Aftermath

.
Vrijwel meteen was de android tegen Ethan ingegaan toen hij veronderstelde dat de wondjes de hij gecreëerd had geen desinfectie of welke behandeling dan ook nodig hadden. Connor wilde niet dat de man een of andere infectie zou oplopen doordat hij iets te ruig was geweest in zijn nek. Een verbaasde blik was op de mans gelaat verschenen nadat de jongen hem had verteld dat hij zijn wonden niet zo lichtjes moest nemen. Onderzoekend keek Connor hem aan, zo gek was het toch niet wat hij net had gezegd? ”You’re sure you don’t have a degree or something? You sound like a doctor,” lichte Ethan zijn verbaasde uitdrukking argwanend toe. Wat beduusd keek Connor hem aan en voelde zichzelf wat aanspannen door nervositeit. Begon Ethan twijfel te trekken in de talloze leugens die hij de afgelopen tijd naar zijn hoofd had geslingerd? Met een moeilijk gezicht keek Connor de jongeman aan om vervolgens zijn hoofd te schudden. “No, I have always aspired to become a doctor, although I never had the chance..but no I was not lying about not having any degrees,” legde hij uit waarbij hij het eerste gedeelte van zijn uitleg ter plekke verzon om zijn, in Ethans ogen, typische dokterskennis logisch te verklaren. Hij glimlachte even nerveus naar hem door het wantrouwen dat de jongen in hem toonde met de gestelde vraag. Had hij zich niet menselijk genoeg gedragen? Was zijn gedrag te ‘machineachtig’ geweest?

Uiteindelijk had Ethan toch toegegeven aan een behandeling van zijn verse nekwonden en had hiervoor een verstofte EHBO-doos uit de keuken getoverd. Geamuseerd had Connor ernaar gekeken en een opmerking over gemaakt. Nog nóóit had hij zo’n oude verbanddoos gezien, hell, het stond niet eens geregistreerd in zijn systeem waardoor hij waarschijnlijk niet eens zou wetend dat het een EHBO-kit was als de letters er niet groot op hadden gestaan. Wederom sierde een verbaasde uitdrukking de mans gezicht die Connor vervolgens spiegelde. Wat had hij nu weer gezicht dat niet goed door de bocht kon? “Well, don’t call me old,” sprak de man uiteindelijk. Nog steeds stonden er allemaal vraagtekens over Connors gelaat, overduidelijk de link die Ethan impliceerde niet vattend. Hij wist honderd procent zeker dat hij de verbanddoos oud had genoemd, niet Ethan. Misschien had de man had verkeerd gehoord? Heel erg blij leek hij er echter niet mee. “No, no you’re not old, I meant that the box is old,” verduidelijkte hij wat hij had bedoeld waarbij hij een vriendelijk glimlachje liet zien om aan te duiden dat hij het echt niet verkeerd had bedoeld. Toen Ethan de EHBD-doos openmaakte verwachtte hij dat de man zelf van plan was zijn wonden te verzorgen. Echter, niets was minder waar. Hij staarde ernaar alsof hij de inhoud nog nooit had gezien in al die jaren dat hij al had geleefd. Lichtelijk geamuseerd merkte hij het op terwijl hij besloot het initiatief te nemen en de inhoud uit diens plastic velletjes te halen. Het viel nog mee dat het überhaupt nog in bruikbare staat was. ”I never learned the basics of it,” legde Ethan zijn gebrek aan kennis aan hem uit, lichtelijk ongemakkelijk waarschijnlijk door het feit dat menig mens wel ongeveer wist hoe je moet zo’n doos overweg kon. Kort grinnikte Connor waarna hij knikte. Dat bleek dat hij nooit de basis van de wondverzorging had geleerd. Wat hem het meest opviel aan de doos was dat het setje verband bijna helemaal op was, terwijl de overige inhoud nog nooit aangeraakt leek. Hij wist dus blijkbaar wel hoe je verband om je pootjes kon wikkelen, iets waar Connor dan ook grappend opmerkte terwijl hij licht afkeurend zijn hoofd schudde. Zo’n slechte hygiëne thuis, en dan ook nog eens je wonden zo slecht behandelen, en dan vonden die mensen het soms nog gek ook dat ze ziek werden. Gekke wezens bleven het wel desondanks hij veel liever een mens zou zijn geweest dan een android. ”Well I sincerely apologize mister-,” begon Ethan grinnikend maar eindigde al snel onderzoekend. Even keek Connor hem vragend aan totdat hij realiseerde waarom de man midsentence was gestaakt. Een achternaam. Hij had niet eeens een achternaam. ”What is your last name?” vroeg Ethan kort nadat hij had gerealiseerd waar hij naar had gezocht. Peinzend staarde Connor hem aan, razendsnel een achternaam proberend te bedenken. Uiteindelijk slaakte hij een diepe zucht en kwam overeind. “O’Connor. O’Connor is my last name,” sprak hij met een geforceerd glimlachje, wetend dat het enorm gek klonk, maar dat was het eerste waar hij op kon komen. “My parents thought they were funny..” verklaarde hij. Nog een leugen erbij. Om het verder te vermijden liep hij snel naar de keuken om een vochtige doek te pakken. Onderweg ving hij nog met zijn haarfijne gehoor dat de man zich afvroeg hoe hij überhaupt zijn achternaam wist, maar deed net alsof hij het niet hoorde. Dan hoefde hij het tenminste ook niet te antwoorden.

