NEWS
21.12
11.02
08.01
SEASON
ON-GOING TOPICS
SWITCH
Why did it have to be me?
LiLo :: Miscellaneous :: Detroit
Pagina 1 van 2 • Deel
Pagina 1 van 2 • 1, 2 
Why did it have to be me?
van Ethan Grossworth do aug 30, 2018 5:45 pm
Ethan lag languit op de bank, een deken half over hem heen, een lepel ijs in zijn mond, waarvan de bak ijs naast hem stond op de bank. Boven zijn hoofd hield hij de telefoon. Zwijgend keek hij naar de naam die in beeld stond. ‘Connor’. Elke vijf minuten moest hij eens op het scherm tikken om te voorkomen dat het beeld op zwart ging, wat hem eraan herinnerde dat hij al een goede twintig minuten zo lag te staren aangezien hij al meer dan vier keer op het beeld had moeten tikken. Natuurlijk had hij niet enkel liggen staren naar de naam en het nummer. Hij had vaak genoeg geprobeerd te bellen en stuurde elke avond nog een berichtje voordat hij zich helemaal klem zoop. Het werd enkel met de dag duidelijker dat Connor echt geen contact met Ethan wou. Connor had nog op geen bericht of belletje van hem gereageerd. Ethan was zelfs meerdere malen langs Connor’s huis gegaan om aan te bellen, maar ook daar reageerde Connor niet op. Het deed veel met Ethan, meer dan hij had verwacht. Toen ze eerder zolang geen contact hadden gehad, wat enkel voor een paar weken was, had Ethan er minder moeite mee gehad omdat Connor toen duidelijk had gezegd dat hij wou dat Ethan weg van hem bleef. Toen had Ethan niet verwacht dat Connor hem nog eens zou bellen. Gods, als hij toen had geweten hoe rot hij zich nu zou voelen, zou hij nooit naar hem toe zijn gegaan. Maar hij had het wel gedaan. Hij was naar de jongen vertrokken en had hem uiteindelijk toch verteld hoe hij zich voelde tegenover de jongen. Tot zijn opluchting had Connor toen er goed op gereageerd. Hij had hem zelfs gekust en Ethan dacht op dat moment dat ook echt alles goed zou komen, maar ondertussen betwijfelde hij het of het ooit nog weer zo kon worden. Connor was inmiddels al maanden van de radar verdwenen. Het vrat Ethan op. Het zorgde ervoor dat de man vaker naar het ijs en naar de drank greep dan gebruikelijk, waardoor hij halve dagen op de bank spendeerde om een kater weg te slapen of zijn verdriet weg te eten met ijs. Doordat zijn dagen volgeboekt waren met dronken worden en huilen over datgene wat hij ooit gehoopt had te hebben, had hij zich al een tijd geleden ziek gemeld bij zijn baas. Zijn baas was natuurlijk niet blij met de lange absentie van Ethan, waardoor Ethan zo nu en dan toch echt aan de bak moest, maar faalde nog altijd in zijn missies. Het zorgde ervoor dat Ethan van de lievelinge naar de lastpak ging, iemand die eigenlijk ontslagen moest worden, maar nog net niet werd ontslagen omdat hij vroeger zo goed werk verrichtte. Doordat zijn dieet nog slechter was geworden -op sommige dagen at hij echt enkel ijs en op sommige dagen gooide hij er nog een pizza bij een, wat vervolgens werd weggespoeld met een lading alcohol- en doordat hij dus zijn werk niet meer deed en doordat hij nauwelijks het huis verliet -enkel wanneer hij meer ijs of alcohol nodig had-, had hij onbedoeld een buikje gekregen. Zijn mooie sixpack was ten onder gegaan aan een laagje vet. Het boeide niet al te veel. Immers voelde hij zich ook ontzettend slecht, dus het zou hem er zeker niet beter opmaken. Hij wist ook dat hij enkel weer even moest trainen om het vet eraf te werken. Als hij zo doorging zou hij zijn aderen echter eerder dicht eten voordat hij ook maar kon beginnen met trainen.
Ethan keek verbaasd op zodra hij de bel hoorde, van schrik had hij de telefoon laten vallen die nu met een smak op zijn gezicht viel. Ethan kreunde zachtjes en legde de telefoon weg, waarna hij de lepel uit zijn mond haalde en deze in de bak ijs stak om een nieuwe lading ijs op de lepel te leggen. Hij maakte geen aanstalte om de deur open te doen. Hij kende niemand in de buurt die ook maar moeite zou doen om bij hem langs te gaan. Zijn baas kon hem bereiken via zijn mobiel en voor de rest had Ethan geen vrienden of familieleden in de buurt wonen. Ethan stak de lepel opnieuw in zijn mond en genoot van de heerlijke zoete, vette smaak die langzaam oploste in zijn mond. Hij wou opnieuw zijn mobiel pakken om een nieuwe staarsessie met het scherm te beginnen, maar toen hoorde hij opnieuw de bel en ditmaal leek deze maar oneindig lang door te gaan. Wat verontwaardigd kwam Ethan recht. Hij stak de lepel terug in de bak met ijs en richtte zijn blik op de hal waar het constante gerinkel vandaan kwam. Hij wachtte op het moment dat het geluid zou stoppen, maar het stopte niet. ”For fucks sake,” mompelde Ethan gefrustreerd. Hij legde zijn mobiel weer weg en kwam kreunend recht. Hij voelde de kater van de nacht ervoor nog steeds met zijn hoofd spelen. Hij zag er uiteraard ook niet uit alsof hij elk moment uit huis zou gaan. Hij liep in zijn lange boxers en shirt rond. Een shirt die overigens van Connor was en inmiddels al onder de vlekken zat en behoorlijk rook doordat Ethan hem niet wou wassen. Het had immers nog Connor’s geur op zich, waar Ethan nog altijd naar verlangde. Strompelend liep hij de hal in waar het gerinkel van de deurbel enkel luider was. Hij begon de vele sloten van zijn deur af te halen en opende uiteindelijk de deur met een chagrijnig gezicht. ”What do you want?” snauwde hij voordat hij goed kon zien wie er aan de andere kant van de deur stond.
- Ethan Grossworth
Aantal berichten :
67
Registratiedatum : 24-06-18
Re: Why did it have to be me?
van Connor vr aug 31, 2018 1:12 am
| CONNOR |
| I think, therefore I am |
Wit weggetrokken van angst was Connor de eerste de beste metro ingevlucht en klemde zich radeloos vast aan de ijzeren steunpaal die in het midden van het gangpad stond. Tot zijn opluchting zag hij hoe de deuren zich sloten en het voertuig weg spurtte, voortgestuwd door onder andere de lorentzkracht op de elektromagnetische baan. Met een angstige blik wist hij nog net oogcontact de ijzige blauwe ogen van de android die hem de afgelopen maanden al op de hielen zat, RK900, oftewel technisch gezien zijn jongere broertje. Al die tijd had hij al gedacht dat hij vernietigd was en hij hem nooit meer zou zien vanwege het feit dat het verboden was nieuwe androids te produceren. Blijkbaar was Cyberlife echter zó wanhopig om hem te pakken te krijgen dat ze het voor elkaar hadden gekregen een uitzondering te krijgen op de wet, en dus zijn geüpgrade versie als vervanging voor Ethan. Connor zuchtte diep bij de gedachtes aan Ethan waarbij hij meteen een ongelooflijk schuldgevoel in zich op voelde komen. Een paar maanden geleden had de android zijn ogen niet kunnen geloven toen hij vanuit een zijraampje van zijn huiskamer de andere android had gespot op het hoekje van de straat. Meteen had hij hem herkend en wist ook vrijwel meteen wat voornaamste reden kon zijn dat hij hier stond. Waarschijnlijk hadden ze hem erop uitgestuurd zodra Ethan te lang over zijn job deed, had precies hetzelfde district als Ethan toentertijd als startpunt toegewezen gekregen, en was hoogstwaarschijnlijk nu op zoek naar zijn oudere versie. In eerste instantie had hij gestrest Ethan willen opbellen terwijl hij zich wanhopig onder zijn eigen dekens in zijn bed had verstopt, om te voorkomen dat hij door het raam werd gespot. De deviant had zich hier echter al snel van weerhouden bij het idee dat RK900 zonder twijfel over lijken zou gaan, alleen maar om hem te pakken te krijgen. Connor wist honderd procent zeker dat Ethan met zijn koppige kop Connor zou proberen te beschermen, stel dat de confrontatie plaatsvond als de man in de buurt was. Hoe goed Ethan zelf ook was geweest als deviant hunter, Connor wist dat hij totaal geen match was tegenover het nieuwere model. Hij zou hem waarschijnlijk met een pinkie kunnen tegenhouden en op gruwelijke wijze vermoorden als Ethan te lastig werd naar zijn idee. Connor wilde niet dat de man onnodig ten slachtoffer zou vallen aan iets wat uiteindelijk toch echt zijn eigen probleem was. Daar mocht hij niet de dupe van worden. Nee, het eerste wat Connor had gedaan was aan zijn buren vragen of zij voor onbepaalde tijd voor Leila en Blob konden zorgen, met het smoesje dat hij nog aardig wat dingetjes met zijn ouders moest regelen maar dat ze helaas in een andere staat woonden. De android snapte dan wel nooit de grapjes of subtiele hints die zijn buren naar hem gooiden, maar hij kon niet ontkennen dat ze een goed hart hadden waardoor hij in ieder geval wist dat zijn beestjes het goed zouden hebben. Vervolgens had hij een stel simpele kleren aangetrokken, zijn haar wat door de war gegooid in de hoop dat hij minder herkenbaar zou zijn. In ieder geval niet dírect herkenbaar. Vrijwel meteen daarna had hij het op een lopen gezet naar het district dat het verste van het zijne vandaan lag, vermoedend dat RK900 daar als laatste zou zoeken. Natuurlijk had hij daar geen onderdak waardoor hij voornamelijk zo veel mogelijk zijn tijd onder bruggen doorbracht, gezien het feit dat warmte daar werd vastgehouden en hij ‘s nachts niet doodging van de kou. Het had echter niet lang geduurd voordat zijn broertje hem had gevonden. Enkele keren had Connor hem weten af te schudden, maar dat was zeker niet zonder kleerscheuren verlopen. Letterlijk. De set kleding die de android voor zijn vertrek had aangetrokken omhelsden vandaag de dag nog steeds zijn lijf. Het scheelde dat hij geen lichaamsvocht of iets dergelijks produceerde, maar de achtervolgpartijen hadden zeker zijn werk gedaan. Overal waar je keek zaten wel kleerscheuren, mistte er een lap stof, zaten er vlekken van modder of iets dergelijks en ga zo maar door. Zijn fysieke uiterlijk zag er daarnaast ook niet al te best uit. Zijn huid was helemaal vuil door de modder, er zaten zelfs een aantal olievegen op zijn wangen. Zijn haar zag er ook niet beter op uit. Het stond alle kanten op en zat grotendeels in stukjes aan elkaar geplakt door de modder en olie doordat één achtervolging zelfs door een olieraffinaderij had plaatsgevonden. Connors armoedige uiterlijk zorgde er dan hoogstwaarschijnlijk ook voor dat de mensen in de metro afstand van hem hielden en hem minachtend aankeken omdat ze vermoedden dat hij een vieze zwartrijdende zwerver was. Een zwerver was hij technisch gezien niet, maar vies en zwartrijdende wel. Met een verslagen zucht zochten Connors hondenogen, waarvan de eeuwige twinkeling was getransformeerd in een dode doffe glans, het digitale scherm op wat liet zien waar de metro eigenlijk heenging. Zijn ogen verwijdden zich iets toen hij zag dat het naar zijn thuisdistrict ging, een plek waar hij al maanden geen voetstap in had durven te zetten. Nerveus keek hij om zich heen om vervolgens weer angstig naar het scherm te staren. Hij kon naar huis gaan, maar dat zou te voorspelbaar zijn als RK900 inmiddels zijn adresgegevens zou hebben doorgekregen. Dan was hij er meteen bij. Toen zijn gedachtes wederom naar Ethan dwaalden voelde hij meteen weer het akelige en schuldige gevoel in zijn lijf opkomen. Connor had toen hij wegging en zijn mobieltje thuis achterliet om te voorkomen dat hij getraceerd werd, zoals Ethan toen ook bij hem had gedaan, nooit gedacht dat hij zó lang zou wegblijven. Hij had gedacht dat RK900 verward zou raken en in wilde weg ergens anders zou gaan zoeken, hij had niet verwacht dat de android hem telkens weer zou weten te vinden nadat hij hem net niet te pakken had kunnen krijgen. Het was enorm uit de hand gelopen, en Connor realiseerde zich dat. Daarnaast wist hij ook dat de timing enorm bar was. Net had hij de man een kans gegeven om te bewijzen dat hij hem kon vertrouwen, en nu leek het net alsof hij zich toch op het laatste moment had bedacht en de benen had genomen door Ethan. De deviant slikte, niet wetend of hij de confrontatie met de man durfde aan te gaan. Wellicht had hij zijn voormalige haat weer volledig opgepakt na Connors ogenschijnlijke Houdini en werd er zo een kogel door zijn schedel geboord als hij zou aankloppen bij de man.
