Drained

Desondanks de tafel helemaal gedekt was, het eten klaar stond en Connors bloedzakje recht voor zijn neus lag vielen ze niet meteen aan. Iets wat voornamelijk kwam door de androids nieuwsgierigheid naar wie de man tegenover hem nou eigenlijk was. Hij kende de grote lijnen, maar zeker niets de kleine unieke details die elk persoon van elkaar onderscheiden. Met een glimlach had hij de man aangekeken toen deze instemde dat hij best wel iets over zichzelf zou kunnen vertellen. Wat peinzend had Connor toegehoord wat Ethans voormalige baan was geweest, wetend dat het betekende dat hij als een van de eerste ten slachtoffer was gevallen aan de werkloosheid door de indienstneming van androids. Of hoe hijzelf het zag: het tot slaaf maken van androids. Al die ellende veroorzaakt doordat de hogere mannetjes meer geld wilden verdienen. Te lang bleven ze er echter niet bij stilstaan doordat de man verderging over het feit dat hij niks had met natuur, wat Connor verbaasde. Natuur was een van de grootste aspecten dat zijn échte ‘vrije’ leven had geschilderd. Het had hem door alles heen geholpen waardoor hij niet goed kon begrijpen waar Ethan dan zijn steun in zocht. “In the wrong things. You know, alcohol,” gaf de man eerlijk toe maar Connor kon merken dat hij er niet trots op was. Wat bezorgd werden zijn wenkbrauwen naar elkaar omhoog gedrukt, wetend dat een consistente overdadige alcoholconsumptie een enorm slechte impact kon hebben op je gezondheid. “You shouldn’t do that,” sprak hij ook al vermoedde hij dat de man dat zelf ook dondersgoed wist. “You can-” begon de android toen hij een alternatief wilde voorstellen, maar zich realiseerde dat hij er eigenlijk niet zo snel eentje wist. Wanhopig probeerde Connor naar een alternatief iets te zoeken wat net zoveel afleiding bood als alcohol, maar lang niet zo slecht was voor je gezondheid. Uiteindelijk kwam hij op een idee, al wist hij dat het waarschijnlijk niet heel overtuigend over zou komen. “If you’re yearning, you can call me? I might be able to talk you out of it and distract you?” sprak hij terwijl hij een glimlachje probeerde op te zetten, ook al was hij overduidelijk zelf ook niet zo zeker van zijn zaak. Small talk verzinnen om iemand af te leiden was niet zijn sterkste kant. Hij was onbetwist niet geprogrammeerd om de functie van een psycholoog of iets dergelijks te vervullen. Uiteindelijk begon Ethan over iets waar zijn hele gelaat ging stralen en er ook automatisch een glimlach ontstond op Connors gezicht: zijn zoontje Nathan. Vaak leek de man niet oprecht te stralen waardoor het een heel nieuw plaatje was voor de android, maar de blije uitdrukking stond hem goed, dat kon hij niet ontkennen. Toch verdween deze heerlijke uitdrukking al snel als sneeuw voor de zon toen de man landde bij de harde realiteit: zijn zoontje was van hem ontnomen en hij zou hem hoogstwaarschijnlijk nooit meer zien. Medelevend had Connor hem aangekeken. Uit de hevige reactie die hij toen die avond van hem had gekregen toen hij was begonnen over zijn zoontje vermoedde hij dat het jongetje hem enorm dierbaar was. Toch nam wederom de nieuwsgierigheid van de android de overhand, en vroeg hij naar wat de oorzaak was dat hij zijn zoontje niet meer aan zijn zijde had, meteen erna ratelend dat hij het niet hoefde te vertellen als hij dat niet wilde. Tot zijn opluchting leek Ethan echter niet meteen een opvlieger te hebben, dat was in ieder geval positief. In tegenstelling zelfs, de man lachte zachtjes na Connors ratelgang. “It’s alright,” sprak hij, overduidelijk meer op zijn gemak nu hij zelf had besloten het onderwerp aan te snijden in plaats van een ander. Zwakjes en bemoedigend glimlachte de deviant naar hem.  ”His mother and I got into an argument. She took him away from me and won’t let me near him. With the stories that she’s telling him, I doubt it that he would ever want to meet me again,” legde Ethan uit op een sombere toon. Moeilijk keek de robot de man aan toen hij vertelde dat zijn moeder het jongetje opstook met nare verhalen over zijn vader. Het was laag om een kind te manipuleren in je eigen voordeel, vooral omdat deze vaak zelf niet zelfstandig genoeg waren om te beslissen bij wie deze het voornamelijkste wilde wonen. “Young children are easily manipulated,” concludeerde hij. Als er iets in zijn software stond dan was dat het wel, manipuleren kon hij toen als de beste. “But you’re still his father. You said he’s incredibly clever, so I’m sure he’ll realize sooner or later you’re not that gruesome monster his mother makes you out to be,” probeerde hij Ethan met een lieve glimlach de moed in te praten dat hij zijn lieve kindje echt nog wel een keertje zou zien. Als zijn moeder hem echt zo vast in haar klauwen hield was het waarschijnlijk niet voordat deze een meerderjarige leeftijd had bereikt, maar beter laat dan nooit.

