One More Bottle

Met opgetrokken wenkbrauwen keek hij naar buiten terwijl hij zijn jas in zijn handen had, net op het punt staand deze aan te trekken en het cafétje te verlaten. Het was echter binnen een milliseconde met bakken uit de lucht begonnen te vallen, en om heel eerlijk te zijn had Nixon er niet bepaald zin om zeiknat geregend te worden. Eventjes bleef hij kijken naar de dikke druppels die in een vaart naar beneden kwamen vallen, maar trok uiteindelijk toch weer zijn jas uit en hing deze op zijn oorspronkelijk plek terug. Hij was van plan geweest even snel een rondje te doen bij het café, maar om nu door de stromende regen naar huis te gaan omdat zijn intenties waren geweest om vroeg thuis te zijn—dat werd hem iets teveel. But hey, een wereldramp was het ook niet. Het lot dan maar accepterend positioneerde hij zich wederom op de barkruk die hij het afgelopen uur had warm gehouden en bestelde een simpel pilsje bij de bartender. Hij wilde niet voor iets te sterks gaan voor het geval de regen nog lang zou aanhouden en hij hier nog voor een lange tijd zou zitten. Net op het moment dat hij een slok wilde nemen van het gouden goedje trok een koude windvlaag zijn aandacht. De met tattoos bezaaide jongeman draaide zich in de richting van de deur en oogde de gedaante die ruimte in kwam banjeren, doorweekt tot op het bot. Ja, hij had zeker de goede keuze gemaakt om hier binnen te wachten tot de hevigste regen in ieder geval was overgewaaid. In eerste instantie was hij niet van plan geweest veel aandacht te schenken aan de man die zonet was binnengekomen, die waarschijnlijk simpelweg op zoek was naar een droge plek om de bui af te wachten. Iets wat echter bijna onmogelijk was toen deze zich naast Nixon op de barkruk liet ploffen, zijn zeiknatte jas op de kruk daarnaast werpend. Nieuwsgierig liet de jongeman zijn ogen over de vreemdeling glijden. Normaliter kwamen hier alleen mensen die in deze bepaalde streek woonde, waardoor je ongeveer iedereen wel kende die hier kwam buurten—in ieder geval van gezicht. Deze man kwam hem echter niet bekend voor, wat zijn nieuwsgierigheid deed laten borrelen. Hoe was hij in hemelsnaam hier in dit afgelegen cafétje terecht gekomen? “You know, the swimming pool is on the other side of town,” maakte Nixon een grappende opmerking, doelend op het feit dat het leek alsof hij zonet in een meer was gedoken en meteen hierheen was gelopen. Of de man überhaupt zin had in een gesprek wist hij niet, maar hij kon het altijd proberen. Hij was immers enorm nieuwsgierig naar wat de man hier deed.

In eerste instantie was bij niet van plan geweest lang in het café te verblijven—maar toen hij zag dat het pijpenstelen regende gooide hij zijn planning totaal om en trok terug naar zijn oorspronkelijke, nog warme plekje. Wederom bestelde hij een pilsje en keek om zich heen, zijn ogen glijdend over de personen die zich ook nog op dit tamelijk late tijdstip in het cafétje hadden begeven. Aan bijna elk gezicht kon hij wel een naam koppelen, en anders wel een stem. Toen er echter een vreemdeling zijn gezichtsveld binnentrad begon zijn nieuwsgierigheid meteen te borrelen, gezien het feit dat hier normaliter nooit vreemdelingen kwamen—en anders was diegene hier meestal pas net komen wonen. Nixon had alleen geen roddels horen rondgaan over een nieuw persoon die hierheen zou zijn verhuisd, of zou de man simpelweg hebben rondgedwaald waardoor hij bij dit kleine cafétje was beland? Nieuwsgierig naar de reden waarom hij hier was probeerde hij de man zijn aandacht te trekken. Eerst kreeg hij een blik toegeworpen waaruit de met tattoos bezaaide jongeman niet kon onttrekken of deze nou positief of negatief was. Er kwam echter al snel meer dan een blik tot zijn opluchting. ”Couldn’t you have said something sooner? Now it’s too late and I’m already soaked,” antwoordde de vreemdeling met een aanstekelijke lichte grijns rond diens lippen spelend waardoor er automatisch ook een op die van Nixon ontstond. Positief dus. Nog voordat hij er terug antwoord op kon geven sprak de man verder nadat hij zich in zijn richting had gedraaid, er overduidelijk geen bezwaar tegenhebbend een gesprek met hem aan te knopen. Mooi, dan hoefde hij zich in ieder geval niet te vervelen terwijl hij wachtte totdat de bui enigszins overgewaaid was. ”What’s your name?” vroeg de vreemdeling waardoor Nixon eventjes kort grinnikte. “Straight to the point, huh?” merkte hij geamuseerd op. “I am Nixon, yours?” stelde hij zich vervolgens voor waarbij hij zijn rechterhand uitstak als verzoek om die van hem te schudden als bevestiging van de kennismaking. “Are you here just for temporary shelter due to the heavy rainfall, or did you move here or somethin’?” besloot Nixon ook maar gelijk straight to the point the zijn, hij kon zijn nieuwsgierigheid immers ook niet echt onderdrukken. “It’s quite unusual to see strangers 'round here, you know?” vervolgde hij om zijn vraag te verklaren zodat hij niet overkwam alsof hij hem liever meteen weer weg uit het café wilde hebben. Met zijn ellenboog leunde hij op de houten bar en nam een slokje van zijn drankje terwijl hij met nieuwsgierige ogen wachtte op antwoord, ergens hopend op een spectaculair verhaal hoe hij hier beland was om hem te vermaken—maar probeerde zijn verwachtingen niet te hoog in te stellen om teleurstelling te voorkomen.