Moeilijk keek Connor naar de deuren van de metro toen deze open gingen waarna een mensenmassa zich naar buiten wurmde. Twijfelend stond hij stil en keek naar het perron van het eindstation. Hij wilde niet eruit, het liefst wilde hij dat de metro voor eeuwig doorreed en voor eeuwig diens deuren dichthield. Helaas gebeurde dat niet in de harde realiteit en realiseerde de android zich ook dat hij snel moest zijn. Hij speelde immers de rol van het prooi en wist dat zijn predator elk station waar de metro mogelijk kon stoppen zou langsgaan om te checken of hij daar was. Het zorgde ervoor dat Connor wat speling had, maar zeker niet veel. Connors snelheid namelijk ver boven het gemiddelde van de normale mens, dat van RK900? Zijn snelheid was simpelweg onmenselijk. Zelfs de krachtigste sprintathleet met de langste benen zou die snelheid op diens uiterste top niet eens kunnen behalen. Nerveus stapte Connor dan maar uiteindelijk de metro uit en liep in eerste instantie mee naar waar de stroming van de mensenmassa hem leidde. Uiteindelijk toen de massa uiteenliep en ieder zijn eigen richting koos besloot hij toch maar om richting zijn huis te lopen. Net toen hij erheen wilde lopen hoorde hij ineens hoe er een aantal mensen verontwaardigd iets naar iemand schreeuwden omdat deze schijnbaar niet uit diens doppen keek. Met grote ogen keek hij in de richting van het geluid en merkte meteen op dat het zijn gevreesde predator was die, gelukkig voor Connor, enorm werd gehinderd door de mensenmassa bij het metrostation. Scherp en haperend haalde hij adem met grote ogen voordat hij het op een rennen zette en zo veel mogelijk afslagen nam, lugubere straatjes in dook, weer iets drukkere wegen, recht door mensen hun achtertuinen heen. Overal probeerde hij doorheen te gaan in de hoop het nieuwere model zoveel mogelijk te kunnen verwarren. Tot nu toe was het hem gelukt hem te slim af te zijn, maar vreesde ook dat de machine met de tijd Connors trucjes steeds meer door begon te krijgen waardoor ze steeds minder effectief werden. Onbewust had Connor zijn eindbestemming in zijn hoofd als Ethans huis gezet. Twijfelend kwam hij dan ook even tot stilstand toen zijn ogen het aanzicht van het huisje ontmoetten en het tot hem doordrong waar hij al die tijd naartoe was gelopen. Het was niet zijn eigen huis geweest, maar die van Ethan. Even overwoog hij of hij verder zou rennen naar zijn eigen huis, maar besloot dat er te weinig tijd voor was waardoor hij hetgeen waar hij enorm vaak over gepiekerd had toch maar doorzette. Ook al was dit totaal niet de perfecte situatie, het kon nu simpelweg een kwestie van leven of dood zijn voor de android. Veel keus had hij dus niet. Nerveus had hij de bel bij de man ingedrukt, maar er was geen respons van de andere kant. Angstig keek hij dan ook om zich heen toen hij besloot de bel aan een stuk door achter elkaar in te drukken. Hij wist niet waar de man mee bezig was, maar wist wel dat hij met zijn koppige aard iets meer prikkels nodig had voordat er uiteindelijk het gewenste effect uitkwam. Toen Connor hoorde dat er aan de andere kant sloten werden losgemaakt kon hij wel dansen van geluk. Ethan daarentegen, leek niet zo blij te zijn toen hij de deur opendeed. “What do you want,” klonk het chagrijnig. Twijfelend keek Connor hem even aan, niet realiseren dat hij door zijn verwaarloosde uiterlijk van de afgelopen maanden hoogstwaarschijnlijk niet meteen herkenbaar was voor een man die momenteel 24/7 wel alcohol in zijn bloed had. Schichtig keek Connor nogmaals om zich heen en concludeerde dat hij geen tijd had het hele verhaal naar buiten te gooien terwijl hij hier buiten stond. Hij duwde Ethan haastig naar achteren, stapte zelf ook naar binnen en duwde de deur haastig achter zich dicht en begon panisch alle sloten weer dicht te doen. “H- he’s chasing me Ethan, he’s after- he’s after me, he has- he’s replaced you,” ratelde hij gestrest terwijl zijn stress levels echt overduidelijk boven de honderd uitstegen zonder uit te leggen wie ‘he’ eigenlijk was. “I-I-I meant to, should’ve told you, why I left, but he’s vicious like I was, he’d hurt you, kill you,” probeerde hij teveel tegelijkertijd te uit te leggen terwijl de tranen hem in de ogen sprongen van de spanning, omdat hij niet alleen bang dat Ethan hem niet zou begrijpen, maar was ook bang dat Ethan hem letterlijk aan de grote boze wolf zou voeren doordat hij zo lang niets van zich had laten horen. Door alles stress en druk die erbij kwam kon hij gewoon niet goed meer functioneren. “C-can I please stay here Ethan, I’ve never been so scared, so scared,” piepte hij zachtjes en klemde zijn trillende handen in een smeekbede samen terwijl hij hem met ogen twinkelend van de tranen aankeek. ”so scared,” mompelde hij nogmaals vol wanhoop toen er niet meteen na een seconde al antwoord kwam, wat hij door de snelheid van zijn broertje onderhand langzaam had beginnen te vinden. Hij hoopte gewoon zo erg dat de man hem het zou gunnen om zich hier te mogen verstoppen, ook al had Connor al die maanden ook maar geen woord van zichzelf laten horen. Connor hoopte dat de man nu de kans om te laten zien dat de android hem kon vertrouwen met beide handen zou aannemen.
Moeilijk keek Connor naar de deuren van de metro toen deze open gingen waarna een mensenmassa zich naar buiten wurmde. Twijfelend stond hij stil en keek naar het perron van het eindstation. Hij wilde niet eruit, het liefst wilde hij dat de metro voor eeuwig doorreed en voor eeuwig diens deuren dichthield. Helaas gebeurde dat niet in de harde realiteit en realiseerde de android zich ook dat hij snel moest zijn. Hij speelde immers de rol van het prooi en wist dat zijn predator elk station waar de metro mogelijk kon stoppen zou langsgaan om te checken of hij daar was. Het zorgde ervoor dat Connor wat speling had, maar zeker niet veel. Connors snelheid namelijk ver boven het gemiddelde van de normale mens, dat van RK900? Zijn snelheid was simpelweg onmenselijk. Zelfs de krachtigste sprintathleet met de langste benen zou die snelheid op diens uiterste top niet eens kunnen behalen. Nerveus stapte Connor dan maar uiteindelijk de metro uit en liep in eerste instantie mee naar waar de stroming van de mensenmassa hem leidde. Uiteindelijk toen de massa uiteenliep en ieder zijn eigen richting koos besloot hij toch maar om richting zijn huis te lopen. Net toen hij erheen wilde lopen hoorde hij ineens hoe er een aantal mensen verontwaardigd iets naar iemand schreeuwden omdat deze schijnbaar niet uit diens doppen keek. Met grote ogen keek hij in de richting van het geluid en merkte meteen op dat het zijn gevreesde predator was die, gelukkig voor Connor, enorm werd gehinderd door de mensenmassa bij het metrostation. Scherp en haperend haalde hij adem met grote ogen voordat hij het op een rennen zette en zo veel mogelijk afslagen nam, lugubere straatjes in dook, weer iets drukkere wegen, recht door mensen hun achtertuinen heen. Overal probeerde hij doorheen te gaan in de hoop het nieuwere model zoveel mogelijk te kunnen verwarren. Tot nu toe was het hem gelukt hem te slim af te zijn, maar vreesde ook dat de machine met de tijd Connors trucjes steeds meer door begon te krijgen waardoor ze steeds minder effectief werden. Onbewust had Connor zijn eindbestemming in zijn hoofd als Ethans huis gezet. Twijfelend kwam hij dan ook even tot stilstand toen zijn ogen het aanzicht van het huisje ontmoetten en het tot hem doordrong waar hij al die tijd naartoe was gelopen. Het was niet zijn eigen huis geweest, maar die van Ethan. Even overwoog hij of hij verder zou rennen naar zijn eigen huis, maar besloot dat er te weinig tijd voor was waardoor hij hetgeen waar hij enorm vaak over gepiekerd had toch maar doorzette. Ook al was dit totaal niet de perfecte situatie, het kon nu simpelweg een kwestie van leven of dood zijn voor de android. Veel keus had hij dus niet. Nerveus had hij de bel bij de man ingedrukt, maar er was geen respons van de andere kant. Angstig keek hij dan ook om zich heen toen hij besloot de bel aan een stuk door achter elkaar in te drukken. Hij wist niet waar de man mee bezig was, maar wist wel dat hij met zijn koppige aard iets meer prikkels nodig had voordat er uiteindelijk het gewenste effect uitkwam. Toen Connor hoorde dat er aan de andere kant sloten werden losgemaakt kon hij wel dansen van geluk. Ethan daarentegen, leek niet zo blij te zijn toen hij de deur opendeed. “What do you want,” klonk het chagrijnig. Twijfelend keek Connor hem even aan, niet realiseren dat hij door zijn verwaarloosde uiterlijk van de afgelopen maanden hoogstwaarschijnlijk niet meteen herkenbaar was voor een man die momenteel 24/7 wel alcohol in zijn bloed had. Schichtig keek Connor nogmaals om zich heen en concludeerde dat hij geen tijd had het hele verhaal naar buiten te gooien terwijl hij hier buiten stond. Hij duwde Ethan haastig naar achteren, stapte zelf ook naar binnen en duwde de deur haastig achter zich dicht en begon panisch alle sloten weer dicht te doen. “H- he’s chasing me Ethan, he’s after- he’s after me, he has- he’s replaced you,” ratelde hij gestrest terwijl zijn stress levels echt overduidelijk boven de honderd uitstegen zonder uit te leggen wie ‘he’ eigenlijk was. “I-I-I meant to, should’ve told you, why I left, but he’s vicious like I was, he’d hurt you, kill you,” probeerde hij teveel tegelijkertijd te uit te leggen terwijl de tranen hem in de ogen sprongen van de spanning, omdat hij niet alleen bang dat Ethan hem niet zou begrijpen, maar was ook bang dat Ethan hem letterlijk aan de grote boze wolf zou voeren doordat hij zo lang niets van zich had laten horen. Door alles stress en druk die erbij kwam kon hij gewoon niet goed meer functioneren. “C-can I please stay here Ethan, I’ve never been so scared, so scared,” piepte hij zachtjes en klemde zijn trillende handen in een smeekbede samen terwijl hij hem met ogen twinkelend van de tranen aankeek. ”so scared,” mompelde hij nogmaals vol wanhoop toen er niet meteen na een seconde al antwoord kwam, wat hij door de snelheid van zijn broertje onderhand langzaam had beginnen te vinden. Hij hoopte gewoon zo erg dat de man hem het zou gunnen om zich hier te mogen verstoppen, ook al had Connor al die maanden ook maar geen woord van zichzelf laten horen. Connor hoopte dat de man nu de kans om te laten zien dat de android hem kon vertrouwen met beide handen zou aannemen.
- Connor
Aantal berichten :
65
Registratiedatum : 21-06-18
Leeftijd : 24
Re: Why did it have to be me?
van Ethan Grossworth vr aug 31, 2018 12:57 pm
Vol tegen zijn zin in, was Ethan uiteindelijk toch opgestaan en begaf hij zich richting de voordeur. Het liefste wou hij het continue gerinkel kunnen negeren en gewoon verder gaan met zijn dagelijkse bezigheid, wat bestond uit huilen en dronken worden, maar hij kon zich niet eens concentreren op zijn wanhopige bestaan met dat hoogst irritante geluid. Nog half dronken en met een volle kater, strompelde Ethan de hal in. Zijn vingers gleden over de sloten heen en opende deze één voor één. Hij deed geen moeite om snel te zijn, ook al wou hij dat het geluid zo snel mogelijk zou stoppen. Hij wist dat zijn oog handcoördinatie niet optimaal was op het moment en wist dat hij dus zijn handelingen rustig moest verrichten, wou hij dat de sloten er in één keer af gingen en niet dat hij het meerdere malen haastig probeerde om enkel gefrustreerd te worden. Wat kende hij zijn dronken zelf toch weer goed. Ethan opende met een chagrijnige kop de deur. Hij verwachtte een verkoper te zien. Zo’n lowlife die al zijn energie in het verkopen van stofzuigers en abonnementen stak bij mensen aan de deur. Dat, of het was een jehova getuigen. Wetend dat hij nou niet bepaald in een gelovige buurt leefde, gokte hij het eerste. Toen zijn blik echter op de jongeman viel die voor zijn deur stond, trof hij iets totaal anders aan. Diens kapsel en vieze uiterlijke zei al genoeg: zwerver. Ethan slaakte eens een diepe zucht. Ja daar kon hij al helemaal niks mee. Het liefste wou Ethan de deur dicht doen, maar niet voordat hij de jongeman had duidelijk gemaakt dat hij niet nogmaals zolang op zijn deurbel moest blijven drukken. Door het warrige en vieze uiterlijk van de jongen en door Ethan’s warrige hoofd die vol zat met alcohol en emotie, had hij niet eens door dat Connor voor zijn deur stond. De jongen waar hij zo lang naar had verlangd en zo graag had willen zien, stond nu voor zijn deur, en het enige wat hij wou doen was de deur zo snel mogelijk dicht doen. De jongen leek daar echter hetzelfde over te denken. Overdondert zette Ethan een paar extra stappen naar achteren zodra hij werd terug geduwd om zijn balans te behouden. Hij legde een hand tegen de muur aan om wat steun te zoeken. Zijn blik schoot terug naar de jongen en merkte nu op hoe deze de sloten weer op de deur zette. ”Excuse.. me!” probeerde Ethan verontwaardigd, maar de jongen begon nu ook te praten en hij kreeg zijn woorden er veel vlotter en sneller uit. “H- he’s chasing me Ethan, he’s after- he’s after me, he has- he’s replaced you,” ratelde de jongen gestrest. Ethan keek wat verward op zodra de jongen zijn naam sprak. Het leek erop dat de jongen hem wel kende. Een seconde gleed voorbij, totdat het kwartje viel. Ethan’s ogen verwijde zich op het moment dat hij zich realiseerde dat Connor voor hem stond. Nogmaals liet Ethan zijn blik over de jongen heen gaan en zag hoe slecht de jongen er aan toe was. Ethan voelde gemixte emoties op komen. Hij was boos om het feit dat de jongen niks tegen hem had gezegd en nu plots voor zijn deur verscheen, maar ook bezorgd omdat het erop leek dat Connor erg van slag leek, daarbij kwam ook nog dat hij de jongen uiteraard erg veel had gemist. Ethan probeerde zich voor nu te focussen op de woorden die Connor had gezegd, maar daar werd hij niet veel helderder van. Waar had Connor het in hemelsnaam over? “I-I-I meant to, should’ve told you, why I left, but he’s vicious like I was, he’d hurt you, kill you,” sprak Connor verder terwijl er nu ook tranen in zijn ogen verschenen. Ethan zette zijn schouder tegen de muur aan en leunde er zo tegenaan terwijl hij zijn armen over elkaar heen sloeg. Hij keek de jongen nog altijd fronsend aan, begreep nog altijd niet waar Connor het over had. Het enige wat hij uit de woorden kon opmaken was dat Connor enigszins in zag dat hij fout zat door Ethan niet in te lichten over zijn verdwijning. Normaal zou Ethan al lang Connor in zijn armen hebben genomen door het zielige aanzicht, maar nu voelde het te conflicterend aan. Hij wou zichzelf niet weer valse hoop geven. “C-can I please stay here Ethan, I’ve never been so scared, so scared,” vroeg Connor nu op een piepende toon, zijn handen smekend samengeknepen. Ethan zweeg even, wist niet goed hoe hij hierop moest reageren. ”so scared,” herhaalde Connor nogmaals zodra Ethan even stil bleef. Ethan slaakte een diepe zucht en kwam uiteindelijk recht. ”Fine. You can stay, for whatever reason you just said,” sprak Ethan, nog steeds niks begrijpend van de situatie. Hij draaide zich om en liep de woonkamer in om meteen door te lopen naar de keuken. ”Do you want something to drink?” vroeg Ethan terwijl hij de deur open deed van de koelkast om een zoveelste fles bier eruit te halen. ”Oh wait.. Android, right, doesn’t drink,” mompelde Ethan al snel bij de realisatie dat Connor geen voedsel benodigde. Zodra het flesje open was nam hij meteen een paar grote slokken van de drank. Doordat Connor zo plots was verschenen, voelde Ethan zich enkel slechter worden. Hij wist ook niet wat hij nu moest denken. Hij snapte nog helemaal niks van de situatie. Hij schopte de koelkast deur dicht en richtte zich vervolgens op Connor. ”Explain what happened, slowly,” sprak Ethan met een ruwe stem. Hij was duidelijk nog niet erg enthousiast om Connor in zijn huis te hebben.
