat bevond, al helemaal nu hij zonet nog die bastaard tegen het lijf was gelopen? ”Good day. We lost track there for a moment. Can I come in?” vroeg de man. Rafe haalde schavend adem en spande zich gestrest aan, zijn lichaam overduidelijk nee schreeuwend. Net op het moment dat hij dan ook snel de deur wilde dichtgooien om te voorkomen dat hij een stap naar binnen kon zetten, zag hij hoe er een bruine schim onder zijn benen door naar die van Jeremy glipte en zich ertegenaan begon te wrijven. Rafe staakte zijn pogingen om de deur dicht te doen en keek even met open mond naar de kat. Was Seji nou serieus? “Seji, you- uh I mean eh Rusty! You worthless piece of shit,” fluisterde hij sissend naar de kat, per ongeluk Seji’s naam laten vallen maar hoopte met heel zijn hart dat Jeremy dat niet had opgepikt. Hopeloos probeerde hij Seji ruw terug de kamer in te trappen, en vervolgens wanhopig de deur nogmaals dicht te duwen. Iets waarvan hij al vrijwel zeker wist dat het hopeloos was, de man wist zijn intenties al en daarnaast had hij maar de kracht van één hand, aangezien hij met de ander die verrekte handdoek moest vasthouden, en zijn zakmes lag nog in de badkamer dus daar kon hij ook zijn kracht niet bij zoeken. “Just leave me the fuck alone!” schreeuwde hij met een laatste beetje hoop dat hij hen met rust liet, en probeerde met al zijn macht de deur dicht te duwen met een arm terwijl hij met zijn volle gewicht tegen de deur leunde.

Rafe Adler

Re: The Last Of Us

Bericht van Jackie Suthcliff za jan 27, 2018 12:08 am

_{In een letterlijke flits was Jackie in de hal gekomen van het hotel waarin de gevluchte man zich bevond. Jackie kon makkelijk de sporen volgen en de kamer vinden, maar hij besloot toch de hulp te vragen van een jonge medewerkster die zijn eerdere fenomeen had waargenomen. Om haar wat gerust te stellen en om duidelijk te maken dat hij niet gestoord wou worden, had hij interactie met haar gezocht. Hij zei wat hij moest zeggen richtte zich toen op de kamer. Een reactie van de meid verwachtte hij nog niet terug, gezien haar geschokte uitstraling. Nadat hij op de deur had geklopt klonk er wat gestommel in de kamer, maar werd de deur nog niet open gedaan. Via zijn ooghoeken zag hij het meisje driftig weg benen. Hij wou haar even volgen met zijn ogen, maar toen werd de deur geopend. “Hello gorgeous,” werd hij begroet met een seductieve toon in diens woorden. Geamuseerd trok Jackie een wenkbrauw op en liet zijn blik onbedoeld over het halfnaakte lichaam gaan dat voor hem stond. Dat was zeker niet verkeerd. Zijn blik ging al snel terug naar de man, waar de realisatie langzaam bij doordrong. “Oh I thou-” begon de man, maar realiseerde zich toen wie ervoor hem stond. Of wie hij dácht dat voor hem stond. Want het was zeker Jeremy niet. Jackie probeerde om die reden ook zijn flirterige grijns te verbergen, maar kon het niet helpen dat het zich van het lichaam iets met hem deed. Even werd de grip rond de handdoek verlost. Jackie’s ogen gleden automatisch naar de plaats delict, maar de man had snelle reflexen en had de handdoek alweer strak vast voordat Jackie ook maar een glimp had kunnen opvangen. Jackie klemde zijn kaken op elkaar. Hij moest zich focussen op het doel waar hij voor kwam. Hij kwam hier niet voor een one night stand, ook al was dat mooi meegenomen. Zijn blik ging wederom terug naar diens gezicht. Een flirterige glimlach lag nu rond zijn lippen en vriendelijk sprak hij zijn woorden uit. De angst was in de man’s gezicht teruggekeerd, maar dat was niet het enige wat er gaande was. Zijn wangen hadden een vuurrode kleur gekregen en zijn ogen stonden groot. Het deed Jackie zijn hoofd iets kantelen. Zonder de angst in zijn ogen zou de man er nu erg schattig uit zien. Jackie hield zich stil, wetend dat hij de man niet moest dwingen tot actie, ook al zou Jackie uiteindelijk toch nog zelf actie moeten ondernemen, wetend dat niemand hem zomaar toeliet. Plots kwam de man in actie. Jackie dacht dat de man de deur dicht wou gooien en deed al een stap naar voren om hem tegen te houden, waardoor ze meteen vlak bij elkaar stonden. Hun beide acties werden echter gestaakt zodra een bruin bolletje tussen hun benen liep om zich uiteindelijk tegen Jackie’s enkels aan te wrijven. Jackie keek even verbaasd op, maar merkte al snel de kat op. Hij glimlachte meteen en moest zich inhouden om de kat niet weer op te pakken. “Seji, you- uh I mean eh Rusty! You worthless piece of shit,” fluisterde de man sissend naar de kat. Jackie trok een wenkbrauw wat op. Van waar de verborgen naam? Jackie ging er vanuit dat Seji de echte naam was van de kat, maar dat de man dat wou verbergen. Waarom? Even dacht Jackie dat Jeremy de kat had vervloekt en dat het eigenlijk een mens zou zijn, maar Jeremy was daar niet tot toe in staat -tot zover Jackie wist- en waarom zou de man dan nog moeite doen om de kat zijn ware identiteit te verbergen? Jeremy zou de kat dan sowieso herkend hebben. Er was iets anders aan de hand. Jackie wist niet goed wat, maar hij zou er wel achter kunnen komen. Hij hoefde enkel de kat weer even vast te houden. Nu had hij daar echter niet de kans voor. Ruw werd de kat terug de kamer in geschopt en werd er vervolgens weer beweging gemaakt in een poging de deur dicht te doen. Jackie zette meteen een hand op de deur en hield deze open. Ook zette hij een voet tegen het kozijn om er zeker van te zijn dat de deur niet geheel dicht zou kunnen. Hij opende zijn mond en hoopte de man rustig te kunnen praten en over te kunnen halen om hem binnen te laten, maar de man liet al snel merken dat geen woorden hem zouden overtuigen. “Just leave me the fuck alone!” schreeuwde de man. Jackie zuchtte en sloot zijn ogen even. Hij hield er niet van om geweld te gebruiken. Het zou hem enkel meer op Jeremy doen lijken en zou het dus lastiger maken om de ander ervan te overtuigen dat hij echt iemand anders was, maar er was nu geen andere keus. ”Be careful.” sprak Jackie nog, maar betwijfelde of de man überhaupt ernaar zou luisteren. Met de bovennatuurlijke kracht die hij bezat duwde hij de deur met een klap verder open. Meteen stapte hij naar binnen, waarna hij de deur rustig en netjes achter zich sloot. ”There,” verzuchtte hij even en glimlachte weer terwijl hij zijn blik richtte op de man. ”You can go change. I will wait here. Please don’t try to run again. I’d like to help you as fast as possible,” sprak Jackie kalm en glimlachte even geruststellend. Hij richtte zich vervolgens weer even op de deur en deed deze op slot. Vervolgens liep hij naar het raam en verzekerde dat ook deze op slot waren. Just in case. Zijn aandacht werd al snel weer getrokken door de kat die opnieuw hem kopjes aan het geven was. Glimlachend pakte hij het dier op en begon hij opnieuw met hem te kroelen.}

