Toxic

Toen hij zijn verhaal had gedaan over wat voor relatie hij had met Ricardo bleef Jinn stil met soms een begrijpelijk knikje hier en daar. Iets wat Typhon fijn vond. De blonde jongen liet hem op zijn gemak uitpraten, gaf hem de tijd om op zijn gemak te zoeken naar zijn woorden. Er waren zat mensen die allerlei vragen door je verhaal heen gooiden, en dat irriteerde Typhon uitermate. Hij raakte er de draad door kwijt en kreeg dan meteen de neigingen om te stoppen met het hele verhaal. Jinn deed dat gelukkig niet en daar was hij hem dankbaar voor. Het was ook een van de redenen dat hij het zo gemakkelijk aan hem wilde vertellen naast dat hij een soort connectie met hem voelde door hun soortgelijke verleden. Het voelde simpelweg comfortabel om met Jinn te praten, een gevoel dat hij niet snel had bij iemand. Nadat hij klaar was met zijn verhaal was het voor een tijdje stil, geen ongemakkelijke stilte—gewoon een simpele stilte waarin ze beiden rustig nadachten. “I understand,” sprak Jinn uiteindelijk waardoor Typhon zijn hoofd afwendde en zwak glimlachte naar hem. “Thank you,” sprak hij, hem bedankend voor zowel het feit dat rustig naar hem geluisterd had zodat hij het kwijt kon—en hem niet voor gek verklaarde omdat hij misschien wel anders had gereageerd in zijn schoenen. Jinn toonde begrip, en dat gaf hem dat warme gevoel weer van binnen dat hij zo enorm haatte—maar toch beetje bij beetje accepteerde.

Toen ze eenmaal weer de lus binnengetreden waren waren ze snel naar Jinns kamer gegaan zodat zo weinig mogelijk peculiars hen zouden spotten met de verdachte koffertjes. De waren immers geen zakenmannen die van die chique zakenkoffertjes continu bij zich droegen, waardoor het dus verdacht over kon komen. Het leek echter alsof de achtbaan nog niet over was toen Jinn uit het niets voor Typhons neus ineenstortte door een immense pijn. Typhon kon niet ontkennen dat het hem zorgen baarde, vooral door het feit dat het zo plots gebeurde en vroeg Jinn met lichte paniek in zijn stem wat er aan de hand was terwijl zijn gedachtes op hol sloegen. Op zoek naar een antwoord voordat Jinn er een kon geven. “I..” begon Jinn waardoor een donkere damp zijn mond verliet. Veel aandacht besteedde Typhon daar niet aan, Jinns hele uiterlijk was op het moment niet echt bepaald normaal. Dat kon er dus ook nog wel bij. Jinn leek daar echter anders over te denken toen hij zijn hand tegen zijn borst plaatste om hem aan de kant te duwen. Een verwarde blik verscheen in Typhons ook terwijl hij hem vragend aankeek. Niet kort daarna greep Jinn de stof van zijn t-shirt echter stevig vast waardoor het eerder leek dat hij hem zo dichtbij mogelijk wilde hebben in plaats van afstand te creëren. Typhon kon het allemaal niet meer bevatten. Hij snapte er geen fuck van.

Na een paar ogenblikken liet Jinn de stof echter weer los, wat wel beschamend leek. Typhon besloot er niet al te veel aandacht aan te schenken, hij wilde er eerst achter what the hell er aan de hand was. ”It’s the scales. They’re producing the dark vapor. It used to leave my body and eventually grow a danger for others, but now it seems like the vapor doesn’t leave my body and is demolishing my body from the inside out,”  verklaarde jongen waardoor Typhon hem versteend aanstaarde: dus het ging niet vanzelf over? Betekende dat dat het medicijn moest werken omdat het anders fataal kon aflopen? ”I need to make that medication or it will kill me,” beantwoordde Jinn de vraag die door zijn gedachtes raasde. Alsof hij ze kon lezen.  Typhon staarde hem nogmaals aan, licht geshockeerd. “You collapsed out of agony dude!! Are you even capable of standing straight? Let alone make that Goddamn medication?!” verhefte hij zijn stem ietwat. Niet omdat hij boos was op Jinn of iets dergelijks, hij was gestrest dat de jongen iets zou overkomen als hij dat medicijn niet zou krijgen. Hij had eindelijk iemand gevonden die wonderbaarlijk genoeg met hem kon opschieten, en hij met hem. Hij wilde hem niet nu al kwijt.

