Drained

Een gefrustreerd geluidje kwam uit zijn mond toen Ethan erop bleef staan dat hij helemaal niet hoefde te douchen, de kogel uit Connors wond krijgen was immers belangrijker dan een snelle douche. Nerveus wachtte hij tot Ethan weer uit de slaapkamer was verschenen met een nieuw stel droge kleren die hij voor hem had uitgezocht en volgde hem vervolgens de badkamer in waar hij nerveus plek nam op de toiletdeksel. Nu pas drong het tot hem door wat voor een rotzooi zijn badkamer eigenlijk was, alsof er een verfbom was ontploft en hij het nooit had opgeruimd. ”Well this will be the last attempt, or I hope,” reageerde Ethan op zijn verontschuldiging waardoor Connor zwakjes glimlachte en de knoopjes van zijn blouse begon los te maken. ”Good thing that the blood goes invisible after a certain amount of time. Otherwise you’d have a huge job cleaning all of this,” brabbelde Ethan verder terwijl de android de laatste knoopjes losmaakte en hem vervolgens verward aankeek. Was hij vergeten dat hij alles gewoon kon zien, zelfs als het voor mensen niet meer zichtbaar was. Net toen hij zijn mond wilde opentrekken om er een opmerking over te geven bleek Ethan zelf al tot de realisatie te komen. “Well I mean, you would still see it. So maybe you still need to clean it,” concludeerde de man waardoor hij licht grinnikend zijn hoofd schudde terwijl hij het blouseje van zijn schouder liet glijden op een manier dat hij zo min mogelijk zijn gewonde schouder belastte. Met een nerveuze glimlach keek hij de man aan zodra deze zich had omgedraaid en hield zijn hoofd lichtelijk verbaasd schuin toen hij waarnam hoe hij een rossige kleur kreeg op zijn wangen. Toen Ethan voor de deur had gestaan met zijn natte shirt tegen zijn bovenlijf gekleefd had Connor eenzelfde soort reactie gehad op diens torso. Het was vast een normaal iets om te blozen als je iemand bovenlichaam zag, misschien was dat de reden dat er nooit iemand zonder shirt op straat liep. In Connors hoofd vielen de puzzelstukjes op zijn plaats, onwetend dat hij compleet bij het verkeerde eind had. “I would help you with that,” klonk er plots dromerig waardoor Ethan opkeek. Hij wilde hem helpen met het schoonmaken van de badkamer? Verward keek hij de man aan, waarom wilde hij hem ineens met alles helpen? “I mean.. Uh.. I would help you clean it!” vervolgde Ethan gestrest waardoor Connor hem nog verwarder aankeek. Hij bedoelde in eerste instantie dus niet het schoonmaken van de badkamer waarmee hij hem wilde helpen? Onderzoekend gleden zijn ogen over de mans gezicht. “What did you mean initially?” vroeg hij uit nieuwsgierigheid omdat hij echt niet inzag waarom de man zichzelf moest verbeteren terwijl er niets te verbeteren viel in zijn ogen. Wat zou hij anders hebben bedoeld? Ze hadden het immers simpelweg over een vieze badkamer.

Uiteindelijk had Connor de man instructies gegeven waar hij vermoedde dat de kogel zat. Even keek hij hem onderzoeken aan, waarna hij knikte en hem verzekerde dat hij het er wel uit zou krijgen omdat het blijkbaar niet de eerste keer was dat hij dit deed. Connor ontspande ietwat toen hij meer hoop kreeg dat het echt zou lukken, maar was alsnog nerveus waardoor hij automatisch zijn hondje opzocht voor steun en afleiding. Connor waarschuwde de man alvast dat hij wellicht wat vocaal kon worden met een angstige blik in zijn ogen omdat hij zijn lot zomaar in de handen legde van een android jager. Zijn zachte bruine ogen schoten kort naar Ethans hand toen deze die op zijn bovenbeen legde waardoor hij wat grappige tintelingen voelde die hij momenteel besloot te negeren, en keek hem vervolgens weer in zijn ogen aan. ”I will try to do it as quick and painless as possible. Don’t be afraid to grab my shoulder or even bite it. It can reduce some of the stress,” probeerde de jongeman hem gerust te stellen. Haastig knikte de android. “I won’t bite you though, otherwise I might break your shoulder,” grapte die zachtjes in de hoop de spanning van zichzelf af te kunnen schudden, wat niet bepaald werkte. “I’ll remove the tap now,” kondigde Ethan aan waardoor Connor knikte. Het deed niet veel pijn toen de man het tapeje eraf pelde gezien het er al half aflag door het bloed dat het had week gemaakt. Desondanks begon de wond nog heviger te bloeden dat het al deed waardoor Ethan er een handdoek tegenaan drukte om het te verminderen. ”I’ll now go in with the tweezers, only to see where the bullet is,” legde Ethan uit. Nerveus beet de android op zijn onderlip en ademde diep in waarna zijn gezicht meteen vertrok van de pijn toen het pincetje de wond binnentrad. Zelf had hij na al die keren wel uitgevonden wat de minst pijnlijke manier was om zo diep mogelijk te komen met zo min mogelijk pijn, maar Ethan had dat natuurlijk nog niet door. Hell, waarschijnlijk had hij nog nooit een android’s lichaam ‘geopereerd’. Pijnlijk kreunde hij maar bleef nog koppig rechtop zitten. Toen Ethan ineens begon te graven