Jackie Suthcliff

Re: The Last Of Us

Bericht van Rafe Adler zo jan 28, 2018 12:13 am

I'm not bound by petty notions of conscience

Tot zijn verschrikking was het niet het dienstmeisje geweest dat had aangeklopt, maar letterlijk zijn grootste nachtmerrie. De kalmte die zich had genesteld in zijn lichaam verdween als sneeuw voor de zon waardoor hij bijna zijn handdoek liet vallen. Hij kon zichzelf nog net van deze grote schaamte redden door vliegensvlug nog net het stukje handdoek boven zijn kruis vast te grijpen waardoor alleen zijn heupen kort bloot vielen, maar stond op zijn minst niet compleet naakt voor de man die hij het meest haatte. Snel had hij de handdoek vervolgens weer strak om zijn heupen heengeslagen om te voorkomen dat deze langzaam zou afzakken. Schamend en angstig keek hij de man met grote ogen aan en wilde na zijn vraag meteen de deur in zijn gezicht dichtslaan, totdat Seji zich ineens naar de mans benen begaf en zich daartegenaan wreef. Rafe wist niet wat hij zag: had die kater een doodwens of zo?! Wanhopig had hij geprobeerd het dier terug te trappen en de deur wederom dicht te duwen met een arm, want zijn handdoek vasthouden was ook een essentiële prioriteit op het moment—maar de deur gaf niet mee nu de man er stond. In tegendeel zelfs, want na een waarschuwing die Rafe compleet voorbijgegaan was, vloog de deur met klap open. Een piepend geluid was te horen door het schuren van zijn voetzolen over de pakketvloer, hopeloos proberend om de deur alsnog baas te zijn. Kort daarna knalde Rafe tegen de muur aan omdat hij niet verder kon schuiven en de deur op diens beurt volle kracht op zijn pols uitoefende waardoor deze dubbelklapte. Hij beet keihard op de binnenkant van zijn wang om een kreet van pijn binnen te houden en probeerde zijn pols zo recht mogelijk te houden om het er normaal uit te laten zien. Niet laten je zwakte bekendmaken, Rafe. “There,” verzuchtte Jeremy toen hij binnen was gestapt. Angstig hield hij zijn adem in terwijl hij toekeek hoe de man de deur achter zicht sloot en deze vervolgens op slot deed, ook ziend dat hij meteen daarna de ramen checkte of deze op slot waren. Shit. Hij was nooit claustrofobisch geweest, maar in zo’n kleine kamer opgesloten met Jeremy triggerde toch dat hij het enorm benauwd leek te krijgen. Hij wilde weg van hier, van Jeremy, gewoon ergens rustig zonder gezeik. Waarom moest hij precies hem hebben? Er liepen toch nog genoeg andere gekken rond die wél graag als een hondje voor hem wilden werken? Waarom dan precies hij? ”You can go change. I will wait here. Please don’t try to run again. I’d like to help you as fast as possible,” sprak de man waarna hij Seji weer in zijn armen nam. Rafe staarde kort naar de kat, als blikken konden doden dan was Seji er nu geweest. “Help,” herhaalde hij terwijl hij richting zijn koffer liep en elke beweging van de man in de gaten hield. “To stop trying to fool me would be a great start jerk,” mompelde hij zachtjes omdat hij het niet hardop durfte te zeggen maar het toch van zijn hart af wilde hebben. Wantrouwig ging hij door zijn hurken terwijl hij een set comfortabele kleren uit zijn koffer pakte. Als zijn vrijheid hem vandaag ontnomen werd, dan kon hij het zichzelf beter maar zo comfortabel mogelijk maken, right? Pijnlijk beet hij wederom op de binnenkant van zijn wang terwijl hij de hand gebruikte waarvan hij zonet de pols verzwikt had, maar forceerde zichzelf zo weinig mogelijk te laten merken. Uiteindelijk kwam hij weer overeind en liep ongelooflijk langzaam in de richting van de badkamer, overduidelijk tijdrekkend—maar deed uiteindelijk weer pijnlijk de badkamerdeur open, trad naar binnen en deed deze achter zich op slot. Rafe zuchtte diep nadat hij de deur op slot had gedaan en kleedde zich snel aan en deed daarna meteen zijn pols onder ijskoud water houden waarbij hij zijn ogen gesloten hield. Wat had hij een groeiende gloeiende hekel aan hem zeg. Even later keek hij de badkamer rond waarna zijn ogen vielen op een klein badkamerraampje boven het toilet. Meteen voelde hij de adrenaline door zijn lichaam heen pompen, zou hij erdoorheen passen? Hij trok zijn pols onder de kraan vandaan, draaide deze met zijn goede hand uit, en liep in de richting van het raampje. Geluidloos deed hij de wc-deksel naar beneden, in de hoop dat Jeremy had niet zou horen, en klom eerst op de deksel om vervolgens nog een stapje hoger op de stortbak te gaan. Voorzichtig probeerde hij het raampje open te pakken, maar kwam er al snel genoeg achter dat deze niet gemaakt was om geopend te worden. Gefrustreerd om het feit dat vandaag álles tegen leek te zitten stompte hij met zijn vuisten tegen het dikke glas van badkamerraampje wat zijn enige hoop was geweest. Met zijn stomme kop gebruikte hij ook zijn slechte hand waardoor hij kort jammerde voordat hij zichzelf de mond snoerde omdat hij bedacht dat hij stil moest zijn. Fronsend keek hij over zijn schouder naar achteren richting de badkamerdeur waarachter Jeremy zich verschool. Verwachtte de man serieus dat hij zich braaf zou omkleden en vervolgens als een braaf schaap weer naar buiten zou komen en hem vervolgens huppelend zou volgen naar zijn rijk? Hell, hij verhongerde nog liever in deze badkamer dan dat hij nog naar buiten zou komen om datgene te doen. Hij slaakt een diepe zucht en probeerde nogmaals het raampje open te krijgen, wat overduidelijk niet lukte. Rage slaakte een gefrustreerd geluidje en maar ging zitten op de stortbak waarbij hij zijn achterhoofd tegen het raampje liet leunen en zijn voeten op de wc-deksel liet rusten. Doelloos staarde hij naar de badkamerlamp terwijl hij met zijn hand zijn pijnlijke pols vastnam. Misschien als hij lang genoeg wachtte zou de man weggaan, en als hij nog een beetje geluk had kwam Seji bij zinnen en zou hij ontsnappen in plaats van met de man mee te gaan.