Bezorgd keek Typhon Jinn aan en had misschien iets te fel aan hem gevraagd of hij überhaupt dat medicijn kon maken als hij niet eens fatsoenlijk recht kon staan. Iets wat pas tot hem doordrong toen ook Jinn zijn stem verhief en begon te schreeuwen.  ”It’s not like I have a fucking choice!” riep hij op een kwade toon waardoor Typhon weer even bij zinnen werd gebracht waardoor hij iets helderder kon nadenken. Typhon keek toe hoe de jongen letterlijk met pijn en moeite tot zitten kwam. Hij zag hoe Jinn zijn ogen sloot van de pijn maar toch met een trillende arm reikte naar de tassen die hij had verstopt onder zijn bed, waarvan Typhon vanuit ging dat dat de overige componenten voor het medicijn waren. Hoofdschudden keek Typhon toe, overduidelijk ziend dat Jinn nooit dat medicijn kon maken als hij zich in zo’n staat verkeerde. Daarnaast deed het hem ook pijn om hem zo te zien en dat kon hij niet verdragen. “You’re not gonna do this,” zei Typhon en plaatste een van zijn armen onder Jinns knieholtes  en de andere onder zijn rug waarna hij hem optilde en hem op zijn bed legde. “Lie the fuck down, I’ll do it, you stubborn ass snake, I’ll make the Goddamn medicine because you’re clearly not capable of doing so” zei hij terwijl hij met een frons naar Jinn keek. Zo moeilijk kon het toch niet zijn? Hoopte hij althans. “Say the instructions and I’ll do it,” zei hij terwijl hij door zijn hurken ging om de tassen volledig onder het bed vandaan te halen waar Jinn aan begonnen was maar Typhon hem in onderbroken had.

OOC; np hoor! Ik had ook niet bepaald heel veel gegeven in m'n vorige post om op te reageren tbh (x dus no worries

De blonde jongen had hem verward aangekeken, onderhand verontwaardigd toen hij hem had opgetild en op zijn bed had neergelegd—zeggend dat hij dit niet ging doen. Typhon had misschien op de meest vriendelijke manier gezegd dat hij het medicijn voor hem zou maken, maar ergens had hij het gevoel dat hij op de manier het beste tot Jinn kon doordringen. Het duurde even voordat Jinn antwoord gaf op zijn voorstel, al was het eerder een statement dat hij het gewoon ging doen. Of hij het nou wilde of niet. In die tijd schonk Typhon hem een zwak glimlachje  terwijl hij alvast de tassen van de drogist volledig onder het bed vandaan. ”Thank you,” sprak Jinn als eerst waarop Typhon hem een lief glimlachje schonk, ervanuit gaand dat straks de instructies zouden volgen zodat hij het goedje zou kunnen maken. Typhon was nooit de beste geweest in het praktische gedeelte van scheikunde -noch het theoretische- dus hij hoopte dat het maar goed zou gaan.

”You need to get the bottles with liquid out of the back and put it in the pan that stands next to the closet. Put the ecstasy in it aswell. It should dissolve a big amount of the ecstasy,”  legde Jinn uit terwijl Typhon bij de plastic zakken zat gehurkt. Typhon knikte toen hij dat zei en zocht als eerste naar de flesjes in de tas en liep vervolgens naar de pan die naast de kast stond. Nog voordat hij het kon pakken zag hij hoe de slangen van Jinn de pan voor hem pakten en hem aangaven. Even stond hij verbijsterd te kijken, niet hebben verwacht verwacht dat de slangen hem zouden helpen, al had hij het gevoel dat Jinn ze wellicht aanstuurde. Hoe dan ook, hij goot het goedje uit de flesjes in de grote pan en haalde vervolgens de xtc uit de koffers en kieperde de inhoud in de pan waardoor een fel sissend geluid was te horen en een enorme vlaag van gas dat vrijkwam. “Jesus Christ,” bracht de getatoeëerde jongen uit en liep gelijk naar het raam om die open te gooien zodat ze niet onwel zouden worden van de grote hoeveelheid gas dat vrijkwam.

