NEWS
21.12
11.02
08.01
SEASON
ON-GOING TOPICS
SWITCH
Aftermath
LiLo :: Miscellaneous :: Detroit
Pagina 1 van 3 • Deel
Pagina 1 van 3 • 1, 2, 3 
Aftermath
van Connor zo jun 24, 2018 8:56 pm
| CONNOR |
| I think, therefore I am |
Achterdochtig scande de bruinharige de onbekende omgeving alvorens hij naar de desbetreffende huisdeur liep. Al voordat de ban op androids tot stand was gekomen was tijdens alle ophef die hiertoe geleid had een cruciale biocomponent in zijn lichaam lichtelijk beschadigd geraakt, zijn thirium pomp regulator. Nog voordat deze vervangen of gerepareerd kon worden was de ban gerezen waardoor hij er al een hele tijd mee rondliep. Op het begin kon Connor het ongemak die het veroorzaakte nog tolereren omdat het niet enorme gevolgen had op zijn leven, maar de laatste tijd merkte hij dat de kwaliteit van de regulator exponentieel slechter werd. Constant was hij al compleet uitgeput bij het lopen van de kleinste afstanden en zijn zicht en gehoor stoorden steeds vaker voor langere periodes. Het ergste was nog dat zijn bewegingen steeds meer de neigingen kregen om te schokken en meer op karakteristieke houterige robotbewegingen begonnen te lijken. De beschadiging vergrote het risico om ontdekt te werden significant, en was hij dus opzoek gegaan naar een manier om aan een nieuwe te geraken. Via via had hij uiteindelijk een dealer weten te vinden die remakes van diverse biocomponents verkocht. Connor vertrouwde de situatie totaal niet, er waren nou niet bepaald recensies op te zoeken op internet over een illegale dealer, maar had toch besloten het erop te wagen omdat hij in grote nood was. Hij kon immers ook niet zo blijven rondlopen, wachtend op een onvermijdelijke automatische deactivering van zijn systeem. Op zijn hoede drukte hij op de ouderwetste deurbel en stapte de gang in toen de deur openging. Snel scande Connor de vreemdeling zijn gezicht en kwam erachter dat er geen strafbladen op zijn naam stonden voordat de ban was geïmplementeerd. Daarna kon hij niet achterhalen, omdat hij die data niet meer kon downloaden. Het zorgde er in ieder geval voor dat hij wat geruster was.
Het duurde niet lang voordat Connor weer de straat opliep na een snelle uitwisseling van het geld en het onderdeel, wat exact leek op datgene wat hij nodig had. Nu nog maar hopen dat het ook werkte naar behoren—het bleef immers namaak. Behoedzaam had hij het onder zijn jas verstopt zodat eventuele voorbijgangers geen melding zouden maken vanwege verdacht gedrag. Bij voorbaat had hij ’s nachts afgesproken met de dealer om zo weinig mogelijk ogen op hen te hebben, maar er waren altijd een paar gekken die doordeweeks ’s nachts nog ronddwaalden op dit tijdstip.
Het duurde niet lang voordat Connor op zijn weg naar huis weer de welbekende uitputting naar boven voelde komen doordat zijn biocompents simpelweg te weinig energie toegevoerd kregen om zo’n lange afstand achter elkaar te kunnen lopen. Kort schudde hij zijn hoofd in de hoop dat zijn zicht helderder werd, maar tot zijn frustratie bleef de storing aanhouden. In de verte meende hij een bankje te zien staan. Opgelucht kropen zijn mondhoeken iets omhoog, daar kon hij in alle rust even bijkomen voordat hij zijn tocht zou voortzetten. Eenmaal aangekomen bij het bankje, net toen hij wilde gaan zitten, realiseerde hij zich ineens dat er al iemand op die plek zat—hoogstwaarschijnlijk door zijn storende visie in eerste instantie over het hoofd gezien. Even keek de android beduusd naar de persoon die voor hem uit het niets was verschenen om het te verwerken, schudde verward zijn hoofd, en positioneerde zich vervolgens aan het andere uiteinde van het stalen bankje. “I-,” begon hij om zichzelf te verontschuldigden, maar kwam door de onverwachte wending niet meteen uit zijn woorden. “Your silhouette aligned perfectly with that tree, I did not notice you initially, my apologies,” sprak hij, razendsnel een leugen verzinnend waarom hij in eerste instantie letterlijk bij de onbekende man op schoot wilde gaan zitten. Hopelijk dacht hij eerder dat hij een dronkenlap was dan een gedesoriënteerde android die door de klauwen van de staat was geslipt toen deze massaal vernietigd werden. Zorgvuldig trok hij zijn beanie wat verder over zijn hoofd zodat het LED-lampje op zijn slaap beslist verborgen was. Met een zucht leunde plofte hij tegen de rugleuning en sloot zijn ogen terwijl hij zijn armen liet leunen op de pompregulator onder zijn jas zodat deze niet zou opvallen bij zijn metgezel. Awkward.
Het duurde niet lang voordat Connor weer de straat opliep na een snelle uitwisseling van het geld en het onderdeel, wat exact leek op datgene wat hij nodig had. Nu nog maar hopen dat het ook werkte naar behoren—het bleef immers namaak. Behoedzaam had hij het onder zijn jas verstopt zodat eventuele voorbijgangers geen melding zouden maken vanwege verdacht gedrag. Bij voorbaat had hij ’s nachts afgesproken met de dealer om zo weinig mogelijk ogen op hen te hebben, maar er waren altijd een paar gekken die doordeweeks ’s nachts nog ronddwaalden op dit tijdstip.
Het duurde niet lang voordat Connor op zijn weg naar huis weer de welbekende uitputting naar boven voelde komen doordat zijn biocompents simpelweg te weinig energie toegevoerd kregen om zo’n lange afstand achter elkaar te kunnen lopen. Kort schudde hij zijn hoofd in de hoop dat zijn zicht helderder werd, maar tot zijn frustratie bleef de storing aanhouden. In de verte meende hij een bankje te zien staan. Opgelucht kropen zijn mondhoeken iets omhoog, daar kon hij in alle rust even bijkomen voordat hij zijn tocht zou voortzetten. Eenmaal aangekomen bij het bankje, net toen hij wilde gaan zitten, realiseerde hij zich ineens dat er al iemand op die plek zat—hoogstwaarschijnlijk door zijn storende visie in eerste instantie over het hoofd gezien. Even keek de android beduusd naar de persoon die voor hem uit het niets was verschenen om het te verwerken, schudde verward zijn hoofd, en positioneerde zich vervolgens aan het andere uiteinde van het stalen bankje. “I-,” begon hij om zichzelf te verontschuldigden, maar kwam door de onverwachte wending niet meteen uit zijn woorden. “Your silhouette aligned perfectly with that tree, I did not notice you initially, my apologies,” sprak hij, razendsnel een leugen verzinnend waarom hij in eerste instantie letterlijk bij de onbekende man op schoot wilde gaan zitten. Hopelijk dacht hij eerder dat hij een dronkenlap was dan een gedesoriënteerde android die door de klauwen van de staat was geslipt toen deze massaal vernietigd werden. Zorgvuldig trok hij zijn beanie wat verder over zijn hoofd zodat het LED-lampje op zijn slaap beslist verborgen was. Met een zucht leunde plofte hij tegen de rugleuning en sloot zijn ogen terwijl hij zijn armen liet leunen op de pompregulator onder zijn jas zodat deze niet zou opvallen bij zijn metgezel. Awkward.
Laatst aangepast door Connor op vr jun 29, 2018 11:15 pm; in totaal 3 keer bewerkt
- Connor
Aantal berichten :
65
Registratiedatum : 21-06-18
Leeftijd : 24
Re: Aftermath
van Ethan Grossworth vr jun 29, 2018 9:11 pm
Zwijgend keek Ethan naar het papiertje in zijn hand. Op het papiertje stond een naam en een beschrijving, maar geen foto. De naam behoort tot één van de androids die nog op vrije voeten was. Voordat de ban op de androids was opgelegd, had Ethan geen werk gehad. Zoals velen was hij woest geweest op de vele androids die zijn baan hadden ingepikt. Hij was niet iemand die de demonstraties had bijgewoond, maar was zeker fel tegen het bestaan van de plastic wezens. De enige mensen die er op vooruit gingen met die hersenloze wezen, waren de mensen die het al goed hadden. De rijke. Zij hadden al geld genoeg en hoefde niet bang te zijn dat hun baan werd ingepikt. In tegenstelling tot hen had Ethan nooit veel geld gehad. Hij had een simpel baantje gehad. Een baantje die geen enkele uitdaging gaf, maar net genoeg geld. Altijd had hij gesnakt naar iets leukers, iets met meer uitdaging, maar hij had altijd genoeg genomen met wat hij had. Nu had hij iets ‘uitdagend’, maar wou hij het liefste terug gaan naar die simpele tijd. De tijd voor de androids. Hij was opgelucht dat de ban op de androids was opgelegd, maar daarmee was het probleem nog niet opgelost. Ethan had al geweten toen de eerste androids uitkwamen, dat deze een probleem gingen zijn. Niet enkel omdat ze zijn baan zouden inpikken, maar ook omdat het machines waren en machines konden soms verder ontwikkelen dan de programmeur het had ingezien. En dat was er gebeurd. Die verdomde plastic poppen hadden emoties ontwikkeld, waardoor ze geheel doorgeslagen waren. Toen de eerste meldingen kwamen van androids die deviant werden, had Ethan al de neiging gekregen om ze persoonlijk een kopje kleiner te maken. Hij kropte zijn woede op, totdat zijn baan werd ontnomen. Dat was het moment dat hij besloot van zijn woede zijn baan te maken. En zo belandde hij in het beroep als huurmoordenaar tegen de androids. Eerst was het nog illegaal, voor de ban, maar nu werd zijn werk haast geprezen. Na de ban had hij het ontzettend druk gehad, maar nu werd het steeds minder. De androids leken met minder te zijn of ze wisten zich makkelijker te verstoppen. Hij gokte het tweede.
Hij had zichzelf toegesproken dat hij de android nu eindelijk te pakken zou krijgen die hem was toegewezen. Hij was nu al zover dat hij wist dat de robot zich ergens in de omgeving moest doorbrengen waar hij zich op het moment in bevond, maar verder dan dat was hij nog niet gekomen. Hij hoopte erop dat hij misschien wat meer informatie kon krijgen van ‘s nachts door de omgeving te lopen. Overdag durfde de meeste androids niet goed naar buiten te komen. Ze hadden immers ook niet veel nodig. Dus hoopte Ethan dat hij ‘s nachts meer geluk had. Ethan keek op van het papiertje in zijn hand, maar hij kon nog niet fatsoenlijk op kijken of iemand nam bijna plaats op zijn schoot. Beduusd keek Ethan op naar de persoon die in hemelsnaam zo stoned of dronken was om óp hem te gaan zitten. De persoon, een jongeman, keek hem al net zo beduusd aan. Alsof hij hem oprecht niet had gezien. De jongen schudde vervolgens even zijn hoofd en nam plaats aan de andere kant van het bankje waarop Ethan zat. Ethan volgde de bewegingen van de jongeman met zijn ogen waarin een verontwaardigde blik lag. “I-,” begon de jongen waarvan Ethan hoopte dat hij een verontschuldiging probeerde te maken, maar zo snel als de jongen begon, stopte hij ook weer. Voor een milliseconde was het weer even stil, maar vervolgens poogde de jongeman opnieuw. “Your silhouette aligned perfectly with that tree, I did not notice you initially, my apologies,” verontschuldigde de jongen zich nu. Even keek Ethan van hem naar de boom achter hem. Lichtjes trok hij een wenkbrauw op. Hij ging er nog steeds half vanuit dat de jongeman onder invloed van iets was, want wie zag het verschil niet tussen een twee meter hoge boom en een man. Hij besloot het te laten vliegen. Je kwam immers nergens met onnodige discussies, want als de jongeman onder invloed was, zouden de antwoorden niet van nut zijn. Ethan richtte zich weer op de jongeman met een glimlach. ”No worries. It’s dark after all,” wuifde Ethan de woorden weg. Hij ging wat rechter zitten terwijl de jongeman juist leek te genieten van de rust die hij zijn lichaam eindelijk kon geven. Alsof hij dagen had gesjouwd met zijn zak vol botten. ”Are you alright? You seem exhausted,” vroeg Ethan en kon het niet helpen dat er bezorgdheid in zijn stem klonk. Ondanks zijn wantrouwen jegens mensen door de androids die onder hen verscholen, had hij al snel de neiging om zich over anderen te bekommeren wat hem meestal enkel meer leed opleverde.
- Ethan Grossworth
Aantal berichten :
67
Registratiedatum : 24-06-18
Re: Aftermath
van Connor za jun 30, 2018 12:59 am
| CONNOR |
| I think, therefore I am |
Toen zijn lichaam eenmaal contact had gemaakt met het stalen bankje had hij een opgeluchte zucht zijn kunstmatige longen laten ontsnappen. Hij voelde hoe gelijkmatig de energie in zijn componenten zich weer langzaam begon op te bouwen zodat hij het kleine stukje naar huis nog met pijn en moeite zou kunnen afleggen. Niet dat hij pijn kon voelen, maar dat terzijde. Met heel zijn hart hoopte hij dat de pompregulator die hij zonet had weten te bemachtigen met zijn magere geld het ook daadwerkelijk zou doen. Connor vreesde dat een shut-down anders onvermijdelijk zou zijn, gissend dat het kleine beetje geld dat hij nog over had niet genoeg zou zijn om nogmaals een gok te wagen bij een dealer elders. Als zijn lichaam hem überhaupt zou ver zou kunnen dragen. De android had nooit geprobeerd ergens te solliciteren zodat er wat brood in de kast kwam—te bang dat zijn gedrag teveel zou afwijken in vergelijking tot zijn co-werkers en hij daardoor door de mand zou vallen. Het scheelde in ieder geval een hoop dat hij geen boodschappen hoefde te doen voor zichzelf, alleen zo nu en dan hondenvoer voor het kleine zwervertje dat hem gezelschap hield, en de gebruikelijke vaste lasten van het kleinschalige appartementje waarin hij zich had gehuisvest. Met meer uitkomsten dan inkomsten begon Connors spaarpotje er echter steeds kaliger uit te zien waardoor hij steeds vaker overwoog om het risico van solliciteren toch te nemen.
”No worries. It’s dark after all,” trok de man naast hem de android ruw uit zijn gedachtes die razendsnel door zijn hoofd waren gevlogen. De bruinharige opende zijn ogen weer en ontmoette met zijn hazelbruine ogen die van de persoon waarbij hij bijna op schoot was geen zitten. De toon van zijn stem had niet dreigend geklonken, maar voor de zekerheid scande Connor toch zijn gezicht zodat hij wist wie hij voor zich had. Een mens dus, genaamd Ethan Grossworth, wettelijk gezien werkeloos en verder kon hij niets opmerkelijks over hem vinden—tenminste over datgene dat was gebeurd voordat de ban op androids was geïmplementeerd. De data post-implementatie had hij geen toegang toe. Connor vreesde dat de man mogelijk haatdragend was jegens androids vanwege zijn voormalige werkeloosheid, waardoor hij voor de zekerheid alert bleef. Een verkeerde beweging van de vreemdeling en hij kon er geweest zijn. “Are you alright? You seem exhausted,” constateerde de man aan zijn zijde met een bezorgde ondertoon, blijkbaar niet in de comfortabele stilte willen zitten waar Connor aanvankelijk naar had gesmacht. Des te minder contact met mensen, des te beter—in zijn ogen. In eerste instantie reageerde de android dan ook niet, maar opende na een snijdende stilte toch maar zijn mond. “I suffer from severe insomnia,” legde hij uit waarbij hij Ethans blik opzocht. “My health insurance doesn’t cover my meds, and I cannot afford them due to those incredibly low wages since the android ban, because those fucking businesses are afraid of losing profit now that they cannot hire those plastic pricks anymore,” knarsetandde hij en stopte zijn gezicht gefrustreerd in zijn handen om vervolgens zijn hoofd te schudden. “So yeah…my body’s drained real quick, you see?” breide hij een conclusie aan zijn verzonnen verhaal zodat hij de échte reden achter zijn uitputting niet hoefde bloot te leggen. “But it’s okay, I’m used to it, believe me,” wuifde hij de ernst van zijn verzonnen probleem weg, al was het laatste niet gelogen. Sinds zijn pompregulator was beschadigd was hij gewend geraakt aan de uitputting en wist hoe hij ermee moest omgaan. Het was echter simpelweg irritant. Hoe dan ook, Connor kon de opborrelende nieuwsgierigheid naar wat de man hier zo laat nog deed niet onderdrukken. Misschien was hij wel dakloos als hij nog steeds werkeloos was? Al zag hij er niet bepaald onverzorgd uit, waardoor de android het betwijfelde. “Are you alright though? Not everyday that I spot a stranger over here in the middle of the night,” constateerde Connor. Wellicht kon hij erachter komen of de man hier zich om een of andere onschuldige reden bevond, of dat hij juist voor hem moest oppassen. Desalniettemin, misschien had zelfs een 'antisociale' android wel eens behoefte aan enig vorm van sociaal contact na het continu angstgeladen verstoppen voor zijn eigen makers.
”No worries. It’s dark after all,” trok de man naast hem de android ruw uit zijn gedachtes die razendsnel door zijn hoofd waren gevlogen. De bruinharige opende zijn ogen weer en ontmoette met zijn hazelbruine ogen die van de persoon waarbij hij bijna op schoot was geen zitten. De toon van zijn stem had niet dreigend geklonken, maar voor de zekerheid scande Connor toch zijn gezicht zodat hij wist wie hij voor zich had. Een mens dus, genaamd Ethan Grossworth, wettelijk gezien werkeloos en verder kon hij niets opmerkelijks over hem vinden—tenminste over datgene dat was gebeurd voordat de ban op androids was geïmplementeerd. De data post-implementatie had hij geen toegang toe. Connor vreesde dat de man mogelijk haatdragend was jegens androids vanwege zijn voormalige werkeloosheid, waardoor hij voor de zekerheid alert bleef. Een verkeerde beweging van de vreemdeling en hij kon er geweest zijn. “Are you alright? You seem exhausted,” constateerde de man aan zijn zijde met een bezorgde ondertoon, blijkbaar niet in de comfortabele stilte willen zitten waar Connor aanvankelijk naar had gesmacht. Des te minder contact met mensen, des te beter—in zijn ogen. In eerste instantie reageerde de android dan ook niet, maar opende na een snijdende stilte toch maar zijn mond. “I suffer from severe insomnia,” legde hij uit waarbij hij Ethans blik opzocht. “My health insurance doesn’t cover my meds, and I cannot afford them due to those incredibly low wages since the android ban, because those fucking businesses are afraid of losing profit now that they cannot hire those plastic pricks anymore,” knarsetandde hij en stopte zijn gezicht gefrustreerd in zijn handen om vervolgens zijn hoofd te schudden. “So yeah…my body’s drained real quick, you see?” breide hij een conclusie aan zijn verzonnen verhaal zodat hij de échte reden achter zijn uitputting niet hoefde bloot te leggen. “But it’s okay, I’m used to it, believe me,” wuifde hij de ernst van zijn verzonnen probleem weg, al was het laatste niet gelogen. Sinds zijn pompregulator was beschadigd was hij gewend geraakt aan de uitputting en wist hoe hij ermee moest omgaan. Het was echter simpelweg irritant. Hoe dan ook, Connor kon de opborrelende nieuwsgierigheid naar wat de man hier zo laat nog deed niet onderdrukken. Misschien was hij wel dakloos als hij nog steeds werkeloos was? Al zag hij er niet bepaald onverzorgd uit, waardoor de android het betwijfelde. “Are you alright though? Not everyday that I spot a stranger over here in the middle of the night,” constateerde Connor. Wellicht kon hij erachter komen of de man hier zich om een of andere onschuldige reden bevond, of dat hij juist voor hem moest oppassen. Desalniettemin, misschien had zelfs een 'antisociale' android wel eens behoefte aan enig vorm van sociaal contact na het continu angstgeladen verstoppen voor zijn eigen makers.
- Connor
Aantal berichten :
65
Registratiedatum : 21-06-18
Leeftijd : 24
Re: Aftermath
van Ethan Grossworth za jun 30, 2018 9:46 pm
Ethan had zelf even in zijn gedachten rond gehangen, waardoor hij niet doorhad gehad dat de jongeman naast hem even zijn ogen had gesloten. Als hij had opgelet zou hij denken dat de jongen in slaap was gevallen, maar zodra hij zich richting de jongeman omdraaide, had hij al zijn mond geopend voordat hij het opmerkte. Als hij het eerder had opgemerkt had hij de jongeman met rust gelaten. Desondanks zijn doorgrondse haat jegens androids, was hij verder geen vreselijke man. Hij was iemand die veel om zijn medemens gaf en er veel voor over had om een ander te helpen. Of diegene een vreemde was of niet was enkel bijzaak. Hij had in dat geval een zwak hart. Echter kon zijn hart met een simpele switch zo veranderen in een koudbloedige orgaan die elk nog werkend android zo kon vermoorden. Hij twijfelde nooit om een android te vermoorden. Het maakte niet uit hoeveel de android smeekte om hem te sparen, hoeveel de android hem deed denken aan een levend mens, onder die huid van plastic wist Ethan dat het een android was. Een verschrikkelijke inventie van de mens die hem zijn leven had ontnomen en dat van zijn kind. Elke keer als hij in de ogen keek van een android voelde hij de haat terugkeren. De haat die zijn bloed sneller deed pompen en hem blind maakte van woede. Hij dacht geen twee keer erover na om de trekker over te halen. Wellicht was hij daarom zo succesvol in zijn nieuwe baan.