in zijn schouder met de pincet maakte hij een schel pijnlijk geluid door de onaangename verrassing en greep automatisch met zijn vrije hand naar Ethans schouder en drukte zijn voorhoofd er ook tegenaan. Zelf was hij nog nooit zover gegaan omdat hier zijn focus compleet weg was en het enige wat nog telde was die pincet eruit krijgen. De tranen waren in zijn ogen gesprongen waardoor Ethans schone shirt bij zijn schouder weer kletsnat werd. Stevig kneep hij Ethans schouder tot moes terwijl hij jammerde van de pijn, echt onmenselijk veel kracht hebben zitten in zijn pootjes omdat het hem hielp bij het doeleinde waar hij origineel voor gecreëerd was. Doordat hij teveel met zichzelf bezig was op het moment had hij niet eens door dat Leila hem probeerde te ‘redden’ van Ethan. Uiteindelijk werd de pijn ietsjes minder doordat Ethan de pincet stil hield waardoor Connor heel eventjes kon bijkomen. ”I’ve located the bullet. I will go in with the knife and the tweezers to scoop it out. I will have to dislocate the shoulder a little bit to free the bullet,” sprak hij. In eerste instantie wilde Connor braaf knikken totdat er tot hem doordrong wat hij nu eigenlijk zei. “W-wait wait,” sprak hij angstig terwijl hij weer recht ging zitten en zich instinctief naar achteren drukte tegen de stortbak. “Dislocate the shoulder, c-can’t you--can’t you do it without dislocating that?” ratelde hij enorm gestrest doordat hij niet kon inschatten hoeveel pijn dat ging veroorzaken, maar de man leek geen tegenspraak te dulden en ging koppig nu ook met de mes in de wond. Pijnlijk kreunend klemde de android zijn kaken op elkaar en knarsetandde, verstijvend toen hij het puntje tegen het gewricht voelde aandrukken. “W-wait I don’t know if I can take it Ethan,” probeerde hij de man nogmaals van gedachtes te veranderen ook al wist hij dat die kogel er echt uit moest. De focuste uitdrukking op de man zijn gelaat duidde erop dat hij echt niet van plan was toe te geven. “Ethan, Ethan...EthAN!” bleef hij herhalen in de hoop door te dringen tot de man dat hij dit echt geen strak plan vond, en schreeuwde uiteindelijk de laatste keer dat hij zijn naam zei uit toen hij voelde hoe hij zijn schouder wat uit de kom haalde en tegelijkertijd met de pincet ook weer liep te wroeten in zijn schouder. Dat alles tegelijkertijd zorgde ervoor dat het leek alsof er een bom van pijn ontplofte in zijn schouder. “F-fuck, quicker, do it quicker!” beval hij de man al na enkele seconden omdat hij de pijn echt niet kon verdragen, terwijl zijn buren waarschijnlijk vermoedden dat er iets heel anders gebeurde dan een amateurische operatie. Ondertussen had hij met zijn goede hand alweer Ethans schouder vastgepakt om er nog harder in te knijpen dan eerst, waardoor die gegarandeerd bont en blauw zou worden, en voelde de tranen als watervallen naar beneden stromen. Uiteindelijk verzachtte de pijn wat en merkte hij op hoe Ethan eerst de pincet met een stukje metaal erin terugtrok en vervolgens het mes. “Is that-” sprak hij hoopvol met een brok in zijn keel waardoor het hem niet helemaal lukte zijn zin af te maken. ”The bullet is out. You did great,” verzekerde Ethan hem met een geruststellende glimlach. Met ongelovig lachte Connor zachtjes desondanks hij nog steeds een zeurende napijn voelde in zijn schouder. Trillend door de inspanningen legde hij zijn wang op de schouder van de man die hij net had fijngeknepen en sloeg voorzichtig dankbaar zijn armen twijfelend om hem heen omdat hij nog nooit iemand een knuffel had gegeven, maar vermoedde dat de context hiervoor wel juist was. “Thank you,” zei hij net zo zacht als hij net zo hard had geschreeuwd. Zachtjes snifte hij door alle stress van de afgelopen twee weken wat er nu allemaal uitkwam en nam hem iets steviger zacht, genietend van de stilte die er was gevallen zodat hij weer tot rust kon komen. De wond moest weliswaar nog wel dichtgebrand worden, maar het lastigste gedeelte zat er in ieder geval op. “Just got to burn the wounds to stop the bleeding, and then it’s done finally,” sprak hij met een opgeluchte zucht om te laten weten wat er straks nog moest gebeuren en sloot zijn ogen eventjes. Even twijfelde hij of hij het volgende zou zeggen, maar besloot het toch te doen. “You’re weird,” constateerde hij uiteindelijk uit het niets terwijl hij hem gewoon bleef vasthouden in de knuffel. “One moment you want to kill, and the next you’re saving my life..” sprak hij zijn gedachten uit die al de hele tijd door zijn hoofd hadden gedwaald. Het was net alsof de man net als hij een marionette was geweest en zich had weten los te rukken van de touwtjes en had besloten voor het goede te kiezen. Het probleem was echter dat Ethan geen android was, maar een mens van vlees en bloed waardoor zijn hypothese niet heel aanvaardbaar leek. Wellicht was de feature waarmee hij de onvoorspelbaarheid van mensen kon inschatten toch niet zo goed gelukt als Cyberlife had geanticipeerd.