Rafe Adler

Re: The Last Of Us

Bericht van Jackie Suthcliff ma jan 29, 2018 3:11 pm

_{De manier waarop de man hem had begroet stond hem zeker wel aan. Jackie kon het niet helpen om een flirterige grijns op te zetten en wou er dan ook op in gaan, maar zodra hij de angst zag in de ogen van de man, wist hij weer waarvoor hij kwam en wist hij zichzelf in te houden. Natuurlijk wou de man meteen weer de deur dicht slaan en hem zover mogelijk weg duwen, maar Jackie gaf niet mee. Daarbij leek het kleine katje zijn aanwezigheid ook op prijs te stellen. Jackie hield er niet van om geweld te gebruiken en om mensen verder te pushen, maar zijn geduld raakte op. Hij wist dat hij de man snel kon helpen. Het enige wat hij daarvoor nodig had was een gesprek en een klein beetje vertrouwen. Misschien als ze samen in één kamer waren kon hij hem forceren om naar hem te luisteren, ook al was dat misschien niet de goede reden. Met een klap kwam de deur tegen de muur aan. Zijn blik viel even op de pols die dubbel klapte, maar hij sloot de deur al snel en besloot het te negeren. Wetend hoe de man de vorige keer op zijn genezing reageerde, was het misschien beter om dat later te doen. Jackie deed de deur op slot en zorgde ervoor dat het raam ook potdicht zat, waarna hij zich op de man richtte en hem zei om zich om te kleden zodra ze daarna konden praten en Jackie hem kon helpen. “Help,” herhaalde de man. Jackie knikte eens terwijl hij rustig door bleef aaien. De kat in zijn armen knorde luid als teken dat hij het fijn vond. De man liep naar zijn koffer en boog ernaar toe. “To stop trying to fool me would be a great start jerk,” klonk het zacht mompelend. Jackie zuchtte zachtjes en besloot zich in de vensterbank neer te zetten. De kat leek er erg van te genieten om naar buiten te kunnen kijken. Zwijgend volgde hij zijn handelingen die ongelooflijk traag gingen, overduidelijk tijdrekkend. Jackie zei er niks van. Hij was onsterfelijk en had dus alle tijd. De man had zichzelf er enkel mee. Uiteindelijk liep de man met een set kleren de badkamer in die hij vervolgens op slot deed. Dat was het moment dat Jackie zich realiseerde dat hij niet had gecheckt of de badkamer een raam bezat. Jackie zuchtte even geïrriteerd om zijn eigen stommiteit en sloot zijn ogen. Goed.. Dus er was een kans dat hij opnieuw achter hem aan moest gaan. Jackie ging er niet vanuit dat de man daadwerkelijk uit het raam zou springen als er een was, ze zaten immers behoorlijk hoog, dan weer. Voor hetzelfde geld was de man zó bang voor Jeremy dat hij liever dood was dan dat hij nog banger werd. Hij zou hij de kat dan ook zomaar achter laten? Hij opende zijn ogen en keek even omlaag naar de kat in zijn armen. Iets wat opnieuw een vraag met zich mee bracht. Jackie hield de kat wat op en liet zijn blik onderzoekend over hem heen gaan. De kat keek hem met een wat vragende blik aan en zodra Jackie goed in diens ogen keek, begreep hij het. Het was een shapeshifter. Soort van. Het was duidelijk dat diens menselijke instincten totaal blank waren gegaan. De arme kat wist niet meer dat hij ooit een mens was geweest en dus niet hoe hij moest terug moest veranderen. Jackie kwam recht en zette de kat op het bed neer. Hij zou de jongen helpen en vervolgens weg gaan. Misschien zou hij later de man nog kunnen helpen, als de man wat minder in paniek raakte op het moment dat hij hem zag. De kat zette zich, nog altijd vragend, neer op het bed en keek hem aan. Jackie glimlachte even naar hem, waarna hij zijn ogen sloot en zijn handen uiteen bracht. Een langdurige licht was te zien dat zich rond het lichaam van de kat wikkelde. Het licht zonk langzaam in de huid totdat het lichaam langzaam veranderde naar dat van een jongeman. De jongeman viel achterover op het bed en leek bewusteloos te zijn, maar Jackie wist dat hij wel wakker zou worden. Jackie blikte nog even naar de badkamerdeur zodra hij wat gestommel hoorde, maar besloot toch weg te gaan. Hij sloot opnieuw zijn ogen, waarna hij verdween.

Seji opende langzaam zijn ogen. Hij voelde zijn hoofd bonken als een gek waardoor hij meteen een hand tegen zijn hoofd aanlegde. Zich niet meer herinnerend waar hij was en wat hij had gedaan, keek hij de kamer rond. Hij herkende de hotelkamer, maar herinnerde zich niet dat hij iets had gedaan waardoor hij zoveel hoofdpijn had gekregen. En was hij in slaap gevallen? Of knock out gegaan door iets of iemand? Hij kon zich nog herinneren dat Rafe een fles drank had besteld, maar hij had die toch met geen vinger aangeraakt? Wacht, waar was die man eigenlijk? Vluchtig keek Seji om zich heen, meteen merkend dat hij daardoor weer duizelde en kneep even zijn ogen dicht om te voorkomen dat hij opnieuw achterover viel. ”Rafe?” sprak hij uiteindelijk zachtjes. Wetend dat de man dat niet zou horen, probeerde Seji zijn stem te verheffen. ”Rafe? Are you here?” vervolgde Seji op een hardere toon. Op een, nu wat, rustigere manier keek hij de kamer rond. Het frustreerde hem dat hij de man nergens zag. Hij was de enige die hem op het moment nog een beetje kon geruststellen, want hij wist niet wat er aan de hand was. Hij moest moeite doen om niet in paniek te raken naarmate de tijd verstreek. Wat als Rafe weg was? Waar moest hij dan gaan zoeken? Hij zuchtte zachtjes en kneep zijn ogen opnieuw dicht. Wat was er toch in hemelsnaam gebeurt?}

Jackie Suthcliff

Re: The Last Of Us

Bericht van Rafe Adler wo jan 31, 2018 10:50 pm

I'm not bound by petty notions of conscience

Zijn hart had in zijn keel geklopt toen de beruchte man zijn weg naar binnen wist te maken en de hele kamer wist te vergrendelen. De man beweerde hem te willen helpen -waar Rafe overigens niets van geloofde- en pakte voordat hij bezwaar kon maken Seji alweer in zijn armen en begon wederom met hem te kroelen. Iets waar Seji opnieuw volop van leek te genieten. Kut kat. Veel meer keus dan een set kleren te pakken en zich om te kleden, had Rafe niet—en deed dat dan maar met tegenzin. Met een diepe zucht deed hij de badkamerdeur achter zich op slot, niet van plan deze eerder open te doen dan het moment dat Jeremy de hotelkamer had verlaten. Zijn ogen waren de badkamer rondgedwaald en uiteindelijk geland op het badkamerraampje boven het toilet—een potentiele ontsnapmogelijkheid. Hopeloos had hij geprobeerd het ding te openen, hopend dat de afstand tussen het raampje en de grond niet te groot zou zijn zodat hij zonder problemen kon ontsnappen—maar tevergeefs; hij verkeerde in een staat van onmacht. Het raampje gaf niet mee en aan de andere kant van de deur bevond zich de kamer waarin Jeremy alles goed had vergrendeld—en niet te vergeten de man zelf. Verslagen bonkte Rafe gefrustreerd op het dikke glas van het raampje en liet zijn hoofd er even tegenaan leunen voordat hij verslagen op de stortbak ging zitten met een diepe zucht. Aan de andere kant van de deur bleef het tamelijk rustig, geen signs van een Jeremy die erachter was gekomen dat hij zonet door een badkamerraampje had proberen te ontsnappen, maar ook geen teken van Seji die zich tegen hem begon af te zetten. De bruinharige jongeman fronste zachtjes hoofdschuddend terwijl hij zijn ogen sloot en zijn bonkende pols vasthield. Gelukkig had hij geen voorkeurshand zoals de meeste door zijn gave, maar wist dat hij nu tweemaal zo zwak was met een hand die hij nu optimaal kon gebruiken waardoor hij nu al helemaal zeker was van het feit dat hij niet tegen Jeremy opgewassen was. Zonder blessure was hij dat al niet, maar nu al helemaal niet.

