Toxic

YOU'RE SO DELUSIONAL

Zijn kamer was zoals altijd bezaaid met slangen, maar ditmaal waren er meer slangen dan normaal in zijn kamer. En dat was met een goede reden. Hij moest voorkomen dat er iemand zijn kamer binnen kwam. Op dit soort momenten was hij dan ook blij dat hij geen kamergenoot had. Nog niet. Misschien zou dat nog komen. Misschien had Bluebonnet zich bedacht en wist ze dat Jinn’s kamergenoot met wel heel veel moest kapen om het beetje leuk voor beiden te maken. De slangen lagen vooral voor de deur, maar zelfs in de hal krioelde een paar slangen die alles en iedereen nauwlettend in de gaten hielden. Zwijgend was Jinn al het geld aan het inpakken. Hij had behoorlijk veel binnen kunnen krijgen. Was het te veel? Jinn zou het niet weten. Hij had nog geen verdere onderzoek gedaan naar drugs en had dan ook nog geen idee hoe duur het was. Hij had enkel geprobeerd om achter de juiste hoeveelheden te komen om zijn medicatie te maken, maar ook dat ging niet van harten. Zijn slangen werden herkend in het lab van zijn vader. Ze werden meteen vernietigd als ze in het zicht kwamen. Jinn was nog geen steek verder, maar weigerde om het op te geven. Desnoods zou hij zelf maar wat moeten proberen om op de goede hoeveelheden te komen.

Jinn keek kort naar de grote stapel geld die er lag. Hij kon dat toch moeilijk allemaal mee nemen zonder dat hij argwaan wekte bij de andere mensen. Zijn blik ging naar zijn slangen. Zijn slangen hadden hem al het geld gebracht. Wellicht kon hij het geld weer aan hen overhandigen en ervoor zorgen dat hij het geld dan weer kon krijgen als hij het nodig had. Dan weer.. Jinn kon wel raden dat, waar ze heen gingen, ze daar geen bovennatuurlijke wezens kende. Jinn zou al opvallen met zijn slangen. Als hij dan ook nog een miljoen slangen liet verschijnen om hem geld te overhandigen, zou hij nog een beste chaos veroorzaken en daar wou hij Typhon niet in mee trekken. Jinn keek op bij de gedachte aan Typhon. Hij dacht vaak aan hem. En waarom eigenlijk? Jinn gokte maar dat het kwam doordat hij zijn dienst nodig had. Uiteindelijk pakte Jinn een rugzak en stopte al het geld erin. Het woog zwaar, maar dankzij zijn nog zwarte schubben kon hij het met wat gemak dragen. De slangen gleden op zijn bevel om de rugzak heen om te voorkomen dat iemand er ook maar ongezien bij zou kunnen komen.

Jinn kwam vervolgens recht en de slangen maakte het pad voor hem vrij. Hij deed de deur open en liet de paar slangen die in de gang waren naar binnnen. Hij beval de slangen om vooral op de componenten te letten die hij onder zijn bed bewaarde. Hij ging er niet vanuit dat iemand medicijnen zou stellen die je gewoon bij een drogisterij kon krijgen, maar hij wou geen argwaan opwekken door de grote hoeveelheid medicijnen die zich onder zijn bed bevonden. Iedereen zou denken dat hij één of andere meth maker was, maar dan voor zijn eigen medicatie. Jinn sloot de deur achter zich en liep in een rechte lijn op zijn kamer af. Hij had precies lang genoeg gewacht totdat zijn kamergenoot de kamer had verlaten. Jinn had geen zin in overbodig sociaal contact. Sowieso zou de dame niet veel reactie van hem krijgen. Ondanks de ontmoetingen met Typhon was Jinn dan ook nog zeker niet socialer geworden. Zonder te kloppen liep Jinn de kamer binnen en richtte hij zich op Typhon. ”I’m ready,” maakte hij duidelijk.

YOU'RE SO DELUSIONAL

Zijn slangen hadden de route naar Typhon’s kamer kunnen uitstippelen. Ze hadden zelfs kunnen plannen wanneer de beste timing was om Typhon’s kamer binnen te lopen. Ongegeneerd had Jinn de deur open gegooid en was hij naar binnen gestapt. Hij richtte zijn blik op Typhon die leek geschrokken te zijn door Jinn’s plotselinge verschijning, maar Jinn deerde zich er niet aan en zei dat hij klaar was. Hij kreeg een gefrustreerde blik toegeworpen. Jinn trok lichtjes een wenkbrauw op, waarna zijn blik naar het scherm van de televisie ging waarop stond ‘You died’. Ah so. Jinn had er voor gezorgd dat Typhon was doodgegaan in het spel. Of tenminste, dat maakte Typhon hem schuldig. Jinn’s blik ging kort naar de PlayStation. Vroeger, voordat zijn krachten tot hem waren gekomen, had hij ook veel gegamed. Hij was er verslaafd aan geweest. Dag en nacht speelde hij een spelletje totdat zijn vader het uiteindelijk had verboden. De eerste reden waarom hij zijn vader niet mocht.

“You know, there’s  thing called knocking ever heard of that? I’m half naked pal,” zei Typhon. Jinn liet zijn blik glijden over Typhon’s lichaam. Zijn gifgroene ogen bleven haken bij de ontblote borst. ”Well it’s not like you should be embarrassed,” mompelde Jinn als een reactie, zonder dat hij echt doorhad dat het een compliment was en misschien wel als geflirt kon worden opgevat. Typhon’s bovenlichaam zag er dan ook zeker niet verkeerd uit. Zijn ogen bleven er wat langer naar kijken dan hij zelf liever had gehad en wist. Hij had pas door dat hij was gaan staren toen Typhon in beweging kwam. Ongemakkelijk week Jinn zijn blik af en probeerde hij zichzelf te herstellen. Via zijn ooghoeken merkte hij op hoe Typhon de console af sloot en de controle weg legde. Zodra Jinn er zeker van was dat de emotieloze blik weer in zijn ogen lag, richtte hij zijn blik uiteindelijk weer op Typhon.