Desondanks het feit dat de jongeman zowat op Ethan was gaan zitten, en Ethan geen reden zag om zijn silhouet te vergelijken met dat van de boom naast hem, besloot Ethan niet verder in de discussie te gaan en de verontschuldiging weg te wuiven. Ethan had geprobeerd om overdag te slapen zodat hij ‘s nachts meer energie had, maar dat was niet goed gelukt, waardoor hij desondanks dat alsnog moe was. Te moe om een zinloze discussie aan te gaan. Iets anders trok immers al snel zijn aandacht weer. Zodra hij zijn woorden sprak, merkte hij pas op hoe de jongen zijn ogen opende. De manier waarop de jongeman zat, zei Ethan dat hij vermoeid was. Alsof hij kilometers ver had gelopen, ook al zag zijn uiterlijk er niet zo uit. Het verwarde Ethan, maar baarde hem vooral veel zorgen. Om die reden vroeg hij al snel of het goed ging met de jongen. Het was haast een automatisch impuls in zijn brein om die vraag te stellen als hij het gevoel had dat iemand het niet goed had. Hij had de neiging om hen meteen te helpen. Door de stilte die volgde, besefte Ethan echter dat niet iedereen op zijn hulp zat te wachten. Ethan bleef de jongeman met zijn bezorgde ogen aankijken en hoopte op een reactie. Hij was koppig, maar zou zichzelf niet opdringen. Mocht de jongen echt geen hulp willen, dan zou hij hem met rust laten. “I suffer from severe insomnia,” verbrak de jongen de stilte. Ethan was opgelucht om het feit dat de jongen de stilte doorbrak en daarmee hem enige vertrouwen gunde, maar de bezorgdheid kwam in dezelfde getallen weer terug zodra hij hoorde over de ziekte waarmee de jongen koopte. “My health insurance doesn’t cover my meds, and I cannot afford them due to those incredibly low wages since the android ban, because those fucking businesses are afraid of losing profit now that they cannot hire those plastic pricks anymore,” sprak de jongen knarsetandend, om vervolgens zijn handen in zijn zakken te stoppen en zijn blik af te wenden. De irritatie in de stem van de ander, was als engelengezang voor de man. Het zorgde ervoor dat hij al meteen het gevoel had dat hij een band met de jongen had. Dat ze samen nog eens een biertje konden doen, als de jongen dat kon verdragen in zijn conditie. ”It’s horrible, I know all about it,” reageerde Ethan met een flauwe glimlach wat stilletjes hintte op het feit dat hij zoals vele anderen, en zoals de jongen, last had gehad van de androids die banen hadden ingepikt van de mensen die het geld veel meer nodig hadden dan de plastic machines. “So yeah…my body’s drained real quick, you see?” bracht de jongen hem uit zijn gedachten. Ethan knikte. ”I’m sorry for you,” sprak Ethan met oprechte medeleven. Medeleven dat de jongen meteen al teniet wou doen. “But it’s okay, I’m used to it, believe me,” wuifde de jongen de woorden weg. Ethan trok lichtjes een wenkbrauw op en liet zijn blik even over de jongeman heen gaan. Hij besloot er opnieuw niet verder op in te gaan, maar het liefste wou hij de jongen zeggen om desondanks zijn woorden, toch rustig aan te doen. Ethan had echter het gevoel dat de jongen dat vaak genoeg had gehoord als hij al zolang liep met zo’n onhandige aandoening. Ethan slikte zijn woorden in en liet zijn bezorgde uitdrukking varen. “Are you alright though? Not everyday that I spot a stranger over here in the middle of the night,” werd het onderwerp verschoven van de jongen naar hem. Ethan keek op van de interesse. Even spande zijn vingers zich aan waarmee hij het papiertje hoorde die hij nog in zijn hand had. Meteen vouwde hij deze op en stak deze in zijn borstzak in de hoop te voorkomen dat de jongeman de inhoud ervan zag. Desondanks het feit dat de jongeman androids evenveel leek te haten als Ethan, kon Ethan hem niet met de informatie vertrouwen. Je wist nooit met wie die plastic idioten samenwerkte. Sommige mensen waren zo stom om de emotionele shit te geloven die de deviants uitkraamde. Ze waren naïef. Ethan schraapte zijn keel en richtte zijn blik terug op de jongen. ”My work was keeping me outside this late, so yes I’m alright. Only a bit sleepy,” glimlachte Ethan geruststellend. Lang wou hij niet bij zijn werk stilstaan. ”My house is not far from here, would you like to come with me so you can rest properly and have a beer?” stelde Ethan voor met een klein glimlachje. Door zijn verleden had hij nog altijd een leegte in hem. Een leegte die hij maar niet kon vullen. Elke keer als hij alleen thuis eindigde overviel die leegte hem. Soms nam hij een dame mee naar huis om de leegte te vullen voor de nacht, soms nam hij alcohol of drugs om de leegte te vullen. Misschien was het nu makkelijker om de leegte te vullen met het simpele gezelschap van een vreemde.
- Ethan Grossworth
Aantal berichten :
67
Registratiedatum : 24-06-18
Re: Aftermath
van Connor zo jul 01, 2018 3:44 pm
| CONNOR |
| I think, therefore I am |
Ondanks hij wist dat het risicovol was om een gesprek met de vreemdeling aan te gaan, deed hij het toch. Ergens in hem was het bevredigend om eindelijk weer eens normaal sociaal contact te hebben, contact dat niet zozeer ging over iets gerelateerd aan het verstoppen voor de mens—maar een simpel doodgewoon gesprek. Iets waarvoor normaliter alleen mensen de privilege hadden, en zij naar Connors mening te vlug als vanzelfsprekend beschouwden. Het waren de kleine dingetjes waar hij als android naar verlangde. Het was ongewoon voor hem dat iemand zich om hem bekommerde. Altijd was hij het gewend geweest dat men het niet uitmaakte in wat voor staat hij zich bevond, hij was immers maar een machine, in staat om gerepliceerd te worden, niet waardig om levend gehouden te worden, simpelweg een slaafje voor datgene wat de mensen niet wilden doen. Desondanks het goed voelde dat de man zich zorgen maakte over Connors conditie, wist hij ook dat zijn houding hoogstwaarschijnlijk compleet zou omslaan als hij te weten kwam dat er geen rood bloed, maar blauw bloed door hem stroomde. Om die reden had hij besloten een anti-android verhaal te verzinnen voor de reden dat hij hier als een net gefinishte marathonloper zat te puffen, snakkend naar energie.
”It’s horrible, I know all about it,” had Ethan gereageerd op zijn verhaal waardoor Connor veronderstelde dat de jongeman behoorde tot de meerderheid die een ongelooflijke hekel had aan androids. Wat ongemakkelijk door de gewonnen informatie ging de bruinharige ietsje anders zitten, maar probeerde er niets van te laten merken. Zolang hij maar geloofde dat hij een mens was, was er niets om bang voor te zijn, right? Toch besloot hij voorzichtig te zijn en probeerde het licht van het gesprek te laten schijnen op Ethan in plaats van op hemzelf, tegelijkertijd ook nieuwsgierig naar waarom een mens zich hier op dit tijdstip bevond. Het was een doodgewone doordeweekse dag, de meesten moesten de volgende dag gewoon naar werk en gingen dus op tijd naar bed; Ethan leek daar echter anders over te denken. ”My work was keeping me outside this late, so yes I’m alright. Only a bit sleepy,” sprak de man, blijkbaar toch niet werkeloos wezend zoals zijn programma de android had verteld. Door de conflicterende informatie die hij binnenkreeg die zijn lichaam door zijn slechte staat niet meteen goed kon verwerken, merkte hij dat de ‘spieren’ in zijn gezicht wat begonnen te stotteren—alsof zijn gelaatsspieren spontaan een kleine spastische aanval kregen. “Argh,” kreunde hij gefrustreerd en draaide zijn hoofd snel van de man af zodat hij het niet goed zou kunnen zien. Te bang om te wachten tot de plotselinge aanval voorbij was - vrezend dat het te robotachtig over zou komen- tilde de android zijn hand op en gaf zichzelf een klap tegen de zijkant van zijn gezicht. Hij hoopte dat het hetzelfde effect zou hebben als wanneer je een goede klap tegen een of ander elektrisch apparaat gaf en het op magische wijze ineens weer begon te werken. Tot zijn verbijstering stotterde zijn gezicht nog even kort maar was het daarna zo goed als weg. Een opgeluchte zucht werd uit zijn kunstmatige longen geperst terwijl hij weer recht ging zitten. “Like the eh…side effects of insomnia,” verzon hij als reden en liet even een ongemakkelijke glimlach zien voordat hij zijn blik weer afweek.
“My house is not far from here, would you like to come with me so you can rest properly and have a beer?” stelde de man na een tijdje voor met een vriendelijke ondertoon in zijn stem. Verbaasd, maar vooral verward door het voorstel zocht Connor oogcontact. Mensen, het bleven wezens waarvan hij de logica niet goed kon begrijpen, waardoor hij niet goed kon inschatten welke intenties achter de mans voorstel lagen. Aan zijn vriendelijke toon te horen vermoedde hij dat er niets kwaads achter zat, wat hem enigszins geruststelde. Hoe dan ook, wachtten mensen normaal gezien niet wat langer totdat ze iemand beter leerden kennen totdat ze diegene uitnodigde naar hun huis? Misschien was de man simpelweg bezorgd en wilde zeker weten dat alles goed zou komen waardoor hij van dat gedrag afweek, of misschien was hij net zo’n loner als hijzelf en had gewoon behoefte aan wat sociaal contact? Een frons was ontstaan tussen Connors wenkbrauwen terwijl hij de man onbewust bleef aanstaren in de doodse stilte terwijl de gedachtes door zijn hoofd raasden. “Alcohol could kill you,” verbrak hij de stilte met een confronterende opmerking om tijd te rekken, reagerend op het gedeelte waar hij tenminste een feit over wist. Zou hij het voorstel afwijzen voor zijn eigen veiligheid, of zou hij erop ingaan aangezien de toon van de man allesbehalve dreigend klonk? Wellicht kon hij mogelijk nog wel een vriend maken op deze manier, iets waar hij bijna tot nooit de kans voor kreeg in deze nieuwe wereld. Moest hij zo’n kans laten varen? Twijfelend keek hij Ethan aan met een moeilijke uitdrukking op zijn gelaat. “It sounds nice though,” sprak hij uiteindelijk met overduidelijke twijfel zijn stem overschaduwen. “But I- I eh don’t drink alcohol,” vervolgde hij, enige consumptie van welk menselijk eten of drinken hoe dan ook willen vermijden—die zooi kon hij nu echt niet in zijn lichaam verdragen. Het was een hel om het er weer fatsoenlijk uit te krijgen zodat hij geen storingen had. Of het nu verstandig was om met de man mee te gaan wist hij niet, maar hoopte dat zijn keuzes geen nare gevolgen zou hebben.
”It’s horrible, I know all about it,” had Ethan gereageerd op zijn verhaal waardoor Connor veronderstelde dat de jongeman behoorde tot de meerderheid die een ongelooflijke hekel had aan androids. Wat ongemakkelijk door de gewonnen informatie ging de bruinharige ietsje anders zitten, maar probeerde er niets van te laten merken. Zolang hij maar geloofde dat hij een mens was, was er niets om bang voor te zijn, right? Toch besloot hij voorzichtig te zijn en probeerde het licht van het gesprek te laten schijnen op Ethan in plaats van op hemzelf, tegelijkertijd ook nieuwsgierig naar waarom een mens zich hier op dit tijdstip bevond. Het was een doodgewone doordeweekse dag, de meesten moesten de volgende dag gewoon naar werk en gingen dus op tijd naar bed; Ethan leek daar echter anders over te denken. ”My work was keeping me outside this late, so yes I’m alright. Only a bit sleepy,” sprak de man, blijkbaar toch niet werkeloos wezend zoals zijn programma de android had verteld. Door de conflicterende informatie die hij binnenkreeg die zijn lichaam door zijn slechte staat niet meteen goed kon verwerken, merkte hij dat de ‘spieren’ in zijn gezicht wat begonnen te stotteren—alsof zijn gelaatsspieren spontaan een kleine spastische aanval kregen. “Argh,” kreunde hij gefrustreerd en draaide zijn hoofd snel van de man af zodat hij het niet goed zou kunnen zien. Te bang om te wachten tot de plotselinge aanval voorbij was - vrezend dat het te robotachtig over zou komen- tilde de android zijn hand op en gaf zichzelf een klap tegen de zijkant van zijn gezicht. Hij hoopte dat het hetzelfde effect zou hebben als wanneer je een goede klap tegen een of ander elektrisch apparaat gaf en het op magische wijze ineens weer begon te werken. Tot zijn verbijstering stotterde zijn gezicht nog even kort maar was het daarna zo goed als weg. Een opgeluchte zucht werd uit zijn kunstmatige longen geperst terwijl hij weer recht ging zitten. “Like the eh…side effects of insomnia,” verzon hij als reden en liet even een ongemakkelijke glimlach zien voordat hij zijn blik weer afweek.
“My house is not far from here, would you like to come with me so you can rest properly and have a beer?” stelde de man na een tijdje voor met een vriendelijke ondertoon in zijn stem. Verbaasd, maar vooral verward door het voorstel zocht Connor oogcontact. Mensen, het bleven wezens waarvan hij de logica niet goed kon begrijpen, waardoor hij niet goed kon inschatten welke intenties achter de mans voorstel lagen. Aan zijn vriendelijke toon te horen vermoedde hij dat er niets kwaads achter zat, wat hem enigszins geruststelde. Hoe dan ook, wachtten mensen normaal gezien niet wat langer totdat ze iemand beter leerden kennen totdat ze diegene uitnodigde naar hun huis? Misschien was de man simpelweg bezorgd en wilde zeker weten dat alles goed zou komen waardoor hij van dat gedrag afweek, of misschien was hij net zo’n loner als hijzelf en had gewoon behoefte aan wat sociaal contact? Een frons was ontstaan tussen Connors wenkbrauwen terwijl hij de man onbewust bleef aanstaren in de doodse stilte terwijl de gedachtes door zijn hoofd raasden. “Alcohol could kill you,” verbrak hij de stilte met een confronterende opmerking om tijd te rekken, reagerend op het gedeelte waar hij tenminste een feit over wist. Zou hij het voorstel afwijzen voor zijn eigen veiligheid, of zou hij erop ingaan aangezien de toon van de man allesbehalve dreigend klonk? Wellicht kon hij mogelijk nog wel een vriend maken op deze manier, iets waar hij bijna tot nooit de kans voor kreeg in deze nieuwe wereld. Moest hij zo’n kans laten varen? Twijfelend keek hij Ethan aan met een moeilijke uitdrukking op zijn gelaat. “It sounds nice though,” sprak hij uiteindelijk met overduidelijke twijfel zijn stem overschaduwen. “But I- I eh don’t drink alcohol,” vervolgde hij, enige consumptie van welk menselijk eten of drinken hoe dan ook willen vermijden—die zooi kon hij nu echt niet in zijn lichaam verdragen. Het was een hel om het er weer fatsoenlijk uit te krijgen zodat hij geen storingen had. Of het nu verstandig was om met de man mee te gaan wist hij niet, maar hoopte dat zijn keuzes geen nare gevolgen zou hebben.
- Connor
Aantal berichten :
65
Registratiedatum : 21-06-18
Leeftijd : 24
Re: Aftermath
van Ethan Grossworth zo jul 01, 2018 10:28 pm
Uit de reactie van de jongeman kon Ethan opmaken dat ook hij last had gehad van de androids. Het was jammer om te zien dat er zoveel mensen waren geraakt met werkloosheid of andere kwellingen door hun eigen uitvinding, maar het gaf Ethan ook enige opluchting. Hij zou geen normaal gesprek kunnen hebben met iemand die achter de androids stond. Gek genoeg waren die mensen er ook. Alsof de androids echte mensen waren en recht hadden op vrijlating, terwijl het toch altijd nog machines bleven. Machines die geprogrammeerd waren door de mens. Mensen die dachten dat de machines zelf nadachten en zelf gevoelens hadden, waren ontzettend dom. Konden ze niet nagaan dat dat enkel misleiding was? Een scriptie die was ingetikt door een mens. Ethan probeerde het los te laten. Hij kon zich enorm opwinden over de waanzin waarin sommige mensen leefde, maar hij kon er soms niks aan doen. Hij kon enkel de androids vermoorden en hopen dat de mens er uit zichzelf bovenop kwam. In ieder geval was hij blij dat hij de jongeman naast zich niet hoefde te redden van dat lot.
Even had Ethan verbaasd opgekeken zodra het onderwerp van het gesprek zijn kant op ging. Ethan was niet iemand die snel over zichzelf sprak. Niet omdat hij liever al zijn geheimen voor zichzelf hield en bang was om pijn gedaan te worden mocht er iemand te dichtbij komen --ook al speelde dat natuurlijk wel rol, was het vooral omdat hij niet graag in de spotlight stond. Hij hield ervan om anderen te helpen en was dus eerder benieuwd naar een ander dan dat hij over zichzelf sprak. Hij sprak nooit lang over zichzelf en daarom zou dit antwoord ook kort zijn, maar het zou genoeg informatie bevatten om het gesprek niet meteen af te kappen. Dat was immers ook niet zijn bedoeling. Hij vond het fijn om eindelijk iemand te vinden die met hem kon praten. Natuurlijk had hij wel meerdere vrienden om zich heen waarmee hij kon praten, maar de optie om nieuwe mensen te leren kennen en dus nieuwe mensen te helpen en te bevrienden was nog altijd een leuke bezigheid van hem. Vooral op dit tijdstip. De meeste mensen zouden nu slapen of dronken zijn. Het ongelooflijk dat hij nu nog een nuchter persoon tegen kwam. Eigenlijk zou hij er argwanend over moeten zijn, maar zijn slaap verdoezelde zijn oplettendheid. Wat er vervolgens gebeurde ontging hem echter niet. Zijn kijkers waren nog altijd gericht op de jongeman naast hem, die plots rare trekjes in zijn gezicht vertoonde. “Argh,” kreunde de jongen gefrustreerd. Alsof dit niet de eerste keer was dat dit gebeurde en de jongen wist wat er gebeurde. Ethan trok een wenkbrauw op, maar voordat hij het nog beter kon bestuderen, week de jongen zijn gezicht weg. De bezorgdheid overviel Ethan opnieuw. Als hij nu geheel helder was geweest, had hij de trekjes allang herkend, op het moment viel het hem niet op. Het kwam niet meteen in hem op dat de jongeman naast hem een verloren android was. Degene waar hij ook nog naar op zoek was. Ethan’s ogen verwijde zodra de jongen zichzelf plots in het gezicht sloeg. Instinctief legde hij zijn hand op diens schouder. Het was duidelijk dat het niet goed ging met de jongen en Ethan wou voorkomen dat de jongen zichzelf nog eens in het gezicht sloeg. Het was ook geen lieflijk klopje. Er had behoorlijk wat kracht achter gezeten. Ethan had zijn mond geopend om te vragen wat er in hemelsnaam aan de hand was, maar op dat moment weerklonk er een zucht, keek de jongeman op en leek alles weer normaal te zijn. De eerdere trekjes die Ethan had vernomen waren weg. Of had hij zich dat in verbeeld? Ethan liet zijn hand wat zakken en keek de jongen nog altijd bezorgd en afwachtend aan. Hopelijk kon hij hem een logische verklaring hiervoor geven. “Like the eh…side effects of insomnia,” verklaarde de jongen met een ongemakkelijke glimlach rond diens lippen. De verklaring zorgde er niet voor dat Ethan zijn bezorgde uitdrukking liet varen. Hij liet zijn hand geheel zakken. ”Are you sure there’s nothing else to it? I’ve never seen someone react like that before,” vroeg Ethan nog voor de zekerheid. Hij probeerde met zijn ogen in die van de jongeman te priemen om te kijken of er nog een andere werkelijkheid achter diens woorden lag, maar voordat Ethan zijn instincten op de vrije loop kon laten gaan, week de jongen zijn blik weer af. Dat was het moment dat Ethan zich besefte dat hij misschien te veel zat te lopen spitten in het privéleven van de nog vreemde naast hem.