Het duurde niet lang voordat Ethan het gesprek weer de andere kant had opgedraaid en de android precies dezelfde vraag had gesteld als hij hem. Eventjes was Connor in de war doordat Ethan blijkbaar niets over hem wist. Was het Cyberlife echt niet gelukt om de data die hij had vergrendeld open te breken?  ”On top of my head, no. But I’ve dealt with a lot of androids so the information is a bit blurred and layed on top of each other in my head,” legde de man uit door Connors verbazing waardoor hij begrijpelijk knikte. Meteen werd hij er weer aan herinnert wie hij voor zich had: een android jager die inmiddels zoveel blauw bloed op zijn handen had dat hij niet eens meer alle informatie aan individuele androids kon plakken. Ergens moest het hem niet verbazen, waarschijnlijk zag de man hem nog steeds als een ding. Een stukje metaal dat nog vrij rondliep en eigenlijk gerecycled moest worden nadat ze wat testjes op hem hadden gedaan. Hij knarsetandde wat door de gedachtes die weer door zijn hoofd spookten en probeerde ze hoofdschuddend weg te duwen. Nee, de man was net als een bezetene naar hem toe gehold in zijn sokken omdat hij hem zo graag wilde helpen met zijn schotwond. Als een object zal hij hem vast niet meer zien, maar of hij hem ook daadwerkelijk als een gelijke zag betwijfelde Connor nog. Te lang probeerde hij er niet bij stil te staan en ging snel verder nadat hij nog wat slokken nam van de thirium. Wat onzeker meldde hij dat hij zelf ook niet goed wist wie hij was omdat hij nooit de kans had gehad om écht te ontdekken waar zijn interesses en alles lagen. Verder dan zijn dagelijkse rondjes met Leila kwam hij immers niet buiten. Het was dat hij haar had, anders was hij al helemaal een complete kluizenaar geweest. Hetgeen wat hij wél wist was dat hij enorm veel van dieren en natuur in het algemeen hield, in tegenstelling tot Ethan. Hij legde dan dat gedeelte van zijn ziel helemaal bloot, hoe zijn dieren er voor hem waren terwijl alles en iedereen hem de rug toekeerde, zelfs de androids die wisten wat hij doorging. Ergens hoopte Connor dat zijn verhaal Ethan aan het denken had gezet en hij het toch wilde proberen, een huisdier of iets dergelijks, wellicht konden dan zijn handen afblijven van het giftige goedje dat hij maar al te graag consumeerde voor zijn comfort. ”I know that they are very sweet, but they just don’t like me. They mostly bark ot his at me. Leila already tried to defend you when I helped you earlier,” bracht Ethan zijn weerwoord uit waardoor Connor hem wat hopeloos aankeek. Als hij iets wist van Ethan, dan was het wel het feit dat hij moeilijk te overtuigen was. “They just sense your negativity and therefore assume in advance that you’ll hurt them, due to which they try to scare you off. If you try to approach them with a positive attitude, put on sweet high-pitched voice and a small posture to make yourself appear less intimidating you’ll notice a difference immediately. I promise you,” probeerde de android hem alsnog koppig te overtuigen, het onzin vindend dat de man simpelweg niet van de natuur hield omdat het zogenaamd niet van hem hield. “And Leila simply thought you were hurting me, not helping me, it’s nothing personal… I mean you hurt me by helping me, but you get my point,” verklaarde hij nog waarom Leila hoogstwaarschijnlijk zo fel had gereageerd naar de man. Nu Ethan hem geen pijn meer deed was Leila ook rustig, waardoor zijn punt extra sterk overkwam. “You’re just stubborn, that’s why nature ‘doesn’t like you’, “ grinnikte Connor even geamuseerd, hopend dat de man het kon hebben als hij het met een lichte toon zei. Ondertussen dacht de android diep na over wat hij nog meer over zichzelf kon vertellen. Uiteindelijk vertelde hij over het feit dat hij geen vermaak vond in boeken, maar wel in films en series. ”Well maybe we should watch a movie together then some time,” stelde Ethan voor met een knipoog. Daar was het conflicterende gedrag weer van de man. Door de knipoog erachteraan wist Connor vrijwel zeker dat de opmerking een flirterige aard had, aangezien samen een film kijken een enorm typische activiteit voor een date was. Eventjes bloosde hij maar wist de rode kleur al weer snel weg te stoppen en plaats te maken voor een ongemakkelijk glimlachje doordat hij niet wist hoe hij moest reageren doordat de man ‘nee’ zei, maar ‘ja’ deed. “Well, yeah, I mean, sure,” sprak hij lichtelijk verward. Zolang het dan maar geen film zijn die aan crime scene erin had zitten vond hij alles prima. Bij detective films raakte zijn systeem namelijk nog net niet overhit van de frustratie die hij daardoor ondervond.