- Ethan Grossworth
Aantal berichten :
67
Registratiedatum : 24-06-18
Re: Why did it have to be me?
van Connor vr aug 31, 2018 7:47 pm
| CONNOR |
| I think, therefore I am |
Hij wist dat het onbeschoft was geweest om de man zomaar opzij te duwen en diens eigen huis binnen te treden zonder toestemming, maar hij kon niet anders. Het risico dat zijn jongere broertje de hoek om kwam sjeezen was simpelweg zo groot dat hij dat risico niet kon nemen. Connor kon het Ethan dan ook niet kwalijk nemen toen hij verontwaardigd reageerde nadat de android zijn weg naar binnen had geforceerd. Gestrest door alles probeerde de jongen wanhopig uit te leggen wat er aan de hand was, terwijl hij tegelijkertijd probeerde te vertellen dat hij wist dat het fout van hem geweest was om zonder ook maar één woord te vertrekken. Connor merkte angstig op hoe Ethan zich nonchalant tegen de muur had aangezet en hem met een frons aankeek terwijl hij zijn verhaal deed, niet bepaald positief dus. Angstig keek hij hem aan en smeekte uiteindelijk of hij hier mocht blijven, ook al was het slechts voor de nacht omdat Ethan nog steeds boos op hem was, hij hoopte gewoon met heel zijn hart dat de man het zou toelaten. Om te benadrukken hoe wanhopig hij was vouwde hij zijn handen samen als smeekbede terwijl hij hem met waterige ogen aankeek. Even was het stil waardoor Connor al snel nogmaals smeekte of hij mocht blijven. Een diepe zucht verliet de man zijn mond terwijl Connor nerveus op antwoord wachtte. Hij keek toe hoe de man recht kwam. ”Fine. You can stay, for whatever reason you just said,” gaf de man uiteindelijk waardoor er een vlaag van opluchting door de android zijn metalen lichaam ging. Hij was hier in ieder geval veiliger dan in zijn eigen huis, of buiten. Het leek hem in ieder geval niet dat RK900 zou vermoeden dat hij bij zijn voormalige jager onderdak had gezocht. “Thank you so much,” sprak hij zachtjes, oprecht dankbaar dat de man hem de gunst gunde desondanks wat hij een paar maanden geleden geflikt had. Connor merkte wel op dat er niet veel tot de man was doorgedrongen wat betreft het verhaal, alleen dat hij hier nu was en graag wilde blijven. Twijfelend volgde hij de man maar hield peinzend halt voordat hij de woonkamer inliep. Nerveus ging zijn blik naar de grote ramen waar je zonder problemen naar binnen kon kijken ‘s nachts, al helemaal als er al slechts een gedimd licht aanstond. Nauwkeurige bestudeerde hij de omgeving dat zichtbaar was buiten het raam, concludeerde uiteindelijk dat zijn nieuwere model niet in de buurt was, om vervolgens haastig en lichtjes gebukt achter Ethan aan de keuken in te snellen. “Do you want something to drink?” klonk het waardoor Connor de man moeilijk aankeek na zijn voorstel. Maakte hij een grapje, of had hij al zoveel alcohol in zijn aderen zitten dat hij compleet vergeten was dat hij een android was en dus geen voedsel nodig had om te overleven? Hij besloot te zwijgen in de hoop dat het vanzelf tot de man doordrong waardoor zijn blik veel op het flesje bier in Ethans handen. Een schuldgevoel kroop er in hem op, een vermoeden hebbend dat zijn overdadige alcoholconsumptie nadat hij uit het niets was verdwijnen nog erger was geworden dan het al was. ”Oh wait.. Android, right, doesn’t drink,” mompelde de man al snel waardoor Connor zwakjes knikte en heel eventjes wat ongemakkelijk glimlachte, niet goed wetend of dat het gepast was voor het moment. Moeilijk keek de jongen toe hoe Ethan vrijwel meteen een paar slokken bier achterover gooide zodra de dop eraf was. Hij wilde er wat van zeggen, dat hij niet zoveel moest drinken, dat het slecht voor hem was, maar wist dat hij nu een van de oorzaken was dat de man aan het drinken was waardoor hij het niet goed durfde. Bang dat hij weer een opvlieger zou krijgen. Terwijl hij in gedachten naar het flesje bier staarde dat langzaam maar zeker in Ethans maag werd gelost, ging er een schok door zijn lichaam toen de plotselinge klap van de koelkast hem ineens uit zijn gedachtes rukte. “Explain what happened, slowly,” beval de man hem met ruwe stem waardoor zijn doffe oogjes weer naar die van Ethan schoten. “Ehh..” sprak hij twijfelend en lichtelijk nerveus door de ruwe toon die de man opzette. Connor dacht ondertussen na over hoe hij het best kon beginnen en probeerde tegelijkertijd panisch alle ramen in de gaten te houden, voor het geval dat. “Do you remember when I told you about RK900, my ‘brother’?..well he-” begon hij zachtjes omdat hij bang was dat RK900 zo’n goed gehoord had dat hij hem zelf kon haren als hij normaal sprak, maar dacht een witte schim voorbij te zien snellen over straat vanuit zijn ooghoeken. Nog voordat hij zichzelf de kans gaf het goed te kunnen bekijken forceerden zijn instincten hem meteen om onder de de keukentafel te kruipen om te beperken dat hij gezien zou kunnen worden, als hij het überhaupt goed had opgemerkt dat RK900 echt de schim was geweest die hij dacht te hebben gezien. Angstig hield hij zijn mond en had nu pas door hoeveel rommel er allemaal op de grond lag nu hij zo dichtbij de grond was. Overal waar je keek waren lege ijsbakken en bierflesjes te spotten. Zo nu en dan lagen er wat pizzaboxen doorheen, maar de vloer werd grotendeels gedomineerd door ijsbakken en bierflesjes. Ethans survival food. Gejaagd haalde hij adem door de angst die door zijn lichaam raasde. “C-could you please close the blinds, or curtains.. or whatever is there to cover the windows?” smeekte hij Ethan met trillende stem omdat hij helemaal panisch werd door al die ramen die hem open en bloot konden weergeven aan die ijskoude blauwe ogen waar hij als het ware nachtmerries van zou krijgen áls hij kon dromen. Als hij niet gezien kon worden door de ramen kon hij wellicht wat kalmeren en proberen Ethan het hele verhaal rustig aan hem uit te leggen, hopend dat hij dan zou begrijpen waarom hij hem had achtergelaten zonder ook maar een woord te zeggen.
- Connor
Aantal berichten :
65
Registratiedatum : 21-06-18
Leeftijd : 24
Re: Why did it have to be me?
van Ethan Grossworth vr aug 31, 2018 10:09 pm
Het had zeker even geduurd voordat Ethan de jongen als Connor had herkend. Door het warrige uiterlijk en door Ethan’s hoge alcoholgehalte in zijn bloed, herkende hij de jongen pas zodra hij sprak. Hij sprak woorden die voor Ethan overigens geen betekenis hadden. Hij snapte er niks van. Zelfs toen Connor verder sprak, kon Ethan er niks uit concluderen. Enkel het feit dat de jongen dus kennelijk wou blijven en wanhopig was, kwam enkel bij Ethan binnen. Ethan begreep niet waarom de jongen zo wanhopig was en wat er aan de hand was, maar op hij kon het ook niet over zijn hart verkrijgen om de jongen weer naar buiten te studeren. Hij zei de jongen dat hij kon blijven, maar maakte ook duidelijk dat hij er niet erg enthousiast over was, aangezien hij nog steeds niet wist waarom Connor plots zo graag wou blijven en waarom Connor plots uit zijn leven was verdwenen. Aangezien Ethan nog behoorlijk pissed daarover was, had hij enige nonchalantie jegens de situatie. Ergens had hij al de hoop opgegeven dat Connor nog een goede reden zou hebben om zolang, zonder enig contact, weg te blijven. Hij ging er nog altijd vanuit dat hij gerust de conclusie kon trekken dat Connor niks met hem te maken wou hebben en enkel hier was voor datgene wat hem zo wanhopig maakte. Terwijl Ethan de woonkamer in liep hoorde hij nog hoe Connor hem bedankte, maar hij reageerde er niet op. Dit hele gedoe zorgde ervoor dat hij weer helemaal van slag was en niet wist wat hij moest denken. Daarom besloot hij al snel door te lopen naar de keuken en pakte hij voor zichzelf een flesje bier. Hij vroeg Connor of hij ook iets wou drinken, maar besefte zich een paar seconden ernaar dat hij een android was en dus geen voedsel nodig had. Ethan zuchtte enkel en nam vervolgens een paar gulzige slokken van de alcoholische drank, waarna hij zijn blik richtte op Connor die nog steeds niet op zijn gemak leek. Ethan wou nu onderhand wel een verklaring hebben en vroeg de jongen daarom voor een uitleg. Hij had die wel verdiend leek hem. Ethan keek hem afwachtend, maar ook iets ongeduldig aan terwijl Connor zijn blik op hem richtte. Ethan merkte op hoe de bruine ogen zijn glans leken te hebben verloren, maar hij voelde zich te gefrustreerd over de situatie om zich zorgen te maken. “Ehh..” reageerde Connor enkel zachtjes en weifelend. Ethan merkte nu pas op hoe schichtig en angstig de jongen leek. Het leek erop alsof de jongen dacht dat het gevaar hem elk moment uit de hoek kon bespringen. Ethan had gedacht dat die angst wel zou verdwijnen als hij Connor eenmaal had gezegd dat hij mocht blijven. Hij hoopte dat Connor zijn uitleg kon geven zodat Ethan tenminste een beetje begreep wat er nou eigenlijk aan de hand was. “Do you remember when I told you about RK900, my ‘brother’?..well he-” begon Connor met zijn uitleg, maar voordat hij zijn uitleg kon beëindigen, eindigde hij onder de keukentafel. Wat verbaasd keek Ethan naar de android die nu tussen het vele vuil op de grond lag onder zijn tafel. Ethan trok fronsend een wenkbrauw op. Hij probeerde ondertussen te bedenken wat het kon zijn waar Connor nou zo bang voor was. Hij kon zich vaag herinneren dat Connor het inderdaad over een RK900 had gehad, maar Connor had niet veel over hem gezegd. Enkel dat het een model na hem was die kennelijk beter was in alles dan Connor. Ethan hield zijn blik op Connor, deed geen moeite om hem gerust te stellen of iets, nee de bezorgde Ethan was voor eens ver te zoeken. Anders emoties, en vooral alcohol, hadden nu de overhand. “C-could you please close the blinds, or curtains.. or whatever is there to cover the windows?” smeekte Connor nu met een trillende stem. Even keek Ethan hem nog wat verwarrend aan, maar besloot uiteindelijk toch te doen wat Connor zijn, hopend dat het ervoor zou zorgen dat Connor hem nu eindelijk die uitleg kon geven. Hij draaide zich naar het raam toe in de keuken en schoof het gordijn voor het raam, waarna hij terug naar de woonkamer strompelde om daar hetzelfde te doen. Toen hij eenmaal had gehoorzaamd, richtte hij zich wederom weer op Connor. ”Can you now tell me what is wrong?” vroeg Ethan, duidelijk zijn geduld verliezend.
- Ethan Grossworth
Aantal berichten :
67
Registratiedatum : 24-06-18
Re: Why did it have to be me?