Onhoorbaar zuchtte hij eens en probeerde hij de bezorgdheid en gedachten van zich af te schuiven. Hij ging wat rechter zitten en besloot de geaccepteerde afstand te behouden. Hij vouwde zijn handen samen en keek even naar zijn handen die wat vuil zag van blauw opgedroogd bloed onder zijn nagels. Het maakte niet uit hoe hard hij schrobt en poetste, hij kreeg het nooit schoon. Het zou onzichtbaar worden op ten duur, maar hij vermoordde androids op een dagelijkse basis waardoor het leek alsof het altijd aanwezig bleef. Het voorstel om met hem mee te gaan naar zijn huis kwam hoogstwaarschijnlijk onverwachts. Welke idioot vroeg er nu ook een wildvreemde mee naar huis. Iemand die alleen maar slechte intenties kon hebben zou je denken, maar Ethan deed het enkel om de eeuwige eenzaamheid tegen te gaan en hij wou de jongen beter te leren kennen. Het zou hem van de vreselijke gedachten af houden die enkel sterker werden in de nacht. De jongen had weer opgekeken en met een geruststellende glimlach en vriendelijke blik in zijn ogen keek Ethan hem aan. Hij kon haast de vele gedachten zien die in hem omgingen. Ja het was een onverwachts voorstel, maar niet met een kwade zin. Hopelijk kon de jongen dat in zien, naast het feit dat ze elkaars naam nog niet eens wisten. De jongen fronste terwijl een stilte opnieuw was gevallen. Ethan had geen haast en wist dat doordrammen de situatie alleen maar erger zou maken. Hij kreeg haast de neiging om een sigaret op te steken zodra de jongen sprak. “Alcohol could kill you,” bracht de jongen het voor de hand liggende aan de oppervlakte. Even was Ethan er van ontdaan. Een lichte grijns verscheen rond zijn lippen. Hij kon nog net een ‘no shit sherlock’ opmerking in slikken en sloot voor een seconde zijn ogen om zijn serieuze insteek te behouden. ”Well I have non alcoholic beverages as well,” poogde Ethan om de jongen enigszins gerust te stellen. Hij twijfelde of de jongen echt in zou gaan op het voorstel en anders zou Ethan iets anders moeten verzinnen voor vannacht. Waarschijnlijk zou dat wel iets zijn wat hem vroeg of laat zou vermoorden. De uitdrukking op het gezicht van de jongen was nu twijfelend. Nog altijd geduldig wachtte Ethan op wat zou komen. “It sounds nice though,” vervolgde de jongen uiteindelijk. Ondanks het feit dat de twijfeling overduidelijk hoorbaar was in zijn woorden, was Ethan toch opgelucht om het te horen. Zijn voorstel werd tenminste niet meteen afgeslagen. “But I- I eh don’t drink alcohol,” sprak de jongen. Ethan knikte meteen. ”Of course. That’s not a problem at all. I have other drinks as well,” sprak Ethan meteen en besefte zich al snel dat hij misschien wat opdringerig kon klonken er door. Hij nam weer even wat afstand en liet een hand door zijn haren gaan. Een ongemakkelijk lachje verliet zijn mond. ”I’m sorry,” verontschuldigde Ethan zich met een schuine glimlach. Hij wreef even over zijn wang voordat hij de jongen weer aankeek. ”I could just really enjoy the company at the moment, but I don’t want you to feel forced to accept the offer,” maakte Ethan duidelijk. Hij glimlachte nog wat ongemakkelijk en besloot een poging te doen om de ongemakkelijke sfeer te doorbreken. Hij stak zijn hand uit naar de jongeman. ”I’m Ethan by the way,” stelde hij zichzelf nu voor met zijn eeuwige vriendelijke glimlach.
- Ethan Grossworth
Aantal berichten :
67
Registratiedatum : 24-06-18
Re: Aftermath
van Connor ma jul 02, 2018 2:21 am
[quote="Connor"]
| CONNOR |
| I think, therefore I am |
.
Connor kon niet ontkennen dat hij het fijn vond dat er iemand zich om hem bekommerde, ook al had deze de illusie een mens van vlees en bloed voor zich te hebben. Geen android van een paar snoertjes, staal en thirium. De man bekommerde zich in zijn ogen om zijn persoon, niet zijn soort. Doordat het gebaar hem zo zelden werd geschonken spande hij zich instinctief aan toen hij de druk van de onbekende zijn hand op zijn schouder voelde, kort omkijkend om te verzekeren dat het nog dezelfde vriendelijke man was, en vervolgens weer zn blik afwijkend. Ontspannen deed hij echter pas toen het contact weer verbroken werd nadat Connor recht was gaan zitten. De associatie die hij de laatste periode had verkregen bij lichamelijk contact met mensen was niet in positieve zin waardoor z'n lichaam zich instinctief verweerde, zelfs al leek de man allesbehalve kwade bedoelingen te hebben. In ieder geval momenteel. Toen de android de bezorgde en verbaasde uitdrukking van het mens naast m waarnam drong het tot hem door dat geen normaal mens zichzelf even voor de lol in diens gezicht mept. Het scheen geen lekker gevoel te zijn, wat hem even was ontgaan gezien het feit dat hij er geen fractie van het gevoeld. Bagatelliserende probeerde hij het dan ook te schuiven op wat er soms kwam kijken bij de insomnia dat hij sinds een kwartier bleek te hebben. ”Are you sure there’s nothing else to it? I’ve never seen someone react like that before,” stelde Ethan vast waarbij hij zijn ogen in die van Connor boorde--alsof de jongeman de informatie via een onbekende kracht uit zijn kunstmatige hersens wilde trekken. "Oh," bracht Connor simpelweg uit en week zijn blik af waarna hij kort zijn hoofd schudde om op te helderen. Er was zeker meer dan hij vertelde. In feite was er niet eens iets waar van wat hij net vertelt had, maar dat hoefde Ethan niet te weten. Hij kende Ethan simpelweg pas te kort en niet goed genoeg om hem zulke kostbare informatie durven toe te vertrouwen.
Van zijn stuk gebracht door het voorstel die de bruinharige op het andere uiteinde van het bankje hem had voorgelegd staarde hij deze aan. Zijn mond hing lichtjes open terwijl hij verwerkte wat de man wilde, wat de mogelijke gevaren waren, maar ook de potentiële positieve gevolgen die het teweeg kon brengen. Het gevarenbordje woog zwaar doordat Connor eigenlijk nog maar zo weinig van de man afwist, eigenlijk wist hij niets zeker afgezien van zijn naam. Hij kon niks meer vertrouwen van wat er in de database stond, het was allemal verouderd. Erop vetrouwen was een gok, net zoals op de mand voorstel ingaan een gok was. De zekerheid die hij verloren was sinds het verouderen van alle informatie tot waar hij beschikking had, had zeker een impact gehad op hem. De android kon zich amper voorstellen dat elke mens met zoveel onzekerheid dealde als deze een vreemdeling tegenkwam. Hoe dan ook, de mogelijkheid om een vriend te maken en sociaal contact staken ver boven de berg met negatieve consequenties uit. Toch niet helemaal zeker van zijn zaak rekte hij wat tijd door op de man zijn hart te drukken dat alcohol een slechte impact had op zijn gezond. Een opmerking waarvoor hij een grijns terugkreeg, iets wat Connor niet helemaal begreep. Was het grappig wat hij had gezegd? Nee toch? Wat was er grappig aan een verhoogd risico op vroegtijdig overlijden door domweg teveel alcohol te nuttigen. Dat het lampje achter de aard van Ethans grijns bij Connor niet begon te branden was dan ook overduidelijk te zien aan zijn verwarde uitdrukking. Hij besloot er echter niet verder op in te gaan en waagde een gok door akkoord te gaan met de jongemans voorstel, maar waarschuwde hem wel dat hij geen alcohol dronk. Onderhand nog voordat hij zijn zin had afgemaakt tetterde de man enthousiast erdoorheen dat het helemaal geen probleem was dat hij geen alcohol dronk omdat hij ook nog andere drankjes had. Connor knipperde even met zijn ogen bij het antwoord. Alles mooi en aardig, maar hij hoefde simpelweg geen drankje überhaupt, of er nou alcohol inzat of niet. Hij besloot er echter niet meteen op te reageren, op weg zou hij wel een smoesje verzinnen waardoor hij het drinken of welke consumptie dan ook zo beleefd en niet verdacht mogelijk kon afwijzen. Door zijn consumptiestress had de android de ongemakkelijkheid van de man nog niet waargenomen totdat deze opsprak. "I'm sorry," verontschuldigde hij zich waarbij hij kort over zijn wang wreef. Nieuwsgierig waarvoor hij precies verontschuldigde focuste hij op zijn lippen zodat als hij een woord zou missen doordat alles zo nu en dan stoorde bij hem, hij had alsnog zou kunnen liplezen. Hij was simpelweg te naïef en letterlijk 0,0 ervaren om te realiseren dat staren naar iemands lippen ook totaal anders opgevat kon worden.
”I could just really enjoy the company at the moment, but I don’t want you to feel forced to accept the offer,” vervolgde Ethan ongemakkelijk waardoor de snijdende sfeer Connor pas echt duidelijk werd. Vrijwel meteen schudde hij zijn hoofd om de bruinharige gerust te stellen. "If I didn't feel like company, I wouldn't even have opened my eyes when you talked to me," lachte hij zachtjes in de poging de sfeer wat minder ongemakkelijk te maken, al was er aan zijn gezichtsuitdrukking af te lezen dat hij er elk woord van had gemeend.
"I'm Ethan, by the way," stelde de man zich nog voor desondanks Connor allang zijn naam wist, en strekte hierbij uitnodigend zijn hand uit. Natuurlijk wist Ethan dat niet, dus ging Connor er als elk nornaal mens op in en sloot zijn hand in de zijne, er flink in knijpend om toch nog wat dominantie uit te stralen desondanks zn zwakke staat. C- begon hij terwijl zijn ogen hun weg vonden naar hun gesloten handen. De mans hand zat onder de gloeiende blauwe kenmerkbare thiriumsporen. Voornamelijk bij zijn vingers waren sporen aanwezig. Het meeste zag Ethan zelf waarschijnlijk niet eens meer, maar voor Connor zag het eruit alsof hij zonet had gevingerverfd. "-Onnor," maakte hij af na zijn korte trance waarbij hij een glimlach te zien. "Nice to meet you," vervolgde hij. Waarom had hij thirium op zijn handen? Waren de intenties van de man wel echt zoals hij ze had ingeschat? Misschien was hij wel een of andere gekke experimenteer die aan androids sleutelde als hobby. Snel duwde Connor de gedachtes weg. Waarschijnlijk produceerde de man gewoon red ice, er was immers grote vraag naar de drugs met thirium erin sinds er geen biocomponenten voor androids werden gemaakt. Daarnaast nuttigde de man blijkbaar ook alcohol, wat technisch gezien ook drugs was. Ja er was een grote kans dat hij simpelweg een red ice producer was, niks om je zorgen over te maken. Om de gedachtes van zichzelf af te schudden kwam hij overeind, wankelde even waarbij hij bijna de pompregulator liet vallen omdat hij die even vergeten was. Shit, waar ging hij dat ding laten als hij bij de man in huis was? Het was immers normaal om je jas uit te doen als je binnenshuis kwam. Niet dat Connor het warm zou krijgen als hij deze aanliet, maar hij zou wel argwaan wekken--en laat dat net hetgeen zijn dat hij wilde vermijden. Des te langer hij erover nadacht des te meer spijt hij kreeg van de beslissing die hij net had genomen. Om nu gelijk weer de mans voorstel af te wijzen, net nadat de bruinharige hem had verzekerd dat hij zich niet geforceerd voelde, voelde slecht. Hij wilde de man niet teleurstellen nadat hij zo aardig voor hem was geweest. Connor zuchtte diep en keek de man aan. "I'll follow your lead," sprak hij als teken dat ze konden gaan lopen, de stress die door hem heenging zo goed mogelijk proberend te verbergen.
Connor kon niet ontkennen dat hij het fijn vond dat er iemand zich om hem bekommerde, ook al had deze de illusie een mens van vlees en bloed voor zich te hebben. Geen android van een paar snoertjes, staal en thirium. De man bekommerde zich in zijn ogen om zijn persoon, niet zijn soort. Doordat het gebaar hem zo zelden werd geschonken spande hij zich instinctief aan toen hij de druk van de onbekende zijn hand op zijn schouder voelde, kort omkijkend om te verzekeren dat het nog dezelfde vriendelijke man was, en vervolgens weer zn blik afwijkend. Ontspannen deed hij echter pas toen het contact weer verbroken werd nadat Connor recht was gaan zitten. De associatie die hij de laatste periode had verkregen bij lichamelijk contact met mensen was niet in positieve zin waardoor z'n lichaam zich instinctief verweerde, zelfs al leek de man allesbehalve kwade bedoelingen te hebben. In ieder geval momenteel. Toen de android de bezorgde en verbaasde uitdrukking van het mens naast m waarnam drong het tot hem door dat geen normaal mens zichzelf even voor de lol in diens gezicht mept. Het scheen geen lekker gevoel te zijn, wat hem even was ontgaan gezien het feit dat hij er geen fractie van het gevoeld. Bagatelliserende probeerde hij het dan ook te schuiven op wat er soms kwam kijken bij de insomnia dat hij sinds een kwartier bleek te hebben. ”Are you sure there’s nothing else to it? I’ve never seen someone react like that before,” stelde Ethan vast waarbij hij zijn ogen in die van Connor boorde--alsof de jongeman de informatie via een onbekende kracht uit zijn kunstmatige hersens wilde trekken. "Oh," bracht Connor simpelweg uit en week zijn blik af waarna hij kort zijn hoofd schudde om op te helderen. Er was zeker meer dan hij vertelde. In feite was er niet eens iets waar van wat hij net vertelt had, maar dat hoefde Ethan niet te weten. Hij kende Ethan simpelweg pas te kort en niet goed genoeg om hem zulke kostbare informatie durven toe te vertrouwen.
Van zijn stuk gebracht door het voorstel die de bruinharige op het andere uiteinde van het bankje hem had voorgelegd staarde hij deze aan. Zijn mond hing lichtjes open terwijl hij verwerkte wat de man wilde, wat de mogelijke gevaren waren, maar ook de potentiële positieve gevolgen die het teweeg kon brengen. Het gevarenbordje woog zwaar doordat Connor eigenlijk nog maar zo weinig van de man afwist, eigenlijk wist hij niets zeker afgezien van zijn naam. Hij kon niks meer vertrouwen van wat er in de database stond, het was allemal verouderd. Erop vetrouwen was een gok, net zoals op de mand voorstel ingaan een gok was. De zekerheid die hij verloren was sinds het verouderen van alle informatie tot waar hij beschikking had, had zeker een impact gehad op hem. De android kon zich amper voorstellen dat elke mens met zoveel onzekerheid dealde als deze een vreemdeling tegenkwam. Hoe dan ook, de mogelijkheid om een vriend te maken en sociaal contact staken ver boven de berg met negatieve consequenties uit. Toch niet helemaal zeker van zijn zaak rekte hij wat tijd door op de man zijn hart te drukken dat alcohol een slechte impact had op zijn gezond. Een opmerking waarvoor hij een grijns terugkreeg, iets wat Connor niet helemaal begreep. Was het grappig wat hij had gezegd? Nee toch? Wat was er grappig aan een verhoogd risico op vroegtijdig overlijden door domweg teveel alcohol te nuttigen. Dat het lampje achter de aard van Ethans grijns bij Connor niet begon te branden was dan ook overduidelijk te zien aan zijn verwarde uitdrukking. Hij besloot er echter niet verder op in te gaan en waagde een gok door akkoord te gaan met de jongemans voorstel, maar waarschuwde hem wel dat hij geen alcohol dronk. Onderhand nog voordat hij zijn zin had afgemaakt tetterde de man enthousiast erdoorheen dat het helemaal geen probleem was dat hij geen alcohol dronk omdat hij ook nog andere drankjes had. Connor knipperde even met zijn ogen bij het antwoord. Alles mooi en aardig, maar hij hoefde simpelweg geen drankje überhaupt, of er nou alcohol inzat of niet. Hij besloot er echter niet meteen op te reageren, op weg zou hij wel een smoesje verzinnen waardoor hij het drinken of welke consumptie dan ook zo beleefd en niet verdacht mogelijk kon afwijzen. Door zijn consumptiestress had de android de ongemakkelijkheid van de man nog niet waargenomen totdat deze opsprak. "I'm sorry," verontschuldigde hij zich waarbij hij kort over zijn wang wreef. Nieuwsgierig waarvoor hij precies verontschuldigde focuste hij op zijn lippen zodat als hij een woord zou missen doordat alles zo nu en dan stoorde bij hem, hij had alsnog zou kunnen liplezen. Hij was simpelweg te naïef en letterlijk 0,0 ervaren om te realiseren dat staren naar iemands lippen ook totaal anders opgevat kon worden.
”I could just really enjoy the company at the moment, but I don’t want you to feel forced to accept the offer,” vervolgde Ethan ongemakkelijk waardoor de snijdende sfeer Connor pas echt duidelijk werd. Vrijwel meteen schudde hij zijn hoofd om de bruinharige gerust te stellen. "If I didn't feel like company, I wouldn't even have opened my eyes when you talked to me," lachte hij zachtjes in de poging de sfeer wat minder ongemakkelijk te maken, al was er aan zijn gezichtsuitdrukking af te lezen dat hij er elk woord van had gemeend.
"I'm Ethan, by the way," stelde de man zich nog voor desondanks Connor allang zijn naam wist, en strekte hierbij uitnodigend zijn hand uit. Natuurlijk wist Ethan dat niet, dus ging Connor er als elk nornaal mens op in en sloot zijn hand in de zijne, er flink in knijpend om toch nog wat dominantie uit te stralen desondanks zn zwakke staat. C- begon hij terwijl zijn ogen hun weg vonden naar hun gesloten handen. De mans hand zat onder de gloeiende blauwe kenmerkbare thiriumsporen. Voornamelijk bij zijn vingers waren sporen aanwezig. Het meeste zag Ethan zelf waarschijnlijk niet eens meer, maar voor Connor zag het eruit alsof hij zonet had gevingerverfd. "-Onnor," maakte hij af na zijn korte trance waarbij hij een glimlach te zien. "Nice to meet you," vervolgde hij. Waarom had hij thirium op zijn handen? Waren de intenties van de man wel echt zoals hij ze had ingeschat? Misschien was hij wel een of andere gekke experimenteer die aan androids sleutelde als hobby. Snel duwde Connor de gedachtes weg. Waarschijnlijk produceerde de man gewoon red ice, er was immers grote vraag naar de drugs met thirium erin sinds er geen biocomponenten voor androids werden gemaakt. Daarnaast nuttigde de man blijkbaar ook alcohol, wat technisch gezien ook drugs was. Ja er was een grote kans dat hij simpelweg een red ice producer was, niks om je zorgen over te maken. Om de gedachtes van zichzelf af te schudden kwam hij overeind, wankelde even waarbij hij bijna de pompregulator liet vallen omdat hij die even vergeten was. Shit, waar ging hij dat ding laten als hij bij de man in huis was? Het was immers normaal om je jas uit te doen als je binnenshuis kwam. Niet dat Connor het warm zou krijgen als hij deze aanliet, maar hij zou wel argwaan wekken--en laat dat net hetgeen zijn dat hij wilde vermijden. Des te langer hij erover nadacht des te meer spijt hij kreeg van de beslissing die hij net had genomen. Om nu gelijk weer de mans voorstel af te wijzen, net nadat de bruinharige hem had verzekerd dat hij zich niet geforceerd voelde, voelde slecht. Hij wilde de man niet teleurstellen nadat hij zo aardig voor hem was geweest. Connor zuchtte diep en keek de man aan. "I'll follow your lead," sprak hij als teken dat ze konden gaan lopen, de stress die door hem heenging zo goed mogelijk proberend te verbergen.