Naar wat voor Rafe voelde als een eeuwigheid, had hij voor zich uitgestaard—wachtend op het moment dat hij iets hoorde in de kamer naast hem wat zou duidden op enig teken van leven. Het duurde lang, verdacht lang, maar aangezien hij geen kreten doorweekt van pijn hoorde ging hij er vanuit dat er niets ergs gebeurde. Zou de man zijn weggegaan, geluidloos, zonder dat hij het gemerkt had? Of was het simpelweg een trucje om hem uit de badkamer te lokken door zijn nieuwsgierigheid te prikkel zodat hij zelf geen moeite hoefde te doen? Opeens meende hij plotseling heel zachtjes zijn naam te horen waardoor hij met tot spleetjes samengeknepen ogen zijn oren spitste. Was dat Seji die zijn naam riep, Jeremy, of begon hij dingen te horen? Rafe? Are you here?” klonk het nogmaals, maar deze keer harder. Achterdochtig stapte hij voorzichtig van de stortbak af. Volgens hem was het Seji, maar dat zou betekenen dat de jongen weer terug naar zijn menselijke vorm was getransformeerd. De man legde zijn handpalm op de deurknop en wilde deze meteen opendraaien, maar bedacht zich voordat hij zijn impulsen uitvoerden. Het kon net zo goed een lokmiddel van Jeremy zijn die Seji dwong hem te reopen, maar aan de andere kant scheen er geen angst door in zijn stem. Rafe ademde diep in voordat hij de deur van het slot durfde te halen, de knop om te draaien en uiteindelijk de deur te openen. Hij deed de deur echter niet verder open dan nodig was om zijn hoofd erdoorheen te steken. Met grote ogen viel zijn blik eerst op Seji, gelukkig weer in zijn oude vertrouwde vorm, en liet zijn ogen vervolgens vliegensvlug door de kamer glijden—op zoek naar een spoor van Jeremy. Hij keek zelfs boven zichzelf naar het plafond, stel dat de man ook ineens rare krachten had gekregen als spiderman of iets dergelijks. Een vlaag van opluchting vloeide door zijn lichaam heen toen de man nergens te bekennen was en begaf zich nu volledig de hotelkamer in waarbij hij de badkamerdeur achter zich sloot. Kort rolde hij zijn schouders voordat hij zijn blik met een frons op Seji richtte die niet op de hoogte leek te zijn van wat er in hemelsnaam gebeurd was. “You know,” sprak hij terwijl hij zijn hand hief en deze naar Seji wees terwijl hij naar hem toeliep. Geïrriteerd prikte hij deze vervolgens een aantal keren tegen de borstkast van de jongen terwijl hij hem fronsend aankeek. “On occasions like these,” sprak hij met een fake glimlachje, “I genuinely do fucking hate you,” vervolgde hij met een serieus gezicht. Even bleef hij hem in zijn diepblauwe ogen aankijken voordat hij hem een duw naar achteren gaf tegen zijn borstkast en vervolgens op het bed ging zitten met een énorm diepe zucht. Zijn gezicht verborg hij een paar ogenblikken in zijn handen, haalde deze vervolgens door zijn haren voordat hij zijn blik weer naar Seji begaf. Uitgebreid liet hij deze over elk detail van de jongen gaan, niet kunnen geloven dat hij zonet nog een freaking kat was geweest die geen besef van rationaliteit had. “You can kiss my explanation ‘bout whatever the hell it was goodbye, you ruined it yourself—tomorrow we’re leaving, again,” sprak hij op een toon waaruit overduidelijk bleek dat hij geen tegenspraak tolereerde op het moment. Hij had geen zin om over de bijwerkingen van het sterfelijke leven te praten. Ze moesten eerst maar een plek zien te vinden waar Jeremy hen niet zou vinden, daarna zou hij wel kijken of hij het Seji überhaupt nog gunde om de waarheid te weten over wat het verlaten van de lus met je lichaam deed. Op het moment verdiende hij het in zijn ogen in ieder geval niet. Dat was één ding dat zeker was.

Rafe Adler

Re: The Last Of Us

Bericht van Seji Devonshire do feb 01, 2018 7:49 pm

_{Verward had Seji rond gekeken, niet wetend waar de hoofdpijn en duizeligheid vandaan kwamen en wanneer was hij in slaap gevallen? De symptomen die hij onderging deden hem al snel denken aan een kater, maar zodra zijn blik naar de fles drank ging, zag hij dat deze nog vol was. Nog niet eens geopend. Wat was er dan gebeurd? Hij probeerde iets in de kamer te zien wat anders was dan voorheen, maar hij zag niks opmerkelijks. Enkel dat Rafe er niet was. De verwarring kon elk moment in paniek overslaan, maar hij behield zich nog rusten. Rafe zou wel de antwoorden op zijn vragen moeten weten toch? Hij wist immers zoveel meer van deze wereld dan hij. Voorzichtig sprak hij zijn naam uit. Hij merkte hoe zijn stem wat schor klonk, haast alsof hij miauwde. Hij schraapte zijn keel en vroeg opnieuw naar Rafe, hopen dat de man zich ergens in de kamer bevond. Seji zou het niet voor elkaar krijgen om nu op te staan en op zoek te gaan naar hem. Daarvoor duizelde het hem nog te veel in zijn hoofd. De hoofdpijn bonkte in zijn hoofd en zorgde ervoor dat zijn zicht een tikkeltje vertraagde. Zijn gehoor was echter nog vlijmscherp. Hij hoorde meteen zodra het slot van de badkamer af ging. Hij had niet gezien dat deze op slot was, maar ging er vanuit dat Rafe dus in de badkamer zat. Hij richtte meteen zijn blik op de deur die voor een kiertje open ging. Seji keek de man wat vragend aan, niet wetend waarom hij zo reageerde. Nadat de man hem had gezien, keek hij snel om zich heen, waarna hij totaal leek te ontspannen en de deur verder opende. Seji keek hem nog altijd vragend aan en nu kwam bezorgdheid ook erbij kijken. ”Is something wrong?” vroeg Seji dan ook, maar een antwoord kreeg hij niet. De man stapte de kamer in, waarna hij de deur achter zich sloot en zich op hem richtte. “You know,” begon Rafe terwijl hij op hem af liep en naar hem wees. Seji schudde zijn hoofd wat als teken dat hij het niet wist. Ongegeneerd begon de man in zijn borst te porren. Seji fronste en keek de man wat verontwaardigd uit. “On occasions like these,” vervolgde Rafe met een neppe glimlach. “I genuinely do fucking hate you,” eindigde hij bloedserieus, waarna hij hem nog aankeek voordat hij hem een duw gaf. Seji, die nog altijd niet helemaal steady was, viel beduusd achterover op het bed. Met wat moeite pruttelde hij weer in een zittende positie. ”What did I do wrong?!” reageerde hij verontwaardigd, maar hield vervolgens zijn adem wat in, wetend hoe Rafe geïrriteerd al was en het enkel erger ging worden als hij verkeerd reageerde. Hij hield zijn mond even en volgde Rafe met zijn ogen die zich neerzette op het bed met een diepe zucht. De blik werd weer op hem gericht. Met een lichte frons keek Seji naar hem die hem uitgebreid bekeek. Waarom keek Rafe in hemelsnaam zo naar hem? Het zo haast creepy worden. “You can kiss my explanation ‘bout whatever the hell it was goodbye, you ruined it yourself—tomorrow we’re leaving, again,” sprak Rafe, zonder enige tegenspraak aan te nemen.

Seji keek hem even zwijgend aan. Even dacht hij er aan om inderdaad zijn mond te houden. Hij begreep niet waarom ze plots moesten vertrekken. Wat was er in hemelsnaam gebeurd en wist Rafe het en wou hij geen antwoord geven of was het eerste vraagstuk nog datgeen wat Rafe niet wou beantwoorden. Seji was het al haast gegeven. Ging het over de lus? Seji schudde zijn hoofd. Hij moest het weten. Zijn hoofd tolde enkel meer bij het niet weten van de antwoorden. ”Rafe, can you tell me what happend? I think I blacked out or something” vroeg Seji dan toch. Hij zei het voorzichtig. Hij wou voorkomen dat de man boos op hem werd, maar Seji zou dat ook onterecht vinden. Immers wist hij niet wat hij fout had gedaan.}

