Drained

Hij kon niet ontkennen dat hij was geschrokken toen de man zich door de deuropening had gewurmd en hem vervolgens in een enorm stevige knuffel had getrokken, een wanhopige knuffel. Alsof hij wist dat dit moment cruciaal was in hoe ze verder zouden gaan in hun leven. Twijfelend had hij zijn kin op de man zijn hoofd gelegd en aangehoord wat hij te vertellen had, hoeveel hij schijnbaar om hem gaf, hoe hij écht niet meer zonder hem kon desondanks hij hetgeen was wat hij een paar weken geleden nog met heel zijn hart het gehaat. Het laatste was wat Connor deed twijfelen aan zijn woorden. Het leek hem zo sterk dat de man in zo’n korte tijd zo gigantisch van gedachten was veranderd. Hij kon het simpelweg niet geloven dat een mens met zo’n koppige aard als Ethan zo plots en snel van visie kon veranderen. Enorm veel tijd had hij er echter niet om over na te denken, want nog voor hij had goed kon bevatten had Ethan wat afstand genomen om vervolgens de afstand tussen hen helemaal te overbruggen en zijn lippen op de zijne te drukken. Even stond de android perplex omdat hij het totaal niet had zien aankomen, om vervolgens toch twijfelachtig zijn zoen te beantwoorden. Even raakte hij verloren in het heerlijke spel, maar kwam al snel weer tot bedaren toen zijn gedachtes terug vlogen naar alles waar ze het zonet over hadden gehad en het feit dat Ethans tegenstrijdige gedrag weer naar boven was gekomen. Met een zucht nam hij daarom licht hoofdschuddend afstand van de man. Het was niet goed dat ze dit nu deden. De gemixte signalen die Ethan bleef zenden verwarden hem uitermate en hij wilde simpelweg duidelijkheid. Vriend, of meer, of misschien zelfs minder? Als de android wist onder welke categorie hij viel zou het hem gemakkelijker maken om te functioneren volgens die categorie. Natuurlijk had hij een voorkeur omdat hij echt wel vermoedens had waarvoor dat kriebelende onderbuikgevoel elke keer weer naar bovenkwam als Ethan hem ook maar iets intiemer aanraakte dan gepast. Aan de andere kant bleef hij twijfelen of hij Ethan überhaupt wel kon vertrouwen, en was dat niet hetgeen wat de basis was van elke relatie? Het vertrouwen? Hoe zouden ze ooit een relatie kunnen hebben als het vertrouwen maar van een kant kwam? Nu Connor toch al zijn frustraties jegens Ethans dubbelzinnige gedragspatroon eruit gooide twijfelde hij er niet aan om gelijk zijn twijfels over het vertrouwen in hem eruit gooide. Als hij toch bezig was, kon hij beter gelijk alles wat op zijn hart lag luchten. Nadat Connor zijn laatste woorden had uitgeblazen was het voor een hele poos stil. Onzeker over zijn zaak keek de android de man aan, die zelf ook diep in gedachten leek verzonken. Het gaf hem even de kans om zijn ogen rustig over zijn gezicht te laten glijden. Er waren aardig wat tranen uit die lieve groene ogen opgeweld, en waren inmiddels allemaal opgedroogd op zijn wangen wat waarschijnlijk voor een trekkend gevoel zou zorgen. Na een lange stilte zette Ethan uiteindelijk een stapje in Connors richting waardoor hij in eerste instantie even blikte naar de man zijn sokken, naja Connors sokken die de man aanhad, om vervolgens weer naar zijn ogen te kijken. Benieuwd naar wat hij van plan was te zeggen, of hij hem gerust kon stellen, of dat hij er straks uit moet concluderen dat een relatie tussen hen -moge dat platonisch of romantisch zijn- uitgesloten was. “You’re right,” sprak de man met een zacht zuchtje waardoor Connor hem afwachtend aankeek, nieuwsgierig over welk gedeelte hij het nu eigenlijk had. “I’m gay, but only gay for you,” vervolgde Ethan waardoor de android hem nadenkend aan bleef kijken. Het laatste gedeelte verwarde hem lichtjes, alleen voor hem? Waarom alleen voor hem? Connor besloot er echter niet naar te vragen wat hij daar precies mee bedoelde. Hij vermoedde dat het al moeilijk genoeg was voor Ethan om alleen dat al toe te geven, nadat hij