- Connor
Aantal berichten :
65
Registratiedatum : 21-06-18
Leeftijd : 24
Re: Aftermath
van Ethan Grossworth ma jul 02, 2018 10:05 pm
Een echte reactie op Ethan’s bezorgde reactie kreeg Ethan niet. De jongen leek enkel wat verward te zijn en gaf geen verdere uitleg. Wellicht stak Ethan zijn neus ook in zaken die helemaal niet voor hem waren weggelegd. Het was overduidelijk dat hij zich om de jongen bekommerde en dat hij hem wou helpen, maar dat betekende niet meteen dat de jongen geholpen wou worden. Ethan had vaak genoeg gehad dat hij mensen weg joeg met zijn vriendelijkheid. Ze dachten vast dat er nog een duistere waarheid achter lag, maar dat was niet waar. Het enige duistere tintje aan hem was dat hij androids op ruimde, maar in zijn ogen was dat niet meer dan een vuilnisman zijn. Hij ruimde enkel de rommel van een ander op. Het voorstel van Ethan om de jongen met hem mee naar huis te nemen had ook geen verdere betekenis. Enkel dat Ethan liever niet alleen was op dit tijdstip, maar daar was hij open genoeg over. Het deed hem pijn om te praten over het verleden, maar ondanks de moeite en de pijn vond hij het toch altijd eerlijk om erover te praten. Zelfs met een totaal vreemde. Ethan had al alle reacties erover gekregen. Hij zou van niet veel nog verbaasd zijn. Uiteindelijk ging het er niet om wat anderen ervan vonden; het ging erom hoe hij het beleefde. De eerste reacties van de jongeman waren niet hoopgevend. Hij weigerde het aanbod niet meteen, maar ging ook niet net zo enthousiast akkoord. De opmerking die de jongen gaf over alcohol liet Ethan grijnzen, iets wat de jongen niet leek te begrijpen. Logisch. Immers zat het grapje in Ethan’s hoofd en leek het Ethan dat de jongen de opmerking serieus bedoelde en dus niet begreep wat er grappig aan kon zijn. Ethan besloot er vervelende of plagende opmerking over te geven. Hij wou de jongen immers niet weg jagen. Echter leek het erop dat zijn voorstel de jongen aanstond. De jongen gaf aan dat het hem wel aan stond, maar dat hij geen alcohol dronk --alsof diens mening over alcohol nog niet duidelijk was. Ethan was in eerste instantie enthousiast, maar besefte al snel dat hij zichzelf misschien iets te veel forceerde op de jongeman. Niemand zou toch zomaar mee gaan met een vreemde? Meestal moest Ethan er meer moeite voor doen, of diegene betalen. Onzekerheid overspoelde hem, maar de jongen maakte daar korte metten mee. Hij schudde vrijwel meteen zijn hoofd. "If I didn't feel like company, I wouldn't even have opened my eyes when you talked to me," lachte de jongen zachtjes. Het was de eerste keer, viel Ethan op, dat hij de jongen zag lachen. Het deed hem goed. Het liet hem spontaan ook glimlachen en knikte even. ”I’m really glad to hear that,” sprak Ethan overduidelijk opgelucht. Even liet hij zijn blik over de jongen gaan. Hij wist niet waarom, maar de manier waarop hij deed en sprak, sprak hem aan. Het voelde tegenstrijdig, alsof iets in hem zei dat het verkeerd was. Misschien was het omdat hij zich nog nooit zo had gevoeld jegens een jongeman. Misschien was het zijn instinct en eeuwige haat die hem iets probeerde duidelijk te maken. Op het moment kon hij het niet plaatsen en hij wist dat dat tijd nodig had.
Om zichzelf los te laten van de gevoelens en gedachten, besloot Ethan zichzelf voor te stellen. Het was immers ook van de zotten dat ze elkaars naam nog niet wisten, maar alweer plannen hadden gemaakt om bij hem thuis af te spreken. De jongen nam zijn hand vast en schudde deze. Het was een ferme handdruk wat Ethan licht deed grijnzen. ”C-” begon de jongen, maar viel vervolgens voor een seconde stil. Ethan merkte op hoe diens blik naar hun handen waren gegaan. Ethan kon zijn blik nog maar even op hun handen richten, voordat de jongen verder sprak. "-Onnor," maakte de jongen af met eveneens een klein glimlachje, die Ethan’s eventuele zorgen alweer weg nam en ook deed glimlachen. Connor dus. Een naam die hij makkelijk kon onthouden en ergens onbewust ook vaag bekend voorkwam, maar waarvan kon hij zich niet herinneren. "Nice to meet you," vervolgde Connor. ”Nice to meet you too Connor,” reageerde Ethan met een glimlach, waarna hun handen zich loste. Even keek Ethan naar hun handen, teruggaand hoe Connor erop had gereageerd, maar hij kon zich niet bedenken waarom Connor zo had gereageerd. De jongen liet niet veel emotie zien, waardoor het moeilijk was te peilen wat voor reactie de jongen precies had willen geven op hun aanraking. Ethan keek op zodra Connor op stond. Meteen stond Ethan ook op zodra hij zag hoe de jongen wankelde. Hij hield meteen zijn armen op om de jongen op te vangen mocht het nodig zijn, maar de jongen leek zich op tijd te herstellen. Langzaam liet Ethan zijn armen weer zakken, maar bleef de jongen voor de zekerheid nog even in de gaten houden. Connor zuchtte eens diep, waarna hij Ethan aankeek. "I'll follow your lead," gaf Connor aan. Ethan keek hem nog even onderzoekend aan, om er zeker van te zijn dat de jongen in staat was om te lopen. ”Alright then. If you can’t keep up or need to rest, just say so. It’s not far from here though,” maakte Ethan duidelijk en hoopte ook dat Connor het zou aangeven als hij het niet volhield, maar daar moest hij Connor op vertrouwen. Nog even keek Ethan hem aan, waarna hij zich richtte op de weg naar zijn huis.
Ethan opende de deur met het gepiep dat de geroeste scharnier maakte. Even keek hij wat verontschuldigend om naar Connor. Het gepiep kon hij makkelijk oplossen daar een likseltje olie, maar het was iets wat hij vergat zodra hij naar binnen liep. Elke dag werd hij eraan herinnert en elke dag vergat hij het weer net zo snel. Hij glimlachte nog even, waarna hij besloot hen niet nog langer in de kou te laten wachten en hij naar binnen stapte. ”You can hang your coat on the radiator there,” sprak Ethan en suggereerde naar de hogere, oude radiator aan de muur. Vroeger had hij een kapstok gehad, maar daar was inmiddels niet veel meer van over. Er lagen nog wat resten op de grond ervan onder de radiator en de spijkers hingen nog aan de muur, maar dat was alles. Ethan trok zijn eigen jas uit en hing deze over de rechterzijde van de radiator. Hij strekte zich even uit en kon een gaap niet onderdrukken. Hij krabde even over zijn achterhoofd terwijl hij de woonkamer in liep. Het was overduidelijk dat het een huis was van een alleenstaande manier. Het was er niet netjes, maar ook niet een ongelooflijke rommel. Er lagen hier en daar wat bierflesjes en handdoeken, maar hij wist de meeste rommel nog in de overvolle zakken vuilnis te houden die in de bijkeuken naast de keuken stonden. Ze stonden daar verborgen. Uit het oog vergat Ethan ze vaak en dat was hoe hij het wou hebben. Hij was behoorlijk lui als het ging om de hygiëne in zijn huis, wat hem nu lichtjes deed schamen. ”I hope you don’t mind the mess,” poogde Ethan verontschuldigend. ”I was planning on cleaning it tomorrow,” loog hij. Een morgen die nooit kwam. Hij liep door de woonkamer naar de keuken, waar hij de koelkast opende. ”I got.. milk, soda and some coke, what would you like?” vroeg Ethan terwijl hij voor zichzelf een flesje bier uit de koelkast gritste.
- Ethan Grossworth
Aantal berichten :
67
Registratiedatum : 24-06-18
Re: Aftermath
van Connor di jul 03, 2018 12:28 am
| CONNOR |
| I think, therefore I am |
.
De opluchting na Connors geruststelling dat het voorstel echt niet zijn keel in geschoven werd, wat ook enige opluchting voor hemzelf teweegbracht was overduidelijk aan de man af te lezen. Hopelijk zou de, redelijk obscure, situatie op deze manier iets minder ongemakkelijk voor beiden voelen. De zenuwen begonnen echter weer bij hem op te spelen toen hij het blauwe bloed op Ethans hand spotte, en hakkelde daardoor wat met zijn woorden terwijl allerlei mogelijk scenario’s door zijn hoofd raasden. Uiteindelijk forceerde hij zichzelf om te kalmeren, concluderend dat het waarschijnlijk iets met red ice te maken had. ”Nice to meet you too Connor,” antwoordde de man nadat Connor zichzelf ook had voorgesteld. Hij glimlachte zwakjes en gaf hem een knikje toe terwijl hij overeind kwam van het bankje, vanuit zijn ooghoeken aanschouwend hoe de jongeman lichtelijk verward zijn handen bestudeerde. Schijnbaar niet realiserend wat er mis mee was. De android besloot er echter niet op te reageren. Hij had geen idee hoeveel de man nog van de thirium nog kon zien, het was te risicovol om naar de afkomst ervan te vragen. Geduldig wachtte hij tot Ethan overeind kwam om hem de weg te leiden naar zijn huis, nog steeds afvragend of dit wel een verstandig besluit was. Kort staarde hij voor zich uit voordat de man hem weer wekte uit zijn korte ‘dagdroom’ om hem toe te spreken dat hij het moest zeggen als hij eventjes een ruststop nodig had of iets dergelijks. Braafjes knikte Connor naar hem, maar liet geen woord los—momenteel nog te druk bezig wezend met zijn eigen gedachtes om volop aandacht te kunnen besteden aan wat Ethan nu precies had gezegd.
Stevig had Connor de hele tocht de pompregulator tegen zich aangeklemd, op zo’n manier dat het er simpelweg uitzag alsof hij het steenkoud had. Terwijl hij een stevige ademhaling simuleerde gingen alle mogelijke opties wat hij met de pompregulator aan moest door zijn hoofd. Hij was er vrij zeker van dat de man hem zou voorstellen zijn jas ergens aan het begin op te hangen. Simpele uitwegen zoals het ongezien onder een kussen op de bank verstoppen vielen dus al af. Door zijn hele buitenoutfit aan te houden zou hij namelijk mogelijk raar en dus mogelijk verdacht overkomen. Na een paar minuten in stilte gelopen te hebben werden zijn ogen groot van schrik toen hij tot de realisatie kwam dat hij na al die tijd nog steeds niet had verwijderd wat de hele wereld liet weten dat je geen rood bloed door je aderen had stromen: de LED. “Pace is a bit high,” constateerde hij zachtjes om wat tijd te rekken en verminderde de snelheid van het tempo terwijl zijn stresslevels nu toch echt wel in het rood schoten. Zelfs de domste leken die niks van de bouw van een android afwisten, wisten wat zo’n verdomd rond LED-lampje betekende. Kort verstijfde hij in zijn bewegingen toen hij realiseerde dat Ethan de voortuin van een huis inliep. Waren ze er nu al? Panisch schoten zijn ogen alle kanten uit en analyseerde elk stukje van de omgeving in de hoop dat er spontaan een geniaal idee hem binnenschoot. Maar niks. Zijn aandacht werd getrokken door een hels gepiep waardoor Connor zijn hoofd met een ruk omdraaide naar de deur om zijn ogen in het verontschuldigde paar van Ethan te sluiten. Nog even overwoog hij om om te draaien en keihard de andere kant op te rennen, maar vreesde dat dat hoogstwaarschijnlijk niet een enorm daverend succes zou worden, waardoor hij toch twijfelend de drempel van de vreemdelings huis overstapte. Terwijl hij de deur achter zich sloot scande hij meteen zijn omgeving. Beneden kon hij niks zinvols vinden totdat zijn ogen op de trap vielen en deze volgden naar de bovenverdieping. Uiteindelijk kwamen de hazelbruine kijkers terecht op een deur die hij nog net kon zien en die toevallig op een kiertje stond. Waarachter -momenteel in Connors ogen- een goudmijn werd schuilgehouden. Een badkamer. Ergens op de achtergrond hoorde hij wat ruis van Ethans stem die waarschijnlijk iets tegen hem zei, maar wat totaal niet bij hem binnenkwam.
“Excuse me,” verontschuldigde hij zich nog beleefd voordat hij de trap op raasde naar de badkamer en deze achter zich op slot deed.
Bedenkelijk keek hij de badkamer in, zich afvragend hoe hij zich dit het beste kon aanpakken. “Alright,” mompelde hij niet lang daarna tegen zichzelf en knielde neer naast de stortbak van het toilet. Hij haalde diep adem voordat hij levensechte geluiden simuleerde alsof hij aan het overgeven was zodat Ethan niet zo goed kon horen dat hij aan de stortbak aan het rommelen was. Terwijl hij de geluiden voorzette maakte hij snel maar voorzichtig de klep van de stortbak los. Vervolgens haalde hij de pompregulator onder zijn jas vandaan en knoopte het plastic zakje waar het al inzat nog steviger vast om te garanderen dat er geen water bij kon komen alvorens hij het gebeuren op een veilige plek in de stortbak vastzette. Als hij dit huis weer zou verlaten zou hij wel weer even ‘naar de wc gaan’ om het weer op te halen. Het leek hem immers niet dat Ethan tijdens elk wc-bezoek even een kijkje nam in de stortbak. Snel bevestigde hij de klep van de stortbak weer en testte deze voor de zekerheid door de wc dior te trekken. Het liefst had hij meteen de pompregulator vervangen, maar kon niet riskeren dat Ethans badkamer helemaal onder het blauwe bloed zou zitten. Uiteindelijk liet hij zijn ogen de ruimte rondgaan tot hij een spiegel vond. Zenuwachtig keek hij zichzelf aan in de spiegel voordat hij de beanie van zijn hoofd aftrok en het LED-lampje op zijn slaap aanschouwde. Vervolgens zette hij de kraan aan zodat het leek alsof hij aan het drinken was om zijn mond te spoelen van het zure braaksel. Dat wat hij gehoord had was dat de huid maar tijdelijk wegtrok als je het lampje eraf trok en kwam het al redelijk snel weer terug, hij had het zelf echter nog nooit aangedurfd. Zonder na te denken griste Connor het scheermesje van de badrand af en plaatste de scherpe randjes aan de zijkant van het lampje. Op hoop van zegen. Zijn eerste poging mislukte waardoor hij lichtjes begon te trillen door de zenuwen, maar gelukkig was hij de tweede maal succesvol en vloog het rondje van zijn slaap af. Net op tijd ving hij het ding tussen zijn vingers en stopte deze in zijn jaszak. Nerveus keek hij in de spiegel naar de witte plek op zijn slaap die gelukkig na een paar seconden transformeerde tot een normale mensenhuid. Verbijsterd liet hij zijn vinger over de huid gaan die zo glad als babybilletjes leek. Een vlaag van opluchting ging door hem heen waarbij hij eventjes zijn ogen sloot om alles te laten bezinken. De android haalde diep adem en liet de lucht langzaam weer uit zijn kunstmatige longen ontsnappen voordat hij de kraan weer uitdraaide en vervolgens met een ongemakkelijke glimlach de badkamer uitstapte. “I’m sorry, I- eh I couldn’t hold it anymore, it was urgent,” sprak hij waarbij zijn wangen een rode kleur kregen uit nervositeit, maar gingen tegelijkertijd ook perfect samen met schaamte in de opgezette situatie. Ondertussen had hij zielig zijn beanie in beide handen vast en zaten zijn haren helemaal door de war wat de situatie nog geloofwaardiger maakte.
Lang besloot Connor er echter niet bij stil te staan en liep de trap af. Des te minder aanwezigheid bij de badkamer, des te beter. Connors hondenbruine ogen vielen op de jas van Ethan die op de radiator lag en legde de zijne ernaast—ervanuit gaand dat dit de ‘kapstok’ was in huis gezien de voormalige er zielig in stukjes naast lag. Dat was overigens niet de enige rommel dat zich in het huis bevond, iets waar de android nu pas rustig de kans voor had om te bestuderen. Het opvallendst waren de flesjes bier die hier en daar rondzwierven, de ene ouder dan de ander. Hij had nooit begrepen wat mensen hadden met alcohol. Ze gingen zich er alleen maar irrationeel en onvoorspelbaar door gedragen, sommige werden zelfs gevaarlijk erdoor. Maar schijnbaar was het ‘leuk’ om dronken te zijn. Connor raakte er alleen maar in de war van, gekke mensen. ”I hope you don’t mind the mess,” poogde Ethan verontschuldigend, overduidelijk niet meer op bezoek hebben gerekend vandaag. Connor wuifde het weg met zijn hand. Het scheelde dat hij het niet kon ruiken waardoor het hem eigenlijk niet zoveel interesseerde. ”I was planning on cleaning it tomorrow,” verzekerde Ethan hem vervolgens waardoor Connor hem recht in zijn ogen aankeek en zijn wenkbrauw optrok. “Liar,” concludeerde hij kalm, maar recht voor zijn raap. Hoogstwaarschijnlijk had de man zichzelf ook al beloofd dat hij vandaag de rotzooi zou opruimen, typisch verschijnsel. Nee, Connor geloofde er helemaal niks van. Toen Ethan wegliep in de richting van de keuken twijfelde Connor eventjes, maar besloot hem toch te volgen. Meteen vielen zijn ogen op de vuilniszakken die een vergadering hielden in een geheim hoekje waardoor hij een geamuseerde grinnik niet kon onderdrukken voordat hij verstijfde toen de beruchte koelkast zijn lichten liet schijnen. ”I got.. milk, soda and some coke, what would you like?” somde hij op waarna de bruinharige snel zijn hoofd schudde. “Oh no no no, I still feel a little sick, I’ll pass if you don’t mind,” smoeste hij met een waterige glimlach en liet zijn ogen dwalen naar het flesje bier dat zich in de mans handen bevond. Wat awkward bleef hij staan, vermoedend dat ze naar de woonkamer zouden verhuizen maar wilde zelf niet de eerste stap daarnaartoe nemen. Hij kwam nooit bij iemand anders thuis waardoor hij niet goed wist wat acceptabel was om te doen en wat niet. Better safe than sorry en wachten op wat Ethan deed, dan iets flikken wat hem zijn wenkbrauwen liet optrekken. Hij liet zijn ogen over de mans lichaam glijden en probeerde in te schatten over hoeveel liter bloed hij beschikte, en hoe gewend zijn lichaam wan t alcohol was geraakt. Doordar alle processen in zijn lichaam niet helemaal optimaal verliep n lukte het h m niet om tot een duidelijke conclusie te komen. "How high is your alcohol tolerance?” besloot hij daarom te vragen zodat hij kon inschatten wanneer de man gek gedrag zou kunnen gaan vertonen. In zijn ogen was het nuttige informatie om te weten, maar realiseerde niet dat het misschien een beetje apart stond om zo uit het niets te vragen. Voor Connor was het simpelweg een onschuldige vraag om informatie te winnen.
De opluchting na Connors geruststelling dat het voorstel echt niet zijn keel in geschoven werd, wat ook enige opluchting voor hemzelf teweegbracht was overduidelijk aan de man af te lezen. Hopelijk zou de, redelijk obscure, situatie op deze manier iets minder ongemakkelijk voor beiden voelen. De zenuwen begonnen echter weer bij hem op te spelen toen hij het blauwe bloed op Ethans hand spotte, en hakkelde daardoor wat met zijn woorden terwijl allerlei mogelijk scenario’s door zijn hoofd raasden. Uiteindelijk forceerde hij zichzelf om te kalmeren, concluderend dat het waarschijnlijk iets met red ice te maken had. ”Nice to meet you too Connor,” antwoordde de man nadat Connor zichzelf ook had voorgesteld. Hij glimlachte zwakjes en gaf hem een knikje toe terwijl hij overeind kwam van het bankje, vanuit zijn ooghoeken aanschouwend hoe de jongeman lichtelijk verward zijn handen bestudeerde. Schijnbaar niet realiserend wat er mis mee was. De android besloot er echter niet op te reageren. Hij had geen idee hoeveel de man nog van de thirium nog kon zien, het was te risicovol om naar de afkomst ervan te vragen. Geduldig wachtte hij tot Ethan overeind kwam om hem de weg te leiden naar zijn huis, nog steeds afvragend of dit wel een verstandig besluit was. Kort staarde hij voor zich uit voordat de man hem weer wekte uit zijn korte ‘dagdroom’ om hem toe te spreken dat hij het moest zeggen als hij eventjes een ruststop nodig had of iets dergelijks. Braafjes knikte Connor naar hem, maar liet geen woord los—momenteel nog te druk bezig wezend met zijn eigen gedachtes om volop aandacht te kunnen besteden aan wat Ethan nu precies had gezegd.
Stevig had Connor de hele tocht de pompregulator tegen zich aangeklemd, op zo’n manier dat het er simpelweg uitzag alsof hij het steenkoud had. Terwijl hij een stevige ademhaling simuleerde gingen alle mogelijke opties wat hij met de pompregulator aan moest door zijn hoofd. Hij was er vrij zeker van dat de man hem zou voorstellen zijn jas ergens aan het begin op te hangen. Simpele uitwegen zoals het ongezien onder een kussen op de bank verstoppen vielen dus al af. Door zijn hele buitenoutfit aan te houden zou hij namelijk mogelijk raar en dus mogelijk verdacht overkomen. Na een paar minuten in stilte gelopen te hebben werden zijn ogen groot van schrik toen hij tot de realisatie kwam dat hij na al die tijd nog steeds niet had verwijderd wat de hele wereld liet weten dat je geen rood bloed door je aderen had stromen: de LED. “Pace is a bit high,” constateerde hij zachtjes om wat tijd te rekken en verminderde de snelheid van het tempo terwijl zijn stresslevels nu toch echt wel in het rood schoten. Zelfs de domste leken die niks van de bouw van een android afwisten, wisten wat zo’n verdomd rond LED-lampje betekende. Kort verstijfde hij in zijn bewegingen toen hij realiseerde dat Ethan de voortuin van een huis inliep. Waren ze er nu al? Panisch schoten zijn ogen alle kanten uit en analyseerde elk stukje van de omgeving in de hoop dat er spontaan een geniaal idee hem binnenschoot. Maar niks. Zijn aandacht werd getrokken door een hels gepiep waardoor Connor zijn hoofd met een ruk omdraaide naar de deur om zijn ogen in het verontschuldigde paar van Ethan te sluiten. Nog even overwoog hij om om te draaien en keihard de andere kant op te rennen, maar vreesde dat dat hoogstwaarschijnlijk niet een enorm daverend succes zou worden, waardoor hij toch twijfelend de drempel van de vreemdelings huis overstapte. Terwijl hij de deur achter zich sloot scande hij meteen zijn omgeving. Beneden kon hij niks zinvols vinden totdat zijn ogen op de trap vielen en deze volgden naar de bovenverdieping. Uiteindelijk kwamen de hazelbruine kijkers terecht op een deur die hij nog net kon zien en die toevallig op een kiertje stond. Waarachter -momenteel in Connors ogen- een goudmijn werd schuilgehouden. Een badkamer. Ergens op de achtergrond hoorde hij wat ruis van Ethans stem die waarschijnlijk iets tegen hem zei, maar wat totaal niet bij hem binnenkwam.