van Connor vr aug 31, 2018 11:44 pm
| CONNOR |
| I think, therefore I am |
Het had niet lang geduurd voordat Ethan had gevraagd naar wat er gebeurd was, maar niet voordat hij een -waarschijnlijk al het zoveelste- biertje uit de koelkast haalde en er een paar teugen van nam. Twijfelend begon hij, niet zeker hoe hij het beste kon beginnen, terwijl hij angstig naar het keukenraampje bleef kijken. Bang dat zijn jongere broertje ineens zou verschijnen. Doordat hij zo enorm alert was dook hij dan ook meteen onder de tafel toen hij meende een witte schim te zien in zijn ooghoeken, niet eens zeker wetend of het hem was of niet. Hij wilde gewoon geen risico’s nemen. Het zorgde er echter ook voor dat hij middenin zijn zin afhaakte wat niet bepaald bevorderend was op Ethans geduld met de deviant. Desondanks gehoorzaamde de man toch toen hij aan hem vroeg of hij de gordijnen, of wat er dan ook voor de ramen hing, wilde sluiten om te voorkomen dat hij in zijn huis gezien werd. Met wijd opengesperde ogen volgde hij Ethans sokken die er net zo proper uitzagen als zijn huis totdat ze weer terug waren in de keuken. Uiteindelijk kwamen ze tot een halt waardoor Connor langzaam zijn ogen langs zijn benen naar boven liet glijden totdat ze contact maakten met Ethans groene kijkers. “Can you now tell me what’s wrong?” klonk er wederom op een ruwe die nóg ruwer klonk dan tijdens zijn eerste woorden. Ethan was overduidelijk klaar met zijn gezemel. Zwakjes knikte Connor en kwam voorzichtig onder de tafel vandaan en keek gelijk kort naar de ramen die nu inderdaad gelukkig waren afgedekt. Het zorgde ervoor dat de angst dat RK900 ieder moment, letterlijk, door de muur zou breken ietwat wegebde, al bleef het nare gevoel nog altijd in zijn onderbuik hangen. Al helemaal met Ethans ogen die niet op een bepaald positieve manier in zijn gezicht priemden. Wat ongemakkelijk keek hij om zich heen en besloot voorzichtig te gaan zitten op een keukenstoel waarna hij nerveus met zijn vingers op de houten tafel begon te tikken. “A-alright,” sprak hij zachtjes en durfde Ethan niet zo goed aan te kijken toen hij aanstalten maakten om te beginnen met vertellen. “So a few months back I saw him, my upgraded self, walking down the street. And he was- he was obviously searching for something and I just immediately knew he was searching for me,” begon hij en keek Ethan even aan met een moeilijk gezicht. “I just knew that he was the one replacing you, since you didn’t deliver, an- and I don’t know how they legally did that, but they did, they replaced you with an android,” bracht hij uit met een zucht, maar had nog steeds geen verklaring waarom hij Ethan dan had laten stikken. “S-so my neighbors wanted to take care of my pets, said I was going to visit family for some time, while I actually fled to another district,” mompelde hij en keek weer naar het hout op de tafel terwijl hij bleef tikken met zijn vingers op het hout door de nervositeit, steeds sneller en sneller. “Initially I wanted to tell you Ethan, I-I really did, I wanted to call you immediately as soon as I saw him, but-but,” stamelde hij en zocht naar hoe hij dit het vriendelijkst kon overbrengen, om uiteindelijk te concluderen dat hij beter gewoon kon zeggen wat er meteen in hem was opgekomen. “But you’re so so stubborn, I couldn’t tell you!” fluister schreeuwde hij en keek de man aan in de hoop dat hij hem zou begrijpen. “I knew you would try to protect me, that your stubbornness wouldn’t let me flee to another district because you’d be here to protect me, to make me the happiest android alive,” vervolgde hij en keek Ethan bij het laatste stukje met een schuldige blik aan om aan te duiden dat hij echt niet vergeten was wat hij hem had beloofd, en dan ook wist hoeveel pijn hij de man waarschijnlijk had gedaan door de illusie die zijn acties hadden opgewekt. “But RK900 is just like me, machine me, but even worse. He would kill you without batting an eye if you only just stood in the way of firing an otherwise perfectly aligned bullet. And believe me I-I know because that’s what I would’ve done back then, when I didn’t have a choice,” sprak Connor zachtjes terwijl zijn stem overduidelijk trilde van de emotionele lading van zijn woorden bij de gedachtes wat er gebeurd zou kunnen zijn als hij meteen naar Ethan was gegaan. “I left without saying anything because I didn’t want you to get hurt because of me, I didn’t want you to get killed in cold blood,” sprak hij zachtjes en voelde hoe de tranen in zijn ogen begonnen op te wellen terwijl hij in een razendsnel tempo op het tafelblad tikte met zijn vingers. “I didn’t leave because I had second thoughts about what you promised me if that’s what you thought, I just didn’t want you killed Ethan,” piepte hij en keek de man met tranen in zijn ogen in bij de gedachtes en veegde met een snif de tranen uit zijn ogen. “I just didn’t want you killed,” herhaalde hij nogmaals zachtjes waarom hij was weggegaan zonder ook maar een woord te zeggen en staarde weer naar zijn handen. Uiteindelijk sloot hij zijn ogen terwijl hij snel ademde en nadacht over hoe hij moest vertellen over de ontelbare keren dat het nieuwere model hem achterna had gezeten. Ineens kwam er iets zijn hoofd binnen waardoor Connor zijn ogen wijd open schoten en hij Ethan aankeek. Meteen kwam hij overeind en liep naar Ethan toe zodat hij dieper tot hem door kon dringen. Met zijn vinger drukte hij tegen de man zijn borstkas toen hij begon met praten. “Promise me that if he finds me in your company that you won’t interfere alright, don’t be your stubborn self and don’t try to stop him, just don’t, don’t be stubborn and just listen to me alright?” probeerde hij tot hem door te dringen met een stem die overduidelijk doodmoe was van als de heisa van de afgelopen maanden waardoor het niet bepaald overtuigend overkwam. “I still don’t want you killed Ethan,” verklaarde hij zachtjes waarom de man niet zijn innerlijke koppige kind naar boven moet laten komen, stel dat het erop aankwam dat RK900 in hun midst stond. “You deserve to live, not to get killed over some stupid android that doesn’t want to hand himself over for investigation,” sprak hij hoofdschuddend jegens zichzelf waarbij hij zijn kaken gefrustreerd op elkaar klemde. Vervolgens sloot de android zijn ogen waardoor de tranen die zich achter zijn oogleden hadden verzameld over zijn wangen naar beneden stroomden.
- Connor
Aantal berichten :
65
Registratiedatum : 21-06-18
Leeftijd : 24
Re: Why did it have to be me?
van Ethan Grossworth za sep 01, 2018 1:38 pm
Ethan’s geduld begon op te raken. Het was al frustrerend genoeg dat Connor plots was verdwenen voor een paar maanden en nu plots kon opduiken voor zijn deur alsof het niks was, maar dat Ethan nu ook nog op een uitleg moest wachten, zorgde ervoor dat het kleine beetje geduld die hij had langzaam verdween. Hij sloot de gordijnen voor de ramen en hoopte hiermee Connor onder de tafel vandaan te krijgen. De jongen zou hem toch echt moeten vertellen wat er nou in hemelsnaam aan de hand was, wou de android bij hem blijven. Wat ongeduldig behield Ethan zijn blik op de android die nu onder de tafel vandaan krabbelde. Even keek de deviant naar de ramen die nu potdicht zaten, waarna hij plaats nam aan de keukentafel op een stoel. Ethan wou in eerste instantie koppig blijven staan, maar wist ook dat hij nog genoeg alcohol in zijn lichaam had om zijn balans makkelijk te verliezen. Daarom besloot hij maar tegenover Connor plaats te nemen op een stoel. Hij merkte op hoe de jongen op de tafel begon te tikken met zijn vingers, maar probeerde het geluid te negeren en zich te focussen op de uitleg die hopelijk snel zou komen. “A-alright,” gaf Connor dan zachtjes toe. Ethan hield zich stil, wetend dat als hij nu ging praten het enkel langer zou duren. “So a few months back I saw him, my upgraded self, walking down the street. And he was- he was obviously searching for something and I just immediately knew he was searching for me,” begon Connor zijn uitleg met een zucht. Ethan fronste. Hij voelde woede opkomen bij de gedachte dat zijn baan opnieuw was overgenomen door een android, maar wist ook dat hij daar eigenlijk niet boos over moest zijn, aangezien hij toch niet meer terug zou gaan naar zijn baan als android jager. Ethan was ergens blij nu hij wist wie ‘he’ was waar Connor het eerder het over had, maar het verklaarde nog steeds niet waarom Connor hem plots had laten stikken. “S-so my neighbors wanted to take care of my pets, said I was going to visit family for some time, while I actually fled to another district,” vervolgde Connor mompelend terwijl zijn vingers nu op een hoger tempo door bleven tikken. “Initially I wanted to tell you Ethan, I-I really did, I wanted to call you immediately as soon as I saw him, but-but,” stamelde Connor en Ethan wachtte op het moment dat de reden, of het excuus, nou eindelijk zou komen. “But you’re so so stubborn, I couldn’t tell you!” fluister schreeuwde de android uiteindelijk. Ethan trok verontwaardigd een wenkbrauw op. Hij kreeg de neiging om er meteen tegen in te gaan. Sowieso vond hij dat zijn koppigheid toch geen reden zou moeten zijn voor Connor om hem niks anders dan radiostilte te geven. Hoe was Ethan’s ‘koppigheid’ hier in hemelsnaam van belang? “I knew you would try to protect me, that your stubbornness wouldn’t let me flee to another district because you’d be here to protect me, to make me the happiest android alive,” gaf Connor de reden achter zijn beschuldiging. Ethan klemde zijn kaken op elkaar en week zijn blik af. Connor had een punt. Natuurlijk zou Ethan Connor proberen te beschermen tegenover het kwaad, maar was dat reden genoeg voor Connor om hem niet eens een berichtje te sturen? Om hem niet even iets te zeggen? Ethan voelde irritatie opkomen bij het feit dat Connor zijn woorden herhaalde. Het voelde aan alsof Connor hem op een emotioneel niveau probeerde te bespelen zodat Ethan medelijden met hem zou voelen en hem zou vergeven. Ergens werkte het ook, maar Ethan voelde ook meer frustratie op komen bij de gedachten dat hij eventueel werd gemanipuleerd. Natuurlijk was dat vast niet Connor’s intentie, maar het had Ethan veel moed gekost om die woorden tegenover Connor te zeggen, om het nu terug te horen in deze situatie, zorgde ervoor dat Ethan dacht dat Connor het enkel zei om emotioneel tot hem door te dringen. En dat kon Ethan niet goed hebben. “But RK900 is just like me, machine me, but even worse. He would kill you without batting an eye if you only just stood in the way of firing an otherwise perfectly aligned bullet. And believe me I-I know because that’s what I would’ve done back then, when I didn’t have a choice,” sprak Connor verder met een stem die overvol zat met emotie. De bezorgdheid kwam beetje bij beetje naar boven nu de situatie ook beetje bij beetje duidelijker werd. Zo koppig als Ethan was, probeerde hij het echter te onderdrukken. Hij bleef immers boos om het feit dat Connor hem zo maar had achtergelaten, zelfs al was het voor zijn eigen veiligheid. “I left without saying anything because I didn’t want you to get hurt because of me, I didn’t want you to get killed in cold blood,” vervolgde Connor. De vingers vlogen razendsnel over het tafelblad heen, maar Ethan keek er niet van op. Hij hoorde de emotie in Connor’s stem en kon er vanuit gaan dat de android elk moment tranen zou laten lopen. “I didn’t leave because I had second thoughts about what you promised me if that’s what you thought, I just didn’t want you killed Ethan,” piepte Connor. Ethan kon de emotie horen. Hij behield zijn blik op de grond, wetend dat hij waarschijnlijk zou breken als hij de tranen in Connor’s ogen zou zien. “I just didn’t want you killed,” herhaalde Connor nogmaals. ”Yes, that’s what you keep saying,” reageerde Ethan wat nors, het niet eens zijn met die reden. Ieder ander zou waarschijnlijk al lang Connor hebben getroost en hem hebben gezegd dat het al goed zat. Immers leek het erop dat de android genoeg had meegemaakt om al een goede karma te hebben ontvangen. Misschien was het oneerlijk hoe Ethan dacht, maar deze hele situatie was oneerlijk. De rede die Connor gaf was oneerlijk. Wie was Connor om voor hen beiden te beslissen dat het beter was dat Ethan beter af was zonder ook maar iets te weten? Connor had onbeslist gelijk, natuurlijk, maar het was het feit dat Ethan niet eens een zegje kreeg in de vraagstelling dat hem boos maakte. Ethan keek plots op van zijn gedachten toen Connor plots op stond. Ethan richtte zijn blik nu pas weer op de android die met tranen in diens ogen naar hem toe snelde. Wat verward keek Ethan de verdrietige android aan terwijl deze een vinger tegen zijn borst aanzette. “Promise me that if he finds me in your company that you won’t interfere alright, don’t be your stubborn self and don’t try to stop him, just don’t, don’t be stubborn and just listen to me alright?” sprak Connor nu, waardoor Ethan’s blik zich nu wat verstrakte. ”I won’t promise anything,” reageerde hij meteen, zo koppig als hij altijd was, maar dit zei hij niet enkel omdat hij koppig was, hij zei dit ook omdat hij het simpelweg niet kon beloven. “I still don’t want you killed Ethan,” sprak Connor zachtjes, opnieuw de reden herhalend. Ethan keek hem even zwijgend aan. “You deserve to live, not to get killed over some stupid android that doesn’t want to hand himself over for investigation,” sprak Connor nu hoofdschuddend, waarna hij zijn ogen sloot en de tranen over zijn wangen heen rolde. De bezorgde Ethan zou Connor bij hem op schoot trekken en zijn armen om hem heen slaan, om vervolgens de tranen uit diens gezicht te vegen en hem met lieve woorden gerust te stellen, maar bezorgde Ethan was er op het moment niet. Ethan stond op en nam afstand van Connor. Hij liep even de woonkamer en kneep zijn ogen dicht. Hij probeerde de opborrelende woede te negeren, wetend dat Connor het al moeilijk had, maar het lukte niet. Uiteindelijk draaide hij zich daarom om in de richting van Connor. ”And who are you to make such a decision for me?” vroeg Ethan nu. Zijn toon was bozer dan hijzelf had verwacht, kennelijk lagen de emotie ook nog steeds hoog bij hem. ”I’m not saying that I could take on that android, but you could’ve at least send me a text that you were alright! Or send me a text to let me know that you don’t think of me as a complete shithole!” vervolgde Ethan, waarbij zijn laatste woorden er nu schreeuwend uit kwamen. Zijn stem trilde van de frustratie en verdriet die hij voelde, waarbij ook tranen in zijn ogen verschenen. Hij zette een paar stappen terug in Connor’s richting. ”I don’t care if I get killed,” constateerde hij nu en keek Connor doordringend aan. ”I’d rather die protecting you then life knowing that you’re being tortured in some creepy lab!” gaf Ethan zijn reden. Hij zette nu zijn vinger tegen Connor’s borst aan. ”You are not the one to decide how or when I die. This is my life and I will dedicate it to you, because you’re all that I care about,” sprak Ethan. Zijn stem klonk hard in het begin, maar verzachtte bij zijn laatste woorden. Je kon zien hoe de woede langzaam wegebde en nu plaats maakte voor een lading verdriet.”I am going to protect you,” vervolgde Ethan nu vastberaden en wellicht een beetje koppig. Hij liet zijn blik even over Connor’s gezicht gaan. Voorzichtig legde hij zijn hand tegen diens gezicht aan en veegde hij de tranen weg met zijn duim. ”I care so much about you Connor..,” fluisterde hij zachtjes terwijl de tranen nu over zijn wangen gleden. Voorzichtig legde hij zijn armen om de android heen en trok hij hem tegen zich aan. ”I was so worried,” zei hij haast onverstaanbaar en drukte zijn gezicht in zijn hals. Hij legde een hand op Connor’s achterhoofd en hield hem vast. Hij was zo bang dat Connor plots weer weg zou zijn als hij hem los liet, dat dit allemaal maar een droom was of een illusie door de vele alcohol en dat Connor weg zou zijn zodra Ethan wakker zou worden. Hij was bang om de jongen weer te verliezen en dat was te merken.