Zorgvuldig had Connor de wonden op Ethans nek schoongemaakt waardoor nu het vervelendste gedeelte moest gebeuren: het ontsmetten. Hij ging ervanuit dat de man al wist dat het enorm kon bijten, maar waarschuwde hem niettemin. ”This is the fucking reason why I don’t do this,” bracht Ethan uit terwijl Connor voelde hij hoe zich aanspande tijdens het masseren van zijn nek. Zachtjes lachte Connor want hij vermoedde dat het niet de achterliggende reden was. “Is it?” vroeg hij rhetorisch terwijl hij doorging met het ontsmetten van de wonden. Ondertussen probeerde hij hem verder af te leiden van de stekende pijn in zijn nek door te vragen hoe hij had gesmaakt tijdens hun kussen. Nieuwsgierig keek hij zo nu en dan even naar Ethans gezicht, maar focuste vooral op de wonden. Zijn tactiek leek echter te werken toen de man uitbracht dat de ‘very nice’ waren, zijn focus leek niet meer te liggen op het bijtende goedje op het watje. Kort glimlachte Connor ook al kon hij zich er niet echt wat bij voorstellen. Nog voordat hij zijn mond nog kon opentrekken op erop te reageren vervolgde Ethan zijn beschrijving al. ”You tasted very sweet. It was a new flavor, but also a bit familiar. You tasted like a sweet sugar dessert that I only want more off. Like a drug that I shouldn’t be using, but that’s too fucking good to be left unused,” legde Ethan door het gebruik van diverse stijlfiguren. Het was iets wat Connor niet goed kon bevatten, maar wist dat het een positieve aard waardoor hij er niet teveel achter besloot te zoeken. “I would do anything for the ability to taste right now,” lachte hij zachtjes terwijl hij het watje weglegde en de jongemans wonden nu met gaasjes begon te bedekken zodat er geen bacteriën bij konden komen maar wel ventilatie bood. Zijn gedachtes bleven echter wel haken bij het laatste zinnetje wat hij had gebruikt. Wist Ethan hoe het was om drugs te gebruiken? Gebruikte hij misschien zelfs zelf drugs? Even trok Connor zijn mond open maar sloot deze al snel weer, wetend dat het een gevoelig onderwerp kon zijn en wilde allesbehalve nóg een gevoelig onderwerp bij de man aansnijden. Nog even inspecteerde de android de afgedekte wonden nauwkeurig waarna hij het goedkeurde. Als hij er niet aan zal gaan frunniken of wat dan ook dan zullen ze goed genezen en geen littekens achterlaten. Meteen wilde de android de doos weer opruimen en de rommel weggooien, maar nog voordat hij de kans kreeg nam Ethan het al van hem over en drukte voordat hij de keuken in verdween een kusje op zijn wang. Meteen voelde Connor weer een warmte stijgen naar zijn hoofd. “Thank you,” bedankte de jongen hem waarna hij vlug knikte. No problem, it was my fault anway,” sprak hij om zijn bedankje te relativeren. Wat beduusd keek hij Ethan na, overduidelijk nog helemaal niet gewend aan de nieuwe vorm van affectie die over hem heen gespoeld werd. Zijn ogen volgden de mans bewegingen continu, ook toen hij terugkwam. Nieuwsgierig keek hij naar hem op toen hij terugkwam maar besloot niet naast hem te gaan zitten. ”What do you want to do?” begon Ethan. Wat hij wilde doen? Met een vragende blik keek hij Ethan aan. Wat konden ze doen? Wellicht konden ze TV kijken? ”Do you want to go back home or stay here?” vervolgde Ethan waardoor het Conor duidelijk werd wat hij eigenlijk bedoelde. ”It’s not a problem if you want to stay here. I would really like it actually,” ging Ethan verder, duidelijk de voorkeur hebbend dat hij de rest van de nacht hier nog zou verbrengen. Aanvankelijk had Connor er niet op gerekend om de hele nacht hier te verblijven, maar nu hij het zo naar zijn zin had gehad hier en Ethan letterlijk een wereld voor hem had geopend bleef hij maar al te graag. “If you’re okay with me staying, I would love to stay,” bracht Connor uit met een welgemeende glimlacht terwijl hij opkeek naar de man, die in tegendeel wat ongemakkelijk wegkeek naar de hal. ”I’m not sure if I can make it to my bedroom though,” momepelde de man zijn gedachtes uiteindelijk hardop. Connor volgde zijn blik naar de hal, vermoedend dat het betekende dat zijn slaapkamer zich op de eerste verdieping bevond. Connor haalde zijn schouders op. “Well, I could help you get upstairs?” stelde de android voor, ook al was hij zelf momenteel ook niet in de optimaalste staat. “Or I suppose we can both fit on your couch, if we lay on our sides,” speculeerde hij terwijl hij de bank analyseerde, veel te onschuldig wezend om in te zien dat je niet zo ging liggen met de eerste de beste vreemde. But then again, je pakte de eerste de beste vreemdeling ook niet op diens bek, die grenzen hadden ze toch al overtreden.