“Excuse me,” verontschuldigde hij zich nog beleefd voordat hij de trap op raasde naar de badkamer en deze achter zich op slot deed.
Bedenkelijk keek hij de badkamer in, zich afvragend hoe hij zich dit het beste kon aanpakken. “Alright,” mompelde hij niet lang daarna tegen zichzelf en knielde neer naast de stortbak van het toilet. Hij haalde diep adem voordat hij levensechte geluiden simuleerde alsof hij aan het overgeven was zodat Ethan niet zo goed kon horen dat hij aan de stortbak aan het rommelen was. Terwijl hij de geluiden voorzette maakte hij snel maar voorzichtig de klep van de stortbak los. Vervolgens haalde hij de pompregulator onder zijn jas vandaan en knoopte het plastic zakje waar het al inzat nog steviger vast om te garanderen dat er geen water bij kon komen alvorens hij het gebeuren op een veilige plek in de stortbak vastzette. Als hij dit huis weer zou verlaten zou hij wel weer even ‘naar de wc gaan’ om het weer op te halen. Het leek hem immers niet dat Ethan tijdens elk wc-bezoek even een kijkje nam in de stortbak. Snel bevestigde hij de klep van de stortbak weer en testte deze voor de zekerheid door de wc dior te trekken. Het liefst had hij meteen de pompregulator vervangen, maar kon niet riskeren dat Ethans badkamer helemaal onder het blauwe bloed zou zitten. Uiteindelijk liet hij zijn ogen de ruimte rondgaan tot hij een spiegel vond. Zenuwachtig keek hij zichzelf aan in de spiegel voordat hij de beanie van zijn hoofd aftrok en het LED-lampje op zijn slaap aanschouwde. Vervolgens zette hij de kraan aan zodat het leek alsof hij aan het drinken was om zijn mond te spoelen van het zure braaksel. Dat wat hij gehoord had was dat de huid maar tijdelijk wegtrok als je het lampje eraf trok en kwam het al redelijk snel weer terug, hij had het zelf echter nog nooit aangedurfd. Zonder na te denken griste Connor het scheermesje van de badrand af en plaatste de scherpe randjes aan de zijkant van het lampje. Op hoop van zegen. Zijn eerste poging mislukte waardoor hij lichtjes begon te trillen door de zenuwen, maar gelukkig was hij de tweede maal succesvol en vloog het rondje van zijn slaap af. Net op tijd ving hij het ding tussen zijn vingers en stopte deze in zijn jaszak. Nerveus keek hij in de spiegel naar de witte plek op zijn slaap die gelukkig na een paar seconden transformeerde tot een normale mensenhuid. Verbijsterd liet hij zijn vinger over de huid gaan die zo glad als babybilletjes leek. Een vlaag van opluchting ging door hem heen waarbij hij eventjes zijn ogen sloot om alles te laten bezinken. De android haalde diep adem en liet de lucht langzaam weer uit zijn kunstmatige longen ontsnappen voordat hij de kraan weer uitdraaide en vervolgens met een ongemakkelijke glimlach de badkamer uitstapte. “I’m sorry, I- eh I couldn’t hold it anymore, it was urgent,” sprak hij waarbij zijn wangen een rode kleur kregen uit nervositeit, maar gingen tegelijkertijd ook perfect samen met schaamte in de opgezette situatie. Ondertussen had hij zielig zijn beanie in beide handen vast en zaten zijn haren helemaal door de war wat de situatie nog geloofwaardiger maakte.
Lang besloot Connor er echter niet bij stil te staan en liep de trap af. Des te minder aanwezigheid bij de badkamer, des te beter. Connors hondenbruine ogen vielen op de jas van Ethan die op de radiator lag en legde de zijne ernaast—ervanuit gaand dat dit de ‘kapstok’ was in huis gezien de voormalige er zielig in stukjes naast lag. Dat was overigens niet de enige rommel dat zich in het huis bevond, iets waar de android nu pas rustig de kans voor had om te bestuderen. Het opvallendst waren de flesjes bier die hier en daar rondzwierven, de ene ouder dan de ander. Hij had nooit begrepen wat mensen hadden met alcohol. Ze gingen zich er alleen maar irrationeel en onvoorspelbaar door gedragen, sommige werden zelfs gevaarlijk erdoor. Maar schijnbaar was het ‘leuk’ om dronken te zijn. Connor raakte er alleen maar in de war van, gekke mensen. ”I hope you don’t mind the mess,” poogde Ethan verontschuldigend, overduidelijk niet meer op bezoek hebben gerekend vandaag. Connor wuifde het weg met zijn hand. Het scheelde dat hij het niet kon ruiken waardoor het hem eigenlijk niet zoveel interesseerde. ”I was planning on cleaning it tomorrow,” verzekerde Ethan hem vervolgens waardoor Connor hem recht in zijn ogen aankeek en zijn wenkbrauw optrok. “Liar,” concludeerde hij kalm, maar recht voor zijn raap. Hoogstwaarschijnlijk had de man zichzelf ook al beloofd dat hij vandaag de rotzooi zou opruimen, typisch verschijnsel. Nee, Connor geloofde er helemaal niks van. Toen Ethan wegliep in de richting van de keuken twijfelde Connor eventjes, maar besloot hem toch te volgen. Meteen vielen zijn ogen op de vuilniszakken die een vergadering hielden in een geheim hoekje waardoor hij een geamuseerde grinnik niet kon onderdrukken voordat hij verstijfde toen de beruchte koelkast zijn lichten liet schijnen. ”I got.. milk, soda and some coke, what would you like?” somde hij op waarna de bruinharige snel zijn hoofd schudde. “Oh no no no, I still feel a little sick, I’ll pass if you don’t mind,” smoeste hij met een waterige glimlach en liet zijn ogen dwalen naar het flesje bier dat zich in de mans handen bevond. Wat awkward bleef hij staan, vermoedend dat ze naar de woonkamer zouden verhuizen maar wilde zelf niet de eerste stap daarnaartoe nemen. Hij kwam nooit bij iemand anders thuis waardoor hij niet goed wist wat acceptabel was om te doen en wat niet. Better safe than sorry en wachten op wat Ethan deed, dan iets flikken wat hem zijn wenkbrauwen liet optrekken. Hij liet zijn ogen over de mans lichaam glijden en probeerde in te schatten over hoeveel liter bloed hij beschikte, en hoe gewend zijn lichaam wan t alcohol was geraakt. Doordar alle processen in zijn lichaam niet helemaal optimaal verliep n lukte het h m niet om tot een duidelijke conclusie te komen. "How high is your alcohol tolerance?” besloot hij daarom te vragen zodat hij kon inschatten wanneer de man gek gedrag zou kunnen gaan vertonen. In zijn ogen was het nuttige informatie om te weten, maar realiseerde niet dat het misschien een beetje apart stond om zo uit het niets te vragen. Voor Connor was het simpelweg een onschuldige vraag om informatie te winnen.
- Connor
Aantal berichten :
65
Registratiedatum : 21-06-18
Leeftijd : 24
Re: Aftermath
van Ethan Grossworth di jul 03, 2018 11:11 pm
Zo af en toe keek Ethan achter om, om er zeker van te zijn dat de jongen hem nog volgde en zijn tempo nog vol kon houden. . “Pace is a bit high,” sprak Connor en verminderde zijn snelheid. Ethan glimlachte meteen geruststellend. ”No worries; we’re already here,” antwoordde Ethan en opende de deur met luid gepiep. Het leek de jongen echter niet gerust te stellen dat ze er nu waren. De nervositeit bij de jongen leek enkel te stijgen. Misschien was het omdat de jongen zich nu pas realiseerde dat hij zich in het huis van een vreemde begaf. Ethan schraapte zijn keel en probeerde de jongen op zijn gemak te stellen door hem te zeggen waar hij zijn jas op kon hangen, maar op de aandacht van de jongeman leek totaal ergens anders te liggen. Zijn blik was niet eens op hem gericht. “Excuse me,” sprak Connor nog, voordat hij in een rechte lijn naar boven liep. Wat verbaasd keek Ethan de jongeman na. Waar ging Connor in hemelsnaam heen? Wat was er zo dringend dat hij naar boven moest en hoe wist hij dat hij het daar kon vinden? Een antwoord kwam al snel. Ethan kneep even zijn ogen dicht bij het horen van het o zo bekende, maar o zo verschrikkelijke geluid. Hij schudde even zijn hoofd en opende zijn ogen met de gedachten om zijn aandacht op iets anders te vestigen. Alles was beter dan dit aanhoren. Hij trok zijn jas uit en legde deze over de radiator heen. Hij ging even met zijn hand door zijn haren heen en twijfelde over wat hij moest doen. Ergens kreeg hij de neiging om naar boven te gaan en om te kijken hoe het met de jongen ging. Inmiddels leek het er wel op dat er meer aan de hand was, dan de jongen hem vertelde. Echter wist Ethan ook dat hij zo goed als, als een vreemde was en kon zich goed voorstellen dat Connor liever niet had dat Ethan bij hem was op het moment. Ethan keek op zodra het geluid stopte en vervolgens de wc werd doorgetrokken. Afwachtend keek Ethan omhoog naar de trap. Nog even bleef het stil, totdat Connor uiteindelijk bovenaan de trap verscheen. Zijn haren zaten wat door de war, en lag een lichte blos op zijn wangen en hij had zijn beany onschuldig in zijn handen vast. Op het moment zou Ethan zich vast bezorgd moeten voelen, en natuurlijk deed hij dat ook, maar een ander, sterker gevoel overspoelde hem eerst. Hij vond de jongen er kwetsbaar uit zien. Maar niet op een slechte manier. Niet op een manier waarop Ethan medeleven kreeg met de jongen. Ethan vond de jongen schattig. Hij zag er lief uit. Ethan kreeg de neiging om de jongen een knuffel te geven, maar hield zich in. Daarbij besefte Ethan zich ook meteen waar zijn gedachtes naar toe gingen. Hij week even zijn blik af en probeerde een ongemakkelijke sfeer te voorkomen. “I’m sorry, I- eh I couldn’t hold it anymore, it was urgent,” verontschuldigde Connor zich. Ethan keek hem aan en merkte op hoe de blos Connor’s wangen sierde. Ethan schudde zijn hoofd. ”No need to apologize. I hope you feel a bit better. Would hate to see you run off like that again,” sprak Ethan met een klein glimlachje. Nog even keek hij hem aan, waarna hij de woonkamer naar binnen liep. ”Let’s get something to drink shall we.”
Eenmaal in de keuken aangekomen verontschuldigde Ethan zich voor de rommel. Zoals de meeste mensen die op zichzelf woonde, kwam er veel rommel bij kijken. Er waren immers geen andere mensen om zich aan de rommel te irriteren en als jij het niet erg vond, waarom zou je het dan opruimen? Desondanks die gedachten weerklonk al snel de leugen dat hij het morgen zou opruimen. Een leugen waar Connor snel doorheen keek, letterlijk. De jongen keek hem recht aan en trok een wenkbrauw op. “Liar,” concludeerde Connor. Ethan keek even verbaasd op, waarna hij zachtjes grinnikte. ”We only know each other for a few minutes and you can already see right past the lies,” merkte Ethan op. Hij besefte zich dat er meer mensen die zijn gedrag vertoonde, dus natuurlijk kon Connor het daarvan denken, maar Ethan vond het leuker om te denken dat de jongen hem goed kende, ook al was dat nog lang niet de zaak. Terwijl Ethan zich op de koelkast richtte, hoorde hij zacht gegrinnik achter zich. Hij hoefde niet om te kijken om te weten dat zijn mooie vuilniszakken daarvoor zorgde. Hij liet een onhoorbare zucht uit zijn mond varen, waarna hij recht kwam en opsomde wat hij in de koelkast had. Hij kon er vanuit gaan dat Connor liever geen drinken had, aangezien hij net nog boven de wc had gehangen, maar misschien had de jongen liever iets anders gehad, naast water, om zijn mond te spoelen. Ethan keek even om naar Connor. De blik in diens bruine ogen zei eigenlijk al genoeg. De jongen schudde dan ook vrijwel meteen zijn hoofd. “Oh no no no, I still feel a little sick, I’ll pass if you don’t mind,” gaf Connor de reden die Ethan al wel had aan zien komen. De man knikte daarom ook eens begrijpend. ”I understand. If you want to drink anything, just grab anything you want from the fridge or just some water from the sink,” sprak Ethan nog, om er zeker van te zijn dat de jongen niet veel afhankelijk van hem werd en gewoon drinken pakte wanneer deze dat wou. Ethan richtte zich even op de koelkast om de deur hiervan dicht te doen, maar zodra hij zich weer op Connor richtte en wou voorstellen om terug naar de woonkamer te gaan, merkte hij op hoe de jongen naar hem keek. Vragend keek Ethan even naar zijn eigen lichaam. Hij had toch geen besmeurde kleren aan? Geen kleren met het blauwe bloed of scheuren van zijn beroep? Hij keek even naar zijn kleren, zowel voor- als achterkant, maar merkte niks op. Zijn vragende blik ging daarom al snel terug naar Connor. [b"How high is your alcohol tolerance?”[/b] was de vraag. Ethan keek op van de vraag. Het was niet een vraag die hij vaak gesteld kreeg. Zelf had hij er ook nog nooit vaak over nagedacht. Zijn blik ging door het onderwerp even naar het bierflesje in zijn hand. ”I think it’s pretty high,” gokte Ethan. Als hij eenmaal dronken was, voelde het voor hem aan alsof hij nog perfect normaal was. Zelf kon hij de lijn dus niet echt goed trekken. Omstanders zouden het verschil beter kunnen zien. Als hij te veel op had, had hij namelijk de gewoonte om emotioneel te worden en aanhankelijk. Hij beschouwde zichzelf als een open persoon, maar als hij eenmaal dronken was kon je antwoorden krijgen op echt álle vragen. Ethan richtte zijn blik weer op de jongen en glimlachte geruststellend. ”But don’t worry. I won’t get drunk. I have you now to keep me sober and happy,” knipoogde hij, waarna hij de jongen wenkte en terug de woonkamer in liep. Hij nam een gulzige slok van zijn bier en nam plaats op de oude bank die nog net niet uit elkaar viel. Even richtte hij zijn blik op de tv, weifelend of hij de tv aan moest zetten om een ongemakkelijke sfeer te voorkomen of niet. Voor nu besloot hij nog een poging te wagen. Hij klopte uitnodigend naast hem op de bank, waar behoorlijk wat stof door op kwam steigen, en hoopte dat Connor naast hem plaats zou nemen. ”So, Connor,” begon Ethan met een lichte grijns. ”Why won’t you tell me a bit more about yourself? For example; what’s your age?” vroeg Ethan en hoopte dat hij hiermee een diepgaand gesprek kon beginnen en meer informatie over Connor te weten kon komen. Echter besefte Ethan zich plots dat dit misschien helemaal niet de goede timing ervoor was. Connor had zich zo normaal gedragen, in vergelijking met andere mensen die net hadden overgegeven, dat Ethan het haast al weer was vergeten. Meteen kwam Ethan wat rechter zitten en boog hij wat naar de jongen toe om diens gezicht goed te bestuderen. ”You’re alright right? No more running off to the bathroom? No more stomach ache or low energy?” vlogen de bezorgde vragen uit zijn mond terwijl hij de jongen onderzoekend en doordringend aankeek. Hij hoopte hiermee te voorkomen dat Connor tegen hem zou liegen om hem gerust te stellen. Ethan geloofde dan ook graag dat hij een persoon was die het snel herkende als iemand loog, maar in deze dagen leken de mensen wel beter te kunnen liegen. En dan had hij nog niet eens door dat de jongen voor hem alles behalve een mens was.
- Ethan Grossworth
Aantal berichten :
67
Registratiedatum : 24-06-18
Re: Aftermath
van Connor wo jul 04, 2018 3:29 pm
| CONNOR |
| I think, therefore I am |
.
Een hele opluchting was door zijn lichaam gegaan toen hij het voor elkaar had gekregen alles wat zou kunnen verraden dat hij een android was te verstoppen. Desondanks voelde hij nog steeds enige nervositeit toen hij de badkamer uitkwam wat een rode waas op zijn gelaat creëerde. Onschuldig keek hij naar Ethan die beneden aan de trap stond en verontschuldigde zich terwijl hij zichzelf langzaam naar beneden hielp. ”No need to apologize. I hope you feel a bit better. Would hate to see you run off like that again,” reageerde Ethan met een glimlachje waardoor de android wat ontspande. Gelukkig, hij leek niet achterdochtig jegens de situatie. Hij kopieerde vervolgens Ethans gedrag door zijn jas uit te trekken om een wit blouseje te onthullen waarvan hij enige knoopjes was verloren in de loop der tijd. Zelf had hij er nooit echt wat omgegeven dat het niet helemaal gesloten was omdat hij nooit naar buiten ging zonder jas aan. Nu begon hij er echter aan te twijfelen of het er niet onverzorgd uitzag, maar toen hij eenmaal de kans kreeg zijn gegevens te bestuderen merkte hij op het Ethan waarschijnlijk een worst kon wezen hoe hij gekleed was. Toch keek hij snel even of zijn huid rond de pompregulator wel helemaal netjes rozekleurig gevormd was zonder witte vlekken van z'n 'onderhuid', wat tot zijn opluchting gewoon in orde was. Niets om zich zorgen over te maken dus. Kort haalde hij dan ook zijn schouders op en legde vervolgens zijn jas naast die van Ethan en zijn beanie daarbovenop. Als laatste trok hij zijn schoenen uit en plaatste dezen tegen de muur aan. Hij keek op toen Ethan mededeelde om wat drinken te gaan halen en vervolgens de woonkamer in verdween. Snel volgde hij hem en amuseerde zich om de manier waarop de jongeman zich verontschuldigde voor de rotzooi in zijn huis. Typisch dat mannelijke mensensmoesje dat ze het morgen wel zouden doen, een morgen waarvan de zon nooit opkwam. Connor kon het dan ook niet laten om hem te exposen dat hij echt wel wist dat het er waarschijnlijk niet van zou komen. Eerst vormde een verbaasde blik op de mans gelaat na zijn constatering, maar ging al snel over in een lach. ”We only know each other for a few minutes and you can already see right past the lies,” grinnikte Ethan waardoor Connor een zacht lachje vormde, vermoedend dat waarschijnlijk nog nooit eerder iemand hem erop gewezen had. Het stel vuilniszakken die hij later in de keuken spotte bevestigde zijn vermoedens nogmaals waardoor er nogmaals een grinnik uit zijn mond ontsnapte. Die verdween echter weer snel toen Ethan opsomde wat hij te drinken had, naar de koelkast kijken alsof het monster van lochness erin verscholen zat. Snel en lichtelijk gestrest wees hij het aanbod af, het nu heel handig op zijn kotspartij boven kunnen gooien. ”I understand. If you want to drink anything, just grab anything you want from the fridge or just some water from the sink,” zei Ethan vervolgens waarop Connor knikte terwijl hij in zijn gedachtes zo hard nee schudde als maar kon. “Will do,” antwoordde hij. Toen hij had gevraagd naar de alcoholtolerantie van de man leek zijn blik echter minder begripvol, waardoor Connor ietwat begon te twijfelen. Was het raar wat hij zonet had gevraagd. ”I think it’s pretty high,” antwoordde de man uiteindelijk maar klonk niet helemaal zeker van zijn woord. Net voordat hij erop kon reageren was Ethan hem weer voor om zijn verhaal af te maken. ”But don’t worry. I won’t get drunk. I have you now to keep me sober and happy,” stelde de man hem gerust waarna een allesbehalve subtiele knipoog volgde en hij hem wenkte om hem te volgen. “You drink to be happy?” vroeg hij terwijl hij hem verward aankeek. Hij wist nooit zo goed hoe hij knipogen moest opvatten; ze konden vriendelijk en sarcastisch zijn, maar er kon ook een flirterige aard achterzitten. Welke aard deze knipoog bevatte was hem dan ook een raadsel. Veel te lang de tijd om erover na te denken had hij echter niet, want Ethan klopte al snel op het plekje van de bank naast waabij het stof begon te dansen. Iemand met een stofallergie moest zich hier echt niet begegeven. Hij liet het hem geen twee keer zeggen en nam naast hem plaats op de oude bank die zijn taak nog goed verrichte. In plaats van zo recht mogelijk als een typisch robotje te zitten besloot hij wat schuin te zitten met zijn benen op de bank. Kort sloot hij zijn ogen even tevreden, al kunnen genieten van de kleine dingen—zoals simpelweg iemand naast hem hebben zitten. “So Connor,” begon hij met een grijns op zijn smoel waardoor hij zijn ogen weer openende om hem vragend aan te kijken. ”Why won’t you tell me a bit more about yourself? For example; what’s your age?” vervolgde hij waardoor hij hem beduusd aankeek. Iets over zichzelf vertellen? Zijn leeftijd? Hell, zover hij wist was zijn lijf officieel maar twee jaar oud, hoogstens drie, maar wist ook dat dat totaal geen geloofwaardig antwoord zou zijn. Nog voordat hij echter goed de kans had gekregen om erover na te denken kwam er nog een tal van vragen uit de man zijn mond stromen over zijn gezondheid waarbij de man de afstand tussen hen had verminderd. Ze keken elkaar recht aan alsof het een staarwedstrijd was, maar Connor verbrak het oogcontact al tamelijk snel en vergrootte de afstand weer tussen hen. “Hold your horses Ethan, my goodness,” lachte hij zacht, lichtelijk nerveus doordat hij zo doorborend werd aangekeken. Vervolgens zuchtte hij diep en week zijn blik even af voordat hij zijn bruine ogen weer in die van Ethan sloot. Hij legde zijn hand even op zijn schouder. “Look, I appreciate your concern Ethan, I really do since I don’t experience that often, but I’m okay, believe me, still tired but nothing to worry about,” probeerde hij de man gerust te stellen met een zwakke glimlach, hopend dat hij het erbij zou laten. Connor wilde kosten wat het kost voorkomen dat hij per ongeluk iets over zijn lippen liet glijden wat zijn bestaan zou verraden. Uiteindelijk liet hij zijn hand van de mans schouder glijden en ging weer comfortabel zitten, met zijn voeten in Ethans richting om wat afstand te bewaren. Ondertussen liet hij zijn ogen de omgeving rondgaan. “I am twentyf-“ begon hij, hem zijn net verzonnen leeftijd willen vertellen totdat zijn ogen vielen op een ingelijste foto van een jongetje aan de muur. Door een snelle analyse van zijn gezicht kwam hij erachter dat het jongetje dezelfde achternaam als Ethan had, Grossworth, en volgens de gegevens die hij nog kon achterhalen ook op dit adres woonde. “Oh, I hope I eh- didn’t wake your son up when I was in the bathroom?” sprak hij terwijl hij zijn ogen van de foto naar die van Ethan liet glijden, overduidelijk kunnen zien dat hij sprekend op zijn vader leek. Een kort glimlachje verscheen op zijn gezicht terwijl hij Ethan aankeek, het schattig vindend dat zijn zoontje zijn evenbeeld was—maar onwetend dat een glimlach voor de situatie wat betreft zijn zoontje allesbehalve gepast was.