- Ethan Grossworth
Aantal berichten :
67
Registratiedatum : 24-06-18
Re: Why did it have to be me?
van Connor zo sep 02, 2018 12:26 am
| CONNOR |
| I think, therefore I am |
Het had even geduurd voordat Connor zich genoeg op zijn gemak voelde om überhaupt te spreken over wat er allemaal gebeurd was. Zodra Ethan wat relucant de gordijnen had gesloten om eventueel zicht naar binnen te beperken was Connor vanonder zijn trouwe schuilplaats vandaan gekropen. Schichtig had hij nog om zich heen gekeken of alles wel echt potdicht zat, voordat hij besloot plaats te nemen aan de keukentafel. Even twijfelde hij nog omdat hij het moeilijk vond om te vertellen omdat hij echt wel wist dat hij ergens fout zat, ook al had hij er in zijn ogen een goede reden voor. Het was allemaal onbedoeld gewoon een beetje lastig verlopen. Met moeite legde hij dan ook uit wat in eerste instantie de aanleiding was geweest dat hij weg was gegaan, en vervolgens kwam de reden waarom hij het de man niet verteld had en hem gewoon had verlaten zonder een woord te zeggen. Op het begin had de man verontwaardigd geleken toen hij het alleen op zijn koppigheid had gegooid, maar zodra er meer aan het licht kwam verdween de verontwaardigde blik beetje bij beetje. De frons verdween echter niet van zijn gezicht. Met moeite probeerde Connor in Ethans houding te ontdekken of hij begrip had voor zijn verhaal, maar als hij daar ook slechts een glimps van wist te ontdekken was deze binnen de kortste keren alweer verdwenen. Lichtelijk wanhopig keek hij de man aan met tranen in zijn ogen terwijl hij nogmaals had herhaald dat hij niet wilde dat hij was bezweken aan zijn eigen problemen, hopend tot hem te kunnen doordringen. ”Yes, that’s what you keep saying,” sprak Ethan op een norse toon waardoor Connors hoop al een beetje begon te vervliegen, bang dat hij hem niet zou vergeven voor zijn Houdini. Stilletjes keek hij naar zijn handen waarvan zijn vingers nog steeds als een razende over het houten tafelblad ratelden. Ineens kwam er iets in hem op dat hij hoe dan ook aan Ethan wilde duidelijk maken, of hij hem momenteel nou wel wilde vergeven of niet. Met tranen in zijn ogen probeerde hij de man duidelijk te maken dat hij niet met zijn koppige zelf hem alsnog zou proberen te beschermen nu hij wél besloten had om zijn comfort bij Ethan te zoeken. ”I won’t promise anything,” zei de man vrijwel meteen met een strakgetrokken gezicht waardoor een zucht Connors kunstmatige longen ontsnapte. Het verbaasde hem echter niet, en wist dat dit precies de reden was waardoor hij in eerste instantie had besloten Ethan niet over het probleem in te lichten. Wat hopeloos, vermoedend dat hij de koppige man toch niet zou overtuigen, probeerde hij hem nog over te halen. Overstuur door het feit dat de man niet luisterde naar waar Connor hem voor waarschuwde, sloot hij zijn ogen bij de gedachtes dat hij hierdoor vermoord kon worden wat ervoor zorgde dat de tranen over zijn wangen begonnen te glijden. Hij opende zijn ogen weer toen hij opmerkte hoe Ethan gefrustreerd overeind kwam en naar de woonkamer beende. Peinzend keek Connor hem na, nerveus afwachtend op de man zijn reactie. Een poos had de man zijn rug naar hem toegekeerd, maar opeens werd hij weer vergezeld met zijn front waardoor de android meteen met grote oogjes de zijne opzocht, bang voor zijn reactie. ”And who are you to make such a decision for me?” klonk het op een bozere toon dan Connor verwacht had waardoor hij meteen zijn blik nerveus afweek en de man zijn woord liet doen. Hij had immers alle recht om nu zijn frustraties en emoties de vrije loop te laten gaan. Connor hoopte alleen dat hij inzag dat hij dit allemaal niet had geflikt met kwade bedoelingen, maar omdat hij om de man gaf en koste wat het kost wilde beschermen tegen zijn kwade broeder. ”I’m not saying that I could take on that android, but you could’ve at least send me a text that you were alright! Or send me a text to let me know that you don’t think of me as a complete shithole!” schreeuwde Ethan nu waardoor Connor zich wat in elkaar kromp. Hij hield er niet van als er zo tegen hem geschreeuwd werd, ook al wist hij dat dit Ethans manier was om zijn frustraties en woede te uiten. “You’re right,” gaf hij dan ook zachtjes toe. Hij had inderdaad op zijn minst Ethan een klein SMS-bericht kunnen sturen om te laten weten dat hij weg zou zijn voor onbepaalde tijd door wat problemen. Achteraf had hij daar wel spijt van, zo’n berichtje had immers geen kwaad gekund, maar dat was allemaal achteraf. Voorzichtig keek de deviant op toen hij opmerkte hoe Ethan weer in zijn richting kwam. ”I don’t care if I get killed,” constateerde Ethan nu en keek Connor doordringend aan waardoor de android hem moeilijk aankeek, zonder geluid een ‘I do’ sprekend wat makkelijk te liplezen zou zijn,. ”I’d rather die protecting you then life knowing that you’re being tortured in some creepy lab!” vervolgde de man en spiegelde Connors acties door zijn eigen vinger tegen de android zijn borstkas te drukken om zijn punt te benadrukken. ”You are not the one to decide how or when I die. This is my life and I will dedicate it to you, because you’re all that I care about,” begon hij hard en zeker van zijn zaak, maar verzachtte al snel zijn woorden toen hij het einde van zijn zinnen naderde. Ethans woorden zorgden ervoor dat Connor een dubbel gevoel had in zijn ‘maag’. Aan de ene kant wilde hij het liefst Ethans hoofd tegen de muur aan rammen om de koppigheid eruit te krijgen zodat hij ook aan zichzelf dacht en logisch nadacht over dat hij gegarandeerd zou overlijden als hij weerstand bood tegen RK900. Aan de andere kant werd hij warm van binnen om het feit dat Ethan zoveel voor hem wilde wagen. Hij wist niet goed wat hij met de situatie aanmoest. Nog steeds met de tranen in zijn ogen keek hij de man dan ook in stilte aan. ”I am going to protect you,” klonk het vastbesloten en koppig terwijl Ethans hand naar Connors gezicht ging om met zijn duim de tranen van zijn wangen te vegen. Eventjes sloot Connor zijn ogen en kon niet ontkennen dat hij wel van de zachte aanraking genoot. “I don’t want you to die,” mompelde hij als antwoord terwijl hij zijn ogen weer opende en de man met smekende ogen aankeek. ”I care so much about you Connor..,” vervolgde de man zachtjes waarna Connor opmerkte hoe nu ook zijn eigen tranen over zijn wangen begonnen te stromen. Nog voordat de android ook zijn tranen kon wegvegen voelde hoe hij een stel armen om hem heen geslagen werden en vervolgens tegen de man werden aangetrokken. ”I was so worried,” klonk het vervolgens waarna Ethan zijn gezicht in Connors hals verstopte waardoor hij de nattigheid van de man zijn tranen voelde. De android zuchtte diep en sloeg vervolgens ook zijn armen om de man heen en hield hem stevig vast waarbij hij zachtjes over zijn rug wreef in de hoop hem een beetje te geruststellen. “And I care about you Ethan, that’s why I did it,” fluisterde hij zachtjes nu de man zo dichtbij was. Zachtjes plaatste hij zijn lippen op de man zijn schouder om wat affectie uit te stralen waardoor het hem ineens opviel dat hij het shirt droeg wat hij hem toen had gegeven, en eigenlijk nooit had teruggekregen. Het liet hem realiseren hoe diep in de put de man waarschijnlijk had gezeten door Connors verdwijning als hij het shirt nu nog droeg na, wat erop leek, geen enkele wasbeurt. De android pakte hem hierdoor nog net ietsje steviger vast terwijl hij zijn kin liet rusten op de man zijn schouder. “When I left I thought I would be gone for about a week, two at most. Thought he’d just lose track and start searching somewhere else as soon as he realized I was not present in this district,” fluisterde hij zachtjes, maar wist dat de man hem kon horen doordat ze zo dichtbij elkaar waren. “I-I don’t know how he did it but he found me, and I managed to escape him, but he’d find again, and again, and again,” verklaarde Connor de lengte van zijn verdwijning. “I didn’t plan on leaving you in the dark for months,” gaf hij toe en liet Ethan nog steeds niet los. Deels omdat hij het zelf ook fijn vond om de man na al die tijd even goed in de armen te sluiten, maar ook omdat hij merkte dat Ethan even zo’n goede zekere omhelzing nodig had. “I just hope he won’t find me again. It makes me tired,” mompelde hij, wetend dat het wellicht raar kon klinken omdat hij technisch gezien niet echt moe kon worden. Al voelde hij zich zeker wel mentaal uitgeput, dat was één ding dat zeker was. Nog even hield hij Ethan in zijn armen totdat hij toch besloot zich terug te trekken, maar nam niet enorm veel afstand van de man zodat hij hem nog wel recht in zijn ogen kon aankijken. "I've literally been chased through dumps and slept underneath bridges crowded with rats though," verklaarde hij zijn armoedige uiterlijk en kleren terwijl hij hoogstwaarschijnlijk ook niet bepaald een aangename geur bij zich droeg. "Sooo..I'm really in need of shower," probeerde hij de sfeer iets op te krikken. Even liet hij ogen over Ethan heen glijden waardoor hij zich afvroeg wanneer het eigenlijk de laatste keer was dat hij wel niet had gedoucht. Één ding was zeker, proper zag hij er niet uit. "And you look like you really need one as well," concludeerde de flapuit na een paar momenten stilte waarin hij de man had geobserveerd. Met een onschuldig glimlach keek hij de man aan zodat hij het hopelijk niet slecht zou opvatten. Hetgeen was hij niet doorhad was dat zijn opmerking ook zonder moeite opgevat zou kunnen worden als een uitnodiging om wat water te besparen door samen onder de stralen te stappen.
- Connor
Aantal berichten :
65
Registratiedatum : 21-06-18
Leeftijd : 24
Re: Why did it have to be me?
van Ethan Grossworth zo sep 02, 2018 12:29 pm
Ethan voelde zijn emoties hoog oplopen. In eerste instantie begreep hij niet waarom hij nog boos of gefrustreerd was, immers stond Connor nu weer voor hem and had hij hem een duidelijke uitleg gegeven. Al snel kwam Ethan tot de ontdekking waarom hij boos was. Het was oneerlijk. De android had voor hem de keuze gemaakt dat Ethan niet mocht doodgaan om hem te beschermen, terwijl Ethan dat zonder twijfel zou doen. Natuurlijk begreep Ethan dat Connor het deed om hem te beschermen, maar Ethan wou niet door hem beschermd worden, hij wou juist Connor beschermen. Hij voelde een licht schuldgevoel zodra hij zag hoe de android wat inkromp door zijn geschreeuw, maar wist ook dat hij het nu maar beter eruit kon gooien dan proberen lief te zijn. Dan zou de boodschap wellicht niet duidelijk worden. Uiteindelijk brak de harde toon en verzachtte Ethan. Tranen kwamen in zijn ogen en de woede ebde weg. Resoluut, maar emotioneel, zei hij Connor dat hij hem zo beschermen, of hij het nou wou of niet. “I don’t want you to die,” mompelde Connor smekend en opende zijn ogen na de stille aanrakingen van Ethan. Ethan keek hem even peinzend aan. Hij kon begrijpen dat het moeilijk was. Het was moeilijk voor hen beiden. Ethan besloot er niet op in te gaan, anders zouden ze voor eeuwig door kunnen blijven gaan, en legde zijn armen om de jongen heen om hem in een omhelzing te nemen. Hij legde zijn hoofd in diens hals en genoot van Connor’s lichaamswarmte. Hij was overduidelijk bang om de jongen los te laten, om hem opnieuw te verliezen. Hij trilde nog net niet op zijn benen. Zo emotioneel was hij op het moment. Natuurlijk speelde de alcohol daar enigszins ook wel een rol in, maar kwam het natuurlijk vooral omdat hij zoveel om de android gaf. Hij voelde enige geruststelling zodra de android zijn armen om hem heen legde en zachtjes over zijn rug wreef. Het voelde fijn om weer vast gehouden te worden, om weer getroost te worden, vooral bij de jongen waar hij zoveel van hield. “And I care about you Ethan, that’s why I did it,” fluisterde Connor. Ethan sloot zijn ogen en liet even een haperende zucht ontsnappen. ”I know,” reageerde hij zachtjes. Hij probeerde zichzelf te kalmeren en te ontspannen. Hij genoot van het kusje die Connor hem gaf op zijn schouder. Het was een klein gebaar, maar liet zien dat Connor dus inderdaad niet anders over hun ‘relatie’ dacht. Het gaf enige geruststelling. Het zou echter wat tijd kosten voordat Ethan weer helemaal kon ontspannen. Het hielp dat hij de woede er nu uit had, maar het verdriet bleef nog zo hoog zitten. Zodra de jongen hem steviger vast pakte ontsnapten er zo ook weer een paar tranen terwijl Ethan zijn armen ook wat meer om Connor heen legde. “When I left I thought I would be gone for about a week, two at most. Thought he’d just lose track and start searching somewhere else as soon as he realized I was not present in this district,” begon Connor met een verdere uitleg, iets waar Ethan blij mee was, aangezien hij zich waarschijnlijk rustiger zou voelen hoe beter hij wist wat er nou gebeurd was. “I-I don’t know how he did it but he found me, and I managed to escape him, but he’d find again, and again, and again,” vervolgde Connor. Ethan slikte eens. Hij kon nu ook begrijpen waarom Connor zo panisch was geweest. “I didn’t plan on leaving you in the dark for months,” gaf Connor toe. Ethan knikte zachtjes en liet een hand door Connor’s haren heen gaan. ”It must’ve been so scary,” sprak Ethan zachtjes. Hij kon zich voorstellen dat het voelde als een geest die je maar bleef achtervolgen en dat niets of niemand die geest kon tegen houden. De bezorgdheid en medeleven kwam nu ook weer aan bod. Ethan wist zich iets meer te ontspannen, maar kreeg nu de neiging om Connor enkel vast te blijven houden zodat hij hem kon beschermen. “I just hope he won’t find me again. It makes me tired,” mompelde Connor. Voorzichtig haalde Ethan zijn hoofd iets uit Connor’s hals om er een zacht kusje op te drukken. ”You deserve some rest. I’ll make sure you can relax in peace,” sprak Ethan zachtjes. Hij legde vervolgens zijn hoofd op Connor’s schouder en genoot van de omhelzing. Hij wist dat er een bepaalde chemie plaatsvond als twee mensen knuffelde wat een stofje van geluk vrijmaakte, maar hij had niet verwacht dat een knuffel met Connor hem daadwerkelijk zo goed kon gerust stellen. Hij voelde alle woede en verdriet langzaam wegebben, wat plaats maakte voor opluchting en blijdschap om het feit dat hij Connor weer bij zich had. Het liefste wou hij eeuwig zou blijven staan, maar ook hij wist dat dat niet mogelijk was. Hij glimlachte wat zodra ze de knuffel los lieten en elkaar aankeken. "I've literally been chased through dumps and slept underneath bridges crowded with rats though," verklaarde Connor zijn uiterlijk. De vieze geur die Connor met zich meedroeg kon Ethan zelf niet ruiken omdat hijzelf ook een behoorlijk geurtje met zich mee droeg. ”Sounds cozy,” grapte hij zachtjes. "Sooo..I'm really in need of shower," vervolgde Connor. Ethan knikte eens. Hij had er dan ook geen problemen mee. Waarschijnlijk was een goede douche iets wat Connor erg kon helpen bij het hervinden van de rust die hij zo verdiende. Ethan merkte op hoe de jongen hem even bekeek. Right, hij zelf zag er waarschijnlijk ook niet proper uit, terwijl hij wel altijd een douche bij de hand had. Hij legde een hand op zijn achterhoofd en keek wat onschuldig weg. "And you look like you really need one as well," klonk het. Ethan keek wat verbaasd om naar Connor. Hij concludeerde natuurlijk meteen een andere conclusie, die waarschijnlijk menig mens wel zou trekken, maar een android niet. Ethan wou daarom meteen wat verward en verbaasd op Connor reageren, maar bij het zien van diens onschuldige glimlach, realiseerde hij zich dat Connor waarschijnlijk niet eens door had wat hij zojuist had aangekaart. Ethan grinnikte zachtjes en sloeg zijn armen over elkaar. ”Connor O’Connor,” sprak hij hoofdschudden, daarbij expres Connor’s ‘volledige naam’ gebruiken die Connor hem bij hun eerste ontmoeting had gegeven. Tja.. Hij was en bleef een vader, natuurlijk zou hij dan vreselijke dad puns maken. Hoogstwaarschijnlijk snapte Connor de grap niet, maar op zich maakte dat niet uit, aangezien Ethan genoeg kon gniffelen om zijn eigen grap. Hij zette een kleine stap in Connor’s richting zodat ze vlak voor elkaar stonden. Hij legde een hand in Connor’s hals en gleed zachtjes met een duim over zijn kaaklijn heen. ”Are you sure you’re ready for that?” vroeg hij nu zachtjes, alsof hij er vanuit ging dat Connor wist wat hij zojuist onbedoeld had voorgesteld. ”I mean we aren’t even a couple yet and you already think we can see each other naked like that?” vervolgde hij en moest moeite doen om een serieus gezicht te behouden. Even hield hij zich stil, even hield hij de intense sfeer vast, waarbij hij waarschijnlijk de verwarring in Connor’s hoofd ook vast hield. ”You really think we should take a shower together?” vroeg hij uiteindelijk en gaf zo prijs wat hij bedoelde. Een brede, plagende grijns sierde nu zijn lippen, wat vrij gaf dat hij Connor zat te plagen.