Connor had getwijfeld of hij wel zou beginnen over zijn machine bestaan. Het verschil met wie hij werkelijk was, en wie hij was toen hij nog in Cyberlife's netten verstrikt zat, was een verschil van dag en nacht. Uiteindelijk besloot hij toch iets te zeggen maar niet teveel. Simpelweg de dag waarop hij geactiveerd was en dat hij toen een meisje had gered. Nadat hij het had gezegd dwaalde zijn blik af naar Ethans bord met het eten dat nog altijd onaangeraakt was. Misschien moest hij toch maar even wat peper en zout voor hem pakken. Net toen hij van plan was op te staan onderbrak Ethan hem ruw. ”You’re RK800 aren’t you? The android detective?!" Sprak de man op een scherpe toon. Meteen was de android weer op zijn hoede en stonden zijn zintuigen op scherp. Zijn conclusie had nou niet bepaald een vriendelijke ondertoon, en gezien het niet de eerste keer was dat Ethan uit het niets 180 graden draaide qua mood, was hij op zijn hoede. Hij had er niet over moeten beginnen, vermoedend dat Ethan het nog steeds niet had op androids, en de android die het verst van de emoties had gestaan was hij hoogstwaarschijnlijk geweest. Meer robot kon je ze niet krijgen. Een diepe zucht verliet zijn kunstmatige longen en liet geen woord los na Ethans veronderstelling. Zwijgen zei immers al genoeg. ”I’m sorry Connor. I shouldn’t acted like that,” verontschuldigde Ethan zich even later voor zijn reactie waardoor Connor voorzichtig glimlachte en knikte. Hij kon ook niet verwachten dat de man ineens met heel zijn hart van androids hield. De scherpe sneren zullen vast wel blijven, maar het bracht hem wel op zijn hoede. ”It must be rough to be declined by humans and androids,” concludeerde hij waardoor Connor knikte. "It is," zuchtte hij zachtjes en keek weg en zocht automatisch weer Leila op om der te aaien. ”You were the most advanced android made by cyberlife. I had to find you,” murmelde Ethan en zuchtte, alsof hij realiseerde waar hij mee bezig was en zijn baan weer in het water gooide. Gespannen keek Connor hem aan omdat het hem niet lukte om te lezen of het gewoon een simpele opmerking was, of een realisatie dat met een android aan tafel zitten complete onzin was. Waarschijnlijk stond er ook een enorm grote som op zijn hoofd, en aangezien de meeste mensen gevoelig waren voor centen, zou het hem niet verbazen als Ethan ineens weer van gedachten veranderde. Toen hem een geruststellende glimlach werd geschonken lukte het hem om wat te ontspannen, maar hield zijn zintuigen op scherp voor het geval dat. ”If you want you can tell me a bit more about your life as a detective, though I can also understand if you rather not talk about it. It’s up to you,” gaf de man hem de keus. Twijfelend keek Connor hem aan omdat hij niet wilde dat de mans visie op hem compleet zou veranderen. Uiteindelijk besloot hij het er toch op te wagen, maar nam eerst een paar slokjes thirium. "It's just not me, you understand, I'm not the cold blooded and ruthless emotionless jerk Cyberlife designed me to be, not anymore," drukte hij hem op het hart. Uiteindelijk dacht hij diep na om te bedenken waar hij zou beginnen. "Well initially I was tied to my partner, Lt. Hank Anderson, by law. Couldn't go anywhere without him despite him hating androids," sprak hij en dacht even terug aan de grijze man die altijd zo hatelijk jegens hem was geweest. "And I had cases varying from personal assaults to sex clubs, and even the stratford tower incident," sprak hij met een zucht als hij er allemaal terugdacht. Uit nervositeit pakte hij maar weer het thiriumzakje en nam er een paar slokken uit. "When I couldn't capture the concerned deviants, I just shot them when they fled, didn't even bat an eye doing so," sprak hij bitter met een frons gericht op zichzelf. "Hank even realized earlier than me that we actually were alive, not just autonomous machines. Because of that I started thinking you know, but every time when my thoughts wandered off too far it felt like someone unleashed a whip at me to force me back to my own little square. I was incarcerated in a square with invisible walls, designed by Cyberlife," verklaarde hij met een zucht en keek Ethan eventjes aan terwijl hij nerveus met zijn vingers friemelde. "The first time I felt something was during the case on the stratford tower. At first I experienced a little fear of heights when I looked down to the ground from the roof because it made me reminisce of the first time I died by falling of a skyscraper on the day I got