Een hele opluchting was door zijn lichaam gegaan toen hij het voor elkaar had gekregen alles wat zou kunnen verraden dat hij een android was te verstoppen. Desondanks voelde hij nog steeds enige nervositeit toen hij de badkamer uitkwam wat een rode waas op zijn gelaat creëerde. Onschuldig keek hij naar Ethan die beneden aan de trap stond en verontschuldigde zich terwijl hij zichzelf langzaam naar beneden hielp. ”No need to apologize. I hope you feel a bit better. Would hate to see you run off like that again,” reageerde Ethan met een glimlachje waardoor de android wat ontspande. Gelukkig, hij leek niet achterdochtig jegens de situatie. Hij kopieerde vervolgens Ethans gedrag door zijn jas uit te trekken om een wit blouseje te onthullen waarvan hij enige knoopjes was verloren in de loop der tijd. Zelf had hij er nooit echt wat omgegeven dat het niet helemaal gesloten was omdat hij nooit naar buiten ging zonder jas aan. Nu begon hij er echter aan te twijfelen of het er niet onverzorgd uitzag, maar toen hij eenmaal de kans kreeg zijn gegevens te bestuderen merkte hij op het Ethan waarschijnlijk een worst kon wezen hoe hij gekleed was. Toch keek hij snel even of zijn huid rond de pompregulator wel helemaal netjes rozekleurig gevormd was zonder witte vlekken van z'n 'onderhuid', wat tot zijn opluchting gewoon in orde was. Niets om zich zorgen over te maken dus. Kort haalde hij dan ook zijn schouders op en legde vervolgens zijn jas naast die van Ethan en zijn beanie daarbovenop. Als laatste trok hij zijn schoenen uit en plaatste dezen tegen de muur aan. Hij keek op toen Ethan mededeelde om wat drinken te gaan halen en vervolgens de woonkamer in verdween. Snel volgde hij hem en amuseerde zich om de manier waarop de jongeman zich verontschuldigde voor de rotzooi in zijn huis. Typisch dat mannelijke mensensmoesje dat ze het morgen wel zouden doen, een morgen waarvan de zon nooit opkwam. Connor kon het dan ook niet laten om hem te exposen dat hij echt wel wist dat het er waarschijnlijk niet van zou komen. Eerst vormde een verbaasde blik op de mans gelaat na zijn constatering, maar ging al snel over in een lach. ”We only know each other for a few minutes and you can already see right past the lies,” grinnikte Ethan waardoor Connor een zacht lachje vormde, vermoedend dat waarschijnlijk nog nooit eerder iemand hem erop gewezen had. Het stel vuilniszakken die hij later in de keuken spotte bevestigde zijn vermoedens nogmaals waardoor er nogmaals een grinnik uit zijn mond ontsnapte. Die verdween echter weer snel toen Ethan opsomde wat hij te drinken had, naar de koelkast kijken alsof het monster van lochness erin verscholen zat. Snel en lichtelijk gestrest wees hij het aanbod af, het nu heel handig op zijn kotspartij boven kunnen gooien. ”I understand. If you want to drink anything, just grab anything you want from the fridge or just some water from the sink,” zei Ethan vervolgens waarop Connor knikte terwijl hij in zijn gedachtes zo hard nee schudde als maar kon. “Will do,” antwoordde hij. Toen hij had gevraagd naar de alcoholtolerantie van de man leek zijn blik echter minder begripvol, waardoor Connor ietwat begon te twijfelen. Was het raar wat hij zonet had gevraagd. ”I think it’s pretty high,” antwoordde de man uiteindelijk maar klonk niet helemaal zeker van zijn woord. Net voordat hij erop kon reageren was Ethan hem weer voor om zijn verhaal af te maken. ”But don’t worry. I won’t get drunk. I have you now to keep me sober and happy,” stelde de man hem gerust waarna een allesbehalve subtiele knipoog volgde en hij hem wenkte om hem te volgen. “You drink to be happy?” vroeg hij terwijl hij hem verward aankeek. Hij wist nooit zo goed hoe hij knipogen moest opvatten; ze konden vriendelijk en sarcastisch zijn, maar er kon ook een flirterige aard achterzitten. Welke aard deze knipoog bevatte was hem dan ook een raadsel. Veel te lang de tijd om erover na te denken had hij echter niet, want Ethan klopte al snel op het plekje van de bank naast waabij het stof begon te dansen. Iemand met een stofallergie moest zich hier echt niet begegeven. Hij liet het hem geen twee keer zeggen en nam naast hem plaats op de oude bank die zijn taak nog goed verrichte. In plaats van zo recht mogelijk als een typisch robotje te zitten besloot hij wat schuin te zitten met zijn benen op de bank. Kort sloot hij zijn ogen even tevreden, al kunnen genieten van de kleine dingen—zoals simpelweg iemand naast hem hebben zitten. “So Connor,” begon hij met een grijns op zijn smoel waardoor hij zijn ogen weer openende om hem vragend aan te kijken. ”Why won’t you tell me a bit more about yourself? For example; what’s your age?” vervolgde hij waardoor hij hem beduusd aankeek. Iets over zichzelf vertellen? Zijn leeftijd? Hell, zover hij wist was zijn lijf officieel maar twee jaar oud, hoogstens drie, maar wist ook dat dat totaal geen geloofwaardig antwoord zou zijn. Nog voordat hij echter goed de kans had gekregen om erover na te denken kwam er nog een tal van vragen uit de man zijn mond stromen over zijn gezondheid waarbij de man de afstand tussen hen had verminderd. Ze keken elkaar recht aan alsof het een staarwedstrijd was, maar Connor verbrak het oogcontact al tamelijk snel en vergrootte de afstand weer tussen hen. “Hold your horses Ethan, my goodness,” lachte hij zacht, lichtelijk nerveus doordat hij zo doorborend werd aangekeken. Vervolgens zuchtte hij diep en week zijn blik even af voordat hij zijn bruine ogen weer in die van Ethan sloot. Hij legde zijn hand even op zijn schouder. “Look, I appreciate your concern Ethan, I really do since I don’t experience that often, but I’m okay, believe me, still tired but nothing to worry about,” probeerde hij de man gerust te stellen met een zwakke glimlach, hopend dat hij het erbij zou laten. Connor wilde kosten wat het kost voorkomen dat hij per ongeluk iets over zijn lippen liet glijden wat zijn bestaan zou verraden. Uiteindelijk liet hij zijn hand van de mans schouder glijden en ging weer comfortabel zitten, met zijn voeten in Ethans richting om wat afstand te bewaren. Ondertussen liet hij zijn ogen de omgeving rondgaan. “I am twentyf-“ begon hij, hem zijn net verzonnen leeftijd willen vertellen totdat zijn ogen vielen op een ingelijste foto van een jongetje aan de muur. Door een snelle analyse van zijn gezicht kwam hij erachter dat het jongetje dezelfde achternaam als Ethan had, Grossworth, en volgens de gegevens die hij nog kon achterhalen ook op dit adres woonde. “Oh, I hope I eh- didn’t wake your son up when I was in the bathroom?” sprak hij terwijl hij zijn ogen van de foto naar die van Ethan liet glijden, overduidelijk kunnen zien dat hij sprekend op zijn vader leek. Een kort glimlachje verscheen op zijn gezicht terwijl hij Ethan aankeek, het schattig vindend dat zijn zoontje zijn evenbeeld was—maar onwetend dat een glimlach voor de situatie wat betreft zijn zoontje allesbehalve gepast was.
- Connor
Aantal berichten :
65
Registratiedatum : 21-06-18
Leeftijd : 24
Re: Aftermath
van Ethan Grossworth wo jul 04, 2018 7:34 pm
Ethan begreep dat de jongen nog last kon hebben van zijn darmen en daarom liever niet iets te drinken had, maar Ethan wou voorkomen dat de jongen daarom helemaal niks zou drinken of eten. Daarom maakte hij duidelijk dat Connor iets te drinken moest pakken als hij zich beter voelde. Hij wou ervoor zorgen dat Connor zich thuis voelde bij hem en hoopte hem met zijn worden gerust te stellen. De nervositeit die Connor had gehad tijdens het betreden van het huis leek al minder te zijn, maar Ethan wou deze het liefst helemaal weg hebben. De vraag naar zijn alcohol tolerantie kwam onverwachts. Niet vaak werd er naar gevraagd. Meestal werd er naar gevraagd als het overduidelijk was dat hij al dronken was en was de vraag dan eigenlijk totaal overbodig. Ethan gokte erop dat zijn tolerantie aardig hoog lag. Hij dronk immers vaak en veel, dus had hij al een behoorlijke tolerantie opgebouwd. Daarbij wist hij niet hoe hij was als hij dronken was. Omstanders hadden een paar keer gezegd dat hij aanhankelijk werd of te emotioneel, maar Ethan geloofde dat niet. Waarschijnlijk had hij te veel trots en was hij te koppig om het te geloven. Ethan ging er vanuit dat Connor de vraag stelde om te weten wanneer Ethan dronken zou zijn. De man probeerde daarom hem meteen gerust te stellen door hem te zeggen dat hij niet veel zou drinken, aangezien Connor er bij was. Connor was op het moment de perfecte afleiding die Ethan nodig had. Het bier werd haast enkel nog bijzaak. Connor leek de woorden niet te begrijpen. Hij keek hem wat verward aan. “You drink to be happy?” vroeg de jongen waarin zijn ongrijpbaarheid in door schemerde. Ethan grijnsde wat scheefjes. ”To forget the things that trouble you makes happy and drinking helps you to forget it,” legde Ethan uit. Ethan schudde even zijn hoofd. Hij wou er niet verder over praten. Hij wou er niet aan denken. Hij wou het vergeten, erover praten zou het dus enkel erger maken. Ethan zette zich op de bank neer en klopte uitnodigend op de bank, waarna hij een teug van zijn bier nam. Hij hoopte dat Connor niet al te vies was van wat stof, anders zou de jongen zich helemaal niet op zijn plek voelen in zijn huis. Gelukkig nam Connor al snel plaats naast hem en leek hij te genieten van de rust. Desondanks de stilte die dreigde te volgen, besloot Ethan toch het gesprek aan te gaan. Hij voelde dan ook enige nieuwsgierigheid naar de jongen en in de stilte zou hij toch enkel weer terug vallen op dat ene onderwerp dat hem meer deed drinken. Echter, zodra hij de vragen stelde om de stilte te doorbreken, besefte hij zich dat Connor zich misschien nog helemaal niet goed genoeg voelde om een gesprek te hebben. De bezorgdheid nam in één klap meteen weer toe en voordat hij het zichzelf goed besefte, was hij naar Connor toe gebogen en vuurde hij verschillende vragen naar diens hoofd af terwijl hij hem doordringend aankeek. Het oogcontact werd verbroken en de afstand werd weer een beetje terug gewonnen door Connor. “Hold your horses Ethan, my goodness,” lachte Connor zachtjes en wat nerveus. Ethan werd zo uit zijn waas gehaald en besefte zich wat hij deed. Hij slikte eens en lachte wat onhandig. ”Oh I’m sorry. Didn’t mean to ‘attack’ you like this,” verontschuldigde Ethan zich. Hij wou voorkomen dat hij Connor dwong iets te zeggen wat hij liever niet wou zeggen. Hij wou enkel zeker weten dat het goed ging met de jongen. Hij week zijn blik even af doordat hij zich behoorlijk schuldig voelde over zijn actie, maar keek op zodra hij een hand op zijn schouder voelde. “Look, I appreciate your concern Ethan, I really do since I don’t experience that often, but I’m okay, believe me, still tired but nothing to worry about,” legde Connor uit. Ethan keek hem met een klein glimlachje aan. ”Thank you for saying that. I’ll try my best to let my worries go,” reageerde Ethan met een klein glimlachje en schudde zijn hoofd nog even door zijn eigen stommiteit. Zodra Connor zijn hand liet zakken van zijn schouder, nam Ethan weer de afstand waar hij eerder had gezeten. Hij merkte ook hoe Connor met zijn voeten richting hem zat. De jongen was vast geschrokken van zijn actie. Waarom was Ethan dan ook zo dichtbij gekomen? Hij had het nog nooit eerder gehad dat hij zo impulsief had gereageerd en daarbij zo dichtbij hem was gekomen. Het was niet zijn bedoeling geweest en toch had het niet verkeerd aangevoeld. Ethan week zijn blik af. Hij zette het flesje aan zijn mond om de gevoelens en gedachten weg te spoelen. Hij wou er niet te veel over nadenken. Hij wou enkel rust hebben. “I am twentyf-“ klonk het. Ethan keek op zodra de jongen zijn zin niet afmaakte. Ethan trok een wenkbrauw op, maar was ergens blij dat Connor zelf het gesprek weer oppakte. Dan hoefde ze tenminste niet bij de ongemakkelijke sfeer te blijven hangen. Hij vroeg zich enkel wel af waarom de jongen zijn zin niet afmaakte. Ethan volgde daarom Connors blik die hem bracht naar de foto van zijn zoon. Meteen voelde hij een baksteen in zijn maag zinken en het fijne, kriebelend gevoel, verdween als sneeuw voor de zon. Hetzelfde gold voor de glimlach die rond zijn lippen had gelegen. “Oh, I hope I eh- didn’t wake your son up when I was in the bathroom?” Ethan slikte eens, zich beseffend dat hij nu visite had en daarom niet boos dingen weg kon smijten in zijn huis. Zijn blik ging naar Connor die hem met een glimlachje aankeek. Iets wat heel confronterend aanvoelde. Ethan goot de rest van zijn bier achterover en kwam recht. ”He’s not home. It’s a long story,” reageerde Ethan kortaf en hoopte plechtig dat Connor de hint kreeg dat hij er niet verder naar moest vragen. In een paar driftige, gefrustreerde stappen kwam hij in de keuken aan en besloot twee nieuwe flesjes bier te pakken. In eerste instanties één voor hem en één voor Connor, door de gevoelens en gedachten die hij het liefste wou negeren, maar nu niet meer kon negeren, was hij even vergeten dat Connor geen alcohol dronk. Ethan nam terug plaats op de bank en zette de flesjes op de koffietafel voor hen neer. Even keek hij naar de flesjes, waarna hij er één van pakte en een paar slokken van nam. Hij wreef even met een hand over zijn voorhoofd heen. Het frustreerde hem dat hij zo reageerde waar Connor bij was. Hij wou voorkomen dat Connor deze kant van hem leerde kennen. Hij wou er dan ook zeker niet over praten. Even schraapte hij zijn keel, waarna hij zijn blik even verontschuldigend op Connor richtte. ”So twentyfive hm?” probeerde Ethan het gesprek weer op te pakken en nam nog een slok van zijn bier. Hij kwam wat rechter zitten en probeerde zichzelf zo goed mogelijk te herstellen. ”So do you have a job or are you still searching for a job? And if you have a job, what kind of job is it?” vroeg Ethan nu door. Hij hoopte dat Connor verder zou praten en niet meer over zijn zoon zou beginnen. Hij hoefde die herinneringen niet nogmaals te herleven.
- Ethan Grossworth
Aantal berichten :
67
Registratiedatum : 24-06-18
Re: Aftermath
van Connor wo jul 04, 2018 10:34 pm
| CONNOR |
| I think, therefore I am |
.
Wat argwanend had hij gekeken naar het bierflesje in Ethans hand, wetend dat mensen onvoorspelbaar konden worden nadat ze alcohol hadden genuttigd. Conner had nou net geen zin in een Ethan die allemaal rare fratsen ging uithalen, maar volgens hem zou hij niet dronken worden in zijn bijzijn omdat hij Connor had om hem blij te houden. Nieuwsgierig en lichtelijk verward had hij geïnformeerd of hij dan dronk om blij te worden. Had hij zo’n treurig leven dat hij op geen andere manier blij kon worden? ”To forget the things that trouble you makes happy and drinking helps you to forget it,” legde Ethan uit. Eventjes dacht Connor erover na om vervolgens begrijpelijk te knikken—maar besloot er niet verder op in te gaan. Waarschijnlijk was hetgeen wat hij wilde vergeten te persoonlijk en te gevoelig om naar te vragen. Hij verlamde immers niet voor niks zijn zenuwen om het te kunnen vergeten. Ethan leek er ook niet over te willen praten doordat hij al snel de woonkamer inliep. Connor volgde hem om naast hem te gaan zitten, zijwaarts gaan zittend met zijn benen opgevouwen naast zich. Hoe erg Ethan leek willen te vermijden over zichzelf te praten, hoe graag hij het over Connor leek te willen hebben. Duizenden vragen werden in een paar seconden op hem afgevuurd waardoor de android zelfs even moest melden dat hij even kalm aan moest doen. Connor moest immers wel even nadenken over zijn vragen omdat het voor hem niet zo vanzelfsprekend was als hij zijn cover niet wilde verpesten. De jongeman leek te schrikken van zijn acties en verontschuldigde zich snel. Zwakjes glimlachte Connor naar de man waarna hij hem geruststelde dat hij het wel waardeerde, maar dat zijn bezorgdheid nergens voor nodig was. ”Thank you for saying that. I’ll try my best to let my worries go,” glimlachte Ethan terug, zich overduidelijk al minder slecht over zijn opdringerigheid voelend.