- Ethan Grossworth
Aantal berichten :
67
Registratiedatum : 24-06-18
Re: Why did it have to be me?
van Connor zo sep 02, 2018 3:06 pm
| CONNOR |
| I think, therefore I am |
Oncomfortabel was de android wat ineengedoken toen de man liet merken over wat voor een longcapaciteit hij beschikte. Connor besloot er echter geen opmerking over te maken omdat hij wist dat de man het recht had om zijn frustraties en emoties eruit te laten gaan. Al helemaal omdat hij ze waarschijnlijk al een hele tijd had opgekropt. Het was echter niet van lange duur. Al snel verzachtte de toon van de man zijn woorden en werd de afstand tussen hen verkleind. Connor genoot ervan toen de man zijn gezicht vasthield en met zijn duim over zijn wang streelde en bracht nogmaals uit dat hij niet wilde dat de man vermoord zou worden, als het er ooit op aan kwam. Met een zwakke glimlach nam hij de man stevig vast toen hij werd omhelst om hem gerust te stellen dat hij niet weer de deur uit zou lopen. Zachtjes had hij een kusje op de man zijn schouder gedrukt en hem wat steviger vastgepakt waarna hij weer een stel tranen zijn nek in voelde lopen. Wederom wreef Connor zachtjes over de man zijn rug om hem gerust te stellen terwijl hij zijn kin op de mans schouder had geplaatst terwijl hij zwakjes met zijn hoofd tegen de zijne aan leunde. Na een poosje heerlijk in stilte te hebben gestaan, genietend van elkaars aanrakingen, besloot de android te vertellen over wat er was gebeurd toen hij was weggegaan. Over hoe hij dacht dat het maar eventjes zou duren, slechts om RK900 van het spoor te ontdoen, maar hoe het uiteindelijk vreselijk uit de hand was gelopen, resulterend in dat hij véél langer dan de geplande week was weggebleven. Zijn ademhaling was lichtjes meer gejaagd geworden terwijl hij vertelde dat hij in geen mogelijkheid van de android jager af had kunnen komen. Het enige wat hij de afgelopen maanden had gedaan was vluchten, vluchten en nog eens vluchten. Ethan had begrijpelijk geknikte waarna de man ook nog eens zijn hand door de android zijn haren haalde, desondanks deze helemaal onder de viezigheid zaten. Lichtjes ontspande de android en sloot zijn ogen bij de aanraking, het veel lekkerder vinden voelen dan hij in eerste instantie had gedacht. Een tevreden zucht ontsnapte uit zijn kunstmatige longen. ”It must’ve been so scary,” sprak Ethan zachtjes waardoor Connor knikte terwijl ze nog steeds in elkaars armen bleven staan, beiden overduidelijk genietend van het moment wat ze zo hard nodig hadden. Vermoeid door alle gebeurtenissen van de afgelopen maanden bracht hij uit dat hij gewoon hoopte dat zijn broer hem niet zou vinden omdat hij er kapot door was. Eventjes keek Connor naar Ethan toen hij zijn hoofd iets uit zijn hals haalde, maar toen hij de man zijn lippen vervolgens in zijn hals voelde sloot hij kort zijn ogen met een tevreden zuchtje. ”You deserve some rest. I’ll make sure you can relax in peace,” beloofde Ethan hem waardoor Connor zwakjes glimlachte, wetend dat de man bedoelde dat hij hem zou beschermen wat hij eigenlijk liever niet had, maar wist ook dat hij het goed bedoelde net als hijzelf. Uiteindelijk besloot Connor de knuffel te verbreken omdat hij het gevoel had dat ze voor Ethans part hier anders morgen nog zouden staan. De man glimlachte zwakjes naar hem waardoor hij een lieve glimlach terugstuurde, waarna hij met een lichte toon zei dat hij door vuilnisbelten en al was achtervolgd waardoor hij wel een douche kon gebruiken. Even had hij zijn bruine hondenogen over de man zijn lichaam heen laten gaan waarna hij op dezelfde lichte toon had geconcludeerd dat Ethan er ook wel eentje kon gebruiken, hopend dat de man het niet beledigend zou opvatten. Met een onschuldige glimlach keek hij de man aan en merkte op hoe hij een verwarde en verbaasde uitdrukking droeg na zijn laatste opmerking. Zag de man dan zelf niet in dat hij zichzelf de afgelopen tijd niet bepaald goed had verzorgd. Stilletjes wachtte hij op antwoord terwijl hij hem bleef aankeek met die onschuldige glimlach die overduidelijk liet zien dat hij geen idee had hoe zijn opmerking ook kon worden opgevat. “Connor O’Connor,” grinnikte Ethan ineens waarbij hij zijn armen over elkaar sloeg. Vragend hield de android zijn hoofd schuin, niet doorhebbend dat hij zijn zelf verzonnen volledige naam gebruikte. Wat was er zo grappig aan een douche moeten nemen? Ethan overbrugde de al kleine afstand tussen hen door nog een stap dichterbij te zetten waarna hij zijn hand in Connors hals plaatste en over zijn kaaklijn begon te strelen. Eventjes liet de android zijn de man zijn hand glijden, genietend van de zachte aanrakingen die de man hem bood, om vervolgens zijn grote bruine puppy ogen weer contact te laten maken met de frisse groenes van Ethan. “Are you sure you’re ready for that?” begon Ethan op een serieuze toon waardoor het nu Connors beurt was om verward te kijken. Waarom zou hij in hemelsnaam er niet klaar voor zijn om een douche te nemen. Hell, hij was meer dan klaar. “Yes,” sprak hij daarom met een lichte frons omdat hij niet snapte wat de man nu weer voor raar mensentrekje in zijn bol had gekregen. ”I mean we aren’t even a couple yet and you already think we can see each other naked like that?” vervolgde de man waarna een stilte volgde. Verward keek Connor hem aan. “N-naked?” herhaalde hij waardoor hij er nu al helemaal niets meer van snapte. Waar haalde Ethan het vandaan dat hij dacht dat ze elkaar al naakt konden zien. Hij had er toch niet gevraagd of Ethan kwam kijken hoe hij aan het douchen. Desondanks hij niet wist waar het eigenlijk over ging kon hij een lichte blos op zijn wangen niet onderdrukken terwijl hij Ethan bleef aankijken. “You really think we should take a shower together?” verklaarde Ethan uiteindelijk waar hij op doelde waardoor Connor meteen verlegen zijn blik van de man afweek en zich wat roder voelde worden. “Ehhh,” stamelde hij, niet goed wetend wat hij moest zeggen, en snapte nog steeds niet hoe Ethan dat nou had geconcludeerd uit zijn woorden. “I-I… I didn’t say that!” verklaarde Connor uiteindelijk en keek Ethan weer aan waardoor hij opmerkte hoe er een grote grijns op zijn gelaat stond. Was hij nou een grapje aan het uithalen of vond hij zijn reactie gewoon leuk? “I-I-I mean we could…but eh..” sprak hij en dacht even na over wat hij nou eigenlijk gezegd had waardoor zijn blik even naar beneden afdwaalde. Verward schudde hij zijn hoofd toen hij realiseerde wat de woorden die hij net had uitgesproken inhielden. “Ahrg,” bracht hij zachtjes terwijl hij vuurrood de andere kant opkeek. “B-b but no?” sprak hij twijfelend en keek Ethan weer aan, het meer als een vraag stellend omdat hij niet goed wist wat hij met de hele situatie aanmoest. Hij dacht dat hij simpelweg dat hij een onschuldige vraag had gesteld of hij mocht douchen, en daarbij had opgemerkt dat Ethan er ook wel een kon gebruiken.
- Connor
Aantal berichten :
65
Registratiedatum : 21-06-18
Leeftijd : 24
Re: Why did it have to be me?
van Ethan Grossworth zo sep 02, 2018 4:24 pm
Door de tamelijk lange knuffel, was Ethan weer een beetje gerust gesteld en was hij weer een beetje tot rust gekomen. Hij was blij dat Connor zich nu weer eindelijk bij hem bevond en dat hij zich eindelijk geen zorgen meer hoefde te maken over de android. Natuurlijk bleef die rk900 een probleem, maar Ethan ging er vanuit dat ze daar wel tegen konden vechten. Het moest gewoon. Ethan was ook blij dat hij eindelijk een uitleg had gekregen, aangezien hij die hele tijd ook had gedacht dat hij iets fout had gedaan en dat Connor hem simpelweg niet meer wou zien. Hij was blij dat dat niet het geval was. Ethan voelde zich licht teleurgesteld zodra de omhelzing uiteindelijk werd verbroken, maar wist ook dat ze niet voor eeuwig in deze positie konden staan, hoe graag Ethan dat ook had gewild. Even glimlachte Ethan naar de jongen, ook om te laten merken dat het nu wel goed zat en dat Connor zich zeker niet schuldig hoefde te voelen. Alles was nu uitgepraat naar zijn mening. Connor leek er net zo over te denken zodra de jongen begon over het feit dat hij behoorlijk vies was door alles wat hij had meegemaakt en vervolgens tegen Ethan zei dat hij ook wel een douche kon gebruiken. Ethan keek hem even verbaasd aan, ging er vanuit dat de android dezelfde woorden net zo oppakte, maar al snel zag hij de onschuldige blik in die bruine puppy ogen die hem het tegenovergestelde vertelde. Ethan kon het niet helpen dat hij de neiging kreeg om de android een beetje te plagen. Hij vond het leuk om te zien hoe de jongen zijn flauwe grappen niet begreep en hij hoopte dat Connor het niet al te erg vond dat hij gebruik maakte van zijn gebrek aan humor in zijn systeem. Zo kwam Ethan dichterbij en legde hij een hand in Connor’s hals terwijl hij de android vroeg of hij er klaar voor was. De android zag er al wat verward uit, maar leek nog niet te beseffen wat Ethan bedoelde. Zo sprak Ethan verder waardoor er nu een blos op Connor’s wangen verscheen. “N-naked?” herhaalde Connor. Ethan knikte en moest moeite doen om een grijns binnen te houden. Uiteindelijk kon hij niet veel anders dan uiteindelijk zeggen wat hij bedoelde. Meteen merkte hij op hoe Connor zijn blik af week. De arme jongen leek echt geen besef te hebben dat Ethan een grap met hem uithaalde. “Ehhh,” stamelde de android, duidelijk niet goed wetend wat hij moest zeggen. Ethan wist zich nog stil te houden. “I-I… I didn’t say that!” verklaarde Connor. De grijns op Ethan’s gezicht verraadde hem, maar gaf Connor kennelijk geen teken dat Ethan een grap maakte. “I-I-I mean we could…but eh..” sprak Connor. Ethan trok geamuseerd een wenkbrauw op. Hij hield zijn hoofd een tikje schuin. ”Oh?’ reageerde hij plagend. De arme jongen leek nog steeds niks door te hebben en bleef weg kijken terwijl zijn hoofd nog altijd vuurrood was. Het was een wonder dat hij nog niet blauw werd. “Ahrg,” klonk het. “B-b but no?” zei hij uiteindelijk en keek Ethan uiteindelijk weer aan met een vragende blik. Ethan grinnikte zachtjes en liet Connor langzaam los. ”I’m sorry, I was just teasing you,” gaf Ethan nu toe met een kleine grijns en een knipoog. ”The words you earlier said, about us two needing a shower, might suggest that you wanted us to shower together,” legde Ethan nu rustig uit, wetend dat de android een duidelijke uitleg nodig had om humor te begrijpen. Ethan nam een stapje afstand en hield even zijn handen onschuldig op. ”But I am sorry!” zei hij en zette zijn beste puppy ogen op, ook al was Connor daar natuurlijk veel beter in. ”As a proper apology, you can go shower first,” sprak Ethan met een kleine grijns. ”I’ll get you some clothes and towels while you shower,” voegde hij er aan toe zodat Connor zich daar geen zorgen over hoefde te maken.
