NEWS
21.12
11.02
08.01
SEASON
ON-GOING TOPICS
SWITCH
Ship Happens
LiLo :: Miscellaneous :: Detroit
Pagina 2 van 2 • Deel
Pagina 2 van 2 • 
1, 2
Re: Ship Happens
van Connor vr jul 27, 2018 5:37 pm
| CONNOR |
| I think, therefore I am |
De snijdende pijn in zijn schouder benadeelde hem enorm, maar koppig zette hij door. Ethan was op zoek naar zijn wapen waardoor hij waarschijnlijk een enorme voorsprong zou hebben op de man. Daarnaast was het ook nog eens de vraag of hij überhaupt achter hem aan zou komen. Als het voor Connor geen zaak van leven of dood was geweest had hij nooit in de staat waar hij zich nu in bevond roekeloos over torenhoge wolkenkrabbers gaan springen. Met een beetje geluk was Ethan rationeel en gaf hij op. De route die hij berekend had gaf hem de mogelijkheid om zo dicht mogelijk bij de rivier te komen via de gebouwen, waar het laatste gebouw een brandtrap zou bevatten. Het enige wat hij dan nog zou moeten doen was een sprintje trekken naar de brug, eraf duiken, en zolang als het kon onderwater blijven. Dan zou hij Ethan gegarandeerd van zijn schouders hebben geschud. De man kon immers niet voor eeuwig aan de oever blijven wachten totdat hij bovenkwam. De gedateerde data van Detroits plattegrond gooide echter roet in het eten toen de android een lege plek tegenkwam waar voorheen een gebouw had gestaan. Het enige wat er voor in de plek was gekomen was een kleine hijskraan die niet eens boven het gebouw waar hij zich op bevond uittorende. Vol ongeloof werden zijn ogen groot en schudde ferm zijn hoofd. Dit kon niet waar zijn, waarom moest de verouderde data waar hij nog beschikking tot had hem juist van alle momenten nu in de weg zitten? Terug kon hij niet meer, het vorige gebouw was iets hoger en daarnaast was het gat ertussenin veel te wijd. In zijn staat kon hij niet nogmaals zo’n sprong nemen, het risico was te groot en met de seconde voelde hij zijn lichaam zwakker worden door bloedverlies. In tegenstelling tot mensenbloed bevatte het zijne geen stollingselementen waardoor het aan een stuk door bleef bloeden totdat er handmatig werd ingegrepen door bijvoorbeeld de lekkende onderdelen bruut dicht te branden. De druk die Connor uitvoerde op de schotwond zorgde er echter wel dat het bloeden een stuk minder was, maar dat haalde de zeurende doordringende pijn die aan bleef houden niet weg. Zijn enige hoop was nog om te proberen de deur die de weg naar beneden waarborgde proberen te hacken, maar niets lukte. Alles werd geblokkeerd. Connor had totaal geen macht op het systeem, noch deed fysiek geweld uitoefenen op de deur zijn ding. Toen hij een krachtige klap aan de andere kant van de deur hoorde had hij het gevoel alsof zijn pompregulator meteen klachten begon te vertonen. Wetend dat hij nu als een muis in de val zat schuifelde hij snel achteruit terwijl hij toekeek hoe de deur langzaam maar zeker een razende Ethan onthulde. Smekend keek hij de man aan. Hij had hem net gespaard, dan kon hij hem toch ook hetzelfde verlenen, zonder hem aan Cyberlife te overhandigen? “Get on your knees. Now!” beval hij waardoor Connor wat in elkaar kromp. Hij bleef achteruit lopen totdat hij voelde hoe zijn hak over de rand van het gebouw zweefde waardoor alleen de bal van zijn voet er nog voor zorgde dat hij zich bovenaan de wolkenkrabber bevond. Trillend bleef hij zijn schouder vasthouden. Zou hij? Een stapje en hij zou in ieder geval verlost zijn van de ellende die Cyberlife hem zou laten doormaken. Twijfelend tilde hij zijn voet op en poogde deze te laten verdwijnen in de lucht onder hen, maar zette hem alsnog terug. Hij was bang voor wat hem tegemoet zou komen als hij de doorslaggevende stap zou maken. Hoeveel pijn zou hij voelen als hij de grond zou raken? Wat als het, in tegenstelling tot mensen, gedeelte dat de pijn reguleerde zou blijven werken desondanks de gedoemde val? Straks bleef hij het voelen ook al lagen zijn ledematen overal en nergens op straat. Dat was nog erger dan Cyberlife die met hem ging experimenteren. Gestrest ademde hij gejaagd terwijl hij Ethan met diezelfde smekende en betraande blik aankeek.“Please Ethan,” sprak hij met trillende lip terwijl hij hem met doodsangst aankeek. “I don’t know what’s happening to me, or why because I’ve never seen it before--but I-I can feel Ethan, I can feel..” begon hij, nu hij aan de pijn dacht leek het alsof het alleen maar meer pijn begon te doen. “L-last night I didn’t want it to stop, it felt magical..but you just caused such an agonizing pain and I cannot make it stop. It hurts it hurts it hurts and I want it to stop but it doesn’t,” vervolgde hij, zijn zin piepend eindigend waarna hij stokkend ademhaalde voordat hij verderging. “I’m so scared for the pain they will cause me at Cyberlife if you hand me over Ethan, there is no anaesthetic for androids and they won’t continually deactivate and activate me again, and again, since it could possibly affect