Connor had besloten het initiatief te nemen en het gesprek verder te zetten door te vertellen hoe oud hij was, of in ieder geval begon te vertellen. Halverwege vielen zijn ogen op de foto aan de muur van Ethans zoontje waarna hij opmerkte dat hij hoopte het kleine jongetje niet gewekt te hebben. Met een zwak glimlachje keek hij naar de jongeman naast zich op de bank. De glimlach die Connor op zijn gezicht droeg verdween echter al snel toen hij opmerkte hoe de man naast zich gespannen werd, alsof hij zich ervan weerhield om op te staan. Ethans ogen spraken boekdelen waardoor Connor automatisch zijn blik gelijk weer afweek. “He’s not home. It’s a long story,” werd hem kortaf toegegooid nadat het laatste bier achterover werd geslagen. Door de toon in zijn stem wist hij meteen dat hij er niet verder op moest ingaan. Met een schuldgevoel beet hij op de binnenkant van zijn lip terwijl hij Ethan nakeek die driftig naar de keuken was gebivakkeerd, meer drank halen vermoedde hij. Connor dacht goed te doen door te beginnen over zijn zoontje, de meeste mensen spraken vol vreugde over hun kinderen, maar bij Ethan was er schijnbaar iets gebeurd wat dat verhinderde. Natuurlijk wilde hij weten wat, maar wist maar al te goed dat het niet slim was er verder op in te gaan. Een diepe zucht werd uit zijn kunstmatige longen geperst terwijl hij zijn arm liet rusten op de leuning van de bank. Zijn blik werd weer naar Ethan getrokken toen deze de woonkamer wederom binnenkwam banjeren, maar ditmaal met twee flesjes bier in zijn handen. Twee? Was dat niet teveel van het goede? Zelfs de detective waar hij voor de ban mee had gewerkt werkte niet zoveel alcohol achter elkaar weg. Twijfelachtig keek hij naar de twee flesjes die op de salontafel werden geplaatst, waarvan er eentje verdacht veel aan zijn kant stond—de andere was allang verdwenen naar Ethans lippen. De halve inhoud van het desbetreffende flesje was alweer verdwenen in diens maag naar zijn gevoel. Om hem waarschuwen mate te houden durfde hij echter niet, hij vermoedde dat Ethan enorm prikkelbaar was op het moment. Zo’n opmerking erbij kon zomaar de laatste prikkel wezen. Ongemakkelijk speelde Connor wat met zijn vingers en vestigde zijn blik hier ook op totdat Ethan zijn aandacht vroeg door zijn keel te schrapen. “So, twentyfive hm?” concludeerde Ethan waardoor hij hem even aankeek. “Almost, twentyfour, how long have you been on this planet?” onderbrak de android hem met een zwak glimlachje om de spanning wat te vermilden terwijl hij toekeek hoe er nog een slok bier achterover werd gegooid. ”So do you have a job or are you still searching for a job? And if you have a job, what kind of job is it?” vroeg Ethan verder waardoor Connor zijn hoofd schudde met een zucht. “I only deliver the few Christmas cards left during holiday season,” legde hij uit en schudde even lachend zijn hoofd vanwege het feit dat hij het echt gedaan had voordat hij wist dat er zogenoemde ‘android jagers’ op de loer lagen. “I’m searching for one, but I don’t really have a rich CV nor a degree whatsoever, so it’s difficult to get one,” verklaarde hij. Eigenlijk had hij nog helemaal niet geprobeerd om aan een baan te komen, maar hij vreesde dat hij tegen die problemen zou aanlopen als hij er überhaupt voor zou gaan. Hij liet even zijn blik naar zijn handen gaan en dacht diep na over wat hij over zichzelf kon vertellen, aangezien Ethan daar zonet nog naar gevraagd had. Daarnaast hoopte hij ook dat Ethan niet meer aan zijn zoontje zou denken als hij verder zou praten over zichzelf. Connor wilde allesbehalve in een huis van een angry drunk zitten. “I like dogs, I have one, and… I can do coin tricks!” kwam er als eerste in hem op over zichzelf, het allemaal ongelooflijk enthousiast meldend met een brede glimlach die enorm zeldzaam was voor hem. “Wait..” sprak hij en haalde zijn mobile uit zijn broekzak om een foto van zijn hond op te zoeken. Uiteindelijk had hij een foto gevonden en wilde bijna de telefoon aan Ethan overhandigen totdat hij zich realiseerde dat hijzelf er ook opstond, mét zichtbare LED op zijn slaap. Snel trok hij zich weer terug. “No wait, I’m ugly there,” mompelde hij zacht en verwijderde razendsnel de foto’s waar ook maar iets androids gerelateerd zichtbaar was. Uiteindelijk had hij een fatsoenlijke foto gevonden waar het beestje helemaal tegen hem aan lag op zijn borstkas, en hij zijn hoofd de goede kant op had gedraaid zodat er niets zichtbaar was. In plaats van de telefoon over te geven aan Ethan ging Connor wat dicht naast hem zitten en hield de telefoon voor zijn neus zodat hij de foto kon aanschouwen, hopend dat Ethan niet de telefoon zou overnemen en per ongeluk iets verdachts zou spotten. “She is very. very sweet,” glimlachte hij terwijl hij met een lieve twinkeling in zijn ogen naar zijn steun en toeverlaat op het schermpje keek.
Wat argwanend had hij gekeken naar het bierflesje in Ethans hand, wetend dat mensen onvoorspelbaar konden worden nadat ze alcohol hadden genuttigd. Conner had nou net geen zin in een Ethan die allemaal rare fratsen ging uithalen, maar volgens hem zou hij niet dronken worden in zijn bijzijn omdat hij Connor had om hem blij te houden. Nieuwsgierig en lichtelijk verward had hij geïnformeerd of hij dan dronk om blij te worden. Had hij zo’n treurig leven dat hij op geen andere manier blij kon worden? ”To forget the things that trouble you makes happy and drinking helps you to forget it,” legde Ethan uit. Eventjes dacht Connor erover na om vervolgens begrijpelijk te knikken—maar besloot er niet verder op in te gaan. Waarschijnlijk was hetgeen wat hij wilde vergeten te persoonlijk en te gevoelig om naar te vragen. Hij verlamde immers niet voor niks zijn zenuwen om het te kunnen vergeten. Ethan leek er ook niet over te willen praten doordat hij al snel de woonkamer inliep. Connor volgde hem om naast hem te gaan zitten, zijwaarts gaan zittend met zijn benen opgevouwen naast zich. Hoe erg Ethan leek willen te vermijden over zichzelf te praten, hoe graag hij het over Connor leek te willen hebben. Duizenden vragen werden in een paar seconden op hem afgevuurd waardoor de android zelfs even moest melden dat hij even kalm aan moest doen. Connor moest immers wel even nadenken over zijn vragen omdat het voor hem niet zo vanzelfsprekend was als hij zijn cover niet wilde verpesten. De jongeman leek te schrikken van zijn acties en verontschuldigde zich snel. Zwakjes glimlachte Connor naar de man waarna hij hem geruststelde dat hij het wel waardeerde, maar dat zijn bezorgdheid nergens voor nodig was. ”Thank you for saying that. I’ll try my best to let my worries go,” glimlachte Ethan terug, zich overduidelijk al minder slecht over zijn opdringerigheid voelend.
Connor had besloten het initiatief te nemen en het gesprek verder te zetten door te vertellen hoe oud hij was, of in ieder geval begon te vertellen. Halverwege vielen zijn ogen op de foto aan de muur van Ethans zoontje waarna hij opmerkte dat hij hoopte het kleine jongetje niet gewekt te hebben. Met een zwak glimlachje keek hij naar de jongeman naast zich op de bank. De glimlach die Connor op zijn gezicht droeg verdween echter al snel toen hij opmerkte hoe de man naast zich gespannen werd, alsof hij zich ervan weerhield om op te staan. Ethans ogen spraken boekdelen waardoor Connor automatisch zijn blik gelijk weer afweek. “He’s not home. It’s a long story,” werd hem kortaf toegegooid nadat het laatste bier achterover werd geslagen. Door de toon in zijn stem wist hij meteen dat hij er niet verder op moest ingaan. Met een schuldgevoel beet hij op de binnenkant van zijn lip terwijl hij Ethan nakeek die driftig naar de keuken was gebivakkeerd, meer drank halen vermoedde hij. Connor dacht goed te doen door te beginnen over zijn zoontje, de meeste mensen spraken vol vreugde over hun kinderen, maar bij Ethan was er schijnbaar iets gebeurd wat dat verhinderde. Natuurlijk wilde hij weten wat, maar wist maar al te goed dat het niet slim was er verder op in te gaan. Een diepe zucht werd uit zijn kunstmatige longen geperst terwijl hij zijn arm liet rusten op de leuning van de bank. Zijn blik werd weer naar Ethan getrokken toen deze de woonkamer wederom binnenkwam banjeren, maar ditmaal met twee flesjes bier in zijn handen. Twee? Was dat niet teveel van het goede? Zelfs de detective waar hij voor de ban mee had gewerkt werkte niet zoveel alcohol achter elkaar weg. Twijfelachtig keek hij naar de twee flesjes die op de salontafel werden geplaatst, waarvan er eentje verdacht veel aan zijn kant stond—de andere was allang verdwenen naar Ethans lippen. De halve inhoud van het desbetreffende flesje was alweer verdwenen in diens maag naar zijn gevoel. Om hem waarschuwen mate te houden durfde hij echter niet, hij vermoedde dat Ethan enorm prikkelbaar was op het moment. Zo’n opmerking erbij kon zomaar de laatste prikkel wezen. Ongemakkelijk speelde Connor wat met zijn vingers en vestigde zijn blik hier ook op totdat Ethan zijn aandacht vroeg door zijn keel te schrapen. “So, twentyfive hm?” concludeerde Ethan waardoor hij hem even aankeek. “Almost, twentyfour, how long have you been on this planet?” onderbrak de android hem met een zwak glimlachje om de spanning wat te vermilden terwijl hij toekeek hoe er nog een slok bier achterover werd gegooid. ”So do you have a job or are you still searching for a job? And if you have a job, what kind of job is it?” vroeg Ethan verder waardoor Connor zijn hoofd schudde met een zucht. “I only deliver the few Christmas cards left during holiday season,” legde hij uit en schudde even lachend zijn hoofd vanwege het feit dat hij het echt gedaan had voordat hij wist dat er zogenoemde ‘android jagers’ op de loer lagen. “I’m searching for one, but I don’t really have a rich CV nor a degree whatsoever, so it’s difficult to get one,” verklaarde hij. Eigenlijk had hij nog helemaal niet geprobeerd om aan een baan te komen, maar hij vreesde dat hij tegen die problemen zou aanlopen als hij er überhaupt voor zou gaan. Hij liet even zijn blik naar zijn handen gaan en dacht diep na over wat hij over zichzelf kon vertellen, aangezien Ethan daar zonet nog naar gevraagd had. Daarnaast hoopte hij ook dat Ethan niet meer aan zijn zoontje zou denken als hij verder zou praten over zichzelf. Connor wilde allesbehalve in een huis van een angry drunk zitten. “I like dogs, I have one, and… I can do coin tricks!” kwam er als eerste in hem op over zichzelf, het allemaal ongelooflijk enthousiast meldend met een brede glimlach die enorm zeldzaam was voor hem. “Wait..” sprak hij en haalde zijn mobile uit zijn broekzak om een foto van zijn hond op te zoeken. Uiteindelijk had hij een foto gevonden en wilde bijna de telefoon aan Ethan overhandigen totdat hij zich realiseerde dat hijzelf er ook opstond, mét zichtbare LED op zijn slaap. Snel trok hij zich weer terug. “No wait, I’m ugly there,” mompelde hij zacht en verwijderde razendsnel de foto’s waar ook maar iets androids gerelateerd zichtbaar was. Uiteindelijk had hij een fatsoenlijke foto gevonden waar het beestje helemaal tegen hem aan lag op zijn borstkas, en hij zijn hoofd de goede kant op had gedraaid zodat er niets zichtbaar was. In plaats van de telefoon over te geven aan Ethan ging Connor wat dicht naast hem zitten en hield de telefoon voor zijn neus zodat hij de foto kon aanschouwen, hopend dat Ethan niet de telefoon zou overnemen en per ongeluk iets verdachts zou spotten. “She is very. very sweet,” glimlachte hij terwijl hij met een lieve twinkeling in zijn ogen naar zijn steun en toeverlaat op het schermpje keek.
- Connor
Aantal berichten :
65
Registratiedatum : 21-06-18
Leeftijd : 24
Re: Aftermath
van Ethan Grossworth vr jul 06, 2018 1:07 pm
Ethan had niet verwacht dat zijn zoon aan bod zou komen. Hij deed immers zoveel om de gedachten over hem te vergeten. Om de pijn te vergeten die het met zich meebracht. Maar desondanks het feit dat hij zo hard zijn best deed om hem te vergeten, kon hij het niet over zijn hart verdragen om het fotootje van de muur te halen. Hij had het vaak geprobeerd, maar elke keer weer keken die glinsterende oogjes hem aan en kon Ethan niks anders dan enkel een paar tranen laten en de foto laten hangen. In eerste was hij boos over de situatie. Hoe hadden ze hem immers zomaar kunnen mee nemen? Hoe was dat ooit legaal? Ja Ethan had niet goed voor de jongen kunnen zorgen doordat hij zo weinig geld had, maar dat was niet zijn schuld. Het was de schuld van die verdomde androids die alle banen hadden ingenomen, terwijl zij er geen eens van hoefde te leven. Het waren egoïstische wezens, waardoor Ethan er nooit een seconde aan twijfel om er één te vermoorden. Maar onder de dikke laag frustratie en opgekropte woede, lag er ook heel veel verdriet. Verdriet die hij er maar zelden uit liet. Hij hield er niet van om zich zwak op te stellen. Hij hield ervan om te zorgen voor anderen en om voor hen te zorgen, maar hij kon het niet goed hebben als anderen het voor hem deden. Op een manier vond hij het ook overbodig. Hij kon praten over het verdriet en het gemis, maar dat zou hem niet helpen met het terughalen van zijn zoon. Het zou verloren tijd en energie zijn. Iets wat Ethan wou voorkomen. Wellicht dacht Ethan ook wel iets te min over zichzelf. Hij vond het niet waard dat mensen zich om hem bekommerde. Hij stelde anderen altijd boven zichzelf. Even bleven Ethan’s blik hangen op de foto van zijn zoon. In een flits zag hij het jongetje vrolijk lachend op hem af rennen. Wat miste hij hem. Zijn stem, zijn gelach. Waarom konden ze niet samen zijn? Ethan schudde zijn hoofd. Hij kon er eeuwig over nadenken, maar hij wou dat juist voorkomen. Al helemaal nu Connor naast hem zat. Ethan maakte met korte woorden duidelijk dat het een lang verhaal was en hoopte hiermee duidelijk te maken dat Connor er niet verder op in moest gaan. De jongen zweeg en leek de intense sfeer te voelen. Ethan dronk het laatste bier op en liep meteen naar de keuken toe om twee nieuwe flesjes te halen. Eén voor zichzelf en de ander voor Connor, zich niet beseffend dat Connor net nog had gezegd dat hij geen alcohol dronk. Ethan zette zich terug op de bank neer en probeerde zichzelf te herstellen, wat beetje bij beetje lukte naarmate hij meer en meer slokken van het bier nam. Zodra hij dacht dat hij het weer aan kon, schraapte hij zijn keel en probeerde hij de conversatie te herpakken. Hij was blij dat Connor niet verder vroeg en het onderwerp met rust liet, maar voelde zich ook schuldig door de manier waarop Ethan had gereageerde. Dat gunde hij de jongen zeker niet. Hopelijk voelde Connor zich niet al te veel beledigd.
De jongeman had even naar zijn vingers gekeken, maar keek op zodra Ethan hem vroeg ter bevestiging of hij 25 was. Daar leek zijn vorige zin bij gestaakt zijn. “Almost, twentyfour, how long have you been on this planet?” sprak Connor. Ethan knikte eens, nam wederom een slok van zijn bier, voordat hij zijn antwoord gaf. ”I’m thirty,” antwoordde hij en lachte zachtjes. ”Damn I feel old,” murmelde hij schaapachtig en nam nog een paar slokken. Wederom wou hij er niet te lang bij stil staan en vroeg de jongen of hij een baan had. Eerder had Connor gesproken over het feit dat hij de medicatie niet kon betalen door de lage lonen, maar betekende dit dan ook dat Connor geen werk had of werk laagbetaald werk had? Met een zucht schudde Connor zijn hoofd. “I only deliver the few Christmas cards left during holiday season,” legde hij uit en schudde even lachend zijn hoofd. Ethan grijnsde lichtjes. De jongen zien lachen deed hem goed. Het zorgde ervoor dat de intense sfeer weg ging en dat kriebelende gevoel weer terug kwam wat eerder bedrukt was door het verdriet. “I’m searching for one, but I don’t really have a rich CV nor a degree whatsoever, so it’s difficult to get one,” vervolgde Connor. Ethan knikte eens. ”Then it can be tough to find a job. Or you need to find a job that doesn’t require a degree,” sprak Ethan. Voor de baan die hij had, had hij nou niet bepaald een diploma nodig. Hij moest alleen voor zijn eigen wapens zorgen en enig kennis hebben over de zwakke plekken van een android -ook al waren deze bijna hetzelfde als bij een mens-. En natuurlijk moest je een android snel kunnen herkennen, maar dat leerde je wel naarmate je langer het beroep oefende. Een korte stilte viel. Ethan had even zijn blik op Connor gericht die naar zijn handen keek en diep in gedachten leek. Zwijgend dronk Ethan het tweede flesje bier op en zette deze terug op de tafel waarbij zijn blik op het andere flesje viel. Nu pas kwam het terug bij hem binnen dat Connor geen alcohol dronk. ”Sorry for that,” mompelde Ethan, als Connor überhaupt wist waarvoor Ethan zich verontschuldigde. Om het flesje terug te zetten in de koelkast was ook weer zoiets. Plus Ethan kon nog wel wat meer hebben. Zo eindigde ook dat flesje tegen zijn lippen aan. “I like dogs, I have one, and… I can do coin tricks!” sprak Connor enthousiast en liet Ethan opkijken. De enthousiasme waarmee de jongen sprak was aanstekelijk en ontzettend schattig. Ethan kreeg de neiging om de jongen te knuffelen en te zeggen hoe schattig hij klonk --waarschijnlijk was dat de alcohol die zijn werking deed, en om die reden wist Ethan zich ook nog in te houden. De brede glimlach rond Connor’s lichaam was er één die hij nog niet eerder had gezien bij de jongen. Ethan moest erdoor ook glimlachen. ”You’re cute,” murmelde de man en lachte zachtjes. “Wait..” sprak Connor en pakte iets uit zijn zak. Voor een seconde hoopte de man dat het een munt was en de jongen zijn trucjes zou laten zien. ”Are you gonna show your tricks?” vroeg Ethan dan ook met hetzelfde enthousiasme, maar al snel kwam er een telefoon tevoorschijn en werd het enthousiasme iets verminderd. Ethan werd er echter niet minder ongeduldig van en probeerde geduldige af te wachten. Hij dronk door om het gevoel te onderdrukken en zichzelf af te leiden. Op het moment dat het erop leek dat Connor hem de telefoon wou geven om iets te laten zien, wou Ethan naar hem toe buigen om naar het scherm te kijken, maar voordat hij ook maar iets kon zien, nam Connor meteen weer afstand en draaide hij de telefoon zo dat Ethan er niet op kon kijken. Ethan keek wat verbaasd naar de jongen die driftig bezig leek te zijn met zijn telefoon. “No wait, I’m ugly there,” gaf Connor als reden. Ethan trok een wenkbrauw op. ”Shut it, you can’t be ugly!” ging Ethan in protest. Door zijn, inmiddels, aangeschoten kop had hij niet door dat niet enkel als compliment kon worden opgevat, maar ook als geflirt. Misschien lag zijn alcoholtolerantie niveau toch een stuk lager dan hij zelf ingeschatte.Uiteindelijk leek Connor dan een goede foto te hebben uitgekozen. In plaats van de telefoon aan hem te overhandigen, ging de jongen dichter bij hem zitten en hield hij de telefoon voor hem. Ethan boog wat naar het scherm toe, merkte hierbij dat zijn arm in de weg zat, en legde deze zonder er twee keer over na te denken om Connor heen. Op het scherm was een hond te zien die met haar hoofd op Connor’s borstkas lag te slapen. “She is very. very sweet,” sprak de jongen met een glimlach die Ethan haast meer aansprak dan de hond op de foto. De twinkeling in Connor’s bruine ogen deed hem glimlachen. ”She looks very adorable,” reageerde Ethan en keek weer even naar de foto. ”She’s lucky to have you,” vervolgde Ethan, maar besefte door zijn woorden iets. Even keek hij Connor aan, zich niet beseffend dat hun gezichten veelste dichtbij waren. ”Is she going to be alright if you’re here though?” vroeg Ethan met opnieuw de bezorgdheid in zijn stem. Hij wou natuurlijk voorkomen dat de hond zijn baasje zou missen, al helemaal als hij zag en merkte hoeveel Connor om de hond gaf.
- Ethan Grossworth
Aantal berichten :
67
Registratiedatum : 24-06-18
Re: Aftermath
van Connor vr jul 06, 2018 6:38 pm
| CONNOR |
| I think, therefore I am |
.