- Ethan Grossworth
Aantal berichten :
67
Registratiedatum : 24-06-18
Re: Why did it have to be me?
van Connor zo sep 02, 2018 9:48 pm
| CONNOR |
| I think, therefore I am |
Na hun diep geladen gesprek waarin zowel Connors uitleg en emoties als Ethans aan het licht waren gekomen concludeerde de android voorzichtig dat Ethan hem had vergeven voor zijn onhandige acties. Of in ieder geval, het kon er zover mee door dat Ethan hem niet meteen het huis uit schopte om hem letterlijk aan RK900 te voeren. Soepel probeerde hij van het zware onderwerp over te schakelen door licht grappend te zeggen dat hij overduidelijk een goede douche nodig had nadat hij letterlijk niet had gedoucht sinds hij was weggegaan, al helemaal als je wist waar hij allemaal gezeten had. Ethan kon er echter ook wel een gebruiken, merkte de android op. Ethan leek de goedbedoelde opmerking echter anders op te vatten dan Connor zelf waardoor de deviant’s hoofd een grote mess vol verwarring werd. Hij wist niet goed hoe hij moest reageren waardoor hij rood aanliep en een beetje ongemakkelijk begon te stotteren. Waarom moest hij het nou ook weer opvatten als dat hij samen met hem wilde douchen? Mensen en hun irritante achterliggende gedachtes ook, Connor snapte het nut er niet van. “Oh?” zei Ethan met een opgetrokken wenkbrauw en zijn hoofd een tikje schuin nadat Connor had gezegd dat het wel zou kunnen, maar nog niet bij het gedeelte was dat hij het liever niet nu had. Zijn oogjes werden iets groter omdat hij vreesde dat Ethan het als een bevestiging zag waardoor hij een lichte paarse gloed op zijn wangen kreeg. Uiteindelijk kreeg hij er dan toch een nee uit, hij wilde niet samen douchen, dat werd hem iets teveel van het goede. Met zijn grote bruine ogen keek hij de man aan in de hoop dat hij niet teleurgesteld zou zijn of zo. Integendeel hoorde hij de man grinniken waardoor Connor hem verward bleef aankijken. Hij was blij dat hij in ieder geval niet teleurgesteld was, maar wat was er nu weer zou grappig aan douchen in het algemeen dan? ”I’m sorry, I was just teasing you,” gaf Ethan nu toe met een kleine grijns en een knipoog waardoor Connor diep zuchtte en hem lichtelijk verveeld aankeek. Mensen en hun stomme grapjes ook. ”The words you earlier said, about us two needing a shower, might suggest that you wanted us to shower together,” legde Ethan uiteindelijk het grapje uit doordat hij doorhad dat Connor er anders waarschijnlijk nog steeds geen reet van zou snappen als hij geen duidelijke uitleg kreeg. Langzaam knikte Connor om vervolgens zijn hoofd lichtjes te schudden. “You humans and your stupid jokes,” constateerde hij op een lichte toon. Hij kon er wel mee leven als Ethan zo nu en dan een grapje met hem uithaalde, zolang hij maar niet de hele dag met een groot vraagteken op zijn voorhoofd rondliep bij alles wat Ethan ook maar zei. Dat is wat hij continu had zo gauw zijn buren iets tegen hem zeiden, en hij kon niet ontkennen dat het hem soms wel irriteerde. “But I am sorry,” verontschuldigde Ethan zich uiteindelijk waarbij hij zijn handen onschuldig omhoog hield en voelde zich wel eventjes zwak van binnen worden toen de man eventjes zijn eigen puppy ogen opzette. ”As a proper apology, you can go shower first,” sprak Ethan met een kleine grijns waardoor Connor knikte. “I’ll accept that as an apology,” zei de android uiteindelijk met een glimlach en gaf er Ethan een licht speels duwtje als een lichte wraak. ”I’ll get you some clothes and towels while you shower,” verzekerde de man hem waardoor de deviant knikte. “Thank you,” glimlachte hij zwakjes en liep vervolgens de keuken uit. Opeens schoot er echter iets in zijn hoofd waardoor Connor zich in de woonkamer weer omdraaide om weer naar de keuken te lopen. Met een grijns liep hij op Ethan af en zette zijn handen in zijn haren om deze eens goed in de war te wrijven als zijn wraak op de man zijn o zo grappige streek die hij net had uitgehaald. Zelfvoldaan grinnikte hij toen zijn haren er uiteindelijk nóg erger uitzagen dan voorheen. “Payback,” sprak hij geamuseerd om zich vervolgens nu écht om te draaien om zich richting de trap te bewegen. Nog steeds op zijn hoede bleef de android om zich heen kijken of hij toch niet echt iets verdachts zag. Het enige wat hij echter zag waren lege flesjes bier en bakken ijs. Zelfs op de bovenverdieping dwaalden er lege verpakkingen rond. Bedenkelijk keek de android ernaar terwijl hij voor de badkamerdeur stond en merkte op dat hij al opvallend veel verpakkingen had gezien waarop er ijs met koffiesmaak stond. Was de man ook al verslaafd aan koffie? Uiteindelijk deed hij de deur open en trok deze achter zich weer dicht. Zijn bruine ogen bestudeerde de kamer even voordat zijn ogen ineens op zichzelf in de spiegel vielen. Wat geschrokken keek hij zichzelf in de ogen toen hij realiseerde hoe vreselijk hij eruit zag. Een douche was echt méér dan nodig. Diep zuchtte hij en zette de douche alvast aan zodat het water kon opwarmen voordat hij eronder dook. De android kleedde zich vervolgens uit en legde zijn vieze kleren over de rand van de wasman omdat hij niet zeker wist of Ethan ze wilde wassen voor hem, dan lagen ze in ieder geval apart maar niet in de weg. Connor pakte nog een washandje van de wastafel af alvorens hij onder de stralen stapte en de douchecabine dichtdeed. Tevreden zuchtte hij toen hij de warme stralen over zijn lichaam voelde stromen en kamde met zijn handen zijn haren even naar achteren voordat hij bekeek op het doucherekje wat voor shampoo Ethan eigenlijk in de aanbieding had. Veel diversiteit was er niet. Er stond namelijk slechts een tube shampoo die voor alles leek te gaan. Haar, huid en conditioner. Om heel eerlijk te zijn verbaasde het Connor niet echt. Even keek Connor naar het ding om het vervolgens toch maar te pakken en een beetje in zijn handen te spuiten waarna hij zijn haren begon te wassen en uiteindelijk goed uitspoelde. Hij herhaalde het een paar keer omdat de viezigheid er echt niet al de eerste keer uit was, totdat hij tevreden was en het weer gladjes aanvoelde. Uiteindelijk pakte hij het washandje en flikkerde er weer wat van die drie in een shampoo op en begon zijn lichaam goed te schrobben waardoor het witte zeepsop zelfs een beetje bruin werd door al het vuil dat zich in de afgelopen tijd had geaccumuleerd. Hij was even bezig voordat hij tevreden was en had inmiddels al gehoord dat Ethan iets had neergelegd waardoor hij er vanuit ging dat de kleren enzo klaar lagen. Connor deed de douche uit en deed vervolgens de douchecabine een beetje open en spotte het stapeltje met kleren en een handdoek. Zwakjes glimlachte hij en kwam de douche uit om de handdoek te pakken en zichzelf en zijn haren goed af te drogen. Toen hij droog genoeg naar zijn zin was trok hij de kleren die Ethan had klaargelegd aan. Om een of andere reden kreeg hij een veilig gevoel zodra hij de man zijn kleren aanhad, er was alleen een probleem. Er was geen shirt. Verward had de android om zich heen gekeken of Ethan had gedacht grappig te zijn en hem ergens anders had verstopt, maar kon niks vinden. Wat verward keek hij naar de plek waar de kleren hadden gelegen. Uiteindelijk fronste hij zachtjes, was hij vergeten een shirt erbij te doen dan? Wie vergat er nou een shirt bij te doen, maar vergat er niet om er een paar sokken bij te doen? Waarschijnlijk had Ethan er gewoon niet meer met zijn dronken kop aan gedacht. Uiteindelijk stapte Connor de badkamer uit en keek om zich heen of hij de man ergens zag staan, maar concludeerde uiteindelijk dat hij waarschijnlijk beneden was. Even dacht hij eraan om gewoon zelf een shirt uit de kast te pakken, maar wist niet of Ethan misschien kieskeurig was op welke kleren hij wilde uitlenen en welke niet, waardoor hij het er maar niet op waagde. “Ethan?” riep hij terwijl hij de trap afliep en de woonkamer inliep. Zoekend keek hij om zich heen totdat hij de man spotte. “Did you forget to put a shirt in the stack of clothes, or don’t you have any shirts I could borrow?” vroeg hij met een zwak glimlachje aan de man. Kort daarna viel het hem op dat de joggingbroek die hij had gekregen wel erg laag om zijn heupen hing omdat hij het touwtje nog niet fatsoenlijk had aangetrokken en gestrikt. Even maakte hij een bedenkelijk geluidje voordat hij hij de broek maar iets optrok en het touwtje vervolgens begon te strikken.
- Connor
Aantal berichten :
65
Registratiedatum : 21-06-18
Leeftijd : 24
Re: Why did it have to be me?
van Ethan Grossworth zo sep 02, 2018 10:41 pm
Ethan voelde zich ergens schuldig om het feit dat hij gebruik maakte van Connor’s incapaciteit om de humor van mensen te begrijpen om hem in de maling te nemen. Maar hij ging er vanuit dat Connor het wel kon hebben. Hij deed het enkel om de sfeer wat te verlichten. Dat konden ze allebei wel gebruiken leek hem. Zodra Ethan echter aangaf dat hij hem plaagde, merkte hij op hoe Connor zuchtte en hem wat verveeld aankeek, waardoor de angst begon te dagen dat Connor het misschien toch niet zo leuk vond. Ethan legde dus maar snel uit hoe de grap in elkaar zat, waarna Connor knikte. “You humans and your stupid jokes,” sprak Connor. Ethan grijnsde wat flauwtjes. ”Well you should only blame me for this terrible bad joke,” reageerde Ethan met een kleine grijns. Hij hield vervolgens zijn armen op en verontschuldigde zich opnieuw voor de grap, hopend dat Connor het echt niet erg vond. Zijn puppy ogen en het voorstel dat Connor als eerste mocht douchen, leek te werken. “I’ll accept that as an apology,” zei de android uiteindelijk, waarbij Ethan enige opluchting voelde. Hij grinnikte zachtjes toen de jongen hem een plagend stootje verkocht, die hij meer dan verdiende. Ethan zei Connor dat hij de spullen voor hem zou klaarleggen zodat de android zonder zorgen lekker kon gaan douchen. “Thank you,” glimlachte Connor. Ethan knikte eens. ”For you anytime hon,” sprak Ethan met een knipoogje. Hij keek de jongen even na terwijl hij uit de keuken liep, waarna hij zich maar eens richtte op het vele vuil dat op de grond lag. Zou hij het daadwerkelijk gaan opruimen? Voordat Ethan ook maar aan een antwoord kon denken, voelde hij plots twee handen op zijn hoofd. Verbaasd keek Ethan om en merkte Connor op die ook al snel zijn handen weer liet zakken. “Payback,” sprak Connor geamuseerd, nadat hij had gegrinnikt, om vervolgens zich opnieuw om te draaien en weg te lopen. Wat verbaasd keek Ethan hem na. Door het hoge alcoholgehalte in zijn bloed duurde het wat langer voordat hij begreep wat er zojuist was gebeurd. Hij liep naar de magnetron waarin hij zijn reflectie kon zien. Hij slaakte een zucht zodra hij opmerkte dat zijn haar er nog slechter uitzag. Uiteindelijk kon hij het niet helpen dat hij toch wat moest grijnzen. Hoofdschuddend richtte hij zich wederom op de bierflesjes en lege bakken ijs die verspreid lagen over de keuken, maar besloot uiteindelijk om enkel het nog volle bierflesje te pakken en zich naar de woonkamer te begeven. Hij nam een paar slokken van het bier terwijl hij de woonkamer rond keek. Goed, misschien moest hij hier wel iets opruimen zodat Connor tenminste niet bij elke stap in een lege ijs doos stapte. Hij zette het bierflesje op de koffietafel neer en begon met een vervelend gezicht de bakken en bierflesjes te verzamelen. Hij had niet genoeg motivatie om het spul ook daadwerkelijk in de vuilnisbak te gooien, wetend dat deze ook al top notch vol zat, waardoor het vuil enkel werd verplaatst naar de keuken. Zolang hij nog bij het koffie apparaat en de koelkast kon was het goed. Hij ging er vanuit dat Connor immers niet in de keuken hoefde te zijn, aangezien hij geen eten nodig had. Toen hij ongeveer een kwart van alle dozen en flesjes had opgeruimd, kwam hij tot de realisatie dat hij nog een handdoek en kleren voor Connor moest klaar leggen. Gehaast liep hij de hal in en de trap op. Hij struikelde met zijn dronken kop over de laatste paar treden waardoor hij op zijn handen en knieën viel. Aangezien zijn zenuwen half waren verlamd door de alcohol, voelde hij bijna niks van de pijn en kwam hij al snel recht. Hij liep naar zijn slaapkamer toe waar hij vluchtig een zet kleren uit trok. Aangezien hij al maanden lang hetzelfde shirt droeg, en dus geen andere nodig had, vergat hij om ook een shirt voor Connor klaar te leggen. Hij opende zachtjes de deur van de badkamer en legde het stapeltje in een hoekje van de badkamer neer. Even kreeg hij de neiging om te gluren, om gewoon de douche cabine open te doen en erbij te stappen, maar hij wist dat hij het niet moest doen. Het was zijn dronken zelf die dat wou doen. Gelukkig had hij nog te weinig op om die de overhand te laten nemen. Zo sloot hij de deur weer en strompelde de trap af. Eenmaal beneden had hij al weer alle motivatie verloren om de rest van de rommel op te ruimen en keek de bak ijs hem alweer heel aanlokkelijk aan. Met een plof nam Ethan plaats op de bank en nam een nieuwe hap van het ijs. Genietend sloot hij zijn ogen en genoot hij van de sensatie, waarna een tweede hap volgde. Hij was bij zijn vierde hap toen hij een gil van de hal hoorde. “Ethan?” klonk het. ”Hmm?” reageerde de man met een lepel vol ijs in zijn mond. Uiteindelijk verscheen Connor in de woonkamer. En hoe. “Did you forget to put a shirt in the stack of clothes, or don’t you have any shirts I could borrow?” vroeg Connor, maar de vraag ging totaal langs Ethan heen. Ethan’s mond opende zich vanzelf zodra zijn blik langzaam over Connor’s bovenlichaam gleed. Stilletjes keek hij naar het ontblootte lijf dat nog een beetje vochtig was van de douche. Ze ogen namen stukje bij beetje op, totdat ze bleven haken bij Connor’s V line die duidelijk zichtbaar was. Zodra Connor de joggingbroek op trok en deze dicht knoopte, besefte Ethan zich pas dat zijn lepel inmiddels op de grond was gevallen en dat hij overduidelijk zat te staren. Meteen slikte hij de hap ijs door voordat deze ook op de grond kon vallen en verslikte zich er haast in waardoor hij begon te hoesten. Ethan sloeg even op zijn borst om de hap ijs door zijn keel te krijgen, beseffen dat deze veel te groot was, wat ook aan werd gegeven door de brainfreeze die al snel volgde. Hij kwam hoestend recht en richtte zich op Connor, proberend zijn blik vooral op Connor’s gezicht te houden. ”No I-..,” begon Ethan nog overrompeld en nog met een rood hoofd. Hij probeerde vlug de vraag te herhalen die Connor had gesteld. ”I mean..,” stamelde hij onhandig verder. ”Yes, yes, yes of course!” ratelde hij uiteindelijk. Vluchtig liep hij langs de jongen heen om te voorkomen dat hij nogmaals naar zijn bovenlichaam keek, en liep meteen de trap op. Opnieuw struikelde hij bijna, maar dit keer wist hij zich nog staande te houden. Hij liep naar zijn slaapkamer toe en pakte een shirt uit zijn kast, met zijn blik af geweken hield hij het shirt op voor Connor en hoopte heilig dat de android deze gehoorzaamd aan zou trekken.