activated," begon hij, nog wetend hoeveel de kleine onaangename prikkels in zijn buik hem hadden verward bij die herinnering. "Subsequently, I connected to the memory of a deviant who killed himself as I did. And his fear was so intense right before his death, I felt it too. It was so overwhelming to feel scared, to feel something," sprak hij en schudde zijn hoofd terwijl hij terugdacht aan het moment waar hij zonder na te denken meteen tegen Hank had gezegd dat hij angst had gevoeld. "Ever since I started doubting my cause, what if I also could develop emotions? What if all the humans told me was a lie, just because the selfish brats don't want to share a planet with another intelligent species? Am I a machine, or a slave?" verklaarde Connor en speelde wat met het zakje waar niet heel veel meer in zat, onbewust Ethan ook een 'selfish brat' noemend in die zin. "But my actions didn't replicate my thoughts. I couldn't make them. It's as if you're watching yourself from the outside, seeing yourself do things you don't want to, but not being able to stop yourself," mompelde hij, uitleggend hoe zijn overgangsfase voor hem had gevoeld. "I shot a girl in the head at Kamski's place just for a single stupid answer, manipulated androids to find jericho and let the humans attack the safe haven, killed every single human who prevented me from 'accomplishing my mission'," somde hij op waardoor het duidelijk werd dat hij niet alleen blauw bloed in zijn handen had. "Eventually I managed to kill both deviant leaders, Markus and North, and end the revolution, preventing androids from gaining freedom and equality. I just watched the remaining being deported to those camps, which in my eyes are no better than the extermination camps in the Second World War. They just called 'recall centers' to palliate society's response,"  sprak hij vol afkeur naar zichzelf en de kampen toe en schudde zijn hoofd met een zucht. "I got back to Cyberlife after I fulfilled my mission and then I discovered that I was going to be replaced by RK900, which you could technically see as my brother, and just be thrown away like I didn't just give them my everything, I was just a simple and worthless protoype after all," sprak hij zachtjes omdat hij dat het moeilijkste vond om over te praten. "And that's what you get as a thank you, after preventing androids from taking over, and preventing a dirty bomb from detonating. Your death is what you get as a thank you, and that's when I snapped and eventually fled,"  concludeerde Connor waarna zijn blik weer afdwaalde naar Ethans ogen en vervolgens naar zijn onaangeraakte eten met een zucht. "That's when I tried to join other deviants. A-and I thought they would accept me because it wasn't me who killed all those androids, it was Cyberlife in my head, out of everyone you would expect they'd understand, but they didn't. If I hadn't ran away they would've probably killed me due to the anger they unleashed at me," verklaarde hij met een brok in zijn keel hoe androids hem liever dood dan levend hadden, net als mensen. Hij deed moeite om zijn tranen tegen te houden terwijl hij terugdacht aan hoe zijn eerste emoties alleen maar uit pijn, verdriet, en angst hadden bestaan. "I was lost at that point, I even just wanted to return to Cyberlife because if life was gonna be like that, I didn't want it," verklaarde hij triest en meende zijn woorden waarna zijn blik op Leila viel. "And then I found Leila when she was just a puppy, abandoned in a box, and she gave me a little light in my life," sprak hij met een zwak maar triest glimlachje naar zn hondje die kwispelde naar de stoel waar hij op zat. "Ironic isn't it? Android who deserves freedom the least of them all, has acquired the most freedom an android can have today," sprak hij wederom bitter en afkeurend naar zichzelf toe met een frons. Uiteindelijk kwam hij met een zucht overeind en liep naar de keuken, zoekend naar wat afleiding door het zware onderwerp. Hij deed een keukenkastje open en pakte daar zout en peper uit. Vervolgens liep hij weer terug naar zijn plek en ging zitten. Subtiel zette hij de twee busjes voor Ethans bord neer, echt wel hebbend gezien dat de man meer met zn eten speelde dan het naar zijn mond bracht. Hell, het laatste had hij nog niet eens gedaan. "I reckon you'd like it more spicy," concludeerde de android uiteindelijk, vermoedend dat het daaraan lag waardoor de man het eten nog niet had aangeraakt. Met een zwakke glimlach keek hij de man aan.