Naarmate de android zich langer in de jongeman zijn huis bevond begon hij zich steeds comfortabeler te voelen, in ieder geval nadat hij de badkamer was uitgekomen. De man was aardig en leek niets verdachts in zijn schild te hebben. Zijn stek was dan wel een enorme puinhoop, maar veel kon Connor dat niet schelen, ook al zag zijn plek er zo strak uit als het maar zijn kon doordat hij zich vaak verveelde. Naarmate Ethan echter meer alcohol naar binnen werkte als een doorgedraaide waterpomp en hijzelf per ongeluk een vermoedelijk een enorm gevoelig onderwerp had aangesneden bij de man, begonnen zijn stresslevels toch wel weer te stijgen. Wat als de man ineens omsloeg van de lieve versie van zichzelf, naar een waar hij eigenlijk liever niets mee te maken had? Huiverig aanschouwde de android hoe hij terugkwam met twee flesjes bier waarvan hij er eentje meteen zelf verorberde. Dat was dus hetgeen wat hij wilde vergeten: zijn zoontje. Waarom kon Connor niet goed achterhalen, niet kunnen snappen waarom hij zijn bloedeigen zoon zou willen vergeten. Het maakte hem nieuwsgierig naar wat er aan de hand was tussen hen, maar wist beter door er niet verder naar te vragen. De overduidelijke en directe hint dat hij er niet verder naar moest vragen was goed binnengekomen, waardoor hij het er dan ook bij liet zitten. Ethan leek het gesprek ook weer op de willen pakken door te beginnen waar ze waren gebleven voordat Connor was begonnen over zijn zoontje, ervanuitgaand dat hij had willen zeggen dat hij vijfentwintig was. Close, maar hij zat er net een jaartje naast. ”I’m thirty,” antwoordde Ethan en lachte zachtjes nadat hem was gevraagd hoe oud hij dan eigenlijk was. Eigenlijk wist Connor had allang door de gezichtsscan die hij had gedaan toen ze nog op het bankje zaten, maar had het toch gevraagd. ”Damn I feel old,” vervolgde hij waarna er nog wat bier naar binnen gegoten werd. Eerst wilde Connor een opmerking maken dat als hij zoveel zou blijven drinken dat hij er zelfs nog ouder dan dertig zou gaan uitzien, maar sloot zijn mond weer bij het idee dat hij momenteel waarschijnlijk erg prikkelbaar zou zijn. “Well, it’s just a six years difference,” besloot hij het te verzachten ook al was hij zelf nog niet eens zes jaar levende en had dus totaal geen idee hoe enorm lang zes jaar ook kon duren, maar ook zo voorbij konden vliegen. Het leven was kort als je sterfelijk was. Al helemaal als je de werkuren er vanaf trok, waar Ethan al snel op terugviel door te vragen of Connor überhaupt over werk beschikte. Wederom hing de android een mooi verhaaltje op wat deels waar was, alleen een beetje opgepoetst om het allemaal wat ‘mooier’ en menselijker te laten lijken. ”Then it can be tough to find a job. Or you need to find a job that doesn’t require a degree,” concludeerde Ethan, hem proberend te helpen naar ideeën voor een baan te zoeken. Connor haalde zijn schouders op. “Most employers who don’t require you to have a degree rather employ teenagers. I mean they’re younger, thus a whole lot cheaper than a 24-years-old, and their experience is comparable to mine—so I simply don’t stand out and it sucks,” sprak hij met een triest lachje waarna een zucht volgde en uiteindelijk een stilte.
Diep dacht hij na over wat voor interessants hij nog meer kon vertellen over zichzelf waarna hij uiteindelijk vertelde over zijn twee favoriete bezigheden: zijn lieve hond en compulsieve trucjes die hij kon met munten. Voor het laatste had hij echter nooit moeite hoeven te doen omdat het in zijn software zat geprogrammeerd. Aanvankelijk was het een check voor zichzelf om na te gaan of hij nog helemaal perfect functioneerde of onderhoud nodig had, als het trucje fout ging. Doordat hij zo diep had nagedacht was het niet eens tot hem doorgedrongen dat Ethan zich verontschuldigd had voor het hem voorschotelen van een flesje bier. Een brede glimlach sierde zijn gezicht terwijl hij erover vertelde waardoor er ook meteen een glimlach op die van Ethan ontstond, wat hem goed deed. De man leek in ieder geval het incident van niet lang geleden wat te vergeten, en daarnaast stond een glimlach hem veel beter dan het zielige gezicht van een paar seconden geleden. “You’re cute,” meende Connor ineens te horen waardoor hij Ethan rechtaan keek. Zover hij wist kon ‘cute’ opgevat worden als een flirterige opmerking, flirtte Ethan met hem? Niet goed wetend hoe hij met de situatie om moest gaan, of hij überhaupt iets terug moest zeggen, of hem moest bedanken, besloot hij verlegen zijn blik af te wijken en zijn telefoon uit zijn broekzak te vissen. ”Are you gonna show your tricks?” vroeg Ethan met dezelfde enthousiasme als Connor waardoor hij hem even glunderend aankeek door de interesse die hij erin toonde. Niet iedereen werd immers zo wild bij het idee van trucjes met muntstukken. “After I show you my dog,” beloofde hij hem terwijl hij door zijn foto’s heenging. In eerste instantie had hij een foto willen laten zien waar hijzelf ook opstond met het LED-lampje—maar bedacht zich snel voordat hij de telefoon overhandigde. Snel gooide hij het er maar op dat hij lelijk op die foto en daardoor een andere ging uitzoeken, ondertussen snel alles wat hem kon verraden verwijderend. ”Shut it, you can’t be ugly!” protesteerde de man luid waardoor Connor nu wel overduidelijk een conclusie kon trekken, zeker geflirt. Of het door de alcohol kwam die de man net had weggewerkt wist hij niet, maar voelde zichzelf wel warm worden van binnen waardoor er ook een gesimuleerde rode blos op zijn wangen ontstond. Het was maar goed dat zijn eigen bloed niet naar zijn wangen stroomde, want dan zou zijn kop er momenteel knalblauw uitzien. Uiteindelijk had hij een goede foto gevonden. Eerst wilde hij de telefoon weer overhandigen aan Ethan, maar was ergens bang dat hij door zijn telefoon zou gaan neuzen en op iets verdachts zou stuiten. In plaats daarvan besloot hij zich dicht naast Ethan te nestelen en hem het scherm voor te houden om hem zijn grote trots te laten aanschouwen. Hij zat er nog maar net en Ethan had al besloten om zijn arm om Connors lichaam. Even schrok hij daarvan doordat hij het niet had zien aankomen maar ontspande al snel toen hij verwelkomd werd door de warmte van Ethans lichaam. Een raar onderbuikgevoel voelde hij ontstaan waardoor hij verward even zijn vrije hand op zijn buik legde. Desondanks het rare gevoel dat hij niet goed kon plaatsen voelde hij zich wel, veilig? ”She looks very adorable,”reageerde Ethan en keek weer even naar de foto waardoor Connor glimlachte. ”She’s lucky to have you,” ging Ethan verder terwijl Connor met dezelfde glimlach naar de foto bleef staren. “I’m lucky to have her,” sprak hij en draaide zijn hoofd naar Ethan toe. Connor had echter niet verwacht dat Ethans gezicht zó dicht bij de zijne zou zijn dat zijn eigen neus per ongeluk tegen de zijne kwam. “Whoa,” bracht die zachtjes uit en leunde iets naar achteren om de afstand tussen hen te vergroten. Wat verbijsterd keek hij Ethan aan terwijl zijn mond hierdoor lichtjes open hing. Hierdoor kwamen er enige moleculen van het verdampte bier uit Ethans mond op zijn tong, meteen geanalyseerd werd, en er een heel lijstje met informatie over het bier in zijn hoofd werd opgedramd. Kort sloot hij zijn ogen even om het sneller te verwerken. ”Is she going to be alright if you’re here though?” sprak Ethan op de welbekende toon uit zijn waardoor Connor zijn ogen weer openende. “Yeah, yeah we went for a walk and I just fed her before I eh… wandered off, she’s probably sleeping anyway so she’ll manage to spend the night without me,” stelde hij hem gerust. Zijn hondje werd verzorgd als een ware prinses voor zover dat kon, een nachtje zonder hem zou dus geen kwaad moeten kunnen. Nu de afstand ietsje groter was bestudeerde Connor op zijn gemak het gezicht van de jongeman. Moedervlekjes, littekentjes, individuele haartjes, niets ging aan zijn arendsogen voorbij. Nadat hij naar zijn gevoel geen plekje op diens gezicht achterwege had gelaten liet hij zijn hand in zijn eigen kontzak glijden om er een zilveren munt uit te halen. “I can teach you, if you want,” glimlachte hij terwijl hij het muntje soepel over zijn knokkels liet glijden, deze vlug in zijn handpalm weer naar het begin liet glijden, om het opnieuw over zijn knokkels te laten rollen. Uiteindelijk liet hij hem over rollen naar zijn andere hand die zich dichterbij Ethan bevond zodat hij het van dichterbij kon aanschouwen. “It’s easy peasy lemon squeezy apple pie and custard, once you get the hang of it,” glimlachte hij naar Ethan terwijl hij niet eens keek naar waar zijn vingers mee bezig waren. Vervolgens ving hij het muntstuk weer op om het vervolgens tussen zijn handen heen en weer te passen. Uiteindelijk wilde hij het muntstuk precies tussen zijn wijs- en middelvinger vangen, maar was net te laat waardoor het zilverstuk net in de spleet tussen de leuning en een bankkussen vielen. Beduusd keek Connor naar het plekje waar hij de munt had zien verdwijnen. Hij wist dat zijn reactievermogen op het moment niet optimaal was, maar dat het zo erg was verslechterd verbaasde hem. “Hm,” bracht hij uiteindelijk afkeurend jegens zichzelf uit. Even zuchtte hij diep voordat hij normal zittend erbij probeerde te komen, maar merkte al snel dat zijn arm te kort was. Naïef en zonder erover na te denken, vastbesloten om zijn geliefde munt uit de bank te vissen, boog hij helemaal over Ethan heen waardoor hij zo goed als op zijn schoot lag voordat hij erbij kon. Hij liet zijn arm tussen de gleuf verdwijnen en had gelukkig al snel het muntje gevonden zodat hij weer recht kon zitten. “Do you wanna try?” stelde hij voor en keek de man aan. “I’ll explain it to you,” vervolgde hij met een puur en onschuldig glimlachje.
Naarmate de android zich langer in de jongeman zijn huis bevond begon hij zich steeds comfortabeler te voelen, in ieder geval nadat hij de badkamer was uitgekomen. De man was aardig en leek niets verdachts in zijn schild te hebben. Zijn stek was dan wel een enorme puinhoop, maar veel kon Connor dat niet schelen, ook al zag zijn plek er zo strak uit als het maar zijn kon doordat hij zich vaak verveelde. Naarmate Ethan echter meer alcohol naar binnen werkte als een doorgedraaide waterpomp en hijzelf per ongeluk een vermoedelijk een enorm gevoelig onderwerp had aangesneden bij de man, begonnen zijn stresslevels toch wel weer te stijgen. Wat als de man ineens omsloeg van de lieve versie van zichzelf, naar een waar hij eigenlijk liever niets mee te maken had? Huiverig aanschouwde de android hoe hij terugkwam met twee flesjes bier waarvan hij er eentje meteen zelf verorberde. Dat was dus hetgeen wat hij wilde vergeten: zijn zoontje. Waarom kon Connor niet goed achterhalen, niet kunnen snappen waarom hij zijn bloedeigen zoon zou willen vergeten. Het maakte hem nieuwsgierig naar wat er aan de hand was tussen hen, maar wist beter door er niet verder naar te vragen. De overduidelijke en directe hint dat hij er niet verder naar moest vragen was goed binnengekomen, waardoor hij het er dan ook bij liet zitten. Ethan leek het gesprek ook weer op de willen pakken door te beginnen waar ze waren gebleven voordat Connor was begonnen over zijn zoontje, ervanuitgaand dat hij had willen zeggen dat hij vijfentwintig was. Close, maar hij zat er net een jaartje naast. ”I’m thirty,” antwoordde Ethan en lachte zachtjes nadat hem was gevraagd hoe oud hij dan eigenlijk was. Eigenlijk wist Connor had allang door de gezichtsscan die hij had gedaan toen ze nog op het bankje zaten, maar had het toch gevraagd. ”Damn I feel old,” vervolgde hij waarna er nog wat bier naar binnen gegoten werd. Eerst wilde Connor een opmerking maken dat als hij zoveel zou blijven drinken dat hij er zelfs nog ouder dan dertig zou gaan uitzien, maar sloot zijn mond weer bij het idee dat hij momenteel waarschijnlijk erg prikkelbaar zou zijn. “Well, it’s just a six years difference,” besloot hij het te verzachten ook al was hij zelf nog niet eens zes jaar levende en had dus totaal geen idee hoe enorm lang zes jaar ook kon duren, maar ook zo voorbij konden vliegen. Het leven was kort als je sterfelijk was. Al helemaal als je de werkuren er vanaf trok, waar Ethan al snel op terugviel door te vragen of Connor überhaupt over werk beschikte. Wederom hing de android een mooi verhaaltje op wat deels waar was, alleen een beetje opgepoetst om het allemaal wat ‘mooier’ en menselijker te laten lijken. ”Then it can be tough to find a job. Or you need to find a job that doesn’t require a degree,” concludeerde Ethan, hem proberend te helpen naar ideeën voor een baan te zoeken. Connor haalde zijn schouders op. “Most employers who don’t require you to have a degree rather employ teenagers. I mean they’re younger, thus a whole lot cheaper than a 24-years-old, and their experience is comparable to mine—so I simply don’t stand out and it sucks,” sprak hij met een triest lachje waarna een zucht volgde en uiteindelijk een stilte.
Diep dacht hij na over wat voor interessants hij nog meer kon vertellen over zichzelf waarna hij uiteindelijk vertelde over zijn twee favoriete bezigheden: zijn lieve hond en compulsieve trucjes die hij kon met munten. Voor het laatste had hij echter nooit moeite hoeven te doen omdat het in zijn software zat geprogrammeerd. Aanvankelijk was het een check voor zichzelf om na te gaan of hij nog helemaal perfect functioneerde of onderhoud nodig had, als het trucje fout ging. Doordat hij zo diep had nagedacht was het niet eens tot hem doorgedrongen dat Ethan zich verontschuldigd had voor het hem voorschotelen van een flesje bier. Een brede glimlach sierde zijn gezicht terwijl hij erover vertelde waardoor er ook meteen een glimlach op die van Ethan ontstond, wat hem goed deed. De man leek in ieder geval het incident van niet lang geleden wat te vergeten, en daarnaast stond een glimlach hem veel beter dan het zielige gezicht van een paar seconden geleden. “You’re cute,” meende Connor ineens te horen waardoor hij Ethan rechtaan keek. Zover hij wist kon ‘cute’ opgevat worden als een flirterige opmerking, flirtte Ethan met hem? Niet goed wetend hoe hij met de situatie om moest gaan, of hij überhaupt iets terug moest zeggen, of hem moest bedanken, besloot hij verlegen zijn blik af te wijken en zijn telefoon uit zijn broekzak te vissen. ”Are you gonna show your tricks?” vroeg Ethan met dezelfde enthousiasme als Connor waardoor hij hem even glunderend aankeek door de interesse die hij erin toonde. Niet iedereen werd immers zo wild bij het idee van trucjes met muntstukken. “After I show you my dog,” beloofde hij hem terwijl hij door zijn foto’s heenging. In eerste instantie had hij een foto willen laten zien waar hijzelf ook opstond met het LED-lampje—maar bedacht zich snel voordat hij de telefoon overhandigde. Snel gooide hij het er maar op dat hij lelijk op die foto en daardoor een andere ging uitzoeken, ondertussen snel alles wat hem kon verraden verwijderend. ”Shut it, you can’t be ugly!” protesteerde de man luid waardoor Connor nu wel overduidelijk een conclusie kon trekken, zeker geflirt. Of het door de alcohol kwam die de man net had weggewerkt wist hij niet, maar voelde zichzelf wel warm worden van binnen waardoor er ook een gesimuleerde rode blos op zijn wangen ontstond. Het was maar goed dat zijn eigen bloed niet naar zijn wangen stroomde, want dan zou zijn kop er momenteel knalblauw uitzien. Uiteindelijk had hij een goede foto gevonden. Eerst wilde hij de telefoon weer overhandigen aan Ethan, maar was ergens bang dat hij door zijn telefoon zou gaan neuzen en op iets verdachts zou stuiten. In plaats daarvan besloot hij zich dicht naast Ethan te nestelen en hem het scherm voor te houden om hem zijn grote trots te laten aanschouwen. Hij zat er nog maar net en Ethan had al besloten om zijn arm om Connors lichaam. Even schrok hij daarvan doordat hij het niet had zien aankomen maar ontspande al snel toen hij verwelkomd werd door de warmte van Ethans lichaam. Een raar onderbuikgevoel voelde hij ontstaan waardoor hij verward even zijn vrije hand op zijn buik legde. Desondanks het rare gevoel dat hij niet goed kon plaatsen voelde hij zich wel, veilig? ”She looks very adorable,”reageerde Ethan en keek weer even naar de foto waardoor Connor glimlachte. ”She’s lucky to have you,” ging Ethan verder terwijl Connor met dezelfde glimlach naar de foto bleef staren. “I’m lucky to have her,” sprak hij en draaide zijn hoofd naar Ethan toe. Connor had echter niet verwacht dat Ethans gezicht zó dicht bij de zijne zou zijn dat zijn eigen neus per ongeluk tegen de zijne kwam. “Whoa,” bracht die zachtjes uit en leunde iets naar achteren om de afstand tussen hen te vergroten. Wat verbijsterd keek hij Ethan aan terwijl zijn mond hierdoor lichtjes open hing. Hierdoor kwamen er enige moleculen van het verdampte bier uit Ethans mond op zijn tong, meteen geanalyseerd werd, en er een heel lijstje met informatie over het bier in zijn hoofd werd opgedramd. Kort sloot hij zijn ogen even om het sneller te verwerken. ”Is she going to be alright if you’re here though?” sprak Ethan op de welbekende toon uit zijn waardoor Connor zijn ogen weer openende. “Yeah, yeah we went for a walk and I just fed her before I eh… wandered off, she’s probably sleeping anyway so she’ll manage to spend the night without me,” stelde hij hem gerust. Zijn hondje werd verzorgd als een ware prinses voor zover dat kon, een nachtje zonder hem zou dus geen kwaad moeten kunnen. Nu de afstand ietsje groter was bestudeerde Connor op zijn gemak het gezicht van de jongeman. Moedervlekjes, littekentjes, individuele haartjes, niets ging aan zijn arendsogen voorbij. Nadat hij naar zijn gevoel geen plekje op diens gezicht achterwege had gelaten liet hij zijn hand in zijn eigen kontzak glijden om er een zilveren munt uit te halen. “I can teach you, if you want,” glimlachte hij terwijl hij het muntje soepel over zijn knokkels liet glijden, deze vlug in zijn handpalm weer naar het begin liet glijden, om het opnieuw over zijn knokkels te laten rollen. Uiteindelijk liet hij hem over rollen naar zijn andere hand die zich dichterbij Ethan bevond zodat hij het van dichterbij kon aanschouwen. “It’s easy peasy lemon squeezy apple pie and custard, once you get the hang of it,” glimlachte hij naar Ethan terwijl hij niet eens keek naar waar zijn vingers mee bezig waren. Vervolgens ving hij het muntstuk weer op om het vervolgens tussen zijn handen heen en weer te passen. Uiteindelijk wilde hij het muntstuk precies tussen zijn wijs- en middelvinger vangen, maar was net te laat waardoor het zilverstuk net in de spleet tussen de leuning en een bankkussen vielen. Beduusd keek Connor naar het plekje waar hij de munt had zien verdwijnen. Hij wist dat zijn reactievermogen op het moment niet optimaal was, maar dat het zo erg was verslechterd verbaasde hem. “Hm,” bracht hij uiteindelijk afkeurend jegens zichzelf uit. Even zuchtte hij diep voordat hij normal zittend erbij probeerde te komen, maar merkte al snel dat zijn arm te kort was. Naïef en zonder erover na te denken, vastbesloten om zijn geliefde munt uit de bank te vissen, boog hij helemaal over Ethan heen waardoor hij zo goed als op zijn schoot lag voordat hij erbij kon. Hij liet zijn arm tussen de gleuf verdwijnen en had gelukkig al snel het muntje gevonden zodat hij weer recht kon zitten. “Do you wanna try?” stelde hij voor en keek de man aan. “I’ll explain it to you,” vervolgde hij met een puur en onschuldig glimlachje.
- Connor
Aantal berichten :
65
Registratiedatum : 21-06-18
Leeftijd : 24
Pagina 1 van 3 • 1, 2, 3
LiLo :: Miscellaneous :: Detroit
Pagina 1 van 3
Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum|
|
|