- Ethan Grossworth
Aantal berichten :
67
Registratiedatum : 24-06-18
Re: Why did it have to be me?
van Connor ma sep 03, 2018 10:17 pm
| CONNOR |
| I think, therefore I am |
Nog nooit had hij zo enorm genoten van een simpele douche. Normaal douchte hij bijna nooit, of in ieder geval minder dan menig mens, gezien het feit dat hij niet zweette of iets dergelijks. De enige manier waarop hij vuil werd was als er daadwerkelijk vuil van de buitenwereld op zijn lichaam belandde. En of dat nu dan ook was gebeurd. De witte zeep kleurde aanvankelijk helemaal bruin voordat de android het van zijn lichaam spoelde. Het duurde dan ook iets langer dan gebruikelijk voordat hij klaar was met douchen en onder de stralen vandaan stapte. Snel had hij zich afgedroogd omdat hij Ethan ook niet te lang wilde laten wachten totdat hij zou kunnen douchen. Wellicht had de man zo diep in de put gezeten dat hij niet eens door had gehad dat hij zo vuil was geraakt, of had er simpelweg daardoor geen aandacht aan besteed. Misschien friste zijn gedachtes ook wel weer eventjes op door een lekkere douche. Toen de deviant echter de kleren aantrok die Ethan voor hem had klaargelegd kwam hij erachter dat er iets ontbrak, een shirt. Verward had Connor ernaar gekeken, gezocht, maar uiteindelijk toch geconcludeerd dat de man het écht was vergeten erbij te leggen. Even overwoog hij om zelf een shirt uit de kast te rukken, maar besloot uiteindelijk toch maar om eerst even bij Ethan te informeren of hij het opzet geen shirt erbij had gedaan of dat het een simpel ongelukje was geweest.
“Hmm?” antwoordde de man zodra Connor zijn naam had geroepen. Wat lichtelijk geamuseerd keek de android naar de bak ijs op zijn schoot, en de ijslepel die in zijn mond hing. Zover Connor had bijgehouden had de man een verslaving aan alcohol, koffie en ijs. Met name ijs met koffiesmaak. Een antwoord kwam er echter niet snel nadat hij hem had gevraagd of hij misschien vergeten was er een shirt tussen te doen. Wat verbaasd keek hij toe hoe Ethan in een soort trance naar zijn bovenlijf leek te staren. Hij was zelfs zo enorm diep in zijn gedachtes verzonken dat de lepel uit zijn mond op de vloer viel, als hij niet oppaste viel het ijs wat nu op zijn tong dreigend naar beneden gleed er ook nog achteraan. Connor realiseerde zich dat de man staarde naar zijn v-line waardoor hij zelf ook naar beneden keek en bedacht dat zijn joggingbroek wel erg laag hing. Zorgvuldig trok hij het wat omhoog en legde er een knoopje in om te voorkomen dat het weer omlaag zou zakken. Verbaasd keek hij op toen hij Ethan ineens enorm hoorde hoesten en onderhand stikken. Lichtelijk bezorgd keek hij de man aan of het wel helemaal goed met hem ging, hij gedroeg zich ineens zo raar terwijl Connor alleen maar om een simpel shirtje vroeg. “No I-..” begon hij stamelend terwijl zijn hoofd zo rood als een tomaat was, overduidelijk niet goed wetend wat hij met zichzelf aanmoest. “I mean,” ging de man moeilijk verder, zoekend naar zijn woorden waardoor Connor vragend zijn hoofd ietsjes schuin hield. “Yes, yes, yes of course!” kwam er uiteindelijk dan toch uit waarna hij als een speer langs Connor de trap op raasde. Verward door Ethans gekke gedrag en waarom hij zo rood als een vuurtoren was keek hij hem even na, voordat hij hem volgde. Ethan leek niet te weten hoe snel hij boven moest geraken doordat hij bijna over zijn eigen voeten struikelde, en zodra hij boven was had hij razendsnel een shirt uit de kast getrokken en Connor voorgehouden. Onderzoekend keek hij de man aan terwijl hij het shirt van hem overnam en eventjes ernaar keek, om vervolgens weer zijn blik op Ethans gezicht te vestigen. Het drong totaal niet tot hem door dat Ethan juist het liefst had dat hij het shirt zo snel mogelijk aantrok. “What’s wrong, everything alright?” vroeg hij vervolgens met een zwak glimlachje, doelend op dat hij zich ineens zo apart gedroeg nadat hij uit de douche was gekomen. Normaal werd de man nooit uit het niets zo vuurrood. Ondertussen hield hij het shirt gewoon vast zonder het aan te trekken terwijl hij de man vragend bleef aankijken, het onbeleefd vindend om middenin de vraag het oogcontact te verbreken door een shirt over zijn hoofd te trekken.
“Hmm?” antwoordde de man zodra Connor zijn naam had geroepen. Wat lichtelijk geamuseerd keek de android naar de bak ijs op zijn schoot, en de ijslepel die in zijn mond hing. Zover Connor had bijgehouden had de man een verslaving aan alcohol, koffie en ijs. Met name ijs met koffiesmaak. Een antwoord kwam er echter niet snel nadat hij hem had gevraagd of hij misschien vergeten was er een shirt tussen te doen. Wat verbaasd keek hij toe hoe Ethan in een soort trance naar zijn bovenlijf leek te staren. Hij was zelfs zo enorm diep in zijn gedachtes verzonken dat de lepel uit zijn mond op de vloer viel, als hij niet oppaste viel het ijs wat nu op zijn tong dreigend naar beneden gleed er ook nog achteraan. Connor realiseerde zich dat de man staarde naar zijn v-line waardoor hij zelf ook naar beneden keek en bedacht dat zijn joggingbroek wel erg laag hing. Zorgvuldig trok hij het wat omhoog en legde er een knoopje in om te voorkomen dat het weer omlaag zou zakken. Verbaasd keek hij op toen hij Ethan ineens enorm hoorde hoesten en onderhand stikken. Lichtelijk bezorgd keek hij de man aan of het wel helemaal goed met hem ging, hij gedroeg zich ineens zo raar terwijl Connor alleen maar om een simpel shirtje vroeg. “No I-..” begon hij stamelend terwijl zijn hoofd zo rood als een tomaat was, overduidelijk niet goed wetend wat hij met zichzelf aanmoest. “I mean,” ging de man moeilijk verder, zoekend naar zijn woorden waardoor Connor vragend zijn hoofd ietsjes schuin hield. “Yes, yes, yes of course!” kwam er uiteindelijk dan toch uit waarna hij als een speer langs Connor de trap op raasde. Verward door Ethans gekke gedrag en waarom hij zo rood als een vuurtoren was keek hij hem even na, voordat hij hem volgde. Ethan leek niet te weten hoe snel hij boven moest geraken doordat hij bijna over zijn eigen voeten struikelde, en zodra hij boven was had hij razendsnel een shirt uit de kast getrokken en Connor voorgehouden. Onderzoekend keek hij de man aan terwijl hij het shirt van hem overnam en eventjes ernaar keek, om vervolgens weer zijn blik op Ethans gezicht te vestigen. Het drong totaal niet tot hem door dat Ethan juist het liefst had dat hij het shirt zo snel mogelijk aantrok. “What’s wrong, everything alright?” vroeg hij vervolgens met een zwak glimlachje, doelend op dat hij zich ineens zo apart gedroeg nadat hij uit de douche was gekomen. Normaal werd de man nooit uit het niets zo vuurrood. Ondertussen hield hij het shirt gewoon vast zonder het aan te trekken terwijl hij de man vragend bleef aankijken, het onbeleefd vindend om middenin de vraag het oogcontact te verbreken door een shirt over zijn hoofd te trekken.
- Connor
Aantal berichten :
65
Registratiedatum : 21-06-18
Leeftijd : 24
Re: Why did it have to be me?
van Ethan Grossworth di sep 04, 2018 12:15 pm
Onschuldig en naïef genoot Ethan van zijn ijs, totdat Connor de woonkamer in stapte en Ethan’s aandacht wist te pakken met enkel zijn uiterlijk. Ethan had nog nooit echt naar iemand zo gestaard. Natuurlijk had hij wel eens een vrouw zo af en toe bekeken, maar nog nooit had een bovenlichaam hem zo in een trance gebracht. En Ethan kon er niks aan doen. Zijn blik bleef maar haken bij Connor’s bovenlichaam, waardoor het voor Ethan duidelijk werd dat hij misschien toch iets meer viel op hetzelfde geslacht dan gedacht. Connor was niet zo gespierd als Ethan, maar dat maakte zijn lichaam er niet minder mooi op. Diens dunne, heel licht gespierde, haarloze bovenlichaam paste perfect bij Connor, waardoor Ethan niet anders kon dan ernaar kijken en blozen. Ruw werd hij uit zijn trance gehaald zodra Connor de joggingsbroek op trok en daarmee zijn v-line verborg waar Ethan onderhand ook al een paar keer naar had gekeken. Toen besefte hij zich wat hij aan het doen was en schoot het bloed naar zijn hoofd. Snel kwam hij recht en week beschamend zijn blik af. Wat moest Connor hier wel niet van denken? Ethan probeerde in te gaan op Connor’s vraag om te voorkomen dat Connor er nog iets over zou kunnen zeggen, maar Ethan kon zo snel niet de goede woorden vinden. Hij stamelde en ratelde, waardoor zijn gedrag enkel raarder kon overkomen. Uiteindelijk snelde hij naar boven in de hoop dat de schaamte in de woonkamer kon achterblijven en ze dat ongemakkelijke moment niet nogmaals hoefde mee te maken. Eenmaal aangekomen in zijn slaapkamer pakte hij snel een willekeurig shirt en hield hij deze op voor Connor. De android had hem gevolgd en pakte nu het shirt aan. Ethan week nog altijd zijn blik af om te voorkomen dat hij weer ging staren. Via zijn ooghoeken probeerde Ethan te zien of de jongen het shirt aantrok, maar Connor bleef het maar in zijn handen vasthouden. Ging hij hem nog langer kwellen? “What’s wrong, everything alright?” klonk het. Oh dear. Ethan kon wel weten dat Connor niet wist wat Ethan nu doormaakte, maar toch had hij wel gedacht dat de jongen het zou begrijpen. Vooral omdat de jongen ook eerder om zijn bovenlichaam had gebloost toen hij met een door melke doorweekt shirt bij hem aan was komen zetten. Ethan beet zachtjes op zijn onderlip en probeerde snel een uitleg of antwoord te zoeken wat hem uit deze situatie kon helpen. Hij wist dat deze reactie moeilijk uit te leggen was voor een android. Een goed functionerende android voelde immers al helemaal geen schaamte en zou vast ook niet de neiging krijgen om zo te staren naar een lichaam. Een deviant zou het misschien al wat meer begrijpen aangezien zij wel gevoelens hadden, maar deviants wisten negen van de tien keer zelf die gevoelens niet te plaatsen waardoor ze niet wisten wat ze voelden. God hoe moest hij dit uitleggen? Hij keek wat panisch om zich heen. Probeerde in zijn rommelige kamer een antwoord te zoeken op de vraag. Uiteindelijk kwam er iets in hem op. Iets waarvan hij niet eens wist of het ging werken, maar aangezien Connor al eens eerder op had gereageerd, was het het proberen waard. Voorzichtig keek Ethan terug naar Connor en richtte hij zijn blik op diens gezicht. Met moeite kon hij zichzelf ervan weerhouden om zijn blik opnieuw naar beneden te laten glijden. Resoluut pakte hij het koord van zijn eigen shirt vast en trok hij deze omhoog. ”What do you think when I do this?” vroeg Ethan Connor en bleef hem licht doordringend aankijken terwijl hij zijn shirt omhoog hield. Aangezien Connor al eerder blozend op Ethan’s bovenlichaam had gereageerd, hoopte Ethan dat Connor dat nu weer zou doen. Ethan hoefde dan alleen nog maar te zeggen dat Ethan zich dus ook zo voelde als hij Connor shirtless zag en dan hoefde hij geen ongemakkelijke en beschamende uitleg meer te geven. Ondertussen was Ethan al lang weer vergeten dat hij een klein buikje had gekregen waardoor de eerste duidelijke lijn tussen zijn abs nu een stuk minder duidelijk was en je duidelijk kon zien dat hij zijn lichaam aan het verslonzen was.
- Ethan Grossworth
Aantal berichten :
67
Registratiedatum : 24-06-18
Pagina 1 van 2 • 1, 2
LiLo :: Miscellaneous :: Detroit
Pagina 1 van 2
Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum|
|
|