”Put the other components in it aswell and you should get a yellow, dry mixture,”  vervolgde Jinn nadat een groot gedeelte van de xtc al verdwenen was. “Alright,” bracht Typhon uit en haalde de rest van de spullen uit de plastic tassen van de drogisterij.  “Doesn’t matter in what order? Just throw it in?” vroeg Typhon nog voor de zekerheid terwijl hij in ieder geval al alle pakjes aan het openmaken was om tijd te besparen. Zo nu en dan blikte Typhon even naar Jinn, om te kijken hoe hij era an toe was. Het deed hem zeer om te zien in hoeveel pijn Jinn zich bevond. Hij wist dat Jinn niet snel zijn emoties liet zien, al helemaal als het betekende dat het liet doorschijnen dat hij op het moment zwak was. Iets wat Typhon duidelijk maakte dat de slangenjongen echt veel pijn had. Desondanks hij hem eerst het liefst zoveel mogelijk pijn gunde en zijn nek wilde omdraaien, wenste hij nu dat hij al die pijn van hem weg kon nemen—en hoopte dan ook dat hij het medicijn niet ongelooflijk zou verkloten.

OOC;; Ik kwam niet goed uit mn woorden haha, hoop dat 't je niet hindert c:

Tot zijn verbazing hadden Jinns slangen hem geholpen met het pakken van de pan en het hem aangegeven. Het gaf hem ergens een warm gevoel, alsof hij hun vertrouwen had gewonnen na een lange tijd, desondanks ze eerder hem nog hadden proberen te wurgen. Om heel eerlijk te zijn had hij het nog steeds niet op die glibberige beesten in het algemeen, maar het was een begin. Terwijl Typhon het eerste deel van het mengsel aan het bereiden was hield hij Jinn goed in de gaten of zijn situatie niet aan het verslechteren was waardoor hij zou moeten opschieten, zelfs als dat het medicijn juist kon verpesten.

“Doesn’t matter in what order? Just throw it in?” Had Typhon voor de zekerheid nog gevraagd voordat hij zomaar alle goedjes bij elkaar in de pan zou gooien. Hij had geen zin om opnieuw zoveel xtc te moeten halen, en daar was hoogstwaarschijnlijk ook geen tijd voor. Zijn wenkbrauwen schoten even verbisjterd omhoog toen Jinn hem afsnauwde dat hij alles gewoon bij elkaar in de pan moest flikkeren. Typhon besloot de toon maar te negeren, ervanuit gaand dat het kwam doordat hij zoveel pijn had en basically machteloos was. Hij hielp hem immers, dus het leek hem niet dat het persoonlijk was.

“Okay,” zuchtte hij en haalde zijn hand even door zijn haren, hopend dat het goed zou uitpakken aangezien Jinn het zelf ook niet zeker wist. Met wat trillerige handen pakte hij de overgebleven componenten waarvan hij de verpakking al had opengemaakt en gooide ze een voor een in de pan om het hutseltje vervolgens door elkaar te mixen. Fronsend keek hij toe naar de substantie die begon te vormen, werkelijk waar geen idee hebbend of dit was waar Jinn op doelde, moest hij nog verder mixen? Moest er water bij omdat het te droog was? Of moest het juist opgewarmd worden om wat vocht eruit te halen? Met een zucht kwam hij overeind en hield de pan tussen zijn handen om richting het bed te lopen waar Jinn op lag. Met een zucht ging hij zitten naast de jongen en liet hem de inhoud van de pan aan hem zien door hem lichtjes te kantelen, vragend zijn wenkbrauw lichtjes optillen. Ondertussen voelde hij zijn hart in zijn keel kloppen door de zenuwen die door zijn lichaam gierden op het moment waardoor ook zijn handen nog steeds lichtjes trilden. Wat als het mislukt was? Wat moesten ze dan? Was het dan zijn schuld dat Jinn eraan zou bezwijken omdat hij het medicijn niet goed gemaakt had?

Zijn blik was gevallen op Jinns handen die intensief aan het krabben waren aan de zwarte schubbenhuid die deels los liet waardoor het vlees daaronder zichtbaar werd. Kort zuchtte Typhon en ging naast Jinn op het bed zitten om vervolgens de inhoud van de pan te laten zien, wachtend op zijn goedkeuring. Ondertussen legde hij zijn hand op Jinns onderarm. “Don’t mutilate yourself like that,” zei hij zachtjes tegen hem. Wie weet zouden de wonden ook op zijn normale huid aanwezig blijven en hield hij er forse littekens aan over.

Veel zei Jinn niet toen hij de inhoud van de pan zag, maar begon het medicijn uit wanhoop uitbundig in te nemen. Wat sceptisch keek Typhon toe aangezien hij wist hoeveel xtc er in het goedje was gegaan, en wist hij ook dat Jinn binnen no-time een overdosis zou kunnen krijgen. Misschien kon zijn lichaam er wel tegen omdat het überhaupt al in het medicijn zat, maar je wist maar nooit. “Don’t you dare overdose on me Jinn,” fronste hij naar hem, in de hoop hem weer op aarde te roepen. Daarnaast wisten ze nog niet eens of het werkte, dus om zo’n hele dosis achterelkaar naar binnen te werken was niet het verstandigste.