het al die tijd tegen zichzelf had ontkend. ”And I care for you. Only for you. There’s no money in the world that could make me hunt you or hurt you intentionally ever again,” vervolgde Ethan terwijl Connor hem met zijn puppyogen bleef aankijken, luisterend naar wat de man te vertellen had en het rustig in zich opnemend. ”But I can’t do anything right now that will make you trust me. You will need to give me a chance and I’ll show you in time that you can trust me,” concludeerde Ethan uiteindelijk waardoor Connor zwakjes knikte. Hij had gelijk. Niets wat de man momenteel zou doen of zeggen zou hem zomaar compleet van gedachten kunnen veranderen dat hij hem kon vertrouwen. Vertrouwen winnen kostte tijd, dat won je simpelweg niet binnen tien minuten in een diep gesprek. ”I will take care of you, help you with everything and try to make you the happiest android alive,” vervolgde Ethan waardoor Connor zijn blik weer van de man afweek en eventjes zijn ogen sloot. Wat de man hem beloofde klonk hem als muziek in de oren, maar toch hield iets van binnen hem tegen. Enerzijds was het het vertrouwen waar hij net zo hard met zijn neus was opgedrukt, maar anderzijds was het ook dat hij zichzelf niet zo goed in het onbekende durfde te gooien. Hij wist dat hij ernaar verlangde om überhaupt al iemand te hebben om hem geeft, maar nu Ethan het zo concreet formuleerde voelde hij toch wel de angst voor het onbekende opborrelen. "But I can understand if you don’t want to. You’ve been through enough to not trust me, though I promise you that I won’t let you down if you do,” eindigde Ethan met een waterige glimlach waarna hij weer wat afstand nam en aanstalten maakten om weg te gaan, althans daar leek het op. Meteen voelde hij gestrest zijn hart in zijn keel kloppen bij het idee dat de man weg zou gaan. Wat de man zonet allemaal had gezegd klonk oprecht, alsof hij het echt wilde proberen als Connor hem die kans zou gunnen. Wilde hij hem die kans gunnen? Peinzend keek hij in de man zijn ogen waardoor er nog net geen zweet op zijn voorhoofd kwam als dat mogelijk was door het hevige nadenken dat achter zijn metalen schedel plaatsvond. Een aantal keren wilde hij zijn mond opentrekken, maar er kwam simpelweg niets uit. Het liefste wilde hij ingaan op Ethans voorstel, hij kon het op zijn minst proberen, maar kreeg het niet over zijn lippen. Ethan vond de stilte blijkbaar te lang duren. Hij draaide zijn rug naar Connor toe en liep de trap op om, vermoedde de android, zijn eigen set kleren te halen. Nerveus keek hij even weg en friemelde wat met zijn handen aan zijn shirt, bijna trillend van alle spanning in zijn lijf. Uiteindelijk forceerde hij zichzelf om zich over zijn angsten heen te zetten waardoor hij eerst twijfelend een paar stapjes richting de trap zette, maar uiteindelijk toch achter Ethan aan de trap op snelde. "Wait.." sprak hij tamelijk zachtjes terwijl hij zijn hand op de mans schouder legde. Met een vlugge draai wist hij hem om te draaien en pakte vervolgens zijn gezicht vast met beide handen. Met zijn grote bruine puppyogen keek hij de man nog steeds een beetje onzeker aan. "Don't make me regret this," sprak hij bijna onverstaanbaar als je niet echt je oren gespitst had en focuste op wat hij te zeggen had. Doordat Connor op een lagere traptrede stond dan Ethan moest hij eerst op zijn tenen gaan staan voordat hij zijn lippen op die van de man kon planten. Met lichte wanhoop en verlangen liet hij zijn lippen over de zijne glijden en had een hand inmiddels gedeeltelijk in Ethans haar verplaatst. Hij voelde zijn hart als een gek tekeer gaan in zijn borstkast door alle kunstmatige adrenaline dat momenteel door zijn lichaam raasde. Wederom voelde Connor de kriebels weer opkomen in zijn onderbuik door de tintelingen op zijn lippen waardoor hij Ethan onbewust iets steviger vastpakte. Hij hoopte echt dat hij de juiste keuze had gemaakt.