Why did it have to be me?

Toen Ethan Connor eenmaal op het bed had gegooid begon het bij de android te dagen met wat voor achterliggende gedachtes hij aan het handelen was. De man wilde niet een paar simpele zoentjes omdat hij hem zo erg had gemist. Nee, hij wilde meer dan dat, en het maakte de android nerveus. Wilde hij dat zelf wel? Was hij daar klaar voor? Klaar voor dat hele spektakel dat Ethan zo leuk had weten uit te beelden met twee stukken groentes? Desondanks de aanrakingen die Ethan gaf nog steeds heerlijk aanvoelden keek hij met een peinzend gezicht toe hoe de man uiteindelijk zijn broek begon los te maken. Zenuwachtig waarbij hij snel ademhaalde door de nervositeit had hij dan ook gevraagd waar Ethan mee bezig was, denkend dat hij wel zou begrijpen wat hijzelf bedoelde in deze context. Door de alcohol leek het echter nog niet tot de man door te dringen, de vraag letterlijk opvatte, en stug uitlegde wat hij aan het doen was. In eerste instantie dacht de deviant dat hij het toch had begrepen toen hij terugtrok, maar het tegendeel werd al snel bewezen toen Ethan zijn shirt over het hoofd trok en ook aan zijn eigen broek begon te frunniken. Connor slikte nerveus en wriggelde wat ongemakkelijk op het bed, proberend de moed nogmaals bijeen te rapen om het hem duidelijker te vertellen. En dan maar hopen dat hij het niet verkeerd zou opvatten. Zijn grote onzekere bruine hondenogen maakten contact met Ethans wazige vastberaden blik met een vleugje ondeugendheid erin. Het was overduidelijk dat het totaal niet tot de man was doorgedrongen dat Connor dit niet wilde. Gespannen keek de jongen toe hoe Ethans gezicht weer dichterbij kwam en merkte ook op hoe hij zijn hand weer onheilspellend naar beneden richting Connors broek liet kruipen. Stamelend onderbrak hij Ethan in zijn acties, net voordat hij weer zijn lippen op de zijne kon drukken omdat hij wist dat het dan gegarandeerd zou escaleren nu ze beiden zo schaars gekleed waren. Ethan leek hem echter desondanks toch weer hem tot zwijgen te willen brengen door zijn lippen op de zijne te drukken. De android was hem echter nog net voor door uiteindelijk toch te vertellen dat hij er simpelweg niet klaar voor was. Een schuldgevoel kroop in hem op omdat hij het gevoel kreeg dat hij Ethan nu tekort deed, waardoor hij zichzelf verontschuldigde en Ethans blik ongemakkelijk probeerde te vermijden.
Even viel er een stilte, maar het leek uiteindelijk toch tot Ethan door te dringen wat Connor nu bedoelde. De wazige blik in zijn groene kijkers leek wat helderder te worden waardoor Connor lichtjes, maar toch ongemakkelijk glimlachte. “I’m..” klonk het verward alsof hij zich nu pas realiseerde waar hij mij bezig was. “I’m really sorry. I should’ve known. I’m sorry,” verontschuldigde Ethan zichzelf nu terwijl hij zijn hoofd afkeurend jegens zichzelf schudde. Voordat hij het wist was Ethan boven hem vandaan verdwenen en liep hij naar de kast toe om daar een stel kleren uit te pakken. Connor rolde zich op zijn buik en volgde de man zijn bewegingen. Ethan moest natuurlijk ook nog douchen. “I’m really sorry,” herhaalde de man nog een laatste keer voordat hij door de deuropening verdween richting de badkamer. “It’s alright,” sprak Connor nog relatief zacht waardoor hij niet zeker wist of de man het überhaupt gehoord had in alle haast. Niet lang nadat hij verdwenen was in de deuropening hoorde de android de douchestralen aangaan. Diep zuchtte hij en keek naar zijn handen terwijl hij nadacht en ondertussen met zijn vingers speelde. Was het vreemd dat hij nog niet verder durfde te gaan met Ethan? Zou hij het wel gedaan hebben als hij gewoon een mens was in plaats van een android? Met een peinzend gezicht keek hij voor zich uit en schudde ongelovig zijn hoofd. Waarom zou Ethan überhaupt iets met hem willen aangaan? Hij was een android, en Ethan was een mens. Hijzelf moest in principe leven als een gevangene, zou nooit ergens heen kunnen, kon op elk moment vernietigd worden als CyberLife een slimmere opsporingstechniek verzon, dus waarom. Wat triest keek de android voor zich uit bij de realisatie wat zijn ‘leven’ nu eigenlijk was. Wat zou hij toch graag willen ervaren hoe het is om mens te zijn.