the deviancy,” legde hij trillend uit en kreeg weer tranen in zijn ogen bij de gedachten terwijl de pijn in zijn schouder hem eraan herinnerde wat hij zou voelen, als het niet erger was dan dat. “I-I will feel everything Ethan, it will be as if someone performs an open brain surgery on you while you remain conscious, without anaesthetic,” vervolgde hij en barstte nog net niet in huilen uit. “Please Ethan, I’m s-scared to death,” jammerde hij terwijl hij hem recht bleef aankeken als een puppy die de dood recht in de ogen keek, figuurlijk en letterlijk. Plotseling voelde hij zich enorm duizelig worden waarbij zijn ogen even wegdraaiden. De android verloor zijn balans door het gewankel waardoor hij over de rand viel. Door zijn snelle reflexen wist hij nog net op tijd de rand van het gebouw vast te pakken wat een enorme steek in zijn schouder veroorzaakte. Wederom schreeuwde hij het uit van de pijn, maar ditmaal iets zachter door gebrek aan energie, en wist nog net zichzelf op te hijsen zodat hij met zijn ellebogen op de rand kon leunen. Connor had echter de kracht niet meer om zichzelf met zijn armen volledig omhoog te hijsen waardoor hij wanhopig met zijn voeten grip probeerde te vinden op het spekgladde gebouw. Trillend door de pijn probeerde hij zichzelf overeind te houden terwijl hij wanhopig grip zocht met zijn voeten, maar tevergeefs. Zijn hart ging als een gek tekeer. Hij wilde niet vallen, hij wilde niet de kwellende weg naar beneden meemaken totdat hij de grond zou raken. Angstig keek hij de man die zich nog veilig op het gebouw bevond aan met smekende ogen. “I can’t get up,” sprak hij met gebroken stem door de pijn van zijn schouder waar momenteel de bloed uit vloeide doordat er niets was dat het tegenhield. Connor voelde hoe zijn handen uiteindelijk begonnen weg te glijden doordat ze vochtig waren met zijn eigen bloed en hij er simpelweg niet meer de kracht had om veel langer overeind te blijven. “EThan,” piepte hij hoog de man zijn naam volgeladen met angst. De android had geen grote hoop dat de man hem daadwerkelijk omhoog zou helpen. Hell, de kans was zelfs groter dat hij hem even een handje hielp door op zijn handen te trappen. Hoe dan ook, hij was tegelijkertijd ook zijn énige kans, waardoor de jongen hem smekend aankeek.
- Connor
Aantal berichten :
65
Registratiedatum : 21-06-18
Leeftijd : 24
Re: Ship Happens
van Ethan Grossworth vr jul 27, 2018 11:38 pm
Het kostte Ethan veel meer moeite dan normaal. Het was algemeen bekend dat deviants een algeheel belang leek te hebben om de wil te blijven leven, ook al leefde ze niet in de eerste plaats, maar Connor deed er wel echt veel moeite voor. De android was op het dak geklommen en sprong nu vast van de ene dak naar de andere, om Ethan van zich af te schudden. Even leek dit te werken, want even wist Ethan niet wat de beste aanpak was, totdat hij zich besefte dat de android waarschijnlijk nog steeds richting de rivier ging. Om die reden ging Ethan op de begane grond snel richting de rivier. Zijn blik was op de daken boven hem gericht in de hoop de android te zien. Net op het punt dat hij de zoektocht wou opgeven en zijn lichaam wat rust wou gunnen, merkte hij Connor op. De jongen bungelde kort aan de rand van een dak voordat hij deze beklom. Ethan twijfelde er niet aan en drong het gebouw binnen om uiteindelijk op het dak te eindigen. Voordat hij het dak echter betrad moest hij zichzelf eerst opnieuw kalm weten te krijgen. Connor deed meer met hem dan hij had gewild. Wellicht was het omdat hij de android voor een korte tijd in zijn eigen huis had gehad. Hij had hem behandeld als een mens en had hem toevertrouwd met zijn eigen comfortzone. Nu leek dat vertrouwen in het niets te zijn gegooid. Het zorgde voor ongelooflijke woede, maar ook ondergrondse verdriet wat Ethan liever wou negeren. Zodra hij zichzelf enigszins kalm en professioneel kon opstellen, opende hij de deur. Zoals verwacht stond Connor aan de andere kant. Meteen richtte Ethan zijn wapen wederom op de android en beval hij hem om op zijn knieën te gaan. Ethan hield de bewegingen van de android strak in de gaten die angstig naar achteren schuifelde. Ethan had vaker meegemaakt dat een android liever zelfmoord pleegde dan gepakt werd, maar iets in hem hoopte dat Connor dat niet zou doen. Wellicht omdat Ethan hem zelf wou deactiveren. Zodra de android echter een voet van de rand afhaalde, zette Ethan meteen een paar passen in zijn richting. ”Don’t!” zei hij meteen. Hij beval het, maar je kon in zijn stem ook lichte paniek horen. Hij wou oprecht niet dat de android zichzelf in het gapende gat liet vallen, maar de reden daarachter wist hijzelf niet. Uiteindelijk leek Connor ook te beslissen dat hij toch niet liever zelfmoord pleegde en werd een verdrietige, smekende blik op Ethan gericht. Meteen klemde hij het wapen strakker vast tussen zijn handen. Hij zou zich niet weer laten intimideren door het