Seji Devonshire

Re: The Last Of Us

Bericht van Rafe Adler vr feb 02, 2018 11:17 pm

I'm not bound by petty notions of conscience

Vlagen van irritatie en opluchting vloeiden door zijn aderen toen hij zag dat Seji zich in zijn menselijke vorm alleen, zonder enige spoor van Jeremy, in de kamer bevond. Opluchting dat de jongen weer naar zijn oorspronkelijke vorm was wedergekeerd, en dat Jeremy nergens meer te bekennen was—maar geïrriteerd omdat Seji de katalysator van het hele tafereel was geweest. Seji deed er dan ook nog een schepje bovenop toen hij vroeg of er iets aan de hand was, de jongen had dus niet eens een idee wat er allemaal gebeurd was. Gefrustreerd zuchtte hij en maakte de jongen tamelijk passief agressief duidelijk dat hij zeker niet blij was met wat hij hem geflikt had voordat hij ging zitten op het bed. ”What did I do wrong?!” bracht de jongen op een verontwaardigde toon uit waardoor Rafe hem meteen met een blik die boekdelen sprak aankeek waardoor hij niet eens meer nodig was om te melden dat hij zichzelf gedimd moest houden. Seji voelde klaarblijkelijk de bui al hangen, en wist daarnaast ook hoe kort lontje hij altijd had, dus hield zich verstandig in—ook toen Rafe hem ook nog even duidelijk maakte dat hij kon fluiten naar zijn uitleg over het hele gebeuren van de lus. Rafe zweeg terwijl hij voor zich uitstaarde en nadacht over mogelijke plaatsen waar ze heen konden vluchten, en waar Jeremy hen beslist niet zou vinden. Zijn gedachtes vlogen ten eerste naar de meest extreme plekken die hij zich kon bedenken: een van de polen, een woestijn, een regenwoud en dergelijke, maar realiseerde zich dat je daar überhaupt geen fatsoenlijk leven kon leiden. Dan zouden ze misschien wel van Jeremy af zijn, maar hadden ze er duizenden andere lasten erbij. Nee, dat was geen optie. Hij keek omhoog naar het plafond alsof hij op die wijze dieper in zijn brein kon graven terwijl hij zocht naar een fatsoenlijke plek om heen te vluchten.

”Rafe, can you tell me what happend? I think I blacked out or something” haalde Seji hem ruw uit zijn gedachtes, desondanks hij het redelijke timide zei—waarschijnlijk vrezend voor een uitbarsting. Met een frons keek hij naar de blonde jongen en zuchtte diep terwijl hij zijn blik van hem afwendde waarbij hij zijn ogen rolde. “You’re being serious, aren’t you?” bromde hij zachtjes met overduidelijke irritatie terwijl hij zijn knokkels krakte. “Hmm,” bracht hij honend uit terwijl hij overeind kwam van het bed en richting de nog onaangebroken fles whisky liep. “Well, first of all,” begon hij terwijl hij de whisky fles aanbrak en zijn fake glimlach weer opzette wat zijn irritatie benadrukte. “You cockblocked me,” sprak hij terwijl hij zijn hoofd kort even schuin hield en zijn wenkbrauwen in een flits optrok waarbij hij ondertussen een bodempje in het glas naast de fles schonk. Hij had niet eens door dat er goede mogelijkheid bestond dat Seji niet eens wist wat ‘cockblocken’ betekende aangezien zijn levenservaring relatief gezien met zijn leeftijd bar weinig was, en misschien niet eens de kans had gehad met zulke slang in aanraking te komen. “Then, a little too much cat, little too less human,” vervolgde hij hoofdschuddend en beet geërgerd op de binnenkant van zijn wang. “Subsequently, you know, the usual, ran into Jeremy because we had some catching up to do and stuff,” vervolgde hij op een snauwerige met een sarcastische ondertoon terwijl hij zijn hand op het whiskyglas klemde waardoor deze wituitsloeg, het glas vervolgens naar zijn lippen brengend om een goede slok van het robuuste goedje te nemen. “Except you, the prick that you are, went all lovey-dovey with him,” legde hij uit op zijn typerende vage manier waarbij hij Seji dodelijk aankeek terwijl hij nogmaals een slok nam en het oogcontact voor geen enkele milliseconde verbrak. Afkeurend schudde hij zijn hoofd waarbij hij het intense oogcontact verbrak en wederom het whiskyglas inschonk, ditmaal iets voller dan de vorige keer. Hij wist zelf dondersgoed dat hij onder de invloed van alcohol nóg sneller op zijn teentjes was getrapt dan normaal, terwijl hij dat normaal al eerder was dan het gemiddelde persoon, maar negeerde het en schonk de whisky gewoon nogmaals in.

Rafe Adler

Re: The Last Of Us

Bericht van Seji Devonshire ma feb 05, 2018 9:32 pm

_{Seji begreep vrij weinig van de situatie. Waarom kwam Rafe zo bang uit de badkamer zetten en wat was er in hemelsnaam gebeurd waardoor Seji zo slecht voelde en Rafe klaarblijkelijk zo boos op hem was? Verontwaardigd had Seji op zijn woord gereageerd, maar één blik maakte al duidelijk dat Seji zijn attitude opzij moest schuiven. Anders zou hij geen antwoord krijgen. Hij kon makkelijk concluderen uit Rafe’s woorden en gedrag dat de man niet op nog meer vragen zat te wachten, maar Seji’s wereld duizelde door de onwetendheid. Voorzichtig vroeg hij Rafe dan toch om een uitleg, hopend dat de man niet boos op hem werd maar hem antwoord zou geven. Ondanks het feit dat Seji de vraag voorzichtig had gesteld, keek de man hem gestoord aan om vervolgens een zucht te slaken en zijn blik weer af te wenden terwijl hij met zijn ogen rolde. Seji zweeg. Hij had genoeg opmerkingen die hij wist te maken, en hij had ze ook zeker gemaakt als Rafe niet op het punt stond om te ontploffen -en god mocht weten waarom. Hij weigerde om zich te verontschuldigen. Immers wist hij niet wat hij had fout gedaan. Daarbij zag Rafe soms kwaad in dingen waarvan Seji niet meteen het kwaad van in zag. Dus misschien stelde de man zich wel ontzettend aan. “You’re being serious, aren’t you?” bromde Rafe, haast onhoorbaar, maar dankzij Seji’s scherpe gehoor wist hij de woorden op te vangen. Rafe moest dit ook wel weten. Seji knikte enkels, nog altijd zwijgend, hopend dat de man antwoord zou geven. Hij kraakte zijn knokkels. “Hmm,” klonk het honend, waarna de man recht kwam en zich richtte op de fles drank waar Seji al eerder even naar had gestaard. Nog altijd had Seji geen druppel alcohol gehad, dus hij ging er ook niet vanuit dat de veroorzaker was van het weeïge gevoel dat hij op het moment onderging. Ergens wou Seji hem tegen houden om de fles te openen, wetend dat het lontje dan nog korter zou worden en Seji nog meer op zijn tellen moest letten, maar terwijl de man zich op de fles richtte, begon hij te praten. “Well, first of all,” begon de man. De fles werd geopend terwijl een neppe glimlach om zijn lippen sierde. Seji bleef wijs stil, wachtend op de first thing. “You cockblocked me,” vervolgde de man, hield zijn hoofd schuin en trok zijn wenkbrauwen op terwijl hij een bodempje in schonk. ”Cockblocked?” herhaalde Seji zachtjes, onhoorbaar. Hij wist niet wat het betekende, maar wel dat het Rafe irriteerde en de man nu waarschijnlijk er niet op zat te wachten om het begrip uit te leggen. Seji was gewend dat hij, voor anderen, simpele begrippen niet kende en meestal zou hij Rafe er nog naar vragen, soms geen antwoord krijgend, maar nu zou hij er geen druk op zetten. Misschien zou hij er later nog naar vragen als het hem nog boeide. Daarbij, als Seji er nu naar zou vragen, was de kans groot dat Rafe de verdere uitleg zou staken. “Then, a little too much cat, little too less human,” vervolgde Rafe hoofdschuddend. Seji trok een wenkbrauw op. Hij was gewend dat Rafe niet direct antwoord gaf en enkel in wazige woorden sprak die hij niet begreep, maar van die woorden begreep hij helemaal niks. Bedoelde Rafe dat Seji’s katten instincten in de weg hadden gestaan? Op wat voor manier bedoelde hij? De man schudde zijn hoofd en nog steeds hield Seji zich in om vragen te stellen. Hij had meer kans op antwoorden als hij de man liet uitpraten. “Subsequently, you know, the usual, ran into Jeremy because we had some catching up to do and stuff,” vervolgde Rafe snauwend met een duidelijke sarcastische ondertoon. Bij het horen van de naam keek hij wat geschrokken op. Ze waren Jeremy tegen gekomen? Hem zou hij zich toch zeker wel herinneren als hij hem was tegen gekomen. De man was een wandelende trauma voor de twee. Onbedoeld hield Seji zijn adem wat in, want Rafe was nog niet klaar met zijn verhaal en waar was dit hele gedoe met Jeremy heen gegaan? Het whiskey glas werd stevig vast gepakt om vervolgens aan Rafe’s lippen te worden geplaatst. Het plaatje gaf genoeg informatie om Seji te laten weten dat de frustratie nog lang niet weg is. “Except you, the prick that you are, went all lovey-dovey with him,” legde hij uit op een vage manier terwijl hij Seji een dodelijke blik toewierp. Seji keek hem enkel nog altijd verward met een opgetrokken wenkbrauw aan. Hij begreep er geen snars van. Niks van wat Rafe zei leek ook maar iets logisch in zijn ogen. Iets met een kat en Jeremy en kennelijk was hij lief geweest tegen de man? Oh en dan nog dat rare woord. Cockblocken? Was dat het? Seji keek op zodra de man het oogcontact verbrak en de alcohol achterover gooide, om het glas vervolgens weer te vullen. Seji keek even naar het glas, wetend dat de alcohol de situatie enkel zou verslechteren. Seji begreep er enkel nog helemaal geen snars van. Dus ondanks het feit dat Rafe’s hele uitstraling riep ‘vraag niet meer’, kon Seji het toch niet laten om zijn mond te openen. ”I still don’t understand. What do you mean with ‘cockblock’? And what do you mean with too much kitty? When did we meet Jeremy? I don’t remember anything of it!” ratelde Seji terwijl de paniek wat in zijn stem te horen was. Hij had gehoopt dat de man hem een uitleg kon geven, zodanig dat hij gerustgesteld werd, maar jammer genoeg had het, door de schaarse informatie, een averechts effect. Zijn nagels klauwden zich wat in zijn broek, terwijl hij heilig hoopte dat Rafe rustig kon worden en hem het verder kon uitleggen in plaats van dat de man over de rode zou gaan.}