Uiteindelijk besloot Connor maar om naar beneden te verhuizen nadat hij uiteindelijk toch het shirt had aangetrokken, vermoedend dat Ethan nog wel even werk had met zo’n dikke laag vuil op zijn lichaam. En overigens niet alleen op zijn lichaam: overal waar je rondkeek in het huis zag je wel afval liggen. Met name lege bierflesjes en ijsbakken. Het waren in ieder geval allemaal fastfoodverpakkingen, nergens een rottende bananenschil of iets dergelijks te spotten. In eerste instantie wilde de deviant beginnen met opruimen, maar twijfelde toen hij voorover bukte en een pizzadoos oppakte. Wilde Ethan wel dat hij zijn hele woonkamer zou opruimen? Misschien werd hij wel weer boos als hij teveel veranderde aan de huidige situatie. Met een zucht besloot Connor het dan maar achterwege te laten en zich te verplaatsen richting de bank. De adnroid veegde wat vuiltjes weg alvorens hij ging zitten, en wilde in eerste instantie de tv aanzetten met zijn telepathie—maar bedacht zich op het laatste moment. Wat als ze zulke handelingen nu ineens konden traceren, dat een tv niet was aangezet met de afstandsbediening? Twijfelend zette hij dan maar de televisie handmatig aan en grimaste toen het nieuws tevoorschijn kwam. Het liefste zonderde hij zich zoveel mogelijk af van de mensenwereld, het nieuws had hij dan ook lang niet meer gekeken. Connor vond het simpelweg niet fijn om te luisteren naar het denigrerende gepraat over android, aangezien het vandaag de dag nog steeds enorm controversieel was. Al helemaal in Detroit nu ze RK900 los hebben gelaten op straat desondanks wat de wet zegt. Nog voordat Connor echter de zender kon overzetten schrok hij op doordat hij achter zich ineens wat geschraap hoorde. Meteen schoot hij vol spanning rechtovereind, klaar om te vluchten voor het geval het zijn gevreesde dubbelganger was die achter hem stond. Met grote ogen keek hij naar de aanstichter waardoor hij al snel weer ontspande. Het was Ethan maar die een lege bak ijs van de grond afraapte. Toch baarde het hem zorgen dat hij de man niet van de trap had horen afkomen. Had hij dat gemist doordat hij de tv had aangezet? Of was er misschien iets in zijn lichaam kapot waardoor hij het pas zo laat had waargenomen? Gespannen staarde hij Ethan aan terwijl hij een diagnosetest runde waardoor het niet helemaal tot hem doordrong wat de man constateerde. Alles scheen intact te zijn waardoor Connor wat achterdochtig werd. Misschien was er wel iets fout met de hardware die ervoor zorgde dat de diagnose gerund kon worden, wellicht dat hij daarom geen foutmelding kreeg? “So you can take my bed and I’ll take the couch,” haalde Ethan de android uit zijn trance. Beduusd schudde Connor eventjes zijn hoofd om weer tot aarde te komen en keek Ethan eventjes aan totdat het tot hem doordrong wat de man nu eigenlijk gezegd had. Hij wilde apart slapen, en daarbij wilde Ethan op de bank slapen zodat Connor in bed kon liggen. Onderzoekend keek de android hem aan omdat hij niet goed wist op hij nu met hem aan het dollen was of dat het een serieus voorstel was. “Well..that’s kind of you but..I don’t sleep so there’s no point in you crashing on the couch really,” verklaarde Connor Ethan, er maar vanuitgaand dat de man zijn voorstel serieus bedoelde. “You can take the bed,” verduidelijkte hij nog eventjes extra voor het geval dat Ethan de link weer niet kon leggen met alcohol die door zijn bloed raasde. Hij verduidelijkte uiteindelijk zijn punt nog net ietsjes door weer terug op de bank te gaan zitten nadat hij als een kat die een raar geluidje hoort was opgesprongen.