Zijn bruine ogen gleden nieuwsgierig over de mans lichaam heen, zoeken naar een obscuur iets wat hem meer over de man kon vertellen zonder dat deze het zelfs onder woorden moest brengen. Nixon kon echter niets opvallen wat écht zijn aandacht trok en kon niet ontkennen dat het hem wat teleurstelde. Het enige wat enigszins aan de man opviel was zijn tamelijk nette outfit voor een simpele buurtkroeg, en zijn Aziatische uiterlijk—maar veel kon hij daaruit niet opmaken. Wellicht een Aziatische zakenman die het centrum was kwijtgeraakt en dus maar hier was gaan schuilen? De sensatieknakker hoopte dat er iets spectaculairder uit zijn mond zou komen dan hetgene dat hij nu vooronderstelde, maar vreesde ergens van niet. ”Of course. Why waste time when you can ask directly?” merkte de man op nadat Nixon zelf had opgemerkt dat hij aardig straight to the point was. Toegevend haalde de jongen zijn schouders op. Hij kon het niet ontkennen, waarom eromheen draaien als je dat niet nodig leek? ”Nice to meet you. My name is Jeremy Suthcliff,” stelde de man zich niet veel later voor terwijl ze elkaar de hand schudde—een naam waarbij de getatoeëerde jongen zijn wenkbrauwen omhoog liet schieten. Vanwege de etniciteit die de man leek te dragen had hij een naam verwacht een ietwat Oosters tintje had, deze naam liep ver weg van dat ideaal. Wellicht simpelweg in Amerika geboren of iets dergelijks? “You would expect somethin’ more Asianeszue, I mean you look Asian,” sprak hij bold, verwachtend dat de man hooguit beledigd naar hem zou kijken—maar niet meer dan dat. Zijn kennis bleef immers gelimiteerd tot de normale mensenwereld. Te lang maakte hij zich er echter niet druk over; hij was veel te nieuwsgierig naar wat de man hier eigenlijk deed. Als hij daarachter was gekomen en de man bleef nog zitten dan zou hij wel dieper proberen te graven in de mans achtergrond, je moest immers prioriteiten stellen als je zo nieuwsgierig was. Nixon wachtte dan ook niet lang met het vragen naar wat de man in hemelsnaam moest doen in überhaupt dit gedeelte van de stad, en waarom hij dan ook nog eens had besloten dit cafétje binnen te lopen. Was het simpelweg om te schuilen voor de regen? Of zat er nog een mals en sappig verhaal achter? Hij kon niet ontkennen dat hij vol smacht op het laatste zat te wachten en juichte net niet toen de man zijn mond opentrok om hem een antwoord te schenken. ”I’m looking for something important that I’ve lost. I know it’s nearby, but I can’t go to it yet, so I decided to take a short break from the search,” legde de man in vage woorden uit, om zijn eigen woorden heen draaien in plaats van ‘straight to the point’ te zijn ditmaal. “Hmm,” humde Nixon bedenkelijk terwijl hij lichtjes zijn hoofd ja liet schudden zonder er eigenlijk enige betekenis aan vast te plakken. Nieuwsgierig naar wat ‘it’ zou kunnen zijn verzonk hij eventjes in zijn gedachtes. ”Why don’t you tell a little about yourself?” trok Jeremy hem echter abrupt uit zijn gedachtes door op zijn beurt een vraag. Geamuseerd bekeek Nixon zijn gelaat, niet wetend met wat voor intenties hij deze vraag stelde. Was het om van het vorige onderwerp af te komen, of was het bedoeld als een flirterige opmerking? Hoe dan ook, Nixon was niet van plan de man zo snel te laten winnen met een paar vage brabbels over waarom hij hier was, welke aard zijn laatste woorden ook hadden. “I know you like to be straight to the point Mr. Flirtatious pants, but let’s first explore our first converstation topic alrighty?” sprak hij geamuseerd en boog voorover op zijn ellebogen in de man zijn richting om de afstand tussen hen beiden te verkleinen. “How much drugs did you lose, who stole it, where is it, tell me about every nook and cranny you can remember—I’m listening,” vervolgde Nixon, vooronderstellend dat datgene wat hij verloren was drugs was. Wat moest iemand anders hier in dit beruchte deeltje van de stad in hemelsnaam kwijtraken? Het enige wat hier circuleerde was drugs, of de man moest hopeloos verliefd zijn geworden op een prostituee—dat zou ook nog een optie kunnen zijn. Als het wat anders was zou hij dat wel te horen krijgen, Nixon wilde hoe dan ook te weten komen wat er achter de mans opkomst zat.

Zonder na te denken had Nixon een opmerking gemaakt over de man zijn etniciteit, zich van geen kwaad bewust wezend en begreep dan ook niet waarom er allereerst een frons op de man zijn gezicht verscheen. Een reactie waarop de jongen zijn wenkbrauw optrok. Een apart figuur, dat was het zeker. Nixon wendde zijn blik van die van de man en nam een sip van zijn pilsje. ”You’d be surprised of what more I’m known for,” constateerde de man waardoor Nixon zijn blik weer terug naar de zijne liet gaan en het drankje weer neerzette. "Get off your high horse mate, won't believe your claims until I see 'em," daagde hij hem uit met een lichtje grijns rond zijn lien omdat de man zo vol van zichzelf leek te zijn. Hij was wel benieuwd of hij hem dan echt een sappig verhaal te bieden had om deze nacht te doorkomen, of dat het simpelweg allemaal alleen maar bluf was.

“How much drugs did you lose, who stole it, where is it, tell me about every nook and cranny you can remember—I’m listening,” had de man gespeculeerd over waarom de man aan het wachten was in het café omdat hij dat wat hij kwijt was niet meteen kon gaan halen. Geïntrigeerd en nieuwsgierig leunde Nixon op zijn ellebogen naar voren, met smacht wachtend op het sappige verhaal dat hopelijk de mans lippen zou verlaten. ”It’s nothing like that. I don’t need drugs and what I’m looking for is not important,” gaf de man echter als antwoord. Niet bepaald bevredigend. Bedenkelijk humde Nixon terwijl hij hem aankeek, benieuwd of er nog een uitleg kwam over wat datgene dan precies was. ”I’m not that intresting, but if you would like to know more anyway I can make you a deal,” vervolgde de man uiteindelijk met een lichte grijns op zijn gelaat. ”If you tell me a bit more about yourself than I will tell you exactly why I’m here,” stelde de man met de raafzwarte haren zijn deal voor. Nixon grinnikte geamuseerd. De man was overduidelijk een doorzetter dat kon hij niet ontkennen. "Alright alright, it's a deal," sprak hij terwijl hij de man aankeek. Op zijn gemak nam de getatoeëerde  jongen eerst nog een slokje van zijn drankje voordat hij zijn mond wederom opentrok. "But, you go first," ging hij weer eigenwijs verder, doorhebbend dat de man wilde dat hij de eerste stap zou zetten--en precies om die reden ertegenin te gaan. Simpelweg vanwege zijn koppige aard, en daarnaast was het ook nog vermakelijk om de frustratie van zijn gezicht te zien vallen.