Seji Devonshire

Re: The Last Of Us

Bericht van Rafe Adler wo feb 07, 2018 11:29 pm

I'm not bound by petty notions of conscience

Op zulke momenten had hij liever gehad dat hij ijzig de jongen zou hebben achtergelaten in de lus, geen aanhangsel dat hem in de problemen kon werken, minder kans om in de klauwen van Jeremy te belanden, geen gezeik aan zijn hoofd—het vluchten zou simpelweg een stuk gemakkelijker zijn geweest. Maar nee, hij had ervoor gekozen om het kronkelpad vol met obstakels te nemen omdat zijn sympathie zijn rationaliteit op het moment van de beslissing had gecamoufleerd—en nu was er geen weg meer terug. Hoewel, hij zou de jongen natuurlijk gewoon hier kunnen achterlaten, maar zó harteloos was hij dan ook niet—ook al zou de jongen nu morsdood zijn geweest als blikken daadwerkelijk konden doden. Gelukkig voor de jongen had hij geen gave die zich in dat gebied begaf en haalde hij op het moment alleen maar het bloed onder zijn nagels vandaan. Op het moment dat Seji dan ook bekendmaakte dat hij geen idee had wat er gebeurd was, stond de bruinharige jongeman op en liep naar de onaangebroken whiskyfles en schonk een deel van het rossige robuuste goedje in de whiskyglas die ernaast was gepositioneerd. Hij had behoefte naar het branderige gevoel in zijn mond en het warme, inwendige gevoel dat de gouden vloeistof met zich meebracht; het was hem eventjes allemaal te veel. Desondanks vertelde hij de jongen toch wat er gebeurd was, gissend dat hij oprecht niet wist wat er zich allemaal het afgelopen uur had afgespeeld. Natuurlijk in zijn eigen klassieke, vage manier om de jongen te irriteren—wetend dat hij daar niet tegen kon en wilde hem in zekere mate terugpakken. Bij elke slok die hij nam van de brandende alcohol voelde het alsof hij telkens een klein houtje bij de brandstapel in zijn middenrif gooide waardoor er een vonkje vanaf vloog—zorgend voor een heerlijk warm gevoel van binnen, dat opmerkelijk kalmerend werkte vanwege het bekende gevoel. ”I still don’t understand. What do you mean with ‘cockblock’? And what do you mean with too much kitty? When did we meet Jeremy? I don’t remember anything of it!” verbrak Seji zijn kort en vredig momentje abrupt, en weg was de kortbeleefde kalmte, in één klap. Een diepe zucht perste hij gefrustreerd uit zijn longen vanwege zijn onwetendheid over zowel het leven als de situatie. “It’s not like you ever understand anything,” sprak hij op een spottende toon uit terwijl hij kort ongelovig zijn hoofd schudde, dondersgoed wetend dat hij het nou ook niet op de meest duidelijke manier aan de jongen had verteld—maar dat liet hij natuurlijk buiten beschouwing. “Well, let’s clarify it in the language of a, what is it? A two-year-old’s language?” ging hij verder terwijl hij zijn handen voelde jeuken van irritatie, nog een slok achterover gooiend om zichzelf ervan te weerhouden dat hij deze per ongeluk uit het niets in Seji’s richting schoten. Uiteindelijk ging hij toch weer naast Seji op het bed zitten en keek voor zich uit, sloot zijn ogen en ademde eenmaal diep in en uit en opende ze vervolgens weer. “Can’t believe I’m doing this,” mompelde hij zachtjes, bijna onhoorbaar, tegen zichzelf. “I’m just gonna assume that, since you’re lawfully a two-year-old or something—that your mommy did not give you ‘the talk’ yet, before you, you know, murdered her like just any normal two-year-old,” begon hij, hem continu kleinerend met het feit dat hij véél jonger was dan hij eruitzag en zijn levenservaring niks voorstelde. Het feit dat zijn moeder zijn ex was geweest hield hij achterwege, niet van plan het ooit in het licht te brengen ook. Hij zag er simpelweg de noodzaak niet van in. Rafe legde zijn knie op de rand van het matras waarbij hij zich lichtjes in Seji’s richting draaide. “When a man and woman feel—or man and man, woman and woman, whatever you’d like!” begon hij en kuchte even, “Feel attracted to eacher other, are flirting and stuff, they might go a step further and do sexy stuff—in bed for instance,” vervolgde hij awkward, zich hier overduidelijk niet op voorbereid hebbend waardoor hij met een stalen gezicht met zijn duim en wijsvinger een rondje maakte en de wijsvinger van zijn andere hand erdoorheen bewoog om het te verduidelijk—geen behoefte hebbend om met woorden in te gaan op de details. “Which is how you came to be,” vervolgde hij waarbij hij snoof. “And you prevented me from having a good time, you basically blocked my cock—thus ‘cockblocked’ me,” vervolgde hij terwijl hij hem met ogen tot spleetjes geknepen aankeek om vervolgens zijn keel te schrapen waarbij hij ging rechtzitten en het laatste laagje whisky wat nog in zijn glas zat opdronk. “Which you did by shapeshifting into a fucking cat,” verklaarde hij nu op een veel scherpere en fellere toon waardoor zijn irritatie er vanaf spatte. Ondertussen klemde hij zijn handen om het glas heen waardoor deze wit uitsloegen omdat hij onderhand al het bloed eruit drukte met de kracht die hij uitoefende op het glas. “Subsezuently, you and the rationality of your human instinct went separate ways, I went after your dumb ass and eventually we bumped into Jeremy in an alleyway,” legde hij uit hoe de situatie was geëscaleerd waarbij hij zijn kaken stevig van frustratie op elkaar klemde, overduidelijk enorm veel moeite hebbend om zichzelf in te houden zodat hij niet uit zou halen naar de jongen. “But instead of scratching the hell outta him, you fucking walked up to him and rubbed yourself against his leg… a gestURE FULL OF FUCKING LOVE!” begon hij monotoon met een onheilspellende kalmte in zijn stem, maar kon zijn onderdrukte emoties niet meer baas waardoor hij plotseling in schreeuwen overging. Tegelijkertijd hief hij, zonder na te denken over de potentiële consequenties van zijn acties, het lege whiskyglas en wilde deze met een enorme kracht op een willekeurige plek van Seji’s lichaam laten landen—zolang het maar raak zou zijn en het geluid van brekend glas, en wellicht beenderen, hoorbaar zou zijn. Het was niet dat hij Seji’s acties als een soort verraad zag waardoor hij zo heftig reageerde. Het was eerder het feit dat hij de lus had verlaten met de intenties voor altijd van Jeremy af te zijn, de man nooit meer te zien, ergens een leven te beginnen waar hij kon doen wat hij niet laten kon. Om Jeremy al in zo’n vroeg stadium van hun vluchtpoging tegen het lijf te lopen maakte hem wanhopig, bang en kwaad tegelijkertijd omdat hij niet ging zoals hij wilde, net als hij in zijn jongere jaren bij zijn ouders altijd gewend was geweest. Het ging altijd naar hoe hij het wilde, kreeg alles wat zijn hartje begeerde—en het feit dat dat nu het geval was vond hij moeilijk, bijna onmogelijk te accepteren. Seji was incidenteel zijn boksbal geworden.