“I hope you’ve got enough money, or we ain’t gonna make it out alive,” vervolgde Typhon. Jinn’s blik werd wat droog. Dacht hij werkelijk dat hij Jinn bang kon maken met die woorden? Jinn had genoeg meegemaakt om voor zichzelf te kunnen zorgen. Hij had al bewezen dat hij zeker niet bang was voor een gevecht. Daarbij had hij meer dan genoeg geld. Niemand zou iets hebben om boos op te zijn, tenzij één van hen de verkeerde woorden gebruikte. Jinn was iemand die meestal nadacht over wat hij zei -behalve dan de eerdere woorden over Typhon’s bovenlichaam-. Hij ging er dus niet vanuit dat hij degene was die de eventuele fouten zou maken, maar besloot Typhon ook niet op te jutten. Hij moest immers hem nog altijd aan zijn goede zijde houden. Zonder hem zou hij helemaal nergens komen.

Jinn keek zwijgend toe hoe Typhon een shirt pakte. Het leren jack werd kort uit getrokken waardoor Jinn voor een paar seconden het gehele ontblote lijf voor zijn netvlies kreeg voordat deze werd bedekt met het zwarte shirt dat Typhon had gepakt. Jinn week zijn blik opnieuw af zodra hij dat warme gevoel weer voelde opborrelen. Wat was dat in hemelsnaam? Jinn had toch zeker wel vaker een jongen gezien met een ontbloot bovenlichaam, waarom reageerde hij plots zo raar? Jinn probeerde er niks van te laten merken, maar als je goed keek zou je de twee kleine blosjes op zijn bleke wangen opmerken. “Alright, ready to go” zei Typhon zodra hij was aangekleed. Jinn knikte en voelde lichte opluchting. Dan konden ze nu eindelijk gaan.

De opluchting was van korte duur, want toen stapte Typhon plots op hem af. Jinn keek hem wat vragend aan. Hij moest licht opkijken doordat Typhon groter was dan hem. Zwijgend voelde hij hoe dat warme gevoel weer net zo hard aanwakkerde nu hij het juist net weer had weten te onderdrukken. Al snel werd Typhon’s bedoeling duidelijk. De jongen stak een hand naar Beast uit in een poging deze te aaien. Beast trok zijn kop weg en net zoals tijdens hun eerste ontmoeting, namen andere slangen zijn plek in. Dit keer deden de slangen het echter niet om Beast of Jinn te beschermen. Nee de slangen hielden van aandacht en in tegenstelling tot Beast vertrouwden ze Typhon en vonden ze het heerlijk toen zijn hand kort over hun koppen gleed. Slangen hielden dan ook wel van aaien en spelen, net zoals elk ander huisdier, alleen slangen lieten het bijna nooit merken. Opnieuw een beschrijving die Jinn eveneens goed kon omvatten.

“You will grasp a lot of attention with a huge ass snake around your neck you know, especially outside the loop,” sprak Typhon. Jinn trok een wenkbrauw op. ”Beast isn’t going anywhere,” maakte hij meteen duidelijk. De slang was als familie voor hem, maar dan familie waar hij op kon vertrouwen en die er altijd voor hem was. Hij gokte erop dat Typhon dit ook wel kon begrijpen nadat Jinn had gezegd hoe de slangen er altijd voor hem waren geweest op het moment dat hij was weggelopen van zijn ouders. Toch snapte hij natuurlijk wel waar Typhon’s woorden vandaan kwamen. Jinn wist als geen ander hoeveel aandacht hij trok. Meestal had hij er geen problemen mee aangezien het ervoor zorgde dat mensen uit zijn buurt bleven en hem met rust lieten, maar nu moest hij voor het eerst sinds een lange tijd juist vertrouwen zien op te wekken in plaats van wantrouwen. Hij slaakte uiteindelijk een zucht. De duistere damp verliet zijn mond die donkerder was dan voorheen. Het had zich verder ontwikkeld. Hij zelf had het niet door.

Zijn ogen kregen voor een seconden hun welbekende gloed terwijl hij kort een hand op stok. Plots begonnen alle slangen die zich rond zijn lichaam bevonden van hem af te kruipen. Ze verdwenen in alle hoekjes en gaten. Uiteindelijk bleef alleen Beast nog om Jinn’s hals. Beast wist niet wat hem overkwam. Dit had Jinn nog nooit gedaan. Hij was niet meer met zo weinig slangen over straat gegaan sinds hij krachten had. Hij week zijn blik af en slikte. Dit voelde heel verkeerd en onwennig. Hij had het gevoel alsof hij totaal bloot gegeven was aan de buitenwereld. Nu zijn slangen niet meer om zijn lichaam heen zaten, werd nu dan ook de kleding zichtbaar die hij aan had, maar wat nooit echt te zien was door de vele slangen. Een dikke zwarte, iets te grote trui kwam tevoorschijn. De trui had hier en daar wat gaten, aangezien hij de trui al had gehad sinds hij was weggelopen. Hij had ook maar weinig kleding. Voor de rest had hij nog handschoenen aan en een sjaal om die onder Beast lag. Al met al had hij behoorlijk dikke en te grote kleding aan. Hij was behoorlijk onzeker over zijn lichaam, maar liet dit nooit merken. Hij voelde zich dan ook altijd veilig en op zijn gemak onder de vele slangen. Hij richtte zijn blik voorzichtig op Typhon. Hij voelde zich nog altijd zwak, maar wist dat dit slimmer was. ”I’ve got the money in here,” mompelde Jinn en wenkte kort naar de rugzak op zijn rug. ”Let’s go,” vervolgde hij, waarna hij de kamer uit liep en Typhon volgde.

{OOC: uiteraard mag je even godmodden dat ze aan komen buiten de loop enzo xD

YOU'RE SO DELUSIONAL

Zelf had Jinn niks door van zijn opmerking. De woorden rolden over zijn lip voordat hij er erg in had. Voor zijn gevoel was het gewoon een feit die hij stelde. Hij had dan ook niet door dat hij liep te staren naar Typhon. Pas toen de jongen stopte met zijn handeling, drong het tot Jinn door dat hij staarde. Hij week zijn blik af en probeerde de lichte blosjes te verbergen. Zodra hij zich weer wist te herstellen, richtte hij zich op Typhon. “Are you flirting with me, Jinn?” zei Typhon plots. Jinn keek verbaasd op. ”Flirting with you?” herhaalde hij verbaasd. Hij snapte niet waarom Typhon die vraag stelde. Pas toen Jinn zijn eerdere woorden in zijn hoofd herhaalde, begreep hij dat zijn opmerking gemakkelijk als geflirt kon worden opgevat. ”No!” reageerde Jinn meteen koppig en fel. Hij snoof eens en week zijn blik opnieuw af. Wat dacht Typhon wel niet. Hoe kon hij zoiets in hemelsnaam bedenken?! Jinn probeerde opnieuw de blosjes tegen te gaan en probeerde deze te verstoppen onder zijn koppige houding.