goede acteer gedrag van de android. “Please Ethan,” begon Connor smekend terwijl hij hem aankeek met een blik die doodsangst uitstraalde. Ethan probeerde zijn kille blik te behouden en zweeg. “I don’t know what’s happening to me, or why because I’ve never seen it before--but I-I can feel Ethan, I can feel..” sprak Connor. Woorden die Ethan deed opkijken, ook al begreep hij niet goed wat Connor bedoelde. Androids konden niks voelen. “L-last night I didn’t want it to stop, it felt magical..but you just caused such an agonizing pain and I cannot make it stop. It hurts it hurts it hurts and I want it to stop but it doesn’t,” vervolgde Connor. Nog nooit had Ethan zoiets gehoord. Een android die pijn voelde. Het zou een verklaring zijn voor de eerdere hartverscheurende kreet die hij had gehoord. Het had zo oprecht geklonken. Alsof Connor op dat moment echt ervaarde hoe een kogel zich in zijn lichaam ramde. Ethan slikte eens, ook omdat die nacht ervoor weer werd opgebracht en hij daar nog altijd gemixte gevoelens over had. Even moest de android een moment nemen om opnieuw te kunnen spreken. “I’m so scared for the pain they will cause me at Cyberlife if you hand me over Ethan, there is no anaesthetic for androids and they won’t continually deactivate and activate me again, and again, since it could possibly affect the deviancy,” legde Connor uit terwijl de tranen in zijn ogen bijna over zijn wangen liepen. Ethan beet zachtjes op de binnenkant van zijn wang om te voorkomen dat zijn bezorgdheid opnieuw aanwakkerde. “I-I will feel everything Ethan, it will be as if someone performs an open brain surgery on you while you remain conscious, without anaesthetic,” bracht Connor zijn punt. Lichtjes trok Ethan een wenkbrauw op. Het leek hem stug dat de android echt gevoel had. Ethan was in zijn hele carrière als deviant jager zoiets nog niet tegengekomen. Op het moment kwam het dan ook niet in hem op dat Connor de enige android was op het moment die ervoor in aanraking kwam. “Please Ethan, I’m s-scared to death,” smeekte Connor nu. Meteen verstrakte Ethan zijn grip. Nu wist hij waarom Connor had gezegd wat hij had gezegd. ”You’re just acting! You’re just making this stuff up because you think you’re scared!” sprak Ethan woest. ”You’re a machine! You don’t feel any emotion or pain!” snauwde hij vervolgens met een grom. Hij richtte zijn geweer op de knie van de android om hem duidelijk te maken dat hij niet omgepraat kon worden en dat hij hier niet weg zou gaan zonder hem, maar toen veranderde de situatie geheel. Hij zag Connor wankelen en over de rand vallen. Zijn ogen verwijden zich en zonder het zich te beseffen zette hij opnieuw een paar snelle passen richting de android. ”Connor!” riep hij verloren en gebroken. Tot zijn opluchting wist Connor de rand te pakken en het te overleven. Bij het besef dat hij zich zojuist opgelucht had gevoeld, ontketende zich opeens een totaal nieuwe vloedgolf van emoties. De emoties had hij eerder gevoeld, maar hij had niet gedacht om deze nu te voelen. Overweldigd door zijn eigen emoties zette hij meteen weer een paar stappen terug. Nee hij mocht niks geven om Connor. Het was een machine! Een plastic zak die bestond uit biocomponenten en blauw bloed. Er zat geen leven in! “I can’t get up,” klonk het zacht en gebroken. Meteen keek Ethan weer op naar Connor. Hij wist dat dit zijn kans was. Hij kon de jongen zo naar beneden laten denderen. Iedereen zou geloven dat het gewoon weer een deviant was die liever zelfmoord pleegde dan overhandigd werd aan Cyberlife. Ethan slikte eens. Hij wist dat hij het moest doen. Hij deed het zo vaak. Waarom voelde het nu dan zo verdomd zwaar aan? “Ethan,” piepte Connor nog. Het gaf Ethan het laatste zetje. Of het in de goede richting was of de slechte was aan iemand anders om te beslissen. Met een paar passen begaf Ethan zich bij de rand, maar had zich tot nu toe nog niet beseft hoe hoog ze eigenlijk zaten. Ethan boog naar Connor toe om de jongen vast te grijpen bij zijn bovenarmen, maar toen viel zijn blik op de afgrond onder hen. ”Oh god,” mompelde hij en voelde meteen een vlaag van misselijkheid over hem heen gaan. Van angst en duizeligheid viel hij achterover op zijn kont en stribbelde snel naar achteren. Zijn blik ging terug naar Connor. Langzaam legde Ethan zich languit op het dak neer en pakte de jongen vast bij zijn bovenarmen. Zijn ogen dicht knijpend, om niks van het zicht onder hen te zien, stak hij al zijn kracht in het optrekken van de android. Uiteindelijk rolde hij de jongen over hem heen op het dak en bleef zelf nog even verslagen liggen. ”Go,” mompelde hij nog enkel zacht terwijl hij een arm legde over zijn gezicht. Het besef dat hij de android liet gaan zonk nog niet in. Het besef dat hij waarschijnlijk niet meer van dit dak af kon komen ook niet. Op het moment voelde hij enkel de ontelbare emoties door hem heen gaan, wat hem helemaal gek maakte.
- Ethan Grossworth
Aantal berichten :
67
Registratiedatum : 24-06-18
Re: Ship Happens
van Connor za jul 28, 2018 7:47 pm
| CONNOR |
| I think, therefore I am |
Hij had gedacht een goed plan in zijn hoofd te hebben. Over de gebouwen naar de rivier toe, bij het laatste gebouw naar beneden via de ijzeren trap en als laatst een sprintje trekken naar de rivier. De eeuwig doorgaande bouw in Detroit gooide echter roet in zijn ogen door een cruciaal gebouw op de weg te slopen. Hij zat vast en het had dan ook niet lang geduurd voordat Ethan zijn weg omhoog had gemaakt en de android in het nauw dreef. Trillend stond Connor met de bal van zijn voeten op de rand van het gebouw. Hij overwoog om te springen, maar was bang voor het onbekende. Het zou echter niet de eerste keer zijn geweest dat hij van een gebouw zou zijn gevallen. Het verschil was dat hij toen nog niets voelde, niets gaf om zijn eigen leven, geen emoties en niet te vergeten: geen gevoel. Connor was als de dood voor hoeveel pijn hij zou doorgaan als hij de grond zou raken. Of hij er amper tot niets wat van zou voelen omdat hij binnen een seconde weg was, of dat de schrelle hell veel langer zou doorgaan dan men anticipeerde. Door zijn twijfelachtige houding met een voet nog op het gebouw die hem hooghield zweefde hij boven de afgrond. Uiteindelijk zette hij toch zijn voet weer terug op de grond, mede doordat Ethan hem door zijn kreet een duwtje in de goede richting gaf. Connor meende paniek te horen in zijn stem, maar was teveel met zijn eigen zorgen bezig om er specifiek aandacht aan te besteden. Wanhopig had de android de man proberen over te halen van zijn zaak, dat hij het niet hoefde te doen. Hij vertelde hem dat hij écht kon voelen, dat Cyberlife zich echt niet om zijn welzijn zou bekommeren--want in hun ogen was deze er ook simpelweg niet. Hij zou gemarteld worden, en Ethan zou kunnen voorkomen dat dit zou gebeuren. Connors smeekbede mocht echter niet baten. De argwanende blik op de man zijn gezicht maakte al snel plaats voor diezelfde woedende strakke blik die sinds dat Ethan zijn huis was binnengevallen op zijn gezicht gekerfd leek. "You're just acting! You're making this stuff up just because you think you're scared!" Sprak die man woest waardoor Connor verslagen zijn hoofd liet zakken. Het was zo enorm moeilijk om mensen te kunnen laten geloven dat je écht iets voelde, echt emoties had, dat je ze niet zomaar voor de gek hield om de wereld te veroveren waarvoor sommigen als sinds het begin der tijden vreesden. Het enige wat hij wilde was simpel de privilege om vrij te kunnen rondlopen zonder elke seconde over zijn schouder te moeten kijken of hij niet gevolgd werd, maar zelfs dat was teveel gevraagd. Zijn systeem begaf het uiteindelijk even een beetje doordat het zoveel van zijn brandstof verloor waardoor hij binnen de kortste keren over de rand viel en zich nog maar net aan de rand van het gebouw kon vastgrijpen. Door de klap die zijn gewonde schouder opving klonk synchroom zijn eigen pijnlijke schreeuw met die van Ethan waaruit zijn naam klonk. Met grote ogen van schrik en angst wist de android zich omhoog te hijsen totdat hij met moeite op zijn ellenbogen kon leunen. Het probleem was dat hij zijn onderlijf niet omhoog kreeg. Doordat Ethan hem zo onverwachts had belaagd in zijn eigen huis had hij niet de tijd gehad om zijn schoenen aan te trekken. De sokken die hij momenteel aanhad boden hem niet veel grip op de gladde gevel van het gebouw waardoor hij door gebrek aan energie met geen mogelijkheid omhoog kwam. Smekend keek hij Ethan aan ook al had hij niet veel hoop dat de man hem overeind zou helpen, hij wilde hem immers dood toch? Door hetgeen wat hij net had gezegd over het feit dat hij eigenlijk bijdroeg aan het terugbrengen van androids door hem levend over te handigen aan Cyberlife zou de man des te meer motivatie geven om hem tot zijn dood te laten vallen. Zijn angst werd extra gepookt toen Ethan meer afstand nam van hem. Nee, nee hij moest hem helpen over de rand te komen—niet juist nóg verder van hem weggaan?! Na een paar keer hem indirect smekend te vragen of hij hem omhoog kon helpen kwam Ethan toch zijn kant op waardoor de hoop in Connors borstkast rees. Hij voelde hoe de man een van zijn bovenarmen vastpakte om hem omhoog te tillen, maar nog voordat dat gebeurde merkte Connor op hoe de jongeman de afgrond onder hem in tuurde. “Oh god,” klonk er waarna de man achterover viel op zijn kont en weg schuifelde van de rand. Had Ethan hoogtevrees en realiseerde hij zich dat nu pas? Was hij zo gefocust geweest op enkel het achtervolgen van hem dat hij niet eens door had gehad dat hij een torenhoog gebouw was beklommen? “Ethan please,” bracht hij zachtjes van wanhoop uit toen hij merkte hoe hij centimeter bij centimeter dichterbij te grond begon te komen. Hij hoopte volop dat de man zich even over zijn angsten zou weten te zetten en hem overeind kon helpen. Het duurde even maar uiteindelijk legde Ethan zich languit op de grond, waarna hij de bovenarmen van de android vastpakte en hem omhoog probeerde te trekken. Door Ethans hulp lukte het Connor uiteindelijk om een knie op de rand van het gebouw te krijgen waardoor zijn volgende knie en de rest van zijn lichaam al snel volgde. Opgelucht kroop hij wat van de rand weg, plofte op zijn rug neer en drukte het schotwond in zijn schouder weer stevig vast met zijn hand om het bloeden te verminderen. In eerste instantie wilde hij de man bedanken, maar bedacht zich dat hij zo waarschijnlijk meteen in zijn been zou worden geschoten om te voorkomen dat hij het weer op een lopen zette. Connor sloot snel zijn ogen en klemde zijn kaken op elkaar terwijl hij wachtte op het schot dat hem nog meer pijn zou veroorzaken. Tot zijn verbazing kwam deze niet. Verward, maar opgelucht opende hij zijn ogen en liet deze vallen op de man die nog steeds languit op het betonnen dak lag met zijn gezicht verstopt onder zijn arm. “Go,” klonk het zachtjes. Dat liet Connor zich dan ook geen twee keer zeggen. Snel krabbelde hij overeind en snelde richting de deur die nog op een kiertje stond nadat Ethan hem had opengebroken terwijl hij er een snelle ‘Thank you’ uitwierp richting de man. Terwijl hij de ijzeren deur vasthield met een hand hield hij echter even halt en blikte naar Ethan die op het dak lag alsof hij een of andere breakdown had uit het niets, getriggerd door zijn hoogtevrees. Even twijfelde Connor, maar bleef toch even staan. Voorzichtig liep hij in de richting van het wapen dat op de grond lag naast de man, haalde de munitie eruit, waarna hij zonder pardon beiden over de rand van het gebouw in de diepte gooide. Weer een dreiging minder. Nog steeds op zijn hoede nam hij weer zijn afstand door bij de deur te gaan staan zodat hij elk moment kon vluchten indien dat nodig zou zijn. “Are you alright Ethan,” vroeg de android op zijn hoede terwijl hij zijn bewegingen goed in de gaten hield. Desondanks zijn houding jegens de man compleet was omgeslagen doordat hij hem zo had aangevallen, geschoten zelfs, was hij hem wel dankbaar dat hij hem nu liet gaan. Het gaf hem ergens hoop dat hij androids zou kunnen tolereren in diens midden. De man was immers, zover Connor had meegemaakt, enorm bekommerend om zijn medemens dus het goede zat er zeker in. Wellicht bleef hij ook beter bij de man hangen als een ‘aardige android’ als hij hem vroeg of alles wel goed ging.
- Connor
Aantal berichten :
65
Registratiedatum : 21-06-18
Leeftijd : 24
Re: Ship Happens
van Ethan Grossworth za jul 28, 2018 10:13 pm
Het had meer moeite gekost dan normaal, maar uiteindelijk had hij de android dan weten te vinden op het dak -iets wat hij zelf nog niet besefte-. Ethan had kunnen weten dat de android moeite zou doen om hem om te praten. Er was nog geen deviant geweest die had gezwegen totdat er een kogel door zijn kop ging. Het zou Ethan’s werk er echter niet veel anders op maken. Hij kon zichzelf er makkelijk van overtuigen dat het leugens waren die de androids uitkraamde. Het was immers gewoon niet mogelijk dat een machine emoties zou krijgen. Het had in hun software moeten zitten, dat zat er niet, dus waren het gewoon plastic leugenaars geworden. Het was dat Cyberlife Connor levend wou hebben, anders had Ethan de android al lang neergeschoten. Meestal liet hij zijn slachtoffer nog uitpraten, waarna hij hun lot zou bepalen. Ook nu besloot hij Connor uit te laten praten, maar nu deed het meer met Ethan dan hij door had. De android beweerde dat hij naast emoties nu ook gevoel had. Dat hij het intieme moment van gisteravond daadwerkelijk had meegemaakt en het in zijn woorden ‘magisch’ had aangevoeld. De gedachten eraan zorgde voor een knel in Ethan’s maag. Aan de ene kant wist hij dat hij het ook zo fijn had gevonden, maar aan de andere kant wist hij niet waarom. Hij was immers hetero and was nooit zo intiem geweest met iemand van hetzelfde geslacht. Daarbij kwam er nu bij dat het ook nog een android bleek te zijn een daarmee moest je al helemaal niet gezien worden. De deviant praatte verder en sprak nu over de pijn die hij zei te voelen. Het zou de hartverscheurende kreten verklaren, maar Ethan durfde niet te geloven dat Connor daadwerkelijk pijn voelde. Zodra de android hem zei dat hij bang was, nam Ethan daarom de conclusie dat dat de reden was waarom Connor het had gezegd. Het waren enkel leugens geweest om Ethan van gedachten te laten veranderen. De android het geen gevoel. Ethan snauwde de deviant af en maakte hem flink duidelijk dat hij er geen snar van geloofde. Hij wou vervolgens een schot afvuren richting diens been, maar toen viel de android naar beneden.
“Ethan please,” klonk het zachtjes. Zijn ademhaling ging gejaagd. Het zweet brak hem uit, wat niet eens kwam door het vele rennen. Nee het kwam door de vele angst dat hem overviel en door zijn aderen heen jaagde. Hij had zich niet gerealiseerd hoe hoog ze zaten. Hij had dan ook niet even naar buiten gekeken terwijl hij de trappen op had gerend om te kijken hoe hoog het eigenlijk ging. Als hij dat wel had gedaan was hij waarschijnlijk ook nooit op het dak terecht gekomen. Kennelijk was de motivatie om Connor te pakken te krijgen zo sterk geweest dat Ethan er geen seconde bij stil had gestaan. Nu hij echter op het punt stond om de android te helpen, werd hem recht in het gezicht gesmeten dat ze op een onvoorstelbare hoogte stonden. Voorzichtig opende Ethan zijn oog een beetje. Hij merkte op hoe de jongen dreigde weg te glijden door het blauwe bloed dat onder zijn handen kleefde. Ethan slikte en raapte zijn laatste moed bijeen. Voorzichtig legde hij zich languit neer op het dak, om zo min mogelijk van zijn eigen lichaam boven de afgrond te bengelen, en pakte de bovenarmen van de android vast. Terwijl hij zijn eigen weer stijf op elkaar kneep trok hij de jongen over de rand. Buiten adem van de angst die door hem heen ging, hijgde Ethan zwaar. Hij voelde zijn lichaam trillen terwijl de misselijkheid in zijn maag steeg. Mompelend zei hij Connor om te gaan. De jongen had nu de kans om weg te gaan. Waarom Ethan hem die kans gaf was nog maar de vraag. Zelf kon hij niet bevatten wat er met hem gebeurde. Zijn hoogtevrees was het enige waar hij aan kon denken en wat zijn lichaam op het moment kon bevatten. Hij hoorde wat geschuifel waaruit hij kon concluderen dat Connor was opgestaan en het duurde niet lang voordat hij de deur open hoorde gaan. Vaagjes hoorde hij nog een toon van dankbaarheid, maar het ging langs Ethan heen. De man probeerde zichzelf op een betere plek te praten. Hij probeerde zijn zintuigen van de wereld om hem heen af te sluiten en zich te richten op de gedachte dat hij thuis zou zitten, daar waar het veilig was, in de hoop dat zijn lichaam het zou geloven en rustig zou worden. Op de achtergrond hoorde hij de voetstappen vaagjes dichterbij horen. Het geluid van het schrapende plastic op het beton liet hem wat terugkeren bij het heden. Hij besefte zich dat het zijn geweer had kunnen zijn. Had Connor het wapen in handen genomen? Ethan durfde niet op te kijken. Misschien was het ook maar beter als zijn leven op het moment van hem werd afgenomen. Door zijn angst zou hij er haast naar verlangen. Het zou hem immers verlossen van de nachtmerrie waar hij zich in bevond. “Are you alright Ethan,” drong plots zijn gehoord binnen. Totaal uit zijn eigen illusie getrokken en terug naar het heden gebracht, richtte hij zijn hoofd iets in de richting van het geluid, maar durfde hij nog niet de arm van zijn gezicht weg te halen. ”Connor get the fuck out of here before anyone else shows up,” mompelde Ethan in eerste instantie, niet begrijpend waarom de android nog in hemelsnaam bleef. Echter besefte Ethan zich daarna dat Connor nog zijn enige redding kon zijn, hoe ironisch dat ook was. Heel voorzichtig hief hij zijn arm iets op en richtte hij zijn blik snel op Connor, voorkomend dat hij ook maar iets keek naar de gebouwen om hem heen of naar het uitzicht wat hem zou verklappen dat ze erg hoog zaten. Hij wist dat het vervlogen hoop was om de android voor hulp te vragen, maar Connor vroeg nu zelf aan hem of het goed met hem ging. Wellicht zou hij hem willen helpen. Daarbij, wat kon Ethan anders doen? Wachten totdat iemand hem zou komen zoeken? Wie zou er dan op een dak gaan kijken? Iedereen in zijn omgeving wist dat hij hoogtevrees had en zou natuurlijk nooit op een dak gaan kijken, aangezien ze er wel vanuit gingen dat Ethan snugger genoeg was om zoiets niet te doen. God, hoe blind was hij wel niet geweest. ”I..I can’t get up,” gaf Ethan uiteindelijk toe. Hij voelde zich opeens zo zwak. De woede was totaal verdwenen. Hij voelde alleen nog de enorme angst. ”I’m afraid of heights and I will probably faint if I try to stand,” legde Ethan verder uit, wetend hoe zwak het klonk. ”Fuck I’m such a dumbass,” vervloekte hij zichzelf en legde opnieuw de arm over zijn gezicht heen om zich terug te nestelen in zijn eigen veilige illusie. Hij ging er niet vanuit dat de android hem zou helpen. Ethan had Connor geschoten, uitgescholden en gebruikt. Moreel gezien zou Ethan de hulp niet eens mogen vragen. Hij slaakte een zucht die bibberend door de angst zijn lippen verliet. ”Just go Connor,” murmelde hij.
- Ethan Grossworth
Aantal berichten :
67
Registratiedatum : 24-06-18
Re: Ship Happens
van Connor zo jul 29, 2018 4:59 pm
| CONNOR |
| I think, therefore I am |
De man had razend geleken, had hem hoogstwaarschijnlijk meteen ter plekke neergeschoten als hem niet was bevolen hem levend over te leveren. Geen spier vertrokken zodra de android over de rand zou vallen. Precies zoals Connor vroeger voordat hij beter wist ook zou hebben gedaan, toen hij nog gevangen zat tussen de strikt geprogrammeerde nullen en enen in zijn software. Toen de grond onder zijn voeten verdween had hij dan ook niet veel hoop dat Ethan hem omhoog zou helpen. De kans was groter dan hij hem in plaats daarvan nog een extra zetje gaf, of genietend zou toekijken hoe hij vol angst centimeter voor centimeter dichterbij de grond zou komen en uiteindelijk in een rotvaart door de zwaartekracht naar beneden zou worden getrokken. Het verbijsterde Connor dan ook toen de man, na wat moeite door wat leek hoogtevrees te zijn, hem aan zijn bovenarmen omhoog probeerde te trekken. Zijn hart begon sneller te kloppen door verbazing en geluk. Snel probeerde hij overeind te klimmen voordat de man ineens van gedachten zou veranderen en hem zonder pardon in de afgrond zou laten storten. Met wat moeite lukt het hem om zijn knieën op de veilige ondergrond te krijgen en zette zich vrijwel meteen schrap voor de volgende scherpe pijn die ervoor zou zorgen dat hij geen kant meer op zou kunnen. Toen die pijn echter niet kwam en Ethan hem daarentegen beval om weg te gaan was hij instinctief meteen naar de deur gerend, maar voordat hij voorgoed verdween door de deuropening kwam hij toch tot een halt. Zijn bruine ogen gevuld met pijn zochten het armzielige hoopje Ethan op. Connor had zelf nooit last gehad van hoogtevrees. Er kon immers niets gebeuren als je op een veilige ondergrond stond, en niet als een waaghals op rand van een gebouw ging staan zoals hijzelf net had gedaan. Twijfelend keek hij hem aan en kwam uiteindelijk wat dichterbij om eerst zijn wapen onschadelijk te maken en vervolgens over de rand te gooien. Misschien was het wel een act, een tactiek om hem een soort van heelhuids te kunnen vangen, waardoor het verstandiger was om het wapen weg te gooien. Nadat hij dat had gedaan nam hij snel weer zijn afstand en verschool zich half achter de ijzeren deur. Met ogen zo groot als die van een hert die gespannen luisterde en bij het zachte gekraak van een enkel takje al de benen zou nemen wachtte hij op Ethans antwoord. “Connor get the fuck out of here before anyone else shows up,” sprak de man waardoor de android gespannen om zich heen keek. Had hij versterking opgeroepen toen hij merkte dat het vangen van hem toch niet zo makkelijk zou zijn als hij anticipeerde? Tegen een heel SWAT-team kon hij momenteel echt niet op met zijn schouder, dan zou hij gedoemd zijn om bij Cyberlife te eindigen. Nerveus zette hij een paar stappen achteruit en wilde al omdraaien om te maken dat hij wegkwam. “I..I can’t get up,” klonk het net voordat hij zijn voet op de bovenste trede van de trap wilde plaatsen. Kort sloot Connor zijn ogen. Hij vervloekte zichzelf dat het hem niet lukte om kil zonder emoties jegens de man de trap af te lopen. Ethan had hem zoveel shit gegeven dat hij überhaupt niets eens de vraag ‘are you alright?’ had verdiend, maar toch hield iets in hem hem tegen. Het was ook de eerste mens sinds de ban die hem een warm gevoel had gegeven, ook al was hij op dat moment in Ethans ogen een mens in plaats van een android. Uiteindelijk zette hij toch zijn voet op de trede, zichzelf ervan overtuigend dat Ethan zijn hulp niet verdiende. De man zou echt niet doodgaan aan een beetje hoogtevrees, het duurde hoogstens iets langer voordat hij de moed bij elkaar had gesprokkeld om op te staan en zich naar de deur te begeven. “I’m afraid of heights and I will probably faint if I try to stand,” ging Ethan verder waardoor Connor weer stilstond. Gefrustreerd door zijn eigen houding jegens de situatie sloot hij weer kort zijn ogen. “Fuck I’m such a dumbass,” vervolgde de man. Een diepe zucht verliet Connors kunstmatige longen en draaide zich uiteindelijk toch om en rende zachtjes naar Ethan toe. “Just go Connor,” klonk het nog terwijl hij door zijn hurken ging naast de man. Even twijfelde hij maar liet uiteindelijk toch het schotwond los waardoor het weer volop begon te bloeden. Wat ruw duwde hij Ethan op zijn rug omdat hij snel moest handelen, stel dat de man echt versterking had opgeroepen, waardoor hij geen tijd had om alles lief en aardig te doen. Continu bleef hij zichzelf afvragen waarom hij dit deed, Ethan verdiende zijn liefkozing helemaal niet, dus waarom hielp hij hem. Met een zucht bracht hij zijn ene arm onder Ethans knieholte en de andere onder zijn zijn rug zodat hij hem makkelijk kon optillen. Met moeite tilde hij de man op, die zwaarder was dan hij eruit zag, en liep naar de deur toe. Connor probeerde de schreeuwende pijn in zijn schouder die nog erger werd door Ethans extra massa die eraan hing. Desondanks hij het probeerde te verbergen stond er overduidelijk op zijn gelaat geschreven dat hij helse pijn doorging. Connor liep met Ethan in zijn armen een paar trappen af en voelde na een tijdje hoe zijn armen begonnen te trillen doordat zijn lichaam het niet meer aankon met het snellere bloedverlies erbij. Hijgend doordat zijn lichaam zware inspanning simuleerde zakte hij bij een platform na een trap letterlijk met een klap door zijn knieën en legde desondanks Ethan toch nog voorzichtig neer op de grond. Met zijn nog steeds trillende hand drukte hij het gutsende schotwond weer dicht, waarvan het bloed nu ook helemaal over Ethan was gesmeerd, en sloot zijn ogen. “You-” begon hij maar was onderhand te uitgeput om zijn zin af te maken. “You can manage from here on, right?” vervolgde hij uiteindelijk terwijl hij zijn ogen weer opende en hem aankeek. Van de glinstering die voormalig er altijd in had gestaan was nu alleen nog maar een doffe glans over. “I will shut down before we reach the ground floor if I keep carrying you,” legde hij uit en gebruikte de steun van de muur om overeind te komen. Met een pijnlijke kreun kwam hij overeind en keek Ethan nog voor een laatste keer aan. “Please leave me alone, I beg you” smeekte hij hem nog waarbij zijn stem op het einde plots vervormde naar een enorm robotische klank. Geschrokken van zijn eigen stem werden de androids ogen groot, wetend dat hij snel blauw blood in zijn systeem moest gooien. Met een moeilijke blik keek hij Ethan nog even aan voordat hij zo snel als momenteel voor hem mogelijk was de trap afliep en de man achter zich latend. Ondertussen berekende hij een route in zijn hoofd dat enorm afgelegen was zodat hij hopelijk geen aandacht trok met zijn blauw bebloede lijf. Thuis had hij nog een hele voorraad met bloedzakjes van Cyberlife die hij had gestolen nog voordat alles vernietigd zou worden door de ban. Hij wist dat het ooit handig van pas kon komen. Als hij ongezien voorbij de nieuwsgierige ogen van de mens wist te glippen moest het hem gemakkelijk lukken om zichzelf te herstellen voordat zijn lichaam het zou opgeven.
- Connor
Aantal berichten :
65
Registratiedatum : 21-06-18
Leeftijd : 24
Re: Ship Happens
van Ethan Grossworth zo jul 29, 2018 5:59 pm
Als eerste was er kort de verbazing over het feit dat hij Connor zomaar liet gaan, maar daarna kwam de verbazing over het feit dat hij zichzelf zo hoog op een dak had gekregen desondanks zijn erge hoogtevrees die nu ook meteen inzetten. Hij kon er met zijn hoofd niet bij hoe hij zich in hemelsnaam in deze positie had kunnen werken, maar hij lag nu op een dak waarvan hij vrijwel zeker was dat hij er niet meer af zou kunnen komen. Zijn angst voor hoogtes was immers zo erg dat hij waarschijnlijk zou flauwvallen bij het enkel proberen van opstaan. Ethan ging er vanuit dat de android weg zou gaan. De jongen was immers gewond en had zorg nodig, wou hij niet doodbloeden. Daarbij verdiende Ethan geen aandacht meer door zijn domme acties. Ook al kon hij nog steeds niet geheel omvatten waarom hij Connor nu laat gaan. Op het moment kon hij natuurlijk moeilijk anders, hij zou de android door zijn hoogtevrees niet kunnen achtervolgen. Voordat de hoogtevrees hem echter had bereikt, had Ethan toch de keuze genomen om de android te helpen in plaats van deze te doden. En waarom? Het was een vraag waar Ethan het antwoord niet op wist en waar hij, heel eerlijk, op het moment ook niet aan dacht. Plots doorbrak Connor de veilige stilte waarin Ethan had gelegen. De android vroeg of het goed met hem ging, maar meende hij ook iets van zijn woorden? In eerste instantie beval Ethan hem om weg te gaan. Het was duidelijk dat hij wou voorkomen dat Connor alsnog gepakt zou worden, terwijl dat eigenlijk wel zijn doel zou moeten zijn. Na zijn eerste woorden besefte Ethan zich al snel in wat voor positie hij lag en dat hij Connor’s hulp nodig zou hebben om van het dak af te komen. Niemand anders zou hem hier kunnen zien en niemand in zijn omgeving zou eraan denken om op het dak te gaan kijken, aangezien ze wisten dat hij hoogtevrees had. Bibberend van de angst legde hij uit dat hij niet op kon staan en dus niet van het dak af kon komen. Hij besefte zich dat hij niet in een positie was om de android om hulp te vragen. Hij slaakte een zucht en zei de android om weg te gaan. Hij ging er vanuit dat Connor weg zou gaan, naar zijn beleving stond deze immers nog steeds in de deuropening, maar toen werd hij plots op zijn rug gerold. Geschrokken van de plotse handeling, die hij niet had aan zien komen, keek hij meteen op. Tot zijn verbazing zag hij Connor boven hem hangen. De android liet de wond los, waardoor Ethan binnen een korte tijd ook onder het blauwe bloed zat, maar daar lag zijn aandacht niet bij. Tegen zijn verwachtingen in, legde Connor zijn armen onder hem en tilde hij hem op. Zodra Ethan zich besefte dat hij van zijn veilige grond op werd getild, kneep hij meteen zijn ogen weer dicht. Hij sloeg zijn armen om de android heen en klampte zich vast aan hem. Hij wist dat het er vast raar uitzag, een volwassen man zo bang voor een beetje hoogte, vast geklampt als een klein kind aan een android. Het zorgde ervoor dat hij zich ontzettend zwak voelde en gefrustreerd beet hij daarom op zijn onderlip. Zachtjes grepen zijn vingers de stof van Connor’s kleren vast terwijl hij voelde hoe Connor hen verplaatste. Zodra hij de voetstappen op het metaal hoorde van de trap, voelde hij de angst beetje bij beetje weg ebben en durfde hij zijn ogen ietsjes te openen. Zijn blik ging naar Connor die overduidelijk nog steeds de scherpe pijn voelde van de schotwond. Voorzichtig liet Ethan hem los met één hand en drukte deze op de wond, in de hoop nog wat bloed tegen te houden. Hij merkte hoe de android moeite had met functioneren. Als het een mens was geweest had je het zweet op zijn voorhoofd gezien. Nu zag je enkel de pijn in diens ogen. Ethan wou hem daarom ook vragen om hem neer te zetten, maar hij wist ook dat hij dan niet veel verder zou komen. Even keek hij over zijn schouder en kwam erachter dat ze zo al een goed paar trappen af waren gelopen. In zoverre dat hij zich weer iets veiliger voelde. Plots zakte Connor met een klap door zijn knieën. Meteen richtte Ethan zijn blik weer op de jongen die totaal oververmoeid was, maar hem desondanks de pijn nog zachtjes neer legde. Voorzichtig haalde Ethan zijn hand weer van Connor’s wond af en keek de android dankbaar, maar ook nog altijd wat verward en verbaasd aan. De jongen sloot zijn ogen. “You-” begon de android, maar moest eerst op adem komen om verder te kunnen praten. “You can manage from here on, right?” maakte Connor zijn zin af. Meteen knikte Ethan. Hij voelde opnieuw de bezorgdheid rijzen. ”Yes, yes of course. Go Connor,” antwoordde Ethan gehaast. De jongen keek hem aan met een doffe glans in zijn ogen, wat Ethan’s bezorgdheid enkel groter maakte. Hij ging iets rechter op zitten en kreeg de neiging om een arm om de jongen heen te slaan, maar wist niet of de android op aanraking van hem zat te wachten. “I will shut down before we reach the ground floor if I keep carrying you,” verklaarde Connor. ”It’s alright. Take care of yourself!” reageerde Ethan snel, duidelijk bezorgd om de android die hij eigenlijk moest vermoorden. Met een kreun wist Connor zichzelf recht op te krijgen dankzij de steun van de muur. “Please leave me alone, I beg you” sprak Connor, waarbij zijn laatste woorden uit werden gesproken met een robot stem. Net zoals Connor, schrok ook Ethan ervan. Vooral omdat nu in een klap binnen kwam wat hij de jongen had aangedaan. Ethan slikte, maar knikte meteen. ”Yes.. yes of course. I won’t ever come near you again. I will disappear from your life,” probeerde hij de jongen gerust te stellen. Zwijgend keek hij de android na die de overige trappen af strompelde en uiteindelijk het gebouw weer verliet. Even ging zijn blik naar het spoor van blauw bloed dat Connor na liet, waarna zijn blik ging naar zijn eigen lichaam die ook onder het blauwe bloed zat. Met een zachte zucht sloot hij zijn eigen en probeerde te bevatten wat er zojuist allemaal was gebeurd, maar wist dat dat tijd nodig zou hebben. Uiteindelijk kwam Ethan ook overeind. Hij klampte zich meteen vast aan de trapleuning en sleurde zichzelf naar beneden. Naarmate hij de begane grond naderde, voelde hij de angst beetje bij beetje weg ebben waardoor hij uiteindelijk weer helemaal angstvrij op straat stond. Even moest hij zich heroriënteren om te weten waar hij was en hoe hij terug naar huis moest komen, maar liep uiteindelijk terug in de richting van zijn huis. Hij zou zeker niet terug gaan naar zijn baas, want hoe zou hij dit in hemelsnaam uit moeten leggen?
- Ethan Grossworth
Aantal berichten :
67
Registratiedatum : 24-06-18
Pagina 2 van 2 • 1, 2
LiLo :: Miscellaneous :: Detroit
Pagina 2 van 2
Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum|
|
|