Rafe Adler

Re: The Last Of Us

Bericht van Seji Devonshire za feb 10, 2018 3:11 pm

_{Zwijgend had Seji geluisterd naar de vage woorden die Rafe had uitgesproken. Het moest een uitleg zijn. De woorden moesten die verwarde situatie verklaren, maar het zorgde enkel voor meer verwarring. Seji begreep er geen snar van. Hij liet de woorden meerdere malen door zijn hoofd gaan en probeerde zelf uit te vogelen wat Rafe nou allemaal precies bedoelde, maar hij kwam geen steek verder. Wat wou je ook? Hij was al zo onwetend over de wereld en daarbij wist hij nog zo weinig over het volwassen leven. Rafe legde het natuurlijk ook weer uit op zijn onduidelijke manier. Normaal had Seji daar al ontzettend veel moeite mee om hem te begrijpen, maar meestal kwam hij er wel uit. Nu speeld er enkel zo veel meer. Hij begreep de woorden niet en er leken wel meerdere scenario’s door elkaar heen te spelen. Want wat hadden zijn katten instincten nou te maken met Jeremy? En wat bedoelde Rafe nou in hemelsnaam met dat Seji zou lief zou zijn geweest? Even keek Seji naar de man voor zich die enigszins leek te genieten van de drank. Voor een moment dacht Seji eraan om te blijven zwijgen. Om te wachten met de vragen te stellen totdat Rafe weer rustiger was en geheel nuchter. Iets in hem zei hem echter om de vragen toch te stellen. Het was hetzelfde instinct wat hem eerder plotsklaps in een kat had laten veranderen. Gedwongen het instinct te volgen, stelde Seji de vragen. Terwijl hij de vragen stelde wist hij dat hij het verkeerde deed. Dat dit heel verkeerd kon uitpakken. Het instinct dwong hem zijn vragen af te maken. Hij wou er tegen in gaan, maar uiteindelijk ratelde hij de vragen eruit. Vrijwel meteen was er een gefrustreerde zucht te horen. Bang voor zijn reactie week Seji zijn blik af. Even kneep hij zijn ogen dicht en vervloekte hij zichzelf. Waarom had hij de vragen gesteld? Waarom moest hij zo nieuwsgierig en onwetend zijn? Hij had beter moeten weten. Hij moest beter weten. Hij kon wel nagaan dat Rafe niet op nog meer vragen zat te wachten als ze inderdaad Jeremy tegen waren gekomen. “It’s not like you ever understand anything,” klonk het op een spottende toon naast hem. Voorzichtig hief Seji zijn hoofd. Hij wist dat zijn onwetendheid deels aan hem lag, maar ook aan Rafe die een rare en onhandige manier had van antwoord geven. Hij gaf eigenlijk geen antwoord. Hij draaide er meestal om heen. Seji besloot dat echter voor zichzelf te laten. Hij ging er vanuit dat Rafe dat ook wist en dat hij waarschijnlijk enkel bozer zou worden als Seji het tegen hem zou zeggen. Daarbij. Misschien, heel misschien, zou Rafe hem antwoorden geven in plaats van hem af snauwen. “Well, let’s clarify it in the language of a, what is it? A two-year-old’s language?” vervolgde Rafe. Seji voelde opluchting. Het was overduidelijk dat Rafe nog geïrriteerd was en dat het erop leek dat hij Seji in die irritatie wou mee trekken, gezien het feit dat hij vol liefde erin wreef dat Seji een grote mentale achterstand had, maar Seji was opgelucht om het feit dat Rafe het nog een kans gaf. Dat de man ondanks zijn irritatie het hem nogmaals zou uitleggen. Wellicht was het een verkeerde uitkomst gezien diens irritatie, maar Seji dacht op het moment nog enkel aan de antwoorden die hij hoopte te verkrijgen. Rafe nam nog een slok van de alcohol, waarna hij weer naast hem plaats naam. In Seji’s ogen leek hem dat een goed teken, dat de man het tenminste nog kon verdragen om bij hem in de buurt te zijn. Rafe leek immers ook behoorlijk boos te zijn op hem, ook al begreep Seji nog altijd niet waarom. De man probeerde kalm te worden. Hij ademde eens diep en uit en sloot zijn ogen daarbij. Wijselijk besloot Seji zich weer stil te houden. “Can’t believe I’m doing this,” mompelde Rafe, voornamelijk tegen zichzelf, een teken voor Seji dat hij er niet op moest reageren. “I’m just gonna assume that, since you’re lawfully a two-year-old or something—that your mommy did not give you ‘the talk’ yet, before you, you know, murdered her like just any normal two-year-old,” Lichtjes beet Seji op de binnenkant van zijn wang. De benaming ‘een twee jarige’ kwam hem iets te vaak voor in die zien. Daarbij was de dood van zijn moeder ook gevoelig. Nooit had hij er spijt van gehad en nu ook niet, maar hij wist wel dat het niet normaal was om het te doen en dat hij óók in dat aspect weer anders was dan alle anderen. Iets waar Rafe nu duidelijk gebruik van maakte. Opzettelijk peste de man hem met het feit dat hij anders was dan anderen. Het was een ontzettend gevoelig aspect voor Seji en het liefste wou hij de man erop aanspreken of hem de ogen uitkrabben, maar er waren opnieuw worden die hem ervan weer hielden om het daadwerkelijk te doen. Want kennelijk was er nog iets waarin zijn moeder had gefaald hem te vertellen toen ze er nog was. Iets wat Rafe hem nu wel zou uitleggen. De man draaide iets naar hem toe. Nieuwsgierig keek Seji hem aan, wachtend op een uitleg. “When a man and woman feel—or man and man, woman and woman, whatever you’d like!” begon Rafe, wat verwarrend in Seji’s aspect, waarna de man zijn keel schraapte. “Feel attracted to each other, are flirting and stuff, they might go a step further and do sexy stuff—in bed for instance,” vervolgde Rafe, duidelijk niet geheel wetend hoe hij de informatie moest verwoorden. Seji begreep er dan ook nog weinig van. Hij keek op zodra de man zijn handen uitstak en zijn vingers een handeling liet uitvoeren. Seji hield zijn hoofd een tikkeltje scheef. Met al zijn macht probeerde hij te begrijpen waar Rafe op doelde, maar het kwam niet bij hem binnen. Nog nooit had Seji zich aangetrokken gevoeld tot een ander op die manier en gezien de jaren dat hij op deze wereld rond liep, zou dat ook nog wel even duren. “Which is how you came to be,” voegde Rafe snuivend aan zijn ‘uitleg’ toe. Seji keek hem weer aan. ”Me?” herhaalde hij verward. Wat had hij hier nou mee te maken? Even gleed zijn blik terug naar Rafe’s handen, maar de handeling was alweer gestaakt. Hij besloot de verwarring van de uitleg weg te schuiven. Wellicht was het iets wat hij niet hoefde te weten om de verdere uitleg te begrijpen. “And you prevented me from having a good time, you basically blocked my cock—thus ‘cockblocked’ me,” verklaarde Rafe met tot spleetjes