Typhon maakte een opmerking over zijn slangen en over Beast natuurlijk. Meteen maakte Jinn duidelijk dat Beast nergens heen ging. Typhon besloot om de discussie niet aan te gaan en zei dat hij het begreep. Jinn geloofde dat Typhon het begreep, maar Typhon’s woorden hadden ook een hint van waarheid bevat. Ze zouden opvallen met zoveel slangen en Jinn wou voorkomen dat ze dealer lieten afschrikken. Dus besloot Jinn iets te doen wat hij nog nooit had gedaan. Hij stak zijn hand op en liet alle slangen van zijn lichaam afkruipen totdat enkel alleen Beast nog rond zijn hals lag. Jinn merkte de verbijsterde blik van Typhon op via zijn ooghoeken. Ook hoorde hij Beast stevig protesteren, maar hij negeerde het. Hij wist dat het beter zo was. Hij probeerde er verder ook niet te veel aandacht aan te besteden en zei Typhon dat hij het geld had, waarna hij de hal in liep.

Via zijn ooghoeken zag hij hoe Typhon naast hem kwam lopen. Jinn richtte zijn blik naar voren en probeerde zijn emotieloze blik terug te krijgen. Hij voelde zich zwak en machteloos zonder zijn slangen en die rare, warme gevoelens zorgde ervoor dat hij niet goed wist hoe hij zich rond Typhon moest gedragen. Hij kreeg de neiging om de jongen verder weg van hem te duwen, maar hij snapte niet waarom. Typhon en hij leken nu eindelijk wat beter met elkaar overweg te kunnen. “Bet you must feel as light as a feather right now,” hoorde hij Typhon naast zich grinniken. Jinn negeerde de woorden. Het was waar dat het opmerkelijk was hoe gemakkelijker hij zich kon bewegen dan normaal, maar het voelde nou niet bepaald aan als een verlichting. “Must say I find it quite courageous that you dare to leave your snakes behind,” sprak Typhon verder. Jinn keek op van die woorden en richtte zijn blik op de jongeman. Zijn gifgroene ogen vingen nog net de zachte blik op in Typhon’s hazelkleurige ogen. De woorden deden iets met hem. Lieten hem licht glimlachen terwijl dat warme gevoel terug door zijn aderen begon te pompen. En waarom? Typhon richtte zijn blik weer naar voren en gaf Jinn de tijd om te herstellen. “I didn’t expect it,” voegde Typhon er nog aan toe. Jinn grijnsde lichtjes. Hij kon het niet helpen. De woorden deden hem goed. Jinn herstelde zich en haalde zijn schouders op. ”I know what’s better to do or not to do,” mompelde hij als antwoord met een nuchtere toon in zijn woorden. Hij probeerde zich dan ook voor te houden dat dat het enige was wat hij wou zeggen op Typhon’s woorden.

Na een half uurtje waren de twee beland in het midden van een stad. Jinn voelde zich alles behalve op zijn gemak. Hij hield er al niet van om onder de mensen te zijn en nu was hij ook nog onder de mensen met maar één slang in zijn bijzijn. Hij kreeg de neiging om elk moment om te draaien en weg te rennen. De enige die hem van die gedachten afhield was Typhon. Zijn bijzijn zorgde ervoor dat Jinn zich nog enigszins op zijn gemak voelde. Hij volgde de jongen trouw en probeerde niet te laten merken hoe hij zich voelde onder de mensen. “Alright, we needa head into the outskirts, just try to act as casual as possible because we’re quite the zoo animals here,” sprak Typhon op een gedempte toon. Jinn keek kort om zich heen, maar keek al snel op zodra Typhon verder liep. Casual he? Alsof Jinn wist hoe hij zich zo moest gedragen. Alsof hij enige sociale vaardigheden had. Jinn besloot die gedachten maar weg te schuiven en probeerde maar Typhon’s voorbeeld te volgen. Hij volgde hem een steegje in die hen van het centrum afleidde. Jinn had niet door dat hij Typhon nu al blindelings vertrouwde. Hij zou nooit een ander zomaar achterna lopen of op zijn woord vertrouwen. Dan weer.. Jinn had weinig keuze. Hij moest die drugs hebben, anders dan kon er nog een ongewenste massamoord plaatsvinden.

“I contacted the dealer beforehand, and he found the situation a bit fishy,” begon Typhon. Jinn keek hem aan. “So I am not planning on staying there for too long before he starts to find it too suspicious to go ahead with the deal,” vevolgde Typhon. Jinn knikte eens. “And don’t mention you need it to make a medicine; he’ll think you will ‘resell’ it and make profit of it—which is not appreciated,” waarschuwde Typhon hem nog. Jinn knikte opnieuw. ”I won’t say a word,” reageerde Jinn. Sowieso leek het hem beter als Typhon het woord deed bij de dealer. Jinn was al nog goed met het praten tegen vreemde, hun eerste ontmoeting was daar een goed voorbeeld van, en Typhon zou de dealer dus al kennen, dus was het beter als Typhon het woord deed. Ze wouden immers een gevecht of moordpogingen voorkomen.

Langzaam aan kwamen ze bij de achterbuurt van de stad. Dit was te zien aan de slecht uitziende panden. De ramen waren ingeslagen en weer dicht getimmerd met hout en hier en daar zag je geklad van graffiti op de muren. Er waren weinig mensen op de straat en de mensen die op straat waren zouden je meestal een onveilig gevoel brengen. Tenminste, dat gokte Jinn. Jinn keek met een nuchtere blik de straat rond. Het sprak hem niet zozeer aan, maar hij was wel ergere dingen gewend. Immers was hij ook op straat opgegroeid. Ze liepen de straat verder op. Beast keek behoedzaam om zich heen. Hij zorgde ervoor dat een hinderlaag in ieder geval geen verrassing zou zijn. Plots stapte een man uit een steegje. Hij kwam voor hen en bracht hen zo tot een halt. Jinn keek de man met zijn welbekende emotieloze blik aan. De man richtte zich al snel op Typhon. ”Who’s that?” vroeg hij aan Typhon en knikte richting Jinn. Jinn keek hem enkel aan. Hij zou niets zeggen. De man richtte zich daarom terug op Typhon. ”You got the money?” vervolgde hij. Hij leek de situatie niet echt te vertrouwen. Wie nam er dan ook zo’n gigantische slang met zich mee? Daarbij zag Jinn er sowieso opmerkelijk uit met zijn zwarte schubbenhuid. Welk normaal mens zag dat dagelijks?

{ooc: flutje, khoop dat je er wat mee kan xd

YOU'RE SO DELUSIONAL

Eenmaal in de stad buiten de lus aangekomen, leken ze beiden niet op hun gemak te zijn. Jinn was het niet gewend om zich onder de mensen te bevinden. Hij vermeed dat het liefste. Hij vertrouwde de mensheid niet en wou het liefste hen zo veel mogelijk negeren. Daarbij deden de starende blikken hem nu ook wat. Normaal kon Jinn ze makkelijk negeren en deerde hij zich er niet aan, maar nu hij zo bijna zonder slangen over straat liep, voelde hij zich pas echt raar. Hij had het gevoel alsof men dwars langs zijn kleding zijn lichaam kon zien. En Jinn was nogal onzeker over zijn lichaam. Dit kwam ondermeer door de schubben die zich op zijn huid bevonden. Nu, de schubben zwart waren, was het enkel erger. Nog meer reden om de xtc zo snel mogelijk te halen.

Jinn liet zijn blik naar Typhon gaan. De jongen leek evenmin op zijn gemak te zijn. Hij kreeg ook veel blikken van de omstanders. Zij keken vooral naar hem om de vele tattoos. Jinn vroeg zich af of Typhon zich iets aantrok van de blikken. Als je tattoos nam leek het Jinn dat je het accepteerde dat je werd nagestaard. Desondanks leek Typhon de blikken zeker wel te voelen. Het liet Jinn wegzakken in de gedachten. Hij begon haast te denken dat er nog een heel verhaal achter de jongen lag waar Typhon niks vanaf wist. Interesse jegens Typhon kwam opnieuw opzetten. Jinn bedacht zich nu dat hij dan ook nog bar weinig wist van Typhon en om één of andere reden was Jinn gretig om meer over hem te weten komen. Nu was daar echter niet de tijd voor was. Het was de vraag of Jinn zijn nieuwsgierigheid ooit zou uiten. Hij was immers iemand die zijn gevoelens op een laag pitje hield en het liefste zo min mogelijk interesse in anderen toonde. Toch had Typhon iets wat hem aantrok. Misschien kwam het door het verleden dat ze deels deelden. Ook al wist Jinn dat dat nog niet het hele verhaal was. Ze waren nu hier voor de drugs. Jinn besloot zich daar maar op te concentreren.

Ze verlieten tot zijn enige opluchting het centrum. De sfeer werd er niet gemoedelijker op. Ze naderde een gure buurt die overduidelijk leed aan de daden van de onderwereld. Typhon waarschuwde Jinn op zijn beurt over de man die ze zouden ontmoeten. Jinn keek de buurt nauwkeurig rond terwijl hij de woorden aanhoorde. Uiteindelijk zei hij Typhon dat hij zijn mond zou houden. Jinn was immers al niet sociaal vaardig, dus hij zou de situatie gemakkelijk erger kunnen maken door wat simpels te zeggen. “He’s quite a vile man, don’t let his words get to you,” waarschuwde Typhon hem nog. Jinn keek hem via zijn ooghoeken aan. Licht bedenkelijk wellicht. Uiteindelijk knikte hij. Jinn was niet snel iemand die zich liet opfokken. Hij kon zijn koel altijd wel behouden, behalve de eerste ontmoeting tussen hem en Typhon. Maar dat was ook een kwestie van omstandigheden geweest. De jongen had hem getroffen terwijl Jinn behoorlijk kwetsbaar was en toen wist Typhon hem ook uit de tent te lokken met wat gevoelige opmerkingen. Gelukkig was dat al een week geleden en had Jinn zich weer weten te herstellen -op de zwarte schubben na- en ging hij er vanuit dat de man geen opmerkingen kon maken die hem uit de kast zouden lokken.

Uit de duisternis stapte een man. Hij kwam voor hen tot een halt en forceerde hen zo te stoppen. Jinn verschool zich schuin achter Typhon. Jinn hoefde niet lang na te denken om na te gaan wie de man was. De man had Jinn echter al opgemerkt. Al snel vroeg hij wie hij was. Jinn hield wijselijk zijn mond terwijl Typhon naar voren stapte en Jinn zo nog meer uit het zicht bleef. Jinn besloot dan ook zo min mogelijk mee te gaan in het gesprek tussen de twee, maar hield ze strak in de gaten. Hij vertrouwde de man voor geen meter. Een wantrouwen die Beast deelde. Beast hief zijn kop dan ook wat om de man nauwlettend in de gaten te houden. Er werd gevraagd naar het geld, maar daar werd niet meteen op geantwoord. “He’s a friend, won’t mean you no harm Ricardo,” antwoordde Typhon koeltjes op de eerst gestelde vraag. Jinn’s blik ging naar de jongen. Hij voelde een lichte, onbekend gevoel van vreugde. Hij kon het niet goed plagen. Het voelde ergens fijn dat Typhon hem als een vriend zag, maar aan de andere kant gaf het hem ook enige teleurstelling alsof Jinn toch liever niet had dat ze vrienden waren. Jinn begreep niks van zijn opwellend gevoel en besloot er ook geen aandacht aan te geven. Zijn gevoelens waren zeker geen onderwerp om zich nu zorgen over te maken.

“You got the ecstasy?” vroeg Typhon op zijn beurt. Een mokkende toon speelde met zijn woorden. Jinn richtte zijn blik op de man, wachtte op wat zou komen. De man keek geïrriteerd op. Alsof een plan was gewijzigd die hij had gemaakt. Jinn snapte niet wat er speelde, maar besloot nog altijd zijn mond wijselijk te houden. Hij was toch beter in het observeren. ”We’re gonna do it simultaneously Ricardo; I am painfully aware of your dirty tricks, you won’t fool me man,” vervolgde Typhon met een strak gerichte blik op de man, die dus kennelijk de naam Ricardo droeg. Jinn’s vermoedens waren dus correct geweest. Typhon had hem in zijn eigen spel verslagen. Tenminste zo leek het. De man zou hier vast niet gediend van zijn, maar het spel leek niet zo gemakkelijk gewonnen te zijn. Een lach was te horen. Een haast sarcastische lach. Net zoals Typhon begon Jinn de situatie te wantrouwen. Waarom kon dit niet gewoon makkelijk gaan? schoot het kort door zijn hoofd heen met enige vermoeidheid. Hij had geen zin in onnodige drama dat zou eindigen met lijken op de grond. Jinn kon echter wel verzekeren dat hij en Typhon niet op de grond zouden eindigen. Daar zou hij voor zorgen.

“Oh Typhon, I taught you well,” begon de man terwijl hij in een traag tempo om Typhon heen begon te lopen. De jongen slaakte een diepe zucht die de gedachten van Jinn weergave. Ze dachten waarschijnlijk hetzelfde. Typhon volgde de man met zijn ogen. Jinn en Beast hielden de man ook strak in de gaten. “A little too well apparently,” vervolgde Ricardo zijn woorden. Ricardo’s woorden wisten Jinn’s aandacht te trekken. Kennelijk was Ricardo als een soort leermeester voor Typhon geweest. Met het beetje kennis dat Jinn over Typhon’s verleden had, kon Jinn wel nagaan dat Typhon in de zaken van de onderwereld was beland door het feit dat hij op straat moest leven. Als Jinn zijn slangen niet had gehad, was hij waarschijnlijk hetzelfde pad afgerold. De man bleef ongestoord rondjes lopen rond Typhon. Hij had geen oog meer voor Jinn. Iets wat enkel in Jinn’s voordeel kon werken leek hem, mocht de man iets proberen. “I’ve always said: ‘never go first,’” sprak de man verder. Woorden die Jinn’s vermoedens een beetje bevestigde. “You know damn well I will never go first Typhon, so you’re now trying to play it even huh?” Een spottend lachje verliet zijn mond. Jinn’s blik verstrakte. Het wantrouwen nam enkel toe. Hij moest Beast tegenhouden om niet waarschuwend toe te happen naar de man of te gaan sissen. Jinn wou voorkomen dat de man hem weer opmerkte. Het was nog een enige voordeel die ze hadden. “Hate to break it to you Ty, but I don’t roll that way,” vervolgde de man grinnikend en schudde met zijn hoofd.

De man kwam tot een halt en voordat Jinn in beweging kon schieten, werd een pistool tegen Typhon’s slaap gehouden. Jinn weerhield zich ervan om in beweging te komen. Misschien kon Typhon zichzelf hieruit redden. Misschien was dit enkel een geintje tussen de twee. Jinn wou geen overhaaste beslissingen trekken. Dat de man niet meteen schoot was op zich een goed teken. “I got that special spray on with which you’re well familiar,  consists of terrific strong bases which’ll neutralize your acid immediately, just a reminder—so don’t even about it bud,” waarschuwde Ricardo. Opvallende woorden. Typhon zuchtte, alsof de waarschuwing geen bluf was en dat de man letterlijk een spray bezat die Typon’s krachten nutteloos maakte. Nu begreep Jinn dan ook dat Ricardo Typhon wel degelijk in het nauw probeerde te drijven om ervoor te zorgen dat hij het geld kreeg. Ongezien spande Jinn zijn spieren aan zijn ogen gloeide zachtjes op terwijl hij zo snel mogelijk zoveel mogelijk slangen kant op probeerde te laten komen. Het was moeilijk omdat hij in een vreemde omgeving was en omdat hij de slangen had achtergelaten in de lus, maar gelukkig kon hij elke slang waar hij ook was tot zich laten roepen. Natuurlijk was het makkelijker om slangen die dichtbij naar zich toe te laten komen, maar als het moest kon hij ook de slangen vanuit de lus naar zich te laten komen. Het zou wel een heel even duren voordat de slangen er waren. Normaal duurde het maar een seconde, maar nu wat langer doordat hij op een grotere afstand was en op een onbekende plek.

“You go first, I don’t play games kid. I hope you’re also ‘painfully aware’ of that kid,” eindigde de man. Duidelijk zat. Hij wou per se dat ze eerst het geld zouden overhandigen. Ondanks het feit dat Jinn dit soort deals nog nooit had gesloten, was hij zeker niet achterlijk en zou hij ook er alles aan doen om ervoor te zorgen dat zij niet als eerste het geld hoefde te overhandigen. In de korte stilte die volgde leek er niks te gebeuren, maar in de duisternis trokken er een ongelooflijk hoeveelheid slangen de steegjes door richting de drie. Jinn beval ze elk persoon te vermoorden die een wapen bezat en die in hun buurt stond. De slangen vermoordde deze mensen door ze te wurgen. Het zorgde ervoor dat de mensen geen noodkreet konden uitslaan. Jinn keek op zodra er een paar doffe klappen te horen waren. Het geluid van lichamen die op de grond vielen. Ricardo leek het geluid ook te herkennen en probeerde via zijn ooghoeken contact te zoeken met zijn handlangers die zich nog in de steegjes verborgen hielden, maar deze waren al bezweken onder de vele slangen. Je zag de paniek ontstaan in de man zijn ogen.

Jinn hoefde niet naar beneden te kijken om te weten dat de vele slangen hen inmiddels had bereikt. Nu kwam Jinn eindelijk in beweging. Hij zette een stap naar de twee toe. In die ene stap kropen er alweer genoeg slangen zijn lichaam op om zich om zijn lichaam te leggen waardoor Jinn zich meteen weer zoals vanouds voelde. Jinn reikte in een snelle en behendige beweging uit naar het pistool. De vele slangen overdonderde de man waardoor Jinn de overmacht van de verrassing had. Hij greep het pistool vast, boog deze af naar de grond -mocht Ricardo schieten dan zou de kogel op de tegels weerkaatsen- en richtte zijn gifgroene ogen op de man. Zodra zijn vingertoppen het pistool hadden aangeraakt begonnen de slangen meteen de man te overmeesteren. De slangen kropen vliegensvlug en genadeloos over de man heen en knepen meteen elke toevoer van bloed af om ervoor te zorgen dat de man zijn armen niet meer kon gebruiken. Ook legde zich meteen genoeg slangen om zijn hals neer. Elk moment konden ze hem net zo snel dood wurgen als zijn handlangers.

”Like Typhon said; we’re gonna do it simultaneously,” begon Jinn te praten met zijn welbekende emotieloze toon, maar zijn woorden kregen een scherp en kil randje. Het raakte hem dan ook meer dan dat hij door had dat Typhon was bedreigd door de man. ”If you’re not willing to do that, then you will die like the others,” maakte Jinn rustig zijn bedreiging af en knikte kort in richting van de steegjes waar de handlangers zich hadden bevonden.

YOU'RE SO DELUSIONAL

Zodra Jinn overtuigd was dat Ricardo Typhon wel degelijk stond te bedreigen, ondernam hij actie. Hij liet zich zeker niet in een hoekje drijven en het feit dat dit wel bij Typhon gebeurde, raakte hem. Het maakte een woede in hem los die Jinn niet eerder had gevoeld. Alsof hij Typhon om meerdere redenen wou beschermen en niet alleen om het feit dat hij de xtc niet zou krijgen zonder hem. Jinn besloot zijn verontwaardiging en verwarring over zijn gevoelens maar opzij te zetten en nam actie zodra de vele slangen tot hem waren gekomen. Het duurde niet lang of ook Ricardo zat onder de slangen. De man keek hen met vuurspuwende ogen aan. Jinn keek hem enkel emotieloos terug aan en zei hem dat ze het tegelijk zouden doen of de man zou worden vermoord. Jinn had er geen moeite mee om de man om te leggen. Ergens wou hij het ook doen, om die woede te stillen. Zijn verstand sprak hem echter nog hard genoeg tegen om dat niet te doen.

Via zijn ooghoek zag Jinn hoe Typhon naar hem toe boog. Het begon spontaan te kriebelen in zijn buik, maar hij probeerde dat zo sterk mogelijk te negeren. “We’re not gonna kill him Jinn,” maakte Typhon duidelijk op een gedempte toon zodat Ricardo het niet zou horen. Jinn keek Typhon even zwijgend aan. Hij gaf geen reactie op Typhon’s woorden, maar er ging genoeg in hem om. Jinn snapte niet waarom Typhon de man wou laten leven. Het feit dat Ricardo Typhon had bedreigd leek Jinn genoeg reden om de man van het leven te ontnemen. Tenminste, dat was hem aangeleerd door zijn vader. Door Typhon’s woorden begon Jinn opnieuw te denken dat Typhon en Ricardo een verleden deelde. Opnieuw begon de nieuwsgierigheid op te borrelen. Hij wou meer over Typhon weten, maar hij richtte zijn blik enkel op Ricardo. Nu moesten ze dit afhandelen.

Ricardo gaf uiteindelijk toe. “Alright, Alright,” sprak Ricardo op een benauwde toon. Het zweet stond op zijn voorhoofd. Jinn keek de man aan, maar liet hem nog zeker niet gaan. Typhon knikte eens goedkeurend. “Show the ecstasy first, then we’ll show the money and finally we will pass it over simultaneously,” legde Typhon de volgende stap uit. “But first,” vervolgde Typhon. Jinn hield de man nauw in de greep van de slangen terwijl hij toekeek hoe Typhon naar het pistool boog en deze van Ricardo overnam. “This is mine,” maakte Typhon zijn woorden af. Zodra Typhon het wapen in bezit had, keken Jinn en Typhon elkaar nog even aan, waarna Jinn zich richtte op Ricardo. Opnieuw gloeide zijn ogen even op, waarna hij een hand ophief en de slangen de man los lieten. Echter bleven er nog twee slangen rond de man’s hals hangen. Niet op een beknelde manier. Mocht Ricardo nog zo stom zijn om tegen hen in te gaan, dan zou Jinn de man wurgen en hem tegenhouden. Niet vermoorden, aangezien Typhon dat om een of andere reden niet wou hebben, maar wel bewusteloos knellen.

De slangen bleven dan ook in de buurt van de drie, maar hielden hun afstand zodat de drie zich vrij konden bewegen. Zodra Ricardo was verlost van de slangen en de man weer wat was hersteld van de wurging, nam hij hen mee naar het steegje waar hij eerder uit tevoorschijn was gekomen. Jinn volgde de man en liet de slangen de situatie behoedzaam in de gaten houden. Zodra ze verder in het steegje kwamen, werden al snel de lijken zichtbaar van de mensen die voor Ricardo hadden gemerkt. Tussen twee lijken lagen een paar koffers waar kennelijk de drugs in zat. Ricardo pakte één van de koffers, opende deze en richtte deze op Typhon voor goedkeuring. Jinn had er nog altijd weinig verstand van en probeerde dan ook niet om te kijken wat zich in de koffer bevond.

{OOC: flutje sorry, kwam niet goed uit m’n woorden qq

YOU'RE SO DELUSIONAL

Jinn keek op zodra Typhon hem een klein glimlachje schonk zodra Jinn Ricardo verloste van de slangen, maar nog een paar slangen rond zijn hals liet. Jinn keek kop van het gebaar, maar probeerde nog snel terug te glimlachen voordat Typhon zijn blik weer afweek. Glimlachen was iets wat Jinn nauwelijks deed. Immers was hij gewend om emotieloos te zijn. Echter deed Typhon’s glimlach iets met hem. Ook al was het maar een klein gebaar geweest. Het liet hem op een manier speciaal voelen. Opnieuw kwamen die vragen en opnieuw besloot Jinn ze te negeren. Ze moesten zich richtte op de drugs.

Ricardo was op zijn plaats gewezen. Hij stond niet in een positie waar hij anderen kon gaan bedreigen. Zeker Typhon en Jinn niet. Ricardo leek dit ook te beseffen en leidde de twee naar de voorraad ecstasy. In een steegje bevonden zich een paar koffers die omringd waren met lijken van Ricardo’s handlangers. Ricardo richtte zich op Typhon en opende één van de koffers. Hij negeerde Jinn. Jinn vond het niet erg. Hij wist immers weinig van de drugs af en hij vond het ook niet erg als mensen hem negeerde of onderschatte. Zolang ze hem maar niet dwars zaten, want dan zouden ze erachter komen dat ze naïef waren geweest en dat ze wel degelijk hun aandacht op Jinn hadden moeten hebben.

Jinn richtte zijn blik op Typhon zodra hij in de koffer keek. “Alright, legit, the others?” sprak Typhon. Jinn zag hoe Ricardo Typhon meteen hatelijk aankeek. Net zoals zijn slangen hield Jinn Ricardo nauw in de gaten. Hij hoefde maar een verkeerde beweging te maken en hij zou zo op de grond liggen. Echter leek Ricardo dat ook te beseffen en liet ook de andere koffers gehoorzaam zien. “I reckon it’s legit,” keurde Typhon ook de rest goed. Ergens voelde Jinn opluchting. Nu had hij gelukkig alle componenten. Hopelijk zou het niet lang duren voordat hij de medicatie had weten te maken. Jinn keek op zodra Typhon zijn blik op hem richtte. Voor een moment vroeg Jinn zich af of Typhon zijn mening vroeg over de drugs. Hij wist toch ook dat Jinn daar totaal geen verstand van had? Maar al snel bleek waarom Typhon naar hem keek. De jongen liep op hem af en richtte zich op zijn rugzak. Het geld. Jinn schoof de rugzak van zijn schouders en overhandigde het aan Typhon. Typhon overhandigde de rugzak aan Ricardo die het geld bekeek om zeker te weten dat het legaal was.

“I guess it’s real,” mompelde de man tegen zichzelf. Hij leek nu niet meer zo’n grote mond te hebben, tot Jinn’s genoegen. “Or are you scamming me Typhon?” zei Ricardo echter op een geïrriteerde toon. Voor een moment kreeg Jinn de neiging om de man om te leggen. Hij wist niet hoe, maar de man wist hem behoorlijk boos te krijgen. Het feit dat Typhon er echter niet veel aandacht aan schonk, weerhield Jinn ervan. “Can he have the backpack Jinn? Then we’ll take the suitcases” sprak Typhon tegen Jinn. Jinn knikte eens. ”Sure,” stemde hij. Hij richtte zijn blik vervolgens op Ricardo. Hij liep naar twee koffers toe en sloot deze weer, waarna hij in iedere hand een koffer vast pakte. Hij hield de man nog altijd in de gaten, maar zodra ook Typhon de koffers had vastgepakt en de man het geld had goedgekeurd, ging ieder weer zijn eigen weg.

Met koffers in hun handen begonnen ze weer aan de terugreis naar de lus. Onder het lopen maakte Jinn zich geen zorgen over hoe verdacht ze over zouden komen. Jinn’s slangen zouden ook hier een oogje in het zeil houden en de mensen vermoorden die in actie wou komen tegen hen. Pas in de lus zou de vraag komen hoe ze dit onopgemerkt naar Jinn’s kamer zouden smokkelen. Onder het lopen keek Jinn via zijn ooghoeken naar Typhon. ”So who was that man to still be alive?” vroeg Jinn nu, duiden op het feit dat Typhon hem had gezegd om hem niet te vermoorden.

{OOC: een beetje gegodmod, hopelijk is dat niet erg ^^

YOU'RE SO DELUSIONAL

Jinn was blij zodra ze op weg waren terug naar de lus. Vooral omdat hij dan eindelijk kon beginnen aan zijn medicatie en hoopte dat hij snel weer de oude zou worden, maar ook omdat hij dan snel weg kon bij die akelige man die het bloed onder zijn nagels wist te trekken. Jinn vroeg zich echter opnieuw af waarom Typhon de man liet leven. De man had een pistool tegen zijn slaap gedrukt. Hij had hem bedreigd. Zulke mensen kon je niet vertrouwen. Dat soort mensen konden je vijanden worden. En dus moesten ze dood. Het was de welbekende redenering van Jeremy die door Jinn was geaccepteerd als normaal. Terwijl ze met z’n tweeën door het centrum heen liepen richting de ingang van de lus, vroeg Jinn uiteindelijk wat de man voor Typhon betekende om hem te laten leven.

Typhon zuchtte na de gestelde vraag, maar Jinn nam de vraag niet terug. Hij wou een antwoord. Hij voelde ook iets branden in zijn lichaam. Het was jaloezie die vrij kwam. Alsof hij het niet kon hebben dat iemand anders kennelijk veel betekende voor Typhon. Jinn richtte zich op Typhon. “There it is, the well-expected question,” reageerde Typhon in eerste instantie waaruit bleek dat hij de vraag al wel had zien aankomen. Om die reden zweeg Jinn en wachtte af. Als Typhon de vraag had aan zien komen, dan zou hij er toch ook een antwoord op hebben, niet? “It’s complicated,” antwoordde Typhon uiteindelijk, waarna hij zweeg. Jinn trok een wenkbrauw op. Dat was alles? Het is ingewikkeld? Wou Typhon echt niet meer kwijt? Vertrouwde Typhon Jinn niet meer? Jinn voelde opnieuw woede opkomen. Hij wou meer te weten komen over Typhon, waarom liet de jongen dat niet toe?

Jinn nam dan ook niet genoeg met het antwoord. ”I’ll listen,” zei hij enkel terwijl ze de ingang van de lus al snel zouden benaderen. Hij zou luisteren en zou dan ook veel voor een antwoord over hebben, maar hij zou er niet voor tot een halt komen. Immers moesten ze in beweging blijven. Ze waren niet veilig totdat ze terug in hun kamer waren. Eenmaal terug in de lus was het nog enkel een wandeling terug naar het verblijf. Jinn keek kort om zich heen, maar zag geen bekende Peculiar in de buurt. Het was bijna drie uur. De welbekende stortbui zou zo losbarstten. Het liefste wou Jinn nog voor die tijd binnen zijn. Ze moesten snel zijn, ook omdat de andere Peculiars van de stortbui af wisten en ook in het verblijf zouden zijn. Terwijl ze eigenlijk moesten voorkomen om door anderen gezien te worden.

Uiteindelijk besloot Jinn maar in beweging te komen en zette hij de route voort richting het verblijf. Bij het verblijf aangekomen wist Jinn zo ongezien mogelijk naar binnen te glippen. Hij zorgde er dan ook voor dat de slangen hem zeiden waar mensen zich bevinden zodat ze die plekken konden vermijden. Eindelijk kwamen ze dan aan bij Jinn’s kamer. Zodra ook Typhon de kamer binnen was gestapt, deed Jinn de deur achter hem op slot en zorgde hij ervoor dat de slangen extra goed oplette op wie er bij de kamer in de buurt kwam. Vervolgens wou Jinn de koffers neerzette en zich concentreren op Typhon om hem te bedanken, maar toen schoot er plots een steek van pijn door zijn lichaam heen. Jinn kneep zijn ogen dicht terwijl hij één van de koffers liet vallen en een greep deed naar zijn borst waar de pijn vandaan kwam. In een flits hoopte hij dat dat het was en dat er niks zou volgen, maar toen volgde een nieuwe golf van pijn die zijn spieren lieten bezwijken waardoor hij uiteindelijk met een klap op de grond terecht kwam.

YOU'RE SO DELUSIONAL

Jinn wou meer weten over de relatie tussen Typhon en Ricardo. Jinn wist niet wat de man voor Typhon betekende, maar genoeg om hem kennelijk te laten leven. Jinn voelde de jaloezie branden, maar dat drong niet helemaal tot hem door. Hij hield zichzelf voor dat hij enkel meer wou weten over Typhon omdat de jongen hem interesseerde. Typhon leek in eerste instantie niet zo graag meer te vertellen over de relatie tussen hem en de man en zei Jinn dan ook dat het ingewikkeld was, maar Typhon was niet zo makkelijk van Jinn af. Zo zei hij hem dat hij zal luisteren. Jinn vroeg zich af of Typhon nu dan ook de uitleg zou geven of dat hij hem alsnog ging afwijzen. Gelukkig leek dat laatste niet het geval te zijn. “Alright then..where do I start..” begon Typhon tegen zichzelf. Jinn zweeg en richtte zich vooral op de weg die ze aan het aflopen waren.

“Well, he was there for me when no one was you know? Offered me my basic needs if I’d help him dealing his drugs because they won’t suspect a young innocent boy of dealing drugs, you know what I’m saying?” begon Typhon de uitleg te geven. Jinn keek op van de woorden en richtte zijn blik op Typhon. Dus Typhon had onder de man zijn hoeden gelegen in de tijd dat hij op straat had geleefd. In tegenstelling tot Jinn had Typhon dan ook niemand anders gehad. “I mean yeah, he technically used me and has done some bad things as well—but he was like a father to me because he at least took care of me,” vervolgde Typhon. Jinn knikte lichtjes. “He’s ruthless, like it’s not the first time he's pointed a gun to my head. I don’t even know why I care so much,” sprak Typhon verder. Jinn keek daar wat van op. Dus de man was niet specifiek aardig geweest voor Typhon. Typhon zag dat ook in. Hij leek ook niet te begrijpen waarom hij iets om de man gaf. “I just do,” eindigde Typhon uiteindelijk zijn woorden.

Jinn knikte opnieuw en zweeg voor een moment. Hij liet de woorden tot hem doordringen en liet ze nogmaals door zijn hoofd spelen voordat hij antwoord zou geven. Natuurlijk zou hij niet precies kunnen begrijpen hoe Typhon zich voelde. Jinn zelf had in een soortgelijke situatie gezeten, maar was nooit ondergebracht bij een drugsbaas. Hij begreep echter wel dat de man veel voor Typhon moest betekenen. De man had Typhon immers geholpen op een moment dat niemand anders dat deed. Als iemand je op een zwak moment trof, kon die iemand je gebruiken en jij zou het nog goed vinden ook. Alles om een beetje het gevoel te krijgen dat je ertoe deed in deze wereld. Uiteindelijk knikte Jinn opnieuw en richtte hij zijn blik op Typhon. ”I understand,” zei Jinn uiteindelijk. Hij kon nog meer vragen gaan stellen. Immers vroeg hij zich af wat de man Typhon allemaal had aangedaan, maar Jinn wou niet onnodige in persoonlijke zaken gaan porren. Daarbij wou hij Typhon niet kwetsbaar maken door te praten over zijn verleden en zou Jinn waarschijnlijk alleen maar meer woede jegens Ricardo voelen die hij niet zou kunnen stillen.

Sneller dan op de heenweg kwamen ze terug aan in de lus. Ze wisten zich ongezien langs de mensen te werken en kwamen uiteindelijk aan in Jinn’s kamer. Jinn maakte zich klaar om Typhon te bedanken en afscheid van hem te nemen. Ergens zorgde dat voor wat verdriet. Ergens voelde hij de neiging om redenen te verzinnen voor de jongeman om bij te blijven. Een reden was echter al snel gevonden, tegen ieders wil in. Jinn voelde een pijn in zijn borst en deed meteen een greep ernaar. “Jinn? What’s wrong? Are you okay?” hoorde hij Typhon vragen, maar Jinn kon nog niet opkijken of een nieuwe golf van pijn volgde en hij viel met een klap op de grond. “Shit, Jinn!” Jinn hield zijn ogen dicht geknepen terwijl hij de pijn probeerde te verbijten die door zijn lichaam heen verspreidde. Plots voelde hij een hand tegen zijn voorhoofd aan. Half opende hij zijn ogen en richtte hij zijn blik op Typhon die bij hem neer was geknield. Het gaf hem nog een beetje fijn gevoel in de overweldigende pijn.

“What’s wrong, what’s happening?” vroeg Typhon vervolgens. Vragen waar Jinn zelf ook een antwoord op wou hebben. Echter door de pijn was paniek bij hem opgekomen. Zodra hij zich besefte dat hij voor een moment niet helder na kon denken, beval hij zichzelf om tot rust te komen. De pijn ebde langzaam weg. Het verdween niet, het werd enkel wat minder. Hij had zijn ogen weer even gesloten om tot rust te komen, maar opende deze al snel weer. Zijn blik ging naar Typhon. ”I..-” begon Jinn maar stopte abrupt zodra hij zag dat de damp die zijn mond verliet dikker en daarbij zwarter was geworden. Hij zette een hand tegen Typhon’s borst aan om hem weg te duwen, maar zodra hij zag dat de damp zijn mond weer in ging, staakte hij zijn handeling. Zijn hand greep de stof van Typhon’s shirt strak vast zodra een nieuwe golf van brandende pijn door zijn lichaam heen ging. Hij klemde zijn kaken op elkaar om te voorkomen dat hij het uit zou schreeuwen van de pijn. Hij wou voorkomen dat andere mensen hem hoorde en erbij werden gehaald. Hij wist inmiddels wat er aan de hand was.

Zodra de golf van pijn weer beetje weg ebde na een paar seconden -wat aanvoelde als een paar uur- richtte hij zich opnieuw op Typhon. Zijn blik ging naar zijn hand die Typhon’s shirt nog altijd vast had. Beschamend liet hij de stof los. Zijn blik ging naar Typhon’s ogen. ”It’s the scales. They’re producing the dark vapor. It used to leave my body and eventually grow a danger for others, but now it seems like the vapor doesn’t leave my body and is demolishing my body from the inside out,” legde Jinn uit op een zachte toon. De damp die zijn mond verliet tijdens het praten, ging weer terug zijn lichaam in langs de zwarte schubben op zijn wangen. Jinn maakte zich klaar voor een nieuwe golf van pijn, maar hij moest nog wat zeggen voordat hij zich zou overgeven eraan. ”I need to make that medication or it will kill me,” eindigde Jinn en keek Typhon dringend aan.