Toen ineens langzaam maar zeker Jinns oude huid weer tevoorschijn werden Typhons ogen wat groter van verbijstering. Hij had niet verwacht dat hij iets kon fabriceren dat ook daadwerkelijk zou kunnen helpen. Met grote ogen keek hij Jinn dan ook aan. “Did it- did it work?” vroeg hij ongelovig nadat Jinn hem bedankt had. “No overdose?” vervolgde hij terwijl zijn ogen over heel Jinns lichaam schoten om te kijken of de huid echt overal weg was. Hij vond dat het wel verdacht snel gebeurd was dus hoopte niet dat Jinn per ongeluk teveel had genomen waardoor het medicijn weer dodelijk zou worden.

OOC; aaaa hijs echt flut naar m'n gevoel forgiv me

Met de zenuwen razend door zijn lichaam had hij toegekeken hoe Jinn in grote hoeveelheid het medicijn had ingenomen, zich afvragend of hij niet per ongeluk aan het overdoseren was. Langzaam was Jinn overeind gekomen na de vraag of het geen overdosis was geweest. Peinzend keek Typhon toe hoe JInn zijn eigen lichaam bestudeerde die nu vrij was van de voormalige zwarte schubbenhuid, inclusief de wonden die hij zonet had opengekrabd. ”I guess not,” stelde de blonde jongen vervolgens vast met een lichte grijns op zijn gezicht. Typhon wantrouwde het nog steeds een beetje aangezien het hem echt niet gezond leek om zoveel van het goedje achter elkaar in te nemen. Maar Jinn kende zijn lichaam beter dan hij, dus hij moest er maar op vertrouwen.

”Typhon,” begon Jinn nadat hij hem dringend aankeek. Een licht vragende blik speelde op Typhon zijn gezicht toen hij zijn naam op zo’n toon uitsprak.  ”Like I said; thank you for helping me. I know that we’re not the closest.. friends,” vervolgde hij waarop Typhon kort glimlachte.  ”But I’m really grateful for what you did to me, despite me almost killing you,” vervolgde Jinn met een grinnik. Eventjes keek Typhon hem geamuseerd aan bij zijn laatste toevoeging. Nee, Typhon had nooit verwacht dat hij ooit in vrede naast de jongen zou hebben kunnen zitten na die avond dat ze in een gevecht waren geraakt.“You’re welcome, Jinn,” antwoordde Typhon. Hij voelde wederom een warm gevoel in zijn borst opkomen toen hij de jongen aankeek toen hij antwoordde. Een gevoel waardoor hij snel zijn hoofd omdraaide, proberend de opkomende vlinders die rond aan het fladderen waren in zijn buik te onderdrukken. Hij wilde geen gevoelens krijgen. Het bracht alleen maar ellende met zich mee als je je begon te hechten aan iemand. Op een gegeven moment deden ze je om een of andere reden pijn, was het niet bewust dan was het wel onbewust. Aan de andere kant leek het hem sterk dat Jinn hem echt pijn wilde doen of wilde kwetsen aangezien ze elkaar wel redelijk begrepen door een soortgelijk verleden.

Nog voordat Typhon het zelf kon bevatten had hij zonder na te denken zijn lippen tegen die van Jinn aangedrukt. Het was echter niet van lange duur doordat hijzelf al snel het contact verbrook met grote ogen, lichtelijk verbijsterd door zijn eigen acties. Wie zegt dat Jinns preference überhaupt bij jongens lag, hell misschien was hij er wel fel op tegen. Je wist maar nooit. Even keek Typhon de blonde jongen met grote ogen aan voordat hij snel overeind. Eventjes lachte hij awkward en klopte zijn kleren zonder duidelijke reden af. “I’ll go, ehm, I’ll see you around I guess,” meldde hij zonder nog enig oogcontact te maken voordat hij zich omdraaide en naar de deur toeliep om de kamer te verlaten met een zucht. Rot gevoelens.

OOC; ligt eraan wat Jinn doet of Typhon ‘t topic uitgaat of niet~ honestly ik kon het niet laten om dit te doen nadat je jouw idee vertelde (a) hope u don’t mind ^^’. Anders verander ik t wel hahahaha