getrokken ogen. Seji slikte eens, begreep dat dat dus kennelijk iets verkeerds was. Voor zover hij Rafe’s eerdere uitleg begreep wou Rafe dus weer een nieuwe Seji maken? En had Seji dat tegengehouden? Waarom zou hij er nog één willen? De vragen besloot hij weg te laten. Hij begreep nu enkel dat het een reden was geweest voor Rafe om boos te zijn en Seji wist waarom. Natuurlijk bleven er genoeg vragen over, maar die zou Seji altijd hebben, wetend hoe weinig hij nog maar wist van de wereld. De man draaide zich weer recht en dronk het laatste beetje uit het whiskey glas. “Which you did by shapeshifting into a fucking cat,” maakte Rafe duidelijk op een scherpe en felle toon. Seji’s oren schoten ervan naar achteren. Zijn pupillen vernauwde wat. Hij voelde de sfeer tussen hen sterker worden. Als een donderwolk dat elk moment los kon barsten. Zijn aandacht ging echter ook naar de verklaring die Rafe hem zojuist had gegeven. Vroeger had zijn moeder hem wel eens gezegd dat hij misschien ook in een kat kon veranderen, maar Seji had het nooit geprobeerd. Hij was immers al deels kat, waar zou hij de volledige transformatie voor nodig hebben? Hij kon zich niks meer herinneren van de transformatie, maar kennelijk had het voor genoeg problemen gezorgd. Terwijl de man het lege glas strak omklemde, sprak hij verder. “Subsezuently, you and the rationality of your human instinct went separate ways, I went after your dumb ass and eventually we bumped into Jeremy in an alleyway,” vervolgde hij de uitleg. Seji was nog altijd dankbaar voor het feit dat de man de situatie verder uitlegde en begreep nu ook waarom de man zo geïrriteerd en boos leek, maar voelde ook de spanning stijgen. Ergens kreeg Seji de neiging om te zeggen dat Rafe de uitleg niet hoefde te eindigen. Dat de man niet verder hoeven te praten, om een uitbarsting te voorkomen, maar ook dat zeggen kon voor een uitbarsting zorgen. In ieder geval begreep Seji nu pas op wat voor dun laagje ijs hij zich begaf. Hij had hem en Rafe allebei in gevaar gebracht door weg te rennen en hen naar Jeremy te leiden en waarvoor? Enkel voor meer gevaar. Het was meer dan logisch dat Rafe boos op hem was en het leek erop dat de frustratie enkel meer werd tijdens het uitleggen van de situatie. Er leek nog meer te volgen, maar wat kon er dan nog zo erg zijn dat het de man zo frustreerde? “But instead of scratching the hell outta him, you fucking walked up to him and rubbed yourself against his leg… a gestURE FULL OF FUCKING LOVE!” De monotone, haast kalme, manier van praten waarmee Rafe begon, zorgde ervoor dat Seji de situatie al een stuk minder vertrouwde. Zijn instinct zei hem om afstand te zoeken, maar Seji weigerde te luisteren, puur omdat er nog geen gevaar leek te zijn. Maar zodra de toon scherper, harder en feller werd, wist Seji dat hij beter had kunnen luisteren. Voordat hij het goed en wel door had, zag hij hoe Rafe het glas op hief terwijl zijn woorden enkel harder werden. Uit bescherming hield Seji zijn armen meteen voor zijn gezicht en voelde hoe het glas met de klap kapot sloeg op zijn armen. Even verdoofd van het ontzet en de verbazing bleef Seji voor een seconde zo zitten. Vervolgens keek hij eventjes langs zijn armen voorzichtig naar de man. Nooit had de man zo naar hem uitgehaald. Natuurlijk had hij wel eens een corrigerende tik gekregen als hij eens wat stoms deed, of had hij een klap opgevangen tijdens de training, maar nooit had de man op deze manier, met zoveel woede en haat naar hem uitgehaald. Het eerstvolgende gevoel dat tot hem doordrong was angst. Niet wetend of de man nu klaar was of dat er nog een tweede klap kon komen. Het vertrouwen in hem was in dezelfde klap tot onder het nulpunt gedaald. In een flits kwam de jongen recht en snelde hij naar de deur toe. Deze trok hij open om het vervolgens op een rennen te zetten. Hij besloot het hotel niet te verlaten. Puur omdat hij niet wist waar hij anders heen moest. Hij probeerde, ondanks de adrenaline die hij voelde in zijn aderen die door zijn angst was vrij gekomen, zich te concentreren en een rustig stukje te zoeken in het hotel. Hij kwam uiteindelijk uit op de bovenste verdieping. Hij liep letterlijk zijn neus achterna die de buitenlucht rook. Via een nauwe, stalen trap -die waarschijnlijk niet mocht worden gebruikt door de mensen die in het hotel verbleven- kwam hij uit bij een deur die naar het dak leidde. Hij opende de deur en sloeg meteen een zucht van opluchting. Het voelde vertrouwd aan om in de hoogte te zijn. Om weg te zijn van iedereen en enkel op de anderen neer te kijken. Hij sloot de deur achter zich en liep verder het dak op. Onbezorgd zette hij zich op de rand neer en liet hij zijn benen erover heen bungelen. Even sloot hij zijn ogen en ademde hij de frisse lucht in. Hij voelde hoe zijn trilde. Niet van de kou, maar van de angst. Hij kende Rafe al zijn hele leven. Natuurlijk was dat nog behoorlijk kort, gezien de tijd dat hij er was, maar het was wel zíjn hele leven lang. Al die tijd had hij geweten dat Rafe een kort temperament had en wist hij dat de man een moeilijke manier van omgaan had, maar hij had nooit gedacht dat man werkelijk zo boos zou worden dat hij naar hem uit zou halen. Hij opende zijn ogen en keek even naar zijn armen. De angst en adrenaline hadden de wonden doen vergeten. Er zaten een paar stukjes glas in vast, maar het viel mee. Hij trok de stukjes glas uit zijn huid en liet ze naar beneden vallen. Even keek hij naar het bloed dat in de stilte uit de wond sijpelde, waarna zijn blik naar het zicht voor hem ging. Hij wist niet wat hij moest doen. De man had hij altijd vertrouwd. Hij had altijd gedacht dat de man tot op een zekere hoogte wel om hem gaf en hem niet zo’n lastpak vond als hij altijd zei. Misschien loog Seji enkel tegen zichzelf en had de man hem liever niet meer bij zich. Misschien had Rafe hem enkel mee genomen uit medelijden en was hij beter af zonder hem. In ieder geval wist Seji zeker dat hij nu niet bij Rafe wou zijn. Voor het eerst in zijn leven was hij liever alleen, dan bij mensen.}

Seji Devonshire

Re: The Last Of Us

Bericht van Gesponsorde inhoud

Gesponsorde inhoud

Pagina 2 van 2 • 1, 2

LiLo :: Astrall :: Knightcrest

Pagina 2 van 2

Permissies van dit forum:

Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum